31 Ιανουαρίου, 2019

Θὰ πᾶμε μερικὲς δεκαετίες πίσω.......


             Ο Σπύρος μεγαλώνει σὲ οἰκογένεια  ποὺ βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ γονεῖς του τὸ λένε καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουν στὶς συζητήσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους, ὅτι τὰ κοινωνικὰ προβλήματα δὲν τὰ λύνει ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ ἡ πάλη καὶ ὁ ἀγώνας. Τοὺς ἐνθουσιάζει ὁ Μάρξ, ὁ Λένιν, ὁ Μάο. Τὰ ἔντυπα μάλιστα ποὺ τοὺς προμηθεύουν, τοὺς πληροφοροῦν ὅτι στὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα οἱ ἄνθρωποι ἔχουν λύσει ὅλα τὰ καθημερινά τους προβλήματα καὶ δὲν πεινᾶνε. Τὸ κράτος φροντίζει γιὰ ὅλα. Τὰ πιστεύουν ὅλα αὐτὰ ὁ κὺρ Νίκος καὶ ἡ κυρία Στυλιανή. Γι’ αὐτὸ τὸν Σπύρο τους τὸν κατηχοῦν ἀπὸ τὴν κούνια του μὲ αὐτὲς τὶς ὑλιστικὲς ἰδέες. Κάποτε ὁ πατέρας του τοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία τοῦ Σπάρτακου, ποὺ ἦταν δοῦλος στὴ Ρώμη καὶ τὸ 71-73 π.Χ. ἡγήθηκε μεγάλης ἐπαναστάσεως τῶν δούλων ἐναντίον ὅλων ἐκείνων ποὺ τοὺς ἔπιναν τὸ αἷμα. Μιὰ Κυριακὴ ζήτησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του ὁ Σπύρος νὰ πάει στὴν ἐκκλησία μὲ τοὺς συμμαθητές του, γιατὶ γιόρταζε ὁ φίλος του καὶ μετὰ θὰ πήγαιναν στὸ σπίτι του γιὰ νὰ κερασθοῦν. 
–Σπύρο μου, δὲν μᾶς χρειάζεται οὔτε ἐκκλησία, οὔτε παπάδες. Αὐτοὶ κοιμίζουν τὸ λαὸ γιὰ νὰ μὴν ἀντιστέκεται στοὺς κεφαλαιοκράτες. Ἐμεῖς συσπειρωνόμαστε καὶ ἀντιστεκόμαστε. Τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς θὰ πᾶμε στὴ γειτονιὰ πόρτα-πόρ- τα. Θὰ ἔχω μαζί μου καὶ τὶς ἐφημερίδες τῆς παράταξής μας. Θὰ βρίσκουμε πολλοὺς στὰ σπίτια τους, θὰ κουβεντιάζου- με γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα τῆς χώρας μας, θὰ τοὺς διευκολύνουμε νὰ ἀγοράσουν τὴν ἐφημερίδα μας. 

        Ἔτσι μεγάλωσε ὁ Σπύρος. Μὲ τὸ διάβασμά του κατόρθωσε νὰ περάσει καὶ σὲ μιὰ σχολὴ τοῦ Πολυτεχνείου στὴν Ἀθήνα. Ἤδη λόγῳ τοῦ πατέρα του ἦταν δικτυωμένος στοὺς κομματικοὺς μηχανισμούς. Ξέρει τὰ μυστικὰ σχετικὰ μὲ τὸ πῶς νὰ κερδίζεται ἡ ψηφοφορία καὶ νὰ καταλήγουν οἱ γενικὲς φοιτητικὲς συνελεύσεις σὲ καταλήψεις καὶ τὰ παρόμοια. 
        Τελευταῖα ὅμως σὰν νὰ ἔπεσε κεραυνὸς ἐπάνω του, τὰ ἔχει λίγο χαμένα. Ἄρχισαν οἱ ἐφημερίδες νὰ γράφουν γιὰ τὴν κατάρρευση τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων. Κάθε μέρα ὅλο καὶ περισσότερες πληροφορίες ἔφθαναν γιὰ τὸ τί εἶδος παραδείσου κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα καὶ τὰ ὑψωμένα τείχη αὐτῶν τῶν κρατῶν. Ἔβλεπε στὶς φωτογραφίες νὰ σκαρφαλώνουν, προπάντων οἱ νέοι, στὰ πλοῖα γιὰ νὰ φύγουν σὲ γειτονικὲς χῶρες. Δὲν ἤξερε τί νὰ πρωτοσκεφθεῖ. Ἄλλα τοὺς μάθαιναν στὶς κομματικές τους συγκεντρώσεις, ἄλλα τώρα ἀποκαλύπτονταν. Γιὰ νὰ τοὺς καθησυχάσουν, τοὺς εἶπαν τελευταῖα οἱ καθοδηγητές τους ὅτι «δὲν ἐφαρμόστηκαν πλήρως οἱ ἰδέες τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Λένιν, γι’ αὐτὸ ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε τὴν πάλη καὶ τὴν ἀντίσταση ἐνάντια στὸ κεφάλαιο».
          Ὁ Σπύρος ὅμως εἶναι ἁγνὸς ἰδεολόγος, τώρα θὰ παλέψει ἀπὸ ἄλλο μετερίζι. Ἐντάσσεται στὴν παράταξη τῶν «ἀντιεξουσιαστῶν». Προμηθεύτηκε τὰ ἀνάλογα σπρέϋ καὶ γράφει συνθήματα στοὺς τοίχους: «Οἱ νόμοι στοὺς ὑπονόμους»· «Κλεῖσε μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ πάθεις ἔμφραγμα» – παραποιοῦσε τὸν στίχο τοῦ ποιητῆ ποὺ ἔλεγε «θὰ αἰσθανθεῖς κάθε εἴδους μεγαλεῖο» – καὶ πολλὰ ἄλλα. Στὶς διαδηλώσεις πρῶτος, ὁπλισμένος πάντοτε ἀνάλογα. Ἔτσι κυλοῦσαν οἱ μέρες του... 
          Σὲ μιὰ συζήτηση μὲ ἕνα συμφοιτητή του ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε γιὰ ξεκούραση μετὰ τὶς ἐξετάσεις τοῦ Ἰουνίου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἤθελαν νὰ δοῦν ἀπὸ κοντὰ τὴ ζωὴ τῶν Μοναχῶν. Εἶχαν μάλιστα πληροφορηθεῖ ὅτι κάποιος μεγαλύτερός τους συμφοιτητὴς ἔγινε Μοναχὸς ἐκεῖ. Ἀπὸ τὴν πρώτη ὅμως στιγμὴ ποὺ πάτησαν τὸ πόδι τους στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἄρχισαν νὰ ζοῦν οἱ δυὸ φοιτητὲς σὲ ἄλλο κόσμο. Ὅλα ἐδῶ ἀποπνέουν εἰρήνη, γαλήνη. Μοναχοὶ περιφέρονται σιωπηλοὶ καὶ ἐργάζεται ὁ καθένας μὲ ἀφοσίωση στὸ διακόνημά του. Συμμετέχουν οἱ δυὸ φοιτητές μας σὲ ὅλες τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες. Ἡ σεμνὴ ψαλμωδία τῶν Μοναχῶν, τὸ μισοσκόταδο στὸ Ναὸ μὲ τὸ ἱλαρὸ φῶς τῶν κανδηλιῶν μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου τοὺς δημιουργοῦν κατάνυξη. Τοὺς σπρώχνουν νὰ πεῖ ὁ καθένας κάποια μικρὴ προσευχή. Μετὰ τὴν Ἀκολουθία ὁ καθορισμένος Μοναχὸς καλεῖ ὅλους τοὺς προσκυνητὲς νὰ προσκυνήσουν τὰ ἅγια λείψανα ποὺ φυλάσσονται στὸ Μοναστήρι τους.
 Ὁ Σπύρος πρώτη φορὰ ζεῖ τέτοιες ἐσωτερικὲς καταστάσεις. Νιώθει ψυχικὸ συγκλονισμό. Σκέπτεται, ξανασκέπτεται αὐτὰ ποὺ τώρα βλέπει καὶ ζεῖ. Κουβέν- τιασε καὶ μὲ κάποιο σεβάσμιο Γέροντα Πνευματικό, πτυχιοῦχο τοῦ Πολυτεχνείου. Εἶπαν πολλὰ οἱ δυό τους. Στὸ τέλος τοῦ ὑπέδειξε ὁ Γέροντας στὴν Ἀθήνα νὰ γνωρίσει τὸν π. Σεραπίωνα. Κατεβαίνει μία φορὰ τὸ μήνα καὶ ἐξομολογεῖ. Ἔχει μία μικρὴ συνοδεία καὶ τὸ Ἡσυχαστήριό τους βρίσκεται στὴν Πελοπόννησο. Χωρὶς ἀναβολὴ γνώρισε τὸν π. Σεραπίωνα. Ἐπισκέφθηκε καὶ τὸ Ἡσυχαστήριο μὲ τὴν καλὴ συνοδεία τους. Ὅλα τὸν σπρώχνουν σὲ ἀλλαγὴ πορείας τοῦ σκάφους τῆς ζωῆς του. Ἄρχισε νὰ παίρνει ριζικὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή του. Πέταξε τὰ σπρέϋ. Σταμάτησε καὶ τὶς παλιές του παρέες, παρὰ τὶς πολλὲς ἐνοχλήσεις ποὺ εἶχε μὲ συνεχὴ τηλεφωνήματα καὶ μηνύματα στὸ κινητό του.
          Μετὰ τὶς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις, πτυχιοῦχος πλέον τοῦ Πολυτεχνείου, πῆρε μερικὰ ἀτομικά του πράγματα καὶ ἐνημέρωσε τοὺς γονεῖς του ὅτι πηγαίνει νὰ ξεκουραστεῖ στὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Παναγίας. Ξαφνιάστηκε ἡ μάννα του. Ἄρχισαν διάφορες σκέψεις νὰ τὴ σφυροκοποῦν. Μήπως ὁ Σπύρος της ἔπαθε τίποτα, μήπως τοῦ πῆραν τὰ μυαλὰ οἱ παπάδες καὶ οἱ καλόγεροι; Τὸ παιδί της ἔχει ἀλλάξει. Δὲν εἶναι ὁ παλιός της Σπύρος.
 –Παιδί μου, νὰ ξεκουραστεῖς καὶ νὰ ἐπιστρέψεις γρήγορα, νὰ ἀνοίξεις τὸ Γραφεῖο σου καὶ νὰ ἀρχίσεις τὶς δουλειές σου. Θὰ σὲ βοηθήσει καὶ ὁ πατέρας σου μὲ τὶς γνωριμίες ποὺ ἔχει γιὰ νὰ βγάλεις λεφτὰ καὶ νὰ προκόψεις. 
            Ὁ Σπύρος στὸ Ἡσυχαστήριο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ καλοῦ καὶ διακριτικοῦ π. Σεραπίωνα ἐντάσσεται στὸ κανονικὸ πρόγραμμα τῶν Μοναχῶν. Θέλει νὰ δοκιμά- σει τὴ Μοναχικὴ ζωή. Τὸν δυσκολεύουν τώρα στὴν ἀρχὴ οἱ πολὺ πρωινὲς Ἀκολουθίες. Ὁ Γέροντας τὸν ἐνθαρρύνει νὰ μὴ στενοχωρεῖται. Θὰ τὸ ξεπεράσει. Ὁ κὺρ Νικόλας καὶ ἡ κυρα-Στυλιανὴ κάθονται σὲ καρφιά, καθὼς περνοῦν οἱ μέρες καὶ ὁ γυιός τους δὲν φαίνεται. Παίρνουν τὴν ἀπόφαση καὶ ἀνεβαίνουν στὸ Ἡσυχαστήριο. Ὁ Γέροντας τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ καλοσύνη καὶ τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι στὸ Ἡσυχαστήριό τους παραμένει κανεὶς ἐλεύθερα, δὲν ἐκβιάζεται κανένας. Ὁ Σπύρος αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε τὸ μελέτησε καλά, γιατὶ εἶναι πλέον ὥριμος ἄνδρας καὶ δὲν ἐπηρεά- ζεται ἀπὸ ἄλλους. 
–Πάτερ μου, ἂς ἔρθει στὸ σπίτι ὁ Σπύρος, καὶ ὁ πατέρας του καὶ ’γὼ στὸ ἑξῆς κάθε Κυριακὴ θὰ πηγαίνουμε μαζὶ μὲ τὸ Σπύρο στὴν ἐκκλησία, εἶπε ἡ μάννα του. 

Κουβέντιασαν ἀρκετὰ κατόπιν καὶ μὲ τὸ Σπύρο. Εἶπαν πολλά, ἀλλὰ ὁ Σπύρος ἐπιμένει στὶς ἀποφάσεις του. Μὲ πολὺ σεβασμὸ τοὺς κατευόδωσε μέχρι τὸ αὐτοκίνητο. Ὁ Σπύρος ἔγινε σὲ λίγο ἕνας σεμνός, ταπεινός, χαριτωμένος Μοναχός, π. Ἡσύχιος πλέον. Εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζωῆς του. Τὸ λέει πρὸς ὅλους, ἰδιαίτερα στοὺς νέους ποὺ ἐπισκέπτονται τὸ Ἡσυχαστήριό τους, ὅτι κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ στὴ ζωή του βρίσκει κανεὶς λύση καὶ γιὰ τὰ πλέον δυσεπίλυτα προβλήματά του. 
Τὸ κατάλαβαν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ π. Ἡσυχίου, ποὺ ἄρχισαν καὶ αὐτοὶ νὰ γεύονται τὴ χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. 
 Ο ΣΩΤΗΡ 2037

Το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας ψηφίζει για τη διατήρηση της μοναρχίας

.

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ HAAKON ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: OSKAR AANMOEN / ROYAL CENTRAL.

Την Τρίτη, 36 από τους 169 αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο της Νορβηγίας ψήφισαν υπέρ της αντικατάστασης της μοναρχίας της χώρας με μια δημοκρατία. Ήταν μέρος της ετήσιας διαδικασίας εξετάζοντας προτάσεις για αλλαγή του νορβηγικού συντάγματος. Αλλά αυτή η ψηφοφορία για το αν θα διατηρηθεί ο βασιλιάς Harald και η οικογένειά του δεν είναι κάτι καινούργιο - κάθε χρόνο από το 1972 το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα, SV, υποβάλλει μια πρόταση για την κατάργηση της μοναρχίας κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το σύνταγμα.

Η φετινή πρόταση της Νορβηγίας να γίνει δημοκρατία έλαβε υποστήριξη από όλους στο SV (επί του παρόντος 11 αντιπροσώπους) καθώς και από 14 ψήφους από τα μέλη του Εργατικού Κόμματος. 
Έξι από τους οκτώ αντιπροσώπους του Φιλελεύθερου Κόμματος στήριξαν επίσης το νομοσχέδιο μαζί με δύο από το Συντηρητικό κόμμα και ένα από το Κόμμα Προόδου.
 Το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Πράσινο Κόμμα έχουν ένα μόνο εκλεγμένο μέλος στο κοινοβούλιο - και οι δύο υποστήριξαν την πρόταση για κατάργηση της μοναρχίας.


Η νορβηγική βασιλική οικογένεια. Φωτογραφία: Oskar Aanmoen.

Ένας από εκείνους που θέλει να αντικαταστήσει τη μοναρχία με μια δημοκρατία είναι ο Carl Erik Grimstad του Φιλελεύθερου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εργάστηκε στο Παλάτι, μεταξύ άλλων ως γραμματέας της τότε πριγκίπισσας Sonja.

Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Jonas Gahr Støre, ψήφισε κατά της πρότασης για τη δημιουργία μιας δημοκρατίας. Είπε: «Η μοναρχία έχει ισχυρή λαϊκή υποστήριξη στη Νορβηγία, όπως προβλέπεται στο σύνταγμα και καθώς ο βασιλιάς ασκεί την ευθύνη του» . Ο Støre δήλωσε επίσης ότι η μοναρχία εξακολουθεί να έχει σταθερή υποστήριξη στο Εργατικό Κόμμα και ότι ποτέ δεν θα οδηγήσει ένα κόμμα που θα φέρει τέλος στη μοναρχία.


Ο πρωθυπουργός Solberg δίνει στον βασιλιά την ομιλία του θρόνου. Φωτογραφία: Oskar Aanmoen / Royal Central.

Επιπλέον, η πρωθυπουργός Erna Solberg δήλωσε ότι η κυβέρνησή της δεν θα καταργήσει ποτέ τη μοναρχία.

Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2017 έδειξε ότι το 81% όλων των Νορβηγών ενέκρινε τη διατήρηση της μοναρχίας ως μορφή διακυβέρνησης, ενώ μόνο το 15% πιστεύει ότι η χώρα θα πρέπει να γίνει δημοκρατία. Το υψηλότερο επίπεδο υποστήριξης για τους βασιλείς προέρχεται από το νεότερο νορβηγικό πληθυσμό. Και ο βασιλιάς Harald, ο οποίος έγινε μονάρχης το 1991, έχει πει σε αρκετές συνεντεύξεις ότι δεν θα παραιτηθεί.
http://royalcentral.co.uk/europe/norway/norways-parliament-votes-on-whether-to-keep-monarchy-

30 Ιανουαρίου, 2019

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ..

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ..

