Ἡ ἀρετὴ τῆς σιωπῆς

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης
Η σύγχρονη κοινωνία ποὺ ζοῦμε εἶναι
ἐξαρτημένη ἀπὸ τὴν πολυφωνία, τὴν πολυ-
λογία καὶ τὴν ἀκατάσχετη ροὴ τῶν ποικίλων
πληροφοριῶν. Ὅλοι μιλᾶνε καὶ κανεὶς δὲν
ἀκούει. Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος πολὺ
εὔστοχα μᾶς τονίζει ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα μυ-
ρίων λόγων εἶναι ἡ σιωπή.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ μάθει νὰ σιωπᾶ,
νὰ ἀκούει γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπεξεργάζεται
σωστὰ τίς πληροφορίες καὶ νὰ διαμορφώ-
νει ἀντικειμενικὴ ἄποψη. Ὅποιος μπορεῖ νὰ
βάλει φρένο στὸ στόμα του μπορεῖ νὰ
βάλει φρένο καὶ στὸ σῶμα του ὁλόκληρο
καί στὴν ὕπαρξή του γενικότερα.
Οἱ σύγχρονοι ψυχολόγοι ἐπιβεβαιώνουν
αὐτὰ ποὺ λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας
ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια. Δηλαδὴ ὁ
ἄνθρωπος ποὺ μιλάει συνεχῶς καὶ θέλει νὰ
ἐπιβάλλει τήν ἄποψή του εἶναι ἀνασφαλὴς
καὶ ἐσωτερικὰ ἀνεπαρκής. Προσπαθεῖ νὰ
πείσει τὸν ἀκροατή του μὲ χίλια δυὸ
ἐπιχειρήματα, ἐνῶ ἡ ζωὴ του εἶναι
ἀκατάστατη γιατί ὑπάρχει ἀνακολουθία
λόγων καὶ ἔργων. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος δὲ γεμί-
σει ἐσωτερικὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ
Χριστοῦ, στὴν οὐσία μένει ἄδειος κινώντας
τὰ χείλη του καὶ ὄχι τὴν καρδιά του. Ὁ Κύ-
ριός μας στὴν ἐπίγεια διαδρομὴ του ἔλεγε
τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἐνῶ ἡ
σιωπὴ Του μπροστὰ στὸν Πιλάτο
δημιουργεῖ σεβασμὸ καὶ ἐντύπωση.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐπειδὴ ὁμίλησε,
ἔκλαυσε πικρά. Ὁ Κύριος παρεχώρησε νὰ
ταπεινωθεῖ καὶ συγκεντρωθεῖ περισσότερο
στὸν ἑαυτό του, γιατί τὰ μεγάλα λόγια εἶναι
ἀνέξοδα καὶ ἀνώδυνα.
«Κρεῖσον πεσεῖν ἀπό ὕψους εἰς γῆν ἤ ἀπὸ
γλώσσης » (Σοφία Σειρὰχ κ΄, 18). Δηλαδὴ τὸ
πέσιμο ἀπὸ ψηλά μᾶς τραυματίζει
σωματικὰ ἐνῶ τὸ πέσιμο ἀπὸ τὰ λόγια μας
γκρεμίζει καὶ ζημιώνει τὴν ψυχή μας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας μᾶς λέγει ὅτι
ἡ ἠρεμία καὶ ἡ σιωπὴ ἐνὸς ταπεινοῦ ἀνδρὸς
καταργεῖ τὴν κενόδοξη καυχησιολογία ἑνὸς
ἄλλου.
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἀπουσιάζει
ἀπὸ τὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου αὐτός
προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀναπληρώσει
τὸ κενὸ μὲ κούφια λόγια, μὲ λογικοφανῆ
ἐπιχειρήματα χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχό-
μενο.
Ἕνας σύγχρονος καλλιτέχνης ἔλεγε πολὺ
ἔξυπνα ὅτι οἱ λέξεις σήμερα ἔχουν χάσει τὸ
νόημά τους. Ἄλλα λέγει ὁ ἄνθρωπος, ἄλλα
ἐννοεῖ καὶ ἄλλα κάνει. Γι’ αὐτὸ εἶναι δύ-
σκολο νὰ συνεννοηθοῦμε μεταξύ μας γιατί
δὲν ὑπάρχει ἡ γλώσσα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς
εἰλικρίνειας.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης στὶς διδαχὲς
του πολὺ σοφά μᾶς διδάσκει ὅτι σήμερα οἱ
περισσότεροι ἄνθρωποι μιλοῦν πολλὲς
ξένες γλῶσσες καὶ ὅμως τὴν πνευματικὴ
γλώσσα δὲν τὴν κατέχουνε, γι’ αὐτὸ καὶ
ὑπάρχει σύγχυση, ἀκαταστασία καὶ
ἀσυνεννοησία.
Ὁ Ἅγιος Κλήμης Ἀλεξανδρείας ἔλεγε:
«Ὅταν οἱ ἄθεοι ἀκοῦνε ἀπό τό στόμα μας
τό κήρυγμα περί Θεοῦ, θαυμάζουν τό
μεγαλεῖο καί τήν ὀμορφιά Του. Ὅταν ὅμως
ἀνακαλύπτουν ὅτι οἱ πράξεις μας δέν εἶναι
ἄξιες τῶν λόγων μας, τότε στρέφονται ἀπό
τό θαυμασμό στή βλασφημία, λέγοντας ὅτι
πρόκειται γιά παραμύθι καί πλάνη».
Συμπερασματικὰ πρέπει νὰ μιλᾶμε προ-
σεκτικά. Νὰ ἀφήνουμε χῶρο στὴν καρδιά
μας γιὰ νὰ μιλάει ὁ Χριστός μὲ τὸ
ἀλάνθαστο Πανάγιο στόμα Του. Ἄς λέμε τὰ
ἀπαραίτητα καὶ ἂς μὴν προσπαθοῦμε νὰ
πείσουμε τοὺς ἄλλους μὲ τὰ λόγια μας. Ἡ
ζωή μας πρέπει νὰ μιλήσει ἐκκωφαντικὰ καὶ
τότε θὰ μιλήσουν καὶ τὰ λόγια μας. Νὰ πά-
ρουμε ὡς παράδειγμα τὸν Κύριό μας γιὰ νὰ
βαδίσουμε μὲ ἀσφάλεια στὴ ζωή μας. Νὰ
λέμε λίγα καὶ νὰ κάνουμε πολλά. Αὐτὴ εἶναι
ἡ καλύτερη μέθοδος ποὺ ὁδηγεῖ σίγουρα σὲ
πνευματικὲς ἀναβάσεις. Ἡ σιωπή μας, ἐάν
ἔχει πνεῦμα Θεοῦ, πολλὲς φορὲς εἶναι
εὔλαλη. Ἐξάλλου ἡ σιωπὴ εἶναι τὸ μυστήριο
τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ μᾶς
ἀναφέρει στὰ συγγράμματά του ὅτι περισ-
σότερο ἀπό ὅλες ἀρετές ἄς ἀγαπήσουμε τὴ
σιωπὴ γιατί αὐτή θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν Πα-
ράδεισο, ἐνῶ ἕνας Ἅγιος Ἀσκητὴς ἔλεγε
χαρακτηριστικὰ «ὅσες φορὲς ὁμίλησα τὸ
μετανόησα καὶ ὅσες φορὲς δὲν μίλησα
οὐδέποτε τὸ μετανόησα». Ἄς τούς
ἀφουγκραστοῦμε γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τὴν
φωτεινὴ ζωὴ τους.
περιοδικο ''οσιος Νικων'' 202

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ

Ὁ τέλειος νόμος τῆς ἀγάπης

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 25, 2018

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 30 Σεπτεμβρίου 2018, Β΄ Λουκᾶ (Λουκ. ς΄ 31-36)

Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐ­­­στί; καὶ γὰρ οἱ ­ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶ­σι. καὶ ἐὰν ­ἀγαθοποι­ῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ­ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανεί­ζητε παρ᾿ ὧν ἐλ­­­­πίζετε ἀ­­πο­λα­βεῖν, ποία ὑ­­­­­­­μῖν χάρις ἐ­­­στί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁ­μαρ­τωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπο­λάβωσι τὰ ἴσα. πλὴν ἀ­­­­γαπᾶτε τοὺς ἐ­­­­χθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποι­εῖ­τε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀ­­­­­πελ­πίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μι­­­σθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀ­­­­­χα­ρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

1. Ἡ βάση γιὰ τὴν κοινωνικὴ συμβίωση

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ ἱερὸς εὐ­αγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς μεταφέρει τὴν ­ἐξαίρετη διδασκαλία τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία θεωρεῖται τμῆμα τῆς περίφημης ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλίας Του. Μὲ ἄ­­­­ριστη παιδαγωγικὴ μέθοδο ὁ Κύριος μᾶς ­καλεῖ νὰ ἀνέβουμε ἀπὸ τὰ χαμηλότερα στὰ ­ψηλότερα σκαλοπάτια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καὶ ­ξεκινάει μὲ μία ἐντολὴ ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση μὲ τοὺς συνανθρώπους μας. «Κα­θὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑ­­­μεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁ­­­μοίως»· δηλαδή, ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται καὶ νὰ σᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νὰ συμπεριφέρεσθε κι ἐσεῖς σ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς κάνετε τὰ ἴδια.

Εἶναι «ὁ χρυσοῦς κανών», ὁ ὁποῖος ἦταν γνω­στὸς καὶ στὴν προχριστιανικὴ ἐποχὴ ἀλλὰ μὲ ἀρ­νητικὴ διατύπωση: «ὃ μισεῖς, μηδενὶ ποιήσῃς» (Τωβ. δ΄ 15). Δηλαδή, «μὴν κάνεις στοὺς ἄλλους αὐτὰ ποὺ δὲν θέλεις νὰ σοῦ κάνουν». Ὁ Κύριος ὅμως ἐπαναπροσδιορίζει τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων μὲ θετικὸ τρόπο: Αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ πάρεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δῶσε το πρῶτος ἐσύ. Θέλεις νὰ σὲ σέβονται, νὰ σοῦ μιλοῦν μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια, νὰ εἶναι δίκαιοι ἀπέναντί σου;… Πρῶτος ἐσὺ νὰ τοὺς σέβεσαι καὶ νὰ φέρεσαι ἀπέν­αντί τους μὲ ἐντιμότητα καὶ δικαιοσύνη. Πόσο διαφορετικὸς θὰ ἦταν ὁ κόσμος μας, ἂν ὅλοι ἐφαρμόζαμε αὐτὸν τὸν «χρυσὸ κανόνα» τοῦ Εὐαγγελίου! Αὐτὸς ­ἀποτελεῖ τὴ βάση γιὰ τὴν κοινωνικὴ ­δικαιοσύνη καὶ ἁρμονικὴ συμβίωση μεταξὺ τῶν ἀν­θρώπων.

2. Ἡ ὑπέρβαση τῆς ἀγάπης

Ὡστόσο ὁ Κύριος προχωρεῖ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ἀνεβοῦμε σὲ ὑψηλότερο σκαλοπάτι. Μᾶς δείχνει τὸ δρόμο τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, καὶ τῆς ἀγάπης ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς! Λέγει: Ἐὰν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ εὔνοια καὶ ποιὰ ἀμοιβὴ σᾶς ἀνήκει ἀπὸ τὸν Θεό; Καμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. «Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐ­­­χθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποι­εῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀ­­πελπίζοντες». Ἐσεῖς νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε σὲ καμία ἀνταπόδοση ἀπ’ αὐτούς.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Δὲν ἀπευθύνεται μόνο σ’ αὐτοὺς ποὺ φέρονται καλὰ ἀπέναντί μας ἢ σ’ αὐτοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἔχουμε ἀμοιβαία σχέση, ἀλλὰ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς θρησκευτικές, πολιτικές, ἐθνικές, φυλετικὲς ἢ ἄλλες διακρίσεις. Προσφέρεται ἀκόμη καὶ στοὺς ἐχθρούς! Αὐτοὺς ποὺ μᾶς πίκραναν, μᾶς ἀδίκησαν, μᾶς συκοφάντησαν, μᾶς ἔβλαψαν μὲ κάποιον τρόπο. Αὐτοὺς καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε, νὰ εὐεργετήσουμε, νὰ προσευχόμαστε μὲ θέρμη γιὰ τὸ καλό τους.

Αὐτὴν τὴν ὑπέρβαση τῆς ἀγάπης ὁ Κύ­ριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν μᾶς τὴ δίδαξε μόνο μὲ αὐτὰ τὰ ἀθάνατα λόγια, ἀλλὰ τὴ φανέρωσε ὁ Ἴδιος ἐνσαρκωμένη στὸ θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Ἀποκορύφωμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης ὑπῆρξε ἡ σταυρικὴ θυσία Του, τὴν ὁποία προσέφερε «ὑπὲρ πάντων» (Β΄ Κορ. ε΄ 15)· γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς. Στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς ἀγάπης Τὸν βλέπουμε πάνω στὸ Σταυρὸ νὰ συγχωρεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς σταυρωτές Του καὶ νὰ μᾶς ἀφήνει ἔτσι μοναδικὸ καὶ ἀξεπέραστο ὑπόδειγμα συγχωρητικότητος.

3. Ἡ τελειότητα

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἔθεσε τὴ βάση τῆς ἀγάπης, στὴ συνέχεια μᾶς φανέρωσε τὴν ὑπέρβασή της. Τώρα μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν τέλεια μορφή της. «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». Νὰ γίνεστε λοιπὸν σπλα­χνικοὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπό σας καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ στὶς ἀνάγκες του, ὅπως καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι σπλαχνικὸς σὲ ὅλους.

Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικός μας στόχος: νὰ μοιάσουμε στὸν Θεό! Κι ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ πλέον χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅταν καλλιεργοῦμε αὐτὴν τὴν κορυφαία ἀρετή, γινόμαστε ὅμοιοι μ’ Ἐκεῖνον.

Δὲν εἶπε, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐ­­­­ὰν νηστεύετε, ἐὰν ἀσκεῖτε παρθενία ἢ ἐὰν προσεύχεσθε, θὰ γίνετε ὅμοιοι μὲ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ «γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν». Αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο ­μποροῦμε νὰ ἐξισωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ εἶναι «τὸ ἐλεεῖν καὶ οἰκτίρειν» (P.G. 64,1044).

Ὅσοι λοιπὸν εἶναι ἄνθρωποι ἀγάπης, σπλαχνικοὶ καὶ ἐλεήμονες, αὐτοὶ εἶναι γνήσιοι υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου. Γίνονται ὅμοιοι μὲ τὸν Θεό, νέοι, κατὰ χάριν θεοί!

https://www.osotir.org/2018/09/25/o-telios-nomos-t%E1%BF%86s-agapis/

Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει

- Να κοινωνήσω;

- Αυτά τα λέγαμε όταν ήσουν παιδί, όταν ήσουν νέος. Τώρα, θα το νιώθεις μέσα σου, και θα αποφασίζεις μόνος σου τη σχέση σου με το Χριστό. Δεν μπορεί μέχρι να γεράσεις να ρωτάς εμένα για το πότε θα κοινωνήσεις.

- Δηλαδή, χωρίς εξομολόγηση;

- Μα σε ξέρω, και σου διαβάζω την ευχή τόσες φορές, δεν είναι ότι κοινωνάς ανεξομολόγητος. Με τη λογική αυτή, θα πρέπει να με βλέπεις λίγη ώρα πριν από κάθε θεία Μετάληψη. Διότι, πάντα κάνεις κάποια αμαρτία, κάποιο λάθος. Τι θα γίνει, το φαντάζεσαι; Αν οι εκατοντάδες άνθρωποι που ξέρουμε, μας ρωτούσαν πριν από κάθε θεία Λειτουργία, δεν θα κάναμε άλλη δουλειά.

- Περίεργα μου ακούγονται αυτά.

- Μα είναι. Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει. Γι’ αυτό και θες να μπεις πάλι στο αγαπημένο σου ζεστό καλούπι, για να χουχουλιάσεις και να ηρεμήσεις. Το έχεις ανάγκη ακόμα, φαίνεται. Δεν σε κατηγορώ. Μα δεν μπορώ να το υπηρετώ κι εγώ μια ζωή για χάρη σου. Λυπάμαι. Αν το κουκούλι – καλούπι της πεταλούδας, δεν την κάνει ν’ ανοίξει μια μέρα τα φτερά της και να πετάξει, τότε θα ψοφήσει μέσα στην γνωστή ασφάλειά της. Μα δεν είναι πλασμένη γι’ αυτό. Πρέπει μια μέρα να γνωρίσει και τον "άγνωστό" της Ουρανό!!

π.Ανδρέας Κονάνος

https://proskynitis.blogspot.com/2014/12/blog-post_84.html

Γεώργιος Ἰλανίδης (1919-1997) Ἕνας ἀσκητὴς μέσα στὸν κόσμο

Ἀρχιμ. π. Εὐσεβίου Ρασσιᾶ.

