31 Αυγούστου, 2018

Η ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΙΑΣ ΧΗΡΑΣ !!!


Τὸ βασίλειο τοῦ Ἀχαὰβ τὸ ἔχει βρεῖ μεγάλη καὶ καταστροφικὴ ἀνομβρία.
 Ὁ πύρινος προφήτης Ἠλίας -
μὲ ὁδηγία τοῦ Θεοῦ κατευθύνεται στὰ
Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. «Ἀνάστηθι καὶ
πορεύου» (Γ΄ Βασ. ιζ΄ [17] 9), λέει ὁ Κύριος στὸν Προφήτη Του. Ἔδωσα ἐντολὴ σὲ μιὰ χήρα γυναίκα νὰ σὲ φροντίσει.
Ξεκινᾶ λοιπὸν ὁ Προφήτης καὶ φθάνει
πρόσφυγας στὴν εἰδωλολατρικὴ αὐτὴ
πόλη. Καθὼς βρίσκεται μπροστὰ στὴν
πύλη τῆς πόλεως, βλέπει μιὰ χήρα γυ-
ναίκα νὰ μαζεύει ἀπὸ τὸν δρόμο ξύλα
γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσει γιὰ προσά-
ναμμα. Τρέχει κοντά της καὶ τὴν παρα-
καλεῖ λέγοντας: «Φέρε μου λίγο νερὸ
σ’ ἕνα δοχεῖο γιὰ νὰ πιῶ». Κι ἐνῶ ἀδια-
μαρτύρητα πηγαίνει ἐκείνη νὰ τοῦ φέρει
τὸ δοχεῖο μὲ τὸ νερὸ παρὰ τὴ μεγάλη
ἔλλειψη, ὁ Προφήτης ζητεῖ καὶ φαγητό.
Ἀναγκάζεται δικαιολογημένα ἐκείνη
νὰ ἀπολογηθεῖ: «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ,
σὲ διαβεβαιώνω, δὲν ἔχω καθόλου ψω-
μί. Μιὰ χούφτα ἀλεύρι ἔμεινε στὸ σταμνὶ
καὶ ἐλάχιστο λάδι στὸ δοχεῖο νὰ τὸ ζυ-
μώσω, νὰ τὸ ψήσω, νὰ φᾶνε τὰ παι-
διά μου κι ἐγὼ καὶ κατόπιν, ἀφοῦ τίπο-
τε ἄλλο δὲν θὰ μᾶς ἔχει ἀπομείνει, νὰ
πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα». «Θάρσει»
(στίχ. 14), τῆς φωνάζει ὁ Προφήτης.
«Ἔχε θάρρος! Μὴ φοβᾶσαι! Πήγαινε καὶ
κάνε ὅπως εἶπες. Ὅμως τὸ ψωμὶ ποὺ
θὰ ψήσεις θὰ τὸ προσφέρεις πρῶτα
σὲ μένα νὰ χορτάσω. Κι ὅ,τι ἀπομείνει,
θὰ βολευθεῖτε ἐσὺ καὶ τὰ παιδιά σου».
Αὐτὴ τὴν ἐντολὴ τῆς ἔδωσε ὁ Προφή-
της δοκιμάζοντας ἐκ νέου τὴν πίστη της.
«Συγχρόνως ὅμως νὰ ξέρεις», τῆς εἶ-
πε, «ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεὸς πρόσ-
ταξε καὶ τὸ ἀλεύρι ποὺ βρίσκεται στὸ
σταμνί, ὅπως καὶ τὸ λάδι ποὺ εἶναι στὸ
δοχεῖο, νὰ μὴ λιγοστέψει»· «οὐκ ἐλαττο-
νήσει» (στίχ. 16), δὲν θὰ ἐξαντληθεῖ, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ στείλει καὶ πάλι στὴ διψασμένη γῆ τὴν ποτιστικὴ
βροχή.
Πῆγε λοιπὸν ἡ φιλότιμη καὶ πιστὴ ἐκεί-
νη γυναίκα καὶ ἔκανε ὅπως τὴν διέτα-
ξε ὁ Προφήτης. Κι ἀπὸ τὴ θαυματουρ-
γικὴ ἐκείνη τροφὴ ἔφαγαν καὶ χόρτασαν
ψωμάκι κι ὁ Προφήτης καὶ ἐκείνη καὶ τὰ
παιδιά της. Κι ὅλα ἔγιναν «κατὰ τὸ ρῆμα
Κυρίου». Ἕνα μεγάλο θαῦμα λαμβά-
νει χώρα στὸ φτωχικὸ τῆς χήρας, ἕνα
θαῦμα ἐκπληκτικό, ποὺ ἀνταμείβει τὴν
πίστη καὶ τὴν ὑπακοή της στὴν ἐντολὴ
τοῦ Θεοῦ! Οὔτε τὸ ἀλεύρι ἐξαντλήθη-
κε οὔτε τὸ λαδάκι τους λιγόστευσε καθ᾿
ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνομβρίας.
Ἀναδεικνύεται ἔτσι ἡ ἄγνωστη ἐκείνη
γυναίκα σὲ ζωντανὸ παράδειγμα ἐμπι-
στοσύνης στὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ,
ὑπακοῆς στὸ θέλημά Του, φιλοξενίας
καὶ ἀδιάκριτης ἀγάπης πρὸς τὸν συν-
άνθρωπο.
Πόσους λόγους δὲν εἶχε ἐκείνη ἡ γυ-
ναίκα νὰ ἀποπέμψει δικαιολογημένα
τὸν Προφήτη καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ φιλοξε-
νία! Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐκθειάζον-
τας τὸ μεγαλεῖο τῆς χήρας τῶν Σαρε-
πτῶν, ἀναφέρει πολλοὺς τέτοιους. Κα-
ταρχὰς ἦταν ἀλλόφυλη καὶ εἰδωλολά-
τρις. Ἔμενε στὴν πονηρότατη περιοχὴ
τῆς Σιδωνίας. Ἦταν γυναίκα ἀδύναμη.
Ἦταν καὶ χήρα. Εἶχε νὰ θρέψει ὀρφα-
νά. Εἶχε ἐλάχιστα τρόφιμα καὶ μετὰ τοὺς
περίμενε ὅλους βέβαιος θάνατος. Κι
ἐκεῖνος, ὁ Προφήτης, οὔτε συγγενὴς
ἦταν οὔτε γνωστός τους, ἀλλὰ ξένος
καὶ ἀλλόθρησκος. Κι ὅμως, τίποτε ἀπὸ
αὐτὰ δὲν τὴν ἀπέτρεψε ἀπὸ τὸ νὰ τὸν
φιλοξενήσει, ἐνῶ συγχρόνως ἦταν ἔτοι-
μη νὰ πεθάνει αὐτὴ καὶ τὰ παιδιά της
γιὰ χάρη του.
Καὶ συμπληρώνει τὸ ἐγκώμιό του ὁ
ἱερὸς Πατὴρ χαρακτηρίζοντας τὴ χήρα
τῶν Σαρεπτῶν «φιλοξενεστέραν τοῦ
Ἀβραάμ»! Διότι ἐκεῖνος μὲν ἦταν εὔπο-
ρος καὶ φιλοξένησε ἀγγέλους, αὐτὴ δὲ
ἦταν πάμπτωχη καὶ περιμένοντας τὸν
θάνατο ἐξαιτίας τῆς πείνας, φιλοξένησε
τὸν Προφήτη!
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Προφήτη ἔγινε ἡ
ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ τὸ ὑπέρο-
χο παράδειγμα ἀγάπης καὶ φιλοξενί-
ας αὐτῆς τῆς ἄγνωστης χήρας τῶν Σα-
ρεπτῶν. Παράδειγμα ποὺ ἐμπνέει ἀνὰ
τοὺς αἰῶνες μέχρι καὶ σήμερα.
Μήπως καὶ σήμερα δὲν προσφέρον-
ται σὲ ὅλους μας παρόμοιες εὐκαιρίες
ἀγάπης καὶ φιλοξενίας; Πόσοι συμπα-
τριῶτες μας δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα
πιάτο φαγητό; ἢ λίγα ροῦχα ἢ χρήματα
γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὰ φάρμακά τους καὶ
νὰ καλύψουν τὶς βασικές τους ἀνάγκες;
Πόσοι ἄγνωστοι γύρω μας δὲν κατα-
λήγουν στὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μας ζη-
τώντας τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή
τους, τοὺς ὁποίους καλούμαστε μὲ διά-
κριση καὶ ἀγάπη νὰ διακονήσουμε;
Καὶ δόξα τῷ Θεῷ δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι
οἱ συνάνθρωποί μας ποὺ μιμούμενοι
τὸ παράδειγμα τῆς χήρας στεροῦνται
τὰ λιγοστὰ ἀγαθά τους! Μοιράζονται
τὸ πιάτο τους! Προσφέρουν ἀγόγγυ-
στα τὰ ὑπάρχοντά τους καὶ τὴ φτωχι-
κή τους σύνταξη μὲ πνεῦμα θυσίας γιὰ
τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ βρί-
σκονται σὲ δυσκολία. Καὶ δὲν εἶναι λίγες
οἱ φορὲς ποὺ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πολ-
λαπλασιάζει μὲ θαυμαστοὺς τρόπους
τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ
τὰ στερήθηκαν γιὰ φιλανθρωπίες. Δὲν
εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ τὸ πορτοφόλι
δὲν ἀδειάζει, τὸ φαγητὸ στὴν κατσαρό-
λα δὲν λιγοστεύει, καὶ οἱ καρδιὲς γεμά-
τες ἀπὸ ἱκανοποίηση καὶ χαρὰ δοξά-
ζουν τὸν δωρεοδότη Κύριο. Διότι ὅταν
ὁ Θεὸς στείλει τὴν εὐλογία Του στὴ ζωή
μας, τότε ἡ εὐλογία αὐτὴ ξεπερνᾶ κάθε
ἀνθρώπινη προσδοκία.
Πολλὲς καὶ αὐξανόμενες εἶναι οἱ εὐκαι-
ρίες θυσίας, προσφορᾶς καὶ ἀγάπης
ποὺ ὁ Θεὸς φέρνει καθημερινὰ στὴ ζωή
μας. Ἂς τὶς ἀξιοποιοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη
τῶν ἀδελφῶν μας, γιὰ νὰ βροῦμε μαζὶ μὲ
τὴ χήρα τῶν Σαρεπτῶν καὶ ἐδῶ στὴ γῆ
ἀλλὰ καὶ στοὺς οὐρανοὺς πλούσια τὴν
ἀνταπόδοση τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΩΤΗΡ 2161