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο Χριστός ποτέ δεν μίλησε για θρησκεία


Οι τρείς Ιεράρχες υπήρξαν ¨Φωτεινοί Φάροι¨στο χώρο της ΟρθόδοξηςΕκκλησίας. Ακολουθώντας τον δρόμο του Χριστού, ¨θεράπευαν¨ αυτούς που ήθελαν να γνωρίσουν την ίαση ψυχής και σώματος, υποδεικνύοντας τη μέθοδο  θεραπείας που είναι η ίδια μέχρι σήμερα και περιλαμβάνεται σε δύο απλές εντολές: 
Διώχνουμε τους ψυχοφθόρους λογισμούς, Και κάνουμε υπακοή Σε Θεούμενο ¨Πνευματικό¨. 
Πέρασαν αιώνες. Η μεθοδολογία δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό, όπως και κάθε τι που αφορά την Ορθόδοξη Παράδοσή μας.
Η Υ β ρ ι ς  η Έ π α ρ σ η   Της Επιστημονικής Γνώσης στα ύψη Ο,τι Είχε Υποσχεθεί ο  αλλότριος στην Εύα, στον χώρο του Παραδείσου πραγματικότης.
Ο  21ος αιώνας, γεμάτος γνώση, αλλά και  έπαρση για την αιχμή της τεχνολογίας .
Ο κόσμος όλος στην παλάμη μας. Ενας μισθός η αξία του κινητού τηλεφώνου.Δεν έχουμε να φάμε αλλά διαθέτουμε πανάκριβα κινητά τηλέφωνα.Η δίψα τηςεπικοινωνίας προσπαθεί να γεμίσει το κενό της πραγματικής κοινωνίας.Τώρα πλέον έχουμε στο χέρι μας όλον τον εικονικό κόσμο. Με τα σύγχρονα αντικείμενα λατρείας   
iPad iPhone κλπ όμως την ψυχή μας γεμάτη δηλητήριο, και την καρδιά μας νεκρή, απαρφανισμένη , απ την παρουσία του Χριστού, σε τέτοιο βαθμό, που πλέον, οταν ερειπωθεί εντελώς να προχωρούμε σε αλλαγή της, σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσουμε λίγο χρόνο, μήπως και μπορέσουμε να αφυπνισθούμε.
Σήμερα πλέον ξέρουμε οτι στο Γαλαξία μας υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα και στο Σύμπαν δεκάδες δισεκατομμύρια Γαλαξίες .Κι όμως όλο αυτό το τεράστιο Σύμπαν δεν  είναι παρά μόνο το 5% του πραγματικού Σύμπαντος. Το υπόλοιπο 95% αποτελείται από σκοτεινή  ύλη και ενέργεια .
Είκοσι αιώνες μετά τον Χριστό,  η επιστήμη στέκεται εκστατική μπροστά στο απίστευτο σύμπαν, και τον Εμπνευστή-Δημιουργό του
Οι τρείς Ιεράρχες, που καθόλου τυχαία δεν πήραν το προσωνύμιο ¨Φωστήρες¨,σα να λέμε Ηλιοι. 
Ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ερμηνεύοντας την Γένεση, σύμφωνα με την Εμπειρική τους γνώση  δηλαδή με όσα το Αγιο Πνεύμα τους έδειξε και τους δίδαξε,και όχι στοχαζόμενοι, και επιστημονικά συμπεραίνοντες  εξηγούν ότι όλο αυτό, το ασύλληπτα μεγάλο Σύμπαν ,το συντηρεί η Δημιουργική Θέληση Του Μοναδικού Άκτιστου Όντος του Θεού δια του Υιού  και Λόγου  του Χριστού δι’ Ού τα πάντα εγένοντο.
Η εμπειρία των Αγίων , μας βεβαιώνει οτι Ο Θεός τον κόσμο όλον Τον Δημιουργεί Συνεχώς 
Ο Πατήρ μου εως άρτι εργαζεται.  Όπως Η Εικόνα Της Τηλεόρασης , που προβάλλεται εφ όσον υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. 
Ετσι  α κ ρ ι β ώ ς   και το αχανές σύμπαν, στηρίζεται στη συνεχή ροή ενεργείας του Δημιουργού του.
Αν Η Θεία Χάρις,Αναστείλει Τη Δημιουργική Της Ενέργεια. Θα Εξαφανιστούν Τα Πάντα.
Ελάτε να κάνουμε λίγη βιολογία.
Αποτέλεσμα εικόνας για Σωτηρία Της Ψυχής τ
Ο Εγκέφαλος Το κέντρο ελέγχου μας, χωρίζεται σε δύο λοβούς, μεταφορικά άνετα θα λέγαμε, σε δύο βιολογικούς επεξεργαστές,  με διαφορετικό ¨χρονισμό¨ο καθένας.
Ο αριστερός ¨επεξεργαστής¨ σκεφτεται  γραμμικά σα να λέμε, παρελθόν –παρόν– μέλλον. Ετσι δημιουργεί την ψευδαίσθηση του¨εγώ,¨και όσο μένουμε στο¨εγώ¨διαχωριζόμαστε από ότι μας περιβάλλει, από τον διπλανό μας, τον γείτονα, τον ξένο
Με τον  δεξιό λοβό, λειτουργούμε στο παρόν τη μόνη ίσως πραγματικότητα. Αυτός, λειτουργεί σαν  ένας ¨παράλληλος επεξεργαστής¨  βλέπει  εικόνες   σκέφτεται με εικόνες όπου υπάρχει χρώμα, κίνηση, ρυθμός, μουσική, αρμονία, ομορφιά.Τώρα,Παντού, στο μικρόκοσμό αλλά και τον μακρόκοσμο επικρατεί τάξις και αρμονία.
Αυτήν την αρμονία μας δείχνουν οι ¨εμπειρικοί επιστήμονες¨της Εκκλησίας μας,οι Αγιοι,
οι  Θ ε ο ύ μ ε ν ο ι , αλλά και οι ¨Το Στάδιον Του Φωτισμού Διερχόμενοι¨οι Θεραπευμένοι, οι ιαθέντες με τη χάρη του Αγιου Πνεύματος, και έχοντες την εμπειρία του τρόπου θεραπείας
Οι τρείς Ιεράρχες υπήρξαν θεούμενοι, και σαν τέτοιοι, είχαν τη χάρη του θεραπεύειν ηταν απλά κορυφαίοι ιατροί θεραπεύοντας τις ψυχικές και σωματικές ασθένειες χαρίζοντας την ίαση,την χαρά την ευτυχία σ όσους την επιζητούσαν
Κι όχι στους καλούς, τίμιους, σώφρονες μόνον, αλλά και στα αποβράσματα της κοινωνίας, τις πόρνες, τους τελώνες, τους ληστές.
Ο Χριστός ποτέ δεν μίλησε για θρησκεία δεν ίδρυσε μια καινούργια θρησκεία, αντίθετα ήρθε για να απαλλάξει τους θνητούς από  την αρρώστια, την κάθε είδους,και πρώτα απ όλα, κι απ εκεινη της θρησκείας
( Ι. Ρωμανίδης.) 
Ο άνθρωπος στρέφεται προς τον ¨Ουρανό¨και αναζητά βοήθεια φοβούμενος τον θάνατο.Ο Χριστός ήρθε για να μας ελευθερώσει από τον θάνατο, και τον φόβο του θανάτου Με Το Να Τον Προσλάβει  τον θάνατο , ανεβαίνοντας στον Σταυρό  Και Να ΤονΚαταργήσει,Καταπατώντας, Εν Τω Άμα ,Και Τον Έχοντα Τον Φόβον Του Θανάτου Διαβολον Και Ταυτόχρονα, να μας προσφέρει ζωή αιώνια, την Ζωή Του. Νίκησε τον θάνατο και έδωσε ελπίδα στην ανθρώπινη φύση
Αποτέλεσμα εικόνας για Σωτηρία Της Ψυχής τ
Πάντα επίκαιρη η παρουσία των τριών Φωστήρων της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα στις μέρες μας , που όλοι ψάχνουν με αγωνία και φόβο να βρούν τη Σωτηρία Της Ψυχής τους με ταξιδάκια αναψυχής, περιφέροντας τα ¨τραύματα ¨τους γεμάτα απ το πύον της ¨στοχαστικής βουλιμίας¨,και συνομωσιολογίας χωρις να αναρωτιώνται πώς και γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτό.Γιατί εμείς με καθαρά ¨δημοκρατικά κριτήρια¨ επιλέξαμε την τιμωρία μας.Κάποια στιγμή θα συνέλθουμε και θα πούμε ¨Εμεις φταίμε και καλά να πάθουμε.¨
Τότε και μόνον τότε θα αποκατασταθεί η τάξη Τότε μόνον θα βρούμε Θεραπεια. Τότε μόνον θα αναπνεύσουμε τον αέρα της αληθούς μετανοίας Χαίρετε.

29 Ιανουαρίου, 2019

Νέα Καρβάλη: Η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου, σημείο αναφοράς για τον προσφυγικό ελληνισμό της Καππαδοκίας

Κάθε χρόνο, 25 Ιανουαριου , ο προσφυγικός ελληνισμός της Καβάλας και της Ανατολικής Μακεδονίας γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου και θυμάται μέσα από τις μαρτυρίες των παλαιοτέρων την ημέρα που οι πρόγονοί τους εγκατέλειψαν με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια τις πατρογονικές τους εστίες

Το λείψανο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου αποτελεί το σημαντικότερο ιερό κειμήλιο που έφεραν μαζί τους οι μικρασιάτες πρόσφυγες.

in.gr25 Ιανουαρίου 2019, 16:01

Παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή της Καβάλας και της Ανατολικής Μακεδονίας και τις έντονες βροχοπτώσεις , εκατοντάδες προσκυνητές, οι περισσότεροι απόγονοι προσφύγων από την Καππαδοκία, έσπευσαν και φέτος στη Νέα Καρβάλη, για να τιμήσουν τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και να προσκυνήσουν το ιερό λείψανό του, που φυλάσσεται στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, ο προσφυγικός ελληνισμός της Καβάλας και της Ανατολικής Μακεδονίας γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου και θυμάται μέσα από τις μαρτυρίες των παλαιοτέρων την ημέρα που οι πρόγονοί τους εγκατέλειψαν με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια τις πατρογονικές τους εστίες.

Οι μνήμες αυτές, μαζί με το Μουσείο Καππαδοκικού Ελληνισμού που λειτουργεί στη Νέα Καρβάλη, αποτελούν σημεία αναφοράς της ζωής που άφησαν πίσω τους οι πρόσφυγες από το Γκέλβερι της Μικράς Ασίας και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Καρβάλη της Καβάλας.

Το λείψανο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου αποτελεί το σημαντικότερο ιερό κειμήλιο που έφεραν μαζί τους. Παρά το γεγονός ότι οι μαρτυρίες αναφέρουν πως μέσα στη λειψανοθήκη φυλάσσονται και λείψανα μελών της οικογένειας του Αγίου (εξάλλου, κάποια λείψανα φυλάσσονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλα σε μονές του Αγίου Όρους), εντούτοις η μακρά ιστορική παράδοση και η βαθιά πίστη των απογόνων των προσφύγων θέλουν στη Νέα Καρβάλη να βρίσκεται ολόκληρο το σκήνωμα του Αγίου.

Ο ναός όπου σήμερα φυλάσσεται το λείψανο του αγίου είναι πιστό αντίγραφο του ναού του Αγίου Γρηγορίου που βρίσκεται στο Γκέλβερι της Μικράς Ασίας.

Η μαρτυρία της αναχώρησης και η στενοχώρια των Τούρκων

Μια από τις σημαντικότερες μαρτυρίες που διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας είναι και αυτή της αείμνηστης Πολυξένης Κατραντζή, που υπάρχει στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών και έχει καταχωριστεί στο έντυπο «Η Έξοδος», τόμος β’, που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1982. Εκεί αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

«Κάναμε την τελευταία λειτουργία. Βάλαμε σε κάσες το λείψανο του Γρηγορίου του Θεολόγου, τις εικόνες, τους πολυέλαιους και τα καντήλια των εκκλησιών. Όσα εικονίσματα ήταν παλιά τα θάψαμε στο νεκροταφείο. Τα πράγματά μας τα φορτώσαμε σε καμήλες και τα στείλαμε στη Μερσίνα. Αύγουστος μήνας ήταν όταν βγήκαμε από το χωριό. Μπήκαμε σε αραμπάδες και τραβήξαμε κατά το Άκσεραϊ.

»Οι Τούρκοι του Γκέλβερι έκλαιγαν και μας παρακαλούσαν να μη φύγουμε. Στο δρόμο βγήκαν μπροστά στον αραμπά μας Τούρκοι από τα χωριά Περίστρεμμα, Κοτιούκ και Κιζίλκαγια και μας σταμάτησαν. Ο άντρας μου τους πουλούσε μανιφατούρα βερεσέ και μας χρωστούσαν λεφτά. Ύστερα από τον αλωνισμό ξεπλέρωναν τα χρέη τους δίνοντας καρπό. Τι να το κάνουμε όμως το στάρι, αφού φεύγαμε! Έβαλαν οι Τούρκοι στα στόματα των τριών παιδιών μου μπουκιές από πίτες με τυρί και μέλι και τα παρακαλούσαν: «Φάτε και πέστε χελάλ! Να χαρείτε, πέστε χελάλ». Δε θέλανε να έχουν βάρος στη συνείδησή τους πως έφαγαν το δίκιο των ορφανών παιδιών μου. Ορμήνεψα τα παιδιά μου να φαν τις μπουκιές και να πουν: «Χελάλ ολσούν» (ας γίνει χάρισμα). Σαν τ’ άκουσαν αυτό οι Τούρκοι, μας αγκάλιαζαν και μας φιλούσαν από τη χαρά τους.

»Ταξιδεύαμε τέσσερις μέρες στη θάλασσα. Μια μέρα βλέπουμε ξαφνικά να βγαίνει καπνός από το αμπάρι. Είχε σκάσει το καζάνι, όπως έλεγαν. Οι γυναίκες τσίριζαν και τα παιδιά έκλαιγαν. Άλλοι έκαναν την προσευχή τους. Λέγω τότε του πατέρα μου: «Πατέρα, θα πετάξω τα παιδιά στη θάλασσα και ύστερα θα πέσω κι εγώ. Καλύτερα να πνιγούμε, να γίνουμε μάρτυρες, παρά να καούμε ζωντανοί». Ευτυχώς κάποιος βούλωσε την τρύπα του καζανιού. Είπαμε τότε πως έκανε το θαύμα του ο Γρηγόριος Θεολόγος, γιατί είχαμε μαζί μας το λείψανό του.

»Όταν φτάσαμε στο Καραμπουρνού της Θεσσαλονίκης, μας έκαναν καραντίνα. Μείναμε κάπου δυο βδομάδες στα σύρματα […] Απ’ εκεί μας πήγαν στην Καβάλα […]».
Η έλευση στη νέα τους πατρίδα

Τα πρώτα χρόνια της έλευσής τους στην Καβάλα οι πρόσφυγες κατασκεύασαν ένα παράπηγμα για εκκλησία, προκειμένου να βάλουν εκεί μέσα το λείψανο του αγίου και τα κειμήλια που έφεραν μαζί τους.

«Εν ξύλινο παράπηγμα, αρκετά ευρύχωρον, χρησιμεύει ως εκκλησία της κοινότητος… ιεραί εικόνες θεομητορικαί και αρχαιολογικής αξίας είναι σχεδόν τελείως κατεστραμμέναι υπό της υγρασίας, των υδάτων και των χιόνων. […] Επί πλείστων των εικόνων έχει επικαθίσει τοιούτον στρώμα μούχλας ώστε αδυνατεί τις ν’ αναγνωρίση τον άγιον όστις είναι εξεικονισμένος επ’ αυτών…»

Αυτά γράφει το 1928 ένας επιφανής Καρβαλιώτης και μεταφέρει μέχρι σήμερα ο ιστορικός και συγγραφέας Κυριάκος Λυκουρίνος.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1929 θεμελιώνεται η σημερινή εκκλησία και στην προσφώνησή του ο πρόεδρος του Φιλεκπαιδευτικού Συνδέσμου της Κοινότητας, Ιωάννης Δοπρίδης, σημειώνει μεταξύ πολλών άλλων: «[…] Σήμερον, ακριβώς πέντε έτη από την ημέραν που εγκαταλείψαμεν ακουσίως την μικρασιατικήν μας Καρβάλην, με τους ιερούς βωμούς και τους τάφους των πατέρων μας, κατατίθεται ο θεμέλιος λίθος του ανεγερθησομένου νέου ιερού Ναού του Γρηγορίου του Θεολόγου. Η σημερινή τελετή αποτελεί […] και εν ευλαβές μνημόσυνον του ήδη σκλάβου ιερού ναού μας που ευρίσκεται εκεί πέραν του Αιγαίου εις τα υψίπεδα της Κεντρώας Μικρασίας. Ο νέος ανεγερθησόμενος ναός […] θα περιλάβη τα διασωθέντα ιερά κειμήλια μετά του ιερού λειψάνου του πολιούχου μας και του σεπτού Τιμίου Σταυρού του δωρηθέντος υπό του αειμνήστου Αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Μεγάλου και θα αποτελέση ούτος ιερόν προσκύνημα και εν τη ελευθέρα πατρίδι […]».

Ο ιερός ναός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου εγκαινιάστηκε μία εικοσαετία αργότερα, τον Ιούλιο του 1950. Σήμερα το κτίσμα του ναού και όλος ο περιβάλλων χώρος έχουν κριθεί διατηρητέα μνημεία και αποτελούν το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων στη μνήμη του αγίου.

