H αναζήτηση και η προσπάθεια του ανθρώπου να δει καταπρόσωπο την αλήθεια του, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή· η άρνησή του να κρύψει ή να εξωραΐση την πραγματικότητα της αποτυχίας του από τον φόβο της απόρριψης ή της νομικής ενοχής, τον εισαγάγει σιγά σιγά στην ζωή της μετάνοιας.
Ο φίλαυτος φόβος για την παράβαση του νόμου από την μία και η αμφισβήτηση της αμαρτίας και συμβιβασμός μαζί της από την άλλη είναι τα πιο συνηθισμένα φαινόμενα νομίζω μέσα στον σύγχρονο χριστιανισμό.
Μόνο η συνειδητοποίηση της αμαρτίας μας ως αποτυχία να κρατήσουμε μία υγιή σχέση με τον Θεό και τους άλλους θα μας οδηγήσει στην επίγνωση της ανθρώπινης ανεπάρκειάς μας να αυτοθεωθούμε.
Στην προσπάθειά μας όμως να επιτύχουμε την πνευματική μας πρόοδο πέφτουμε στην παγίδα μίας φίλαυτης ασκητικής που αφετηρία και τέλος έχει μία ηθική τελείωση.
Και έτσι καταντά ο χριστιανισμός μας στις πιο «ενάρετες» φάσεις του να είναι όλο αμαρτία· μία αστοχία μας να δούμε τελικά ότι δεν εξαρτάται η σωτηρία μας από την δική μας αξιότητα αλλά από την σωτήριο Χάρη του Θεού που σκηνώνει στους ταπεινούς.
Δεν υπάρχει σχέση, μόνο τήρηση εντολών. Δεν υπάρχει η αγάπη, μόνο ο νόμος. Δεν υπάρχει ταπείνωση αλλά μόνο "ευσέβεια".
Δεν υπάρχει -όπως έλεγε ο Όσιος γέροντας Παΐσιος- μυρωδιά θυμιάματος αλλά οσμή κολώνιας.
Είναι καιρός νομίζω να αφαιρέσουμε τον «κότσο» που έχει τυλίξει την καρδιά μας μετατρέποντας την ζωή μας σε μία κωδικοποιημένη αλληλουχία «πρέπει» και «μη» και πλέον να ζήσουμε μεταποιώντας την αμαρτία μας σε μετάνοια, τον ηθικισμό μας σε δίψα Θεού, την ατομική μας αυτοθέωση σε εκκλησία.
Πιστεύει ο χριστιανός ότι μάχεται έναντι στη κακία, την φθορά και τον θάνατο. Το παράδοξο είναι ότι αυτό το επιχειρεί γαντζωμένος με μία ακόρεστη ορμή στην εξασφάλιση μίας ατομικής ευζωίας, μίας κοινωνικής επιβολής, μίας ηθικής αναγνώρισης, μίας εκκλησιαστικής καταξίωσης.
Δεν κατορθώνει λοιπόν παρά να επιτείνει την διάλυση της ύπαρξής του στον παραλογισμό της σχολαστικής νοοτροπίας ενός νομοκανονικού δικαίου σωτηρίας.
Ψηλαφώντας την ζωή των Αγίων μας θα δούμε ότι η μέριμνά τους ήταν ο Χριστός. Είχαν μία δίψα για τον Θεό. Κινούνταν με την ελευθερία της υπακοής και της ταπείνωσης.
Η ζωή τους ποτισμένη με μία ευχαριστική-αγαπητική ασκητική.
Νομίζω εκεί βρίσκεται το «μυστικό» της επιτυχία μας. Να βυθομετρίσουμε το μέγεθος της αποτυχίας μας χωρίς να απελπιστούμε.
Αποτύχαμε κι όμως ο Θεός μας αγαπά, μας σώζει, αρκεί να ταπεινωθούμε, αρκεί να μετανοήσουμε, αρκεί ως λαβωμένοι που είμαστε να ζητήσουμε την ίαση μέσα στο νοσοκομείο Του, την Εκκλησία.
Ως άσωτοι να επιστρέψουμε, και ως απολωλότα θα βρεθούμε.
Υ.Γ. "Κράτα τον νου σου στον Άδη, και μη απελπίζου".
