12 Ιουνίου, 2016

Ἡ ἐνότητα εἶναι τό βασικό στοιχείο πού χαρακτηρίζει τήν Ἐκκλησία.


               Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη 630 θεοφορων πατερων
                Τήν ἔκτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἁγία Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί δεικνύει τούς ἅγίους καί θεοφόρους Πατέρες, τῆς πρώτης οἰκουμενικῆς συνόδου πού ἔγινε τό 325 μ.Χ στή Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Τή σύνοδο τήν εἶχε συγκαλέσει καί διοργανώσει ὁ ἵδιος ὁ αὐτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος. Κύρια αἰτία γι αὐτὀ ἦταν ὁ αἰρεσιάρχης Ἄρειος μέ τίς κακοδοξίες του. Ἤταν ὄμως καί μία εὐκαιρία νά λυθοῦν καί κάποια ἄλλα προβλήματα πού εἶχαν προκύψει, μετά ἀπό μία πορεία τριῶν περίπου αἰώνων πού εἶχε κάνει ἤδη ἡ Ἐκκλησία.
              Ἡ ἀκριβής ἡμερομηνία ἐνάρξεως τῆς συνόδου ἦταν στίς 20 Μαΐου τοῦ 325 μ.Χ καί λατρευτικά δέν εἶχε κάποια σύνδεση μέ τήν περίοδο τοῦ Πάσχα ὅπως τή γνωρίζουμε ἐμεῖς σήμερα. Ἡ τοποθέτηση καί καθιέρωσή της στή χαρμόσυνη περίοδο αὐτή ὥς γιορτή τῶν ἁγίων Πατέρων, ἔγινε ἀργότερα καί ἀφοῦ καθιερώθηκε ἡ μεγάλη ἐορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτό ἔγινε γιατί ἡ σημερινή Κυριακή τῶν Πατέρων μέ τή θεματολογία της, ἀποτελεῖ προπομπό καί προανάκρουσμα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἡ Πεντηκοστή εἶναι ἡ ἐπίσημη ἔναρξη τῆς ἐκκλησίας, ἡ γενέθλιος ἡμέρα της καί ἡ Κυριακή τῶν Πατέρων τονίζει τό σημαντικότερο στοιχείο της, αὐτό τῆς ἐνότητας.
              Γιά τό λόγο αὐτό σχετική εἶναι καί ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἐπιλέχθηκε νά ἀναγινώσκεται τήν ἡμέρα αὐτή, ἀπό τό κατά Ἰωάννην ἱερό εὐαγγέλιο. Ἡ ὁποία εἶναι γνωστή στούς περισσότερους, ὡς ἡ ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Χριστοῦ μας, πού ἔγινε λίγο πρίν τἠ σύλληψη καί τό πάθος Του.
              Ὁ Ἰησοῦς μετά τό Μυστικό δεῖπνο πῆρε τούς μαθητές του καί πῆγε στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν γιά νά προσευχηθεῖ γιά τελευταία φορά. Τά αἰσθήματα πού Τόν διακατέχουν εἶναι πολλά. Ἔνα ἀπό αὐτά εἶναι ἡ ἀγωνία. Ὁ Χριστός μας ἀγωνιεῖ γιά τό ἐπερχόμενο πάθος. Ἀγωνιεῖ ὄμως καί γιά κάτι ἄλλο. Γιά τήν ἐνότητα πού θά πρέπει νά ἔχουν οἱ μαθητές Του. Οἱ ὁποίοι εἶναι ἡ μαγιά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πυρῆνας της, οἱ πρώτοι μετά ἀπό Αὐτόν. Αὐτοί πού θά κυρήξουν στόν κόσμο γιά τό Αὐτόν καί τήν Ἐκκλησία Του.
              Χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως τή ἀκούσαμε μέσα ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή. «Πατέρα, διατήρησε αὐτούς ἐνωμένους στό ὄνομά σου, τό ὁποίο ἔδωσες καί σέ ἐμένα, ὥστε νά εἶναι ἔνα ὅπως ἐμεῖς». Ὁ Ἵδιος σέ λίγο φεύγει ἀπό κοντά τους. Τούς ἀφήνει, κατά τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Ὁ λόγος καί ἡ αἰτία, τό πρόσωπο πού τούς ἔνωνε θά λείψει. Ὁ ἀρχηγός, τό στήριγμα, ἡ παρηγοριά, ἡ ἐνίσχυση, ὁ ἐμπνευστής. Εἶναι ἄνθρωποι, εἶναι ἀδύναμοι, εἶναι μικροί ἀκόμη πνευματικά. Ἡ πίστη τους εἶναι ἀσθενική.
           Ἡ Πεντηκοστή ἐπίκειται, ἡ κάθοδος καί ὁ ἁγιασμός ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα δέν ὑπάρχει ἀκόμα. Μετά τήν Πεντηκοστή θά γίνουν πνευματικοί λέοντες, πού ἀτρόμητα καί ἄφοβα θά κυρήξουν τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους.        
        Πρός τό παρόν ὄμως εἶναι ἀδύναμοι, εὐάλωτοι, χωρίς ἀρχηγό καί ἡ ἐνότητα, γιά τήν ὁποία τόσο ὁ Χριστός κοπίασε, εἶναι σέ κίνδυνο. «Τώρα πιά δέν εἶμαι μέσα στόν κόσμο· ἐνώ αὐτοί μένουν στόν κόσμο, κι ἐγώ ἔρχομαι σέ σένα. Ἅγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στήν πίστη μέ τή δύναμη τοῦ ὀνόματος πού μοῦ χάρισες, γιά νά μείνουν ἐνωμένοι ὅπως ἐμεῖς».
       Ὁ Χριστός ὡς Θεός προγνωρίζει, τή δυσπιστία τους, τήν ἀδυναμία τους νά θυμοῦνται τά λόγια Του καί νά τά ἀποδέχονται ὡς ἀδιαπραγμάτευτη ἀλήθεια. Τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου πρέπει νά συνεχιστεῖ τώρα ἀπό αὐτούς. Γι αὐτό τούς συμβουλεύει νά παραμείνουν ὅλοι μαζί, στό ὑπερώο τῶν Ἰεροσολύμων καί προσευχόμενοι νά περιμένουν τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
      Ἡ ἐνότητα λοιπόν εἶναι τό βασικό στοιχείο πού χαρακτηρίζει τήν Ἐκκλησία καί τήν πίστη της. Τό σῆμα κατατεθέν της. Ἡ ἐνότητα πού πρέπει νά ὑπάρχει μεταξύ τῶν πιστῶν μελῶν της, ἀλλά μεταξύ καί αὐτῶν ὡς ἔνα σῶμα μέ τό Θεό. Ἡ πίστη ὡς προσωπική κατάσταση τοῦ καθενός, θά πρέπει ὅταν εἶναι σωστή, νά τόν ὁδηγεῖ σέ ἐνότητα καί ἀναζήτηση αὐτῆς, μεταξύ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων πιστῶν μελῶν. Τῶν ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν. Ὅταν λέμε τό Πάτερ ὑμῶν καί ὀνομάζουμε τό Θεό πατέρα, ἄν καταλαβαίνουμε τί λέμε, τότε δέ θά δυσκολευτοῦμε νά καταλάβουμε πώς ἀφοῦ ἔχουμε πατέρα τό Θεό, ἔχουμε καί ἀδελφό τόν πλησίον μας. Πού καί αὐτός τόν ὀνομάζει καί τόν ἔχει πατέρα.