30 Αυγούστου, 2018

Αλέξανδρος Παπάγος: ο Στρατάρχης της Νίκης

Αλέξανδρος Παπάγος: ο Στρατάρχης της Νίκης
Χρύσα Παρίση Αντιδήμαρχος Παιδείας & Πολιτισμού Δήμου Παπάγου-Χολαργού τ. Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Παπάγου.

Συμπληρώνονται σήμερα ( 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ) 69 χρόνια από την ημέρα που ο Ελληνικός Στρατός πέτυχε τη τελική νίκη στον Γράμμο και το Βίτσι, εξασφαλίζοντας την παραμονή της χώρας μας στον χώρο των δημοκρατικών κρατών. Αναμφισβήτητα, ο άνθρωπος που συνέβαλε καταλυτικά στην επιτυχία αυτή ήταν ο Αλέξανδρος Παπάγος.
Τον Ιανουάριο του 1949, και ενώ η μάχη για την αντιμετώπιση των ανταρτικών δυνάμεων του ΚΚΕ συνεχιζόταν από το 1946, ο παλαίμαχος πολιτικός Θεμιστοκλής Σοφούλης έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Πρώτη ενέργεια της Κυβέρνησης εκείνης ήταν η επιλογή τουΣτρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου για τη θέση του Αρχιστρατήγου, με ευρύτατες δικαιοδοσίες.
Ο Παπάγος είχε ήδη τη φήμη του επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων στο Έπος του 1940-41. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1945, από το στρατόπεδο Νταχάου όπου τον κρατούσαν έγκλειστο οι Γερμανοί, παρέμενε στην αποστρατεία. 
Το 1949 ήταν ήδη 66 ετών ενώ η υγεία του ήταν βεβαρημένη.
Μπροστά στη δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζε ο Εθνικός Στρατός, μέσα στο 1948, η Κυβέρνηση θεώρησε ότι ο Παπάγος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να πάρει στα χέρια του την κατάσταση. 
Για τον λόγο αυτό τον ανακάλεσε στην ενέργεια, ζητώντας του να αναλάβει την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, δίνοντάς του μάλιστα ευρείες δικαιοδοσίες για το σύνολο των στρατιωτικών ζητημάτων. 
Στο πλαίσιο αυτό, ο Παπάγος παραμέρισε τους ξένους στρατιωτικούς (Βρετανούς και κυρίως Αμερικανούς) οι οποίοι συμμετείχαν στα συμβούλια και είχαν λόγο σε όλα τα στρατιωτικά θέματα. 
Επέβαλλε αυστηρότατη πειθαρχία στο στράτευμα, ενώ, όπως διαβάζουμε σε διάφορες στρατιωτικές εκθέσεις, "εμφύσησε ένα νέο επιθετικό πνεύμα και εφάρμοσε ευρέως την αρχή της συγκέντρωσης των δυνάμεων".
Εν τω μεταξύ ο Ελληνικός Στρατός είχε αρχίσει να παραλαμβάνει σύγχρονο πολεμικό υλικό, καθώς και άλλα εφόδια από τις ΗΠΑ, ενώ το προσωπικό εκπαιδευόταν εντατικά στη χρήση τους. 
Επιπλέον, η ευρεία επιστράτευση που είχε εφαρμοστεί, απέφερε κατά την κρίσιμη χρονική στιγμή της τελικής προσπάθειας, περίπου 300.000 άνδρες υπό τα όπλα.
Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που πραγματοποίησαν οι εθνικές δυνάμεις σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της χώρας, ήταν φανερό πως τα πράγματα οδηγούνταν προς την τελική σύγκρουση.
 Ο Ελληνικός Στρατός είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς τον Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων.
 Εκεί, πριν από 66 χρόνια δόθηκε η τελική μάχη, με την οποία εξασφαλίστηκε η πολυπόθητη ειρήνη και γαλήνη στην πατρίδα μας.
Ακολούθησε η ανασυγκρότηση της χώρας για την επούλωση των πολλών πληγών που είχε συσσωρεύσει μια δεκαετία πολεμικών συγκρούσεων, τριπλής κατοχής, εσωτερικών συγκρούσεων και τέλος η προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας, με συνέπεια έναν τριετή αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. 
Και εδώ η συμβολή του Παπάγου ήταν ουσιαστική. Καταρχήν μερίμνησε για το στράτευμα, και συνέβαλε στην ίδρυση Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, του οποίου ήταν ο πρώτος αρχηγός, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Μάιο του 1951, τιμημένος με τον τίτλο του "Στρατάρχη". 
Αργότερα, ως εκλεγμένος, με συντριπτική πλειοψηφία, πρωθυπουργός της χώρας, από τον Νοέμβριο 1952 έως τον θάνατό του τον Οκτώβριο 1955.
Μπορεί πολλοί παράγοντες να συνέβαλλαν στη τελική νίκη των εθνικών δυνάμεων τον Αύγουστο του 1949, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η νίκη ήρθε μέσα σε οκτώ μήνες αφότου την αρχιστρατηγία ανέλαβε ο Αλέξανδρος Παπάγος! 
Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε ή που σήμερα κατοικούμε στο προάστιο που φέρει το όνομά του, τον θυμόμαστε και τιμούμε την προσφορά του.

Ο Πατριάρχης, ο Κατακτητής του κόσμου, και ο ευσεβής Αλέξης

Αλέξανδρος: ένα ηρωικό όνομα
Σήμερα, 30 Αυγούστου, είναι η γιορτή του Αγίου Αλεξάνδρου, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, που έζησε τον τρίτο μετά Χριστόν αιώνα στη Μικρά Ασία. 
Ωστόσο, το όνομα «Αλέξανδρος», το έκανε διάσημο στα πέρατα του κόσμου ο βασιλιάς της Μακεδονίας και γιος του Φιλίππου, που έζησε εφτά αιώνες πριν τον συνονόματό του Πατριάρχη.
Το όνομα παράγεται από τη ρίζα του ρήματος «αλέξω», που σημαίνει απωθώ, προστατεύω, αποκρούω και το ουσιαστικό «ανήρ, του ανδρός». Αλέξανδρος είναι αυτός που απωθεί τους άνδρες, τους εχθρούς, δηλαδή ο γενναίος και κραταιός πολεμιστής. Το όνομα έχει κοινή καταγωγή με το αλεξίπτωτο, αυτό που προστατεύει από την πτώση, το αλεξικέραυνο, το αλεξίσφαιρο, κλπ.
Αξίζει να αναφερθεί πως ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε σαραντα δυο πόλεις με το όνομά του – με διασημότερη την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. 
Το όνομα του στρατηλάτη υπάρχει σε πάμπολλες γλώσσες του κόσμου, από τα ουρντού στην Ινδία, που είναι «Σικάνταρ», μέχρι τα γαελικά στην Σκωτία – το όνομα «Άλιστερ» προέρχεται από το Αλέξανδρος, όπως το αραβικό «Ισκάντερ», το τούρκικο «Ισκεντέρ», το αλβανικό «Λέκα», το ουγγρικό «Σάντορ» και το σέρβικο «Σάσα». Μπορεί να μην έζησε πολύ, μόλις 33 χρόνια, όμως αυτά άρκεσαν για να αφήσει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην Ιστορία.

Υποκοριστικό του Αλεξάνδρου είναι βέβαια το Αλέκος, αλλά το «Αλέξης», αν και έχει την ίδια ρίζα -αλέξω-, προέρχεται από τον όσιο Αλέξιο, ένα ρωμαίο του τέταρτου αιώνα, που ήταν τόσο ευσεβής, ώστε όταν τον πάντρεψαν οι γονείς του με μια ευλαβεστάτη, επίσης, δεσποινίδα, οι δυο τους αποφάσισαν να παραμείνουν αγνοί. 

Πάντως, για να ξαναγυρίσουμε στον Άγιο Αλέξανδρο, τον Πατριάρχη, να πούμε πως είναι από τους λίγους αγίους που δεν μαρτύρησαν νέοι για την πίστη τους: ο Άγιος Αλέξανδρος πέθανε πλήρης ημερών, σε ηλικία 98 ετών.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


«Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε»
Ἀπὸ την τελευταια  Κυριακὴ τοῦ Σεπτεμβρίου,
 μέχρι σχεδὸν τὰ Χριστούγεννα 
ἀναγινώσκονται στὴν ἐκκλησία περικοπὲς
 ἀπὸ   τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. 
Μεσα σε αυτες  υπαρχει και η περικοπη 
που αναφερεται  στη θαυμαστὴ ἁλιεία 
καὶ τὴν κλήση τῶν πρώτων 
μαθητῶν, ποὺ ἦταν ψαράδες. 
Μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Κυρίου ἔπιασαν 
ἀνέλπιστα – μέρα μεσημέρι! –
πρωτοφανὲς πλῆθος ψαριῶν. 
Τότε ὁ Πέτρος ἀντέδρασε μὲ τρόπο
 παράδοξο.
 Ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου καὶ 
Τοῦ εἶπε: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ
 ἁμαρτωλός  εἰμι, Κύριε»· 
βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο μου, 
διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, Κύριε.
 Ἀπροσδόκητη πράγματι στάση! 
Γι᾿ αὐτὸ ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε καὶ
 νὰ δοῦμε τί σημαίνει αὐτὸς
 ὁ λόγος τοῦ Πέτρου καὶ πῶς μπορεῖ νὰ
 ἐφαρμοσθεῖ στὴ δική μας ζωή. 

1. Βαθιὰ συναίσθηση ἁμαρτωλότητος

Μόλις εἶδε τὸ θαῦμα ὁ Πέτρος, δὲν
εἶπε: «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Κύριε. Νὰ ἔρχεσαι
συχνὰ νὰ εὐλογεῖς τὰ δίχτυα μου, γιὰ νὰ
πιάνω πολλὰ ψάρια καὶ νὰ μὴν κοπιά-
ζω μάταια». Οὔτε σκέφθηκε: «Ἐπειδὴ
εἶμαι εὐσεβής, γι᾿ αὐτὸ μὲ ἀντάμειψε ὁ
Θεός». Ἀλλὰ τί εἶπε; «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ,
ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».
Διώχνει τὸν Κύριο ὁ Πέτρος; Ὁπωσ-
δήποτε ὄχι, ἐφόσον ἀμέσως μετὰ Τὸν
ἀκολουθεῖ γιὰ πάντα. Τὸ «ἔξελθε ἀπ᾿
ἐμοῦ» ποὺ λέει, σημαίνει: Δὲν εἶμαι ἄξι-
ος νὰ Σὲ ἔχω στὸ πλοιάριό μου. Γιατί;
«Ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Διότι
εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν ἀξίζω εὐεργεσίες
ἀλλὰ τιμωρίες.
Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου δείχνει
πολὺ μεγάλη ἀρετή – νὰ ὁμολογεῖ καν-
εὶς τὴν ἁμαρτωλότητά του τὴ στιγμὴ τῆς
εὐτυχίας του! Νὰ συντρίβεται ὅταν τὸν
εὐλογεῖ ὁ Θεός! Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι λό-
για ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ζωντανὴ εὐσέ-
βεια καὶ βαθιὰ συναίσθηση ἁμαρτωλό-
τητος, ποὺ ἀγαπᾶ καὶ εὐλαβεῖται τὸν
Θεό, ποὺ πραγματικὰ ταπεινώθηκε ἀ-
πέναντι στὸ Θεὸ καὶ δὲν ζεῖ πλέον γιὰ
τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ γιὰ Ἐκεῖνον. Φανε-
ρώνουν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ τὴ μετάνοια
καὶ ἔχει ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ αὐτο-
γνωσία.
Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτε-
λεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, οἱ
ὁποῖοι σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ
ταπεινώνονται πιὸ πολύ, ἀναγνωρί-
ζουν σταθερὰ τὴ δική τους ἀναξιότητα
ἀφενός, καὶ τὸ θαυμαστὸ ἔλεος τοῦ Θε-
οῦ ἀφετέρου· καὶ γι᾿ αὐτὸ γίνονται ἄξιοι
ὅλο καὶ μεγαλύτερων εὐεργεσιῶν, κάτι
ἀσφαλῶς ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε
καὶ ἐμεῖς· ὅλοι μας· ὁ καθένας μας.

2. Νὰ ἀγαπήσουμε εἰλικρινὰ τὸν Κύριο.

Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε
τὸν ἀπόστολο Πέτρο; Νὰ νιώθουμε βα-
θιὰ καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ λέμε: «Ἔξελθε ἀπ᾿
ἐμοῦ...». Δὲν εἶμαι ἄξιος τῶν εὐεργεσιῶν
Σου. Εἶμαι ἁμαρτωλός! Πρωτίστως σὲ
κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ νὰ προσπα-
θοῦμε νὰ εὐχαριστοῦμε ταπεινὰ τὸν
Θεό, νὰ ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρ-
τωλοὶ καὶ δὲν ἀξίζουμε τὰ δῶρα Του, τὰ
ὁποῖα μᾶς δίνει ἐπειδὴ εἶναι πολυεύ-
σπλαχνος καὶ ἐλεήμων.
Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ζοῦμε
σωστὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή. Διότι ἡ χρι-
στιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ νὰ τη-
ροῦμε κάποια ἐξωτερικὰ καθήκοντα –
νὰ ἀνάβουμε τὸ κερί μας στὴν ἐκκλη-
σία, νὰ κάνουμε καμιὰ ἐλεημοσύνη, νὰ
λέμε τὶς ἁμαρτίες μας στὸν ἱερέα… – μὲ
ἀντάλλαγμα νὰ μᾶς προστατεύει ὁ Θεός.
Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι
νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπηρέτη τῆς ἐγωι-
στικῆς εὐτυχίας μας, ἀλλὰ πραγματικὸ
Κύριο τῆς ζωῆς μας. 
Νὰ Τοῦ δώσουμε  τὴν καρδιά μας. 
Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε.
Νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του κάνον-
τας ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του, ἐφαρμό-
ζοντας τὶς ἐντολές Του, ὄχι ἐξωτερικὰ
ἀλλὰ μὲ συμμετοχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας
κόσμου.
Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἡ εἰλι-
κρινὴς ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζων-
τανὴ γνωριμία μαζί Του· γνωριμία ἡ
ὁποία συνεχῶς θὰ μᾶς ἐκπλήσσει καὶ
θὰ μᾶς συγκλονίζει: θὰ γνωρίζουμε ὅλο
καὶ περισσότερο τὴν ἀγάπη καὶ τὴ με-
γαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας
ἁμαρτωλότητα. Ἂν ζοῦμε ἔτσι τὴ χρι-
στιανικὴ ζωή, τότε κάθε φορὰ ποὺ θὰ
νιώθουμε τὴν εὐλογία καὶ ἐπίσκεψη τοῦ
Θεοῦ στὴ ζωή μας, θὰ μποροῦμε νὰ λέ-
με κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο
γεμάτοι εὐγνωμοσύνη καὶ συντριβή:
«Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός
εἰμι, Κύριε».
                           
Τὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια,
πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰ που-
λοῦσαν, θὰ εἶχαν ἕνα πολὺ καλὸ εἰσό-
δημα. Ὅμως οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Γεν-
νησαρὲτ δὲν ἔριξαν βλέμμα πλεονεξίας
στὰ δίχτυα, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀνοιχτὰ μάτια
τῆς καθαρῆς ψυχῆς τους ἀντιλήφθη-
καν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴν κα-
θημερινότητά τους. Καὶ αὐτὸ ἄλλαξε τὴ
ζωή τους. Ἂς σταματήσουμε λοιπὸν νὰ
ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δῶρα ποὺ μᾶς
δίνει, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ γνωρί-
σουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ἀγα-
πήσουμε. Ἂς γίνει ὁ Θεὸς τὸ μόνο ἀγα-
θό μας, ὄντως ὁ Κύριός μας, ὁ Σωτήρας
καὶ Λυτρωτής μας καὶ ἡ μόνη χαρά μας
στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΩΤΗΡ 2161

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ....!


29 Αυγούστου, 2018

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΛΟΓΓΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ

Η  ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ  ΕΙΚΟΝΑ  ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ  ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΟΥ ΦΥΛΆΣΣΕΤΑΙ  ΣΤΟ    ΜΟΝΑΣΤΉΡΙ

Η Ι.Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποφάσισε την Αγιοκατάταξη του Γέροντος Αμφιλοχίου( Μακρή)του εν Πάτμω


Δημοσιεύτηκε στις 



Στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανεγράφη ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής της Πάτμου σύμφωνα με ανακοινωθέν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο μακαριστός Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής (κατά κόσμον Αθανάσιος Μακρής) γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1889 στην Πάτμο.
Η μοναχική του κουρά έγινε στις 27 Αυγούστου του 1906 στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου όπου έλαβε το όνομα Αμφιλόχιος.
Στις 23 Μαρτίου του 1913 εκάρη στο Κάθισμα του Απολλώ Μεγαλόσχημος Μοναχός από τον ασκητή και πνευματικό Μακάριο Αντωνιάδη τον Σάμιο.
Διάκονος χειροτονήθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 1919 στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στην Κω, από τον Μητροπολίτη Κώου κυρό Αγαθάγγελο και Πρεσβύτερος την Κυριακή του Θωμά, στις 5 Απριλίου του ίδιου έτους, από τον Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κυρό Κωνσταντίνο στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Βαθύ.
Από το 1920-1926 διηκόνησε ως Εφημέριος της Ιεράς Μονής Πάτμου και Προϊστάμενος του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως κατά τα έτη 1926-1932.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1935 εξελέγη Ηγούμενος στην Ιερά Μονή της Πάτμου και το 1937 ίδρυσε την Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Από το 1939 έως το 1940 διακόνησε εφημέριος στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας της Διασωζούσης.

Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής εκοιμήθη την Πέμπτη 16 Απριλίου του 1970 και ετάφη στις 17 Απριλίου στο Κοιμητήριο της Ιεράς Μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία συνεδριάζει στο Φανάρι, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, αποφάσισε – σύμφωνα με πληροφορίες – σήμερα, Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018, την αγιοκατάταξη του Γέροντος της Πάτμου Αμφιλοχίου Μακρή (1889-1970).
Ο νέος άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αμφιλόχιος Μακρής, ήταν φίλος και πνευματικό παιδί του Αγίου Νεκταρίου. Υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών μεγάλων μορφών της Εκκλησίας, Ελλήνων και ξένων.
Διετέλεσε και ηγούμενος της Βασιλικής, Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και Πατριαρχικός Έξαρχος Πάτμου. Επίσης ίδρυσε τη Γυναικεία Μονή του Ευαγγελισμού Μητρός Ηγαπημένου το 1937.
Ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής σημάδεψε την Πάτμο με τη μεγάλη πνευματική, εθνική και οικολογική προσφορά του.
Υπήρξε εμπνευστής του ιεραποστολικού έργου στην Αφρική και αλλού, αφού μορφές, όπως ο αείμνηστος π. Χρυσόσοστομος Παπασαραντόπουλος και ο ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Γάνου και Χώρας κ. Αμφιλόχιος (Τσούκος), υπήρξαν πνευματικά του παιδιά.
Ο παγκοσμίως γνωστός ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ, ομολογεί ότι προσήλθε στην Ορθοδοξία εξαιτίας της γνωριμίας του με τον Γέροντα Αμφιλόχιο.
Μάλιστα, στο βιβλίο του «Αρχή Ημέρας. Η ορθόδοξη προσέγγιση της Δημιουργίας» (Γουέαρ Κ., 2007, «Αρχή Ημέρας. Η ορθόδοξη προσέγγιση της Δημιουργίας», Ιερόν Προσκύνημα Αγίου Γεωργίου του Εν Ιωαννίνοις, Ιωάννινα), αναφέρεται σε ένα περιστατικό που αποδεικνύει ότι η οικολογική κρίση «δεν μπορεί να λυθεί χωρίς αγάπη»: «Θυμάμαι τώρα, πώς στη δεκαετία του 1960, όταν ήμουν διάκονος στη Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Πάτμο, ο γέροντάς μας, ο πατήρ Αμφιλόχιος, συνήθιζε να μας λέει: Γνωρίζετε πως ο Θεός μας έδωσε μία ακόμη εντολή, που δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή; Είναι η εντολή να αγαπάτε τα δέντρα».
Η αγιοκατάταξη του Γέροντος Αμφιλοχίου έρχεται να επιβεβαιώσει την καθολική φήμη που είχε στη συνείδηση του λαού ως άνδρας ενάρετος και όσιος.

ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ



Καὶ Ἄγγελος  καὶ Ἀπόστολος καὶ Μάρτυρας!
  Εἶναι ξεχωριστὴ ἡ τιμὴ μὲ τὴν ὁποία περιβάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο  καὶ Βαπτιστὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
   Σὲ κάθε Ὀρθόδοξο Ναὸ ἡ εἰκόνα του τοποθετεῖται σὲ περίοπτη θέση στὸ Τέμπλο.
Μετὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο αὐτὸς εἶ­ναι ὁ Ἅγιος ποὺ μνημονεύεται πρῶτος καὶ ἑορτάζεται τόσες πολλὲς φορὲς μέσα στὸ χρόνο(*). Κι ἡ μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς Τιμίας Κεφαλῆς του, στὶς 29 Αὐ­γούστου, τὴν ὁποία οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ αὐστηρὴ νηστεία, μᾶς  δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ σταθοῦμε μὲ δέος  καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴ μοναδικὴ  αὐτὴ προφητικὴ μορφὴ καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ υμνογράφο:
«Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα; Ἄγγελον,ὅτι ὡς ἀσώματος διήγαγες· Ἀπόστολον,ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη· Μάρτυρα δέ,
ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη. Αὐτὸν ἱκέτευε ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς  ἡμῶν» (Τροπάριο Λιτῆς 29ης Αὐγούστου). 
  Ποιὸ ὄνομα νὰ χρησιμοποιήσουμε πρῶτο καὶ ποιὸ δεύτερο; Ὅλα σοῦ ταιριάζουν, ἅγιε Ἰωάννη!
Πρῶτα θὰ σὲ ὀνομάσουμε «Ἄγγελον» χωρὶς καθόλου νὰ ὑπερβάλλουμε, διότι  πράγματι «ὡς ἀσώματος διήγαγες». Ἔζησες τόσο ἀσκητικά, λὲς καὶ δὲν εἶχες  ὑλικὸ σῶμα. Φοροῦσες ἔνδυμα πτωχι­κὸ καὶ εὐτελὲς «ἀπὸ τριχῶν καμήλου»  καὶ τρεφόσουν μὲ ὅ,τι πρόχειρο ἔβρισκες στὴν ἐρημιά: «ἀκρίδες καὶ μέλι  ἄγριο» (Ματθ. γ΄ 4). Σὲ βλέπουμε  στὶς ἁγιογραφίες λιπόσαρκο καὶ ἀσκητικὸ μὲ φτερὰ στοὺς ὤμους, διότι ζοῦσες σὰν νὰ μὴν πατοῦσες στὴ γῆ.
  Ἡ ἀγγελικὴ  ζωή σου ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς Μοναχοὺς καὶ πηγὴ δυνάμεως καὶ ἐμπνεύσεως γιὰ κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ νικήσει τὰ βάρη ποὺ τὸν κρατοῦν δεμένο  στὴ γῆ.
Ἀλήθεια πότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν; Πότε θὰ  μάθουμε ὅτι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4); Πότε θὰ  ἀποτινάξουμε τὴ ραθυμία, τὴν ἄνεση καὶ τὴν καλοπέραση καὶ θὰ  ἐγκολπωθοῦμε τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἐγκράτεια;
Τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θ’ ἀρχίσουμε κι ἐμεῖς νὰ πετᾶμε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὰ  συνηθισμένα. Νὰ ανεβαίνουμε πνευματικὰ καὶ νὰ γνωρίζουμε τὰ μυστικὰ τοῦ κόσμου τῶν ἀγγέλων.
Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ «Ἄγγελο» θέλουμε νὰ σὲ ὀνομάσουμε καὶ «Ἀπόστολο», ἅγιε Ἰωάννη. Ναί, «Ἀπόστολον, ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη»· κήρυξες μετάνοια στὸ λαὸ καὶ προετοίμασες πολλὲς ψυχὲς γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή.
Ἀλήθεια, πῶς ἔτρεχαν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία σου! Ἔβγαιναν ἔξω ὅλα τὰ «Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα  ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ  Ἰορδάνου» (Ματθ. γ΄ 5)· καὶ ἔρχονταν  κοντά σου γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ συγκλονιστικὸ κήρυγμά σου ποὺ τοὺς παρακινοῦσε νὰ ἐξομολογηθοῦν τὶς ἁμαρτίες  τους καὶ νὰ βαπτισθοῦν γιὰ νὰ κάνουν  μιὰ καινούργια ἀρχή. 
 Δίδαξες τὴν ἀλήθεια χωρὶς περιστροφές. Φανέρωσες  τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία ὄχι μόνο στοὺς  ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς σου ἀλλὰ καὶ  στοὺς νεκροὺς ποὺ βρίσκονταν στὸν  Ἅδη ἀνοίγοντας τὸν δρόμο γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου. Ἐπάξια μπορεῖς πρῶτος ἐσύ, λοιπόν, νὰ ὀνομαστεῖς Ἀπόστολος», διότι ἀνέλαβες σπουδαία καὶ μεγάλη ἀποστολή:νὰ ἀνοίξεις τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστό.

  Γι’ αὐτὸ ὀνομάζεσαι καὶ Πρόδρομος. Γι’αὐτὸ κι ἐμεῖς σοῦ ὀφείλουμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Μᾶς ἔδειξες τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἔλθουμε πιὸ κοντὰ στὸ Χριστό. Νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μαθητές Του.
Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἀποτομῆς τῆς  Τιμίας Κεφαλῆς σου μᾶς ὑπογραμμίζει κι ἕναν ἀκόμη τελευταῖο τίτλο ποὺ  σοῦ ταιριάζει: «Μάρτυς»! 
  Μποροῦμε νὰ σὲ ὀνομάζουμε καὶ Μάρτυρα, «ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη»· διότι προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσες τὴν ἴδια σου τὴ ζωὴ διότι σὲ ἀποκεφάλισαν! Ὤ! Τί φρικτὸ ἔγκλημα! Νὰ σοῦ κόβουν τὸ κεφάλι καὶ νὰ τὸ ἐπιδεικνύουν μὲ ἱκανοποίηση... «Ὢ συμποσίου πλήρους  αἱμάτων!...» Τί ἑορτὴ γενεθλίων ἦταν  αὐτὴ ποὺ βάφτηκε μὲ αἷμα; Πόσο ἄνανδρος ἀποδείχθηκε ὁ Ἡρώδης ποὺ σὲ  ἀναγνώριζε «ἄνδρα δίκαιον καὶ ἅγιον» (Μάρκ. ς΄ 20), ἀλλὰ δὲν τόλμησε νὰ ἀντιταχθεῖ στὴν ἀπάνθρωπη ἀπαίτηση καὶ κατάφωρη ἀδικία!  Ἀλλὰ δὲν ἦταν  μόνο ὁ Ἡρώδης, ἡ παμπόνηρη παράνομη σύζυγός του Ἡρωδιάδα καὶ ἡ κόρη του ποὺ συνήργησαν γιὰ τὸ τρομερὸ  αὐτὸ ἔγκλημα. Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρυβόταν ὁ πανοῦργος διάβολος καὶ τὰ φθονερὰ ὄργανά του ποὺ καταδιώκουν μὲ μανία κάθε δίκαιο καὶ ἅγιο ἄνθρωπο.
 Ἂς μὴ μᾶς τρομάζουν λοιπὸν οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ διωγμοί. Εἶναι κοινὸς κλῆρος  τῶν δίκαιων καὶ εὐσεβῶν ἀνθρώπων  ὁ διωγμὸς καὶ τὸ μαρτύριο. Ἡ ζωὴ τοῦ

χριστιανοῦ, ἀκόμη κι ἂν δὲν καταλήξει στὸν βίαιο θάνατο, εἶναι μαρτυρική.  Ἀπαιτεῖ σταθερὴ πίστη, θαρραλέα ὁμολογία, ὑπομονὴ στὶς δυσκολίες, ἀντίσταση στὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ. Στὴν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση μας: «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (῾Ησ. μγ´10), λέει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς νὰ γίνουμε μάρτυρες ὄχι γιὰ νὰ υποφέρουμε ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει μὲ ἀ­σύγκριτα μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα.
  
 «Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα;...». Τρία ὀνόματα ξεχωριστά. Τρεῖς κλήσεις γιὰ  τὸν κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ τιμήσει τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη.  Τρεῖς στόχοι  ἅγιοι καὶ ἱεροί. Μακάρι μὲ τὶς πρεσβεῖες  τοῦ Τιμίου Προδρόμου νὰ ἀγωνίζεται ὁ καθένας μας νὰ ζεῖ ὡς Ἄγγελος, ὡς  Ἀπόστολος καὶ ὡς Μάρτυρας!

(*) Στὶς 23 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε τὴ σύλληψη καὶ στὶς 24 Ἰουνίου τὴ γέννησή του, στὶς 24 Φεβρουαρίου τὴν Α΄ καὶ τὴ Β΄ εὕρεση τῆς τιμίας κεφαλῆς του καὶ στὶς 25 Μαΐου τὴν Γ΄ εὕρεσή της, ἐνῶ οἱ πιὸ γνωστὲς ἑορτὲς εἶναι ἡ Σύναξή του στὶς 7 Ἰανουαρίου καὶ ἡ ἀποτομή τῆς Τιμίας  Κεφαλῆς του στὶς 29 Αὐγούστου.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΣΩΤΗΡ'' Αριθ. 2160.

28 Αυγούστου, 2018

«Μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ» 38χρονη έμαθε ότι πέρασε 2η στην Ιατρική Θεσσαλονίκης... μετά τη δουλειά!

38χρονη έμαθε ότι πέρασε 2η στην Ιατρική Θεσσαλονίκης... μετά τη δουλειά! - «Μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ»
Ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε σήμερα για την 38χρονη Αλεξάνδρα Τζάτσου από την Κοζάνη, που εισάγεται δεύτερη στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, έχοντας συγκεντρώσει 19.150 μόρια στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
«Μόλις σχόλασα από την δουλειά μου και με ειδοποίησαν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα. Περίμενα ότι θα εισέλθω στην Ιατρική αλλά δεν περίμενα ότι θα βρίσκομαι τόσο ψηλά» είναι οι πρώτες της κουβέντες στο ΑΠΕ- ΜΠΕ. Η Αλεξάνδρα είναι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, δουλεύει ως βοηθός μικροβιολόγου σε γνωστό ιατρικό διαγνωστικό κέντρο της πόλης και έχει κάθε λόγο να νιώθει τριπλή χαρά.
Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ για τις Βάσεις 2018, ήθελε πολύ να εισέλθει στην Ιατρική σχολή: «ήταν ένα όνειρο που δεν κατάφερα να το πραγματοποιήσω όταν έδινα πρώτη φορά εξετάσεις το 1998, αλλά το καταφέρνω τώρα, 20 χρόνια μετά». «Η πίστη στο εαυτό μας και συνεχή προσπάθεια είναι το εισιτήριο για να καταφέρεις να υλοποιήσεις τους στόχους σου, αυτό τον κανόνα ακολούθησα και μάλλον αποζημιώθηκα» μας εξομολογείται όλο χαρά. Βέβαια δεν ξεχνά να αναφερθεί στην μητέρα της, τον άνθρωπο πρότυπο που ήταν δίπλα της, τη στήριξε σε κάθε προσπάθεια και δυσκολία της ζωής της -ακόμη και όταν την έβλεπε να χάνει το κουράγιο της.
Η Αλεξάνδρα Τζάτσου, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, θυμάται τα συναισθήματα και την απογοήτευση που ένιωσε, όταν το 1998 δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις και έβλεπε γνωστούς και φίλους της να έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους φεύγοντας στο εξωτερικό. «Λίγο καιρό μετά έπιασα δουλειά και ξεκίνησε ένας εργασιακός κύκλος στην ζωή μου, αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο» λέει.
Μετά την ανακοίνωση για τις Βάσεις 2018, εξομολογείται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται, για να μπορεί να χρηματοδοτεί τις σπουδές της και ότι προς το παρόν δεν σκοπεύει να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη, αλλά θα πηγαινοέρχεται μέχρι να δει πώς μπορεί να συνδυάσει εργασία και πανεπιστήμιο. Είναι αισιόδοξη, δεν φοβάται για το μέλλον και ελπίζει ότι όπως ξεπέρασε όλα τα εμπόδια του παρελθόντος για να εκπληρώσει το μαθητικό της όνειρο, έτσι θα τα καταφέρει και τώρα να ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική σχολή.
Η Αλεξάνδρα, μέσα στον καταιγισμό τηλεφώνων και ευχών που δέχεται από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, γυρίζει τον χρόνο πίσω, όταν πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να γραφτεί στο 2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης, ως «κανονική μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωινά τμήματα του σχολείου». Όμως για να μπορέσει να παρακολουθήσει το πρωινό πρόγραμμα του σχολείου, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ωράριο της εργασίας. «Ευτυχώς οι εργοδότες μου με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια, επέλεξα την απογευματινή βάρδια κι έτσι μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ» εξηγεί.
Θυμάται στιγμιότυπα της καθημερινότητάς της, που κάποιες φορές δοκίμασαν τα όρια της αντοχής της, που την έκαναν να αναρωτηθεί αν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει ή εάν αξίζει αυτή η κοπιώδης προσπάθεια. «Το ωράριο ήταν εξαντλητικό, έφευγα στις επτάμισι το πρωί και επέστρεφα στο σπίτι στις εννέα και μισή το βράδυ. Κανονική μαθήτρια το πρωί και συνεπής εργαζόμενη από το μεσημέρι και μετά σ’ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον εργασίας» σημειώνει.
Αποκαλύπτει, τέλος, ότι τα κατάφερε χωρίς φροντιστηριακή βοήθεια, αλλά με μοναδικό όπλο την ατομική της προσπάθεια και την βοήθεια των καθηγητών της στο σχολείο, που από την πρώτη στιγμή αναγνώρισαν τις δυνατότητες της και την παρότρυναν να επενδύσει στο εφηβικό της όνειρο.

27 Αυγούστου, 2018

Κορινθιακός: Ευλόγησαν τα νερά κι εξαφανίστηκαν οι τσούχτρες!

http://www.exapsalmos.gr/2018/08/27/korinthiakos-evlogisan-ta-nera-ki-exafanistikan-i-tsouchtres/

Δημοσιεύτηκε στις 27 Αυγούστου 2018 από Angel


Οι τσούχτρες που είχαν «κατακλύσει” τον Κορινθιακό τα προηγούμενα χρόνια, η φετινή τους… εξαφάνιση και η εξήγηση των ντόπιων.

Το πρόβλημα που υπήρχε τα τελευταία χρόνια στον Κορινθιακό με τις αμέτρητες, πραγματικά, τσούχτρες στα όμορφα νερά της περιοχής, είναι γνωστό.

Δεκάδες ρεπορτάζ είχαν καταγραφεί για το πρόβλημα, ενώ στις αρχές του φετινού καλοκαιριού, οι επιχειρηματίες του τουρισμού κατέφυγαν σε οχυρωματικά έργα στις παραλίες ώστε να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

Στο Δερβένι φέτος δεν εμφανίστηκαν τσούχτρες και επιχειρηματίας της περιοχής δίνει την δική του διάσταση για τον λόγο πίσω από την… απομάκρυνση των μεδουσών.

Είναι ο κ. Ηλίας Ροδόπουλος, ο οποίος μίλησε στην τηλεοπτική εκπομπή «Σ/Κ παντού», στο Etv και ξεκίνησε κάνοντας λόγο για «επέλαση από τσούχτρες» τα τελευταία δύο χρόνια στην περιοχή.

Ο ίδιος τονίζει: «Αυτό συνέβη μέχρι τον Ιούνιο φέτος. Ένα μεσημέρι ο καλός Θεός έστειλε τον Μητροπολίτη Μεγαλουπόλεως και Γόρτυνος τον κ. Ιερεμία. Περνώντας σταμάτησε να πάρει το μεσημεριανό του και πριν ξεκινήσει το φαγητό του, του λέω Σεβασμιότατε, σας παρακαλώ…

Βλέπαμε τις τσούχτρες μπροστά μας. Του λέω σας παρακαλώ, ευλογήστε αυτή τη μάστιγα, αυτό τον πειρασμό. Ώστε να μπορέσει ο κόσμος να κάνει το μπάνιο του, να χαρεί αυτό το αγίασμα.

Το άκουσε με πολλή προσοχή. Σηκώνεται, ευλογεί τις τσούχτρες με το χεράκι του κάνοντας το σημείο του Σταυρού και συνέχισε το φαγητό του. Το απόγευμα μιλήσαμε και με το Άγιο Όρος. Είπα αυτό που συνέβη και μου πρότειναν να ρίξουμε κι ένα Σταυρό στην θάλασσα, με την ευλογία του Αγίου Όρους κι αυτό κάναμε. Ένα μαρμάρινο μεγάλο Σταυρό και συνεχίσαμε τις μέρες μας. Αυτό που συνέβη είναι αυτό που ξέρουμε όλοι. Με έκπληξη και βαθύτατη συγκίνηση θα σας πω ότι οι τσoύχτρες εξαφανίστηκαν. Δυο μέρες μετά την ευλογία δεν βλέπαμε τις τσoύχτρες…«.

Ήδη πολλοί κάτοικοι της περιοχής μιλούν για θαύμα, ελλείψει και επιστημονικής εξήγησης, όπως χαρακτηριστικά λένε.
Δείτε το βίντεο με την μαρτυρία για τις τσούχτρες

Ταξίδι στην πάντερπνη ετυμολογία μας
















Toυ Δημήτρη Νατσιού  Μελος του ΙΗΑ
Σήμερα είναι σπάνιο να δεις Έλληνες ή Ελληνίδες επιβαίνοντες όνου, αλλά θα δεις πολλούς όνους επιβαίνοντες Ελλήνων

    Είναι παραδεκτό απ’ όλους ότι το πιο γοητευτικό και συναρπαστικό κεφάλαιο της Γλώσσας μας είναι η ετυμολογία, η αναζήτηση της καταγωγής, των «γενεθλίων» των λέξεων. Είναι τόσο ωραίο το ετυμολογικό ταξίδι που ακόμη και τα μικρά παιδιά του Δημοτικού ενθουσιάζονται και συναρπάζονται. Εάν είχαμε όπως έχω ξαναγράψει σοβαρό υπουργείο εθνικής Παιδείας και όχι νεοταξικής Προπαγάνδας θα είχε γραφτεί ένα μικρό, εύχρηστο ετυμολογικό λεξικό με λέξεις συχνόχρηστες. 
Οι ωφέλειές του θα ήταν πολλαπλές.
    Πρώτον: Θα κατανοούσαν  οι μαθητές  την συνέχεια της ελληνικής γλώσσας ότι “είναι κόρη από μεγάλη γενιά, είναι η θυγατέρα της γλώσσας των αρχαίων Αθηναίων συγγραφέων, το σόι της βαστά από τους τραγικούς, τον Πλάτωνα, τον Θουκυδίδη κι από την Καινή Διαθήκη” σημειώνει  ο Γιώργος Θεοτοκάς σε κείμενό του το 1939. (Να προσθέσουμε στην απαρίθμηση των γεννητόρων και τον Όμηρο).
    Δεύτερον: Η ετυμολογία και η διδασκαλία της προξενεί σεβασμό και θαυμασμό στα παιδιά για την γλώσσα. Το συνάντησα αυτό πολλές φορές μες στην αίθουσα. Θυμάμαι την έκπληξη και τον εντυπωσιασμό των μαθητών, όταν σε κάποιο μάθημα, την περασμένη σχολική χρονιά, συζητούσαμε για κάποιες λέξεις «κακές», χλευαστικές, όχι ύβρεις, που μας έρχονται από το λεγόμενο Βυζάντιο.
 Πήραμε το ρήμα κοροϊδεύω.
 (Η αφορμή ήταν  η διαμαρτυρία κάποιου μαθητή, διότι τον κορόιδευαν, αυτό που σήμερα πέρασε και θρονιάστηκε δυστυχώς στην γλώσσα ως μπούλινγκ, αγγλ. bylling).
    Είναι γνωστό ότι από το Βυζάντιο ίσχυε η ποινής της διαπόμπευσης, του δημόσιου εξευτελισμού
Από τις χειρότερες και ταπεινοτικότερες καταδίκες ήταν το κούρεμα «εν χρω» (κοινώς γουλί). 
Τον αποκαλούσαν, τον κατάδικο, κουρόγιδο-κουρεμένο γίδι-εξού και κορόιδο και κοροϊδεύω
Κατά την πάνδημη περιαγωγή του κουρόγιδου (κορόιδου) στους δρόμους και στην αγορά, καθισμένου συνήθως πάνω σε γαϊδούρι (γαϊδουροκαθισμένους), το πλήθος του πετούσε στο πρόσωπο ασβόλη (=καπνιά) εξού και αποσβολώθηκα-έμεινα αποσβολωμένος. 
Ακόμη πασπάλιζαν την χούφτα τους με «μούζα» (=βρομιά) και μουτζούρωναν το πρόσωπο του διαπομπευμένου. Από δω βγήκε και το ρήμα μουντζώνω.
 Άλλες φορές τους άλειβαν με πίσσα και έτσι μας «κληροδοτήθηκε» το ρήμα πασαλείβω της νεοελληνικής. Ενίοτε ο όχλος εξακόντιζε και πηλό, λάσπη, κατά το βασανιστήριο του διασυρμού, και προήλθε ο προπηλακισμός, που περιορίστηκε πλέον στο λεκτικό ονειδισμό.
 Ακόμη κάποιες νεοελληνικές παροιμιώδεις φράσεις έχουν την καταγωγή τους σε εκείνη την εποχή. Λέμε «θα σε συγυρίσω» από το βυζαντινό «συγύρισμα», το γύρισμα, την περιφορά στους δρόμους. Το «γίναμε θέατρο» από το «θεατρίζεσθαι», ταυτόσημο του «πομπεύεσθαι». 
Το «γίναμε βούκινο» επειδή συχνά προπομποί κατά το γύρισμα ήταν σαλπιγκτές, οι «τρουμπετάρηδες» με τις τρουμπέτες, τα βούκινα και τις σάλπιγγες.
(Η διαπόμπευση επί γαϊδάρου ήταν αρχαίο έθιμο. Το συνήθιζαν μάλιστα και στις μοιχαλίδες γυναίκες.    
Ύστερα από αυτή την ατιμωτική περιφορά ονομάζονταν διά βίου «ονοβάτιδες» και ζούσαν μες στην ντροπή. Βεβαίως σήμερα είναι σπάνιο να δεις Έλληνες ή Ελληνίδες επιβαίνοντες όνου, αλλά θα δεις πολλούς όνους επιβαίνοντες Ελλήνων και ο νοών, νοείτω…)
    Θα σκεφτεί κάποιος. Μα δεν βρήκες καλύτερο παράδειγμα, για την ετυμολογία, δάσκαλε. Είναι  ένα από τα πολλά. Όμως το πιο δύσκολο στην διδασκαλία είναι να ελκύσεις την προσοχή των μαθητών και να καταλήξεις στο πλατωνικό «τέρπειν και διδάσκειν».
 Αν το μάθημα δεν είναι ευχάριστο σε αναμένει η αποτυχία.
    Όταν ετυμολογούσαμε το κουρόγιδο (κορόιδο) πήραμε και τα δύο συνθετικά τις λέξεις και προχωρήσαμε βαθύτερα. 
Η γίδα προέρχεται από την αιτιατική του ονόματος η αίξ- της αιγός-την αιγίδα. Έφυγε το «αι» και μας έμεινε η γίδα. Σήμερα όμως  λέμε  «υπό την αιγίδα», υπό την προστασία κάποιου επίσημου προσώπου ή φορέα.
 Σύμφωνα με τον μύθο ο Ζευς θήλασε, όταν ήταν βρέφος  στην Κρήτη, από ένα ζώο μια γίδα, που λεγόταν Αμάλθεια.
 Το γάλα παρεχόταν μέσω του κέρατος της Αμαλθείας και έκτοτε φράση έγινε σύμβολο αφθονίας αγαθών. Μεγαλώνοντας ο Δίας μετέβαλε την Αμάλθεια και το κέρας της σε αστερισμό.
 Το δέρμα της επίσης το μετέτρεψε σε όπλο, την αιγίδατο όνομα της ασπίδας του.
 Η αιγίδα τον προστάτευε. (Από δω και η καταιγίδα, προφανώς η λέξη απηχεί τις αντιλήψεις των αρχαίων για τον νεφεληγερέτη και ομβροτόκο Δία).   Το πρώτο συνθετικό «κούρο» προέρχεται από το ρήμα κείρω που σημαίνει κόβω, κουρεύω. Από εδώ παράγονται τα: κουρά, κουρέας, κουρείο, αλλά και το κουράζω που αρχικά σήμαινε ότι τιμωρώ κάποιον διά κουράς, ο κούρος, η κόρη (κούρη), το κέρμα (έκοψε χρήμα), ο κορμός, ο καιρός (κομμάτι χρόνου), ο ακέραιος (που δεν κομματιάζεται), ο ακραιφνής εκ του ακ(ε)ραι(ο)φ(α)νής, (άθικτος, ανέπαφος), ο ακαριαίος και λοιπά.  
Ωραία πράγματα και όσο δεν τα προβάλλουμε στην εκπαίδευση «πιανόμαστε…κορόιδα».
    Τρίτον: Πληγή πυορρέουσα σήμερα κατάντησε η ανορθογραφία. Το δε υπουργείο «φρόντισε» να καταργήσει και το μάθημα, το τετράδιο της ορθογραφίας σε μια γλώσσα που η ομορφιά και η απαράμιλλη η σαφήνειά της εδράζονται στις ορθογραφικές τις αποχρώσεις. Η ορθογραφία, η υπακοή στους κανόνες της, είναι μάθημα πειθαρχίας για τα παιδιά, πράγμα που δεν συνάδει με τον αναρχικό….κουκουλοφλώρο της εποχής μας. Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει» έλεγε σοφός Ρώσος  γλωσσολόγος). Ίσως δεν λείπει από τον νου των Ελληνομάχων και η καθιέρωση της φωνητικής γραφής, για να γίνουμε επιτέλους… ακραιφνείς Ευρωπαίοι. Ορθογραφία μαθαίνεις κυρίως μέσω της ετυμολογίας τελεία και παύλα. Και ευτυχώς πολλοί δάσκαλοι χρησιμοποιούν  τετράδιο ορθογραφίας, κατά παράβασιν των άνωθεν εντολών και διασώζουν ό,τι μπορεί να περισωθεί. (Κάποτε είχαμε και τετράδιο καλλιγραφίας, διότι μας ενδιέφερε και η φιλοκαλία, η νοικοκυροσύνη, η ομορφιά, ο καλλωπισμός.  Στα χωριά μας, στην Μακεδονία μας, ακόμη οι μάνες μας χρησιμοποιούν το φουκάλι – η σκούπα, το σάρωθρον- και φουκαλίζουν τις αυλές. Και όμως η λέξη προέρχεται από το φιλοκαλώ, την φιλοκαλία. Το αναφέρει νομίζω και ο σπουδαίος Φ. Κουκουλές στο “Βυζαντινών βίος και πολιτισμός).
    «Ω! γλώσσα της Ρωμηοσύνης, Ω! νικήτρα του θανάτου» γράφει ο Παλαμάς την πανσεβάσμια λαλιά μας. Και ο μεγάλος Σολωμός μας κληροδότησε το αειθαλές ρητό: “μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα”. 
Το ένα συντηρεί το άλλο. Για να αγαπήσουν την “νικήτρα του θανάτου” γλώσσα μας τα παιδιά, πρέπει να αρωματιστούν από την ευωδιαστή ετυμολογία της.Και σήμερα μες στην ερημιά και τον ξεπεσμό του κόσμου, η αγάπη και η μελέτη της γλώσσας μας είναι όντως γνώρισμα ελεύθερου ανθρώπου.
Έτσι κατανοώ την φράση του Σολωμού. Επαναλαμβάνω και την προλογική σκέψη.
 Ένα ετυμολογικό λεξικό για παιδιά του Δημοτικού να γράψουν κάποιοι επαϊοντες και ας κυκλοφορεί κάτω από την μύτη της ονοβάτιδος εξουσίας