Ἡ ἐορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου Ημῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἡ ἐορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου Ημῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι μία ἀπό τις μεγάλες καί λαμπρές τῆς πίστεώς μας καί συγκαταλέγεται στίς λεγόμενες δεσποτικές ἐορτές. Οἱ δεσποτικές ἐορτές εἶναι αὐτές πού ἀναφέρονται σέ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα μας. Καλοῦμε τό Χριστό καί Δεσπότη, γιατί εἶναι Αὐτός πού δεσπόζει μέσα στήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι ὁ ἡγέτης καί ἡ κεφαλή της. Καλοῦμε δεσπότη καί τόν κάθε ἐπίσκοπο-μητροπολίτη, διότι καί αὐτός εἶναι σέ θέση δεσπόζουσα στήν κάθε μητρόπολη, ἀλλά καί γιατί ἡ παρουσία του μᾶς ἀναγάγει στό Δεσπότη Χριστό. Εἶναι ὅπως λέμε στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ».

Ἡ λέξη μεταμόρφωση ὡς ἔννοια, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάποιος, κάτι, ἀλλάζει μορφή. Ἡ ἐμφάνισή του γίνεται διαφορετική. Ἔτσι καί μέ τό σημερινό ἐορταστικό γεγονός, ὁ Χριστός μας, μπροστά σέ τρεῖς ἀπό τούς μαθητές Του, ἀλλάζει παρουσιαστικό, ἐμφάνιση καί μορφή. Τό πρόσωπο Του ἔλαμψε μέ ἕνα φῶς δυνατότερο τοῦ ἡλίου. Τά ἐνδύματά Του ἔγιναν, πιό λευκά κι ἀπ΄τό χιόνι. Ὅλη αὐτή ἡ ἀλλαγή γίνεται μέσα σέ ἕνα λαμπρό καί δυνατό φῶς, γεμάτο δόξα θεϊκή. Μιά κατάσταση οὐράνια, παραδείσια, πρός στιγμήν,ὑπάρχει στό φθαρτό καί μάταιο κόσμο μας. Μέσα σ’αὐτήν τή δόξα τή βασιλική καί δύο ἄνθρωποι τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἅγιοι πλέον, οἱ προφῆτες Μωϋσής καί Ἡλίας, βρίσκονται καί συνομιλοῦν μέ τό Χριστό.

Ὅμως παρ’ὅλο πού ὅπως εἴπαμε ἡ λέξη μεταμόρφωση, μᾶς πληροφορεῖ πώς κάποιος-κάτι ἀλλάζει, ἐν προκειμένω ὁ Ἰησοῦς στήν πραγματικότητα δέν ἀλλάζει σέ κάτι ἀλλά ἀποκαλύπτει κάτι. Ἀποκαλύπτει καί φανερώνει τή θεότητά Του, αὐτήν πού εἶναι καί ἔχει μέσα Του, σέ ὅλο τό μεγαλείο, τή δόξα καί τή λαμπρότητά της. Ὁ Χριστός, πρός στιγμήν, φανερώνει στούς μαθητές Του, αὐτό πού ἐπιμελῶς κρύβει ἀπό αὐτούς στά τρία σχεδόν χρόνια πού εἶναι κοντά τους. Τούς δείχνει τή θεϊκή Του ὑπόσταση. Τούς ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι ὁ Ὑϊός τοῦ Θεοῦ, ὁ προσδοκόμενος Μεσσίας καί Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτό τό ἐπικυρώνει καί ἡ φωνή τοῦ Πατέρα Θεοῦ, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τήν οὐράνια καί θεία νεφέλη, παραγγέλει στούς μαθητές, «αὐτός εἶναι ὁ Ὑιός μου ὁ ἀγαπητός, Αὐτόν νά ἀκοῦτε».

