31 Μαΐου, 2016

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΗΜΕΡΑ ?


Ψάχνεις να βρείς Αγίους μέσα στον κόσμο; - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

-Το περασμένο καλοκαίρι περίμενα το τραίνο στον σταθμό ενός μικρού χωριού.

Εκεί που καθόμουνα, βλέπω μια γερόντισσα χωρική που ήταν κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές. Την πλησιάζω.

Το πρόσωπό της – αν και γερασμένο –έλαμπε με μια μυστική λάμψη, όπως συμβαίνει στους πνευματικούς ανθρώπους. Και την ρωτάω:

-Ποιόν περιμένεις, αδελφή;

-Ε, ε, όποιον μου στείλει ο Χριστός.

Στην συνέχεια του διαλόγου που είχαμε, κατάλαβα ότι συνέβαινε το εξής:

Κάθε μέρα η γριούλα αυτή ερχόταν στον σταθμό, για να δει, αν υπάρχει κάποιος φτωχός ταξιδιώτης, που θα είχε ανάγκη στέγης και τροφής. Και, όταν έβρισκε κάποιον, τον δεχόταν με χαρά. Και τον φιλοξενούσε στο σπίτι της, σαν να τον είχε στείλει ο Χριστός. (Το σπίτι της απείχε από τον σταθμό ένα χιλιόμετρο μακρυά).

Ακόμη κατάλαβα ότι καθημερινά διάβαζε την Αγία Γραφή και πήγαινε στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Επίσης νήστευε και αγωνιζόταν να εφαρμόζει όλες τις εντολές του Θεού.

Δεν ήταν λοιπόν αυτή μία μικρή αγία;

Στο τέλος της συζητήσεως πήγα να την επαινέσω για την προθυμία της, να ασκεί σε τέτοιο βαθμό την ευαγγελική αρετή της φιλοξενίας. Δεν με άφησε όμως να τελειώσω. Και μου είπε τα εξής λόγια:

– Μήπως και εμείς, πάτερ μου, δεν είμαστε δικοί του φιλοξενούμενοι σ’ αυτόν τον κόσμο, κάθε ημέρα και σε όλη μας την ζωή;

Και έλαμψε περισσότερο το πρόσωπό της.

Ω ελεήμονες και χρυσές ψυχές του λαού μας! Πολλές φορές ντρέπομαι όταν με αποκαλείτε διδάσκαλο του Θεού.

Αντίθετα δεν θα ντρεπόμουν ποτέ, αν με αποκαλούσατε μαθητή του λαού μας!


«ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος.
Έκδ.: Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

 …ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με… (Ευαγγελιστής Ματθαίος κε΄ 31-46).

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr/2016/05/blog-post_479.html 

Οι επιστήμονες εξηγούν πως η ποδηλασία αλλάζει τον εγκέφαλο και σας κάνει ψυχικά δυνατούς

i-podilasia-mas-kanei-psixika-isxirous
Έρευνες έχουν δείξει πως η ενσωμάτωση της ποδηλασίας στην καθημερινότητα μας, δεν οφελεί μόνο τη φυσική μας κατάσταση, αλλά και την πνευματική. Αν έχει τύχει ποτέ να πάρετε το ποδήλατο σας για να πάτε στη δουλειά και να νιώσετε βελτίωση στη διάθεσή σας και τις διανοητικές σας ικανότητες, σημαίνει πως έχετε βιώσει και εσείς τα αποδεδειγμένα οφέλη της ποδηλασίας στην ψυχική υγεία.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν ξεκινήσει την ποδηλασία σαν ένα τρόπο για να είναι σε φόρμα και να ακολουθήσουν έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Ωστόσο, άνθρωποι με πολύ καλή φυσική κατάσταση μπορούν να αυξήσουν την ψυχική τους δύναμη μέσω της ποδηλασίας. Μόνο 30 λεπτά ποδηλασίας τη μέρα, στο δρόμο, σε μονοπάτι η σε στατικό ποδήλατο, μπορούν να βελτιώσουν τη μνήμη, τη λογική, και τις ικανότητες προγραμματισμού. Επίσης, έχει επιστημονικά αποδεδειγμένα οφέλη για την συναισθηματική-ψυχική υγεία, καθώς βοηθά στην καταπολέμηση της κατάθλιψης και του άγχους.

Ο εγκέφαλο σας στην ποδηλασία

Η ποδηλασία μπορεί να αυξήσει την ισχύ του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να δυναμώσει τους μυς σας.

Όταν κάνουμε ποδήλατο, η ροή του αίματος στους μυς αυξάνεται, επιτρέποντας στο σώμα μας να χτίσει περισσότερα τριχοειδή αγγεία, παρέχοντας περισσότερο αίμα (οπότε και οξυγόνο) σε αυτούς τους μυς. Η ίδια διαδικασία συμβαίνει και στον εγκέφαλο. Η ποδηλασία επιτρέπει στο καρδιαγγειακό σύστημα να επεκταθεί περισσότερο στον εγκέφαλο μας, μεταφέροντας περισσότερο οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά που μπορούν να βελτιώσουν την επίδοσή του.
Όταν κάνουμε ποδήλατο, ο εγκέφαλος αυξάνει την παραγωγή πρωτείνης που χρησιμοποιείται για να δημιουργηθούν νέα εγκεφαλικά κύτταρα.  Κάνοντας ποδηλασία μπορούμε να διπλασιάσουμε (ή ακόμα και να τριπλασιάσουμε) την παραγωγή νέων κυττάρων στον εγκέφαλο. Επίσης, αυξάνει τη δραστηριότητα των νευροδιαβιβαστών, επιτρέποντας στις περιοχές του εγκεφάλου να επικοινωνούν καλύτερα, με αποτέσμα να βελτιώνονται οι γνωστικές μας δυνατότητες.
Τα οφέλη της ποδηλασίας είναι ιδιαίτερα σημαντικά για εγκεφάλους που γερνούν. Η διαδικασία αυτή, εξουδετερώνει την φυσική μείωση της λειτουργίας του εγκεφάλου καθώς μεγαλώνουμε. Οι επιστήμονες έχουν συγκρίνει  τους εγκεφάλους ανθρώπων ηλικίας 60 και 70 ετών και ανακάλυψαν πως οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε φυσικές δραστηριότητες όπως η ποδηλασία είχαν νεότερο εγκέφαλο από αυτούς που ακολουθούσαν μια καθηστική ζωή.  Αυτό αποδεικνύει πως η ποδηλασία μπορεί να μας κρατήσει οξυδερκής μέχρι τα τελευταία μας χρόνια.

Η ποδηλασία

Άνθρωποι όλων των ηλικιών μπορούν να απολάυσουν τα οφέλη της ποδηλασίας στην ψυχολογική τους κατάσταση, ανεξάρτητα από την φυσική τους κατάσταση.

Μπορεί να βελτιώσει την όλη αντίληψη κάποιου ατόμου για τον εαυτό του, προσφέροντας μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Έρευνες έχουν δείξει πως αυτές οι ευεργετικές ιδιότητες της ποδηλασίας είναι ακόμα πιο μεγάλες σε άτομα με ψυχικές νόσους και σε άτομα με ήπια κατάθλιψη και ενδεχομένως να είναι είναι εξίσου αποτελεσματικές (αν όχι περισσότερο) από την ψυχοθεραπεία. Οι συχνές δραστηριότητες όπως η ποδηλασία, όχι μόνο καταπολεμούν προβλήματα ψυχική υγείας, αλλά συμβάλλουν ωστέ να αποτραπεί η εμφάνιση τους.
Η ποδηλασία βελτιώνει επίσης την υποκειμενική μας διάθεση, μειώνει το άγχος, και μας επιτρέπει να χειριστούμε το άγχος πιο αποτελεσματικά. Αυξάνει τα επίπεδα της σεροτονίνης και την παραγωγή της ντοπαμίνης στους εγκεφάλους μας. Αυτές είναι οι χημικές ουσίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε «ευτυχείς», όταν απελευθερωθούν στο εγκέφαλό μας. Οι επιστήμονες έχουν επιβεβαιώσει αυτό το αποτέλεσμα με την ανάλυση των επιπέδων σεροτονίνης στον εγκέφαλο των αρουραίων που έκαναν περισσότερη άσκηση. Η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη δεν είναι οι μόνες χημικές ουσίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά όταν κάνουμε ποδήλατο. Οι οργανισμοί μας παράγουν επίσης ενδορφίνες και κανναβινοειδή (ναι, κανναβινοειδή, η ίδια χημική οικογένεια που σχετίζεται με τη χρήση μαριχουάνας, αν και αυτές παράγονται φυσικά από το σώμα μας τακτικά!).
Όταν κάνουμε ποδήλατο το σώμα μας βελτιώνει την ικανότητά του να ρυθμίζει ορμόνες όπως η κορτιζόλη και η αδρεναλίνη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βελτιώνετε η ικανότητα χειρισμού του άγχους. Οι ορμονικές ανισορροπίες κάνει το σώμα μας να ανταποκρίνεται άσχημα στο άγχος στις τονίσει αρνητικά, γι ‘αυτό είναι σημαντικό να έχουν στην καθημερινότητά μας δραστηριότητες όπως η ποδηλασία, ώστε να επιτρέψουμε στο σώμα μας να χειριστεί ευκολότερα το άγχος.

Οδηγίες γιατρών για τους ποδηλάτες

 Πόσο συχνά θα πρέπει να κάνουμε ποδήλατο ώστε να επωφεληθούμε πλήρως από την ποδηλασία; Είναι αλήθεια πως η πολύ έντονη ποδηλασία μπορεί να μειώσει την ενέργεια μας  καθώς χάνονται τα θεπτικές ουσίες από το σώμα μας. Οι επιστήμονες λένε πως 30-60 λεπτά ποδηλασίας σε μέτριους ρυθμούς (όχι σπριντ) είναι ιδανικό. Συνίσταται επίσης η διατήρηση καρδιακού ρυθμού στο 75% του μέγιστου. Σκεφτείτε το σαν 7 απο τα 10 σε κλίμακα «καμία δραστηριότητα» και « κάνω τόσο έντονα ποδήλατο που δεν μπορώ να αναπνεύσω». Αυτή είναι μια γενική κατευθυντηρια γραμμή , ώστε ο ρυθμός ποδηλασίας να ταιριάζει στις δυνατότητες του κάθε ατόμου.
http://www.hippieteepee.gr

30 Μαΐου, 2016

ΔΥΟ ΤΥΧΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΝ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ !

ΕΥΤΥΧΩΣ  ΠΟΥ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΥΛΙΚΟ !
ΔΕΙΤΕ  ΣΤΗΝ  ΓΑΛΛΙΑ  ΠΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟ ΚΟΣΜΟΣ....
 
ΚΑΙ  ΔΕΙΤΕ  ΣΤΗΝ  ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΠΟΣΟ  ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟ ΚΟΣΜΟΣ  ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ....ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ   ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ !
ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΧΑΧΟΛΟΙ .....;

ΣΤΟ ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΑ ΤΙΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΙΑ ΄ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ!

Εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τον Κων/νο Παλαιολόγο παρόντος του Προέδρου της Δημοκρατίας

29/05/2016
Η 29η Μαΐου αποτελεί ημέρα ανάμνησης της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς καθώς και της ηρωικής θυσίας του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των υπερασπιστών της Βασιλίδας των Πόλεων.
Στην Καστροπολιτεία του Μυστρά, στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου, παρόντος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλόπουλου, για δεύτερη συνεχή χρονιά, τελέσθηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου. Στη συνέχεια τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση, για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ο οποίος στις 6 Ιανουαρίου 1449, ανήμερα των Φώτων, στέφθηκε στον ίδιο χώρο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, που βρισκόταν σε δεινή θέση.
Σχετικά με την προσωπικότητα του πεσόντος Αυτοκράτορα μίλησε ο Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων κ. Εμμανουήλ Στεργιούλης, ο οποίος με γλαφυρό τρόπο περιέγραψε τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στο Βυζάντιο, παρουσίασε τις τελευταίες δραματικές στιγμές του Βασιλιά και των συμπολεμιστών του, ενώ επεσήμανε τη σημασία του Βυζαντίου στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι και τις επιπτώσεις της Άλωσης της Πόλης για τον Ελληνισμό.
002 005 017 029 006 008 019 027 039 036 041 044 045 046 053 059 061 030 071 067 069 074
Αμέσως μετά αρχές και κοινό μετέβησαν στον Ανδριάντα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στην πλατεία του Μυστρά, όπου τελέσθηκε Τρισάγιο και έγινε κατάθεση στεφάνου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπιο Παυλόπουλο. Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης ολοκληρώθηκαν με τήρηση ενός λεπτού σιγής και ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου από τιμητικό στρατιωτικό άγημα. Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζουν οι κυρίες του Λυκείου Ελληνίδων Σπάρτης, που με τις βυζαντινές ενδυμασίες τους μετέφεραν νοερά τους παρευρισκόμενους στην εποχή του Βυζαντίου.
Στις φετινές εκδηλώσεις παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Υφυπουργός Επικρατείας κ. Τέρενς Κουίκ, ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης, οι Βουλευτές Λακωνίας κ.κ Σταύρος Αραχωβίτης, Αθανάσιος Δαβάκης και Λεωνίδας Γρηγοράκος, ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου κ. Πέτρος Τατούλης, η Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε Λακωνίας κ. Αδαμαντία Τζανετέα, ο Δήμαρχος Δ. Σπάρτης κ. Ευάγγελος Βαλιώτης, ο Δήμαρχος Δ. Καλαμάτας κ. Παναγιώτης Νίκας, εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας, της Εκπαίδευσης, φορέων και συλλόγων.
Αμέσως μετά οι επίσημοι μετέβησαν στο Ινστιτούτο Έρευνας Βυζαντινού Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, που στεγάζεται στο πλήρως ανακαινισμένο κτίριο του πρώην Δημοτικού σχολείου Μυστρά, το οποίο εγκαινίασε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
087 079 095 109 093 097 098 102 103 091 081 107

28 Μαΐου, 2016

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΠΙΣΤΗ ΕΧΟΥΜΕ ? ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ !

                                                  ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ 
      1.Ἐάν ἡ πίστη δέν δίνει σιγουριά, τότε τί πίστη εἶναι;
        2.Εχει  η πιστη μας  μεσα της αληθεια και πνευμα ;
        3.Ὁ Χριστός εἶναι κρυμμένος μέσα στήν Ἐκκλησία Του καί τά μυστήριά της.


Αποτέλεσμα εικόνας για σαμαριτιδα παρα το φρεαρ 
    Ἡ πέμπτη Κυριακή μετά τό Πάσχα ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔχει ὡς θέμα καί περιεχόμενο, τή συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τή σαμαρείτιδα. Γιά τό λόγο αὐτό ὀνομάζεται Κυριακή τῆς σαμαρείτιδος.    
    Ὁ Ἰησοῦς ἤθελε νά πάει ἀπό τήν Ἰουδαία στή Γαλιλαία. Ὁ δρόμος του περνοῦσε ἀπό τά μέρη τῆς Σαμάρειας. Ὀδοιπόρος καί κουρασμένος μέ τούς μαθητές Του, φθάνει στήν πόλη Συχέμ τῆς Σαμάρειας. Ἡ ὥρα εἶναι 12 τό μεσημέρι. Βρίσκουν ἔνα πηγάδι καί ἐκεῖ κάθεται ὁ Ἰησοῦς νά πάρει μιά ἀνάσα, ἐνῶ παράληλα στέλνει τούς μαθητές στήν πόλη γιά νά πάρουν τροφή γιά τό γεῦμα.
      Κατά τήν ἀπουσία τῶν μαθητῶν, μιά γυναίκα ἀπό τήν πόλη ἔρχεται γιά νά πάρει νερό. Ὁ Ἰησοῦς τῆς ζητᾶ νά τοῦ δώσει λίγο ἀπό τό νερό πού ἔβγαλε ἀπό τό πηγάδι. Ἡ γυναίκα θαυμάζει, καθώς καταλαβαίνει τήν Ἰουδαϊκή καταγωγή Του, γιά τό ὅτι συζητᾶ μαζί της. Γιατί Ἰουδαῖοι καί Σαμαρεῖτες ἦταν πάντα σέ ἀντιπαλότητα. Ὁ Ἰησοῦς τῆς λέει πώς ἄν ἤξερε ποιός τῆς ζητᾶ νερό, θά ζητοῦσε αὐτή ἀπό αὐτόν. Ἡ γυναίκα ἀπορεῖ γιατί βλέπει πώς ὁ ξένος δέν ἔχει δοχεῖο μέ νερό. Ὁ Ἰησοῦς τῆς μιλᾶ γιά τή διαφορετικότητα τοῦ δικοῦ του νεροῦ, τή θεϊκή του δύναμη καί τή διάρκειά του.
      Ἡ γυναίκα δέν καταλαβαίνει καί ζητᾶ ἀπό αὐτό τό νερό γιά νά μήν ταλαιπωρεῖται ἄλλο μέ τό κουβάλημά του. Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκαλύπτει πράγματα τῆς προσωπικῆς της ζωῆς. Ἡ γυναίκα καταλαβαίνει πώς ἔχει προφήτη μπροστά της καί τόν ρωτᾶ γιά τό μέρος ὅπου μπορεῖ νά λατρεύεται σωστά ὁ Θεός, στό βουνό Γαριζίν τῆς πατρίδας της ἤ στό ναό τοῦ Σολομώντος τῶν Ἰεροσολύμων.
       Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς λέει κάτι πρωτάκουστο γι αὐτήν, τό ὁποίο ἀφορᾶ τό πῶς λατρεύεται σωστά ὁ Θεός. «Ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς λέει, αὐτοί πού εἶναι ἀληθινοί προσκυνητές, νά τόν λατρεύουν καί προσκυνοῦν μέ πνεῦμα καί ἀλήθεια. Γιατί ὁ Πατήρ τέτοιους πιστούς ζητᾶ. Ἐπειδή καί ὁ ἵδιος εἶναι πνεῦμα....».
       Αὐτός ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ εἶναι διαχρονικός καί ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο πού θέλει νά πιστέψει στό Θεό ἀλλά καί λέει ὅτι πιστεύει. Γιατί αὐτός ὁ λόγος εἶναι μιά σταθερά ἡ ὁποία ζυγίζει καί φανερώνει τήν πίστη πού ὑπάρχει στόν κάθε ἔνα πού θέλει νά λέει πώς πιστεύει στό Θεό.
 
      Ὅλοι μας ὡς βαπτισμένοι χριστιανοί μέ χαρά καί ὑπερηφάνια κάποτε λέμε πώς εἴμαστε πιστοί τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε πίστη μέσα μας πρός τό Θεό. Πώς ξέρουμε τί εἶναι Ἐκκλησία καί πώς γνωρίζουμε τό σωστό τρόπο πίστεως. Λίγες εἶναι οἱ φορές πού μᾶς δημιουργοῦνται κάποιες ἀπορίες περί πίστεως καί ἄν βροῦμε κάποιον πού θα  τόν ἐκτιμήσουμε, νά τόν ρωτήσουμε γιά κάποιες αποριες  πού μπορεῖ νά ἔχουμε, ἄν ἔχουμε. 

       Ἡ πίστη δέ λείπει ἀπό κανένα. Κάποτε ὅμως εἶναι μιά ἀφηρημένη κατάσταση, κάποτε εἶναι μιά φαντασίωση τοῦ Θεοῦ, κάποτε εἶναι μιά ἐθνικοθρησκευτική παράδοση, κάποτε εἶναι ἔνας τρόπος γιά διάκριση καί προβολή, κάποτε... ὅτι μπορεῖ νά νομίζει-πιστεύει ὁ καθένας.
 Καί σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις, μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, εἶναι πίστη ἡ ὁποία ἔχει τέτοια σιγουριά, βεβαιότητα καί ὀρθότητα πού σέ καμιά περίπτωση δέν μπορεῖ νά κλονισθεῖ ἀπό τίποτε καί δίνει στόν ἔχοντα αὐτήν, τή ἰκανοποίηση ὅτι βαδίζει σωστά καί τά ἔχει καλά μέ τό Θεό. Καί βεβαίως, ἔτσι πρέπει. Ἐάν ἡ πίστη δέν δίνει σιγουριά, τότε τί πίστη εἶναι; 
 
      Ὅμως αὐτή ἡ πίστη πού δέ λείπει ἀπό κανένα, πόσο πνεῦμα καί ἀλήθεια ἔχει; Καί ὅταν λέμε πνεῦμα, μήν πάει τό μυαλό μας σέ ὁποιαδήποτε κατάσταση σοφίας-πνεύματος, μπορεῖ νά εἶναι προϊόν σπουδῆς καί μελέτης βιβλίων, κατάκτησης γνώσεων, ἀποτέλεσμα σπουδῆς σέ σχολεία καί πανεπιστήμια. 
      Ὅταν λέμε πνεῦμα, μή βάζουμε στό μυαλό μας, σχεδόν ἀφηρημένες στήν πραγματικότητα, ἀλλά γιά ἐμᾶς πνευματικές καταστάσεις καί δεδομένα. Ὅταν λέμε πνεῦμα μήν ἐννοοῦμε ἕνα τρόπο καί μιά διάθεση πού εἶναι σέ ἀνώτερη σφαίρα διάνοιας καί ἀντίληψης καί εἶναι ὑπεράνω κάθε ἐκκλησιαστικῆς διατάξεως, τῆς ὑγιοῦς ὀρθοδόξου πίστώς μας.
     Ὅταν λέμε πνεῦμα, νά ἐννοοῦμε ἀποκλειστικά καί μόνο τό τρίτο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, τό πανάγιο καί τελεταρχικό Πνεῦμα τοῦ Πατέρα Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα πού λέει καί ἐννοεῖ πρός τή σαμαρείτιδα ὁ Ἰησοῦς. Εἶναι τό πνεῦμα πού γιά νά τό ἀποκτήσεις, θά πρέπει νά ζήσεις τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τή λατρεία της, τή συμμετοχή στό κάθε τι πού διδάσκει καί προτείνει. 
     Νά κάνεις τήν προσπάθειά σου, τηρῶντας τίς νηστείες της, κάνοντας προσευχή καί ἀγώνα κατά τόν παθῶν. Νά ἐξομολογεῖσαι καί μέ τήν εὐχή τοῦ πνευματικοῦ σου νά κοινωνεῖς, ὅσο ποιό τακτικά γίνεται. Νά συγχωρεῖς καί νά συμπαθεῖς καί μάλλον νά προτιμᾶς νά μή ζητᾶς τό δίκιο σου. Νά δώσεις ὅπως λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας αἷμα, γιά νά λάβεις Πνεῦμα.
 Γιατί ὅταν τό κάνεις αὐτό, στήν πραγματικότητα ζεῖς τό Χριστό. Γιατί ὅτι ἔχει γιά τόν πιστό ἄνθρωπο ἡ ἐκκλησία τό ἔχει παραλάβει ἀπό τόν ἵδιο τό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι κρυμμένος μέσα στήν Ἐκκλησία Του καί τά μυστήριά της.  Εἶναι αὐτός πού γίνεται γέφυρα γιά νά λάβει ὁ πιστός τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τοῦ Πνεύματος πού θά σέ ὁδηγήσει μετά «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Ἔτσι ἡ πίστη σου θά εἶναι πλέον «ἐν πνεύματι καί ἀληθεία». Θά εἶσαι εἴτε ἐντός εἴτε ἐκτός ναοῦ, μιά ζωντανή λατρεία καί προσκύνηση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θά ἔχει καί θά βγάζει μία ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.
        Μιά ἀλήθεια πού θά φωτίσει πρώτα τό μέσα σου καί μετά τό ἔξω σου καί θά σοῦ διδάξει καί θά σοῦ ἐξηγήσει τά πάντα γιά τό Θεό, τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία. Θά σοῦ δώσει νά καταλάβεις ὅλα ὅσα καί γίνονται μέσα σ’αὐτήν, ἀλλά κυρίως γιατί γίνονται, ποιά ἡ σημασία τους γιά  τή ψυχή καί τή ζωή σου. Ἔτσι ὥστε πλέον νά τά κάνεις ἀπό μόνος καί μέ χαρά. Χωρίς νά χρειάζεται νά ἀκούσεις  κάνενα «πρέπει νά τό κάνεις» καί βεβαίως γιά νά κανένα λόγο νά μήν τά ὑποτιμᾶς καί τά θεωρεῖς ἀκόμη καί μή ἀπαραίτητα γιά ἐσένα καί τή ζωή σου.
       Εἴθε ἀγαπητοί νά γίνουμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς πίστεως, τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθεία», γιατί τότε πραγματικά θά ἀνακαλύψουμε τήν ἔννοια καί τό βάθος τῆς πίστεως, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Γι αὐτό ἄς μήν ἐφησυχάζουμε  σ’αὐτό πού ζοῦμε ὡς προσωπική πίστη ἔκαστος καί κάποτε στήν προσευχή μας ἄς παρακαλοῦμε τό Θεό· «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῆ ἀπιστία...»....