Ὁ Γεώργιος Ἰλανίδης γεννήθηκε τὸ
ἔτος 1919 στὴν Κιουτάχεια τῆς Μικρᾶς
Ἀσίας. Ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς του, καὶ
ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν εὐλαβέστατη μητέρα του
Δέσποινα, πρωτοδιδάχθηκε τὴν βαθειὰ
πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀπόλυτη
ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του. 
Ἦταν μὲν ἀγράμματη ἡ μητέρα του, 
ἀλλὰ ἦταν πολὺ
καλὴ νοικοκυρὰ καὶ μεγάλωνε μὲ ἀγάπη, μὲ
σωστὴ ἀνατροφὴ τὰ τέσσερα παιδιά της.
Κάθε βράδυ τὰ συγκέντρωνε κοντά της, γιὰ
νὰ προσευχηθοῦν ὅλοι μαζὶ καὶ νὰ κάνουν
μετάνοιες. Τὰ συμβούλευε: «Πάντα νὰ προ-
σεύχεσθε καὶ νὰ κάνετε μετάνοιες γιὰ τ’
ἀφεντικά σας, γιὰ νὰ τὰ ἔχει ὁ Θεὸς καλά,
νὰ πηγαίνουν καλὰ οἱ δουλειές τους· ἔτσι
θὰ εἶστε καὶ σεῖς καλὰ καὶ θὰ ἔχετε δου-
λειά». Ἀπὸ τὴν μητέρα του ὁ Γεώργος
ἔμαθε νὰ προσεύχεται καὶ νὰ νηστεύει.
Ἦρθε μὲ τὴν οἰκογένεια του πρόσφυγας
στὴν μητέρα Ἑλλάδα καὶ ἐγκαταστάθηκε
στὶς Σέρρες. Μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του
ἄνοιξαν ἰχθυοπωλεῖο καὶ οἰκονομοῦσαν τὶς
ἀνάγκες τους. Ὁ πόλεμος τοῦ 1940 βρῆκε
τὸν Γεώργιο νὰ ὑπηρετεῖ τὴν θητεία του.
Ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα ἡ μονάδα του ἔφυγε
γιὰ τὸ μέτωπο στὴν Ἀλβανία. Ὡς Δεκανέας
τοῦ Ἱππικοῦ πολέμησε μὲ γενναιότητα καὶ
αὐτοθυσία, μέχρι τὴν εἰσβολὴ τῶν
Γερμανῶν στὴν πατρίδα μας.
Πάντα ἔφερε μαζί του στὴν τσέπη τὴν
Καινὴ Διαθήκη καί, ὅταν οἱ ἄλλοι ξεκουρά-
ζονταν, αὐτὸς διάβαζε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ
καὶ προσευχόταν. Κάποτε, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἦταν
ἐξαθλιωμένος ἀπὸ τὴν πείνα, προτίμησε νὰ
μείνει νηστικὸς καὶ νὰ μοιράσει τὸ φαγητό
του στοὺς Ἰταλοὺς αἰχμαλώτους, ποὺ ἦταν
σὲ χειρότερη κατάσταση. Ἀγαποῦσε μὲ
πάθος τὴν πατρίδα καὶ ὑπῆρξε πραγματικὸς
πατριώτης. Στὸ ἄκουσμα τοῦ Ἐθνικοῦ
Ὕμνου καὶ στὴν ἔπαρση τῆς σημαίας κυρι-
ευόταν ἀπὸ συγκίνηση καὶ ἔτρεχαν τὰ δά-
κρυά του. Στὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς
ἐστάλη ὡς ὅμηρος στὴν Βουλγαρία καὶ
ἐργάσθηκε σκληρά, διὰ τῆς βίας, σὲ βαριὲς
χειρωνακτικὲς ἐργασίες (κατασκευὴ
σιδηροδρομικῶν γραμμῶν). Ἐξαιτίας τῆς τα-
λαιπωρίας ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ
ἐλονοσία. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νοσηλείας
του σὲ Βουλγαρικὸ Νοσοκομεῖο, παρὰ τὴν
ἀσθένειά του, βοηθοῦσε ἄλλους
ἀνήμπορους ἀσθενεῖς.
Ὅταν παντρεύτηκε, μαζὶ μὲ τὴν πιστὴ σύ-
ζυγό του, πάντα προσεύχονταν, νήστευαν
καὶ φρόντιζαν νὰ μεταδώσουν στὰ τέσσερα
παιδιὰ τοὺς τὴν ἀγάπη στὸν Θεό. Ὁ ἴδιος
πήγαινε καὶ ἄκουγε κηρύγματα καὶ μὲ χαρὰ
περίμενε πάντα αὐτὴν τὴν ὥρα. Πολλὲς
φορὲς ἔλεγε: «Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δικαιολο-
γίες γιὰ νὰ κάνουμε ἁμαρτίες. Τόσα
ἀκούσαμε στὴν Ἐκκλησία καὶ στὰ κηρύγ-
ματα». Ἐπανειλημμένα πρόσεφερε δωρεὰν
στὶς χῆρες καὶ στὰ ὀρφανά τά καλύτερα
ψάρια καὶ γαρίδες. Πήγαινε καὶ τάιζε κά-
ποιον ἑτοιμοθάνατο στὸ Νοσοκομεῖο ποὺ
δὲν εἶχε κανένα συγγενῆ. Κάποια ἡμέρα ἡ
σύζυγος μὲ τὰ παιδιὰ του πῆγαν στὴν
παιδικὴ χαρά. Ὅταν γύρισαν στὸ σπίτι,
βρῆκαν τὸ ἕνα δωμάτιο ἄδειο. Ἔλειπε τὸ
κρεβάτι μὲ τὸ στρῶμα, πάπλωμα, μαξιλάρια
κ.α. Ἀμέσως κατάλαβε ἡ γυναίκα του: «Κά-
ποιον ἀναξιοπαθοῦντα θὰ βρῆκε καὶ τὰ χά-
ρισε», σκέφτηκε. Ὅταν τὸ βράδυ γύρισε ὁ
σύζυγος ἀπὸ τὴν δουλειά, διηγήθηκε ὅτι
βρῆκε ἕνα φυματικὸ καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.
Εἶδε ὅτι κοιμόταν σὲ μία ψάθα στὸ πάτωμα.
Ἡ κατάσταση του ἦταν πολὺ ἄσχημη. Ἦρθε
λοιπὸν στὸ σπίτι, πῆρε ὅ,τι εἶχε τὸ δωμάτιο
καὶ τὰ πρόσεφερε στὸν ἄρρωστο. «Ἐμεῖς»,
εἶπε στὴν γυναίκα του, «δόξα τῷ Θεῷ,
μποροῦμε νὰ πάρουμε ἄλλα. Δὲν μᾶς ἦταν
καὶ τόσο ἀπαραίτητα, ὅσο στὸν ἄνθρωπο
αὐτόν». Εἶναι χαρακτηριστικό τό γεγονὸς
πὼς φίλοι του πολλὲς φορὲς τοῦ ἔλεγαν
πώς, ἂν δὲν πρόσφερε τόσα καὶ ἔκανε
οἰκονομία, θὰ εἶχε ἀποκτήσει δύο πολυκα-
τοικίες. Κι αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «Οἱ πολυκα-
τοικίες εἶναι ἡ ψυχή μας, ὅταν εἶναι
χαρούμενη. Καὶ ἡ προσφορὰ δίνει χαρὰ
στὴν ψυχή μας».
Γιὰ ἐννέα χρόνια ἦταν ἐπίτροπος στὴν
Ἐκκλησία τῆς ἐνορίας του, ὅπου ἐργάστηκε
μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια καὶ ἦθος γιὰ τὶς
ἀνάγκες τοῦ Ναοῦ. Ὑπῆρξε αἱμοδότης γιὰ
ὅλη τὴν ζωή του καὶ μάλιστα, λόγω τῆς σπά-
νιας ὁμάδας αἵματος ποὺ εἶχε (0-ἀρνητικό),
συνέχισε καὶ σὲ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅ,τι συνη-
θίζεται ἡλικία, νὰ δίνει αἷμα. Ὅταν
ἀρρώστησε ἀπὸ καρκίνο, παρόλο ποὺ δὲν
τοῦ τὸ εἶπαν τὰ παιδιά του, κατάλαβε καὶ
εἶπε: «Θὰ ἔχω καρκίνο. Γιατί νὰ ἔχουν τόσοι
καὶ τόσοι καὶ ὄχι ἐγώ; Καλῶς τον». Ἀπὸ τὴν
ἀσθένεια αὐτὴ ὑπέφερε πολύ. Ὅμως ποτὲ
δὲν παραπονέθηκε καὶ δὲν γόγγυσε.
Ὑπέφερε τὸν πόνο γιὰ νὰ μὴν στεναχωρεῖ
τοὺς δικούς του. Πάντα μὲ χαμόγελο ἔλεγε:
«Δόξα τῷ Θεῷ».
Τρεῖς μέρες πρὶν νὰ κοιμηθεῖ,
ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε καὶ εἶπε στὴν
οἰκογένειά του ὅτι σὲ τρεῖς μέρες θὰ
ἔφευγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Συμβούλεψε τὰ
παιδιά του νὰ εἶναι πάντα ἀγαπημένα, γιατί
τότε ὁ ἴδιος ἀπὸ ψηλὰ θὰ τὰ βλέπει καὶ θὰ
χαίρεται. Καὶ πράγματι σὲ τρεῖς ἡμέρες στὶς
25 Αὐγούστου 1997, ἐκοιμήθη εἰρηνικὰ τὸν
ὕπνο τῶν δικαίων.
περ.''ΟΣΙΟΣ  ΝΙΚΩΝ'' 202

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μετρά το….μπόι των φίλων του!

Δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018 από Angel

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν είναι ένας συνηθισμένος Πατριάρχης! Είναι
ξεχωριστός και αυτό τον κάνει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε αναντικατάστατο!

Συνδυάζει με έναν μοναδικό τρόπο προτερήματα και ελαττώματα σε μία φοβερή αρμονία και αλληλουχία, που πολλές φορές μπερδεύουν τους συνομιλητές του για τις πραγματικές του προθέσεις. Ωστόσο ο Πατριάρχης δεν ανήκει στο είδος ανθρώπου που χάνει! Με σωστές κινήσεις και με αποφασιστικό τρόπο οδηγεί τα πράγματα πάντα εκεί που στοχεύει και στο τέλος είναι όλες οι πλευρές ευχαριστημένες.
Από τη φύση του δυναμικός και παρεμβατικός. Δεν συμβιβάζεται στο μέτριο και στο εύκολο. Η δυσκολία τον κάνει ηγέτη.
Διαδέχθηκε στο πηδάλιο της Πρωτόθρονης Εκκλησίας τον ήσυχο, πράο και μειλίχιο Δημήτριο,τον οποίο επιστράτευσε κυριολεκτικά το Φανάρι το 1972, μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε μετά την Κοίμηση του Αθηναγόρα και τον αποκλεισμό από την Τουρκία των κορυφαίων Ιεραρχών του Θρόνου . Ο Δημήτριος ήταν η μόνη δυνατή λύση! Και αποδείχθηκε η πλέον ιδανική!
Ο Δημήτριος δεν ήταν του κόσμου τούτου! Ήταν ο Πατριάρχης που άλλαξε τη ρότα του Φαναρίου, χωρίς να κάνει τίποτα προσχεδιασμένα! Όλα τα άφησε στο χέρι του Θεού.Αλλά και τον στήριξαν οι εκλεκτοί συνεργάτες του, όπως ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων και τα άξια παιδιά του, ο νύν Πατριάρχης Βαρθολομαίος,ο Νικομηδείας Ιωακείμ ο από Χαλκηδόνος, ο Πέργης Ευάγγελος κ.ά. Και κατάφερε να κάνει θαύματα! Ήλθε στην Αθήνα και μαζεύτηκαν χιλιάδες στο Σύνταγμα για να τον δουν και να τον ακούσουν. Ανακαίνισε το Φανάρι με δωρεά του Παναγιώτη Αγγελόπουλου. Επισκέφθηκε την Αμερική και απέδειξε στην εκεί ομογένεια ότι το μέλλον της Εκκλησίας μας εκεί στηρίζεται στις γερές ρίζες της στο Φανάρι.Χωρίς να πεί πολλά έκανε τόσο σημαντικό έργο!Πάνω σε αυτό πάτησε ο Βαρθολομαίος και το συνέχισε.

