Η ΠΙΣΤΑΓΑΠΗ (ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ,ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ )

     το κύρηγμα  της  Κυριακής

 « Η ΠΙΣΤΗ ΩΣ ΑΓΑΠΗ» 

Η ΑΛΛΙΩΣ ΠΙΣΤΑΓΑΠΗ

                           

                                    ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ

    1.   Η πιστη  και η  αγαπη   εἶναι αὐτές πού κάνουν τόν ἄνθρωπο, ἄνθρωπο πραγματικό. 

   2.    Ἡ μοναξιά εἶναι ἀφόρητη, εἶναι θάνατος.

   3.   Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά μή πιστεύει αὐτό πού ἀγαπᾶ καί νά μήν ἀγαπᾶ αὐτό πού πιστεύει;

  4.  Ενεργώντας την πίστη  και την αγάπη , βάζουμε περισσότερο τό Θεό στή ζωή μας.

  5.  Ας μή ξεχωρίζουμε, ἄς μήν κατανοοῦμε ὡς δύο διαφορετικά πράγματα τήν πίστη καί τήν ἀγάπη. Νά τά ἔχουμε μαζί ὡς ἕνα (πισταγάπη).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, 

« Η ΠΙΣΤΗ ΩΣ ΑΓΑΠΗ».

              Στήν καθημερινότητά μας συχνά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφερόμαστε σέ δύο πολύ σπουδαίες ἔννοιες καί παραμέτρους τῆς ζωῆς μας. Αὐτές τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης. Ὅλοι μας γνωρίζουμε καί ἀποδεχόμαστε πόσο σημαντικές εἶναι γιά τόν καθένα, ἀλλά καί γιά ὅλους μαζί. Ποιός μπορεῖ νά ἀποδεχθεῖ ὅτι μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτές; Δέ θά ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε πώς εἶναι αὐτές πού κάνουν τόν ἄνθρωπο, ἄνθρωπο πραγματικό. Εἶναι στοιχεία τῆς φύσεώς μας. Γεμίζουν τή ζωή μας. Τῆς δίνουν νόημα καί περιεχόμενο. Ὁδηγοῦν, κατευθείνουν, ἀναδεικνύουν τίς ὑπάρξεις μας καί τίς σχέσεις πού μεταξύ μας δημιουργοῦμε.

              Γιά νά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἱσοροπημένος θά πρέπει νά ὑπάρχουν μέσα του καί οἱ δύο, νά ἐνεργοῦνται. Καί πάντα ἐνεργοῦνται μέ ἕνα τρόπο. Ἀκόμα καί νά πεῖ ὁ ἄνθρωπος, «δέν πρόκειται νά πιστέψω ξανά τίποτε στή ζωή μου ἤ δέν πρόκειται νά ἀγαπήσω ξανά στή ζωή μου», δέ θά μπορέσει νά τό καταφέρει. Γιατί ἀπό μόνος του καί πάλι θά δώσει καί πίστη καί ἀγάπη σέ κάτι καινούργιο πού θά συναντήσει στό διάβα τῆς ζωῆς του. Σέ κάτι πού θά διεγείρει τό ἐνδιαφέρον του.

              Ὑπάρχουν φορές ὅμως πού μπορεῖ νά πληγωθοῦμε καί νά πονέσουμε δυνατά. Νά γίνει ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος κομμάτια. Νά συγκλονιστοῦμε καί νά νοιώσουμε πώς δέν ὑπάρχει κανένας λόγος πλέον νά ἀγαπήσουμε καί νά πιστέψουμε. Νά νοιώσουμε τή «ψευτιά τοῦ κόσμου», ὅπως συνήθως λέμε καί τήν ἀφερεγγυότητα τῶν ἀνθρώπων.

 Τότε μπορεῖ νά ἀποφασίσουμε νά μήν ἐπενδύσουμε πλέον σέ κανένα ἄνθρωπο καί νά ζήσουμε μόνοι μας στή ζωή. Ἄν μπορέσουμε τελικά πραγματικά νά τό κάνουμε, τότε θά φτιάξουμε ἀπό μόνοι μας μιά κόλαση προσωπική πού ἐκεῖ μέσα σίγουρα θά παιρνοῦμε ἀφόρητα.Ὅσα τεχνικά μέσα καί φτιασίδια νά τῆς βάλουμε, ἡ ζωή μας θά εἶναι ἄδεια καί βουβή, γιατί θά λείπουν οἱ σχέσεις μέ κάποια πρόσωπα. Ὅσοι εἶναι μόνοι στή ζωή, τό ξέρουν καί τό καταλαβαίνουν. Ἡ μοναξιά εἶναι ἀφόρητη, εἶναι θάνατος.

Τά δύο αὐτά στοιχεία τῆς ζωῆς μας καί βαθιά ἀνθρώπινα αἰσθήματα, ἔχουν διαφορετικές ὀνομασίες. Ξεχωρίζουν ὅπως φαίνεται. Ἄλλο εἶναι ἡ πίστη καί ἄλλο ἡ ἀγάπη. Ἄλλο...; Μπορεῖ νά ὑπάρξει μόνο τό ἕνα ἀπό τά δύο καί νά δίνει ἰκανοποίηση καί πληρότητα ζωῆς στόν ἄνθρωπο; Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά μή πιστεύει αὐτό πού ἀγαπᾶ καί νά μήν ἀγαπᾶ αὐτό πού πιστεύει; Νομίζω πώς εὔκολα καταλαβαίνουμε ὅτι δέν μπορεῖ νά σταθεῖ τό καθένα ἀπό τά δύο μονομερῶς. Εἶναι ἐνωμένα ἄρηκτα μεταξύ τους. Τό ἕνα κουβαλάει τό ἄλλο μέσα του. Εἶναι οἱ δύο πλευρές τοῦ ἑνός νομίσματος.