25 Μαΐου, 2016

Αφαιρέστε τα κονδυλώματα ή μυρμηκιές με υλικά που έχετε σπίτι


Υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα ομορφιάς και φροντίδας της επιδερμίδας που υπόσχονται να σας δώσουν ένα καθαρό και λαμπερό δέρμα. Αντί όμως να βασίζεστε σε αυτά τα προϊόντα, μπορείτε να επιχειρήσετε μερικές απλές και εύκολες σπιτικές θεραπείες για να βελτιώσετε τη συνολική υγεία και εμφάνιση του δέρματός σας.

Τα κονδυλώματα είναι μικρά ογκίδια στο δέρμα ή στους βλεννογόνους που προκαλούνται από τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων ή HPV. Οι μυρμηκίες είναι μεταδοτικές και είναι πιθανόν να εξαπλωθούν και σε άλλα σημεία του σώματος ή να μεταδοθούν σε άλλα άτομα. Γι’ αυτό το λόγο, καλύτερο είναι να αντιμετωπίζονται αμέσως με θεραπεία. 

Είναι κοινές και συνήθως αντιμετωπίζονται με σαλικυλικό οξύ ή πάγωμα με υγρό άζωτο. Μερικοί άνθρωποι επίσης τα αντιμετωπίζουν με τη χρήση κολλητικής ταινίας. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες άλλες πιο φυσικές εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσατε να δοκιμάσετε.

Σκόρδο
Σύμφωνα με το Natural Society, μπορείτε να εξαφανίσετε ένα κονδύλωμα μέσα σε δύο εβδομάδες με τη χρήση λιωμένου σκόρδου ή/και χυμό σκόρδου. Τρίψτε το λιωμένο σκόρδο στο κονδύλωμα κάθε νύχτα και δέστε το με επίδεσμο. Το εφαρμόζετε δύο φορές την ημέρα.

Καθαρό ακατέργαστο μέλι
Τα οφέλη από το μέλι είναι καλά καταγεγραμμένα..όπως και η ικανότητά του να αφαιρεί το κονδύλωμα. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τρίβετε μέλι στο κονδύλωμα τη νύχτα και να το τυλίγετε με έναν επίδεσμο. Το μέλι σιγά-σιγά θα το αφαιρέσει. Υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις κονδυλωμάτων που δεν επανεμφανίστηκαν εφόσον είχε χρησιμοποιηθεί θεραπεία με μέλι.

Μηλόξυδο
Το μηλόξυδο είναι ένας ακόμα φυσικός τρόπος αφαίρεσης κονδυλώματος. Όπως και με τους υπόλοιπους φυσικούς τρόπους αφαίρεσης, εφαρμόζετε το μηλόξυδο την νύχτα. Εμποτίζετε ένα κομμάτι βαμβακιού στο μηλόξιδο και το διατηρείτε στη θέση του τοποθετώντας έναν επίδεσμο. Μπορεί να το αφήσετε για μία νύχτα ή για 24 ώρες, και το αντικαθιστάτε κάθε μέρα. Τα κονδυλώματα σιγά-σιγά θα συρρικνωθούν και έπειτα θα εξαφανιστούν.

Μπανάνες
Η ευκολότερη μέθοδος για την αφαίρεση κονδυλωμάτων είναι να χρησιμοποιήσετε τηφλούδα της μπανάνας. Σύμφωνα με το το Earth Clinic, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι τρίψτε το κονδύλωμα κάθε βράδυ με μια φλούδα μπανάνας για δύο εβδομάδες.

Ο ιός είναι μεταδοτικός από άνθρωπο σε άνθρωπο και μεταδίδεται με την άμεση δερματική επαφή ή με το άγγιγμα υγρών επιφανειών. Οι μυρμηκιές είναι πολύ συχνές στα παιδιά. Μολονότι είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στον ιό HPV, ορισμένοι φαίνεται να είναι πιο ευαίσθητοι σε αυτόν, ενώ άλλοι είναι εκ φύσεως πιο ανθεκτικοί.  
Οι μυρμηκίες εμφανίζονται συχνότερα όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού είναι εξασθενημένο. 
Μπορείτε λοιπόν, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, για πραγματική εξάλειψη του προβλήματος και για να παραμείνουν εξαφανισμένες από το δέρμα σας, να ενισχύσετε και το ανοσοποιητικό σας με το βιολογικότατο πιστοποιημένο, πρωτόγαλα, που σας προτείνω, για την απόλυτη ενίσχυση, αλλά και «ευθυγράμμιση» του ανοσοποιητικού σας. 
http://amfipolinews.blogspot.gr/

Προειδοποιήσεις ΕΟΦ: Προσοχή με τα CIALIS


Εντοπίστηκε αριθμός συσκευασιών του φαρμακευτικού προϊόντος Cialis 20 mg/tab οι οποίες είναι ψευδεπίγραφες και σύμφωνα με τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων (ΕΟΦ), φέρουν τα εξής χαρακτηριστικά:
Στην εσωτερική συσκευασία (blister) αναγράφονται ως αριθμοί παρτίδας, οι αριθμοί Α05673 & Α05668, οι οποίοι είναι διαφορετικοί από αυτούς της εξωτερικής συσκευασίας και οι οποίοι δεν έχουν δηλωθεί από το νόμιμο κάτοχο της Άδειας Κυκλοφορίας του προϊόντος.
Η εξωτερική συσκευασία διαφέρει από τη γνήσια στο χρώμα, τις διαστάσεις και τα επιμέρους χαρακτηριστικά, ενώ η εσωτερική συσκευασία (blister) στην εμφάνιση και στις διαστάσεις και το δισκίο στην εγχάρακτη ένδειξη.
Κατά τον εργαστηριακό έλεγχο των εν λόγω συσκευασιών δεν ταυτοποιήθηκε η δραστική ουσία Tadalafil, σύμφωνα με την εγκεκριμένη σύνθεση του προϊόντος, αλλά η ουσία Sildenafil Citrate.
Ο ΕΟΦ εφιστά την προσοχή σε όλους τους εμπλεκομένους στον εφοδιασμό της ελληνικής αγοράς με φάρμακα, αλλά και τους τελικούς χρήστες/ασθενείς, ώστε σε περίπτωση που έρθει στη κατοχή τους προϊόν με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να μην το διαθέσουν ή/και να μην το χρησιμοποιήσουν και να ενημερώσουν άμεσα τον Οργανισμό. Επισημαίνεται επίσης ότι η αγορά φαρμάκων, και γενικότερα προϊόντων αρμοδιότητας ΕΟΦ, πρέπει να πραγματοποιείται μόνο από εγκεκριμένους προμηθευτές, ειδάλλως διακυβεύεται σοβαρά η δημόσια υγεία.