Ὅλη αὐτή ἡ θεία δόξα καί λαμπρότητα ὅμως πλέον, δέν εἶναι μόνο τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τῆς γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι καί δική μας. Εἶναι ἡ δόξα καί τό μεγαλείο πού ἔχει ἡ πίστη μας καί πού μέτοχος αὐτῶν γίνεται κάθε ἄνθρωπος, ἀπό τήν ἡμέρα πού βαπτίζεται. Εἶναι μία αἴγλη μέ τήν ὁποία ντύνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο καί ἕνα μεγαλείο ἀπόκοσμο καί οὐράνιο. Εἶναι ἡ δόξα καί ἡ λαμπρότητα τῆς οὐράνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῦ παραδείσου. Καί αὐτό δέν εἶναι κάτι φανταστικό, ἕνας μῦθος. Εἶναι μιά πραγματικότητα πού ἐνεργεῖται καθημερινά στόν κόσμο μας καί κυρίως καί ἀποκλειστικά στή ζωή τῶν βαπτισμένων. Εἶναι ἡ Εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Ὑϊοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι ὁ εὐλογημένος παράδεισος τοῦ ὁποίου κληρονόμοι καί μελλοντικοί κάτοικοι εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς. Εἶναι πραγματικά μεγαλειώδες νά βλέπει καί νά ἀντιλαμβάνεται ὁ χριστιανός, τί μεγαλεία καί θαυμαστά ἔχει ὁ Θεός γι’αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος, παρ’ὅλο πού ὡς εἶδος εἶναι κάτι διαφορετικό ἀπό τό Θεό, χωράει μέσα Του! Ἔχει θέση κοντά Του! Αὐτό μᾶς τό ἀποδεικνύουν οἱ δύο προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ ὁποίοι, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ αὐτόπτες καί αὐτηκοοι μαθητές καί ἱδιαιτέρως ὁ Πέτρος, βρισκόντουσαν δίπλα στόν Ἰησοῦ ἀπό δεξιά καί ἀριστερά καί συζητοῦσαν μαζί Του. Αὐτό θά πρέπει νά μᾶς συγκλονίζει, νά μᾶς θυμίζει τή θεία δόξα πού ὡς δῶρο καί χάρη μᾶς ἔχει δοθεῖ καί νά μᾶς κάνει νά ζοῦμε ἀναλόγως. Ἐπιθυμώντας στό τέλος τῆς ζωῆς μας, νά βρεθοῦμε κι ἐμεῖς μέσα στή δόξα αὐτή. Τόν παράδεισο καί τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τήν ὁποία ἤδη προγευόμαστε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.

Τώρα βεβαίως κάποιοι θά ἀποροῦν καί θ’ἀναρωτιοῦνται, «Καλά. Ὡραία, μεγαλειώδη καί εὐχάριστα ὅλα αὐτά. Ὅμως ποιός ἀπό ἐμᾶς ἔχει ποτέ κάποια ἐπαφή καί ἐμπειρία ἀπ’αὐτά; Ποῦ εἶναι, πῶς ὑπάρχουν καί τόσα χρόνια δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ κάτι. Πιστεύουμε, προχευχόμαστε, ἐκκλησιαζόμαστε, κοινωνοῦμε, ὅμως δέν ἔχουμε ζήσει κάτι ἀπ’αὐτά! Μήπως τελικά εἶναι ἑνα ὡραίο παραμύθι γιά τούς εὐκολόπιστους, ἤ για ὅποιους εἶναι σέ ἀνάγκη, ἤ για τούς ἔχοντες χαμηλό διανοητικό ἐπίπεδο; Μήπως εἶναι μιά ὄμορφη γλυκιά ἱστοριούλα γιά τά μικρά παιδιά καί τούς ἀδύναμους γέροντες καί γερόντισες;» Ἀπάντηση σ’αὐτό καί τρανή ἀπόδειξη τῆς πραγματικότητάς τους, εἶναι τό ἵδιο τό γεγονός, ἀλλά καί αὐτοί πού τό ἔζησαν καί συγκλονίστηκαν ἀπο αὐτό. Εἰδικά ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπό τοῦ ὁποίου τή δεύτερη καθολική ἐπιστολή, περικοπή διαβάσαμε σήμερα, μᾶς λέει: «Οὐ γάρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καί παρουσίαν, ἀλλ’ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος». Ὁσα σᾶς ἔχουμε πεῖ καί διδάξει γιά τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, δέν εἶναι σκέψεις, φαντασίες καί φιλοσοφίες δικές μας ἤ κάποιων ἄλλων, ἀλλά εἶναι αὐτά πού εἴδαμε καί ἀκούσαμε. Ὄντας κοντά Του εἴδαμε καί γνωρίσαμε τό μεγαλείο Του!

