22 Οκτωβρίου, 2017

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ



Δύο εἰκόνες ἄς φέρουμε στό μυαλό μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀπό τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποία ἀναγνώσαμε λίγο πρίν καί μᾶς πληροφόρησε γιά τή θεραπεία ἀπό τόν Ἰησοῦ τοῦ δαιμονιζόμενου ἄνδρα στήν περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ εἰκόνα καί ἡ κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν ὁ δύστυχος ἄνθρωπος ὅταν τόν συνάντησε ὁ Χριστός μας, ὅπως τήν περιγράφει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «...καί ροῦχα δέ φοροῦσε καί σέ σπίτι δέν ἔμενε ἀλλά στά μνήματα...καί ἔσπαζε τίς ἀλυσίδες μέ τίς ὁποίες τόν ἔδεναν καί ὁδηγούνταν ἀπό τόν δαίμονα σέ ἐρημικούς τόπους.» Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ εἰκόνα καί ἡ κατάσταση τοῦ ἰδίου μετά τή συνάντηση του με τόν Ἰησοῦ καί τή θεραπεία του: «...καί βρῆκαν τόν ἄνθρωπο τόν πρώην δαιμονισμένο νά κάθεται δίπλα στόν Ἰησοῦ, ντυμένο καί νά φέρεται λογικά...».

Εἶναι πραγματικά τραγική ἡ πρώτη εἰκόνα ὅπως περιγράφεται. Ἕνας ἄνθρωπος σέ ἄθλια κατάσταση, ἀγριεμένος, φοβερός καί τρομερός. Κίνδυνος, ἀκόμη καί θάνατος γιά ὁποιονδήποτε καί ὁτιδήποτε. Μιά εἰκόνα κολάσεως. Μιά δυσμορφία καί μιά κακή καί παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Τοῦ εἴδους πού ἔχει πλασθεῖ κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Ἕνα ὄν, πού ἀντί νά βγάζει πρός τά ἔξω του, ὅ,τι καλό τοῦ ἔχει δώσει καί προικίσει ὁ Θεός, βγάζει ὅλο τό σκοτάδι, τό κακό, τό χαμό καί τό χάος πού ἔχει καί προσφέρει ὁ διάβολος.

Ἡ δεύτερη εικόνα εἶναι τελείως διαφορετική. Αὐτός, ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, θεραπευμένος καί ἀπαλλαγμένος πλέον ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν πονηρῶν δυνάμεων. Εἰρηνικός, χαρούμενος καί φερόμενος λογικά ἔχοντας δεχθεῖ τή χάρη, τήν εὐλογία καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιά φωτεινή ὕπαρξη καί μιά ὑγιής ἔκφραση τῆς κατ’εἰκόνα πλάσεως του ἀπό τό Θεό. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἐκφράζει πραγματικά αὐτό πού λέμε «χαρά Θεοῦ».

Οἱ δύο αὐτές εἰκόνες μποροῦν νά μᾶς ποῦν καί νά μᾶς δείξουν τί συνέβει στόν κόσμο μας καί στό ἀνθρώπινο εἴδος μέ τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ. Πολύ χαρακτηριστικά τό περιγράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: « Ἐπεθύμησε πόρνη ὁ Θεός (τήν ἄνθρώπινη φύση ὅπως ἦταν πρίν τόν ἐρχομό Του). Καί τί κάνει; Ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἀνέβει ἐκείνη ψηλά, κατέβηκε Ἐκεῖνος χαμηλά. Ἔρχεται στήν καλύβα της. Τή βλέπει μεθυσμένη. Καί μέ ποιό τρόπο ἔρχεται; Ὄχι μέ ὁλοφάνερη τή θεότητά Του, ἀλλά γίνεται ἐντελῶς ἴδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς Τον τρομοκρατηθεῖ, μήπως λαχταρίσει καί τοῦ φύγει. Τή βρίσκει καταπληγωμένη, ἐξαγριωμένη, ἀπό δαίμονες κυριευμένη. Καί τί κάνει; Τήν παίρνει καί τήν κάνει γυναίκα Του. Καί τί δῶρα τῆς χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιό δαχτυλίδι;Τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἔπειτα λέγει. Δέ σέ φύτεψα στόν παράδεισο;

-Τοῦ λέγει, ναί.

-Καί πῶς ξέπεσες ἀπό ἐκεῖ;

-Ἦλθε καί μέ πῆρε ὁ διάβολος ἀπό τόν παράδεισο.

-Φυτεύθηκες στόν Παράδεισο καί σέ ἔβγαλε ἔξω. Νά, σέ φυτεύω μέσα Μου. Δέν τολμᾶ νά μέ πλησιάσει ἐμένα. ὁ ποιμένας σέ κρατάει καί ὁ λύκος δέν ἔρχεται πιά.

-Ἀλλά εἶμαι λέγει ἁμαρτωλή καί βρώμικη.

-Μή μοῦ σκοτίζεσαι, εἶμαι γιατρός.

Δῶσε ἐδῶ μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τί κάνει. Ἦλθε νά πάρει τήν πόρνη, ὅπως αὐτή –τό τονίζω- ἦταν βουτηγμένη στή βρῶμα. Γιά νά μάθεις τόν ἔρωτα τοῦ Νυμφίου. Αὐτό χαρακτηρίζει τόν ἐρωτευμένο: τό νά μή ζητάει εὐθύνες γιά ἀμαρτήματα καί νά συγχωρεῖ λάθη καί παραπατήματα...

Ἔτσι ἔκανε καί ὁ Χριστός. Ἄσχημη εἶδε (τήν ἀνθρώπινη φύση μας) καί τήν ἐρωτεύθηκε καί τήν ἀνακαινίζει. Τήν πῆρε ὡς γυναίκα καί ὡς κόρη Του τήν ἀγαπᾶ καί ὡς δούλα Του τήν φροντίζει...καί ὡς μέλος τοῦ σώματός Του τήν περιποιεῖται... Ὡς νυμφίος τήν παίρνει γυναίκα του καί ὡς ἐξιλαστήριο θύμα τή συγχωρεῖ, ὡς πρόβατο θυσιάζεται, ὡς νυμφίος τή διατηρεῖ μέσα στήν ὀμορφιά, ὡς σύζυγος φροντίζει νά μήν τῆς λείψει τίποτα».

Αὐτό ἔχει συμβεῖ καί ὑφίσταται ἀπό τότε διαρκῶς στόν κόσμο αὐτό. Ὁ Θεός εἶναι ἐδῶ γιά νά θεραπεύσει κάθε ἄνθρωπο ὁ ὁποίος διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, θά γίνει μέλος τοῦ σώματός Του, τῆς ἐκκλησίας Του, καί νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό κάθε ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ. Κάθε ἄνθρωπος πού γίνεται χριστιανός, πού γνωρίζει, ἀποδέχεται, πιστεύει καί ἀγαπᾶ τό Χριστό, μπορεῖ νά εἶναι ἔνας θεραπευμένος, σώφρων, χαρούμενος καί δημιουργικός ἄνθρωπος. Νά μπορεῖ νά ζεῖ μαζί μέ τούς ἄλλους εἰρηνικά, νά εἶναι χρήσιμος καί δημιουργικός. Νά μπορεῖ νά δημιουργεῖ οἰκογένεια καί νά φιτιάχνει ὑγιεῖς κοινωνικές σχέσεις. Νά χαίρεται καί νά προάγει τή ζωή, ὅ,τι κι ἄν εἶναι, ὅποιος κι ἄν εἶναι, ὄπου κι ἄν εἶναι, αἰσθανόμενος τήν ἀρχοντική καταγωγή του ἀπο τό Θεό.

Νά ἔχει δηλαδή καί νά παράγει πολιτισμό. Γιατί τελικά αὐτό εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια στόν κόσμο αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος, δημιούργησε πραγματικό πολιτισμό πού προάγει αὐτόν καί τή ζωή του, ἀπό τότε πού ἦλθε ὁ Θεός στόν κόσμο αὐτό καί τόν συνάντησε. Ἀπό τή στιγμή πού γνώρισε, πίστεψε τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό ἔκανε τρόπο ζωῆς του, ἔλαβε δύναμη δημιουργίας καί κοινωνικῆς προκοπῆς. Ὅσο ἔχτιζε τή ζωή του ἐπάνω στίς βάσεις καί τίς διδασκαλίες τοῦ Εὐαγγελίου, δημιουργοῦσε καί ζοῦσε μιά ζωή «χαρά Θεοῦ». Γιατί ὅ,τι ἔκανε ἦταν κάτω ἀπό τήν εὐλογία καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ὁ πονηρός δέν μποροῦσε μέ τίποτα νά τό σταματήσει καί νά τό χαλάσει. Αὐτό συνέβαινε ὅσο ὁ ἄνθρωπος, ἔλεγε πρώτα ὁ Θεός καί τό ἐννοοῦσε.

Ὅταν ὅμως ἄρχισε σιγά-σιγά νά παράγει καί νά ἐπιτυγχάνει διάφορα ἐπιτεύγματα (προϊόντα ἐκσυγχρονισμένου πολιτισμοῦ), ἄρχισε νά ξεχνάει τό Θεό καί νά ἐμπιστεύεται περισσότερο τόν ἐαυτό του. Μέχρι πού κατάφερε πολλά, πάρα πολλά, σέ πολλούς τομεῖς τῆς ζωῆς καί τότε πίστεψε πώς μπορεῖ καί μόνος του. Τό ποιό τραγικό, ὅτι σέ πολλά πράγματα πού θεωρεῖ ὡς καλά καί ὡφέλιμα καί θέλει νά τά ἐπιτύχει καί νά τά ζήσει, νομίζει ὅτι ὁ Θεός τοῦ εἶναι ἐμπόδιο ἤ τό λιγότερο περιτός. Ὅτι μπορεῖ νά ἀνεβάσει τό ἐπίπεδο τῆς ζωῆς του καί ὁ Θεός τό σταματᾶ. Ὅτι μπορεῖ νά μπορεῖ νά φτιάξει δικούς του νόμους, τρόπους, ἀρχές καί ἀξίες καί νά χαράξει νέους δρόμους προοδευτικούς, σπάζωντας καί καταργώντας κάθε ἀνάλογο τοῦ παρελθόντος δεδομένο, πού τόν δένει μέ τό Θεό, γιατί αὐτό εἶναι φρένο στήν πρόοδο καί τήν ἐξέλιξη.

Αὐτή εἶναι ἡ πρός στιγμήν ρεβάνς τοῦ Διαβόλου. Ὁ ὁποίος ἔχει τέχνη, πονηρία καί ἐπιτηδιότητα αἰώνων, στό νά ἐξαπατᾶ τόν ἄνθρωπο. Ἔχει ὐπομονή. Ξέρει καί μπορεῖ νά περιμένει. Χρυσώνει τό χάπι. Βάζει τό ποιό νόστιμο δόλωμα στό ἀγκίστρι καί περιμένει. Ξέρει πώς λίγοι δέ θά μποῦν στόν πειρασμό νά τσιμπήσουν. Οἱ περισσότεροι, καταπίνωντας ἀμάσητο τό χαπάκι, πού θά προσφέρουν ἔντεχνα τά ὄργανά του στόν κόσμο αὐτό, θά τρέξουν νά τσιμπήσουν, ἔχοντας ταυτόχρονα τή σιγουριά καί τόν ἀέρα τοῦ ἔξυπνου, ζωντανοῦ καί προοδευτικοῦ. Αὐτοῦ πού πλέον ζεῖ στήν σύγχρονη ἐποχή του καί δέν κολλάει στά δεδομένα τοῦ παρελθόντος.

Ὅλο αὐτό δέ μᾶς θυμίζει μέ λίγο παραλλαγή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου; Καί δυστυχῶς αὐτό φαίνεται καί φαντάζει πώς εἶναι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. Ἕνας μικρός ὑϊός, πού χωρίς καί ὁ ἴδιος στήν πραγματικότητα νά ξέρει γιατί, ἀποφασίζει κάποια στιγμή νά ἀπαλλαχθεῖ ἀπό τήν πατρική ἐπιρροή τοῦ Θεοῦ καί προστασία καί νά αὐτονομηθεῖ, διεκδικώντας ὅπως νομίζει τό δικαίωμα του στή ζωή. Ἐπαναστάτης χωρίς αἴτιο. Ἐπαναστάτης γιά τήν αὐτονόμηση, αὐτοδιάθεση καί αὐτοδιαχείρισή του. Γιά νά ζήσει τή ζωή «στό κόκκινο». Στήν ἐπήρεια τῆς ἀδρεναλίνης (διαβόλου). Ἀλλά ὅπως ὅλοι ξέρουμε, τήν ἴδια ὤρα πού ἀποφασίζει νά κάνει πράξη τήν ἐπιθυμία του, ἀκριβῶς τήν ἴδια ὤρα ὑπογράφει καί τήν καταδίκη του.

Ἀγαπητοί μου·

Ἐάν καθίσουμε καί σκεφθοῦμε λίγο περισσότερο τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, θά δοῦμε πώς μᾶς ἀφορᾶ ἄμμεσα, προσωπικῶς ἀλλά καί γενικότερα ὡς κοινωνία ἀνθρώπων, στή ζωή καί τόν τρόπο πού τή ζοῦμε. Καί θά καταλάβουμε πώς ἡ ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ δέ φαίνεται μόνο σέ καταστάσεις ἀνθρώπων, σάν αὐτή πού περιγράφεται σ’αὐτή. Ἀλλά εἶναι ἕνα αἰώνιο καθημερινό παιχνίδι-πόλεμος μεταξύ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματος τοῦ πονηροῦ καί στή θέση τοῦ ἐπιλογέα ὁ ἄνθρωπος. Τόν ὁποίο βαρύνει καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ὅποιας ἐπιλογῆς θά κάνει. Ἄν θά κάνει τελικά τή ζωή του, ζωή Θεοῦ ἤ ζωή Διαβόλου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου