31 Δεκεμβρίου, 2018

Οσιος Παΐσιος: «Η Τουρκία θα κάνει πόλεμο με ένα γειτονικό της κράτος και θα εμπλακούν κι άλλες χώρες».


Από Dogma 31 Δεκεμβρίου 2018 10:21

Επισκέφτηκα τον π. Παΐσιο το 1989, έχοντας μόλις διαβάσει ένα σύντομο βιογραφικό του. Αντιμετώπιζα τότε ένα σοβαρό πρόβλημα και πήγα να ζητήσω τη βοήθειά του.

Αφού, λοιπόν, μιλήσαμε για το συγκεκριμένο θέμα, η κουβέντα γύρισε στο Κυπριακό. Τον ρώτησα τότε αν θα φύγουν ποτέ οι Τούρκοι.

Aυτή ήταν η απάντηση που μου έδωσε ο Γέροντας Παΐσιος:

«Και βέβαια θα φύγουν. Η Κύπρος θα ελευθερωθεί.»
«Πότε, Γέροντα;»
«Ε, δε θα πάρει όσο ο κομμουνισμός στη Ρωσία.»
«Μα, Γέροντα, ο κομμουνισμός δεν έπεσε!» επέμενα.
Κι ο Γέροντας χαμογελώντας μου είπε:
«Τρέμουν τα πόδια του. Όπου να ‘ναι το θεριό σωριάζεται!»
«Και πώς θα φύγουν οι Τούρκοι; Θα κάνουμε πόλεμο;» ξαναρώτησα.
«Όχι, όχι! Πόλεμος θα γίνει, αλλά δε θα τον κάνετε εσείς. Η Τουρκία θα κάνει πόλεμο με ένα γειτονικό της κράτος και θα εμπλακούν κι άλλες χώρες. Η Τουρκία θα ανοίξει πολλά μέτωπα και θα αναγκαστεί να πάρει στρατεύματα και πολεμικό υλικό από την Κύπρο, για να τα μεταφέρει αλλού και να ξεκουράσει τους άλλους που θα πολεμούν. Και τότε εσείς θα πάτε πίσω όπως φύγατε: με τα τρακτέρ, τα λεωφορεία, περπατητοί, τρέχοντας.»
«Κι αυτοί θα το δεχτούν; Δε θ’ αντιδράσουν;»
«Κάποιοι θα αντιδράσουν και ορισμένοι θα σκοτωθούν» απάντησε ο Γέροντας. Και συνέχισε:
«Αυτό θα συμβεί γιατί δε θα φεύγουν εύκολα από το σπίτι που γεννήθηκαν, έστω κι αν δεν ήταν δικό τους. Το ίδιο θα γίνει και στις δύο πλευρές, αλλά η Κύπρος θα ενωθεί. Μην το σκέφτεστε. Μόνο να έρθει η μέρα, Ανδρέα, να επιστρέψετε στο Θεό, στην Εκκλησία, στην προσευχή και στην ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον, για να είναι λιγότερες και οι απώλειες εκείνες τις μέρες».

Επιστρέφοντας στην Κύπρο, όπου και να τα ‘λεγα όλα αυτά, με κορόιδευαν. Όμως εγώ τα πίστευα σαν να τα είχα ακούσει από τον ίδιο το Θεό. Μέχρι που κάποια στιγμή, το 1990, έπεσε ο κομμουνισμός και τότε ορισμένοι απ’ αυτούς μου τηλεφώνησαν για να μου ζητήσουν συγγνώμη. Όσο δε για τα υπόλοιπα, τα προσωπικά μου, ό,τι μου προέβλεψε βγήκε επίσης αληθινό…

Ξενοφώντος Ανδρέας, αγιογράφος, Λεμεσός, Κύπρος
Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, τόμος Β’, σελ. 370

Πηγή:yiorgosthalassis.blogspot

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Ο Άγιος Βασίλειος, γεννημένος το 330μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από γονείς ευγενείς με δυνατό χριστιανικό φρόνημα, έμελλε να γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος και κορυφαίος θεολόγος και Πατέρας της Εκκλησίας, αφού η χριστιανική του ανατροφή και η πνευματική του πορεία τον οδήγησαν στην Θεία θεωρεία του Αγίου Ευαγγελίου, και στην αυστηρή ασκητική ζωή, παράλληλα με το ποιμαντικό, παιδαγωγικό και φιλανθρωπικό του έργο.

Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν καθηγητής ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και η μητέρα του Εμμέλεια απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων. Στην οικογένεια εκτός από το Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Όσιος Ναυκράτιος ασκητής και θαυματουργός, η Οσία Μακρίνα και ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας.

Τα πρώτα γράμματα, τού τα δίδαξε ο πατέρας του. Συνέχισε τις σπουδές του στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα. Εκεί σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Οι σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια. Η ασκητική του ζωή ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Ο σοφός δάσκαλος του Εύβουλος εντυπωσιασμένος από την αυστηρή νηστεία, του Άγίου, και μετά την παραίνεση του, λέγεται ότι έγινε Χριστιανός.

Συμφοιτητές του ήταν και δύο νέοι που έμελλε να διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο στην ιστορία. Ο ένας, φωτεινό ο Άγιος και Μέγας Πατέρας της Εκκλησίας ο Θεολόγος Γρηγόριος και ο άλλος μελανό στον αντίποδα, προδότης του Ιησού, ειδωλολάτρης και διώκτης των Χριστιανών, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Βασίλειος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ανέπτυξαν μεγάλη και ισχυρή φιλία. Ταυτόχρονα με τις σπουδές τους, είχαν ιεραποστολική δράση. Διοργάνωναν χριστιανικές συγκεντρώσεις, στις οποίες ανέλυαν θρησκευτικά ζητήματα. Ίδρυσαν επίσης και τον πρώτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.

Επέστρεψε στην Καισαρεία το καλοκαίρι του 356μ.Χ. και συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, έγινε καθηγητής της ρητορικής. Το 358 μ.Χ. επηρεασμένος από το θάνατο του αδερφού του μοναχού Ναυκρατίου, καθώς και με την παρότρυνση της αδερφής του Μακρίνας, βαπτίζεται Χριστιανός, και αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στην ασκητική πολιτεία. Αποσύρθηκε λοιπόν σε ένα κτήμα της οικογενείας του στον Πόντο. Χαρακτηριστικό της μεγαλοψυχίας του είναι, ότι μετά την βάπτιση του δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία, επιθυμώντας να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς για να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Όταν γύρισε στο Πόντο από το ταξίδι αυτό, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει πλέον ως μοναχός. Εκεί έγραψε τους: «Κανονισμούς δια τον Μοναχικόν βίον», κανόνες που ρυθμίζουν την ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας. Με την υψηλή του κατάρτιση στην Ορθόδοξη Πίστη και τον ασκητικό, θαυμαστό του βίο, η φήμη του Αγίου Βασιλείου εξαπλώθηκε με τον καιρό σε όλη την Καππαδοκία. Έτσι και ο Μητροπολίτης της Καισαρείας Ευσέβιος πραγματοποιώντας την Θεία Βούληση αλλά και αυτή των χριστιανών της περιοχής, χειροτόνησε το 364 μ.Χ. τον Άγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Το 370 μ.Χ., μετά τον θάνατο του Ευσεβίου και σε ηλικία 41 ετών, τον διαδέχθηκε ο Άγιος Βασίλειος στην επισκοπική έδρα, με τη συνδρομή τού Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων και του Γρηγορίου επισκόπου Ναζιανζού. Επίσκοπος πλέον, ο Άγιος Βασίλειος αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού), επικοινωνώντας μέσω επιστολών με τον Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Πάπα Ρώμης Δάμασο. Στον τόπο του ,στην περιφέρεια της δικής του ποιμαντικής ευθύνης είχε να αντιμετωπίσει την έντονη παρουσία του αρειανικού στοιχείου και άλλων κακοδοξιών. Από τις επιστολές του φαίνονται οι προσπάθειες που κατέβαλε για την καταπολέμηση της σιμωνίας των επισκόπων, για την ανάδειξη άξιων κληρικών στο ιερατείο, καθώς και για την πιστή εφαρμογή των ιερών κανόνων από όλους τους πιστούς και φανερώνεται επίσης η ποιμαντική φροντίδα στα αποκομμένα και περιθωριοποιημένα μέλη της Εκκλησίας.

Στην οικουμενική Εκκλησία ο Μέγας Βασίλειος ουσιαστικά αναλαμβάνει τα πνευματικά ηνία από το Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος γηραιός πλέον, αποσύρεται από την ενεργό δράση. Εργάζεται συνεχώς για την επικράτηση των ορθόδοξων χριστιανικών αρχών και υπερασπίζεται με σθένος το δογματικό προσανατολισμό της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας.


Ο Άγιος Βασίλειος, βοηθούσε πάντοτε τους αδικημένους και κουρασμένους, τους πεινασμένους και τους αρρώστους, ανεξάρτητα από το γένος, τη φυλή και το θρήσκευμα. Έτσι το όραμά του το έκανε πραγματικότητα ιδρύοντας ένα πρότυπο και για τις μέρες μας κοινωνικό και φιλανθρωπικό σύστημα, τη «Βασιλειάδα». Ένα ίδρυμα που λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για την φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών αρρώστων και ξένων. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Ήταν ένα πρότυπο και σε άλλες επισκοπές και στους πλουσίους ένα μάθημα να διαθέτουν τον πλούτο τους με ένα αληθινά χριστιανικό τρόπο. Πραγματικά είναι άξιο θαυμασμού η έμπνευση που είχε ο Άγιος Βασίλειος ,τον 4ο αιώνα μ.Χ. να ιδρύσει και να λειτουργήσει ένα τέτοιο ίδρυμα – πρότυπο.

Καταπονημένος από την μεγάλη δράση που ανέπτυξε σε τόσους πολλούς τομείς ,εναντίον των διαφόρων κακοδοξιών και ειδικά της αιρέσεως του Αρειανισμού, μη διστάζοντας πολλές φορές να αντιταχθεί με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, με όπλα του την πίστη και την προσευχή, με τα κηρύγματα και τους λόγους του, με τα πολλά ασκητικά και παιδαγωγικά συγγράμματα, καθώς και την ασκητική ζωή του ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας παραδίδει το πνεύμα στο Θεό την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία του συμμετέχει και ένα πλήθος ανομοιογενές από άποψη θρησκευτικής και εθνικής διαφοροποιήσεως. Το υψηλής σημασίας θεολογικό και δογματικό του έργο καθώς και η λειτουργική και πρωτότυπη ανθρωπιστική του δράση, είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία την 1ην Ιανουαρίου. Από το 1081μ.Χ. ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης Ιωάννης Μαυρόπους (ο από Ευχαΐτων) θέσπισε έναν κοινό εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Ιωάννη του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, στις 30 Ιανουαρίου, ως προστατών των γραμμάτων και της παιδείας.

Με σοφία, στο απολυτίκιο του αναφέρεται η φράση «… τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας…». Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στον Επιτάφιο για τον καλό και Μέγα φίλο του Άγιο Βασίλειο, αποδίδει σ” αυτόν, με την ποιητική και βαθιά στοχαστική ματιά του, το χαρακτηρισμό «παιδαγωγός της νεότητος»

Ο Μ. Βασίλειος, εκτός των άλλων θαυμάσιων και Θείας εμπνεύσεως έργων του, έγραψε και την εκτενή και κατανυκτική Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση της συντομότερης Θείας Λειτουργίας του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο:
την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του),
τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής,
τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων,
την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Λίγα θαυμαστά γεγονότα από τον βίο του Αγίου

Ιουλιανός ο Παραβάτης


Όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο ασεβής και διώκτης των Χριστιανών, θέλησε να πάει στην Περσία να πολεμήσει πέρασε κοντά από την Καισαρεία. Ο Άγιος Βασίλειος γνωρίζοντας τον από την Αθήνα όπου ήταν συμφοιτητές πήγε μαζί με τον λαό να τον τιμήσει. Ο Ιουλιανός απαίτησε να του δωρίσει, αφού ο Άγιος δεν είχε τίποτε άλλο, τρεις από τους κριθαρένιους άρτους του. Ο Άγιος το έκανε και ο Ιουλιανός διέταξε τους υπηρέτες να ανταμείψουν τη δωρεά και να δώσουν χόρτο από το λειβάδι. Ο Άγιος Βασίλειος βλέποντας την καταφρόνηση του βασιλιά του είπε «εμείς, βασιλιά ότι μας ζήτησες από κείνο που τρώμε σου το προσφέραμε κι εσύ μας αντάμειψες από κείνο που τρως». Τότε ο Ιουλιανός θύμωσε πάρα πολύ και απείλησε, ότι όταν θα επιστρέψει από την Περσία νικητής, θα κάψει την πόλη και τον λαό θα τους πάρει δούλους. Όσο για τον ίδιο τον Άγιο Βασίλειο θα τον ανταμείψει όπως πρέπει.

Ο Άγιος Βασίλειος όταν πήγε στην πόλη ζήτησε από το λαό να μαζέψουν ότι πολύτιμο είχαν και να το αποθηκεύσουν κάπου έως ότου επιστρέψει ο φιλοχρήματος Ιουλιανός για να του το προσφέρουν. Ίσως κι έτσι κατευνάσουν την οργή του.

Όταν έμαθε ότι επιστρέφει ο άφρων βασιλιάς, ο Άγιος Βασίλειος ζήτησε από τους πολίτες να προσευχηθούν και να νηστεύσουν τρεις μέρες. Μετά όλοι μαζί ανέβηκαν στο δίδυμον όρος της Καισαρείας όπου στη μια από τις δύο κορυφές ήταν ο ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εκεί προσευχόμενος ο Άγιος είδε σε οπτασία, μια μεγάλη ουράνια στρατιά, να κυκλώνει το όρος και στη μέση να κάθεται σε θρόνο μια γυναίκα (η Παναγία) και να δοξάζεται, η οποία γυναίκα είπε στους αγγέλους να της φέρουν τον Μερκούριο για να φονεύσει τον Ιουλιανό, τον εχθρό του υιού της. Έπειτα είδε τον Μάρτυρα Μερκούριο να φθάνει οπλισμένος μπροστά στην βασίλισσα των Αγγέλων κι όταν εκείνη τον πρόσταξε αυτός να φεύγει γρήγορα. Κατόπιν προσκάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και του έδωσε ένα βιβλίο που ήταν γραμμένη όλη η δημιουργία της κτίσεως κι έπειτα του ανθρώπου. Στην αρχή του βιβλίου ήταν η επιγραφή «Είπε» και στο τέλος του βιβλίου εκεί που έγραφε για την πλάση του ανθρώπου ήταν η επιγραφή «Τέλος». Μόλις είδε την οπτασία αυτή ο Άγιος ξύπνησε.

Το νόημα της οπτασίας του βιβλίου, ήταν ότι ο Άγιος Βασίλειος έγραψε, όντως, ερμηνεία στην Εξαήμερον του Μωϋσέως στην οποία διηγείται, πως ο Θεός εποίησε τον ουρανό, την γη, τον ήλιο, την σελήνη, τη θάλασσα, τα ζώα και όλα τα αισθητά κτίσματα. Όταν όμως, έμελλε να γράψει και για την έβδομη ημέρα κατά την οποία ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τότε ο Μέγας αυτός Άγιος άφησε την τελευταία του πνοή στη γη και πήγε στους ουρανούς να συναντήσει τον Κύριον του που με δύναμη αγάπησε και που γι” Αυτόν μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα που έζησε έπραξε τόσα πολλά και τόσο μεγάλα. Το έργο του συμπλήρωσε κατόπιν ο αδελφός του ο Άγιος Γρηγόριος ο Αρχιεπίσκοπος Νύσσης, που έγραψε για την έβδομη ημέρα της πλάσεως του ανθρώπου.

Όταν ο Άγιος είδε την οπτασία, πήγε στην πόλη με μερικούς κληρικούς, στο Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, όπου μη βρίσκοντας το λείψανο του Αγίου και τα όπλα του που φυλάσσονταν στον Ναό έναν αιώνα αφότου μαρτύρησε επί της βασιλείας του Βαλεριανού και Βαλερίου, κατάλαβε τι είχε συμβεί κι έτρεξε αμέσως στο λαό να τους ειδοποιήσει ότι ο άφρων Ιουλιανός φονεύθηκε.

Βλέποντας το θαύμα οι Χριστιανοί και την παρρησία του Αγίου Βασιλείου δεν θέλησαν να πάρουν πίσω την περιουσία που είχαν αποθηκεύσει για τον τύραννο Ιουλιανό. Ο Άγιος όμως αφού τους επαίνεσε για την πράξη τους, το ένα τρίτο του ποσού τους το έδωσε και τα υπόλοιπο ποσό το διέθεσε για να κτίσουν πτωχοτροφεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία.

Ουάλης


Μετά τον Ιουλιανό τον παραβάτη, βασίλευσε ο θεοσεβής Ιοβιανός μόνο για ένα χρόνο και κατόπιν τη βασιλεία παρέλαβαν ο Ουαλεντιανός και ο αδελφός του Ουάλης που ήταν αιρετικός, οπαδός του Αρειανισμού και διώκτης των Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο Ουάλης αφού πήρε με το μέρος του όλους τους επισκόπους, θέλησε να κάμψει και τον Μέγα Βασίλειο που έμαθε ότι ήταν ανένδοτος. Έστειλε δύο δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι με απειλές προσπάθησαν να αποδεχθεί ο Άγιος τις αιρετικές και βλάσφημες δοξασίες του Αρείου. Ο ένας, μάλιστα ο άρχοντας Μόδεστος αφού γύρισε άπραγος στον βασιλιά του είπε ότι, ευκολότερο είναι να μαλακώσει κανείς το σίδηρο παρά την γνώμη του Βασιλείου. Ακούγοντας αυτά ο βασιλιάς Ουάλης θέλησε να πάει ο ίδιος στον Μέγα Βασίλειο. Αυτό και έκανε. Ήταν η μεγάλη εορτή των Θεοφανείων, όταν έφθασε ο βασιλιάς στον Ναό. Εκεί είδε την τάξη και την ησυχία των Χριστιανών που παρακολουθούσαν, τον Άγιο Βασίλειο να τους διδάσκει, σεμνός, απέριττος, με λόγο δυνατό, γεμάτο σοφία και χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο βασιλιάς έδειξε να μετανιώνει κι αφού μίλησε με τον Άγιο, έφυγε.

Οι Αρειανοί Αρχιερείς, όμως και πάλι μετέβαλαν τη γνώμη του βασιλιά και τον έπεισαν να εξορίσει τον Άγιο. Όρισε τότε ο βασιλιάς να συντάξουν ένα κείμενο με την απόφαση της εξορίας του Αγίου. ‘Ομως, βλέποντας ότι το χέρι εκείνου που θα έγραφε την απόφαση της εξορίας, ξεράθηκε και το ίδιο του το παιδί αρρώστησε βαριά, κάλεσε τον Άγιο να προσευχηθεί. Και κείνος μόνο που είδε το παιδί το ίασε. Και τον Μόδεστο, ακόμη γιάτρευσε που και κείνος κινδύνευε να πεθάνει. Αυτά είδε ο βασιλιάς και γύρισε στο θρόνο του.

Ο βασιλιάς Ουάλης αργότερα, θέλησε να χωρίσει την επαρχία της Καππαδοκίας σε δύο επαρχίες, με έδρα την Καισάρεια στη μία και τα Τύανα στην άλλη. Οι επίσκοποι αιρετικοί όπως ήταν βρήκαν ευκαιρία, γιατί συνέχεια φιλονικούσαν με τον Άγιο Βασίλειο να χωρίσουν και τις Μητροπόλεις σε δύο, ορίζοντας δικό τους Μητροπολίτη στα Τύανα. Τότε ο Άγιος με ταπείνωση τους είπε ότι η Εκκλησία δεν έχει υποχρέωση να ακολουθεί την βασιλεία, αλλά η βασιλεία την Εκκλησία, ούτε είναι πρέπον να χωρίζουν οι Μητροπολίτες, οι μιμητές του Χριστού επειδή χώρισαν οι έπαρχοι. Δεν τον άκουσαν όμως οι επίσκοποι και όρισαν Μητροπολίτη Τυάνων κάποιον Άνθιμον. Κι όχι μόνο αυτό αλλά έκλεψαν και κάποια κτήματα του Ναού του Αγίου Ορέστου που ήταν στη δικαιοδοσία του Αγίου Βασιλείου. Ο Άγιος ως μιμητής Χριστού, ειρήνευσε και αρκέσθηκε στην επαρχία της Καισαρείας. Βλέποντας ο Θεός την υπομονή του, σύντομα τιμώρησε τον Μητροπολίτη Τυάνων Άνθιμον και ενώθηκαν και πάλι οι επαρχίες. Τότε είναι καθώς λένε ότι χειροτόνησε ο Άγιος Βασίλειος τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο Επίσκοπο στα Σάσιμα.

Αργότερα πάλι, με περίσσιο θράσος οι Αρειανοί επίσκοποι και με την άδεια του βασιλιά Ουάλη εκδίωξαν τον Ορθόδοξο Αρχιερέα της Νίκαιας και τους Χριστιανούς της πόλης και κατέλαβαν τον Μητροπολιτικό Ναό. Τότε έδρασε γι” άλλη μια φορά ο Μέγας αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας και αφού πήρε την άδεια του βασιλιά να διευθετήσει όπως αυτός ήθελε με τον τρόπο του, αρκεί να είναι δίκαιος και για τα δύο μέρη, έφθασε στη Νίκαια και είπε να σφραγίσουν τον Ναό και οι Ορθόδοξοι και οι Αρειανοί και αφού προσευχηθούν πρώτα οι οπαδοί του Αρείου, εάν ανοίξουν οι πύλες να πάρουν αυτοί τον Ναό, εάν όμως όχι να προσευχηθούν οι Ορθόδοξοι και εάν ανοίξουν οι πύλες να τους δοθεί και πάλι ο Ναός εάν όχι να πάει στους Αρειανούς. Συμφώνησαν όλοι και περισσότερο οι Αρειανοί αφού πλεονεκτούσαν στη περίπτωση που δεν άνοιγαν οι πύλες. Έτσι κι έγινε. Προσευχήθηκαν πρώτα οι Αρειανοί, για τρεις ημέρες. Πώς να τους ακούσει ο Υιός του Θεού, όταν αυτοί τον υβρίζουν; Οι πύλες και βέβαια έμειναν κλειστές. Μετά προσευχήθηκαν οι Ορθόδοξοι με τον Άγιο Βασίλειο στο Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Διομήδους, που ήταν κοντά στον Μητροπολιτικό Ναό. Κατόπιν ο Άγιος Βασίλειος με όλο το πλήθος των Ορθοδόξων Χριστιανών πήγαν στο Μητροπολιτικό Ναό και όταν ακούσθηκε ο Μέγας Βασίλειος να λέει «Ευλογητός ο Θεός των Χριστιανών εις τους αιώνας των αιώνων», έσπασαν οι μοχλοί και οι κλειδαριές και οι πύλες άνοιξαν. Μετά από αυτό το θαύμα ο Ναός επανήλθε στους Ορθοδόξους και πολλοί από τους πιστούς του Αρείου έγιναν Ορθόδοξοι.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος


Μαθαίνοντας ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, τα θαύματα του Αγίου Βασιλείου, παρακάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει ποιος είναι ο Άγιος. Είδε τότε στήλη πυρός που έφθανε μέχρι τον ουρανό και άκουσε μια φωνή να λέει «Εφραίμ, Εφραίμ, καθώς την πυρίνην ταύτην στήλην, τοιούτος είναι ο Μέγας Βασίλειος». Τότε γρήγορα έφυγε από την έρημο παίρνοντας μαζί του ένα διερμηνέα που να μιλάει την Ελληνική και Συριακή γλώσσα και πήγε να βρει τον Άγιο Βασίλειο. Έφθασε την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων, όταν την ώρα εκείνη λειτουργούσε ο Μέγας Βασίλειος και βλέποντας ο Όσιος Εφραίμ τα λαμπρά και πολύτιμα άμφια τα οποία φορούσε ο Άγιος Βασίλειος, θέλησε να φύγει γιατί νόμιζε ότι μάταια πήγε. Τότε έστειλε, ο Άγιος Βασίλειος ένα διάκονο να βρει στη δυτική πύλη τον Όσιο Εφραίμ και να τον φέρει στο ιερό. Ο Όσιος δεν θέλησε να πάει λέγοντας στον διάκονο, ότι μάλλον πλανήθηκε ο Αρχιερέας, γιατί αυτοί είναι ξένοι. Έστειλε πάλι τον διάκονο ο Άγιος Βασίλειος λέγοντας του να του πει «Κύριε Εφραίμ, ελθέ εις το Άγιον Βήμα, διότι σε καλεί ο Αρχιεπίσκοπος». Κατάλαβε έτσι ο Όσιος ότι στήλη πυρός ήταν ο Μέγας Βασίλειος και πήγε στο Άγιο Βήμα και αφού τον ασπάσθηκε συνομίλησε μαζί του για πνευματικά θέματα και θεία νοήματα.

Μια χάρη σου ζητώ, Άγιε Δέσποτα του είπε μέσω του διερμηνέα του ο Όσιος εφραίμ, να προσευχηθείς στον Κύριο μας να μου χαρίσει το Πανάγιο Πνεύμα την δύναμη να μιλήσω Ελληνικά. Προσευχήθηκε ο Άγιος Βασίλειος μαζί με τον Όσιο Εφραίμ και να το θαύμα. Ο Όσιος πραγματικά μίλησε Ελληνικά. Κατόπιν ο Άγιος Βασίλειος εχειροτόνησε τον Όσιο Εφραίμ Ιερέα και τον διερμηνέα του Διάκονο.

Μιμητής Χριστού


Όταν κάποτε παρατήρησε τον τοπικό άρχοντα για μία αδικία που έκανε σε μια χήρα γυναίκα, κι αφού ο άρχοντας δεν συμμορφώθηκε, αναγκάσθηκε ο Άγιος να του πει, ότι όπως έμενε ασυγκίνητος στις εκκλήσεις αυτής της αδικημένης γυναίκας έτσι κάποιοι θα μένουν ασυγκίνητοι όταν αυτός ο ίδιος θα έχει την ανάγκη τους. Έτσι έγινε όταν ο βασιλιάς του έδειξε την οργή του, οδηγώντας τον σιδηροδέσμιο οι στρατιώτες του στις πόλεις για να πληρώσει τις αδικίες που είχε κάνει. Τότε κατάλαβε την πρόρρηση του αγίου και παρακάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και τον Θεό να τον λυπηθεί. Ο αμνησίκακος Άγιος προσευχόμενος στον Θεό και μόνο με την ευχή του ηρέμησε το βασιλιά και μετά από έξι μέρες αφ” ότου ο δυστυχής άρχοντας παρακάλεσε τον Άγιο Βασίλειο έφθασε γράμμα από το βασιλιά όπου τον ελευθέρωνε. Μ” αυτό τον τρόπο συνετίσθηκε ο άρχοντας κι αναγνώρισε την καλωσύνη του Αγίου τον οποίο κι ευχαρίσθησε. Και στη γυναίκα που είχε αδικήσει έδωσε διπλάσιο το ποσό.

Προς το τέλος της επίγειας πορείας του, καθώς μετέβαινε στην Εκκλησία, μία αμαρτωλή γυναίκα έπεσε στα πόδια του ρίχνοντας ένα γράμμα στο οποίο έγραψε τις αμαρτίες της, γιατί ντρεπόταν η ίδια να τις ξεστομίσει και κλαίγοντας παρακαλούσε τον Άγιο να το διαβάσει και να συγχωρήσει τις αμαρτίες της. Ο Άγιος την παρηγόρησε, και είπε ότι μόνο ο Κύριος συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Φιλεύσπλαχνος, όπως ήταν, κρατούσε το γράμμα σ” όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Στο τέλος κάλεσε τη γυναίκα και της επέστρεψε το γράμμα. Εκείνη μόλις το άνοιξε δεν βρήκε τίποτε γραμμένο, παρά μόνο ένα σημείο όπου αναφέρει ένα θανάσιμο αμάρτημά της. Κλαίγοντας πάλι τον παρακαλούσε να την λυπηθεί και να προσευχηθεί και πάλι στο Θεό να τη συγχωρήσει. Ο Άγιος Βασίλειος τότε της είπε να πάει αμέσως στην έρημο να βρει τον Όσιο Εφραίμ και να δεηθεί αυτός, στον Θεό για το αμάρτημα της. Η γυναίκα χωρίς να χρονοτριβήσει με την ευχή του Αγίου πήγε αμέσως στην έρημο. Εκεί βρήκε τον Όσιο Εφραίμ κι αφού του διηγήθηκε την ιστορία της, τον παρακάλεσε θερμά.

Ο Όσιος όμως της αρνήθηκε, λέγοντας της να πάει στον Άγιο Βασίλειο όπου οι δικές του δεήσεις έσβησαν τις αμαρτίες της έτσι αυτός πάλι μπορεί να δεηθεί στον Κύριο και για τη μία αμαρτία που έμεινε. Να το κάνει σύντομα όμως γιατί ο Άγιος σε λίγο πεθαίνει. Εκείνη μόλις το άκουσε έφυγε τρέχοντας να προλάβει ζωντανό τον Άγιο. Όταν έφθασε, όμως η δύστυχη βρήκε το φέρετρο του και πλήθος κόσμου πάνω του. Έκλαιγε και φώναζε, ρίχνοντας το γράμμα στα πόδια του Αγίου είπε σε όλους την ιστορία. Κλαίγοντας έλεγε ότι ο Άγιος μπορούσε να δεηθεί και γι” αυτή την αμαρτία αλλά την έστειλε σε άλλον. Ένας Ιερέας τότε θέλησε να δει στο γράμμα για ποια αμαρτία μιλούσε η γυναίκα. Και τότε να το θαύμα. Δεν υπήρχε στο γράμμα τίποτε γραμμένο.

Κατά την τελευταία μέρα πάλι της ζωής του ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος έκανε Χριστιανό τον Εβραίο γιατρό και φίλο του Ιωσήφ καθώς και όλη του την οικογένεια με θαυμαστό τρόπο. Αφού ο γιατρός τον επισκέφθηκε, ρώτησε ο Άγιος να του πει πόσες ώρες του μένουν. Αυτός πιάνοντας τον σφυγμό του, του είπε ότι μένουν λίγες ώρες, κι ότι στη δύση του ηλίου θα πεθάνει. Ο Άγιος τότε του είπε ότι αν ζήσει μέχρι την επόμενη ημέρα τι θα κάνει. Ο Ιωσήφ του είπε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο να πεθάνει ο ίδιος. Καλά το λες του είπε ο Άγιος να πεθάνεις την αμαρτία και να ζήσεις εν Χριστώ. Δέχθηκε ο Ιωσήφ γιατί ήταν αδύνατο με τους φυσικούς νόμους να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όταν έφυγε ο Εβραίος, προσευχήθηκε ο Άγιος Βασίλειος στον Θεό να του παρατείνει τη ζωή και για να δώσει την πραγματική ζωή στο φίλο του Ιωσήφ και στην οικογένεια του και για να προλάβει να έρθει εκείνη η δυστυχισμένη γυναίκα, που έστειλε στην έρημο στον Όσιο Εφραίμ. Ο Θεός άκουσε τη δέηση του αγαπημένου δούλου του. Την επόμενη ημέρα το πρωΐ ζήτησε να του φέρουν τον Εβραίο γιατρό. Εκείνος αμέσως πήγε στο σπίτι του Αγίου νομίζοντας ότι θα τον βρει νεκρό. Βλέποντας όμως ότι ο Άγιος Βασίλειος ήταν ζωντανός χωρίς καν σφυγμό και ζωή στις φλέβες του έπεσε στα πόδια του κι αναγνώρισε τον αληθινό Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Σε λίγο ο ίδιος ο Άγιος βάπτισε τον Ιωσήφ με το όνομα Ιωάννη και όλη του την οικογένεια.

Γύρω στις δέκα ρώτησε πάλι ο Άγιος τον φίλο του «Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;» κι εκείνος του απάντησε «όταν ορίσεις εσύ Δέσποτα»

Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου


Κατανοώντας ο Άγιος Βασίλειος τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί και στον κλήρο και στο λαό, να παρακολουθήσουν την μακρά Θεία Λειτουργία και τις ευχές προς τον Θεό, στην όλη ακολουθία του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, παρακάλεσε τον Κύριο με νηστεία και προσευχή να του φανερώσει τον τρόπο να βοηθήσει τους πιστούς. Ο τρόπος, θαυμαστός, όπως μόνο σε έναν Μεγάλο διδάσκαλο, Πατέρα και Άγιο της Εκκλησίας θα ταίριαζε. Σε οπτασία, λοιπόν, είδε ο Άγιος, ο σοφότατος Βασίλειος, τον Κύριο με τους Αποστόλους, να τελεί την Θεία Μυσταγωγία, λέγοντας τις ευχές όχι όπως ακριβώς είναι γραμμένες στη Θεία λειτουργία του αδελφοθέου Ιακώβου, αλλά συντετμημένες με τέτοιο τρόπο, όπως τις συνέθεσε κατόπιν ο Άγιος στη Θεία Λειτουργία του.


Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Βασιλείου – Ἦχος α’

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου, δι” οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας, Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Αναδημοσίευση κειμένου από: impantokratoros.gr

30 Δεκεμβρίου, 2018

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΕΡΓΟ...!


«Mεχρι καταντησωμεν οἱ παντες... εἰς ἄνδρα τελειον,
εἰς μετρον ἡλικιας τοῦ πληρωματος τοῦ Χριστοῦ»

Στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή,  ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ι τὸ πλέον σημαντικὸ ἔργο ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιτελέσουμε ὅλοι οἱ χριστιανοὶ κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας: νὰ γίνουμε τέλειοι, ἔχοντας ὡς πρότυπο τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ: «Μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες... εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ τί σημαίνει πρακτικὰ τὸ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν τελειότητα.

1. Βασικὸς  Προορισμός μας 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα» καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» του, δηλαδὴ λογικὸ καὶ ἐλεύθερο καὶ μὲ σκοπὸ νὰ ὁμοιάσει σ’ Αὐτὸν κατὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα, ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατὸν στὸν πεπερασμένο ἄνθρωπο (Γεν. α΄ 26). 
Δὲν πλάσθηκε ἐξαρχῆς τέλειος ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ μὲ ἔμ- φυτη τὴ διάθεση γιὰ τὸ ἀγαθὸ καὶ τὴν τελειότητα. Κι αὐτὸ διότι ἔπρεπε κι ὁ ἴδιος νὰ συμβάλει μὲ τὴ δική του θέληση καὶ τὸν προσωπικό του ἀγώνα. 
Ἐνῶ ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶχε αὐτὴ τὴ δυνατότητα γιὰ πρόοδο καὶ τελείωση, ἡ πτώση του στὴν ἁμαρτία τὸν ἔβαλε σὲ ἀντίθετη τροχιά‧ πρὸς τὰ κάτω. 
Ἡ ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ ἔγινε δεύτερη φύση του καὶ θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐπιτύχει τὸν ἀρχικὸ προορισμό του, ἂν δὲν ἐπενέβαινε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὸ πάνσοφο σχέδιό του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. 
Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ σκοπὸ ἔστειλε τὸν Υἱό του καὶ σαρκώθηκε. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει καὶ νὰ τὴ σώσει. 
Μὲ τὴ ριζικὴ αὐτὴ ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πάλι νὰ βρεῖ τὸν ἀρχικὸ προορισμό του, δηλαδὴ τὸ δρόμο πρὸς τὴν τελειότητα σύμφωνα καὶ μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «ἔσεσθε ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέ- λειός ἐστι», τὸ ὁποῖο σημαίνει νὰ ἀγωνίζεστε γιὰ νὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως εἶναι τέλειος καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας (Ματθ. ε΄ 48). 

2. Αγώνας γιὰ τὴν τελειότητα 

Τί σημαίνει ὅμως πρακτικὰ νὰ προχωροῦμε πρὸς τὴν τελειότητα γιὰ νὰ φθάσουμε «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»; 
Σημαίνει νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ πρότυπο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ γιὰ νὰ Τὸν μιμηθοῦμε στὶς ἅγιες ἀρετές του καὶ μάλιστα στὴν ἀγάπη, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ «πλήρωμα τοῦ νόμου» (Ρωμ. ιγ΄ 10). 
Ἂς ποῦμε ἕνα παράδειγμα: Ἴσως ἐμεῖς δὲν ἀδικοῦμε τοὺς ἄλλους, δὲν θέλουμε ὅμως κι οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς φέρονται ἄσχημα. Κι εἶναι σωστὸ καὶ δίκαιο αὐτό.
 Τὸ ἀνώτερο καὶ ἁγιότερο ὅμως εἶναι, ἀκόμα κι ὅταν οἱ ἄλ- λοι μᾶς ἀδικοῦν, ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωροῦμε καὶ νὰ τοὺς ἀγαποῦμε‧ ἀντὶ νὰ τοὺς ἐκδικούμαστε, νὰ τοὺς εὐεργετοῦμε!
 Ἄλλο παράδειγμα: Εἶναι φυσικὸ κι ἀνθρώπινο νὰ ἀγαποῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἀτελὴς ἀγάπη.
 Ἡ τέλεια ἀγάπη ἀπαιτεῖ νὰ ἀγαποῦμε ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας! 
Σ’ αὐτὸ μᾶς καλεῖ ὁ Θεός. Παρόμοια κλίμακα ὑπάρχει σὲ κάθε ἀρετὴ καὶ καλούμαστε νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς γιὰ ν’ ἀνεβαίνουμε σταδιακὰ τὰ σκαλοπάτια της.
 Βέβαια εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτύχουμε ὁποιαδήποτε πρόοδο στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωση μὲ μόνες τὶς πτωχές μας δυνάμεις. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται πλούσια μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. 
Ἤδη μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα ἀναγεννηθήκαμε πνευματικὰ καὶ ὁπλιστήκαμε μὲ τὴ θεία Χάρη γιὰ νὰ νικοῦμε τὴ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία, ποὺ συνεχίζει – ἐξασθενημένη βέβαια – νὰ ὑπάρχει μέσα μας. 
Ἑνωμένοι πλέον μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων μποροῦμε νὰ προχωροῦμε στὴν ὁδὸ τῆς τελειότητος. Ἰδιαίτερα ἐνισχυτικὴ στὴν πορεία μας αὐτὴ εἶναι ἡ τακτικὴ συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ προπαντὸς στὴ θεία Κοινωνία, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὶς Εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς βοηθεῖ «εἰς διόρθωσιν βίου καὶ ἀσφάλειαν‧ εἰς αὔξησιν ἀρετῆς καὶ τελειότητος». 
❁ ❁ ❁ 
Εἶναι πράγματι συγκλονιστικὸ νὰ σκέπτεται κανεὶς τὸ ὕψος στὸ ὁποῖο τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς γιὰ ν’ ἀνεβεῖ... Τὸ «μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»! Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς μας. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπιβιώσουμε. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ζοῦμε σὰν «καλοὶ ἄνθρωποι», ποὺ δὲν ἐνο- χλοῦμε τοὺς ἄλλους γύρω μας. Ἀλλὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς ἁγιότητός του. Καθε στιγμη του χρονου  εἶναι μιὰ εὐ- καιρία γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τοὺς στόχους μας. Νὰ θέσουμε σὲ πρώτη προτεραιότητα τὸν πνευματικὸ καταρτισμό μας, τὴ συνειδητὴ συμμετοχή μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τελειότητα!
΄΄Ο ΣΩΤΗΡ''2036

29 Δεκεμβρίου, 2018

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΥΞΗ....


Ο πιστὸς Χριστιανὸς ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ βαπτίζεται καὶ ἐντάσσεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐπιδιώκει τὴ βαθύτερη ἐπίγνωση τῆς ἀλή­θειας τῆς Πίστεως, καθὼς καὶ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ στὴ θεία Λατρεία. 
Ἡ ἀνάγκη τῆς συμμετοχῆς του στὴ θεία Λατρεία δὲν ἐπιβάλλεται ἀπὸ ἐξω­τερικοὺς παράγοντες, ἀλλὰ ἀναβλύζει ἐσωτερικὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του. 
Συνειδητοποιεῖ ὁλοένα καὶ περισσότερο τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ μακροθυμία τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτὸν καὶ τὴν φιλανθρωπία μὲ τὴν ὁποία τὸν περιβάλλει Αὐτός, ὁ παντέλειος καὶ πανάγιος Θεός. 
Συναι­σθάνεται τὴ μηδαμινότητά του, συντρί­βεται, κατανύσσεται καὶ προσπίπτει στὸ θρόνο τῆς Χάριτος γιὰ νὰ ζητήσει τὸ ἔλε­ός Του, ἰδιαιτέρως στὴ θεία Λατρεία.
 Ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρό­νους οἱ πιστοὶ διδάσκονταν νὰ συμμετέ­χουν πάντοτε στὴ θεία Λατρεία: «Διδά­σκων δέ, ὦ ἐπίσκοπε, κέλευε καὶ παραί­νει τῷ λαῷ εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἐνδελεχίζειν ὄρθρου καὶ ἑσπέρας ἑκάστης ἡμέρας καὶ μὴ ἀπολείπεσθαι τὸ σύνολον, ἀλλὰ 
συνέρχεσθαι διηνεκῶς... Μάλιστα δὲ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου καὶ ἐν τῇ τοῦ Κυ­ρίου ἀναστασίμῳ τῇ κυριακῇ σπουδαι­οτέρως ἀπαντᾶτε, αἶνον ἀναπέμποντες τῷ Θεῷ» (Ἀποστολικαὶ Διαταγαί, Βιβλί­ ον Β΄, παρ. νθ΄, ΕΠΕ, Ἀποστολικοὶ Πα­ τέρες 1, σελ. 166­8). Ἐδῶ προτρέπεται ὁ ἐπίσκοπος νὰ συμβουλεύει τοὺς πι­στούς, ὥστε κάθε μέρα, πρωὶ καὶ βρά­δυ, νὰ μετέχουν στὴ Λατρεία καὶ νὰ μὴν ἀπουσιάζουν ποτέ. Ἰδιαιτέρως αὐτὸ νὰ γίνεται τὸ Σάββατο καὶ πολὺ περισσότε­ρο τὴν Κυριακή. 
Ἡ Εκκλησία, στὴν κατ᾿ ἐξοχὴν αὐτὴ ἱερὴ ὥρα τῆς Λατρείας, καθόρισε νὰ γί­νεται ἀνάμειξη τοῦ «τερπνοῦ τῆς μελῳδί­ας» μὲ τὴ θεία της διδασκαλία. Ἔτσι διὰ μέσου τῶν αἰώνων διαμορφώθηκαν οἱ διάφοροι ὕμνοι στὶς Ἀκολουθίες.
 Σκοπὸς αὐτῆς τῆς μελωδίας εἶναι νὰ συντελεῖ στὴ συγκίνηση καὶ κατάνυξη τῶν πιστῶν μὲ τρόπο εὐχάριστο. Νὰ ἀνυψώνει προσευχητικὰ τὸ πνεῦμα τους πρὸς τὸν Θεό, γιὰ νὰ βιώνουν τὶς ἀλή­θειες ποὺ ἐκφράζονται μὲ τοὺς ὕμνους, «ἵνα τῷ ρυθμῷ τοῦ μέλους 
ψυχαγωγού­μενοι πάντες, μετὰ πολλῆς τῆς προθυ­μίας τοὺς ἱεροὺς ἀναπέμπωσιν αὐτῷ ὕμνους» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ψαλ. μα΄ [41], PG 55, 156).
 Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «Ἐπει­δὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει πὼς τὸ γέ­νος τῶν ἀνθρώπων δύσκολα 
παιδαγωγεῖται στὴν ἀρετὴ καὶ ὅτι ἐξαιτίας τῆς τάσεως ποὺ ἔχουμε πρὸς τὴν ἡδονή, παραμελοῦμε πολὺ τὴ σωστὴ ζωή, τί κάνει; Ἔχει ἀναμείξει τὴν εὐχαρίστηση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ μελωδία, μὲ τὴ διδασκαλία, ὥστε ἀσυναίσθητα νὰ δε­χόμαστε τὴν ὠφέλεια τῶν λόγων μὲ τὴ θελκτικότητα τοῦ ἀκροάματος… Γι᾿ αὐτὸ ἐπινοήθηκαν γιὰ χάρη μας οἱ ἁρμονικὲς  μελωδίες τῶν Ψαλμῶν, ὥστε ὅσοι εἶναι νέοι στὴν ἡλι­κία ἢ γενικὰ πνευματικὰ ἀνώριμοι, ἐξωτερικὰ νὰ φαίνονται ὅτι ψάλλουν, στὴν πραγματικότητα ὅμως νὰ ἐκπαιδεύουν σωστὰ τὶς ψυχές τους» (Μ. Βασιλείου, Εἰς Ψαλ. α΄, PG 29, 212Β). Καταλαβαίνουμε λοιπὸν ὅλοι οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ὅτι ἡ ἐκλησιαστικὴ ψαλμωδία εἶναι πρώτιστα πνευ­ματικὴ πράξη, εἶναι προσευχή. «Οὐ γὰρ ἀνθρώποις ψάλλομεν, ἀλλὰ τῷ Θεῷ» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ψαλ. μα΄ [41], PG 55, 159). Γι᾿ αὐτὸ «δὲν ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο αὐτὸς ποὺ μὲ τὸ στόμα μόνο προφέρει τὰ λόγια τοῦ Ψαλμοῦ. Τὸν ὑμνολογοῦν ὅσοι ψάλλουν μὲ καθαρὴ καρδιά, ἔχουν ἁγία ζωή» (Μ. Βασιλείου, Εἰς Ψαλ. κθ΄ [29] 3, PG 29, 312C). 
Ἡ συναίσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποὺ Τὸν λατρεύουμε ἰδιαίτερα κατὰ τὴν ὥρα τῆς τελέσεως τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, μαζὶ καὶ τῆς παρουσίας τοῦ οὐρανίου Ἀγγελικοῦ κό­σμου, κατανύσσει τὶς ψυχὲς καὶ καθένας ποὺ βρίσκε­ται ἐκείνη τὴν ὥρα στὸ Ναὸ ὀφείλει νὰ εἶναι ἱεροπρε­πής, εὐλαβής, σεμνὸς στὴν ἐνδυμασία καὶ στὶς ὅλες κινήσεις του στὸν ἱερὸ χῶρο. Νὰ ἀναχωρεῖ ἀπὸ τὸ Ναὸ μὲ ἐσωτερικὴ πνευματικὴ ἀλλοίωση. Δὲν εἶναι ὅμως σπάνιες καὶ οἱ περιπτώσεις ποὺ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θείας Λατρείας ἡ ψαλμωδία με­ τατρέπεται σὲ προσωπικὴ φωνητικὴ μουσικὴ ἐπίδειξη. Περιττὸ νὰ σημειωθεῖ ὅτι σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν σκοπὸ τῆς ψαλμωδίας. «Ἡ ἐν ταῖς ἐκκλησίαις γινομένη ψαλμῳδία παρά­ κλησίς ἐστι πρὸς Θεόν, δεομένων ἡμῶν ἵλεων ἔσεσθαι τὸ θεῖον ἡμῖν… τὸ δὲ βοᾶν καὶ κραυγάζειν, οὐ κατεσταλμένου ἤθους, ἀλλὰ θρασέος ἐστί...» (Γ. Ράλ­ λη καὶ Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. 2, Ἀθῆναι 1851, σελ. 478. Παρὰ Δημ. Γ. Τσάμῃ, Ψαλμωδία καὶ κατάνυξις, Θεσσαλονίκη 1990). 
Ὅλοι μας εἶναι ἀνάγκη νὰ διαποτισθοῦμε περισσότερο μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴ Λατρεία. Ἂς μᾶς συνέχει ἡ πραγματικότητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὅταν βρισκόμαστε στὸ Ναὸ κατὰ τὴ θεία Λατρεία. Πάντοτε μὲ σεμνότητα καὶ μέσα στὰ ὅρια τῆς ἱεροπρέπειας καὶ ἡ μουσικὴ τέχνη. Εἶναι μέσο πρὸς  ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ τῆς θείας Λατρείας. Καὶ ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοὶ νὰ λατρεύουμε μὲ κατάνυξη, «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» τὴν Παναγία Τριάδα, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.
''ο  σωτήρ''2165

ΤΑ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΕΥΡΩ - ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ


Χρόνια λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ ὁ πα­πα ­ Στυλιανὸς δόξαζε τὸν Κύριο γιὰ τὴ μεγάλη κλήση ποὺ τοῦ ᾿καμε ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἱερέας Του καὶ νὰ διακο­νεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἐνοριτῶν του στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῆς Πάτρας. 
Οἱ μέρες καὶ οἱ μῆνες κυλοῦσαν ἤρεμα καὶ οἱ ἐνορίτες τὸν ἀγαποῦσαν κάθε μέ­ρα καὶ πιὸ πολύ. 
Ἦταν ἤρεμος, γλυκὺς καὶ ἐξυπηρετικὸς σὲ ὅλους. 
Τοὺς ἀγάπη­ σε κι αὐτὸς πολύ. Γι’ αὐτὸ σὰν νὰ ταράχτηκε κάπως, ὅταν τοῦ τηλεφώνησαν ἀπὸ τὴ Μητρό­πολη ὅτι τὸν ἀναζητεῖ ὁ Μητροπολίτης. Φοβήθηκε μήπως τὸν μεταθέσουν σὲ ἄλλη ἐνορία. 
Ὅταν μπῆκε στὸ Γραφεῖο τοῦ Μητροπολίτη, ἐκεῖνος τὸν δέχτηκε μὲ πατρικὴ ἀγάπη καὶ τοῦ εἶπε: –Παιδί μου, παπα ­ Στυλιανέ, σὲ κάλε­σα γιὰ νὰ σοῦ ἀναθέσω μιὰ σπουδαία καὶ ἱερὴ ἀποστολή. 
Ἐπειδὴ ὁ ἱερεὺς ποὺ ἐξυπηρετοῦσε τὶς Φυλακὲς τῶν Πατρῶν ἀπεβίωσε, σκέφθηκα νὰ ἀναθέσω γιὰ ἕνα διάστημα τὴ λεπτὴ καὶ σπουδαία αὐτὴ ἀποστολὴ σὲ σένα. 
–Ὅ,τι πεῖτε, Σεβασμιώτατε! Μὲ τὴν εὐχή σας. 
–Θὰ πηγαίνεις κάθε Σάββατο, θὰ λει­τουργεῖς, θὰ τοὺς ἐξηγεῖς τὸ Εὐαγγέλιο, στὸ τέλος μετὰ ἀπὸ σχετικὴ παρακίνησή σου θὰ ἐξομολογεῖς ὅσους θέλουν καὶ τὸ μεσημέρι θὰ ἔρχεσαι στὸ σπίτι σου.
 –Εὐχαριστῶ πολύ, Σεβασμιώτατε! Νὰ ἔχω τὴν εὐχή σας! 

Ἕνας νέος τομέας δράσεως ἄρχιζε γιὰ τὸν παπα ­ Στυλιανό. Κάθε Σάββατο πρωὶ λειτουργοῦσε στὸ Ναὸ τῶν Φυλα­κῶν, ὅπου λειτουργοῦνταν ὅσοι κρατού­μενοι ἤθελαν. 
Μερικοὶ κοινωνοῦσαν καὶ στὸ τέλος μὲ ἁπλὰ ἀλλὰ πολὺ θερμὰ λό­για τοὺς ἔκανε κήρυγμα πάνω στὸ Εὐαγγέλιο. Τελειώνοντας καλοῦσε ὅσους ἤθελαν νὰ ἐξομολογηθοῦν, γιὰ νὰ ξαλα­φρώσει ἡ ψυχή τους ἀπὸ ὁτιδήποτε τοὺς βάραινε. 
- Θὰ σᾶς περιμένω στὸ Ναὸ μέ­χρι τὶς δώδεκα τὸ μεσημέρι, ἔλεγε. 
Αὐτὸ γινόταν κάθε Σάββατο. Κάποιες φορὲς ἀντὶ γιὰ Ἐξομολόγηση, ἔκανε συγκέν­τρωση σὲ ὅσους ἤθελαν καὶ τοὺς ἀνέλυε βασικὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῆς 
Ὀρ­θόδοξης Λατρείας. 
Σιγά-­σιγὰ τὸν ἀγάπησαν οἱ φυλακισμέ­νοι καὶ τὸν ἔβλεπαν σὰν πατέρα καὶ τοῦ ξανοίγονταν. Τοῦ ἔλεγαν πολλὰ ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὶς περιπέτειες τῆς ζω­ῆς τους. 
Πόσο πονοῦσε μὲ ὁρισμένα ποὺ ἄκουγε ὁ παπα ­ Στυλιανός! Ἀλλὰ καὶ πόσο πρόσεχε! Καὶ οἱ δεσμοφύλακες διακριτικὰ ἀλλὰ ἄγρυπνα εἶχαν πάντοτε τὰ βλέμματά τους σ’ ἐκεῖνον γιὰ νὰ τὸν προστατεύουν. 

Κάποια μέρα, μόλις τελείωσε τὴν Ἐξομολόγηση ἑνὸς ποὺ ἦταν τελευταῖος στὴ σειρά, τοῦ εἶπε αὐτός:
 –Παπᾶ μου, σήμερα ἀνακουφίστηκα! Σ’ εὐχαριστῶ! Μοῦ πῆρες τὸ βάρος ποὺ εἶχα στὴν καρδιά μου! Νιώθω ἐλεύθε­ ρος, κι ἂς εἶμαι κλεισμένος μέσα. Σ’ εὐχαριστῶ, παπᾶ!
 –Τὸν Θεὸ νὰ εὐχαριστεῖς καὶ πρόσεχε στὸ ἑξῆς, Πέτρο! Ὅμως, πρὶν προλάβει νὰ κλείσει τὴν ἐξώθυρα τοῦ Ναοῦ, ἔφτασε τρέχοντας καὶ ἀγχωμένος κάποιος ἄλλος.
 –Ἔλα, παιδί μου! Πῶς σὲ λένε; 
–Λευτέρη, πάτερ. 
–Κάθισε νὰ τὰ ποῦμε, Λευτέρη. Ἠρέμησε. Πῶς βρέθηκες ἐδῶ; 
–Γιὰ ἕνα χρέος, παπᾶ μου.
 –Συνηθισμένο παράπτωμα. Μεγάλο χρέος; 
–Διακόσια εὐρώ, πάτερ. 
–Ἀδύνατον! Γιὰ ἕνα διακοσάρικο φυ­λακή! Κάποιο λάθος θά ᾿γινε! Πῶς ἔγινε αὐτό;
 –Δὲν ξέρω, πάτερ μου, πῶς ἔμπλεξα ἔτσι! Μοῦ ᾿παν δυό ­ τρεῖς στὸ κελλὶ ὅτι μόνο ἐσὺ μπορεῖς νὰ μὲ βοηθήσεις. Δὲν ἔχω λεφτὰ γιὰ δικηγόρους. Δὲν ὑπάρχει βοήθεια ἀπὸ πουθενά. 
–Γιὰ ἡσύχασε, Λευτέρη μου. Πᾶμε στὰ Γραφεῖα νὰ ἐξετάσουμε τὸ θέμα σου. 
Πηγαίνοντας σκεφτόταν: Στὴ φυλακὴ γιὰ 200 εὐρώ! Γιὰ ἕνα τόσο μικρὸ ποσό! Καὶ ὅμως ἦταν ἀλήθεια! Στὸ Γραφεῖο τῶν Φυλακῶν τοῦ εἶπαν ὅτι γι’ αὐτὸ τὸ ποσὸ βρισκόταν στὴ φυλακή τους ὁ κ. Ἐλευθέριος Π.... Ἀμέσως, χωρὶς πολλὴ σκέψη ἄνοιξε τὴν τσάντα του, ἔβγαλε τὸ πορτοφόλι του καὶ πλήρωσε τὸ χρέος τοῦ Λευτέρη, ὁ ὁποῖος ἔσκυψε καὶ 
φί­λησε τὰ χέρια τοῦ ἱερέα δακρυσμένος. Μετὰ τὴ σχετικὴ διαδικασία θὰ ἔπαιρνε τὸ ἐξιτήριο. Ὁ παπα ­ Στυλιανὸς τὸν χαιρέτισε πρόσχαρος, χαιρέτισε καὶ τοὺς ὑπαλλή­λους τῆς φυλακῆς καὶ μπῆκε στὸ αὐτοκί­νητό του καὶ κίνησε γιὰ τὴν Πάτρα. Ὅταν ἔφτασε στὸ Ναό του, πῆγε κατ’ εὐθείαν στὸ προσκυνητάρι μὲ τὴν εἰκό­να τοῦ ἁγίου Νικολάου, προσκύνησε καὶ εἶπε στὸν Ἅγιο μὲ ἁπλότητα:
 –Ἅγιέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ βοή­θησες καὶ τέλεσα καὶ σήμερα τὴν ἀπο­στολή μου στὶς Φυλακές. Εἶδες ἀκόμη ἀπ’ ἐκεῖ ψηλὰ ποὺ εἶσαι ὅτι μὲ τὰ 200 εὐρὼ ποὺ ἔδωσα ἐλευθερώθηκε ἕνας πάμφτωχος φυλακισμένος. Αὐτὰ τὰ 200 ὅμως εὐρὼ τὰ εἶχα μαζεμένα καὶ τὰ φύ­λαγα γιὰ νὰ ξοφλήσω ἕνα γραμμάτιό μου ποὺ λήγει τὴ Δευτέρα... Προσκύνησε τὸν Ἅγιο καὶ μπῆκε στὸ Γραφεῖο τοῦ Ναοῦ, ὅπου τὸν περίμενε ἕνας καλὸς ἐνορίτης, ὁ γερο ­ Παναγῆς ποὺ ἔλαμπε ἀπὸ χαρά.
 –Τί ἔχουμε, γερο ­ Παναγῆ;
 –Εὐχάριστα! Εὐχάριστα, παππούλη μου! Μ’ ἔστειλαν τὰ δύο ἐγγόνια μου, ποὺ ἐργάζονται αὐτὴ τὴν ὥρα, νὰ μᾶς βγάλεις δυὸ στεφανοχάρτια. Παντρεύ­ονται μὲ τὸ καλό! Θὰ κάνουν σωστό, ἐκκλησιαστικὸ Γάμο, μὲ τὶς Εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Σταύρωσε καὶ τὰ στε­φανοχάρτια καὶ εὐλόγα τὰ παιδάκια νά ᾿ναι καλοστέριωτες οἱ οἰκογένειες ποὺ θὰ κάνουν σ’ αὐτὴ τὴν τρελὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε. 

Ὅταν ἑτοιμάσθηκαν τὰ στεφανοχάρ­τια κι εὐχήθηκε ὁ παπα ­ Στυλιανὸς μὲ τὴν καρδιά του νά ᾿χουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ οἱ μελλόνυμφοι, σηκώθηκε ὁ γερο Παναγῆς κι ἄφησε ἕνα φακελάκι στὸ γραφεῖο λέγοντας: 
–Παπᾶ μου, μὲ συμπαθᾶς. Αὐτὸ γιὰ τὰ καλορίζικα τῶν ἐγγονῶν μου. 
–Τί λές, γερο ­ Παναγῆ; Ἐσὺ τὸ κάνεις αὐτό; Δὲν μὲ ξέρεις δὰ ποιὸς εἶμαι;
 –Σὲ ξέρω καὶ σὲ καλοξέρω! Ξέρω καὶ τί τρύπες βουλώνεις ἐκεῖ στὶς Φυλακὲς ποὺ πηγαίνεις. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ­ πιάσουν τόπο. Ἔλα, ἠρέμησε!

 Ὅταν ἔφυγε ὁ γερο ­ Παναγῆς, ὁ ἱερέ­ας ἄνοιξε τὸν φάκελο καὶ δάκρυα κύλη­σαν ἀπὸ τὰ μάτια του. Δύο καινούργια ἑκατοστάρικα ἦταν μέσα γι’ αὐτόν. 
Πῆγε φεύγοντας ἀμέσως στὸ προσκυνητάρι καὶ προσκύνησε τὸν θαυματουργὸ ἅγιο Νικόλαο λέγοντας: Τόσο γρήγορα, Ἅγιε! Σ’ εὐχαριστῶ, Ἅγιέ μου, πολύ!
 Σ᾿ εὐχα­ριστῶ! 
''Ο ΣΩΤΗΡ'' 2165

28 Δεκεμβρίου, 2018

Ἡ παρακοὴ τοῦ προφήτη


 Ὁ Ἱεροβοὰμ ἀναλαμβάνει τα καθήκοντα­ βασιλιᾶ τοῦ βορείου βασιλείου. Ξεκινᾶ ὅμως κάνοντας ἕνα τραγι­κὸ λάθος: Θεμελιώνει τὴ βασιλεία του πάνω στὴν εἰδωλολατρία, ἐγκαταλείπον­τας τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. 
Στή­νει χρυσὰ ἀγάλματα ζώων σὲ δύο πόλεις καὶ προχωρεῖ σὲ θυσίες καὶ δημόσια λα­τρεία τους. 
Βλέποντας ὅμως ὁ Θεὸς τὴν ἐκτροπὴ τοῦ βασιλιᾶ, στέλνει ἀμέσως ἕναν προφήτη Του ἀπὸ τὸ νότιο βασίλειο στὴν πόλη Βαιθὴλ γιὰ νὰ τὸν συνετίσει. Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ προφη­τεύει τὸ θλιβερὸ τέλος αὐτῶν ποὺ θυσιά­ζουν στὰ εἴδωλα, ἐκείνη τὴν ὥρα πρὸς ἐπιβεβαίωση τῆς προφητείας του ἐπιτε­λεῖται θαῦμα καὶ σχίζεται ὁ λίθος τοῦ θυ­σιαστηρίου καὶ διασκορπίζονται τὰ σφά­για.
 Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀντὶ νὰ συγκλονί­σει τὸν βασιλιὰ τὸν ἐξοργίζει. Καὶ ἐνῶ ἁπλώνει τὸ χέρι του κατὰ τοῦ προφήτη γιὰ νὰ τὸν ἐπιτιμήσει, αὐτὸ θαυμαστῶς ξηραίνεται, κοκκαλώνει. 
Ὁ θυμός του με­γάλος!  Οὔτε τώρα καταλαβαίνει τὸ λάθος του. Καὶ ἐπιτελεῖται νέο θαῦμα μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ προφήτη: Θεραπεύε­ται τὸ χέρι τοῦ βασιλιᾶ ποὺ τώρα 
προσ­παθεῖ νὰ κερδίσει τὴν εὔνοια τοῦ προφή­τη, νὰ τὸν φιλοξενήσει, νὰ τὸν φιλοδω­ρήσει, ἐνῶ συγχρόνως παραμένει ἀμε­τανόητος καὶ προσκολλημένος στὶς 
εἰ­δωλολατρίες του.   Ὁ προφήτης ὅμως ἔχει λάβει ρητὴ 
ἐν­τολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μὴ φάει μπουκιὰ ψωμί, γουλιὰ νεροῦ νὰ μὴν πιεῖ ἀπὸ τὴ Βαιθήλ, καὶ μάλιστα νὰ γυρίσει ἀμέσως στὴν Ἰουδαία ἀπὸ διαφορετικὸ δρόμο ἀπὸ κεῖνον ποὺ ἦρθε. 
Ἐνῶ συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἕνας γέ­ροντας προφήτης ποὺ ζοῦσε στὴ Βαιθὴλ μαθαίνει γιὰ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ ἐπετέλεσε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ φυλὴ Ἰούδα. Βγαίνει στὸ δρόμο καὶ τρέχει νὰ τὸν προλάβει. Θέλει νὰ τὸν φιλοξενήσει μὲ κάθε τρόπο. Τὸν βρίσκει καί, προκειμένου νὰ τὸν πείσει, τοῦ λέει ὅτι δῆθεν εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ γυρίσει στὴ Βαιθὴλ καὶ νὰ φιλοξενη­θεῖ στὸ σπίτι του. 
Ἐδῶ ὅμως ἀρχίζουν τὰ προβλήματα γιὰ τὸν προφήτη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀρχίζουν τὰ προβλήματα, γιατὶ παρήκουσε τὸ 
θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, τὴ ρητὴ ἐντολὴ ποὺ εἶχε λάβει. Ἐνῶ λοιπὸν ἦταν ἀκόμη στὴν τρά­πεζα καὶ ἔτρωγαν, ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία του. Θὰ θανατωθεῖς μὲ βίαιο θάνατο, τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Δὲν θὰ προλάβεις νὰ ἐπιστρέψεις στὴν πατρίδα σου καὶ δὲν θὰ ταφεῖς στοὺς τάφους τῶν προγόνων σου.
 Ἀφοῦ ἔφαγε καὶ ἤπιε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σαμάρωσε τὸ γαϊδουράκι του καὶ μὲ βαριὰ τὴν καρδιὰ ξεκίνησε γιὰ δεύτε­ρη φορὰ τὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς. 
Ὅταν ὅμως ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν πόλη καὶ βρέθηκε στὶς ἄγονες καὶ σκληρὲς ἐρημιὲς ἐκείνου τοῦ τόπου, ἐμφανίσθηκε ξαφνικὰ μπροστά του ἕνα ἐξαγριωμένο λιοντάρι, τὸ ὁποῖο τοῦ ἐπιτίθεται καὶ τὸν ἀφήνει ἐπὶ τόπου νεκρό. Καὶ ἐνῶ τὸ θη­ρίο θανατώνει τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, παραδόξως δὲν τὸν κατασπαράσσει! Ἀντιθέτως, κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, κά­θεται μαζὶ μὲ τὸν γαϊδαράκο κοντὰ στὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ προφήτη καὶ τὸν φυλάσ­σει μὲ πολλὴ προσοχὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς περαστικούς. Σεβάστηκε ἡ ἄγρια φύση τοῦ λιονταριοῦ τὸν προφήτη, ποὺ τιμω­ρήθηκε μὲν σκληρὰ γιὰ τὴν παρακοή του, δὲν ἔπαυε ὅμως νὰ εἶναι 
ἄνθρω πος τοῦ Θεοῦ. Μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ προφήτης τῆς Βαιθὴλ γιὰ νὰ παραλάβει τὸν νεκρό, τὸ θηρίο παρέμενε ἐκεῖ πιστὸς φύλακας. 
Ἕνα λιοντάρι ἀπεσταλμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ μιὰ θλιβερὴ παιδαγωγία! 
Τὸ παραπάνω συγκλονιστικὸ περι­στατικὸ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη βρί­ σκεται στὸ βιβλίο Γ΄ Βασιλειῶν (ιγ΄ [13] 1­34) καὶ μᾶς δίνει ἕνα πολὺ μεγάλο μά­θημα!
 Ἕνα μάθημα γιὰ νὰ κατανοήσου­με πόσο σπουδαία καὶ καθοριστικὴ εἶναι γιὰ τὴ ζωή μας, καὶ τὴν ἐπίγεια καὶ τὴν αἰώνια, ἡ συνεπὴς καὶ χωρὶς ἐξαιρέσεις καὶ ὑποχωρήσεις ὑπακοή μας στὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς πῶς γνωρίζουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Τὸ γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα ἀπὸ τὶς προτροπὲς εὐλογη­μένων ἀνθρώπων, ποὺ βρέθηκαν στὸ διάβα τῆς ζωῆς μας. Μέσα ἀπὸ τὴ βι­ωματικὴ συμμετοχή μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, μέσα ἀπὸ τὸν θεόπνευστο λόγο Του. Μέσα ἀπὸ τὶς σοφὲς συμβουλὲς τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα καὶ τὴν ὑπα­κοή μας σὲ  αὐτές.  Ἐκεῖ ποὺ μυστηριακὰ ἀποκαλύπτεται προσωπικὰ στὸν καθέ­να μας τὸ θέλημά Του. Γνωρίζουμε λοιπὸν τί θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς. Αὐτὸ ποὺ μένει, εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν καθένα μας στὴ ζωή μας. Ὡστόσο ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε ἀπομακρύνεται καθημερινὰ ἀπὸ τὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ νόμοι τοῦ κράτους ἀντιβαίνουν ὄχι μόνο στὸ θεῖο θέλημα, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινὴ λογική. 
Οἱ πειρα­σμοὶ νὰ ὑποχωρήσουμε, νὰ τὰ παρα­τήσουμε, νὰ βάλουμε νερὸ στὸ ἀνόθευ­το κρασὶ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι πολλοὶ καὶ πιεστικοί. 
Καλούμαστε ὅμως ὡς πιστὰ καὶ εὐλο­γημένα παιδιά Του νὰ συνεχίσουμε νὰ ὁδοιποροῦμε στὴν ὁδὸ τοῦ θελήματός Του, χωρὶς νὰ παραβαίνουμε τὶς ἅγιες ἐντολές Του. 
Χωρὶς νὰ ἀκοῦμε τὰ ψεύδη ποὺ ἐπιστρατεύει ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτί­ας γιὰ νὰ μᾶς γυρίσει πίσω στὴ Βαιθὴλ τῆς ἀπώλειας καὶ τῆς παρακοῆς.   Χωρὶς νὰ ὑποκύπτουμε στὶς πιέσεις συγγενῶν καὶ φίλων ποὺ μᾶς παρακινοῦν νὰ πα­ραβοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τάχα γιὰ τὸ καλό μας. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ παρακοὴ στὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἴδιον τῶν μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπων, πού, οὕτως ἢ ἄλ­λως, ἔχουν ἀπαρνηθεῖ καὶ διαγράψει ἀπὸ τὴ ζωή τους τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ.  Ἀλλὰ εἶναι κίνδυνος ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ προσβάλει καὶ μᾶς ποὺ θέλουμε νὰ λεγό­μαστε καὶ νὰ εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.   Ἂς ἀκολουθοῦμε λοιπὸν στὴ ζωή μας τὸ παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ βροῦμε καὶ μεῖς ἔλεος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Ο ΣΩΤΗΡ 2165

Χριστούγεννα στην Ανδρώα Κοινοβιακή Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία Ερυθρών(Φωτογραφίες)


Τα συναισθήματα πολλά που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Η συμμετοχή των προσκυνητών κυρίως νέων,η παρουσία του Γέροντα Αντύπα -Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου -και η ψαλμωδία των Πατέρων δημιουργούσαν μια πνευματική πανδαισία.
Ιδιαίτερη ευλογία ήταν και η προσκύνηση Ιερών Λειψάνων κατα την διάρκεια της Ιεράς Αγρυπνίας.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας οι αδελφότητα παρέθεσε εορταστική τράπεζα σε όλους τους προσκυνητές όπου ο Γεροντας της Ιεράς Μονής αφου αναφέρθηκε στην εορτή των Χριστουγέννων ευχήθηκε ο Κύριος να μας αξιώνει να ζούμε τέτοιες πνευματικες ευλογίες σαν και την αποψινή σε ολη τη διάρκεια της ζωής μας.





















https://profitisiliaserythron.blogspot.com/2018/12/blog-post_25.html

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η…ΚΑΛΗ ΤΡΕΛΑ



Όσο συμβιβαζόμαστε με ένα σύστημα ζωής που δεν έχει νόημα και αξίες, αλλά υπηρετεί τη σκοπιμότητα και το ατομικό κέρδος, τόσο παγώνει η καρδιά μας και χάνουμε την ικανότητα να σχετιζόμαστε. Ζούμε ανεπίγνωστα και δεν ρωτάμε τον εαυτό μας για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε. Ο χρόνος που μας δόθηκε είναι πολύτιμος και ό,τι έρχεται στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, αλλά πρόκληση για να εξελιχθούμε. Στο καθετί καθρεφτίζεται ο εαυτός μας, η πνευματική κατάστασή μας, το μέτρο μας. Θα εκπέμπουμε ή φως και ζωντάνια ή κακομοιριά και μούχλα. Όλα εξαρτώνται από τον λόγο ύπαρξής μας, ποια κατεύθυνση και ποιον άξονα ζωής έχουμε. Ο πολιτισμός μας θέτει ως κέντρο τον άνθρωπο και οι αξίες του και το ήθος του ορίζονται ανάλογα με τη συνείδηση της πλειονότητας. Έτσι, κάτι που παλαιότερα μπορεί να εθεωρείτο ανήθικο τώρα μπορεί να είναι νόμιμο και να εντάσσεται στο πλαίσιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά: η αλήθεια είναι αιώνια, είναι πρόσωπο, είναι ζωή. Όποιος μετέχει αυτού του προσώπου ζει, αληθεύει και ξέρει να αγαπά και να σχετίζεται. Όλες οι πράξεις του ορίζονται από την αγάπη του προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει, να ερμηνεύσει τον πολιτισμό του κοσμικού συστήματος και να τον υπερβεί, γιατί είναι άνοιγμα, ξεπέρασμα του ατομικού και διακονία του κοινού καλού, με προσωπικό κόστος και θυσιαστικό φρόνημα.
Το σύστημα του κόσμου κινείται με τη μανία του κέρδους, της δύναμης και της κυριαρχίας, και ζει , έτσι, την ανία του κενού και της απομόνωσης, γιατί δεν μπορεί να αναπαυτεί με τα πράγματα, το έχειν, αλλά ζητεί πάντοτε το είναι. Για να μπορέσουμε να υπάρχουμε, απαιτούνται η παρουσία του θεανθρώπινου προσώπου και η σχέση μαζί Του. Η σχέση με τον Χριστό ανατρέπει ό,τι μας έμαθε το σύστημα «του παρόντος αιώνος του απατεώνος», μας δίνει άλλη προοπτική ζωής, γίνεται ένα άλλο άνοιγμα στην ύπαρξή μας, αποκτούμε άλλη ευρυχωρία και άλλη οπτική ζωής. Τη δυσκολία τη βλέπουμε ως ευλογία, το λάθος αρχή μετανοίας, τη φτώχεια πλούτο, την έχθρα συγχώρεση, την αδικία ευκαιρία ωρίμανσης, τον πλούτο μέσο φιλανθρωπίας, κάθε πρόσωπο εικόνα Θεού, την κτίση δώρο Θεού, τα πάντα αφορμή δοξολογίας και χαράς. Όσο ελευθερώνεται ο άνθρωπος από τον εαυτό του, τα θέλω του και τα δικαιώματά του, αυτά που το σύστημα του κόσμου θεωρεί αγαθά, τόσο χωρίζει από το άγχος, τους φόβους και τις ανασφάλειες.
Για τον «πολιτισμό», που όλα τα μετράει, τα υπολογίζει και τα σχεδιάζει, αυτά τα πράγματα είναι καθαρή τρέλα και παραλογισμός. Παραδόξως όμως, οι σοφοί και συνετοί του κόσμου, παρόλο που είναι «λογικοί» και «σωστοί», δεν έχουν ειρήνη και χαρά, και οι τρελοί του Χριστού πάσχουν και χαίρουν ειρηνεύοντες, δεν έχουν τίποτε και τα έχουν όλα.
Οι μικροί του Χριστού δεν ακολουθούν τον δρόμο Του από ανάγκη ή πίεση αλλά από ελευθερία, είναι γοητευμένοι από Αυτόν και Του παραδίδονται, χωρίς να τους νοιάζει ή να τους αφορά οτιδήποτε άλλο που για τον κόσμο θα ήταν αφορμή άγχους και ψυχικού βασάνου. Οι μικροί του Χριστού είναι κάθε αληθινός χριστιανός, ο οποίος με τη στάση ζωής του γίνεται ειρηνικός επαναστάτης και ανατροπέας ενός συστήματος και ενός πολιτισμού που φαινομενικά προστατεύουν τον άνθρωπο, αλλά, στην πραγματικότητα, τον καταδικάζουν στον αυτοεγκλωβισμό του…

π.Βαρνάβας Γιάγκου/ Άρθρο στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» 2/11/16

27 Δεκεμβρίου, 2018

ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ


Εἶναι ἄξιο προσοχῆς ὅτι ὁ Ψαλμωδὸς λέει
μὲν ὅτι ἡ ἄγρυπνη πρόνοια τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ­
καὶ τὸ παντοδύναμο χέρι Του περιβάλ­
λει
 σὰν ἀπρόσβλητο τεῖχος τοὺς δικαίους καὶ ἀφοσιωμένους σ’ Αὐτόν, δὲν λέει
ὅμως ὅτι οἱ δίκαιοι δὲν θὰ δοκιμάσουν
ποτὲ θλίψεις. Θὰ δοκιμάσουν, ἀσφαλῶς.
Ὡστόσο προσθέτει: «Οὐκ ἀφήσει Κύριος τὴν ράβδον τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπὶ τὸν
κλῆρον τῶν δικαίων» (Ψαλ. ρκδ΄ [124] 3).
Δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Κύριος γιὰ πάντα τὸ τυραννικὸ ραβδὶ καὶ τὸ βασιλικὸ σκῆπτρο
τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ εἰδωλολατρῶν πάνω στὴν κληρονομία τῶν δικαίων. Ἐπι­τρέπει λοιπὸν ὁ Κύριος καὶ γιὰ τοὺς δικούς Του ἀνθρώπους θλίψεις καὶ πειρασμούς. Γιατί; Διότι μὲ αὐτὰ οἱ δίκαιοι παιδαγωγοῦνται καὶ γυμνάζονται ὅπως οἱ
στρατιῶτες στὰ πυρὰ τῆς μάχης καὶ στὶς
κακουχίες τοῦ πολέμου. Ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ
μὴν ἁπλώσουν τὰ χέρια τους σὲ ἔργα
παράνομα, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ κακὸ
παράδειγμα τῶν κατακτητῶν. Ἢ ἀπελπι­σμένοι ἀπὸ τὴν παρατεινόμενη ἐγκατάλειψή τους, καὶ χάνοντας ἔτσι τὴν πίστη
τους, φύγουν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ
καὶ αὐτομολήσουν στοὺς εἰδωλολάτρες
ἐχθρούς τους (Ψαλ. ρκδ΄ [124] 3).

Ἔχοντας λοιπόν, Χριστιανέ, ὑπ’ ὄψη
σου αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ὅταν παραχωρήσει ὁ Θεὸς νὰ σὲ βρεῖ κάποιος πει­ρασμὸς ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, μὴν
ἀπελπιστεῖς, μὴν ἀπογοητευθεῖς, μὴ γογγύσεις κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ σκανδαλισθεῖς, νομίζοντας ὅτι τὰ γεγονότα τῆς
ζωῆς μας δὲν παρακολουθοῦνται καὶ
δὲν κυβερνῶνται ἀπὸ τὸν παντογνώστη
καὶ παντοδύναμο Θεό. Στὶς δύσκολες
περιστάσεις τῆς ζωῆς μας δὲν πρέπει νὰ
ἐγκαταλείπουμε τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς
καὶ τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ νὰ ὑπομένουμε καὶ μένοντας ὄρθιοι νὰ ἀγωνιζόμα­στε γενναῖα μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ἔχουμε ὡς βοηθὸ καὶ ὑπερασπιστή μας τὸν
Σωτήρα Κύριο.
Αὐτὸς δὲν ἀφήνει τὸ τυραννικὸ ραβδὶ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων νὰ τιμωρεῖ ἐπὶ πολὺ  χρόνο τοὺς δικαίους.
Ἀλλὰ καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῶν πονηρῶν δαιμόνων πρέπει νὰ τοὺς ἀντιμετωπίζουμε μὲ πίστη πολλὴ καὶ μεγαλοψυχία. Διότι ἡ μεγαλοψυχία καὶ αὐτοὺς
τοὺς μεγάλους καὶ φοβεροὺς πειρασμοὺς τοὺς θεωρεῖ παραμικροὺς καὶ
ἀνάξιους νὰ τοὺς φοβᾶται κανείς, ἐνῶ
ἡ ὀλιγοψυχία καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς μικροὺς πειρασμοὺς καὶ ἀνάξιους φόβου
τοὺς θεωρεῖ μεγάλους καὶ φοβερούς.

Ἄλλωστε ὁ Θεὸς γνωρίζει τὶς ἀντοχές
μας καὶ τὴν ἀδυναμία μας καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ δοκιμαζόμαστε ἐπὶ πολὺ καιρό, οὔτε παραχωρεῖ πειρασμοὺς πάνω ἀπὸ τὴ δύναμή μας. Μᾶς βεβαίωσε  γι’ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος
ἔγραψε: «Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπόλυτα ἀξιόπιστος, ὁ Ὁποῖος σύμφωνα μὲ τὶς ὑποσχέσεις Του δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει νὰ πειρασθεῖτε παραπάνω ἀπὸ τὴ δύναμή σας·
ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν πειρασμὸ θὰ φέρει καὶ
τὸ τέλος του, ὥστε νὰ μπορεῖτε νὰ τὸν
ἀντέξετε» (Α΄ Κορ. ι΄ [10] 13).
Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἐνεργεῖ καὶ ἐν προκειμένῳ μὲ σοφία καὶ ἀγαθότητα. Γράφει ὁ ἀείμνηστος Π. Ν. Τρεμπέλας: Τὸ  μέτρο τῶν θλίψεων «εἶναι κανονισμένον σύμφωνα μὲ τὰς δυνάμεις τῶν 
δο­κιμαζομένων πιστῶν. Ὄχι βαρύτερον
καὶ περισσότερον. Ἐὰν ἦτο βαρύτερον, θὰ ἐκάμπτοντο καὶ θὰ ἔπιπτον. Καὶ
ἀντὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἐκ τῆς παιδαγωγίας, θὰ ἐβλάπτοντο. Διὰ τῆς σοφῆς ὅμως
ἀσκήσεως, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ ἐπουράνιος Πατὴρ τοὺς καταρτίζει, ἐκεῖνο ποὺ
δὲν ἠμποροῦν νὰ βαστάσουν σήμερον,
θὰ τὸ ὑπομείνουν αὔριον καρτερικῶς
καὶ ἀσαλεύτως. Ἐλαφρότεραι αἱ σημεριναὶ δοκιμασίαι. Ἐλαφραὶ αἱ ἑπόμεναι.
Κάπως βαρεῖαι αἱ μετέπειτα. Βαρεῖαι αἱ
ἐπακολουθοῦσαι. Ἕως ὅτου οἱ ἀγαπητοὶ τοῦ Θεοῦ δοκιμαζόμενοι κατ’ ἀλλε­πάλληλα στάδια ἐξέλθωσιν εἰς τὸ τέλος
τέλειοι, κεκαθαρμένοι ὡς χρυσὸς ἐν τῷ
χωνευτηρίῳ»1.
Βεβαίως, κάθε φορὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε πειρασμούς, ἂς μὴν παραλείπου­με νὰ φωνάζουμε στὸν Κύριο, ὅπως ὁ
ἀπόστολος Πέτρος, καὶ νὰ Τὸν ἐπικα­
λούμαστε λέγοντας: «Κύριε, σῶσόν με».
Ὅπως ἐπίσης νὰ λέμε καὶ τὸν κατανυ­
κτικὸ Ψαλμό, «Κύριε, εἰσάκουσον τῆς
προσευχῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου πρὸς
σὲ ἐλθέτω» (Ψαλ. ρα΄ [101] 1), ποὺ ἔλεγε ὁ Ψαλμωδὸς ὅταν ὀλιγοψυχοῦσε καὶ
βρισκόταν σὲ δεινὴ δοκιμασία.
Ἀφοῦ ὁ Ψαλμωδὸς στερέωσε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα του στὸ Θεό, ἀπευθύνει θερμὴ προσευχὴ σ᾿ Αὐτὸν λέγοντας: «Ἀγάθυνον, Κύριε, τοῖς ἀγαθοῖς καὶ
τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ» (στίχ. 4). Εὐεργέτησε, Κύριε, καὶ στεῖλε τὰ ἀγαθά Σου
στοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν
εἰλικρινὴ καὶ ἄδολη καρδιά. Καὶ προσθέτει: Ἐκείνους ὅμως ποὺ παρεκκλίνουν καὶ λοξοδρομοῦν σὲ δρόμους διεστραμμένους, ὁ Κύριος θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει μαζὶ μὲ ὅσους διαπράττουν
ἀνομίες. Καὶ καταλήγει: «εἰρήνη ἐπὶ τὸν
Ἰσραήλ»· μακάρι νὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη
καὶ ἡ εὐτυχία στὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ (στίχ.
5). Ὁ Ἰσραὴλ θὰ ἀπολαύσει εἰρήνη καὶ
ἐλευθερία, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, οἱ ἀσεβεῖς καὶ
ἀποστάτες, θὰ καταστραφοῦν. Κατὰ τὸν
Π. Ν. Τρεμπέλα, ἐνῶ ὁ Κύριος θὰ ἐξολοθρεύσει ὅσους λοξοδρομοῦν σὲ διεστραμμένους δρόμους μαζὶ μὲ τοὺς ἀνόμους, «εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν
τὸν νέον Ἰσραὴλ τῆς χάριτος, θὰ κυριαρχεῖ τώρα μὲν ἡ εἰρήνη, εἰς τὸ μέλλον δὲ ἡ
ἀτελεύτητος χαρὰ καὶ μακαριότης».
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει πολὺ
ὡραῖα: Ὁ Ψαλμωδὸς τελείωσε τὸν λόγο μὲ εὐχή. Διότι τέτοιας λογῆς εἶναι
οἱ ψυχὲς τῶν Ἁγίων· μαζὶ μὲ τὴ νουθεσία καὶ τὴ συμβουλὴ προσθέτουν καὶ
τὴν εὐχή, εἰσάγοντας μέγιστη βοήθεια
στοὺς ἀκούοντες. Ἐδῶ δὲν ἐννοεῖ μόνο
τὴν αἰσθητὴ εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνώτε­ρη ἀπὸ αὐτήν. Μᾶς λέει ἐπίσης ἀπὸ ποῦ
παράγεται αὐτή, καὶ εὔχεται νὰ μὴν ἐπα­ναστατεῖ ἡ ψυχὴ κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ της καὶ
φέρει ἐντός της τὸν πόλεμο τῶν παθῶν2.
Κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη,
ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς «ἁρμόζει καὶ εἰς ἐκεί­νους τοὺς Χριστιανούς, ὁποὺ κατοικοῦν
τὴν ὑψηλὴν καὶ ἀκαταμάχητον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας κύκλῳ εἶναι
περιτειχίζοντες αὐτὴν καὶ φυλάττοντες οἱ
ὑψηλοὶ διδάσκαλοι. Ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστὸς
εὑρίσκεται κύκλῳ εἰς τὸν Χριστιανικὸν
λαόν του»3.

1. Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Ἡ Π. Διαθήκη μετὰ συν­
τόμου ἑρμηνείας, Τόμ. 10ος: Ψαλμοί, ἔκδ. «Ὁ
Σωτήρ», Ἀθῆναι 20025, σελ. 523.

2. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Ψαλ. ρκδ΄ [124],
PG 55, 359.

3. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΕΥΘ.
ΖΙΓΑΒΗΝΟΥ, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς Ψαλμούς, Τόμ.
Γ΄, ἐκδ. «Ὀρθ. Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1983,
σελ. 346.

Ο θάνατος του Ηφαιστίωνα και οι υπερβολές του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

                 
Ο γιατρός του σταυρώθηκε και ο Ηφαιστίωνας ανακηρύχθηκε θεός! Η πανάκριβη κηδεία του
 Η γιορτή προς τιμήν του Διόνυσου είχε ξεχωριστή σημασία για τον Αλέξανδρο, ο οποίος κάλεσε στα Εκβάτανα τρεις χιλιάδες έλληνες καλλιτέχνες και οργάνωσε μια λαμπρή και παρατεταμένη εορτή με μουσική και αθλητικούς αγώνες. 
Κάθε βράδυ γινόταν επική οινοποσία. Μια από αυτές τις νύχτες ο Ηφαιστίωνας, οι επιδόσεις του οποίου στην κατανάλωση αλκοόλ συναγωνίζονταν  εκείνες του Αλέξανδρου, κατέρρευσε και τον έβαλαν να ξαπλώσει έχοντας υψηλό πυρετό. 
Ο γιατρός του συνέστησε αυστηρή δίαιτα και για μια βδομάδα ο Ηφαιστίωνας την τήρησε απαρέγκλιτα. 
Νωρίς ένα πρωί που αισθάνθηκε καλύτερα, μόλις ο γιατρός γύρισε την πλάτη του κι έφυγε, εκείνος σηκώθηκε, καταβρόχθισε ένα ολόκληρο βραστό κοτόπουλο, ήπιε περίπου δύο λίτρα κρύο κρασί, όπως συνήθιζε και αρρώστησε πολύ. 
Ο Αλέξανδρος, όταν τον ενημέρωσαν ότι η κατάσταση του Ηφαιστίωνα είχε επιδεινωθεί, επέστρεψε εσπευσμένα από το στάδιο, όπου παρακολουθούσε τους αθλητικούς αγώνες των αγοριών. Όταν έφτασε στο προσκέφαλο του φίλου του, ο Ηφαιστίωνας ήταν ήδη νεκρός. 

Η αντιζηλία του Ηφαιστίωνα με την Ολυμπιάδα 

Το «alter ego» του βασιλιά δεν έμεινε στην ιστορία ως μια πολύ συμπαθής φυσιογνωμία. Ψηλός, ωραίος, κακομαθημένος, μνησίκακος, αυταρχικός και όχι πολύ έξυπνος, ήταν ένας αρκετά ικανός αξιωματικός, αλλά ανίκανος να διαχειριστεί μεγάλη εξουσία. 
Το αντισταθμιστικό προσόν του ήταν η  αφοσίωση στον Αλέξανδρο. Σε κάποιον που υποστήριξε ότι ο Κρατερός του έδειχνε την ίδια πίστη, ο βασιλιάς απάντησε: «Ο Κρατερός αγαπά τον βασιλιά. Ο Ηφαιστίων με αγαπά για μένα». 
Η Ολυμπιάδα, όπως θα περίμενε κανείς, φθονούσε σφοδρά τον αχώριστο σύντροφο του γιου της. Όταν τελείωνε τις κακολογίες της για τον Αντίπατρο στις επιστολές της, συχνά συνέχιζε με μια αιχμηρή ή απειλητική παράγραφο η οποία στρεφόταν εναντίον του Ηφαιστίωνα. 
Στο τέλος, με επηρμένη αυτοπεποίθηση, ο Ηφαιστίωνας της έστειλε μια προσωπική επίπληξη, διατυπωμένη με βασιλικό πληθυντικό. Οι τελευταίες φράσεις της επιστολής  ήταν: «Σταμάτησε να τσακώνεσαι μαζί μας και μην είσαι θυμωμένη ή απειλητική. Αν επιμένεις, δε θα ενοχληθούμε πολύ. Ξέρεις ότι ο Αλέξανδρος σημαίνει για μας περισσότερα από οτιδήποτε».

 Ο θρήνος του Αλέξανδρου 

Αν ο Αλέξανδρος σήμαινε περισσότερα από οτιδήποτε για τον Ηφαιστίωνα, τότε το ίδιο συνέβαινε και με τον Ηφαιστίωνα για τον Αλέξανδρο. 
Η σφοδρότητα και η υπερβολή της θλίψης του βασιλιά ξεπερνούσε κάθε λογικό όριο. Για μια μέρα και για μια νύχτα έμεινε πάνω στη σορό, κλαίγοντας: κανείς δε μπορούσε να τον παρηγορήσει. 
Διατάχθηκε γενικό πένθος σε ολόκληρη την Ανατολή. Απαγορεύτηκαν οι αυλοί και τα άλλα μουσικά όργανα στο στρατόπεδο. 
Ο Αλέξανδρος έκοψε τα μαλλιά του σε ένδειξη πένθους, όπως είχε κάνει και ο Αχιλλέας για τον Πάτροκλο κι έβαλε να κόψουν ακόμη και τις χαίτες και τις ουρές των αλόγων. 
Ο δύσμοιρος γιατρός του Ηφαιστίωνα σταυρώθηκε κι ο ναός του Ασκληπιού στα Εκβάτανα ισοπεδώθηκε –μια γοργή χειρονομία αντιποίνων από έναν θεό εναντίον ενός άλλου. Στον ουρανό όπως και πάνω στη γη, ο Αλέξανδρος τιμωρούσε την ανικανότητα με συνοπτικές διαδικασίες. 
Η σορός ταριχεύθηκε κι εστάλη στη Βαβυλώνα, με βασιλική συνοδεία υπό τις διαταγές του Περδίκκα. 
Μια κηδεία με τη μεγαλοπρέπεια που είχε ο Αλέξανδρος στο μυαλό του θα χρειαζόταν κάμποσο χρόνο να προετοιμαστεί. 
Τελικά τελέστηκε στις αρχές της άνοιξης του 323 και όλες οι επαρχίες της αυτοκρατορίας συνεισέφεραν για την κάλυψη του κόστους της. Η πυρά ήταν τετράπλευρη, είχε ύψος πέντε ορόφων και μήκος πλευράς ένα στάδιο, ένα τεράστιο βαγκνερικό τερατούργημα διακοσμημένο με επίχρυσους αετούς και πλώρες πλοίων, λιοντάρια, ταύρους και κενταύρους. «Στην κορυφή όλων στέκονταν σειρήνες, κούφιες και ικανές να κρύψουν εντός τους άτομα που τραγουδούσαν  μοιρολόγια σε ένδειξη πένθους για τον νεκρό». Μετά τον θάνατο του Ηφαιστίωνα δεν έγινε ποτέ διορισμός για να καλυφθεί η κενή επιτελική θέση στο ιιπικό των Εταίρων: η ιππαρχία ήταν ακόμη γνωστή ως «Ιππαρχία του Ηφαιστίωνα». 
Ο Αλέξανδρος έστειλε εκπροσώπους στη Σίβα για να ρωτήσει αν θα ήταν νόμιμο να λατρεύεται ο Ηφαιστίωνας σαν θεός. Αυτό όμως ήταν υπερβολικό ακόμη και για τον Άμμωνα. 
Όχι, απάντησε το μαντείο, αλλά ήταν επιτρεπτό να καθιερωθεί λατρεία ήρωα προς  τιμή του. 
Ο Αλέξανδρος έγραψε στον αχρείο Κλεομένη, κυβερνήτη της Αιγύπτου και του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε χάρη αν έχτιζε ιερά του Ηφαιστίωνα στην Αίγυπτο και φρόντιζε ότι το όνομά του να εμφανιζόταν στα συμβόλαια των εμπόρων. Τελικά, αγνοώντας τις οδηγίες της Σίβα, ο Ηφαιστίωνας λατρευόταν ως «Θεός Βοηθός και Σωτήρας». 
Όλο αυτό το όργιο θλίψης στοίχισε πολύ ακριβά. Μόνο για τη νεκρική πυρά ο Αλέξανδρος κατέβαλε 10.000 τάλαντα και ο περίτεχνος τάφος του κόστισε ακόμη περισσότερα. 

ΠΗΓΗ: Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ο μέγας στρατηλάτης της ιστορίας, Peter Green, εκδόσεις Διόπτρα... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/

Αγνοδίκη η Αθηναία. Η πρώτη γυναικολόγος της ιστορίας μεταμφιέστηκε σε άντρα για να εργαστεί ελεύθερα.

 Οι άνδρες συνάδελφοι «τον κατηγόρησαν» για μοιχό και απαίτησαν να θανατωθεί....! 

H Αγνοδίκη έζησε στην Αθήνα τον 4ο π.Χ. αιώνα. Ήθελε να σπουδάσει Ιατρική, αλλά αυτό ήταν αδύνατο στην εποχή της, αφού αν το τολμούσε ως γυναίκα θα ερχόταν αντιμέτωπη ακόμα και με θανατική ποινή. 
Λόγω της αυστηρής απαγόρευσης, είχε παρατηρηθεί μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας στις επίτοκες, γιατί πολλές ντρεπόντουσαν να εξεταστούν από άνδρες. 
Αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που ήθελε η νεαρή κοπέλα να γίνει μαία. 
.
 Κόντρα στις απαγορεύσεις και τις προκαταλήψεις της εποχής, η Αγνοδίκη αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να πραγματοποιήσει το όνειρο της. 
Αφαίρεσε από επάνω της κάθε τι που μαρτυρούσε τη θηλυκή της πλευρά, έβαλε αντρικά ρούχα και μαθήτευσε δίπλα στον Ηρόφιλο, έναν από τους πιο ονομαστούς γιατρούς και έναν από τους πρώτους ανατόμους εκείνης της περιόδου. 
Η σχολή που είχε ιδρύσει στην Αλεξάνδρεια είχε σπουδαία φήμη. 
Η Αγνοδικη κέρδισε γρήγορα τις εντυπώσεις και όλοι μιλούσαν για τον νεαρό που διέπρεπε στη μαιευτική και τη γυναικολογία. 
Αυτό που έκανε εντύπωση, πέρα από τις γνώσεις, ήταν τα λεπτά δάχτυλα του «νεαρού γιατρού», αλλά και η περίεργη γλυκύτητα του προσώπου του. 
Για να  καθησυχάσει τις γυναικες , αποκάλυπτε σε κάποιες περιπτώσεις ότι ήταν γυναίκα, με σκοπό να την εμπιστευθούν και να αισθανθούν ακόμα πιο ασφαλείς στα χέρια της. 
Το μυστικό της δεν διέρρευσε. Είχε τόση πολύ δουλειά που πλέον είχε γίνει αισθητή η προτίμηση στο πρόσωπό της. 
Οι άνδρες συνάδελφοί της, μη γνωρίζοντας ότι έχουν να ανταγωνιστούν μια γυναίκα, έψαχναν να βρουν τρόπο να εξαφανίσουν τον νεαρό γιατρό που τους πήρε την πελατεία.
 Έτσι ξεκίνησαν να τον κατηγορούν ανοιχτά ότι συνάπτει εξωσυζυγικές σχέσεις με τις κυρίες που εξετάζει. 
Οι συκοφαντίες πύκνωσαν τόσο που τελικά συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη. 
Η Αγνοδίκη αποφάσισε προς υπεράσπισή της να αποκαλύψει την πραγματική της ταυτότητα. 
Το κατηγορητήριο επεσε και απαίτησε άμεσα την αθώωση της .
 Την υπερασπίστηκαν όλες οι γυναίκες που είχε γιατρέψει. 
Οι δικαστές χωρίς να έχουν να της προσάψουν κάποια άλλη βαριά κατηγορία, αναγκάστηκαν να την αθωώσουν γιατί το πλήθος είχε εξαγριωθεί με την άδικη κατηγορία. 
Η Αγνοδίκη η Αθηναία ήταν η πρώτη γυναίκα μαιευτήρας – γυναικολόγος στην Ιστορία.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/agnodiki-i-athinaia-i-proti-gynaikologos-tis-istorias-metamfiestike-se-antra-gia-na-ergastei-eleythera-oi-andres-synadelfoi-ton-katigorisan-gia-moicho-kai-apaitisan-na-thanatothei/

H θρυλική πάπισσα Ιωάννα που έγινε μοναχός και Ποντίφικας. ...


H θρυλική πάπισσα Ιωάννα που έγινε μοναχός και Ποντίφικας. Κατάφερε να ανέλθει στην κορυφή της ιεραρχίας μεταμφιεσμένη σε άνδρα και αποκαλύφθηκε όταν έπεσε από το άλογο και γέννησε στον δρόμο.
 Η Πάπισσα Ιωάννα ήταν μια γυναίκα η οποία φέρεται να κατέλαβε τον παπικό θρόνο για κάποια χρονική διάρκεια κατά τη περίοδο του Μεσαίωνα. Η ιστορία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρονικά του 13ου αιώνα και στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. 
Για αιώνες θεωρούνταν αληθινή, αν και οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί τη θεωρούν φανταστική ιστορία, προερχόμενη από τη λαογραφία σχετικά με τα ρωμαϊκά μνημεία ή από αντι-παπική σάτιρα. 
Η πρώτη γραπτή αναφορά για την Πάπισσα Ιωάννα βρίσκεται σε ένα έργο του 13ου αιώνα γνωστό με τον τίτλο Chronica universalis, Mettensis. 
Σύμφωνα με το συγγραφέα, έναν Δομινικανό χρονικογράφο, τον Ζαν ντε Μειγύ, υπήρχε ένας ανώνυμος Πάπας που δεν καταγράφτηκε στη λίστα των αρχιεπισκόπων της Ρώμης επειδή ήταν γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα. 

 Ο χρονικογράφος αναφέρει ότι επρόκειτο για μια πολύ ικανή γυναίκα που κατόρθωσε να αναρριχηθεί στο υψηλό αυτό αξίωμα του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Επίσης αναφέρει ότι ο τάφος της έχει επάνω τη λατινική φράση, «Petre, Oater Patrum, Papisse Prodito Partum» που σημαίνει: «Ω, Πέτρο , πατέρα των πατέρων, πρόδωσες την εγκυμονούσα Πάπισσα.» Βέβαια, ο χρονικογράφος Μεϊγύ αρχίζει την αφήγησή του με την επισήμανση ότι χρειάζεται επαλήθευση της ιστορίας, δείχνοντας ότι ακόμα και ο ίδιος δεν είναι βέβαιος αν ήταν βάσιμη. 
Την ιστορία για μία γυναίκα Πάπισσα μεταμφιεσμένη σε άντρα πραγματεύεται και ένας ανώνυμος μοναχός από το τάγμα των Φραγκισκανών του Έρφουρτ στο έργο του Chronica minor, αλλά και ένας Δομινικανός ιεροεξεταστής ο Ετιέν ντε Μπουρμπόν. 
Ενώ η ιστορία του Chronica minor και του Μειγύ είναι παρόμοιες, ο Ετιέν ντε Μπουρμπόν συμπεριλαμβάνει πληροφορίες για το θάνατο της Πάπισσας. 
Ο συγγραφέας αναφέρει ότι η Πάπισσα γέννησε δημοσίως αποκαλύπτοντας έτσι το πραγματικό της φύλο. 
Η πιο γνωστή εκδοχή της ιστορίας για την πάπισσα όμως προέρχεται από το «Χρονικόν για τους Πάπες και τους αυτοκράτορες» (Chronicon pontificum et imperatorum) που γράφτηκε από έναν μοναχό του τάγματος των Δομινικανών τον Μαρτίνο Πολόνο. 

Χάρη στους δεσμούς που διατηρούσε με την Ρώμη, ο Μαρτίνος είχε αποκτήσει φήμη και αξιοπιστία για αυτό το έργο του κυκλοφόρησε ευρέως και επισκίασε όλες τις αναφορές των προηγούμενων συγγραφέων πάνω στο ίδιο θέμα. Ο Μαρτίνος παρουσιάζει στο έργο του μια λεπτομερή περιγραφή για τη ζωή της Πάπισσας. Στην πραγματικότητα χάρη στο έργο του μαθαίνουμε το όνομά της, καθώς επίσης και πολλές άλλες πληροφορίες. 
Επρόκειτο για Αγγλίδα που γεννήθηκε στην πόλη Mainz. Σύμφωνα με τον μοναχό Μαρτίνο, έφτασε στη Ρώμη και μεταμφιεσμένη σε άντρα κατάφερε να γίνει μοναχός, παίρνοντας το όνομα Johannes Anglicus. 
Χάρη στη μόρφωση και τους τρόπους της έγινε ιδιαίτερα συμπαθητική και με γοργούς ρυθμούς κατάφερε να ανέβει τις βαθμίδες της εκκλησίας μέχρι που κατάφερε να εκλεγεί παμψηφεί Πάπας μετά τον θάνατο του Λέοντα Δ’ (855). 
Η θητεία της διήρκεσε δύο χρόνια, εφτά μήνες και τέσσερις ημέρες. 


O Μαρτίνος Πολόνο, ο Δομινικανός μοναχός ο οποίος έγραψε μια εκτενή αναφορά για την Πάπισσα Ιωάννα, χωρίς όμως να αποκαλύψει τις πηγές του. 
Αν και ο Μαρτίνος αποκαλύπτει ελάχιστα για τις πηγές του στο έργο του αφήνει να εννοηθεί ότι και ο ίδιος, όπως και οι προηγούμενοι συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το θέμα της Πάπισσας, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν. 
Υπάρχει επίσης αναφορά πως η ιστορία της Πάπισσας ήταν μεταγενέστερη προσθήκη και πως δεν ήταν έργο του ίδιου του συγγραφέα. 
Η αποκάλυψη της ταυτότητας Και ενώ όλοι τη νόμιζαν άντρα, αποκαλύφθηκε η αλήθεια με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο: Κατά την διάρκεια μιας πομπής από τον Άγιο Πέτρο (έδρα του πάπα) στον Άγιο Ιωάννη του Λατερανού στη συμβολή δύο οδών που ακόμη υπάρχουν, κοντά στο Κολοσσαίο, η πάπισσα Ιωάννα έπεσε από το άλογο και μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των παρευρισκόμενων, έφερε στο φως ένα μωρό! Υπάρχουν διάφορες εκδοχές ως προς τα μετέπειτα γεγονότα  σύμφωνα με μια πρώτη εκδοχή, η πάπισσα πέθανε κατά την γέννα, ενώ κατά μια δεύτερη εκδοχή, κλείστηκε σε απομόνωση σε μοναστήρι για να μεταμελήσει και να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες της. 
Μια τρίτη, αναφέρει πως λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από το εξαγριωμένο πλήθος. 
Το σημείο της via dei Querceti που συνέβη το περιστατικό ήταν πάντα γνωστό, ο δρόμος είχε μάλιστα μετονομαστεί σε vicus Papisse (δρομάκι της πάπισσας). 
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα εικονοστάσιο, προστατευμένο από μια παλιά στέγη και ένα κιγκλίδωμα. 
Στο εσωτερικό του φιλοξενεί μια παλιά τοιχογραφία της Παναγίας με το Βρέφος. Υποστηρίζεται πως φιλοτεχνήθηκε κατά τον Μεσαίωνα, την εποχή του μύθου.
 Για να γίνει το μυστήριο ακόμη πιο πυκνό, από διάφορα έγγραφα της εποχής προκύπτει αποδεδειγμένα πως στο σημείο αυτό βρίσκονταν μια οικία η οποία ανήκε σε κάποιον…Ιωάννη Πάπα! 
Πάντως, από τότε δεν ξαναπέρασε από εκεί η παπική πομπή για το Λατερανό. 
 «Σωματικός έλεγχος» σε κάθε νέο Πάπα Λέγεται επίσης πως ύστερα από αυτό το πάθημα της παπικής εκκλησίας, καθιερώθηκε ο «σωματικός έλεγχος» για την ανακήρυξη του νέου Πάπα. Μετά την εκλογή του ο νέος πάπας πρέπει να μεταβεί στον Άγιο Ιωάννη του Λατερανού για να γίνει η επίσημη αναγνώρισή του. Από τον Μεσαίωνα και μετά καθιερώθηκε να κάθεται ο νεοεκλεγείς πάπας σε δύο ειδικούς θρόνους (sedes stercoraria) που βρίσκονταν εκεί και που ήταν εφοδιασμένοι με μια οπή. Τότε ένας κληρικός βάζει από κάτω το χέρι του για να ελέγξει τα γεννητικά όργανα του πάπα. 
Αν πράγματι είναι  άντρας, τότε ο ελεγκτής αναφωνούσε «Habet!» (δηλ. «Έχει!»).
  Οι πρώτες γραπτές πηγές δεν επιβεβαιώνουν την ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας και επομένως είναι πολύ πιθανό η ιστορία αυτή να είναι ένας μύθος. Ωστόσο, άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδείξεις πως υπήρξε η Πάπισσα κυρίως λόγω αποδεικτικών στοιχείων στην τέχνη και την αρχιτεκτονική. Για παράδειγμα, στις κολώνες του Ιταλού γλύπτη και ζωγράφου, Μπερνίνι στη βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, επτά γλυπτά δείχνουν μία γυναίκα η έκφραση της οποίας δείχνει ότι βρίσκεται σε τοκετό. 
Το όγδοο γλυπτό είναι ενός παιδιού που ερμηνεύεται ως το παιδί της Πάπισσας.
 Όμως υπάρχουν πολλές άλλες πιθανές ερμηνείες αυτών των γλυπτών. 
Η πιο δημοφιλής είναι ότι γυναίκα αυτή είναι ανηψιά του Πάπα Ουρβανού του Ή , η οποία γέννησε, ενώ ο Μπερνίνι φιλοτεχνούσε τα γλυπτά. Μέσα στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου είναι ένα χάλκινο άγαλμα του Μπερνίνι το οποίο δημιουργήθηκε το 1623 – 1634 και απεικονίζει τα επτά γλυπτά που δείχνουν την έκφραση γυναίκας σε τοκετό. Το όγδοο απεικονίζει ένα παιδί 
Ο θρύλος της Πάπισσας Ιωάννας έχει επιβιώσει εδώ και αιώνες. 
Η υποτιθέμενη γυναίκα πάπισσα υπάρχει στην τέχνη, τη λογοτεχνία και σε ταινία, με πιο πρόσφατη μια ταινια του 2009. 
Αν και τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία δεν είναι αδιάσειστα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως αυτή προσωπικότητα υπήρξε στην πραγματικότητα. 
Στην Ελλάδα η πάπισσα Ιωάννα έγινε γνωστή με το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Στην αρχική φωτογραφία εικονίζεται η ηθοποιός Johanna Wokalek που υποδύθηκε την Πάπισσα Ιωάννα στην ταινία Pope Joan (2009)... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/h-thriliki-papissa-ioanna