Το ανατριχιαστικό χρονικό της Γενοκτονίας των Αρμενίων


http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/812936/to-anatrihiastiko-hroniko-tis-genoktonias-ton-armenion

24 Μαΐου, 2016

Χαρμπατζούμ Μαρδίρος Χιτζιάν: Ο Αρμένιος που επέζησε της γενοκτονίας του 1915


 Ottoman Armenians are marched to a prison in Kharpert, Armenia by armed Turkish soldiers in April 1915. About 972,000 Armenians disappeared from population records in 1915 and 1916. (Project Save via The New York Times)*EDITORIAL USE ONLY*  *FILE PHOTO*(NYT22)
 Ottoman Armenians are marched to a prison in Kharpert, Armenia by armed Turkish soldiers in April 1915. About 972,000 Armenians disappeared from population records in 1915 and 1916. 

 της Μαρία Γουαδαλούπε Φλόρες Λιέρα * 

Στο Μεξικό, χώρα που δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα την αρμενική γενοκτονία- όπου o όρος «γενοκτονία», σε επίσημο επίπεδο έχει νόημα μόνο για την περίπτωση των Εβραίων- χώρα, επιπλέον, όπου υπάρχει, από το 2003, άγαλμα του Κεμάλ Ατατούρκ σε πολυσύχναστη λεωφόρο της πρωτεύουσας και που, τέλος, βρίσκεται στα πρόθυρα να υπογράψει με την Τουρκία μια συμφωνία ελεύθερης αγοράς που θα εκτινάξει το σημερινό ποσό των εμπορικών συναλλαγών από 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε 5 δισεκατομμύρια, με απώτερο σκοπό να εισχωρήσει η Τουρκία σε πολιτιστικό και εμπορικό επίπεδο στην Λατινική Αμερική, ο μεξικανικός εκδοτικός οίκος Aip-Pen-Kim Ediciones εξέδωσε το 2014 τα απομνημονεύματα του Χαμπαρτζούμ Μαρδίρος Χιτζιάν, ενός από τους λίγους επιζώντες στην μαζική εξόντωση που διέπραξαν οι Νεοτούρκοι εις βάρος του αρμενικού λαού το 1915- 1923.
Πρόκειται για τη μετάφραση στα Ισπανικά της αγγλόφωνης έκδοσης «A Hair’s Breadth from Death» (Μια τρίχα από το θάνατο), που κυκλοφόρησε αρχικά στην αρμενική γλώσσα και έχει μεταφραστεί ήδη στα Ρωσικά.  
Ο Μαρδίρος Χιτζιάν, που όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα ήταν 14 χρονών, ήταν κάτοικος της πόλης Πέρι, της επαρχίας Χαρπέρτ. Έζησε για έξη χρόνια κυνηγημένος μετά τη μεγάλη σφαγή, αναζητώντας άλλους επιζώντες της οικογένειας του, μέχρι που κατάφερε να εγκαταλείψει την Τουρκία και να μεταναστέψει. Πέθανε στο Λος Άνζελες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2003, όταν ήταν 102 χρόνων. «Είμαι ένας επιζών των αποτρόπαιων πράξεων που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον του αρμενικού λαού. Το όνομά μου είναι Χαμπρατζούμ Χιτζιάν. Γεννήθηκα το 1901, στην Ισμιέλ. […] Για να ακριβολογήσω, είμαι ένα από τα θύματα που γλύτωσαν, από θαύμα, από τα βάρβαρα, δυσκολονόητα και απάνθρωπα ιστορικά γεγονότα της συνωμοσίας της οθωμανικής κυβέρνησης το 1915».
Με αυτό τον τρόπο ξεκινά το βιβλίο που αφηγείται το απίθανο και οδυνηρό ταξίδι προς την επιβίωση, το οποίο άρχισε τη μέρα που συνέλαβαν τον πατέρα του μαζί με όλους τους οικογενειάρχες και τους επιφανείς κατοίκους της επαρχίας του και τους οδήγησαν σε κρατητήρια με την κατηγορία ότι αποτελούσαν απειλή για την Τουρκία. Αμέσως μετά, ξεκίνησαν τα βασανιστήρια, οι απελάσεις, οι εκτελέσεις, οι κατασχέσεις περιουσιών, οι πορείες θανάτου. Για εκείνη την ημέρα, ο συγγραφέας λέει: «Το 1915, ένας ανήλεος Θεός γύρισε την πλάτη στους Αρμένιους [?] το πρώτο έθνος που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Παρ? όλα αυτά, επέτρεψε στους Τούρκους να διαπράξουν τις πιο βάρβαρες και απεχθείς πράξεις εναντίον της ανθρωπότητας και να επιχειρήσουν τον αφανισμό ενός ολόκληρου έθνους. Γιατί;» Ο Χιτζιάν συνήθιζε να λέει ότι «δεν υπάρχουν επιζώντες σε μία γενοκτονία». Γιατί το υπόλοιπο της ζωής του ανθρώπου που επέστρεψε από την κόλαση είναι ένα καθημερινό μαρτύριο, οι μνήμες τον κυνηγούν και δύσκολα καταφέρνει να επιζεί στον ίδιο τον εαυτό του. Από την άλλη, είναι αναγκασμένος να μιλήσει για αυτούς που χάθηκαν τόσο άδικα. «Αν μπόρεσα να ξεφύγω ζωντανός ήταν από θεία χάρη. Πάντα αναρωτήθηκα γιατί επέζησα εγώ ενώ τόσοι άλλοι πέθαναν. […] Δραπέτευσα απλώς και μόνο για να μπορέσω να διηγηθώ τις εμπειρίες μου ως επιζώντα;» Ο μεγαλύτερος φόβος του Χιτζιάν ήταν να μη χαθεί η αλήθεια μέσα στους ομαδικούς τάφους ή στις χαράδρες όπου οι Τούρκοι δολοφόνοι πέταξαν τα πτώματα των θυμάτων τους. «Οι φρικαλεότητες των Τούρκων σχεδιάστηκαν ύπουλα και εφαρμόστηκαν με αγριότητα» επαναλαμβάνει στην αφήγησή του. Μνήμες πιο βαριές κι από τη σιωπή Για δεκαετίες στην προσφυγιά, ενώ προσπαθούσε να ξαναφτιάξει, πρώτα στο Μεξικό και ύστερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια ζωή που να τιμήσει τη μνήμη των εκλιπόντων συγγενών και συμπατριωτών του, ο Μαρδίρος Χιτζιάν ένιωθε ότι κουβαλούσε ένα ασήκωτο βάρος: Πώς να μιλήσεις για τους άλλους που δεν μπόρεσαν να διαφύγουν το μακελειό, τους βιασμούς, τη σκλαβιά, τις λεηλασίες, τα βασανιστήρια, τον αφανισμό και να επιμένεις να το κάνεις όταν ο δράστης το αρνείται πεισματικά και άνανδρα και όταν δεν υπάρχουν αυτιά που θα θελήσουν να ακούσουν αυτά που δύσκολα μπορείς να διηγηθείς και οι άλλοι να πιστέψουν; Πολλά από τα θύματα της γενοκτονίας δεν μπόρεσαν να σπάσουν τη σιωπή τους ποτέ, ούτε καν για να μεταδώσουν τη μαρτυρία τους στους απογόνους τους. Τα δάκρυα και ο πόνος τούς κατέκλυζαν και η σιωπή επιβαλλόταν. Ο Χιτζιάν κατάφερε να την σπάσει όταν ήταν 74 χρονών. Μετά από τις πρώτες 50 σελίδες διέκοψε για πολλά χρόνια, ανήμπορος να ολοκληρώσει την αφήγησή του, μέχρι που ο θάνατος της αγαπημένης συζύγου του, Οβσάνα, τον έσπρωξε να συνεχίσει τις προσπάθειες του. Σε