Παπισμός – Ὀρθοδοξία – Ρωμανία καί οἱ Φράγκοι: Τά αἴτια τοῦ σχίσματος

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Χιοπολίτης


Γεννήθηκε στὸ Παλιόκαστρο τῆς Χίου τὸ 1780, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Ἀποστόλη καὶ τὴν Μαρουλού. Σὲ νεαρὴ ἡλικία, ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐργαζόταν κοντὰ  στὸν ἐκεῖ ἐγκατεστημένο ἀδελφό του Ζαννῆ, ποὺ ἦταν ἔμπορος. Ἀργότερα, ἀῤῥαβωνιάστηκε κάποια νέα, καὶ ἐπειδὴ δὲν πῆρε τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸ κατάστημά του. Ἔπεσε σὲ μεγάλη φτώχεια καὶ θυμήθηκε ὅτι ὁ Σεΐχ- ουλ- ισλάμης ὄφειλε στὸν ἀδελφό του κάποιο ποσὸν ἀπὸ ἀγορά, ἐπὶ πιστώσει, ὑφασμάτων. Ἔτσι πῆγε στὸ σπίτι τοῦ Τούρκου γιὰ νὰ εἰσπράξει τὸ ποσὸ αὐτό, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσει ὁ ἴδιος. Ἐκεῖ ὅμως τὸν περιποιήθηκε κάποια νεαρὴ μωαμεθανίδα, ποὺ τὸν ἐρωτεύθηκε καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι γιὰ νὰ τὴν παντρευτεῖ ἔπρεπε νὰ γίνει Μωαμεθανὸς ἢ νὰ πεθάνει. Ὁ Δημήτριος αἰφνιδιάστηκε, δέχτηκε τὶς προτάσεις τῆς μουσουλμανίδας καὶ παρέμεινε στὸ σπίτι αὐτὸ δυὸ μῆνες σὰν ἐξωμότης. Ὅταν ὅμως συνῆλθε, δραπέτευσε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὴ συνοικία τοῦ Σταυροδρομίου, ὅπου κρύφτηκε σὲ μία χριστιανικὴ οἰκογένεια. Συγχρόνως εἰδοποιήθηκε ὁ ἀδελφός του Ζαννῆς καὶ πῆγε νὰ τὸν συναντήσει. Ὁ Δημήτριος ἐξομολογήθηκε στὸν πνευματικὸ τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν πατέρα του στὴ Χῖο, ὅπου ἐξιστοροῦσε ὅλα τὰ γεγονότα καὶ τὸν πόθο του νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ἀφοῦ λοιπὸν κοινώνησε τῶν  ἀχράντων μυστηρίων, παρουσιάστηκε στὸν Τοῦρκο Διοικητὴ καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Οἱ Χιῶτες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μάζεψαν χρήματα γιὰ νὰ τὸν ἀπελευθερώσουν, ἀλλ᾿ ὁ Δημήτριος τοὺς ἐπετίμησε καὶ τοὺς συνέστησε νὰ προσεύχονται γιὰ νὰ τελειώσει τὴν ζωή του μαρτυρικὰ γιὰ τὴν πίστη. Παρὰ τὶς κολακεῖες τῶν Τούρκων καὶ τὶς παρακλήσεις ἐκείνης τῆς μουσουλμανίδας, ὁ Δημήτριος παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του. Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 29 Ἰανουαρίου 1802. Τὸ λείψανό του παρέλαβαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ εὐλάβεια σ᾿ ἕνα μοναστήρι στὸ νησὶ Πρώτη.

28 Ιανουαρίου, 2019

Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!… Καί όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό.



Από: proskynitis.blogspot.gr

Murray Salem Αμερικανός ηθοποιός και σεναριογράφος
Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει. Ήταν όμως ειλικρινά θρήσκα. Ότι έκανε είχε πάντοτε το όνομα του Θεού στα χείλη της. Aλλά δεν ανέφερε μόνο το Όνομά Του.

Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!… Καί όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό.

Αν η σούπα χυνόταν καθώς έβραζε και πάλι έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!

Τη ρώτησα κάποτε γιατί ευχαριστούσε τον Θεό για κάτι κακό.

Γέλασε και μου είπε ότι αν κάτι κακό συμβαίνει είναι γιατί έχουμε ξεχάσει τη σύνδεσή μας με τον Θεό. Εκείνη την εποχή το βρήκα αυτό πολύ παράξενο, έστω κι αν εκείνη επέμενε να κάνω κι εγώ το ίδιο.

Κάποτε, έγδαρα το γόνατό μου κι εκείνη μου είπε να πω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!

Κατά περίεργο τρόπο αυτές οι λέξεις είχαν αποτέλεσμα και ένοιωσα καλύτερα το γόνατό μου. Όταν έγινα πέντε χρονών πήγα στο σχολείο. Προερχόμουν από έγχρωμη φυλή και τα γαλανομάτικα και ξανθόμαλλα παιδιά με κορόιδευαν συνήθως. Επειδή το χρώμα μου ήταν σκούρο, το παρατσούκλι μου ήταν «ο Αράπης». Μισούσα το σχολείο και παρακαλούσα τους γονείς μου να μην με αναγκάζουν να πηγαίνω.

Ένοιωθαν άσχημα για μένα, αλλά δεν μπορούσαν και να με προστατέψουν για πάντα. Τότε, η Σίτου μου (η Συριακή λέξη για τη γιαγιά) άκουσε τι μου συνέβαινε και μου είπε ότι έπρεπε να λέω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου», κάθε φορά που τα παιδιά με έβριζαν. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι επρόκειτο για την πιο ανόητη ιδέα που είχα ακούσει ποτέ μου. Λίγες μέρες όμως αργότερα, όταν ένα ολόκληρο τσούρμο παιδιών άρχισε να φωνάζει: «Αράπη, Αράπη, Αράπη», συνέβη κάτι: Συγκρατούσα τα δάκρυά μου, προσπαθώντας με όλες τις δυνάμεις του κορμιού μου, να μη φανώ μυξιάρικο και να μην τους επιτρέψω να με δούν να κλαίω. Αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Τα δάκρυα θα ξεσπούσαν οπωσδήποτε. Τότε θυμήθηκα τα λόγια της Σίτου μου: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Άρχισα να τα επαναλαμβάνω σιωπηλά μέσα μου: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Κι αυτό βοήθησε. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά τα δάκρυα εξαφανίστηκαν.

Ξαφνικά έπαψα να νοιάζομαι τόσο πολύ για το τι σκέφτονταν για μένα. Ίσως αυτό συνέβη γιατί ένοιωσα, ότι είχα κι εγώ τώρα ένα φίλο: τον Θεό. Όλα αυτά έγιναν εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε, έχω γίνει ένας επιτυχημένος σεναριογράφος. Έχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο κι έχω συναντήσει εκατοντάδες θαυμάσιους ανθρώπους.