               Ὅταν ἐνεργοῦνται σωστά, ἐνεργοῦνται καί τά δύο. Ξέρουμε πολύ καλά ὅτι ὅταν συμβαίνει αὐτό, ἡ ζωή μας γεμίζει ἀπό χαρά, εἰρήνη, ἐλπίδα καί μποροῦμε νά κάνουμε ὄνειρα γιά τό μέλλον. Ὅταν ἀνθίζουν σάν ὄμορφα καί μυρωδάτα λουλούδια τά δύο αὐτά αἰσθήματα, ὡς σχέσεις μεταξύ ἑνός ἤ περισσοτέρων ἀνθρώπων, ἡ ζωή μας γίνεται φωτεινή. Τά προβλήματα λύνονται. Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται δυνατός καί τέλος κάτι θεϊκό φαντάζει πώς μπαίνει στή ζωή μας. Καί πραγματικά ἔτσι εἶναι, διότι ἐνεργώντας τά αἰσθήματα αὐτά, βάζουμε περισσότερο τό Θεό στή ζωή μας. Γιατί ὁ Θεός πάντα εἶναι πιστός πρός ἐμᾶς καί πρώτος Αὐτός παντοτινά μᾶς ἀγαπάει.Τότε τά δύο αἰσθήματα αὐτά μπορεῖ νά μᾶς κάνουν ἰκανούς νά ζήσουμε καί θαύματα στή ζωή μας. Ἐνδεχομένως, νά γίνουμε συναίτιοι ἑνός θαύματος, πού βεβαίως πάντα ἐνεργεῖ ἡ χάρη καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. 

           Ἕνα τέτοιο θαῦμα μᾶς διηγήθηκε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ἕνας παράλυτος μετεφέρεται πάνω στό κρεβάτι του ἀπό τέσσερεις ἄλλους. Ὁ κόσμος πολύς στό μέρος ὅπου δίδασκε ὁ Ἰησοῦς καί ἡ πρόσβαση κοντά του ἀδύνατη. Ὡστόσο οἱ μεταφέροντες κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια νά Τόν προσεγγίσουν. Τελικά τά καταφέρνουν καί ὅπως λέει ἡ περικοπή «προσέφεραν» τόν παραλυτικό στόν Ἰησοῦ. Δηλαδή ὁ τρόπος τους, ἡ ἐξωτερική καί ἐσωτερική κατάσταση καί διάθεσή τους, εἶναι ἕνα ἀπαύγασμα εὐγένειας, λεπτότητας καί ἀγάπης. Ἔκφραση μιᾶς βαθύτατης ἐκτίμησης καί ἐμπιστοσύνης πρός τόν Ἰησοῦ.

          Ὅπως σημειώνεται στήν περικοπή, βλέποντας ὁ Χριστός μας τήν πίστη αὐτῶν, θεράπευσε τόν παράλυτο. Ὅμως αὐτή ἡ πίστη δέν ἦταν μόνη της. Εἶχε μαζί της καί μιά ἀνάλογη ἀγάπη. Μποροῦμε νά ποῦμε χωρίς νά ὑπερβάλουμε, ὅτι στήν πραγματικότητα ἦταν ἕνα ἐνιαῖο αἴσθημα, μιά «πισταγάπη». Αὐτήν τήν πληρότητα εἶδε ὁ Ἰησοῦς, μέσα ἀπό τήν ὁποία εἶδε τόν ἐαυτό Του νά ὑπάρχει μέσα στούς τέσσερεις. Θά μπορούσαμε λοιπόν νά ποῦμε πώς ἡ «πισταγάπη» τῶν τεσσάρων συντονίσθηκε μέ τήν «πισταγάπη» τοῦ Χριστοῦ καί διέγειρε τή θεία Του δύναμη, πρός θεραπεία τοῦ παραλύτου.

               Ἀγαπητοί    μου·
          Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή του καί στό ὑπέροχο σημείο της πού εἶναι γνωστό ὡς «ὕμνος τῆς ἀγάπης», σημειώνει: «...καί ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστην ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμί.» Τί κι ἄν ἔχω λέει ὅλη τήν πίστη πού μπορεῖ νά ἔχει κάποιος ἄνθρωπος. Ἐάν αὐτή ἡ πίστη δέν συνοδεύεται ἀπό ἀγάπη, εἶμαι ἕνα τίποτα. Ἕνα μηδέν.

             Γι αὐτό λοιπόν καί ἐμεῖς ἄς μή ξεχωρίζουμε, ἄς μήν κατανοοῦμε ὡς δύο διαφορετικά πράγματα τήν πίστη καί τήν ἀγάπη. Νά τά ἔχουμε μαζί ὡς ἕνα. Ὡς πισταγάπη καί εἶθε ὁ ἅγιος Θεός νά μᾶς ἀξιώσει νά τά ἀποκτήσουμε ὅπως καί τό ὀνομάζουμε. Ὡς πισταγάπη.