προχωρημένη ηλικία, με τις μνήμες νωπές, έγραψε την συγκλονιστική μαρτυρία του αίσχους που διέπραξε και επιμένει να αρνείται η Τουρκία: Πώς ένα εκατομμύριο πεντακόσιοι χιλιάδες αθώων ανθρώπων εξαλείφθηκαν από τα πάτρια εδάφη τους. «Ποτέ δεν κατάφερα να υπομείνω αυτές τις εικόνες […] οι οποίες έγιναν εντονότερες γιατί δεν είδα αποκατάσταση στο κακό που έγινε, ούτε δικαιοσύνη.» Γιατί δεν πρόκειται μόνο για την απώλεια των αγαπημένων προσώπων, αλλά για την ενσυνείδητη και οργανωμένη προσπάθεια του τουρκικού κράτους να εξαφανίσει από προσώπου γης οτιδήποτε αποτελούσε καθημερινότητα για έναν ολόκληρο λαό- την άρνηση στο δικαίωμα να ζει κανείς σύμφωνα με τις παραδόσεις και τα έθιμά του στη γη όπου κατοικούσαν οι πρόγονοί του τρεις χιλιάδες χρόνια. Μοίρα, που μαζί με τους Αρμένιους, έζησαν και ζουν ακόμη οι Έλληνες, οι Κύπριοι, οι Ασύριοι και οι Κούρδοι. Για τον Χιτζιάν, το γεγονός ότι οι Τούρκοι στράφηκαν εναντίον των λαών με τους οποίους συνυπήρχαν για αιώνες με σκοπό να τους εξοντώσουν παραμένει δυσκολονόητο μυστήριο. Γι’ αυτό και αναζητούσε εναγωνίως τη δικαίωση και την επικράτηση της αλήθειας. Κι αν αποφάσισε να μεταφέρει στο χαρτί ό,τι για δεκαετίες παρέμεινε εγκλωβισμένο στη μνήμη του είναι επειδή πίστευε ότι η μαρτυρία του μπορούσε να αποτρέψει να ξαναγίνει παρόμοιο έγκλημα: «Οι Τούρκοι αξιωματούχοι όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τις επιθέσεις, αλλά παρότρυναν τους Κούρδους να προκαλέσουν όσες μεγαλύτερες ζημιές μπορούσαν εναντίον των Αρμένιων, για να μπορέσουν με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν έχθρα μεταξύ των δυο κοινοτήτων με σκοπό να επιτύχουν το τουρκικό πρόγραμμα.» Ένας υποταγμένος λαός στην ίδια του την πατρίδα Όπως ισχυρίζεται ο εκδότης της ισπανόφωνης έκδοσης, ο Μεξικανός καθηγητής και ερευνητής – αρμενικής καταγωγής – Κάρλος Ανταραμιάν Σάλας, «η τρομακτική εμπειρία (του Χαμπαρτζούμ Μαρδίρος Χιτζιάν) πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα που να βοηθήσει ώστε να αποτραπεί η διάπραξη παρομοίων φρικαλεοτήτων, κυρίως όταν ο δράστης παραμένει ατιμώρητος και αρνείται το έγκλημα του». Ο Ανταραμιάν Σάλας έχει καταγράψει την πορεία της αρμενικής μειονότητας στο Μεξικό, έχει γράψει πολλά άρθρα και βιβλία, έχει γυρίσει ντοκιμαντέρ για αυτό το θέμα και, το 2015, ήταν ένας από τους επιμελητές της περιοδεύουσας έκθεσης «Εκατό χρόνια από την Αρμενική Γενοκτονία» στο Μουσείο της Ανεκτικότητας και της Ιστορικής Μνήμης της Πόλης του Μεξικού. Τα απομνημονεύματα του Χαμπαρτζούμ Μαρδίρος Χιτζιάν είναι επίσης ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο για την καθημερινή ζωή της αρμενικής κοινότητας τη στιγμή που η μισαλλοδοξία του τουρκικού κράτους αποφάσισε να την εξαφανίσει με οργανωμένο τρόπο. «Ήμασταν ήδη ένας υποταγμένος λαός στην ίδια την πατρίδα μας. Αυτή η γη ανήκε σε μας κάποτε. Οι ρίζες μας περιπλέκονται με το ίδιο το τοπίο και έτσι θα είναι για πάντα…» γράφει. Ένα ερώτημα θέτει επανειλημμένα ο Χαμπαρτζούμ και μένει ως και σήμερα αναπάντητο: Το 1918, όταν τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Τουρκία και έφτασαν οι Αμερικανοί. «Ενστικτωδώς μου φάνηκε ότι οι Αμερικανοί, όπως όλες οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, θα πρόδιναν τους Αρμένιους και θα στέκονταν στο πλευρό των Τούρκων» αναφέρει. Εκείνον τον καιρό, λέει, «άλλοι Αμερικανοί στρατιώτες προσλάμβαναν τουρκόπουλα για να μεταβούν στην περιοχή και να συλλέξουν τα κόκαλα των Αρμένιων που είχαν μείνει διάσπαρτα σε ολόκληρη την περιοχή. Πολλά από τα κόκαλα βρίσκονταν ακόμα ακριβώς στο σημείο όπου οι Αρμένιοι στους όποιους ανήκαν είχαν βρει τη μοίρα τους. […] Για κάθε σακί γεμάτο με αρμένικα κόκαλα που μετά χαράς οι Τούρκοι παρέδιναν λάμβαναν ένα αμερικανικό δολάριο. Μία ακόμα προσβολή!» Επιμένει, λοιπόν ο Χιτζιάν, στο δικαίωμα των Αρμένιων να γνωρίσουν πού βρίσκονται αυτά τα κόκαλα που οι Αμερικανοί στρατιώτες ζήτησαν από τους Τούρκους να συλλέξουν ακολουθώντας εκ των άνω εντολές: «Πώς συνδέεται αυτό με τις πολιτικές περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα θρησκευτικά πιστεύω και τις χριστιανικές αξίες; Ας μου τα γράψουν όλα αυτά στην πλάτη!» Ας ελπίσουμε ότι ο Μεξικανός αναγνώστης και, γενικότερα, ο ισπανόφωνος (ας ευχηθούμε πως σύντομα και ο Έλληνας), θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει σε βάθος το φοβερό αυτό ιστορικό γεγονός που διέπραξαν οι Νεότουρκοι σε βάρος του αρμενικού λαού το 1915 και, επίσης, ότι το άγαλμα του Ατατούρκ, που γειτονεύει με εκείνα των τοπικών ηρώων και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Γκάντι, σε κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας του Μεξικού, εξυμνεί τον υπεύθυνο της αρμενικής γενοκτονίας. 
Η Μαρία Γουαδαλούπε Φλόρες Λιέρα είναι συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει εκδώσει μελέτες και πέντε ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει στα Ισπανικά, μεταξύ άλλων, Βασίλη Βασιλικό, Νίκο Καζαντζάκη, Βάσο Λυσσαρίδη και Νίκη Λαδάκη- Φιλίππου. Αρθρογραφεί σε διάφορα μέσα ενημέρωσης του Μεξικού. Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται το άρθρο της κ. Φλόρες Λιέρα είναι το «Hampartzoum Mardiros Chitjian, Al filo de la muerte. Memorias de un sobreviviente del Genocidio Armenio» – Χαρμπαδούμ Μαρδίρος Χιτζιάν Μια τρίχα από το θάνατο. Τα απομνημονεύματα ενός επιζώντα της Αρμενικής Γενοκτονίας (Αip-Pen-Kim Ediciones, Μεξικό, 2014) Πηγή:http://mignatiou.com/2016/05/charmpatzoum-mardiros-chitzian-

Χιούμορ οικογενειακό !

Συγκλονιστικό κείμενο: Τα τέσσερα κεριά που έλιωναν σιγά σιγά!

 Συγκλονιστικό κείμενο: Τα τέσσερα κεριά που έλιωναν σιγά σιγά!
      Τα τέσσερα κεριά έλιωναν αργά-αργά… Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος που μπορούσε να ακουστεί η συζήτηση τους. Το πρώτο έλεγε:
    «Εγώ είμαι η ΕΙΡΗΝΗ μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν. Πιστεύω οτι δε μου μένει άλλο απο το να συνεχίσω να σβήνω!» …κι έτσι αφέθηκε σιγά-σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά… Το δεύτερο είπε:
    «Εγώ είμαι η ΠΙΣΤΗ. Δυστυχώς δε χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δε θέλουν να ξέρουν για ‘μένα κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμείνω αναμμένο». …μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε… Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, είπε με τη σειρά του:
 
 «Εγώ είμαι η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμη και εκείνους που τους αγαπούν περισσότερο». …και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει… Ξαφνικά ένα μωρό μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο απο το μισοσκόταδο είπε: «Μα τι κάνετε! Πρέπει να μείνετε αναμμένα, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!»…και ξέσπασε σε δάκρυα. Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια: «Μη φοβάσαι καλό μου, μη κλαίς. Όσο θα είμαι εγω αναμμένο θα μπορούμε πάντα να ξαναανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…
 
    ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ» Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το μωρό πήρε το κερί της ελπίδας και ξανάναψε όλα τα άλλα κεριά.. Ας μη σβήσει ποτέ η ελπίδα μέσα στις καρδιές μας. Και καθένας απο εμάς ας θυμάται (σαν εκείνο το μωρό) να ανάβει ξανά με την ελπίδα την πίστη, την ειρήνη και την αγάπη.

22 Μαΐου, 2016

ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ - ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ !

Το ξεχασμένο αντίδωρο αληθινη ιστορια


Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνέβη στις αρχές Δεκέμβρη 2007.
Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.
Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω.
Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει.
– Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…
Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει.
– Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του.
Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα. Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου.
Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή.
Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.
– Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει.
Ναι. Τι έγινε• Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας• τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.
Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι.
Κυρία μου, μου λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό.
– Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.
– Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο..
Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.
Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ.
Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική.
Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα…
«Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ…
Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ».
Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.
«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής
Ιούλιος – Αύγουστος 2008