Αὐτή τή δυνατότητα μπορεῖ νά τήν προσφέρει μόνο ὁ Χριστός, δηλαδή τό νά γίνει ὁ Θεός συνειδητά πατέρας τοῦ καθενός πιστοῦ. Διότι ὁ ἵδιος ὁ Χριστός λέει πώς αὐτός εἶναι ὁ «δρόμος», γιά νά πάει κάποιος στόν πατέρα. Διότι εἶναι αὐτός πού ὡς Ὑιός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά κάνει γνωστό τόν Πατέρα Θεό στούς ἀνθρώπους. «Σέ ἔκανα γνωστό στούς ἀνθρώπους πού τούς πῆρες μέσα ἀπό τόν κόσμο καί τούς ἐμπιστεύθηκες σέ ἐμένα». Αὐτός λοιπόν πού λέει πώς γνωρίζει καί ἀγαπᾶ τό Χριστό, θά πρέπει νά καταλάβει πώς ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι ὅταν ἀντιλαμβάνεται, ἀποζητᾶ καί βιώνει τήν πίστη του ὡς ἐνότητα μέ τούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς.
Καί τό Χριστό δέν μπορεῖς νά τόν γνωρίσεις καί νά τόν ἀγαπήσεις ἀληθινά, σωτήρια, ἐάν δέ ζεῖς ἐνεργά τήν Ἐκκλησία καί τή λατρευτική ζωή της. Τά μυστήρια, τίς νηστεῖες, τήν προσευχή, τήν ταπείνωση, τή συγχωρητικότητα, τόν προσωπικό ἀγώνα. Μέ δύο λέξεις αὐτό πού λέμε πνευματική ζωή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰώνες. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό προϊόν τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, τό σῶμα Του. Εἶναι Θεοῦ ἔργο καί ὅτι ἔχει εἶναι ἀπό Αὐτόν καί σωτήριο.
 Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά ζήσεις στό τώρα τό Χριστό. Νά Τό γνωρίσεις, νά Τόν ἀγαπήσεις καί μέσα ἀπό αὐτή τή ζωντανή σχέση, διά τοῦ Χριστοῦ νά γνωρίσεις καί ἀγαπήσεις καί τόν Πατέρα. Ἔτσι ὥστε νά τόν πιστεύεις ἀληθινά, σωτήρια καί νά τόν καταλαβαίνεις ὅπως εἶναι καί ὄχι ὅπως νομίζεις-πιστεύεις μέ τόν τρόπο σου. Τότε ὅταν θά λές πιστεύω στό Θεό, στό Χριστό, ταυτόχρονα στό μυαλό καί στήν καρδιά σου θά ἔρχεται πλῆθος ἀνθρώπων, ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν. Γιατί θά ζεῖς τήν πίστη ὡς ἐνότητα. Τότε δέ θά διανοήσαι νά λές πώς πιστεύω στό Θεό καί παράληλα νά ἐπιτρέπεις τόν ἐαυτό σου, νά διαμορφώνει ἔνα κόσμο, μιά πίστη, μιά Ἐκκλησία, μιά ζωή στήν ὁποία τά πάντα θά ἔχουν λιγότερο ἤ περισσότερο, τό δικό σου τρόπο ζωῆς καί σκέψης. Τούς δικούς σου κανόνες.
Ἀγαπητοί· Αὐτό τό Χριστό, αὐτήν τήν ἐνότητα παρέλαβαν ὡς πίστη καί ὡς ζωή καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς πίστεώς μας. Ἔγιναν γνήσιοι συνεχιστές αὐτοῦ καί τῶν ἀποστόλων. Ἔτσι πίστεψαν, ἔτσι ἔζησαν, αὐτό δίδαξαν, για αὐτό ἀγωνίστικαν, γι αὐτό πέθαναν. Γιά τήν ἐνότητα τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας. Γι αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία κάνει τήν ὑπέρβαση καί τούς ὀνομάζει Πατέρες, βάζοντάς τους δίπλα στό Χριστό. Τούς τιμᾶ πάντοτε καί συνεχίζει νά ὀνομάζει πατέρα κάθε κληρικό, γιατί καί μόνο ὡς ὑπάρξεις, εἶναι ζωντανό κήρυγμα γιά τήν ἐνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου