31 Οκτωβρίου, 2018

Πως πρέπει να προσέχει τον εαυτό του όποιος ζει μέσα στον κόσμο

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ 

Συντάχθηκε για έναν ευσεβή λαϊκό που ήθελε να ζει προσεκτικά μέσα στον κόσμο.
  Ψυχή όλων των ασκήσεων, που γίνονται για τον Κύριο, είναι η προσοχή. Δίχως προσοχή, όλες αυτές οι ασκήσεις είναι άκαρπες, νεκρές. Όποιος ποθεί τη σωτηρία του, πρέπει να μάθει να προσέχει άγρυπνα τον εαυτό του, είτε ζει στη μόνωση είτε ζει μέσα στον περισπασμό, οπότε καμιά φορά, και χωρίς να το θέλει, παρασύρεται από τις συνθήκες. Αν ο φόβος του Θεού γίνει το ισχυρότερο απ' όλα τ' άλλα αισθήματα της καρδιάς, τότε πιο εύκολα θα προσέχουμε τον εαυτό μας, τόσο στην ησυχία του κελιού μας όσο και μέσα στο θόρυβο που μας κυκλώνει από παντού. Στη διατήρηση της προσοχής πολύ συμβάλλει η συνετή μετρίαση της τροφής, που μειώνει τη θέρμη του αίματος. Η αύξηση αυτής της θέρμης από τα πολλά φαγητά, από την έντονη σωματική δραστηριότητα, από το ξέσπασμα της οργής, από το μεθύσι της κενοδοξίας και από άλλες αιτίες προκαλεί πολλούς λογισμούς και φαντασιώσεις, δηλαδή τον σκορπισμό του νου. Γι' αυτό οι άγιοι πατέρες σ' εκείνον που θέλει να προσέχει τον εαυτό του συστήνουν πριν απ' όλα τη μετρημένη, διακριτική και διαρκή εγκράτεια από τις τροφές.Όταν σηκώνεσαι από τον ύπνο -πρόκειται για μια προεικόνιση της αναστάσεως των νεκρών, που περιμένει όλους τους ανθρώπους- να κατευθύνεις τις σκέψεις σου στο Θεό. Να προσφέρεις σαν θυσία σ' Εκείνον τους πρώτους καρπούς της λειτουργίας του νου σου, όταν αυτός δεν έχει ακόμα προσλάβει καμιά μάταιη εντύπωση.Αφού ικανοποιήσεις όλες τις ανάγκες του σώματος, όπως κάθε άνθρωπος που σηκώνεται από τον ύπνο, διάβασε με ησυχία και αυτοσυγκέντρωση τον συνηθισμένο προσευχητικό σου κανόνα. Φρόντισε όχι τόσο για την ποσότητα όσο για την ποιότητα της προσευχής. Αυτό σημαίνει να προσεύχεσαι με απόλυτη προσοχή. Έτσι θα φωτιστεί και θα ζωογονηθεί η καρδιά από την κατάνυξη και τη θεία παρηγοριά.Μετά τον κανόνα της προσευχής, προσπαθώντας πάλι με όλες σου τις δυνάμεις για τη διατήρηση της προσοχής, να διαβάζεις την Καινή Διαθήκη, κυρίως το Ευαγγέλιο. Διαβάζοντας, να σημειώνεις με επιμέλεια τις παραγγελίες και τις εντολές του Χριστού, για να κατευθύνεις σύμφωνα μ' αυτές όλες σου τις πράξεις της ημέρας, φανερές και κρυφές.Η ποσότητα της μελέτης εξαρτάται από τις δυνάμεις σου και από τις περιστάσεις. Δεν πρέπει να βαραίνεις το νου σου με υπέρμετρη ανάγνωση προσευχών ή της Γραφής. Δεν πρέπει, επίσης, να παραμελείς τις υποχρεώσεις σου για να προσευχηθείς ή να μελετήσεις περισσότερο. Όπως η άμετρη χρήση υλικής τροφής προκαλεί διαταραχές στο στομάχι και το εξασθενίζει, έτσι και η άμετρη χρήση πνευματικής τροφής εξασθενίζει το νου, του προκαλεί αποστροφή προς τις ευσεβείς ασκήσεις και του φέρνει αθυμία.Στον αρχάριο οι άγιοι πατέρες συστήνουν να προσεύχεται συχνά αλλά σύντομα. Όταν ο νους ωριμάσει πνευματικά και δυναμώσει, τότε θα μπορεί να προσεύχεται αδιάλειπτα. Σε τέτοιους χριστιανούς, που έχουν γίνει ώριμοι, φτάνοντας στα μέτρα της τελειότητας του Χριστού, αναφέρονται τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επιθυμώ να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο και να σηκώνουν στον ουρανό χέρια καθαρά (από κάθε μολυσμό), δίχως οργή και λογισμούς», δηλαδή δίχως εμπάθεια, περισπασμό ή μετεωρισμό. Γιατί αυτό που είναι φυσικό για έναν άνδρα, δεν είναι ακόμα φυσικό για ένα νήπιο.Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος φωτιστεί από τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Κύριο Ιησού Χριστό, μέσω της προσευχής και της μελέτης, μπορεί να επιδοθεί στις καθημερινές του ασχολίες, προσέχοντας ώστε σ' όλα τα έργα και τα λόγια του, σ' όλη την ύπαρξή του να κυριαρχεί και να ενεργεί το πανάγιο θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποκαλύφθηκε και εξηγήθηκε στους ανθρώπους με τις ευαγγελικές εντολές.Αν στη διάρκεια της ημέρας υπάρχουν ελεύθερες στιγμές, χρησιμοποίησε τες για να διαβάσεις με προσοχή μερικές επιλεγμένες προσευχές ή περικοπές της Αγίας Γραφής, ενισχύοντας έτσι τις ψυχικές σου δυνάμεις, που έχουν εξασθενήσει από τις διάφορες δραστηριότητες μέσα στον πρόσκαιρο κόσμο. Αν τέτοιες χρυσές στιγμές δεν υπάρχουν, να λυπάσαι γι' αυτό, όπως αν είχες χάσει θησαυρό. Ό,τι χάθηκε σήμερα δεν πρέπει να χαθεί και αύριο, γιατί η καρδιά μας εύκολα παραδίνεται στη ραθυμία και τη λήθη. Απ' αυτές, πάλι, γεννιέται η σκοτεινή άγνοια, που καταστρέφει το έργο του Θεού, το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου.Αν συμβεί να πεις ή να κάνεις κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις εντολές του Θεού, τότε χωρίς καθυστέρηση διόρθωσε το σφάλμα σου με την ειλικρινή μετάνοια. Με τη μετάνοια να επιστρέφεις πάντα στο δρόμο του Θεού, όταν ξεφεύγεις απ' αυτόν, καταφρονώντας το θείο θέλημα. Μη μένεις για πολύ έξω από το δρόμο του Θεού! Στις αμαρτωλές σκέψεις και φαντασιώσεις και στα εμπαθή αισθήματα να αντιπαραθέτεις με πίστη και ταπείνωση τις ευαγγελικές εντολές, λέγοντας μαζί με τον άγιο πατριάρχη Ιωσήφ: «Πώς μπορώ να κάνω αυτό το κακό και ν' αμαρτήσω μπροστά στο Θεό;».Όποιος προσέχει τον εαυτό του πρέπει ν' απαρνηθεί γενικά κάθε φαντασίωση, όσο ελκυστική και εύσχημη κι αν φαίνεται αυτή. Κάθε φαντασίωση είναι περιπλάνηση του νου όχι στην περιοχή της αλήθειας αλλά στη χώρα των φαντασμάτων, που δεν υπάρχουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν και που πλανούν το νου, εμπαίζοντάς τον. Συνέπειες των φαντασιώσεων είναι η απώλεια της προσοχής, ο σκορπισμός του νου και η σκληρότητα της καρδιάς την ώρα της προσευχής. Έτσι αρχίζει η διαταραχή της ψυχής.Το βράδυ, όταν πηγαίνεις για ύπνο -που, μετά την εγρήγορση της ημέρας και σε σύγκριση μ' αυτήν, προεικονίζει τον θάνατο- να εξετάζεις τις πράξεις που έκανες όσο ήσουνα ξύπνιος. Ένας τέτοιος αυτοέλεγχος δεν είναι δύσκολος για τον άνθρωπο που ζει προσεκτικά. Γιατί η προσοχή εξαφανίζει τη λήθη, που είναι φαινόμενο τόσο συνηθισμένο σ' όποιον έχει περισπασμούς. Έτσι, λοιπόν, αφού θυμηθείς όλες τις αμαρτίες που έκανες στη διάρκεια της ημέρας, είτε με πράξεις είτε με λόγια είτε με σκέψεις, εγκάρδια πρόσφερε γι' αυτές τη μετάνοιά σου στο Θεό, έχοντας τη διάθεση της διορθώσεως. Μετά διάβασε τον κανόνα της προσευχής σου. Τέλος, κλείσε την ημέρα σου όπως την άρχισες, δηλαδή με θεϊκούς λογισμούς.Την ώρα που κοιμάται ο άνθρωπος, που πάνε όλες οι σκέψεις και τα αισθήματα του; Τι μυστική κατάσταση είναι αυτή του ύπνου, κατά την οποία τόσο η ψυχή όσο και το σώμα ζουν και συνάμα δεν ζουν, αποξενωμένα καθώς είναι από την αίσθηση της ζωής, σαν νεκρά; Ακατανόητος είναι ο ύπνος, όπως και ο θάνατος. Όπως στην αιώνια ανάπαυση, έτσι και στην πρόσκαιρη του ύπνου η ψυχή ξεχνάει ακόμα και τις πιο μεγάλες πίκρες, ακόμα και τις πιο φοβερές επίγειες συμφορές.Και το σώμα;!... Αφού σηκώνεται από τον ύπνο, οπωσδήποτε θα αναστηθεί και από τους νεκρούς.Ο μεγάλος αββάς Αγάθων είπε: «Είναι αδύνατο να προκόψουμε στην αρετή, αν δεν προσέχουμε άγρυπνα τον εαυτό μας». Αμήν. (Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, «Ασκητικές εμπειρίες» τ. Β΄. Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου) Πηγή: http://theomitoros.blogspot.com/2018/10/blog-post_31.html

Ο πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κοτσούρωφ (Kochurov) ήταν ο πρώτος κληρικός - θύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Το 1901 μ.Χ., μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, διορίσθηκε εφημέριος της Ρωσικής Κοινότητας του Σικάγου. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους στο Tsarskoe Selo, τον Νοέμβριο του 1917 μ.Χ. Το όνομά του μνημονεύθηκε δεύτερο, μετά από εκείνο του Μητροπ. Κιέβου αγίου Βλαδιμήρου, από τον Πατριάρχη Τύχωνα, κατά την Θεία Λειτουργία της 31/03/1918 μ.Χ.


Άγιος Ιωάννης Κοτσούρωφ ο πρωτομάρτυρας της νεότερης Ρωσίας

30 Οκτωβρίου, 2018

Ὄχι στὴ ζωὴ τῶν ἀνέσεων


Παιδί μου, λέει ὁ πατριάρχης Αβραὰμ στὸν ὀδυνώμενο ἄσπλα­χνο πλούσιο τῆς Παραβολῆς (Λουκ. ις΄ [16] 25), ποὺ στὸν τόπο τῶν βασάνων ζητεῖ ἀναψυχή, ἐνθυμήσου ὅτι σὺ ἀπόλαυσες τὰ ἀγαθά σου στὴ ζωή σου. Ἔζησες μὲ ἀνέσεις, ἐνῶ ὁ Λά­ζαρος ἔζησε μὲ ὑπομονὴ τὶς δυσκολί­ες καὶ τις στερήσεις. Τώρα πολὺ φυσικὸ καὶ δίκαιο εἶναι ὁ Λάζαρος νὰ παρηγο­ρεῖται καὶ νὰ εὐφραίνεται, καὶ  εσὺ ἀδιά­κοπα νὰ βασανίζεσαι, ὅπως ἀδιάκοπα εὐφραινόσουν στὴ γῆ. Τὸ ὁποῖο σημαί­νει γιὰ μᾶς πὼς ὅποιος ἐπιδιώκει στὴν ἐπίγεια πορεία του τὴ ζωὴ τῶν ἀνέσε­ων ἀδιαφορώντας γιὰ τοὺς ἄλλους, στὴ μετὰ θάνατον ζωὴ θὰ ὑποφέρει καὶ θὰ ὀδυνᾶται. Δὲν πρέπει, λοιπόν, νὰ ἐπι­ζητοῦμε οἱ πιστοὶ ἐδῶ στὴ γῆ   ζωὴ ἀνέ­σεων. Καὶ πολὺ φυσικὸ καὶ λογικὸ εἶναι αὐτό, ἀφοῦ ἐδῶ δὲν εἶναι ἡ πατρίδα μας ἀλλὰ τόπος ἐξορίας. Στὴ γῆ εἴμαστε ἐξόριστοι. Πατρίδα μας εἶναι ὁ οὐρανός. «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ [13] 14). Ξεπέσαμε λόγῳ τῆς παρακοῆς μας ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς Ἐδὲμ σ᾿ αὐτὴ τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Εἴμα­στε τώρα ἐξόριστοι καὶ προσωρινοί.  Ἐδῶ μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου μας θὰ τρῶμε τὸ ψωμί μας. Ἡ γῆ θὰ βγάζει ἀγκάθια καὶ ζιζάνια.  Καὶ ἡ Εὔα καὶ οἱ ἀπόγονοί της, ὅλες οἱ μητέρες δηλαδή, θὰ γεννοῦν μὲ λύπη τὰ παιδιά τους. Ὁ Κύριος μᾶς προειδοποίησε: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (Ἰω. ις΄ [16] 33). Καὶ ἀλλοῦ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει καὶ μᾶς προετοιμάζει: «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ΄ [14] 22). Καὶ «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. ζ΄ 14). Μὴ ζητᾶμε λοιπὸν ἐδῶ ζωὴ χωρὶς λύπη. Βίο ἄνετο καὶ ἀνώδυνο. Οἱ 
κα­κοπάθειες καὶ οἱ θλίψεις εἶναι τὸ ἀμόνι, ἐπάνω στὸ ὁποῖο σφυρηλατεῖται ὁ χα­ρακτήρας μας γιὰ νὰ γίνει κατάλληλος γιὰ τὴν εὐφροσύνη τοῦ Παραδείσου. Ἔτσι διαβάζουμε στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὅτι ἔζησε καὶ ὁ ἀναμάρτητος Κύριος ὡς ἄνθρωπος: μὲ στερήσεις, 
προσφυγιά, φτώχεια, κόπο, πόνο. «Οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄ 20). Ζεῖ μὲ ἐλεημοσύνες. Κάθεται κατάκοπος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία στὸ πηγάδι τοῦ 
Ἰα­κώβ.  Κοιμᾶται κουρασμένος μέσα στὴν τρικυμία στὸ πλοῖο. Ὑπομένει περιφρονήσεις καὶ τελειώνει τὴ ζωή Του ἐπάνω στὸ Σταυρό. Καὶ οἱ Μαθητὲς καὶ Ἀπόστολοί Του 
φυ­λακίζονται, ὁδοιποροῦν, λιθοβολοῦνται, πεινοῦν, διψοῦν, κακοπαθοῦν ποικιλο­τρόπως. 
Νὰ θυμηθοῦμε ἀκόμη καὶ τὸν Μωυσῆ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ποὺ ἀρ­νήθηκε νὰ ὀνομάζεται βασιλόπουλο καὶ προτίμησε νὰ κακοπαθεῖ μὲ τὸν λαό του παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁ­μαρτίας (βλ. Ἑβρ. ια΄ [11] 24­25). Καὶ οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες μέσα στὴν παγωμένη λίμνη γυμνοὶ ὅλη τὴ νύχτα ἔλεγαν: «Δριμὺς ὁ χειμὼν ἀλ­λὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος». Φοβερὴ ἡ πήξη τοῦ αἵματος, ἀλλὰ εὐχάριστη ἡ ἀπόλαυση τοῦ Παραδείσου. Ἂς πέσει τὸ χέρι, γιὰ νὰ ὑψώνεται στὸν οὐρανό. Ἂς καεῖ τὸ πόδι, γιὰ νὰ χορεύει ἐκεῖ. Καὶ ὁ φτωχὸς Λάζαρος τῆς Παρα­βολῆς, ποὺ μᾶς ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ τὸ ἄρθρο μας, ἀγόγγυστα σήκωνε τὴ δο­κιμασία του.  
Εἶναι εὔκολο πράγμα ὅμως ἡ ὑπομονετικὴ ἀντιμετώπιση τῶν δοκιμασιῶν καὶ θλίψεων;  Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε; Πρῶτον, ἐὰν ἔχουμε καρφωμένο τὸ βλέμμα μας στὸ «νέφος» τῶν Μαρτύ­ρων καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεώς μας, καὶ μάλιστα στὸν Ἐσταυρωμένο ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴ τῆς Πίστεώς μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος. Θὰ παίρνου­με δύναμη ἀπὸ Αὐτὸν καὶ τὸ ἅγιο παρά­ δειγμά Του γιὰ νὰ «τρέχωμεν 
δι’ ὑπομονῆς τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα» (Ἑβρ. ιβ΄ [12] 1). Μὲ τὸ παράδειγμα, τὶς μεσιτεῖες τῶν Ἁγίων καὶ τὴ Χάρι τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ ἀναστάντος Κυρί­ου μας θὰ μποροῦμε νὰ σηκώνουμε καὶ μεῖς τὸν δικό μας σταυρό. Καὶ δεύτερον, ἐὰν προσβλέπουμε στοὺς γλυκεῖς καρποὺς τῆς ὑπομονῆς στὶς κακοπάθειες. Ἂν σκεπτόμαστε μαζὶ μὲ τοὺς Σαράντα Μάρτυρες ὅτι «δριμὺς ὁ χειμὼν ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος». Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὑπέμειναν μὲ καρτερία τὶς κακοπάθειες καὶ δοκιμασίες, γι᾿ αὐτὸ καὶ δοξάστηκαν καὶ ζοῦν μὲ πνευματικὴ ἄνεση, χαρὰ καὶ εὐφρο­σύνη ἄληκτη καὶ αἰώνια. Ἔτσι γίνεται πάντοτε: «Ἐὰν συμπάσχουμε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, θὰ δοξασθοῦμε μαζί Του» (Ρωμ. η΄ 17). Ἂν σὰν τὸν ἄσπλαχνο πλούσιο ἐπιδιώξουμε ζωὴ μὲ ἀνέσεις, ροῦχα πολυτελή, φαγοπότια καὶ δια­σκεδάσεις, μετὰ θάνατον μᾶς περιμέ­νουν ὀδύνη καὶ βάσανα. Τὸ συμπέρασμα: Δὲν μᾶς ὑπόσχεται ὁ Χριστὸς ἐδῶ στὴ γῆ ἀνέσεις. Μὴ ἐπι­ζητοῦμε τὴν ἐγωιστικὴ ἀπόλαυση, γιατὶ δὲν μᾶς συμφέρει. Στὸν κόσμο αὐτὸ θὰ ἔχουμε θλίψεις. Ἡ ἄνεση θὰ εἶναι στὸν οὐρανό. Καὶ μάλιστα μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὅσο πιὸ πολὺ δοκιμάζεται κανεὶς καὶ δείχνει ὑπομονὴ καὶ καρτερία, τόσο πιὸ μεγάλη χαρά, εὐφροσύνη καὶ ἄνεση τὸν περιμένει ἐκεῖ. «Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερ­βολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν». Μᾶς ἑτοιμά­ζεται σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ αἰώνιο βά­ρος δόξας. Ἂς μὴν προσβλέπουμε στὰ βλεπόμενα· «τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσ­καιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια» (Β΄ Κορ. δ΄ 17­18).
Περ.''ο σωτηρ''2164

29 Οκτωβρίου, 2018

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Από τα εγκαίνια της νέας έκθεσής μας, στο μουσείο βαλκανικών πολέμων.

Τα εργα του αγαπητου συναδελφου Ιωαννη χαρακτηριζονται απο καλλιτεχνικη ευαισθησια .Συγχαρητηρια!

Με τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή και τον Δκτή της ΜΕΡΥΠ Υποστράτηγο Γρηγόρη Γρηγοριάδη.
 Με τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή

 Με τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή

 Με τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή

Με τον επίτιμο αρχηγό του ΓΕΣ, Στράτηγο κ. Φράγκο Φραγκούλη, τον Δήμαρχο Χαλκηδόνος και τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή

 Με τον επίτιμο αρχηγό του ΓΕΣ, Στράτηγο κ. Φράγκο Φραγκούλη, τον Δήμαρχο Χαλκηδόνος και τον αρχηγό του ΓΕΣ, Αντιστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή

 Με τον επίτιμο αρχηγό του ΓΕΣ, Στράτηγο κ. Φράγκο Φραγκούλη.

Σε πρώτο πλάνο ο Διοικητής του Γ΄Σώματος Στρατού, Αντιστράτηγος Δημήτριος Μπίκος.

Με τον επίτιμο αρχηγό του ΓΕΣ, Στράτηγο κ. Φράγκο Φραγκούλη.





 Από την αποχώρηση του αρχηγού του ΓΕΣ, Αντιστρατήγου κ. Αλκιβιάδη Στεφανή.

 Με τον εκλεκτό φίλο και συμμαθητή Υποστράτηγο Σίμο Κεβετζίδη, Διοικητή της ΙΙας Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού  και την σύζυγό του.

 Με τον Σίμο Κεβετζίδηκαι τον αδερφό μου Γιώργο.

 Με τον εκλεκτό φίλο Γιώργο Αναγνωστόπουλο.

 Με την Όλγα. Στο βάθος η Αγιά Σοφιά, όπως την ονειρευτήκαμε, όπως την αποτυπώσαμε και όπως ελπίζουμε να την δούμε. Με Σταυρό στον τρούλλο και χωρίς τα αυθαίρετα παλούκια που ασχημίζουν το τοπίο εδώ και 500 χρόνια.














https://ergastiri-psifidotou-agiografias.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html

28 Οκτωβρίου, 2018

Δοξολογία στη Σπάρτη για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Με την πρέπουσα λαμπρότητα εορτάσθηκε και φέτος σε όλη τη Χώρα η Εθνική Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940. Στη Σπάρτη, στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας, αμέσως μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, τελέσθηκε Δοξολογία υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου.

Στη συνέχεια εκφωνήθηκε ο Πανηγυρικός της Ημέρας από την δικηγόρο κ. Μαρία Βλήτα, μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης. Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και Βουλευτής Λακωνίας κ. Σταύρος Αραχωβίτης. Συμμετείχαν, επίσης, το σύνολο των τοπικών αρχόντων, οι επικεφαλής των Σωμάτων Ασφαλείας, αντιπροσωπείες των σχολείων της πόλης, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων.

Αμέσως μετά, στο Κενοτάφιο του βασιλια Λεωνίδα, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση και ακολούθησε απόδοση τιμών από τους επισήμους. Στις 12.00 ξεκίνησε η παρέλαση στην οδό Λυκούργου και οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με παραδοσιακούς χορούς στην Κεντρική πλατεία από μαθητές και μαθήτριες των σχολείων της πόλης.


Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΛΑΣΤΗΡΑ 1941 -Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ "ΟΧΙ" !


ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΜΑΧΟΝΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ! 
---------------------------------------------------------------------
ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΣ = ΦΑΣΙΣΜΟΣ !!
-----------------------------------------------------------------------

  Το 1945 οταν πρωθυπουργος της χώρας ηταν ο Στρατηγός Πλαστήρας και εν μέσω των Δεκεμβριανών , η εφημ ."ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΙΜΑ" (5/4/1945) δημοσίευσε Επιστολή του "Μαύρου Καβαλλάρη" προς τον Π.Μεταξά ΠΡΕΣΒΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΒΙΣΥ (οπου ειχε την εδρα της η φιλοναζιστική γαλλική κυβερνηση του Πεταιν) με ημερομηνία 16-ΙΟΥΛΙΟΥ-1941 , οπου μεταξύ άλλων ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ εγραφε : " Ο ΑΝΙΣΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΜΙΑΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΟΠΩΣ Η ΙΤΑΛΙΑ ΠΡΟΕΚΛΗΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΞΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. ΠΑΡΑ ΤΑΣ ΤΟΠΙΚΑΣ ΝΙΚΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑΝ ΠΡΟΗΣΘΑΝΟΜΗΝ ΤΑΣ ΟΛΕΘΡΙΑΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΜΙΑΣ ΑΣΤΟΧΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΙΚΑΝΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ. ΠΕΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940 ΕΙΧΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ ΟΤΙ ΥΠΗΡΧΕΝ ΕΔΑΦΟΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΙΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. ΕΚΑΜΑ Ο,ΤΙ ΗΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ ΤΑΥΤΗΝ ΟΠΩΣ ΕΠΩΦΕΛΗΘΕΙ Η ΕΛΛΑΣ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ. ΠΡΟΣΕΚΡΟΥΣΑ ΟΜΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΜΕΤΑΞΑ.." 
 Εκ του ολου κειμένου φαίνεται οτι ο Πλαστήρας ηταν οχι μονον εναντίον του ΟΧΙ και του Αγώνα στα Αλβανικα βουνά αλλά και κατά της μάχης στην Κρητη την οποίαν χαρακτήριζε παρακάτω στην ιδια επιστολή ως " ΑΣΚΟΠΟΝ ΠΑΡΑΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗΝ".. Μάλιστα αργότερα ,τον Σεπτεμβρη του '41 εστειλε τον εξ απορρήτων του Κ.ΠΥΡΟΜΑΓΛΟΥ στην Κατοχική Ελλάδα για να οργανώσει σχεδόν "φιλοαξονική" πολιτική , κομίζοντας επιστολές του - μια εξ αυτών και η επιμαχη προς τον πρέσβη στο Βισύ- απογοητεύοντας τον Ζέρβα ο οποιος προόριζε τον Πλαστήρα για υπαρχηγό του στον ΕΔΕΣ.. (Ο Ν.Ζερβας βεβαίως αφου επεισε τον Πυρομάγλου εδειχνε οπου χρειαζόταν μισές και σε ακινδυνα αποσπασματα τις Επιστολες Πλαστήρα , και τελικά καταφερε και ιδρυσε τον ΕΔΕΣ επικαλούμενος τον "Μαυρο Καβαλλαρη" παρα τον ΦΙΛΟΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟ του τελευταίου.. Βλ Σ.Γρηγοριάδη, Ιστορ.Συγχ.Ελλ.τ.1, σελ .156 κ.ε).
  Αφορμή για την εν λόγω επιστολή ηταν η μη ανανέωση του Διαβατηρίου του Πλαστήρα κατ εντολήν της Κυβερνησης Μεταξά. Εξ ου και ολο το μίσος του "Μαυρου Καβαλλάρη" κατά του Μεταξά και οι κατηγορίες του οτι οδηγησε την Χώρα στον ολεθρο πολεμώντας κατά των Ιταλογερμανών του Αξονα. 
Τονίζει μάλιστα οτι ο ιδιος πάντα εργαζόταν για την διευθέτηση της ελληνοϊταλικής διαφοράς με την μεσολάβηση των Γερμανων οι οποιοι δεν ηθελαν τη σύρραξη αλλά οδηγήθηκαν εκει τα πράγματα εξαιτίας της αδεξιότητας της ελλ.κυβέρνησης του "ΟΧΙ"... 
Τέλος ο Πλαστηρας αφήνει να αιωρειται η απειλή  οτι σε λίγο θα κατέχει ο ιδιος την εξουσία και εκεινος πιά θα μοιράζει διαβατήρια.. 
Γράφει απειλώντας :"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΟΛΩΝ.." Ολη η επίμαχη επιστολή ειναι μια κατηγορία κατά της Κυβέρνησης Μεταξά για το ΟΧΙ που ειπε στους Ιταλούς -συγκεκριμένα κατηγορεί τον Μεταξά ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ- ενω κατηγορεί ως ΑΣΧΕΤΟΥΣ και τους Στρατιωτικούς Ηγέτες που οδηγησαν την χώρα στο Αλβανικό Επος , θεωρώντας το ως "ΤΟΠΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ" οφειλόμενες μονον στην μαχητικότητα των απλών στρατιωτών.. 
 Βεβαια ιστορικώς η θέση αυτή υπέρ του Αξονος του Πλαστήρα ο οποίος ειχε εξοριστεί ( εξαιτίας του ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ το 1935) στην Νίκαια της Γαλλίας , εξηγείται λόγω των φανατικών ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΙΚΩΝ -αρα και ΑΝΤΙΑΓΓΛΙΚΩΝ - φρονημάτων του απορροια των πολιτικών παθών του ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ της εποχής....
 Μισώντας τους Αγγλους και τον Βασιλια Γεώργιο ο Πλαστήρας ειχε " συμπαθήσει" τους Γερμανούς Ναζί.. Παρόμοιες ΑΝΤΙΑΓΓΛΙΚΕΣ θέσεις με αυτές του Πλαστήρα ειχαν και άλλοι αντιβασιλικοί ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ Βενιζελικοί Αξιωματικοί οπως πχ ο ΓΟΝΑΤΑΣ , Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. 

Ηταν λοιπόν μεγάλη τύχη ΤΟΤΕ για τη Χώρα που στην κυβέρνηση υπήρχε η Δικτατορία ΜΕΤΑΞΑ και κατεξοχήν ο Βασιλέας ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β' -ακραιφνής Αγγλόφιλος- και εν τέλει απέφυγε η Ελλάδα (αν την κυβερνούσαν ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΙΚΟΙ -ΑΝΤΙΑΓΓΛΟΙ) να βγει στον Πολεμο υπέρ του Αξονα δηλ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΧΑΜΕΝΩΝ διότι ουδετερότητα ηταν τοτε εν τοις πράγμασι ανέφικτη (για καθαρώς γεωπολιτικούς λόγους οπως θα δουμε παρακάτω).
   Γράφει στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του ο Μεταξάς οτι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να διατηρήσει κάποια ουδετερότητα (παρά τις αοκνες προς τουτο προσπάθειες του) και τελικά τον Πολεμο θα τον κέρδιζαν πάλι οι δυνατοί στο ΝΑΥΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ Σύμμαχοι (Αγγλία & ΗΠΑ) κι οχι οι ισχυροί στον Στρατό Ξηράς Γερμανοί. Υπο  αυτήν την εννοια η "Αγγλοφιλία" του Μεταξά ειχε αφετηρία τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας.
Γι αυτό ηδη απο το 1938 ετοίμαζε την χώρα για πολεμο (εξ ου κι η περίφημη Γραμμη Μεταξά). Πράγματι η ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ για την Ελλάδα ηταν μακροπροθεσμα ΑΝΕΦΙΚΤΗ ΚΑΙ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΕ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ επειδή : 
 1) Απο την Ανατ.Μακεδονία ηταν ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΟΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΠΛΟΕΣΤΙ βασική πηγή καυσίμων για την Βέρμαχτ (το Πλοέστι βρισκόταν ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΙΚΩΝ απο τα μακεδονικά αεροδρομια). Ετσι θαπρεπε να βρουν τροπο οι Γερμανοί να εξασφαλίσουν τουλάχιστον την Ανατολικη Μακεδονία και σε αυτό ηταν αναμενόμενο να προστρέξουν για βοήθεια στους παλαιούς συμμάχους τους κι επωφθαλμιούντες την Μακεδονια ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ. 
 2) Απο την άλλη μεριά οι Αγγλοι ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑΝ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ χωρίς αμυνα για την υπεράσπιση των Ναυτικων τους Δυνάμεων στη Μεσόγειο. Ειναι σαφές δηλ οτι μια ουδετερη Ελλάδα σήμαινε μια ΔΙΧΟΤΟΜΗΜΕΝΗ Ελλάδα κατα τα πρότυπα των δύο Ελλάδων του 1ου Παγκ. Πολέμου.. Κι αυτό που δεν ειχε αντιληφθει ο Πλαστήρας ( και οι άλλοι αντιβασιλικοί Βενιζελικοί) το ειχε διαβλέψει ήδη απο το 1938 ο Μεταξάς οπως αποκάλυψε στους δημοσιογράφους στις 30-Οκτ-40 εξηγώντας τους οτι δεν μπορούσε παρά να αρνηθει να συμμορφωθει στο Ιταλικό τελεσίγραφο. Το ΟΧΙ για τον Μεταξα και τον Βασιλεα Γεωργιο Β΄ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ . Η άλλη επιλογή ηταν ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ. 
 ΥΓ. 
Ολόκληρη η επίμαχη επιστολή Πλαστηρα υπάρχει στην "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ " ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ (τ.4 , σελ.38 κ.εξ).
   Η δημοσίευση της Επιστολής ειχε ως συνέπεια την Πτώση της Κυβερνησης Πλαστήρα στις 7/4/1945 με κατηγορίες ..δωσιλογισμού. Πολλοί ειπαν τοτε οτι η Επιστολή (που ειχε "φτάσει" στα χέρια των Αγγλων μέσω πιθανώς κύκλων του Ζερβα ) δόθηκε απο αυτούς στις Εφημερίδες με στόχο την Πτώση ακριβώς του Πλαστήρα που δεν ηταν "υπάκουος" το '45 στην Αγγλική πολιτική η οποία επεδίωκε τοτε περιορισμό της ΡΩΣΙΚΗΣ (μέσω ΚΚΕ) επιρροής στην Ελλάδα.
https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2018/10/1941.html

Στρατὸς Λαγῶν μὲ Ηγέτη Λέοντα Κατασυντρίβει Στρατὸ Λεόντων μὲ Ηγέτη Λαγό


Ἄν... 
 Τότε ποὺ ἄφωνος ὁ κόσμος ἀτένιζε τοὺς ἀετοὺς πάνω στῆς Πίνδου τὶς κορφές... Τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ φασιστοναζιστι­κὸ τέρας θὰ δεχόταν τὸ θανάσιμο πλῆγμα... 
    
 Ἂν ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ ἡ τότε ἡγεσία τοῦ Ἔθνους, ἀναμετρώντας τὶς δυνάμεις του καὶ προβλέποντας τὴν ἀνα- πόφευκτη κατάληξη τοῦ ἀγώνα... 
 Ἂν σκεφτόταν μὲ μόνη τὴν ψυχρὴ λογική, ὅπως ἔκαναν οἱ ἄλλοι λαοὶ τῆς τρομοκρατημένης Εὐρώπης... 
 Ἂν λογάριαζε τὶς τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἄνισου ἀγώνα καὶ τὴν ἐπαπειλούμενη καταστροφή... 
 
 Ἂν τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940... Τότε ποὺ ἡ Ἱστορία δρασκέλιζε μὲ βιάση τὰ Ἠπειρωτικὰ βουνὰ καὶ πῆρε νὰ γράφει ΘΑΥΜΑ! 
 Τότε ποὺ ὁ Ἀχιλλέας ἄρχιζε νὰ συν­τάσσει τοὺς Μυρμιδόνες του... 
 Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Λεωνίδας κινοῦσε μὲ τὸ τριακοσάπειρο στράτευμά του ἀπὸ τὶς Θερμοπύλες... Ὅταν ἀπὸ τὴ Σαλαμίνα καὶ τὸν Μαραθώνα, ἀπὸ τὸν Γρανικὸ καὶ τὰ Γαυ- γάμηλα, ἀπὸ τὴν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ καὶ τὰ κάστρα τοῦ Μωριᾶ καὶ ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς τῶν Ἑλλήνων συνεκρο- τεῖτο τοῦ Δαβάκη τὸ Σύνταγμα... 
 Ἄν... Ἂν ἔλεγε, ναί! Καὶ ἄφηνε τοὺς ἐχθροὺς νὰ περάσουν... Ὤ, πόση θὰ ἦταν τότε ἡ καταστροφή! 
 Πόση ἡ ζημία! Ὁ ἀνείπωτος ὄλεθρος! Πόσος ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος πάνω σὲ ὅλους τοὺς λαούς. Κάθε ἀντίσταση θὰ ἔσβηνε, διότι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς κάθε στρατοῦ δὲν εἶναι τὰ ὅπλα ἀλλὰ ὁ φόβος. Ἡ Εὐρώπη ὅλη θὰ παρέλυε. 
Ἡ ἐπίθεση κατὰ τῆς Ρωσίας θὰ ἐκδηλωνόταν πολὺ νωρίτερα καὶ οἱ στρατιὲς τοῦ Χίτλερ θὰ σάρωναν τὴ ρωσικὴ γῆ πρὶν τὶς ἀποδεκατίσει ὁ φοβερὸς ρωσικὸς χειμώνας. Στὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα ἡ ζημία θὰ ἦταν ἀπροσμέτρητη. Τὰ σπίτια βέβαια θὰ ἔμεναν ἀνέπαφα ἀπὸ βομβαρδισμούς, ὁ ἀνθὸς τοῦ νεανικοῦ πληθυσμοῦ δὲν θὰ σάπιζε μὲς στὶς χαράδρες τῶν Ἀλβανικῶν βουνῶν, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀνάπηροι μὲ κομμένα πόδια, δὲν θὰ εἶχε ἐνσκήψει ἡ φοβερὴ πείνα τοῦ 1941, δὲν θὰ παραδίδονταν χωριὰ στὶς φλόγες· τὰ φριχτὰ ὁλοκαυτώματα τῶν Καλαβρύτων καὶ τόσων ἄλλων μαρτυρικῶν χωριῶν θὰ εἶχαν ἀποφευχθεῖ... Ὅμως... Ὅμως ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ ἦταν πιὰ Ἑλλάδα. 
Ἄλλο ὄνομα θὰ ἔπρεπε νὰ διαλέξει γιὰ νὰ μετέχει στὴ Νέα Ἐποχὴ τῆς ναζιστικῆς παραφροσύνης. Πῶς θὰ ἀτένιζε ἔπειτα τὴν Ἱστορία; Πῶς θὰ στεκόταν μπροστὰ στὸ Μνη- μεῖο τοῦ «Ἀγνώστου Στρατιώτου»..., ἐ­νώπιον τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολό­γου; Τί στεφάνι θὰ ἀπίθωνε στὴν ἀ­σπίδα τοῦ Λεωνίδα, στὸν ἀνδριάντα τοῦ Ἀλεξάνδρου, στὸν καβαλλάρη Κολοκοτρώνη!... 
 Ἀλλὰ ἡ ἡγεσία μας τότε, ὁ Κυβερνήτης Ἰωάννης Μεταξᾶς, ἀντέταξε τὸ μεγάλο ΟΧΙ ποὺ ἀνέστησε τὴν ἐλπίδα τῶν λαῶν ὅλης τῆς γῆς. Ἀφουγκράστηκε τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ καὶ στὴν κρίσιμη στιγμὴ ποὺ ὁ ἐχθρὸς ζήτησε τὰ ὅπλα, μπόρεσε νὰ ἐπαναλάβει τὰ τρομερὰ λόγια: «Μολών, λαβέ»· ἂν μπορεῖς, ἔλα νὰ τὰ πάρεις! Ἔπειτα σύνολος ὁ Ἑλληνισμὸς ὑψώθηκε γίγαντας. Σήκωσε στοὺς 
πολυχιλιόχρονους ὤμους του τοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Τὴν ἐλπίδα τῶν λαῶν. Τὸ ΟΧΙ του ἀντήχησε ὡς οἰκουμενικὴ προσταγή: Ὄρθιοι! Καὶ οἱ ἐχθροί; Δὲν πέρασαν; Πέρασαν! Ἀλλὰ πέρασαν νικημένοι. Διότι εἶχε ἡττηθεῖ τὸ πνεῦμα τους, ἡ ψυχή τους. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι καὶ θὰ εἶναι γιὰ πάντα νικημένοι. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα κατατρέχουν, εὐ­τελίζουν, ὑβρίζουν χυδαῖα τὴν Ἑλλάδα. Διότι κατατρύχονται ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ ἡττημένου. Ἀλλὰ τότε ὑπῆρχε ἡγεσία. Λάθος! ΗΓΕΣΙΑ! Μὲ κεφαλαῖα γράμματα. Ποὺ γνώριζε ὅτι «στρατὸς λαγῶν μὲ ἡγέτη λέοντα κατασυντρίβει στρατὸ λεόντων μὲ ἡγέτη λαγό». Καὶ τότε συνέπεσε ὁ στρατὸς τῶν λεόντων νὰ ἔχει καὶ ἡγέτη λέοντα. Ἐνῶ σήμερα.........
     
 Ἑβδομήντα οκτω χρόνια ἀπὸ τὴ μοναδικὴ ἐκείνη ἡμέρα ὁ στρατὸς τῶν λεόντων ἀναζητεῖ ἀκόμη λέοντα ἡγέτη. Κι ἂν τὸν βρεῖ..........  Ἄν!
 ''Ο ΣΩΤΗΡ'' 2163

27 Οκτωβρίου, 2018

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ( ιστορικό-ενημερωτικό, τιμής ένεκεν)


Κατά γενική αναγνώριση, η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί περίοπτο σταθμό στη μακραίωνη διαδρομή της Ελληνικής Ιστορίας και τους επικούς αγώνες της φυλής ενάντια στη βία και τη βαρβαρότητα. 
Η ιταλική «Μεγάλη Ιδέα» υπό την μορφή της αναγόρευσης της Μεσογείου σε «Mare Nostrum» επλανάτο από μακρού στον ορίζοντα. 
Ο Μουσολίνι, ωστόσο, συνέχισε τη σχετική πολιτική των προκατόχων του πολύ πιο δραστήρια. Ο δε κίνδυνος για την Ελλάδα κατέστη έκδηλος, αφότου οι Ιταλοί, στις 7 Απριλίου 1939, κατέλαβαν «αιφνιδιαστικά» την Αλβανία – επιδοθέντες εν συνεχεία, κατά διαστήματα, σε προκλητικές εις βάρος μας ενέργειες.
 Η απειλή, όμως, αποκαλυπτόταν ιδιαίτερα στυγνή με την επίδοση τις πρωϊνές ώρες της 28 Οκτωβρίου 1940 του ιταμού τελεσιγράφου από τον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά.
 O οποίος, διερμηνεύοντας την από καιρό διαμορφωθείσα ομόφωνη απόφαση του Έθνους, το απέρριψε ασυζητητί με τη γνωστή φράση «Αlors, c’ est. la guerre » (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο). Ήτοι αντιτάσσοντας το κοσμοϊστορικό «Όχι». 
Ο εθνεγερτήριος παιάνας των αρχαίων προγόνων μας «Ίτε παίδες Ελλήνων…» αντηχεί στους αιθέρες. Η οργή του ελληνικού λαού για τις προηγηθείσες αυθάδεις προκλήσεις των Ιταλών φασιστών, με κορυφαία τον άνανδρο τορπιλισμό της «Έλλης» μας στις 15 Αυγούστου, κατά την εορτή της θεομήτορος στην Τήνο, γαλβάνισε την εθνική ομοψυχία και τη μετουσίωσε σε ορμή και πάθος για τη νίκη. 

 Η εξοπλιστική προσπάθεια. 

 Αλλά ας έλθουμε στο κυρίως θέμα μας, αρχίζοντας με την προς πόλεμο προπαρασκευή. Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να διαπιστωθεί ότι, κατά τα έτη 1923 έως 1935, η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου (1924-1925) και, κυρίως, το καθεστώς Στρατηγού Πάγκαλου (1925-1926) είχαν καταβάλει αξιόλογες προσπάθειες στον τομέα των εξοπλισμών. 
Ωστόσο, κατά την πενταετία 1927-32, οι στρατιωτικές μας δαπάνες μειώθηκαν δραστικά, σε σημείο που η αναλογία έναντι εκείνων των επίβουλων γειτόνων μας περιορίσθηκε σε 1:3 έως και 1:4. Με την τότε κυβέρνηση να προβάλλει ως δικαιολογία για την παραμέληση των στρατιωτικών εξοπλισμών το επιχείρημα ότι η κυρία προσπάθεια της χώρας απέβλεπε στη διπλωματική της ισχυροποίηση και στην οικονομική της ανόρθωση. 
Εν συνεχεία, όμως, η μερική επιστράτευση που πραγματοποιήθηκε κατά τα σοβαρά πολιτικο-στρατιωτικά κινήματα της 6ης Μαρτίου 1933 και της 1ης Μαρτίου 1935 απεκάλυψε δυστυχώς τη γυμνότητα μας σε εφόδια και υλικά.
Κατά την τετραετία 1936- 40 διετέθησαν από εθνικούς πόρους πιστώσεις ύψους 15,7 δισεκατομμυρίων δραχμών – δηλαδή ποσό υπέρ πενταπλάσιο των διατεθέντων κατά τη δωδεκαετία 1923-35 3 δις. δρχ… Και ναι μεν, παρέμεναν σοβαρές ελλείψεις πολεμικού υλικού – οφειλόμενες κυρίως στην απροθυμία ικανοποίησης των προπληρωθεισών παραγγελιών μας από τις προμηθεύτριες χώρες, εξαιτίας των προβλημάτων που οι ίδιες οι τελευταίες αυτές αντιμετώπιζαν τότε. Πλην όμως οι σημαντικές αυτές πιστώσεις, σε συνδυασμό με τις καταβληθείσες άοκνες προσπάθειες, επέτρεψαν, από τη μια, την έγκαιρη κινητοποίηση των προβλεπομένων από το Σχέδιο Επιστρατεύσεως δέκα έξι μεραρχιών και έξι ταξιαρχιών, και, από την άλλη, την κατασκευή, κατά το μείζον μέρος της, της απαραίτητης έναντι της Βουλγαρίας οχυρώσεως – της γνωστής ως «Γραμμής Μεταξά». Κρίνεται δε σκόπιμο να επισημανθεί εδώ, ότι μέχρι τον Απρίλιο του 1939 ως εν δυνάμει αντίπαλος εθεωρείτο μόνον η Βουλγαρία. Διό και τα πολεμικά μας σχέδια μέχρι το 1939 αντιμετώπιζαν μόνον την εκ Βουλγαρίας (Β) απειλή. Όσον αφορά, εξ άλλου, στο Πολεμικό μας Ναυτικό, επιβάλλεται να επισημανθεί ότι λίγο πριν από τον πόλεμο είχαν παραληφθεί δύο νεότευκτα αντιτορπιλικά αγγλικής προελεύσεως – τα «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα». Και ότι στην περίοδο 1935-40 και κυρίως μετά το 1938, είχαν κατασκευασθεί οκτώ μεγάλα ναυτικά οχυρά, τα οποία συνδυάσθηκαν με ναρκοπέδια και ανθυποβρυχιακά κωλύματα. 
Σε σχέση δε με την Πολεμική μας Αεροπορία, δεν πρέπει να λησμονείται ότι, ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, η κατάσταση των αεροδρομίων μας ήταν μάλλον πρωτόγονη, στις παραμονές του πολέμου είχε ολοκληρωθεί η οργάνωσή τους σε νέες βάσεις, με τη συγκρότηση επτά κύριων, είκοσι δύο βοηθητικών και είκοσι πέντε εμπιστευτικού δικτύου αεροδρομίων. Χωρίς, ωστόσο, η κατάσταση όλων και κυρίως των βοηθητικών να ήταν ικανοποιητική. 

Προπαρασκευαστικές πολιτικο-στρατιωτικές ενέργειες. 

 Ως ενδεικτικά της ακλονήτου αποφάσεως να αντιταχθούμε στον εισβολέα σημειώνονται τα ακόλουθα: 
 α’) Την επομένη της αποβάσεως των Ιταλών στην Αλβανία, ήτοι στις 8 Απριλίου, εκδίδονται άμεσες διαταγές προς τις VIII και ΙΧ Μεραρχίες των συνόρων μας για άμυνα του πατρίου εδάφους, με ταυτόχρονη εξουσιοδότηση για κήρυξη τοπικής επιστρατεύσεως. 
 β’) Στις 13 Απριλίου 1939 οι Πρωθυπουργοί Αγγλίας και Γαλλίας εγγυώνται την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος και της Ρουμανίας. Και η μεν Ελλάς αποδέχεται την εγγύηση, όχι όμως και η Ρουμανία.
 γ’) Στις 4 Μαΐου τίθεται εν ισχύ το νέο Σχέδιο Επιχειρήσεων που προβλέπει την άμυνα ολοκλήρου του Ελλαδικού χώρου και αντιμετωπίζει ταυτόχρονη πλέον εισβολή από Ιταλία (Ι) και Βουλγαρία (Β) ήτοι το ΙΒ σχέδιο, ενώ παράλληλα αρχίζουν σύντονες εργασίες οχυρώσεως των τοποθεσιών έναντι του Αλβανικού μετώπου. 
 δ’) Η θητεία αυξάνεται σταδιακά από 18 σε 24 μήνες, στις παραγωγικές στρατιωτικές σχολές εισάγεται σημαντικός αριθμός μαθητών, αρχίζει εντατική εκπαίδευση των αγύμναστων και μετεκπαίδευση των γυμνασμένων, καθώς και διεξαγωγή ασκήσεων μεγάλης κλίμακας. 
 ε’) Το τελευταίο 10ήμερο του Αυγούστου 1939, λόγω προωθήσεως των ιταλικών δυνάμεων στα σύνορα μας, κηρύσσεται τοπική επιστράτευση. Στις 17 Σεπτεμβρίου, όμως, οι Ιταλοί αποσύρονται και οι δυνάμεις μας μεταπίπτουν στην ειρηνική τους κατάσταση. 
 στ’) Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, μετά την εσπευσμένη οχύρωση του τομέως έναντι της Αλβανίας και τις πληροφορίες περί ουδετερότητας της Γιουγκοσλαβίας, κοινοποιείται το ΙΒα Σχέδιο Επιχειρήσεων, το οποίο προέβλεπε προωθημένη άμυνα εγγύς της ορίου γραμμής, έναντι του ΙΒ που παραχωρούσε σημαντικό χώρο στην Ήπειρο και την Δυτική Μακεδονία. 
 ζ’) Μετά την έναρξη στις 3 Σεπ. 1939 του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το εμπορικό μας ναυτικό αφήνεται σιωπηρά να υποστηρίξει τις θαλάσσιες μεταφορές παντοειδούς υλικού των συμμάχων, υποστάν έκτοτε σοβαρότατες απώλειες.
 η’) Στις 20 Απριλίου 1940 εκδίδεται και δεύτερη παραλλαγή του αρχικού σχεδίου, το ΙΒβ, το οποίο αντιμετώπιζε και θαλάσσιες ενέργειες των Ιταλών, με τη διάθεση χερσαίων δυνάμεων σε κρίσιμες περιοχές (Πρέβεζα, Κρήτη κ.α.)
 θ’) Μετά την υπογραφή, στις 22 Μαΐου, από τη Γερμανία και την Ιταλία του «Χαλύβδινου Συμφώνου», ο Μεταξάς καλεί τον Γκράτσι και του ανακοινώνει ότι «αν προσβληθούν τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα αντισταθούμε αντί πάσης θυσίας και δι’ όλων των μέσων». ι’) Στις 10 Ιουνίου, η Ιταλία – «κατόπιν εορτής», με τη Γαλλία ψυχομαχούσα – κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας. Έκτοτε δε οι Ιταλοί αποθρασύνονται και τα εις βάρος μας επεισόδια είναι αλλεπάλληλα. 
 ια’) Κατά την ίδια εκείνη περίοδο, περατώθηκε η κατασκευή της νευραλγικής οδικής αρτηρίας Καλαμπάκας Μετσόβου – Ιωαννίνων και αναβλήθηκε η αποξήρανση των ελών του ποταμού Καλαμά στην περιοχή Καλπακίου – τα οποία έλη, λίγο αργότερα, έγιναν ο τάφος των Ιταλικών αρμάτων. 
 ιβ’) Μετά τον άνανδρο τορπιλισμό της «Έλλης» στις 15 Αυγούστου 1940, οι μεν ιταλικές δυνάμεις προωθούνται στα σύνορα μας και λαμβάνουν σαφώς επιθετική διάταξη, εμείς δε κηρύσσουμε και πάλι επιστράτευση των έναντι της Αλβανίας δυνάμεων μας, καθώς, σταδιακά, από το τελευταίο 10ήμερο του Αυγούστου, και ορισμένων άλλων. Και φθάνουμε έτσι στις 28 Οκτωβρίου, οπότε, μαζί με την κήρυξη του πολέμου αναγγέλλεται και η γενική επιστράτευση. Θα επικαλεσθούμε, τέλος, την εγγραφή στις 9 Απριλίου 1939 στο «Ημερολόγιο» του Ιωάννου Μεταξά της φράσης «…θα προτιμήσω ακόμη την καταστροφήν της πατρίδος μου παρά την ατίμωσιν…», για να διατυπώσουμε την άποψη ότι το «ΟΧΙ» στους εισβολείς, μολονότι τυπικά ελέχθη από τον τότε πρωθυπουργό στις 28 Οκτωβρίου 1940, είχε ουσιαστικά αποφασισθεί από την αξία πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία άμα τη αποβιβάσει των Ιταλών στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939. 

 Συσχετισμός δυνάμεων και επακόλουθοι περιορισμοί.

 Πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι σε ολόκληρο αυτό το διάστημα ο Λαός υφίστατο αγόγγυστα το βάρος των παραπάνω επαχθών μέτρων και είχε σιωπηρά και ομόθυμα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συναινέσει σε αυτήν την απόφαση. Ας εξετάσουμε ήδη πολύ συνοπτικά τις αιτιάσεις ορισμένων περί ηττοπάθειας, αλλά και στρατηγικών σφαλμάτων, της τότε πολιτικό-στρατιωτικής ηγεσίας. 
 Η Ιταλία, στα πρόθυρα του πολέμου, υπολογιζόταν ως μεγάλη ευρωπαϊκή και αποικιοκρατική δύναμη. Μετά την ενσωμάτωση της Αλβανίας τον Απρίλιο 1939, οι Ιταλοί είχαν, στις 10 Ιουνίου 1940, εισβάλει στην παραπαίουσα Γαλλία και προσαρτήσει τη γαλλική Σαβοΐα και την Κορσική. Το θέρος, επίσης, του 1940, είχαν εκδιώξει τους ανέτοιμους και ολιγάριθμους Βρετανούς από την Ερυθραία και την Σομαλία. Μεθυσμένοι, δε, από τις σχετικά εύκολες επιτυχίες τους και μη λαμβάνοντας τα επιβαλλόμενα μέτρα ασφαλείας, πραγματοποιούν στις 15 Οκτωβρίου ευρεία σύσκεψη στη Ρώμη, στο περίφημο Παλάτσο Βενέτσια, κατά την οποία, αφού διαβεβαιώνουν τον Μουσολίνι ότι θα έκαναν στην Ελλάδα στρατιωτικό περίπατο (passegiata militare), αποφασίζουν να εισβάλουν στις 26 Οκτωβρίου – για να μεταθέσουν, λίγες ημέρες αργότερα, την ημερομηνία για τις 28 Οκτωβρίου. Όλα δε τα όσα εν συντομία εκθέσαμε, έκαναν την υπεύθυνη πολιτικό-στρατιωτική ηγεσία μας να αντιμετωπίζει με σύνεση και διακριτικότητα – υπερβολική, ίσως – τις αήθεις προκλήσεις του Ευρωπαίου, και όχι Βαλκανίου, αντιπάλου, τον οποίο εκαλείτο εντελώς μόνη και αβοήθητη να αντιμετωπίσει. Συγκρίνοντας, τώρα, τις αντίπαλες δυνάμεις στις παραμονές της ιταλικής επιθέσεως, διαπιστώνουμε τα ακόλουθα: Από πλευράς στρατού ξηράς, η υπεροχή των ιταλικών ετοιμοπόλεμων δυνάμεων ήταν σημαντική (3,5:1) σε πεζικό – συμπεριλαμβανομένων και περίπου δέκα πέντε ταγμάτων Αλβανών, κυρίως Τσάμηδων – και ακόμη σοβαρότερη ( 4:1) σε πυροβολικό. Ενώ, η παρουσία της ιταλικής τεθωρακισμένης μεραρχίας «Centavro» (Κένταυρος), με σύνολο εκατόν εξήντα εννέα ελαφρών αρμάτων, έναντι ουδενός δικού μας, ενίσχυε σημαντικά τις ιταλικές επιθετικές δυνατότητες. Ακόμη δυσμενέστερος ήταν ο συσχετισμός στους τομείς του πολεμικού ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, έναντι εξήντα ενός ιταλικών αντιτορπιλικών, διαθέταμε δέκα, εξ ων μόνον δύο προσφάτου κατασκευής, και έναντι εκατόν δέκα εννέα υποβρυχίων, μόνον έξι παλαιά. Και ότι οι Ιταλοί διέθεταν παρατακτή δύναμη τετρακοσίων εξήντα τριών περίπου αεροσκαφών πρώτης γραμμής, έναντι εβδομήντα επτά δικών μας μαχητικών. Με τις αδυναμίες αυτές να αναγκάζουν τις δυνάμεις μας να αποφεύγουν τις πεδινές ζώνες, οι οποίες θα επέτρεπαν την ταχεία κίνηση και τα αποφασιστικά αποτελέσματα, και να τις υποχρεώνουν να ελίσσονται πεζή, με χαρακτηριστική βραδύτητα, από τις πανύψηλες και χιονισμένες ορεινές προσβάσεις. Στους περιορισμούς δε αυτούς εστιάζονται κυρίως οι διχογνωμίες που έκτοτε ανεφύησαν – ειδικότερα σε ό,τι αφορά στη διστακτικότητα των μεγάλων κλιμακίων να εκμεταλλευθούν τις τοπικές επιτυχίες και να αποδυθούν εν συνεχεία στην καταδίωξη του εν συγχύσει υποχωρούντος εχθρού. Κατά τα λοιπά, σημειώνοντας και την επαμφοτερίζουσα στάση των Γιουγκοσλάβων, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι Άγγλοι σύμμαχοι μας – και δεν παραβλέπουμε τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν – δεν μας ενίσχυσαν στο μέτρο που όφειλαν και μπορούσαν να το πράξουν. Και κυρίως ότι δεν απέτρεψαν την δια θαλάσσης μεταφορά μεγάλου όγκου Ιταλικών Δυνάμεων στην Αλβανία από τον Δεκέμβριο κι έπειτα. Παρ’ όλα δε αυτά, ο Στρατός μας, διαπνεόμενος από υψηλό φρόνημα και αντιπαρερχόμενος τις κακουχίες, κατόρθωσε μέσα σε ενάμισυ μήνα, όχι μόνο να εκδιώξει τον εισβολέα, αλλά και να απελευθερώσει μεγάλο τμήμα της μαρτυρικής μας Βορείου Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας σε βάθος κυμαινόμενο από 30 έως 50 χλμ, μέσα σ’ ένα παραλήρημα χαράς των Ελλήνων κατοίκων τους και ενώ ήδη οι Ιταλοί από τις αρχές Δεκεμβρίου συζητούσαν περί συνθηκολογήσεως. Ενώ αργότερα, μετά την οικτρή αποτυχία της μεγάλης εαρινής επιθέσεως των Ιταλών, της γνωστής «ΠΡΙΜΑΒΕΡΑ» (διεξαχθείσης από τις 9 έως 24 Μαρτίου 1941), ο Μουσολίνι, υπό τα όμματα του οποίου εξελίχθηκε η αποτυχία αυτή, ταπεινωμένος και απογοητευμένος θα αναμείνει την επέμβαση του Χίτλερ για να τον βγάλει, ως «ο από μηχανής θεός», από το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει. 

Αμφισβητήσεις και παρανοήσεις. 

 Στο σημείο αυτό, κρίνεται επιβεβλημένο να παρατεθούν ορισμένα στοιχεία, προκειμένου να διαλυθεί ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο το κύριο βάρος του πολέμου έφεραν οι έφεδροι αξιωματικοί, με αποτέλεσμα να υποστούν δυσαναλόγως υπέρτερες απώλειες έναντι των μονίμων συναδέλφων τους. Από επίσημα κείμενα προκύπτει ότι οι συνολικές απώλειες των αξιωματικών του στρατού ξηράς της περιόδου 1940-41 ανήλθαν σε 754 νεκρούς, εξ ων 346 μόνιμοι επί συνόλου 4130 και 408 έφεδροι επί δυνάμεως 5200, αποτελούντες, αντιστοίχως, το 8,84% και το 7,85% της συνολικής αριθμητικής τους δύναμης. Και σε 1484 τραυματίες, εξ ων 529 μόνιμοι και 955 έφεδροι, αποτελούντες αντιστοίχως το 12,3% και το 18,4% της συνολικής αριθμητικής τους δύναμης. 
 Ένα δεύτερο θέμα που κατά καιρούς έχει δώσει λαβή σε διϊστάμενες εκτιμήσεις είναι η απόφαση να διευθύνει ο Αρχιστράτηγος τις επιχειρήσεις από την Αθήνα. Καθώς ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το Γενικό Στρατηγείο έπρεπε να είχε προωθηθεί στην Ήπειρο. Θα παρατηρούσαμε, ωστόσο, ότι οι αντιμετωπιζόμενες τότε απειλές κάλυπταν ολόκληρο τον χερσαίο και νησιώτικο χώρο του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους, καθώς και την Κρήτη – και ότι, συνεπώς, μόνο από κεντρική θέση, διαθέτουσα κατάλληλη επικοινωνιακή υποδομή, μπορούσαν να ελέγχονται. Πέραν τούτου, όμως, οι πληροφορίες των διπλωματικών πηγών από τις αρχές Νοεμβρίου περί σχεδιαζόμενης γερμανικής εισβολής στη Μακεδονία και Θράκη, η ανάγκη συντονισμού των επιχειρήσεων και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και οι αλλεπάλληλες αφίξεις πολιτικοστρατιωτικών βρετανικών κλιμακίων από την έναρξη του πολέμου, επέβαλλαν την παραμονή του Αρχιστρατήγου στην Αθήνα, πλησίον της κυβερνήσεως, της οποίας άλλωστε αποτελούσε και τον κυριότερο σύμβουλο επί στρατιωτικών θεμάτων. Και, πάντως, ας σημειωθεί, ότι από την 17η Δεκεμβρίου και μέχρι τον Μάρτιο 1941, όταν ιδρύθηκε το Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου (ΤΣΗ), κλιμάκιο του Γενικού Στρατηγείου λειτουργούσε στην περιοχή Ιωαννίνων και ότι ο Αρχιστράτηγος, τουλάχιστον μια φορά τον μήνα και για αριθμό ημερών, βρισκόταν στη γραμμή των πρόσω. 
 Τέλος, έχει υποστηριχθεί ότι κακώς δεν χρησιμοποιήθηκαν οι απότακτοι ή επιστρατευθέντες αξιωματικοί των κινημάτων 1933 και 1935. Θα αντιτάσσαμε, όμως, ότι οι μεν πλείστοι των κατωτέρων αξιωματικών αυτής της κατηγορίας, όπως και αρκετοί ανώτεροι μη έχοντες σοβαρή εμπλοκή στα κινήματα, ανεκλήθησαν στην ενεργό υπηρεσία. Αλλά και ότι εύλογο ήταν, λόγω και της φύσεως του καθεστώτος, όπως και της αναταραχής που θα επροκαλείτο στο στράτευμα από την ανατροπή της επετηρίδος, οι ολίγοι πρωταίτιοι και οι υψηλόβαθμοι – μερικοί από τους οποίους είχαν καθαιρεθεί – να μην τύχουν της αυτής μεταχειρίσεως. 
 Εν κατακλείδι, ας αναρωτηθούμε: Τι θα συνέβαινε, αν εκείνο το δραματικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου η Ελλάδα είχε πει ΝΑΙ – όπως έκαναν στη ροή του Πολέμου τόσες άλλες χώρες; Ο τότε Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς, στις 30 Οκτωβρίου 1940, σε έναν μνημειώδη αλλά και προφητικό λόγο του προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων, αφ’ ενός μεν, είχε προβλέψει ότι τελικά τον πόλεμο θα κέρδιζαν οι Άγγλοι, αφ’ετέρου όμως, είχε προεξοφλήσει ότι, αν αντί του ΟΧΙ είχαμε πει ΝΑΙ, η Ελλάδα θα ετριχοτομείτο. Με ένα κράτος των Αθηνών, περιορισμένο κατά κύριο λόγο στην ηπειρωτική Ελλάδα, να καθίσταται προτεκτοράτο των Ιταλών. Με τη Δυτική Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία προσαρτώνται από τους Βουλγάρους. Και με την Κρήτη και ορισμένα νησιά του Αιγαίου να καταλαμβάνονται για ευνόητους λόγους από τους Άγγλους. Μια τέτοια δε εξέλιξη των πραγμάτων θα είχε τεράστιες, και άκρως αρνητικές για τη συμμαχική υπόθεση, πολιτικές, ηθικές και στρατιωτικές συνέπειες. Πολιτικές, στα Βαλκάνια τουλάχιστον, γιατί θα εξωθούσε τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, αλλά και αυτήν την Τουρκία να προσεγγίσουν ακόμη περισσότερο τον Άξονα ή και να ευθυγραμμισθούν με αυτόν. Ηθικές, γιατί θα αποθάρρυνε πλήρως κάθε σκέψη αντιστάσεως κατά του Άξονος. Και σρατιωτικές, γιατί δεν θα είχε φθαρεί ο ιταλικός στρατός στην Αλβανία. Κυρίως, όμως, η Γερμανία δεν θα είχε αναγκασθεί να διεξαγάγει τον Απρίλιο – Μάιο την εκστρατεία κατά της Ελλάδος. Και συνακόλουθα δεν θα καθυστερούσε η εξαπόλυση της επιθέσεως κατά της Σοβιετικής Ενώσεως κατά πέντε, τουλάχιστον, εβδομάδες. Βέβαια, η ανεκτίμητη αυτή συμβολή μας στον συμμαχικό αγώνα ξεχάστηκε στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων της ειρήνης, το 1946. (Μολονότι δεν πρέπει να παραβλέπεται, εν προκειμένω, και η δική μας σοβαρή υπαιτιότητα, με τις έκρυθμες καταστάσεις που επικρατούσαν τότε στη χώρα μας, αλλά και τα όσα θλιβερά είχαν προηγηθεί, κατά τη διάρκεια της κατοχής, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Μέση Ανατολή.) Οπωσδήποτε, όμως, η ηρωική αντίσταση της Ελλάδος κατά των δυνάμεων του Άξονος είχε παγκόσμια απήχηση – αλλά και σημαντικότατη επίδραση στην πορεία και έκβαση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Διότι, επί πλέον των όσων λίαν σημαντικών επιπτώσεων ήδη αναφέρθηκαν: Διέλυσε τον μύθο για την ισχύ του ιταλικού στρατού. Ενθάρρυνε τους ολιγάριθμους Βρετανούς στην Αίγυπτο να ενεργήσουν επιθετικά. Και κυρίως κατέδειξε ότι ο Άξονας δεν ήταν «αήττητος». Και επειδή δεν είναι στις προθέσεις μας η ωραιοποίηση των πραγμάτων, δεν θα αρνηθούμε ότι μπορεί και σφάλματα να έγιναν και παραλείψεις να σημειώθηκαν και ακόμη και λιποψυχίες να παρατηρήθηκαν – όπως συνέβη και θα συμβαίνει παντού και πάντοτε στους πολέμους. Αλλά τέτοια περιστατικά δεν πρέπει να απομονώνονται ή να διογκώνονται – και πάντως δεν είναι ικανά να αμαυρώσουν την συνολική εικόνα της καθολικής συμμετοχής και εθελοθυσίας Λαού και Στρατού στην Εποποιία του 1940-41. 
 Στις 28 Οκτωβρίου 1940, η γενιά των πατέρων μας αποδύθηκε σ’ έναν αγώνα με πίστη και αυταπάρνηση αντάξια των προγόνων μας και των πεπρωμένων της φυλής μας. Στη σημερινή δε συγκυρία, όταν διαγράφεται σοβαρή και διαρκής η απειλή κυρίως από τον εξ ανατολών γείτονα μας και όταν το μείζον που μπορούμε να προσδοκούμε από τους ισχυρούς της γης είναι δυστυχώς η τακτική του Ποντίου Πιλάτου, επιτακτική προβάλλει υπέρποτε άλλοτε η ανάγκη να ενστερνισθούμε την επιταγή που μας άφησε η γενιά του -40 για αρραγή ενότητα και εθνική ομοψυχία, ως τη μοναδική συνταγή για την επιτυχή αντιμετώπιση των εθνικών μας προβλημάτων. https://diafimiseto.wordpress.com/2018/10/26/

Αλλάζει η ώρα τα ξημερώματα της Κυριακής 28 Οκτωβρίου



Αλλάζει η ώρα σε χειμερινή την τελευταία Κυριακή του μήνα, 28 Οκτωβρίου, έτσι στην Ελλάδα θα πρέπει να μετακινήσουμε τους δείκτες των ρολογιών μία ώρα πίσω και αντί για 4 τα ξημερώματα να δείχνουν 3 τα ξημερώματα.

Το τελευταίο διάστημα επικράτησε σύγχυση σχετικά την εναλλαγή ανάμεσα σε θερινή και χειμερινή ώρα έπειτα από πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για κατάργησή της.


Μέχρι το τέλος Απριλίου 2019, σύμφωνα με τις επιταγές της Κομισιόν, κάθε κράτος μέλος της ΕΕ θα πρέπει να επιλέξει αν θα ακολουθήσει τη σχετική πρόταση, εφόσον επικυρωθεί το σχέδιο να μπει τέλος στις εποχικές αλλαγές ώρας. Να σημειωθεί ότι η Επιτροπή βασίστηκε κυρίως στο αποτέλεσμα διαβούλευσης που πραγματοποιήθηκε φέτος το καλοκαίρι μέσω διαδικτύου. Σε αυτό το διαδικτυακό δημοψήφισμα ψήφισαν 4,6 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, το 84% των οποίων τάχθηκε υπέρ της κατάργησης της αλλαγής ώρας.

Αν η Ελλάδα επιλέξει τελικά να σταματήσει να...γυρίζει τους δείκτες των ρολογιών τότε η αλλαγή ώρας στις 31 Μαρτίου 2019 θα είναι το τελευταίο υποχρεωτικό πέρασμα στη θερινή ώρα, ενώ οι χώρες που επιθυμούν να επιστρέψουν μόνιμα στη χειμερινή ώρα θα έχουν τη δυνατότητα να την αλλάξουν μια τελευταία φορά στις 27 Οκτωβρίου 2019. Αυτή τη στιγμή οι χώρες της ΕΕ κατανέμονται σε τρεις διαφορετικές ωριαίες ζώνες:

1. την ώρα της δυτικής Ευρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο)

2. την ώρα της κεντρικής Ευρώπης (17 χώρες) και

3. την ώρα της ανατολικής Ευρώπης (Ελλάδα, Κύπρος, Βουλγαρία, Εσθονία, Φινλανδία, Λετονία, Λιθουανία και Ρουμανία)

Η πρώτη φορά πάντως που έγινε αναφορά περί θερινής ώρας ήταν το 1784 από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, ο οποίος εξέφρασε την ιδέα με άρθρο του σε γαλλική εφημερίδα.

Ο Φραγκλίνος παρουσίασε ένα σχέδιο για τον περιορισμό του κόστους φωτισμού, «να περιορίσουν οι Γάλλοι τη χρήση κεριών» προτείνοντάς τους να ξυπνάνε μια ώρα νωρίτερα. Πέρασαν πάνω από εκατό χρόνια για να εφαρμοστεί τελικά το μέτρο της αλλαγής σε θερινή ώρα. Πρώτη ήταν η Γερμανία το 1916 κατά την διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, το παράδειγμα της οποίας ακολούθησε και το Ηνωμένο Βασίλειο. Δυο χρόνια αργότερα, το 1918, το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την τυπική χρήση των χρονικών ζωνών και επισημοποίησε την αλλαγή της θερινής ώρας. Το μέτρο αυτό όμως καταργήθηκε αμέσως μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου, κυρίως των αγροτών, οι οποίοι χρειάζονταν το φως του ήλιου από νωρίς το πρωί για να κάνουν τις αγροτικές τους εργασίες.

Στην Ελλάδα η εφαρμογή της θερινής ώρας έγινε δοκιμαστικά για πρώτη φορά το 1932, αλλά τελικά δεν υιοθετήθηκε μέχρι το 1975 που αποφασίστηκε να «γυρνάμε» τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου και μια ώρα πίσω την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου. Η αλλαγή της ώρας, σύμφωνα με την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποχρεώνει με νόμο να την τηρήσουν όλα τα κράτη μέλη.

26 Οκτωβρίου, 2018

Ὁ Μέγας Δούξ-Μνήμη Αγίου Δημητρίου

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Εγκωμιάζοντας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους Αγίους της Εκκλησίας μας λέγει τα εξής χαρακτηριστικά :
«Οι Άγιοι είναι οι φίλοι του Χριστού, είναι οι στρατιώτες του Ουρανίου Βασιλέως, είναι τα πρόσωπα εκείνα τα οποία μετά παρρησίας προσεδρεύουν στο Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου και, δείχνοντας τις στρεβλώσεις και τα διάφορα μαρτύρια τα οποία υπέμειναν στην γη, παρακαλούν τον Δεσπότη Χριστό να φανεί ελεήμων για το ανθρώπινο γένος.»
Και το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων είναι η επικοινωνία τους και η προστασία τους προς τα πρόσωπα των θεουμένων που ζουν στον πλανήτη αυτό της γης.
Για παράδειγμα:
Ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, η απαρχή του μοναχισμού της Αγιορειτικής Πολιτείας, είχε προστάτη και οδηγό στη ζωή του τον Άγιο Νικόλαο.
Ο Άγιος Λουκάς ο εν Στειρίω απολάμβανε καθημερινά την προστασία της Αγίας Βαρβάρας.
Ο Άγιος Θεόδωρος Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως ο Συκεώτης είχε την καθημερινή προστασία, οδηγία και φροντίδα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Ο Άγιος Νικάνορας είχε προστάτη τον Άγιο Μηνά στην Ενορία του οποίου στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε κατά θαυμαστό τρόπο.
Η Αγία Σοφία, η Ασκήτρια της Κλεισούρας, την ενίσχυε το παλληκάρι όπως έλεγε, ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Έβλεπε τον Άγιο Μηνά τον καβαλάρη να την φρουρεί και να την σκεπάζει.Ο Προφήτης Ηλίας ήταν ακόμη για αυτήν ένας θερμός συμπαραστάτης.
Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ήταν οι προστάτες της οικογενείας του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, του αδελφού του.

Γράφω όλα τα ανωτέρω για να αναφέρω ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο μας το περιγράφει ο Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο βιογράφος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αναφορικά με την παρουσία του Αγίου Δημητρίου στη ζωή του μεγάλου αυτού πατρός της Εκκλησίας.

Γράφει ο Άγιος Φιλόθεος : «Ενώ λοιπόν ήταν αφοσιωμένος στην ησυχία και προσευχόταν μόνος του γι’ αυτά προς τον Θεό, παρουσιάζεται μια τέτοια οπτασία σε στιγμή που του φάνηκε ότι είχε πέσει λίγο σε ύπνο κατά το μέσο της ευχής. «Μου εφάνηκε», λέγει, «ότι μαζί με τους αδελφούς εκείνους, με τους οποίους εσχεδιάζαμε την αναχώρησι, εστεκόμαστε στα προαύλια των ανακτόρων, ενώ ήταν παρών και ο βασιλεύς, καθήμενος βασιλικώς και υψηλώς στον βασιλικό θρόνο, και παρίσταντο οι δορυφόροι γύρω του, οι συγκλητικοί και οι τάξεις των αξιωματούχων.
Ένας από αυτούς ήλθε προς εμάς με μεγαλοπρέπεια και παρρησία (που εφαινόταν ότι έφερε την στολή του δουκός) και εμένα μεν», συνεχίζει, «με περιέβαλε και με αγκάλιασε με τα δυο χέρια, σαν να με ετραβούσε προς τον εαυτό του, στρεφόμενος δε προς τους συντρόφους μου, είπεˑ Ιδού, όπως μπορείτε να ιδήτε και σείς, τούτον τον κρατώ κοντά μου, κατ’ εντολή του βασιλέωςˑ εσείς όμως, αν επιθυμήτε, πηγαίνετεˑ κανείς δεν θα σας εμποδίση»».

Η περιγραφή αυτή του ονείρου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά έδωσε το δικαίωμα στους Ορθοδόξους Χριστιανούς, κατά την περίοδο της Ρωμέικης Αυτοκρατορίας μας, να τιμούν ιδιαίτερα τον αθλοφόρο Μάρτυρα και να του αποδίδουν τον τιμητικό τίτλο του Μεγάλου Δουκός. Και αυτό φαίνεται σε μια περίφημη τοιχογραφία της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου όπου εικονίζεται ο Άγιος Δημήτριος με επίσημη στολή αξιωματούχου της αυτοκρατορικής αυλής, με ράβδο και να επιγράφεται: «Ο Μέγας Δουξ».

Γι’ αυτό και η τιμή του Αγίου στα παλαιότερα χρόνια ήταν καθολική και με επίκεντρο πάντοτε την Θεσσαλονίκη, τον τόπο του μαρτυρίου, τον τάφο του Αγίου και τα μαρτυρικά του λείψανα.
Στην υμνολογία ακόμη της Εκκλησίας έχουμε και την ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου με αποκορύφωμα την ημέρα της μνήμης του, ως την Κυριακή του Πάσχα.
Είναι ποίημα του Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Έτσι, ο μήνας Οκτώβριος αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αποπνέει ξεχωριστή χάρη και ευλογία για τον κάθε Μακεδόνα.
Αυτό το ενύπνιο μας φανερώνει επίσης ότι, όπως συμβαίνει στους επίγειους άρχοντες, όπου τα πρόσωπα της αυλής, του περίγυρου και ιδιαίτερα οι υψηλά ιστάμενοι έχουν παρρησία στον επίγειο άρχοντα, έτσι και οι Άγιοι κατά πολύ δυνατότερο τρόπο έχουν παρρησία στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού.

Στη σκέψη μου έρχονται τα λόγια του ΑγίουΠαϊσίου : «Το κερί το οποίο ανάβουμε προς τιμήν του Αγίου, ο Άγιος το παίρνει και το μεταφέρει στο Θρόνο του Χριστού και παρακαλεί για τη δική μας σωτηρία». Και αυτή η μικρή μας προσφορά και τα βήματά μας ακόμη που κάνουμε για να δείξουμε την ευλάβειά μας και τον σεβασμό μας στον Θεό ή μια προσευχή που κάνουμε δεν είναι άνευ σημασίας, για να θυμηθώ τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε για τον Άγιο Γεώργιο πώς το στόμα του είναι κολλημένο στο αυτί του Χριστού και όταν οι άνθρωποι προστρέχουν στην πρεσβεία του, τότε εκείνος ταχύτατα μεταφέρει τα αιτήματά τους στο αυτί του Χριστού.

Βλέπετε πως τα πράγματα στην εποχή μας άλλαξαν; Η εκκοσμίκευση και ο προτεσταντισμός έχουν εισέλθει θανάσιμα στο χώρο της Εκκλησίας. Δεν ζούμε, δεν βιώνουμε την ζωογόνο Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Δεν διαθέτουμε την ευλάβεια των προγόνων μας. Εκείνοι πεζοπορούσαν μεγάλες αποστάσεις για να προσκυνήσουν τον Μάρτυρα και να αναβαπτιστούν στα νάματα της Ορθοδόξου πίστεώς μας.

Στις αποσκευές τους είχαν την νηστεία, την προσευχή, την αγρυπνία, αλλά και τα υλικά αγαθά από τον ιδρώτα του προσώπου τους, το πρόσφορο, το κερί, το λάδι, το νάμα της Θείας Ευχαριστίας.Συμμετείχαν στην Τράπεζα του Χριστού και έτσι απολάμβαναν «ξενίας δεσποτικής». Γι΄ αυτό και είχαν στην ζωή τους συναντιλήπτορα τον Άγιο.
Ο Άγιος Δημήτριος, «των μαρτύρων η καλλονή, της Θεσσαλονίκης ο προστάτης και της Οικουμένης ο υπέρμαχος», έρχεται να μας υπενθυμίσει μια βασική αλήθεια: Επιστροφή στις παραδόσεις μας!
Και μας υπόσχεται την ακαταμάχητη βοήθεια του Θεού και την δική του πρεσβεία για την πόλη του, για την ελληνικότατη Μακεδονία μας και για τον καθένα που θα ζητήσει την μεσιτεία του στον Θρόνο του Θεού.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

Τιμήθηκε η μνήμη του ήρωα του ελληνοαλβανικού μετώπου Κρ.Κονσουλίδη

 Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ


Στη διάρκεια μιας σεμνής και συγκινητικής τελετής ο Δήμος Καβάλας και το Παράρτημα Καβάλας της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών, τίμησαν για μια ακόμη χρονιά τη μνήμη του ήρωα υπολοχαγού Κρίτωνα Κονσουλίδη που έχασε τη ζωή του πολεμώντας με αυτοθυσία στο ελληνοαλβανικό μέτωπο.
Απόγονοι του νεαρού υπολοχαγού, οι τοπικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές απέτεισαν φόρο τιμής μπροστά στη μαρμάρινη προτομή του στην ομώνυμη πλατεία που φέρει το όνομά του στο κέντρο της πόλης, θυμίζοντας σε όλους όχι μόνο τη θυσία του για την ελευθερία της πατρίδας αλλά και τα μηνύματα που περνάει στους σύγχρονους Έλληνες.
Ο Κρίτων Κονσουλίδης γεννήθηκε το 1920 στην Καβάλα και στις 5 Νοεμβρίου 1938 κατετάγη στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Ήταν ο πρώτος Καβαλιώτης που εισήχθη στην Σχολή από της ιδρύσεως της, το 1828. Στις 29 Οκτωβρίου 1940 λόγω του πολέμου και σύμφωνα με τον κανονισμό της σχολής προήχθη σε ανθυπολοχαγό και εστάλη σε μονάδα του μετώπου. Το 1945 με Βασιλικό Διάταγμα προήχθη, μετά θάνατον, στο βαθμό του Υπολοχαγού και τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας.
Ο Δήμος Καβάλας στις 4 Φεβρουαρίου 1973 τοποθέτησε μαρμάρινη προτομή του ήρωα σε μια μικρή κεντρική πλατεία. Το 2000 αυτή η μικρή πλατεία της Καβάλας πήρε το όνομά του. Η σορός του αρχικά ετάφη στο δημοτικό νεκροταφείο Ιωαννίνων και στη συνέχεια τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μαυσωλείο των πεσόντων εν πολέμω αξιωματικών που βρίσκεται στην είσοδο του Α' Νεκροταφείου Αθηνών.

«... Διότι η θυσία του δεν υπήρξε μάταια...»
Το Χειμώνα του 1941 ο νεαρός τότε Κρίτων Κονσουλίδης πολεμά στα βουνά της Ηπείρου. Είναι στο 90ό Σύνταγμα Πεζικού στο 3ο Τάγμα. Δευτεροετής εύελπις αυτός και το τάγμα του αντιμετωπίζουν την περίφημη μεραρχία των «Λύκων» της Τοσκάνης του ιταλικού στρατού. Οι Έλληνες πολεμούν με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, οι Ιταλοί υποχωρούν. Το πυροβολικό τους προσπαθεί να τους καλύψει.
Την 17η Ιανουαρίου 1941, την 8η πρωινή ένα θραύσμα πυροβόλου τραυματίζει τον Κρίτωνα Κονσουλίδη. «Όρθιος και ατάραχος αψηφών το τρομερόν εχθρικόν πυρ, εβάδιζε προς το καθήκον, ότε έτερον εχθρικόν βλήμα εκράγεν εις ολίγην απόστασιν τον ετραυμάτισε εις δεξιάν ωμοπλάτην...». Έτσι περιγράφει ο διοικητής του τάγματος τον τραυματισμό του Καβαλιώτη ανθυπολοχαγού σε επιστολή πού έστειλε μετά θάνατον στον πατέρα του, γιατρό Ιωάννη Κονσουλίδη στην Καβάλα.
Ο Καβαλιώτης ήρωας μεταφέρθηκε αρχικά στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και στη συνέχεια σε αυτό της Καβάλας όπου και απεβίωσε λόγω της σοβαρότητας των τραυμάτων του. Ο τραγικός πατέρας με επιστολή του ενημερώνει το διοικητή του τάγματος του γιου του για το θάνατο του παιδιού του.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1941 ο διοικητής γράφει στον πατέρα του Κονσουλίδη «αφού όμως επέπρωτο δια της θυσίας του να συμβάλει και αυτός μαζί με τόσους άλλους εις την δημιουργίαν του λαμπρού Εθνικού Οικοδομήματος του μέλλοντος, άς παρηγορήθώμεν (διότι και δι ημάς η λύπην δια την απώλειαν του υπήρξε μεγάλην) διότι η θυσία του δεν υπήρξε μάταια θα αναφέρηται δε και εις μίαν από τας λαμπροτέρας σελίδας της νεώτερης πολεμικής ιστορίας...».

Βασίλης Λωλίδης