Ὅλα αὐτά εἶναι ἡ ἄλλη διάσταση τῆς ζωῆς μας ὡς βαπτισμένων. Τῆς πνευματικῆς διάστασης, τήν ὁποία λίγο καταλαβαίνουμε. Ἐπειδή δέν τά βλέπουμε ἔτσι ἀπλά καί καθημερινά, δέ σημαίνει πώς δέν ὑπάρχουν. Τρανό παράδειγμα οἱ ἵδιοι οἱ δώδεκα μαθητές. Τρία χρόνια μαζί μέ τό Θεάνθρωπο Χριστό, τί εἶδαν, τί κατάλαβαν; Τίποτε! Μόνο τρείς ἀπ’αὐτούς, ὁ Πέτρος καί τ’ἀδέλφια Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, κάποια στιγμή τήν ὁποία ἐορτάζουμε σήμερα, εἴδαν καί γεύτηκαν λίγο ἀπ’ὅλα αὐτά. Ἀλλά κι ἀπ’αὐτούς οἱ δύο μαζί μέ τούς ἄλλους, κρύφτηκαν φοβισμένοι τήν ὥρα τῆς συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ. Παρ’ὅλο πού ἔζησαν ὅλο αὐτό τό μεγαλείο, δέν εἶχαν τή δύναμη τῆς πίστεως νά σταθοῦν δίπλα Του, ἐμπιστευόμενοι Αὐτόν ὡς παντοδύναμο Θεό.

Ὅλα αὐτά τά μεγαλεία, εἶναι καλά καλυμένα καί προστατευμένα ἀπό τή θεία δύναμη. Ἀποκαλύπτονται καί φανερώνονται ἀναλόγως, σέ ὅποιον καταλαβαίνει τί πάει νά πεῖ καί τί εἶναι πίστη, Ἐκκλησία, βάπτισμα, θεία λειτουργία, θεία κοινωνία καί γενικότερα, ἡ λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀποκαλύπτονται καί φανερώνονται σέ ὅποιον διαβάζει καί γνωρίζει τήν Ἁγία Γραφή καί τό ἱερό Εὐαγέλιο, τό ὁποίο καί κάνει τρόπο ζωῆς. Ἀποκαλύπτονται καί φανερώνονται σέ ὅποιον ἀγωνίζεται τόν καλό ἀγώνα τῶν ἀρετῶν, ἐμπιστευόμενος ὅλη τή ζωή καί τήν ὕπαρξή του στό Θεό. Αὐτόν πού ὅταν στή θεία Λειτουργία ἀκούει, «τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν, κατά πάντα καί διά πάντα», αἰσθάνεται τόν ἐαυτό του ὡς ἕνα τίποτα, τό ὁποίο ὑπάρχει, γιατί τό θυμᾶται καί τό ἀγαπᾶ ὁ Θεός.

Ἀποκαλύπτονται καί φανερώνονται τελικά σ’αὐτόν ἤ σ’αὐτήν πού προσπαθεῖ νά ἐνεργήσει τό κατ’είκόνα, πρός τό καθ’ὁμοίωση. Σ’αὐτόν πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τήν καλή ἀλλοίωση. Σ’αὐτόν πού ἡ ζωή του, εἶναι μιά ζωή μεταμορφώσεως. Μιάς μεταμορφώσεως τῆς ὁποίας τό εἶδος, τόν τύπο, τήν οὐσία καί τήν ἀλήθεια ἐορτάζουμε σήμερα. Αὐτό εἶναι καί τό πρώτο το ὁποίο κάνουμε ὅλοι οἱ χριστιανοί τόσα χρόνια, ἔως σήμερα. Τό δεύτερο καί ἐπίσης σημαντικό γιά τό ὁποίο πρέπει μέ καρδιά καί ψυχή νά ἐορτάζουμε σήμερα ἀλλά καί κάθε χρόνο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ὅλο αὐτό τό θεϊκό μεγαλείο πού προαναφέραμε καί τοῦ ὁποίου εἴμαστε μέτοχοι καί κληρονόμοι.

Αὐτοῦ πού ὑπάρχει, ἀλλά δέ φαίνεται. Αὐτοῦ τοῦ ὁποίου σίγουρα θά γίνουμε αὐτόπτες, ὅταν τελειώνοντας τό βίο μας, βρεθοῦμε στήν ἄλλη διάσταση, στό χῶρο καί τόν τόπο τοῦ μεγαλείου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Νά μή μένουμε λοιπόν στό ἐπιφαινόμενο καί χαρμόσυνο ὑλικό μέρος τῆς κάθε ἐορτῆς, ἀλλά νά ἐπιθυμοῦμε, νά προσεγγίζουμε καί νά ἀναζητοῦμε, αὐτό πού κρύβεται, αὐτό πού ὑπάρχει καί δίνεται σ’αὐτούς πού μέ καρδιά καί ψυχή, ζοῦν αὐτό πού λέγεται Ἐκκλησία καί ὅσα αὐτή διδάσκει.