02 Φεβρουαρίου, 2015

θαυμα !!!

 
Τ χειρουργεο τν γγέλων
Παραμον κλογν, βρίσκομαι στ εροδρόμιο-  ρα τρες μετ τ μεσάνυχτα.
Στς τρες κα μισ πάω γι πιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στ ταξ μπκε να παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλ.
-Λεβέντη μου, στν οραν σ γύρευα, στ γ βρέθηκες!
-Γιατί τ λέτε ατό;
-Καλύτερη διαδρομ δν θ μποροσε ν μο τύχει! Στν Πειραι μένω κα γώ!
-Ά, ραία! Σ πάω στ σπίτι σου, ;
-κριβς. Εμαι υπνη δεκαπέντε ρες νομίζω πς χω κι γ δικαίωμα ξεκούρασης κα πνου.
-Δεκαπέντε ρες δηγετε;
-χι, δεκαπέντε ρες εμαι μέσα στ ταξί.
ς ντέχεις τόσες ρες; Κα δν φοβσαι τ νύχτα;
-ταν χεις δυνατ πίστη στν Θεό, δν φοβσαι τίποτε, νιώθεις σφαλής.
-χεις δίκιο, βλέπω κα τς εκόνες σου, κος κα τν σταθμ τς κκλησίας. Τ λόγια σου κπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, χεις τν Θε δίπλα σου! Χαίρομαι,ταν κούω κα βλέπω νθρώπους, πο πιστεύουν δυνατά, πως κα σύ. Δν ταν τυχαο πο μπκα στ ταξί σου, ταν θέλημα Θεο. Πιστεύεις στ θαύματα;
-Κα βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις ν σο π να θαμα, πο γινε στν…
οκογένειά μου;
 μεγάλη μου χαρά!
-ργάζομαι στ σραήλ, στν λληνικ Πρεσβεία Εμαι κοντ στν Πανάγιο Τάφο το Χριστο κα τώρα ρθα, γι ν ψηφίσω.
 μο πες πς σ λένε;
-Νίκο.
-ραία! μένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Ράνια,  κουνιάδα μου δν μποροσε ν κάνει παιδί. Πγε σ πολλος γιατρος στν Κύπρο, ρθε στν λλάδα, πγε Λονδίνο, γγλία- μως λοι της επαν να μεγάλο χι δν μπορες ν γεννήσεις παιδί. στόσο εχε φτάσει σαράντα τν.
Ο προσευχς κα τ τάματα μέτρητα. σπου  καλς Θες τλυπήθηκε. Στ σαράντα της μεινε γκυος. Καταλαβαίνεις τ χαρά μας. Τν προσέχαμε λοι σν ν ταν κάτι πολύτιμο. Μ βήξει, μ φτερνιστε, μν κατέβει μόνη της σκαλιά, τί θ φάει- τν εχαμε μ στάξει κα μ βρέξει! σπου ρθε  ρα ν γεννήσει κα μασταν λοι κοντά της.
Στ σαλόνι πο περιμέναμε ρχεται μία νοσοκόμα μ ναν γγελο στ χέρια. ταν τόσο μορφο μωρό, πο μορφότερο δν εχα ξαναδε γιός μου δν ταν τόσο ραος, ταν μου τν φεραν ν τν δ. Τν πομένη μέρα μως μς ρθε  δυσάρεστη εδηση.  γιατρς κάλεσε τν μπατζανάκη μου στ γραφεο τκα το επε πς τ παιδ γεννήθηκε μ να νεφρ κα π’ ατ τ μισ ταν χαλασμένο. πρεπε ν ρχίσει αμοκάθαρση.  εδηση μς ρθε κεραυνς στκεφάλι!
Τ τρέξαμε που μπορες ν φανταστες, σ’ ποιον γιατρ μς λεγαν, μες τρέχαμε. Πήγαμε στ ξωτερικό, πήγαμε παντο, δν μποροσε ν γίνει τίποτε. Ο  προσευχς νύχτα-μέρα δν σταματοσαν. ταν τ παιδ φτασε δύο τν,  κουνιάδα μου εδε να νειρο. Μ μ ρωτήσεις τί. Δν χω καταλάβει καλά. Μοζήτησε ν ρθει στος γίους Τόπους, ν προσκυνήσει. 
Πράγματι ρθε μαζ μ τ παιδί. Τν στειλα μ μία ξεναγ ν προσκυνήσει στν Πανάγιο Τάφο. Τί γινε κεκου τί μου επαν. ταν μπκαν μέσα στνκκλησία, τ μωρ κλαιγε συνέχεια. Τς λέει μία κυρία: «Γιατί κλαίει τσι τ παιδί σας;» -«Εναι ρρωστο», τς πάντησε  κουνιάδα μου. Κα τότε  κυρία τς επε: «-Βάλτε τ παιδ σς πάνω στν Πανάγιο Τάφο κα θ σταματήσει τ κλάμα!» 
 κουνιάδα μου τ ξάπλωσε πάνω στν Πανάγιο Τάφο. μως τ παιδ σφάδαζε στ κλάμα. κείνη στεκόταν σ μαρμαρωμένη, δν μποροσε ν κάνει οτε μπρς οτε πίσω. Τ παιδ εχε ρχίσει ν μελανιάζει* κάποια στιγμ κατάφερε κα τ πρε στν γκαλιά της.
 μως δν μποροσε ν ναπνεύσει κα τ πγαν σπευσμένα στ νοσοκομεο.
 κε του βαλαν ξυγόνο. Τν δια μέρα φυγε γι τν Κύπρο.
Τν πομένη τ παιδ πρεπε ν πάει γι αμοκάθαρση. 
κε, στ εροσόλυμα, χω γνωριστε μ ναν καλόγερο σκητή, πο λο μου μιλάει γι θαύματα. τανφυγε  κουνιάδα μου, πγα κα τν συνάντησα κα ρχισε πάλι ν μο μιλάει γι τν Θε κα γι τ θαύματα, σπου ξαφνικ τν κούω ν λέει: «Π, π! Τί χειρουργεο ταν ατό! Τ παιδ σφάδαζε στ κλάμα π τος πόνους!» «-Ποι παιδί, γέροντα;» «-Τ νιψάκι σου, βρέ! μο πάντησε. γγελοι τχειρούργησαν κα το βαλαν δύο γερ νεφρά!!!» « γέροντας τρελάθηκε», επα μέσα μου, «κα λα τ θαύματα πού μου λέει φαντασίες το εναι». ταν σηκώθηκα ν φύγω, μ χτύπησε στν πλάτη κα μο επε: «-ντε, θ κάνεις κα κόρη!»
φυγα λυπημένος, μ τ βεβαιότητα τι  γέροντας εχε χάσει τ μυαλ το κε στν ρημι κα στ μοναξιά του. Μπκα στ ατοκίνητό μου ν πάω στν Πρεσβεία, ταν χτύπησε τ κινητό μου. ταν  γυναίκα μου. Μο μιλοσε κα κλαιγε- δν μποροσα ν καταλάβω τί λεγε, μόνο μία φράση ξεχώρισα: «-Νίκο, τ παιδ μς εναι καλά!» Προσπάθησα ν τν ρεμήσω, γι ν καταλάβω τί μου λέει. Κα μο επε τ δια λόγια του γέροντα: «-Τ παιδ μς χει δύο γερνεφρά!»
παθα σόκ! Γύρισα πίσω κα πγα στν γέροντα. Τ μυαλό μου μπερδεμένο, ο σκέψεις μου τακτες, πετοσαν δ κα κεφτασα στν γέροντα κα γιπρώτη φορ γονάτισα μπροστά του κα το φιλοσα τ χέρια. «-Εσαι γιος!» ψιθύρισα «-Παιδί μου, μν τ ξαναπες ατό. γιος εναι μόνο  Θεός!»
Σ μία βδομάδα μου ρθε  πόμενη εχάριστη εδηση.  γυναίκα μου ταν γκυος. Μ τό: «Νίκο, γάπη μου», πού μου επε, θυμήθηκα τ λόγια του γέροντα. «- Μ πες τίποτα λλο. Εσαι γκυος!» «-Ναί, πο τ ξέρεις;» «-Μο τ επε  καλόγερος,  φίλος μου, κα εναι κοριτσάκι!»
π τ θαμα πο γινε στ νιψάκι μου πίστεψα πολ βαθι στν Θεό. Κανες κα γι τίποτε ατ τν πίστη δ θ τν κλονίσει. ν κάποτε ποφασίσεις νὰ ἔρθεις στ εροσόλυμα, θ χαρ ν ρθεις ν μ βρες, θ μ ζητήσεις στν Πρεσβεία. Θ πες θέλω τ Νίκο τν Πειραιώτη.
στόσο χουμε φτάσει στν Πειραιγ δν μπορ ν ρθρώσω λέξη, λλ οτε κα ν κατέβω ν βγάλω τ βαλίτσα το Νίκου π τ πρτ-μπαγκζ .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου