ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΛΕΟΥΣ.

                     ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ
1.Τό ἔλεός του Θεου εἶναι δύναμη, ἐνίσχυση, σωτηρία καί λύτρωση.

2. Η θεία δύναμη, ὡς ἔλεος, ἀγάπη καί πρόνοια ἐνεργεῖται ἀπό τό Θεό ἀπό καταβολῆς κόσμου. Εἶναι αὐτή πού δημιούργησε, συντήρησε καί συνεχίζει νά συντηρεῖ τόν κόσμο.

3. Η πίστη εἶναι ἀτελής οταν δεν εχει μεσα της την εμπιστοσυνη ,δέν ἔχει πιστότητα, δηλαδή .

4. Υπαρχει περιπτωση να ἀναφερώμαστε στήν θεία παντοδυναμία, ενω μέσα μας νά πιστεύουμε πώς δέν ὑπάρχει κανείς νά μᾶς βοηθήσει. Οὔτε ὁ Θεός!

5. Η συγκυπτουσα για 18 χρονια φανερωσε μία πίστη, πού τή χαλύβδωνε καί τήν ἔκανε νά προσπερνᾶ κάθε δυσκολια που θα την εμποδιζε να πλησιασει τον Θεο.

6. Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ὑπάρχει ποτέ στον κοσμο μεσα.

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΛΕΟΥΣ.
Ὑπάρχουν στήν καθημερινότητά μας ἀγαπητοί ἀδελφοί, μερικές φράσεις πού συνηθίζουμε νά χρησιμοποιοῦμε σέ συγκεκριμένες στιγμές, θέλοντας νά προσδιορίσουμε, νά χαρακτηρίσουμε κάποια κατάσταση, κάποιο γεγονός τῆς ζωῆς. Αὐτές οἱ φράσεις ἔχουν θρησκευτικό περιεχόμενο. Τέτοιες εἶναι ἐπί παραδείγματι· «περνάω γολγοθᾶ», «σηκώνω τό σταυρό μου», «ἔγινε ἡ ζωή μου κόλαση», «ζῶ χαρᾶς εὐαγγέλια», «αὐτές ἤ αὐτοί, εἶναι σάν τίς μωρές παρθένες», «μακάριοι οἱ πτωχοί τῶ πνεύματι», «αὐτός ἤ αὐτή, περιμένει τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί ἄλλες πολλές.

Μιά φράση πού ἀνήκει στήν κατηγορία αὐτή εἶναι καί ἡ ἐξῆς· «μᾶς ἤ μέ, ἄφησε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ!». Τή φράση αὐτή τή λέμε συνήθως σέ περιπτώσεις πού τά πράγματα εἶναι δύσκολα καί ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα γιά λύτρωση, ἀπαλλαγή ἀπό τό πρόβλημα πού μᾶς κατατρέχει. Τή λέμε ὅταν ἡ βοήθεια, ἡ συμπαράσταση πού περιμέναμε ἀπό κάποιον, ἀπό κάπου στόν κόσμο αὐτό, δέ δίδεται.

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἡ συγκεκριμένη φράση δηλώνει ἀπιστία καί ὄχι πίστη! Σάν νά μή καταλαβαίνουμε τί ἐννοεῖ καί τί δηλώνει στήν πραγματικότητα. Σάν νά μήν ἀναγνωρίζουμε τό νόημα καί τή σημασία τῶν λέξεών της. Ἡ φράση μιλάει γιά τό Θεό καί τό ἔλεός Του, τό ὁποίο εἶναι δύναμη, ἐνίσχυση, σωτηρία καί λύτρωση. Ἀναφέρεται στήν πραγματικότητα στήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καί πώς μόνο Αὐτός μπορεῖ νά κάνει τά ἀδύνατα, δυνατά. Αὐτός μόνο μπορεῖ νά κάνει τό ποθούμενο θαῦμα, πού κάποτε ἐναγωνίως ἀποζητοῦμε καί παρακαλοῦμε νά μᾶς συμβεῖ. Αὐτός μόνο μπορεῖ νά σώσει τή ζωή μας.

Μιλοῦμε λοιπόν γιά τή θεία δύναμη, ἡ ὁποία ὡς ἔλεος, ἀγάπη καί πρόνοια ἐνεργεῖται ἀπό τό Θεό ἀπό καταβολῆς κόσμου. Εἶναι αὐτή πού δημιούργησε, συντήρησε καί συνεχίζει νά συντηρεῖ τόν κόσμο. Εἶναι αὐτή πού εὐλογεῖ, ἁγιάζει, πληθύνει καί διατρέφει τά σύμπαντα. Εἶναι αὐτή πού παρέχει κάθε τι πού χρειάζεται ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος γιά νά ὑπάρχουν. «Ἡ δημιουργική καί συνεκτική τῶν ἀπάντων, Θεοῦ σοφία καί δύναμις...», ὅπως ψάλουμε στόν τρίτο εἰρμό τῶν καταβασιῶν, πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου.

Εἶναι ἡ δύναμη αὐτή στήν ὁποία ἀπευθεινόμαστε ὅταν λέμε τό «Κύριε ἐλέησον!» Ὅταν παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς ἐλεήσει, νά μᾶς συντρέξει,νά μᾶς παρασταθεῖ, νά μᾶς λυπηθεῖ. Ὅταν ὅλα ἔχουν σβήσει, ὅλα ἔχουν χαθεῖ. Κάθε δύναμη πού θά μποροῦσε νά βοηθήσει, ἔχει ἐκλείψει. Τότε λοιπόν μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ὑπάρξεώς μας στρεφόμαστε πρός τό Θεό καί Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἐλεήσει. «Κύριε ὁλα χάθηκαν, ὅλα ἔσβησαν! Δέν ἔχω τίποτε ἄλλο στόν κόσμο! Δέν ἔχω ἄλλη ἐλπίδα μόνο ἐσένα ἔχω Θεέ μου! Κάνε τό θαῦμα Σου. Κύριε ἐλέησέ με!» Τότε σέ ἀντίθεση μέ τά ὅσα ἀναφέραμε προηγουμένως, ἡ ἀναφορά μας στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀπόδειξη πίστης, ἀναγνώρισης τῆς παντοδυναμίας Του καί ὄχι ἀπιστίας.

Παράξενοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἐμεῖς οἱ ἵδιοι καί φάσκουμε καί ἀντιφάσκουμε. Ἐμεῖς οἱ ἵδιοι φαινόμαστε καί ὡς πιστοί καί ὡς ἄπιστοι. Κάτι πού δέ θά ἔπρεπε νά συμβαίνει ἀφοῦ ὅλοι δηλώνουμε πίστη πρός τό Θεό. Ὅλοι πιστεύουν. Κανείς δέν εἶναι ἄπιστος. Τά πράγματα ὅμως δείχνουν πώς ἡ πίστη αὐτή εἶναι ἀτελής. Δέν ἔχει πιστότητα, δηλαδή ἐμπιστοσύνη. Τόν καιρό τῆς δυσκολίας, τοῦ πόνου καί κάθε ἄσχημης καταστάσεως πού εἶναι δοκιμασία στή ζωή, μπορεῖ νά γίνει ἀπιστία καί νά εἰπωθεῖ μέ τόν τρόπο καί τό ὕφος πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή. Ἐνῶ δηλαδή ἀναφερώμαστε στήν θεία παντοδυναμία, μέσα μας νά πιστεύουμε πώς δέν ὑπάρχει πιά κανείς νά μᾶς βοηθήσει. Οὔτε ὁ Θεός!

Ἀφορμή γιά τίς σκέψεις αὐτές, ἔλαβα ἀπό δύο ρεπορτάζ, πού τυχαία εἶδα στήν τηλεόραση. Στό ἕνα μιλοῦσε ἕνας ἀνάπηρος συνάνθρωπος μας, ὁ ὁποίος διαδήλωνε μέ ἄλλους ἀναπήρους γιά τά δικαιώματα τους στά ἐπιδόματα καί ἄλλα βοηθήματα πού δικαιοῦνται ἀπό τό κράτος καί τή δύσκολη αὐτή περίοδο μειώνονται ἤ καί διακόπτονται. Σεβαστή καί ἄξια τιμῆς καί ἀναγνωρίσεως κάθε ἀναπηρία πού ὑπάρχει στή ζωή μας, γιά νά μήν παρεξηγηθῶ. Ὅ,τι λέγεται, δέν λέγεται ὡς μομφή καί ἀπαξίωση πρός τούς ἀνθρώπους αὐτούς. Αὐτός λοιπόν ὁ προβληματισμένος ἀγωνιστής τῆς ζωῆς, θέλοντας νά δηλώσει τό κακό πού τοῦ συμβαίνει μέ τή στάση αὐτή τοῦ κράτους, εἶπε ἀπελπισμένα· «Μᾶς ἄφησαν στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ!»

Ἀκριβῶς μετά ἔπαιξε ἄλλο ρεπορτάζ. Σέ αὐτό ἄλλος συνάνθρωπός μας, πρόσωπο τῆς πολιτικῆς ζωῆς, βγαίνοντας ἀπό τό νοσοκομείο ὑγιής μετά ἀπό μιά πολλή σοβαρή περιπέτεια τῆς ὑγείας του, δήλωνε τίς εὐχαριστίες του πρός τό Θεό καί τό ἔλεός του, γιά τήν εὐτυχή κατάληξή της. Λίγο πρίν αὐτά τά ρεπορτάζ, εἶχα δεῖ ποιό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς καί τό ὁποίο ἀναφέρεται στήν θεραπεία ἀπό τόν Ἰησοῦ, τῆς ἐπί δεκαοκτώ χρόνια συγκύπτουσας γυναίκας. Ἔτσι λοιπόν, δημιουργήθηκαν μέσα μου ὅλοι αὐτοί οἱ συλλογισμοί.

Ἀσυναίσθητα ἔκανα μιά ἀντιπαράσταση τῶν δύο ἀναπήρων. Αὐτοῦ τοῦ ρεπορτάζ καί αὐτῆς τοῦ εὐαγγελίου. Ὁ ἔνας σέ ἀναπηρικό καροτσάκι, ἡ ἄλλη καμπουριασμένη τόσο πολύ, πού ὅπως σημειώνεται στήν εὐαγγελική περικοπή, γιά δεκαοκτώ χρόνια δέν μποροῦσε νά δεῖ τόν οὐρανό. Ὁ ἔνας μίλησε γιά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέ ἕνα τρόπο πού δέ φανέρωνε πίστη. Ἡ ἄλλη ἐπί δεκαοκτώ χρόνια, δέ σταμάτησε νά πηγαίνει γιά ἐκκλησιασμό στή συναγωγή. Φανερώνοντας ἔτσι μία πίστη, πού τή χαλύβδωνε καί τήν ἔκανε νά προσπερνᾶ κάθε τί, πού θά μποροῦσε νά τῆς τόν στερήσει. Ἀλλά κυρίως τήν ἔκανε νά ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί τό ἔλεός Του καί τό ὁποίο μέ ὑπομονή τόσα χρόνια περίμενε νά δεχθεῖ. Χωρίς ποτέ νά δυσανασχετήσει γιά τήν ἀναπηρία της, ἀλλά ἀντιθέτως μέ δύναμη ψυχῆς νά μή χάνει ἐκκλησιασμό, νά προσεύχεται καί νά δοξολογεῖ τό Θεό.

Ὁ ἕνας στήν πραγματικότητα δέν εἶχε καμιά ἐλπίδα πρός τό Θεό, ἡ ἄλλη ἀντιθέτως εἶχε μόνη ἐλπίδα της τό Θεό καί τό ἔλεός Του καί αὐτό μέ ἀξιοθαύμαστη ἐμπιστοσύνη ἀνέμενε. Ἡ πίστη της αὐτή τελικά ὅπως εἴδαμε ἐπιβραβεύθηκε ἀπό τόν Ὑϊό τοῦ Θεοῦ, μέ τή θαυμαστή θεραπεία της.

Ἀγαπητοί μου.

Ἕνας στίχος ἀπό τούς ψαλμούς τοῦ προφήτη Δαυΐδ λέει· «Τό ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με, πᾶσας τᾶς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Στήν πραγματικότητα ἔτσι γίνεται. Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ὑπάρχει ποτέ ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Αὐτό πού μένει λοιπόν εἶναι καί ἐμεῖς καθ’ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας νά τό ἐπιδιώκουμε, μέ τόν τρόπο πού ἐπί δεκαοκτώ χρόνια, τό ἐπεδίωξε ἡ συγκύπτουσα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Γένοιτο!
..