Αντισυμβατική προσωπικότητα ο Βαρθολομαίος με πράο λόγο, χωρίς υπερβολές και έπαρση αλλά όπου χρειάζεται αυστηρός,ελεγκτικός και συνάμα διδακτικός.
Άνοιξε της Πύλες του Φαναρίου από το 1991 που ανέλαβε τα ηνία του Πατριαρχείου και κατάφερε από τον πρώτο χρόνο να κάνει τη διαφορά:το έκανε σημείο αναφοράς για όλο τον κόσμο.
Το Φανάρι μπορεί πάντα να παραμένει
ταπεινό και εμπερίστατο σε ένα εχθρικό περιβάλλον αλλά ο Βαρθολομαίος κατάφερε να το βάλει στον χάρτη του παγκοσμίου ενδιαφέροντος και μάλιστα με αστερίσκο και υποσημείωση.
Η «μικρά ζύμη» που αποκαλούσε τους Ορθοδόξους του Φαναρίου ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων ,απέδειξε ότι είναι πολύ μεγάλη ώστε να μπορεί να δίνει δύναμη και πνοή σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο.

Ο Μακαριστός Δημήτριος μπορεί να ήταν ταπεινός και ολιγόλογος αλλά είχε τον τρόπο να μπορεί να δένει τον κάβο γερά!
Ο Δημήτριος έθεσε τα θεμέλια πάνω στα οποία στήριξε την Πατριαρχία του ο Βαρθολομαίος- που καθώς φαίνεται θα είναι από τους πλέον μακροχρόνιους Πατριάρχες.
Ο Βαρθολομαίος από την πρώτη στιγμή έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι η περίοδος ανοχής τελείωσε και ότι θα διεκδικήσει τα κεκτημένα του Φαναρίου.
Και το έχει καταφέρει αυτό σε μεγάλο βαθμό- μπορεί όχι πάντα με τον πιο εύκολο τρόπο αλλά θέλησε να αποδείξει προς όλους ότι το Φανάρι δεν εμπαίζεται!
Μπορεί να μην γίνονται όλα όπως τα έχει σχεδιάσει εξ αρχής, αλλά σε γενικές γραμμές η αίγλη του Οικουμενικού Θρόνου είναι ζηλευτή!
Όλες οι χώρες- της Ρωσίας μη εξαιρουμένης- δίνουν μεγάλη σημασία στο λόγο και στη θέση που έχει για κάθε θέμα ο Πατριάρχης και θέλουν να έχουν την εύνοιά του γιαυτό και θέλουν να διατηρούν καλές σχέσεις μαζί του.

Σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο ευρίσκεται στη δίνη μίας μεγάλης δοκιμασίας εξαιτίας της επιθυμίας της Ουκρανίας να αποκτήσει τη δική της Αυτοκέφαλη Εκκλησία, μακριά από τις εξαρτήσεις και τις επιρροές του παρελθόντος από τη Ρωσία.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο το μόνο αρμόδιο να απονέμει αυτό το προνόμιο κρίνει ότι πρέπει να δώσει το Αυτοκέφαλο στην δοκιμαζόμενη Εκκλησία της Ουκρανίας.Η Ρωσία αντιδρά! Όχι μόνο γιατί θα χάσει την Εκκλησιαστική επιρροή αλλά και για την πολιτική. Στο βάθος του μυαλού της εξακολουθεί να υπάρχει η μεγάλη Ρωσία στην οποία η Ουκρανία είχε δεσπόζουσα θέση.
Η κρίση αυτή πρόκυψε τεχνιέντως από την πίεση που ασκεί η Ρωσία στο θέμα αυτό γιατί θέλει να ελέγχει τα πάντα που λαμβάνουν χώρα στα εδάφη εκείνα που αποτελούσαν την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και απεκόπησαν έγιναν σε αυτόνομες και ανεξάρτητες χώρες.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης αντιμετωπίζει με ψυχραιμία το θέμα αλλά και με αποφασιστικές κινήσεις.
Θέλει να αποδείξει στους Ρώσους ότι η υπεροχή της Πρωτόθρονης Εκκλησίας στα θέματα αυτά δεν βασίζεται στον ήχο του χρήματος και της αριθμητικής υπεροχής αλλά στους Ιερούς Κανόνες και σε αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.

Και μπορεί η υπόθεση της Αυτοκεφαλίας να εξελίσσεται σε βραδυφλεγή βόμβα μεγατόνων , ομως η πλευρά του Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι διατεθειμένη να το χάσει! Μέχρι τώρα κινείται στρατηγικά και με επιχειρηματολογία που αποδεικνύει τα ιστορικά θεμέλια του προνομίου της,σε αντίθεση με τη Μόσχα η οποία αντεπιτίθεται, κινούμενη πολεμικά και σπασμωδικά χωρίς να παρουσιάζει κανένα επιχείρημα για να στηρίξει τις θέσεις της.
Με κορώνες,κραυγές και δηλώσεις δεν στηρίζεις τη θέση σου. Αντιθέτως την απογυμνώνεις και κατά το κοινώς λεγόμενο χάνεις το δίκαιο που μπορεί να είχες.
Έτι χειρότερο όταν επιτίθεσαι χωρίς να αιτιολογείς την επίθεσή σου.
Είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικά
με πραγματικά στοιχεία, ότι και την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ρωσίας η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως της παραχώρησε,όπως επίσης, ότι ουδέποτε παραχωρήθηκαν δικαιώματα επί της Ουκρανικής Εκκλησίας στον Μόσχας, παρά μόνο η χειροτονία του Μητροπολίτου Κιέβου,ο οποίος όμως μνημονεύει τον Κωνσταντινουπόλεως,αυτό τα λέει όλα. Και αυτά είναι λίγα από τα επιχειρήματα που καταθέτει η πλευρά του Οικουμενικού αλλά τα πλέον βασικά!
Τα επιχειρήματα του Μόσχας ποιά είναι;;
Η Ρωσία έδειξε τις προθέσεις της κατά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο όταν πήγε να την τινάξει στον αέρα και τώρα εξακολουθεί να σπερμολογεί εις βάρος των αποφάσεών της.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο την περίμενε στη γωνία! Ήξερε τί θα ακολουθήσει! Και τώρα πράττει το καθήκον του χωρίς συναισθηματισμούς.

Απορίας άξια είναι η στάση που κρατούν τα δύο Πρωτόθρονα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων.
Και οι δύο Προκαθήμενοι οφείλουν πολλά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ιδιαιτέρως δε ο Πατριάρχης Θεόφιλος! Πού θα ήταν ο Θεόφιλος σήμερα αν δεν του άνοιγε τον δρόμο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ; Αλλά τα πάντα περνούν στη λήθη.
Η στάση των πρεσβυγενών Πατριαρχείων είναι κατώτερη των περιστάσεων ! Προφανώς μετρούν την κατάσταση με άλλα κριτήρια !
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος παρά την πρωτοβουλία γεφύρωσης που φάνηκε ότι πήρε όταν πήγε στην Πολωνία στη συνέχεια άλλαξε την τακτική του. Το παίζει και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ!

Μόνο η Εκκλησία της Ελλάδος και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παρά την ψυχρότητα που υπάρχει για κάποια θέματα, έχει ξεκαθαρίσει ότι είναι στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο θέμα αυτό.Και ευτυχώς αυτό είναι πολύ σημαντικό αλλά και παρήγορο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι πάντα στο πλευρό της Μητέρας Εκκλησίας και σε κάθε δυσκολία δείχνει την αγάπη της και την ολόθερμη υποστήριξή της.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα είναι για μία εβδομάδα στην Ελλάδα! Έφτασε σήμερα στη Θεσσαλονίκη προσκεκλημένος του Σεβ. Νεαπόλεως Βαρνάβα! Θα συναντηθεί και θα συλλειτουργήσει με τον Σερβίας Ειρηναίο τον οποίο συναντά για πρώτη φορά μετά την ψυχρότητα που πέρασε η σχέση τους. Δεν ξέρουμε τί θα πούν! Το βέβαιο είναι ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα προσπαθήσει να κερδίσει με επιχειρήματα τον Πατριάρχη Σερβίας και να του εξηγήσει προσωπικά, όσα προσπαθεί να διαστρεβλώσει ο εριστικός και αντί Φαναριώτης Μπάρσκας Ειρηναίος , ο οποίος προσπαθεί να παρασύρει την Εκκλησία της Σερβίας και να την εντάξει στο πλευρό των Ρώσων.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την Θεσσαλονίκη θα μεταβεί στην Κρήτη και για μία ημέρα θα βρεθεί την τελευταία ημέρα του ταξιδιού του στην Ελλάδα, θα βρεθεί στην Αθήνα καθώς η Σύνοδος της Ιεραρχίας θα συνεδριάζει στην τακτική της κατ´έτος συνεδρίαση.
Δεν ξέρουμε τί θα αποκομίσει από το ταξίδι αυτό στην Ελλάδα ο Πατριάρχης του Γένους μας.
Το βέβαιο είναι πως όταν επιστρέψει πάλι πίσω στο κονάκι του, εκεί στο ταπεινό Φανάρι, μετά τα φώτα, τους προβολείς,τα φλας και την αίγλη που περιλαμβάνουν αυτά τα ταξίδια θα μείνει πάλι μόνος και έρημος και θα σκέφτεται και θα μετρά το μπόι των φίλων του- αληθινών ή κατά συνθήκη συμφεροντολόγων! Και οι δεύτεροι είναι- φευ-πάντα πιο πολλοί!

http://www.exapsalmos.gr/2018/09/29/o-patriarchis-vartholomeos-metra-to-boi-ton-filon-tou/

Τὰ Μοναστήρια τῆς Ναυπακτίας: Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου Προδρόμου Βομβοκούς

του Αρχιμ. π. Ειρηναίου Κουτσογιάννη

    Το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου Βομβοκούς, βρίσκεται δέκα περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ναυπάκτου, στην ανατολική πλευρά του βουνού Ριγάνι. Δεν είναι γνωστό πότε κτίσθηκε. Μια μαρμάρινη επιγραφή, χαραγμένη με καλλιτεχνικά βυζαντινά γράμματα, εντοιχισμένη επάνω από την δυτική είσοδο του Καθολικού, μας πληροφορεί ότι το μοναστήρι ανακαινίσθηκε το 1695 από τον ιερομόναχο Αρσένιο. Ολόκληρο το κείμενο της επιγραφής έχει ως εξής:

ΑΝΕΚΑΙΝΙΣΘΗ ΕΚ ΒΑΡΑΘΡΩΝ

Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΝΑΟΣ

ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΔΙΑ ΔΑΠ

ΑΝΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΩΤΑΤΟΥ ΕΝ ΙΕΡΟΜΟ

ΝΑΧΟΙΣ ΚΥΡ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝ

ΟΥ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΝΑΟΥ ΑΧΕ' ΑΠΡΙΛΛΙ(ΟΥ)

    Επομένως, ο σημερινός ναός του μοναστηριού κτίσθηκε το 1695 στην θέση άλλου ναού που προϋπήρχε, προφανώς είτε επειδή ο παλιός ναός ήταν ετοιμόρροπος, είτε γιατί ήταν μικρός και δεν κάλυπτε τις ανάγκες του μοναστηριού. Πάντως η παράδοση λέγει ότι στα βυζαντινά χρόνια, το μοναστήρι ήταν κτισμένο πεντακόσια περίπου μέτρα βόρεια του χωριού Σκάλα. Καταστράφηκε όμως από τους Τούρκους και η εικόνα του Αγίου θαυματουργικά βρέθηκε στην απέναντι πλαγιά του Ριγανίου, στην σημερινή θέση του μοναστηριού.

    Ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και ζωγραφικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το Καθολικό του μοναστηριού. Κτίσθηκε με πελεκητή πέτρα και κονίαμα και ανήκει στον τύπο του σταυροειδούς τετρακιόνιου ναού με τρούλλο. Έχει δίρριχτη κεραμοσκέπαστη στέγη και στο δυτικό αέτωμα, υψώνεται μονόλοβο καμπαναριό. Ο δωδεκάπλευρος τρούλλος στηρίζεται σε τετράγωνη βάση και σε κάθε δεύτερη πλευρά του ανοίγεται μονόλοβο παράθυρο. Χαρακτηριστική επίσης είναι η κεντρική οδοντωτή ταινία που περιτρέχει εξωτερικά τον ναό και τον χωρίζει σε δύο ίσες ζώνες.

      Ο ναός είναι κατάγραφος (νάρθηκας, κυρίως ναός, ιερό βήμα) με εξαιρετικής τέχνης τοιχογραφίες, οι οποίες κατά κανόνα σώζονται σε αρκετά καλή κατάσταση. Πρόκειται για ένα μελετημένο εικονογραφικό πρόγραμμα των αρχών του 18ου αιώνος. Τα θέματα χωρίζονται σε οριζόντιες ζώνες, με τα χριστολογικά επάνω, τα θεομητορικά στην μέση και τα αγιολογικά κάτω. Πολλή επιτυχία με ενδιαφέρον και πρωτοτυπία παρουσιάζουν δύο εικονογραφικοί κύκλοι του νάρθηκα, το συναξάρι του Προδρόμου και οι Αίνοι.

     Το μοναστήρι της Βομβοκούς διαλύθηκε με το Διάταγμα του Όθωνα το 1833, με την αιτιολογία ότι είχε λιγότερους από έξι μοναχούς. Μετά την κατάργηση και μέχρι το 1850 έγιναν πολλές και επίμονες προσπάθειες για την επαναλειτουργία του μοναστηριού, τόσο από τους επιζώντες μοναχούς, όσο και από τους δημαρχιακούς παρέδρους της Ναυπάκτου και των χωριών του Δήμου Ναυπακτίδος. Το 1846 ο Δήμος Ναυπακτίδος προσκάλεσε από την Ζάκυνθο τον δραστήριο μοναχό Κωνστάντιο Κλαυδιανό, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι ως ηγούμενος μοναχικής αδελφότητος έξι μοναχών. Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες δεν έφεραν αποτέλεσμα και το μοναστήρι καταργήθηκε οριστικά. Στην περίοδο του μεσοπολέμου πάντως (1923 - 1940) λειτουργούσε με την παρουσία ελαχίστων μοναχών. Το 1940 μετατράπηκε σε γυναικείο και 2-3 μοναχές κρατούν μέχρι σήμερα το μοναστήρι ανοικτό.

       Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το μοναστήρι του Αγ. Ιωάννου Βομβοκούς είχε μεγάλη περιουσία και πολλά μετόχια. Ασφαλώς διέθετε και πολλά αξιόλογα κειμήλια με πνευματικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Τα κειμήλια αυτά, μετά την διάλυση του μοναστηριού (1833), παραδόθηκαν προς φύλαξη στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, στην μονή Αμπελακιωτίσσης και στην μονή Προυσού, όπως συμπεραίνεται από σχετικά έγγραφα της εποχής. Είναι άγνωστο αν και που διασώθηκαν μέχρι σήμερα.

http://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-18/3981-1997-18-11

Ἀφετηρία γιὰ νέο, δημιουργικὸ ξεκίνημα

   Ἀπελπισία, ἀπόγνωση, ἀποθάρρυνση.

Λέξεις ποὺ ὅλο καὶ πιὸ πολὺ

 ἀκούγονται τὰ τελευταῖα χρόνια.

Ἀφορμὲς πολλὲς ἀπὸ τὴν καθημερινὴ

σκληρὴ πραγματικότητα ὁδηγοῦν στὴν

ἀπογοήτευση, ἀνάλογα καὶ μὲ τὴν ἡλικία

καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου. Διότι

ἀπὸ τὴ νεανικὴ ἡλικία καὶ μέχρι τὰ βαθιὰ

γεράματα ἔρχονται στιγμὲς ποὺ πιέζεται

κανεὶς ἀσφυκτικὰ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος

τῶν πολλῶν προβλημάτων. Συνήθως

μὲ κάποια ἀποτυχία στὶς ἐξετάσεις ὁ νέ-

ος, μὲ ἀπόλυση ἀπὸ τὴν ἐργασία ὁ ὥρι-

μος στὴν ἡλικία, μὲ μείωση τοῦ μισθοῦ

ὁ ἐργαζόμενος οἰκογενειάρχης, τῆς συν-

τάξεως ὁ ἡλικιωμένος, μὲ τὸ ναυάγιο τῆς

οἰκογένειας τὰ παιδιά, μὲ τὴ μοναξιὰ οἱ

γέροντες κ.τ.λ.

Τὰ προβλήματα πολλὰ καὶ ἀνθρωπί-

νως τὶς περισσότερες φορὲς δυσεπίλυτα

ὑψώνονται μπροστά μας σὰν ἀξεπέρα-

στα φράγματα. Διαψεύδουν τὶς ἐλπίδες

μας, κονιορτοποιοῦν τὰ σχέδια ποὺ κά-

ναμε γιὰ τὴ ζωή μας. Σκοτώνουν καὶ κα-

ταβαραθρώνουν μέσα μας τὰ ὄνειρά μας.

Σ᾿ αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες δριμὺς πό-

νος κατασφάζει τὰ σωθικά μας, ἀποδιορ-

γανώνει καὶ ἀποδυναμώνει τὴν ψυχική

μας ἀντίσταση καὶ μᾶς ἀφήνει σὲ ἔσχατη

ἀπελπισία. Ἡ ψυχὴ ἀπομένει χωρὶς φῶς

καὶ φωτεινὴ ἐλπίδα.

Ὅμως ὑπάρχει διέξοδος γιὰ τὸν πιστὸ

Χριστιανὸ στὶς βαριὰ ἀνταριασμένες αὐ-

τὲς ὧρες ποὺ καλύπτουν τὸν ὁρίζοντα

τῆς ζωῆς μας. Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ ἀποτυ-

χίες μας μποροῦν νὰ γίνουν ἀφετηρία γιὰ

ἕνα νέο, δημιουργικὸ ξεκίνημα. Γιὰ ἕνα

πέρασμα ἀπ᾿ τὴν ἀπελπισία στὴ φωτεινὴ

ἐλπίδα, στὴ σθεναρὴ ἀπόφαση γιὰ ἐπι-

τυχημένη καὶ δημιουργικὴ ἀντιμετώπιση

αὐτῶν τῶν καθημερινῶν δυσκολιῶν.

Μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ μελετοῦμε ἀρ-

κετὲς τέτοιες περιπτώσεις ἀποτυχιῶν

ποὺ κατέληξαν σὲ μέγιστη ἐπιτυχία. Νά,

γιὰ παράδειγμα ὁ ἀπόστολος Πέτρος.

Ὅλη τὴ νύχτα πνιγμένος στὸν ἱδρώτα καὶ

μουσκεμένος ἀπὸ τὸ κύμα τῆς θάλασσας

προσπαθεῖ κάτι νὰ ψαρέψει, ἐπιστρέφει

ὅμως τὸ πρωὶ ἄπρακτος. Ὁ κόπος του

φάνηκε πὼς πῆγε χαμένος. Τὰ δίχτυα

ἄδεια. Δικαιολογημένη ἡ ἀπελπισία του

καὶ τὸ σφίξιμο τῆς καρδιᾶς.

Καὶ τότε, σὲ προχωρημένη ὥρα τῆς

ἡμέρας πλέον, ποὺ εἶναι ἀκατάλληλη

γιὰ ψάρεμα, παίρνει ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Κύ-

ριο νὰ ρίξει καὶ πάλι τὰ δίχτυα γιὰ ψάρε-

μα (βλ. Λουκ. ε΄ 5). Ἡ πολύχρονη ἐμπει-

ρία του τοῦ λέει ὅτι, ἐφόσον δὲν ἔπιασε

ψάρια τὴ νύχτα, δὲν πρόκειται νὰ κάνει

τίποτε στὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Ἐφ᾿ ὅσον

ὅμως τὸ λὲς Ἐσύ, θὰ τὸ κάνω, λέει στὸν

Κύριο. «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ

δίκτυον». Ποιὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα; Τὰ

δίχτυα γέμισαν ἀπὸ ψάρια, κινδύνευαν

νὰ σπάσουν. «Διερρήγνυτο τὸ δίκτυον

αὐτῶν». Καὶ τὸ μέγιστο ἀποτέλεσμα: Ὁ

Πέτρος συγκλονίζεται, γεμίζει θαυμασμὸ

καὶ φόβο. Τότε ὁ Κύριος τὸν καλεῖ κοντά

Του. Τὸν καλεῖ νὰ γίνει ψαρὰς ἀνθρώπων·

«μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ

ζωγρῶν» (Λουκ. ε΄ 10)· ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ

ἑξῆς θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους, τοῦ λέει.

Καὶ ὁ Πέτρος ἐγκαταλείπει τὸ ψάρεμα· γί-

νεται Μαθητὴς τοῦ Κυρίου καὶ Ἀπόστο-

λος. Ἡ ζωή του ἄλλαξε ριζικά.

Ἑπομένως στὶς δύσκολες ὧρες τῆς

στενοχώριας καὶ τῆς θλίψεως μὲ θερμὴ

προσευχὴ νὰ καταφεύγουμε πρὸς τὸν

Ἐσταυρωμένο Σωτήρα καὶ Λυτρωτή

μας, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι Πάν-

σοφος, Παντοδύναμος καὶ Πανάγαθος.

Γνωρίζει Ἐκεῖνος με τὴν πανσοφία Του νὰ βρίσκει λύσεις ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς δυσκολευόμαστε. Θὰ μᾶς φωτίζει, θὰ μᾶς ζωογονεῖ, θὰ μᾶς ἐνδυναμώνει μὲ τὸν θεῖο Του

λόγο. Θὰ διαλύει τὶς μελαγχολίες μας καὶ τὶς ἀπογοητευτικὲς σκέψεις. Θὰ διανοίγει φωτεινοὺς ὁρίζοντες  στὸ νοῦ μας. Θὰ καταυγάζει τὴ διάνοιά μας καὶ θὰ ἐνισχύει τὴ θέλησή μας μὲ τὰ ἱερὰ τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια. Πρακτικότερα νὰ γνωρίζουμε ὅτι στὶς ὧρες τοῦ ψυχικοῦ πνιγμοῦ ἰδιαίτερα ἡ χρήση τοῦ Ψαλτηρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν Παρακλήσεων πρὸς τὴν Ὑπεραγία

Θεοτόκο καὶ τοὺς Ἁγίους μας ἐλαφρύνουν τὸν ψυχικό μας πόνο. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ ἀποκλειστικὸς στηριγμὸς μόνο στὸν ἑαυτό μας, στὶς δυνάμεις  μας τὶς σωματικὲς καὶ διανοητικές, ἡ αὐτοπεποίθηση, εἶναι καύσιμο ποὺ δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ τὸ ἐπίπονο ταξίδι  τῆς ζωῆς.

Οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ διώχνουμε μακριὰ τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση, ὁτιδήποτε κι ἂν μᾶς συμβαίνει. Μὲ τὴν πίστη πρὸς τὸν παντοδύναμο Κύριό μας  καὶ τὴν ὑπακοή μας στὸ ἅγιο θέλημά Του νὰ προχωροῦμε μὲ φωτεινὴ ἐλπίδα ὅτι κάτι καλύτερο θὰ φέρει  ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα. Γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ τὴ λέξη «ἀδύνατο» νὰ ἀφαιρέσουμε τὸ «ἀ». Νὰ παραμείνει ἡ λέξη «δυνατόν».

Ὅπως τὸ εἶπε ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ»· ὅλα τὰ κατορθώνω μὲ τὴ δύναμη ποὺ μοῦ δίνει ἡ κοινωνία καὶ  ἡ σχέση μου μὲ τὸν Χριστό (Φιλιπ. δ΄ 13). Ἑπομένως  πρέπει νὰ ἔχουμε πλήρη πεποίθηση ὅτι οἱ δύσκολες ὧρες θὰ γίνονται μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀφετηρία γιὰ ἕνα νέο, δημιουργικὸ ξεκίνημα στὴ ζωή μας.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''Ο ΣΩΤΗΡ''2162

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ !

Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΕΝ  ΖΩΗ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΚΟΠΙΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ.

Στην παλιά ελληνική ιστορική πόλη Μοναστήρι (Μπιτολα η σημερινή ονομασία) των Σκοπίων θα βρεθώ με κλιμάκιο του Ελληνικού Βυζαντινού Χορού "Οι Δομέστικοι" το Σάββατο 29 και την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018.
Σκοπός του ταξιδιού αυτού η ψαλμωδηση στις λατρευτικες συνάξεις για το Ιωβηλαιο των 1000 χρόνων από την ίδρυση της Αρχιεπισκοπης Αχριδος το 1018 από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο τον Β', μετά από επίσημη γραπτή πρόσκληση του πολύπαθου Αρχιεπισκοπου Αχριδος κ. Ιωάννη.
Στις Ιερές Ακολουθίες θα προεξαρχει ο Πατριάρχης Σερβίας κ.κ. Ειρηναίος και θα τον πλαισιώσουν Ιεράρχες από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεια και τις Ορθόδοξες Αυτοκεφαλες Εκκλησίες.
Το ιστορικό αυτό γεγονός που είχε προγραμματιστεί από τις αρχές του καλοκαιριού από την μοναδική επίσημη αναγνωρισμενη Εκκλησία του γειτονικού κράτους (και όχι από τη λεγόμενη ψευδομακεδονικη εκκλησία), συμπίπτει με το δημοψήφισμα που γίνεται στα Σκόπια σχετικά με την προδοτικη για την πατρίδα μας την Ελλάδα συμφωνία των Πρεσπων.
Εύχομαι να μην είναι τυχαία η παρουσία μας εκεί αυτήν την ημέρα...
Εμείς πάντως θα κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στην Εθνική μας Μουσική και στην Πατρίδα μας, όπως κάνουμε πάντοτε!

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ !

Ἕνα ἀπόγευμα τρεῖς κυρίες τῆς 

χριστιανικῆς συντροφιᾶς μιᾶς ἐνορίας τῶν Ἀθηνῶν,

 ἡ Ἀγάθη,

ἡ Ἀγγελικὴ καὶ ἡ Βασιλική, ἔκαναν ἐπί-

σκεψη στὸ μεγάλο Νοσοκομεῖο Ἀτυχη-

μάτων τῆς Ἀθήνας.

Ράγισε ἡ καρδιά τους μ’ αὐτὰ ποὺ

ἔβλεπαν καὶ ἄκουγαν. Πόνος καὶ θλίψη

παντοῦ, παρὰ τὶς φιλότιμες προσπάθει-

ες τοῦ προσωπικοῦ.

Σ’ ἕναν θάλαμο ὅμως τὰ πράγματα

ἦταν πολὺ πιὸ τραγικά. Σ’ ἕνα κρεβάτι

ἦταν ξαπλωμένος ἕνας νέος μὲ ὄψη νε-

κροῦ. Ἦταν δὲν ἦταν 25 χρονῶν. Ἀμί-

λητος. Κιτρινόασπρος. «Φυτό»! Ἡ μά-

να του τὸν χάιδευε, τοῦ μιλοῦσε, τὸν φι-

λοῦσε, μὰ ἀπόκριση δὲν τῆς ἔδινε κα-

μιά. Δάκρυα ἔσταζαν ἀπὸ τὰ μητρικὰ

μάτια.

Κάθισαν γιὰ λίγο σιωπηλὲς μαζί της

κι ἔκλαιγαν κι ἐκεῖνες συντροφεύοντάς

την στὴ μεγάλη ὀδύνη της.

–Κάνε ὑπομονή, ἀδελφή μας, τῆς εἶ-

παν φεύγοντας. Ἡ Παναγία, ποὺ πόνε-

σε ὅσο καμιὰ ἄλλη μάνα βλέποντας τὸν

ἀθῶο Υἱό της νὰ κρέμεται στὸ Σταυρό,

νὰ κάνει τὸ θαῦμα της καὶ νὰ παρηγορεῖ

καὶ σένα. Θὰ ξανάρθουμε. Θὰ φέρουμε

καὶ μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας κάτω ἀπὸ

τὸν Ἐσταυρωμένο.

–Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, κυρίες μου,

τοὺς εἶπε. Σᾶς εὐχαριστῶ!

Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς μέρες μόνη της ἡ

Ἀγγελικὴ πῆγε πάλι στὸ Νοσοκομεῖο

καὶ μπῆκε κατ᾿ εὐθεῖαν στὸ θάλαμο μὲ

τὸ νέο ποὺ ἦταν «φυτό». Εἶχε μαζί της

καὶ μιὰ κορνιζούλα - εἰκόνα τῆς Σταυρώ-

σεως. Μόλις τὴν εἶδε ἡ πονεμένη μάνα,

χάρηκε πολύ.

–Τὸ εἴπατε καὶ τὸ κάνατε!

–Βέβαια! Οἱ ἄλλες σήμερα εἶχαν κά-

ποια ἀπασχόληση οἰκογενειακή. Σᾶς

ἔφερα μιὰ εἰκόνα τῆς Σταυρώσεως τοῦ

Κυρίου γιὰ νὰ σᾶς ἐνισχύει στὴ μεγά-

λη δοκιμασία σας καὶ γιὰ νὰ προσεύχε-

σθε στὸ Χριστὸ νὰ κάνει τὸ θαῦμα Του.

Δὲν συστηθήκαμε ὅμως. Ἐμένα μὲ λένε

Ἀγγελική. Ἐσᾶς; Τὸν γιό σας;

–Τὸν γιό μου Θεόδωρο κι ἐμένα Μα-

ρία.

–Ἔχετε τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας μας.

Νὰ τὴν παρακαλέσουμε θερμὰ νὰ κά-

νει τὸ θαῦμα της. Πῶς τὸ ἔπαθε ὁ Θεό-

δωρος;

–Μὲ τὸ μηχανάκι του. Ἀτύχημα στὸ

δρόμο.

–Αὐτὰ τὰ ἀτυχήματα! Καὶ μάλιστα μὲ

τὰ μηχανάκια!

–Εἶμαι ἀπελπισμένη. Εἶμαι μόνη μου

στὴ ζωή! Ὁ ἄνδρας μου πέθανε ἀπὸ

χρόνια. Ὁ Θοδωρὴς ἦταν τὸ μόνο στή-

ριγμά μου. Δὲν ἔχω κανέναν ἄλλον στὴ

ζωή!

Καὶ τὴν πῆραν τὰ δάκρυα.

Ἡ Ἀγγελικὴ τὴν ἀγκάλιασε καὶ τὴν φί-

λησε.

–Μὴν ἀπελπίζεσαι, Μαρία μου! Ἡ Ἁγία

Γραφὴ γράφει ὅτι ὁ Θεὸς «ὀρφανὸν καὶ

χήραν ἀναλήψεται». Τὰ ὀρφανὰ καὶ τὶς

χῆρες καὶ ἀπροστάτευτες γυναῖκες τὰ

ἀναλαμβάνει ὑπὸ τὴν προστασία Του

ὁ Θεός. Πιστεύεις, Μαρία; Ἐκκλησιάζε-

σαι, ἀδελφή μου; Μὲ συγχωρεῖς γιὰ τὶς

ἐρωτήσεις μου. Προέρχονται ἀπὸ τὴν

ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μου. Ἐξομολογεῖσαι,

κοινωνᾶς, Μαρία μου;

–Ἀραιὰ καὶ ποῦ.

–Εἶναι τὸ μόνο φάρμακο σ’ αὐτὲς τὶς

περιπτώσεις ἡ μυστηριακὴ ζωή. Σοῦ μι-

λάω ἀπὸ προσωπικὴ πείρα. Ἂν θέλεις

νὰ σταθεῖς ὄρθια στὴ μεγάλη συμφορὰ

ποὺ σὲ βρῆκε, τὸ μυστικὸ εἶναι ν’ ἀνοί-

ξεις τὴν καρδιά σου στὸ Θεό. Νὰ ἐκκλη-

σιάζεσαι, νὰ ἐξομολογεῖσαι, νὰ κοινω-

νᾶς καὶ συγχρόνως νὰ ἐπισκέπτεσαι

μαζὶ μὲ ἄλλες γυναῖκες τῆς ἐνορίας σου

φτωχούς, πονεμένους καὶ ἀρρώστους.

Αὐτὸ θὰ γεμίζει τὴ ζωή σου καὶ θὰ δώ-

σει ἄλλο, σπουδαῖο νόημα στὴν κάθε

μέρα σου. Θὰ νιώθεις εὐτυχισμένη, ἀ-

κόμη κι ἂν εἶσαι φτωχή. «Ὅταν δείχνετε

ἀγάπη σ’ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, δείχνετε

κατ’ οὐσίαν αὐτὴ τὴν ἀγάπη σὲ μένα»,

μᾶς εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Τ’ ἀκοῦς,

Μαρία μου; Ὑπάρχει σπουδαιότερο

πράγμα ἀπ’ αὐτό;

–Τ’ ἀκούω. Καὶ μ’ ἀρέσουν πολὺ αὐτὰ

ποὺ μοῦ λές. Μὲ τὸν Θοδωρὴ ὅμως τί

κάνουμε τώρα; Μπορεῖς νὰ μοῦ ὑποδεί-

ξεις κάτι;

–Ἀγαποῦσε τὴν Παναγία;

–Βεβαίως! Δὲν βλασφημοῦσε ποτέ.

–Θὰ συνεννοηθῶ μὲ τὸν ἱερέα τοῦ Νο-

σοκομείου νὰ κάνουμε Εὐχέλαιο ἢ ὅ,τι

μᾶς προτείνει ἐκεῖνος.

Ἡ Ἀγγελικὴ ἔκανε τὶς σχετικὲς συνεν-

νοήσεις. Ἔγινε γιὰ τὸν ἄρρωστο τὸ Μυ-

στήριο τοῦ Εὐχελαίου. Παραβρέθηκαν

καὶ οἱ δύο φίλες τῆς Ἀγγελικῆς, ἡ Ἀγά-

θη καὶ ἡ Βασιλική. Ἡ μητέρα τοῦ ἀρρώ-

στου μὲ τὴ βοήθεια τῆς Ἀγγελικῆς ἐξο-

μολογήθηκε καὶ κοινώνησε τὴν πρώτη

Κυριακὴ μετὰ τὸ Εὐχέλαιο. Ἔνιωθε πλέ-

ον ξεκούραστη ψυχικά, ἄλλος ἄνθρω-

πος. Μὲ τὶς ἐλπίδες της στηριγμένες πιὰ

στὸ Θεὸ τῆς ἀγάπης.

Δυὸ φορὲς μάλιστα μετὰ τὸ Εὐχέλαιο

τὸ παιδί της τῆς χαμογέλασε, καθὼς τὸ

ἀσπαζόταν.

Εἴκοσι μέρες μετὰ τὴν τέλεση τοῦ

Εὐχελαίου ἡ ψυχὴ τοῦ Θεόδωρου ἀπο-

χαιρέτησε τὰ ἐγκόσμια.

Τὸν ἔθαψε δακρυσμένη ἀλλὰ ἤρεμη

ἡ μάνα του μὲ τὴ συμπαράσταση τῶν

τριῶν πιστῶν γυναικῶν, ποὺ δὲν τὴν

ἄφηναν ποτὲ πλέον μόνη της.

Ἡ ἀγάπη τους μάλιστα τὴν συγκίνησε

τόσο πολύ, ὥστε σύντομα προστέθη-

κε κι αὐτὴ στὴ συντροφιά τους. Ἔτρεχε

μαζί τους, ὅπου φτωχὸς καὶ ἄρρωστος,

ὅπου ἐγκαταλειμμένος καὶ ἀνήμπορος·

καὶ βοηθοῦσε μὲ ὅλη της τὴν καρδιά.

Ἔνιωθε πλέον κι αὐτὴ εὐτυχισμένη δο-

ξάζοντας τὸν Θεό.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''Ο ΣΩΤΗΡ'' 2162

Ἡ ἁγία Μάρτυς Χαριτίνη -5 Οκτωβριου

                                          

Ἄφησε τὸ σκοτάδι καὶ ἔλα στὸ φῶς ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς

καὶ θὰ κερδίσεις τὰ πάντα

Ἡ ἁγία Μάρτυς Χαριτίνη ἔζησε στὰ 

χρόνια τοῦ σκληροῦ διώκτη τῶν Χριστιανῶν Διοκλητιανοῦ (284-305).

Ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Χριστὸ καὶ

ὑπηρετοῦσε ἀγόγγυστα ὡς δούλη ἕναν

εὐγενὴ πλούσιο Ρωμαῖο στὴν Κιλικία,

ποὺ τὸν ἔλεγαν Κλαύδιο.

Ὁ Κλαύδιος ἔμενε ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν

προθυμία, τὴν τιμιότητα καὶ τὴν εὐγένεια τῆς Χριστιανῆς δούλης του. Τὴν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα καὶ τὴν ἐμπιστευόταν ἀπόλυτα. Τῆς ἐπέτρεπε ἀκόμη νὰ ἀσκεῖ τὰ  χριστιανικά της καθήκοντα ἐλεύθερα. 

Ἡ  Χαριτίνη ἔχαιρε καὶ δόξαζε τὸν Θεό, ὄχι  μόνο γιατὶ εἶχε καὶ ὑπηρετοῦσε ἕναν τόσο καλοδιάθετο κύριο Ρωμαῖο ἐθνικό, ἀλλὰ καὶ γιατὶ τῆς δινόταν ἡ εὐκαιρία μὲ τὰ λόγια της νὰ στηρίζει στὴν πίστη πολλοὺς Χριστιανοὺς τῆς     ἐπαρχίας της καὶ νὰ μεταστρέφει στὸ Χριστὸ ἀρκετοὺς εἰδωλολάτρες.

Ἡ φήμη τῆς ἐνάρετης αὐτῆς Χριστια-

νῆς δούλης δὲν ἄργησε νὰ φθάσει στὸν

Ἔπαρχο ἐκείνης τῆς περιοχῆς, τὸν Δο-

μέτιο. Αὐτὸς εἰδοποίησε τὸν Κλαύδιο τὸ

συντομότερο νὰ τοῦ στείλει τὴ δούλη του Χαριτίνη γιὰ νὰ τὴν ἀνακρίνει.

Ἡ εἴδηση αὐτὴ ἔθλιψε βαθιὰ τὸν εὐγνώ-

μονα Κλαύδιο. Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι θὰ

ἀκολουθοῦσαν φρικτὰ μαρτύρια γιὰ τὴ

δούλη του. Γι’ αὐτὸ φόρεσε τρίχινο σάκο

καὶ θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητα. Ἡ Χαριτίνη

ὅμως ἔχαιρε καὶ πλημμυρισμένη ἀπὸ θεία

Χάρι τοῦ ἔλεγε: «Μὴ θρηνεῖς, καλέ μου

κύριε, ἀλλὰ νὰ χαίρεσαι μαζί μου, γιατὶ σὲ  λίγο θὰ ἀξιωθῶ νὰ γίνω θυσία εὐάρεστη  στὸ Θεό».

Καὶ ὁ Κλαύδιος τῆς ἀπαντοῦσε: «Ὢ

δούλη μου Χαριτίνη, ποὺ εἶσαι τόσο 

εὐγενής, μὴ μὲ ξεχάσεις ποτὲ ἐκεῖ ποὺ θὰ βρίσκεσαι δίπλα στὸ θρόνο τοῦ Ἐπουράνιου  Βασιλέα σου».

Ἡ ὥρα τῆς συλλήψεως ἦρθε. Ἡ Χαριτί-

νη ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸ κριτήριο καὶ

μὲ ἀτρόμητη παρρησία ὁμολόγησε τὴν

πίστη της.

«Εἶμαι δούλη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», εἶπε.

«Καὶ δὲν θὰ Τὸν ἀρνηθῶ ποτέ. Εἶμαι 

ἕτοιμη γιὰ χάρη Του νὰ δώσω τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ τὴ ζωή μου ὁλόκληρη Τοῦ προσφέρω θυσία!»

Ὁ Ἔπαρχος τῆς ἀπάντησε: «Ἔλα στὰ

λογικά σου, δούλη. Θυσίασε στοὺς θεοὺς γιὰ νὰ σὲ συγχωρήσουν. Καὶ τότε θὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερη γιὰ νὰ χαρεῖς τὰ νιάτα σου. Καὶ ἐγὼ πολλὰ πλούτη θὰ σοῦ δώσω καὶ δόξα καὶ τιμές».

Τότε ἡ Χαριτίνη μὲ εὐλάβεια ἔκανε τὸ

σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ φωνὴ δυνατὴ

εἶπε:«Μάταια κοπιάζεις, Ἔπαρχε. Οὔτε τὰ  λόγια σου τὰ γλυκὰ μὲ δελεάζουν οὔτε οἱ  ἀπειλές σου μὲ φοβίζουν. Μὴ νομίζεις ὅτι  θὰ μειώσεις τὴν προθυμία μου νὰ μαρτυρήσω γιὰ χάρη τοῦ μεγάλου Βασιλέως  μου Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Καθὼς τελείωνε τοὺς λόγους της ἡ Χα-

ριτίνη, ὁ Δομέτιος ἐξοργισμένος διέταξε

τὸν βασανισμό της. Πρῶτα λοιπὸν τὴν

ἐξευτέλισαν ξυρίζοντάς της τὸ κεφάλι. 

Ὅμως τὰ μαλλιὰ τῆς Μάρτυρος ξαναφύ-

τρωσαν καὶ μάλιστα πλουσιότερα.

Ἀργότερα τῆς ἔγδαραν τὸ κρανίο καὶ

τῆς ἔβαλαν ἐπάνω ἀναμμένα κάρβουνα. Ἡ Ἁγία προσευχόταν μὲ πίστη. Ἔτσι

οἱ πόνοι ἔφευγαν καὶ τὰ τραύματα ἔκλει-

ναν. Ὕστερα τρύπησαν μὲ αἰχμηρὰ σου-

βλιὰ τὰ πλευρά της καὶ μὲ ἀναμμένους

δαυλοὺς τὴν ἔκαιγαν. Ἀλλὰ ὅσο οἱ φλό-

γες τὴν πυράκτωναν, τόσο μιὰ ἄλλη πιὸ

δυνατὴ φλόγα πυράκτωνε τὴν καρδιά της  ἀπὸ ἀγάπη στὸ Νυμφίο της

 Ἰησοῦ Χριστό, φλόγα ποὺ τὴν ἔκανε νὰ

πλημμυρίζει ἀπὸ ἀνέκφραστη εὐφροσύνη.

 Καὶ ὅσο τὴν προκαλοῦσαν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, τόσο πιὸ δυνατὰ ἔλεγε: «Δὲν γνωρίζω ἄλλη θυσία ἐκτὸς ἀπὸ μία! Τὴ θυσία τῆς ζωῆς μου στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».

Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὴν ἀντέχοντας

οἱ βασανιστές της ἄλλη προσβολή, ἀφοῦ

τῆς ἔδεσαν στὸ λαιμὸ μιὰ πέτρα, τὴν ἔφεραν στὴ μέση τοῦ πελάγους γιὰ νὰ τὴν    καταποντίσουν.

 Καὶ καθὼς τὴν ἔριχναν    στὴ θάλασσα, ἡ Μάρτυς εὐχαριστοῦσε     τὸν Θεό, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὰ βαθυγάλαζα       αὐτὰ νερὰ θὰ ἔφθανε στὸ ἀκύμαντο λιμάνι τῆς θείας Βασιλείας.

Ὅμως καὶ πάλι νέο θαῦμα. Ἡ πέτρα

ποὺ ἦταν σφιχτὰ δεμένη στὸ λαιμὸ τῆς

Μάρτυρος γλίστρησε καὶ χάθηκε στὴ θά-

λασσα. Ἔτσι ἡ Χαριτίνη ἐλευθερώθηκε.

Σώθηκε ἀπὸ τὰ νερά. Καὶ γιὰ νὰ ἀποδεί-

ξει ὅτι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἶναι παν-

τοδύναμος, ἔτρεξε καὶ παρουσιάσθηκε

στὸ σκληρὸ Ἔπαρχο καὶ τοῦ λέει:

«Χαῖρε, ἡγεμόνα. Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἴδια ἡ Χα-

ριτίνη ποὺ μισεῖς. Μὴν ἀπορεῖς. Ζῶ καὶ

βρίσκομαι πάλι μπροστά σου μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἰσχυροῦ Θεοῦ μας.

  Ἄφησε τὸ σκοτάδι καὶ ἔλα στὸ φῶς ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς     καὶ θὰ κερδίσεις τὰ πάντα».

Αὐτὴ ὅμως ἡ πρόκληση σήμανε νέα

μαρτύρια. Ὁ Ἔπαρχος διέταξε νὰ δέσουν

τώρα τὴ Χαριτίνη σὲ τροχὸ καὶ νὰ ξεσχί-

σουν τὶς σάρκες της. Ὅμως τὰ χέρια τῶν

δημίων ἀδυνατοῦσαν νὰ γυρίσουν τὸν

τροχό. Καὶ ντροπιασμένοι τὴν ἐλευθέρω-

σαν. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ πολὺ ἀκόμα.

Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ τῆς ἔβγαλαν τὰ

δόντια, ἀποφάσισαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν

σὲ ἕνα σπίτι ἁμαρτωλὸ γιὰ νὰ βεβηλώ-

σουν τὴν παρθενία της. Τότε ἡ ἁγνὴ παρθένος Χαριτίνη ἔβγαλε κραυγὴ ἰσχυρὴ  πρὸς τὸν Νυμφίο της Κύριο καὶ εἶπε:  «Κύριέ μου, Κύριε, μὴν ἐπιτρέψεις νὰ  μολυνθεῖ ἡ ψυχή μου καὶ τὸ σῶμα μου. Φύλαξέ μου τὴν παρθενία. Διατήρησε  ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ὅλη τὴν ὕπαρξή μου.

Γλύτωσέ με ἀπὸ τὸν πειρασμό. Θέλω νὰ

φθάσω κοντά Σου τὸ γρηγορότερο ἐλεύ-

θερη καὶ ἁγνή, καθαρὴ καὶ ἀμίαντη, γιὰ

νὰ δῶ τὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε, καὶ νὰ Σὲ δοξάζω αἰώνια».

Ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εὐ-

σπλαχνίας, ἄκουσε τὴν κραυγὴ τῆς πι-

στῆς Του παρθένου Χαριτίνης. Ἐκείνη

λοιπὸν τὴν ὥρα ἐλευθερώθηκε ἡ ψυχή

της ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ πέταξε ὁλόλευκη

σὰν περιστέρι στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ γιὰ

νὰ ἀσφαλισθεῖ στὸν κῆπο τοῦ Παραδεί-

σου μὲ ὅλους τοὺς Μάρτυρες.

Τὸ μαρτυρικό, νεκρὸ πλέον, ἁγνὸ σῶμα

τῆς μεγάλης ἀθλήτριας τοῦ Χριστοῦ Χα-

ριτίνης ὁ Ἔπαρχος διέταξε νὰ τὸ σφρα-

γίσουν μέσα σὲ σάκο γεμάτο μὲ ἄμμο καὶ

νὰ τὸ ρίξουν στὴ θάλασσα. Ὅμως ἡ θά-

λασσα σεβάσθηκε τὸ ἁγιασμένο τίμιο 

λείψανο. Μόνο τρεῖς μέρες τὸ κράτησε στὰ βάθη της. Ἔπειτα τὸ ἔβγαλε ἔξω. Τότε ὁ Κλαύδιος, ὁ ἔντιμος κύριός της, τὸ παρέλαβε μὲ ἱερὴ συγκίνηση. Τὸ μύρωσε καὶ  τὸ ἐνταφίασε μὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης  καὶ δοξολογίας στὸ Θεό.

Μάρτυς ἔνδοξη Χαριτίνη! Σὺ ποὺ ἔγινες

ἰσχυρὴ μὲ τὴ δύναμη τῆς θείας Χάριτος

καὶ κατεντρόπιασες τὸ στρατόπεδο τῶν

ἀντιθέων· Σὺ ποὺ ξεπέρασες τὴν ἀσθενή

σου φύση καὶ ἀρίστευσες στὰ πνευματικά σου ἀθλήματα καὶ ἔγινες πηγὴ ἀνεξάντλητη χαρίτων· Σὲ παρακαλοῦμε νὰ μὴν παύσεις ποτὲ νὰ δέεσαι θερμὰ στὸν Κύριο νὰ

μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα μας μὲ τὴ θεία

Χάρι Του καὶ νὰ μᾶς σώσει στὴ Βασιλεία

Του μὲ τὸ πλούσιο ἔλεός Του!

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ''Ο ΣΩΤΗΡ''2062