Η ζωή μου είναι ωραιότερη από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Καί σε όλη μου τη ζωή συνεχίζω πάντα να λέω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»! Ορισμένες φορές το λέω εκατό φορές την ημέρα, ακριβώς όπως έκανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Νιώθω και τώρα την ανάγκη να το πω: «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!
https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/s-efcharisto-thee-mou-4/

Ο Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΟ 1924 ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ


                                            


Ο Γ.Κορδάτος υπήρξε ενα απο τα πιό γνωστά και μορφωμένα στελέχη του ΚΚΕ κατά τον ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ ,ενώ πολλά εργα του διαβάζονται ακόμα και σήμερα.
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΣΕΚΕ
(=σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα Ελλάδας)
-μετέπειτα ΚΚΕ-κατά την μικρή περίοδο 1921-1922 ,ενω επί σειρά ετών υπήρξε υπεύθυνος του "Ριζοσπάστη".
Ομως το 1924 ,το ΣΕΚΕ  αποδεχόμενο την ("πλήρη") κομμουνιστική ιδεολογία  και μετονομασθέν σε ΚΚΕ  (3ο Εκτακτο Συνεδριο)
εντάχθηκε στην Γ' ΔΙΕΘΝΗ (Κομιτέρν)  με συνέπεια να δεχθεί και τις ΠΑΝΣΛΑΒΙΚΕΣ θέσεις αυτής ,περί ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ  (και ΘΡΑΚΗΣ) στα πλαίσια μιας Βαλκανικής ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ,
υιοθετώντας  τις αντιλήψεις της βουλγαροκινητης
ΕΜΕΟ (=ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ)  του 1893
και του "ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ" κινήματος
κατα των Οθωμανών του ΙΛΙΝΤΕΝ του 1903.



Η θέση αυτή του ΚΚΕ προκάλεσε την αντίδρσση του Κορδάτου ,ο οποιος ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ αρχές του 1925 απο το Κόμμα, για να ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ το 1927 με κύρια αιτία αυτήν την αντίδραση του για τις θέσεις του ΚΚΕ περί Ανεξάρτητης Μακεδονιας.
Η θεση αυτή του 1924 δεν στέρησε την Αριστερά απο τον Κορδάτο μονο, αλλά την εβλαψε μακροπρόθεσμα, γιατί κατηγορήθηκε ευκολα για ΑΝΤΕΘΝΙΚΕΣ θέσεις, ενω το 1929 ο Ελευθ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ  με τον περίφημο Νόμο 4229/25-7-1929, τον αποκληθέντα ΙΔΙΩΝΥΜΟ ,
εδιωκε τους Αριστερούς ως υποστηρίζοντες
την "ΔΙΑ ΒΙΑΙΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝΤΟΣ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Και  ΤΗΝ ΑΠΟΣΠΑΣΙΝ ΜΕΡΟΥΣ  ΕΚ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.."  τιμωρώντας τους παραβάτες  με "ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΝ ΕΩΣ 2 ΕΤΩΝ..".



Το Ιστορικό αυτό " ΛΑΘΟΣ" του 1924 του ΚΚΕ
αργησε να αποκατασταθεί  ( αυτό εγινε στο 7ο Συνέδριο ΚΚΕ  το 1935 οπου αναγνωρίζονται μονο μειονοτικά δικαιώματα  ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ
των "Σλαβομακεδονων"  σε μια Ελληνική
κι οχι Ανεξάρτητη Μακεδονια), ενω επανήλθε στο προσκήνιο  για άλλη μία φορά  με τις Αποφάσεις της 5ης ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΟ 1949
που μιλούν για ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ...



Και το 2ο "Λάθος" του 1949 "αποκαταστάθηκε" σύντομα, ΑΛΛΑ Η ΣΤΑΜΠΑ ΤΗΣ "ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΣΙΑΣ  ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ...


ΥΓ 1
εχει ειπωθεί οτι  την Ιστορία δεν την γράφουν οσοι ΑΠΕΧΟΥΝ απο τις εξελίξεις ,αλλά οσοι τις διαμορφώνουν με τις πράξεις τους'  ωστόσο πολλές φορες ειναι οι ΑΠΕΧΟΝΤΕΣ  που κρατούν την ΤΙΜΗ  και εκφράζουν την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ της Εποχής τους,


                               


οπως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ΚΟΡΔΑΤΟΣ, ο οποιος ποτέ δεν επανήλθε στο ΚΚΕ..


ΥΓ2
εκ των υστέρων  οι Κομμουνιστές δικαιολόγησαν τις θέσεις του ΚΚΕ  το 1924,με το οτι τοτε
η ελληνική Μακεδονία ειχε ΜΗ ΟΜΟΙΟΓΕΝΗ και κατά πλειοψηφία ΣΛΑΒΟΦΩΝΟ πληθυσμό,
αγνοώντας ωστόσο οτι  οι πολλοί "Σλαβομακεδόνες" ειχαν ελληνική συνείδηση ( πχ ΓΡΑΙΚΟΜΑΝΟΙ)  και οτι τελικά  το 1924
ειχε πιά "ελληνοποιηθεί" ΠΛΗΡΩΣ η Μακεδονία ,
λόγω του ερχομού των ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ απο την Τουρκία  εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής  (1922)  και της Ανταλλαγής Πληθυσμών.
Εξάλλου το ΚΚΕ δεν εδειξε την ιδια περίοδο  παρόμοια ευαισθησία  για τους ΣΥΜΠΑΓΕΙΣ ελληνικούς πληθυσμούς
των ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ ,της ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ή της ΚΥΠΡΟΥ...

27 Ιανουαρίου, 2019

ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΕΧΕΙΣ ΣΤΑΘΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ?

 Δὲν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες ἄνθρωποι σεβόμενοι τὸν Θεὸ ἐκφράζουν σὲ καιροὺς δοκιμασίας τὸ παράπονο ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς παραθεωρεί. Ἢ ὅτι τοὺς ἐγκαταλείπει στὰ χέρια ἀνθρώπων ἀπίστων, ἀλαζονων καὶ τυραννικῶν. 
 Τέτοιο παράπονο ἐκφράζει καὶ ὁ δίκαιος Δαβὶδ στὸν 9ο Ψαλμό. Τοῦ λέγει ταπεινὰ καὶ μὲ εὐλαβικὸ παράπονο: «Ἱνατί, Κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν, ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσιν;» (Ψαλμ. θ΄ 22). Γιατί, Κύριε, ἔχεις σταθεῖ μακριά μας; Γιατί σηκώνεις ἐπάνω τὰ μάτια σου καὶ φαίνεται σὰν νὰ μὴ μᾶς βλέπεις; καὶ σὰν νὰ μὴ μᾶς προσέχεις σ’ αὐτὲς τὶς κρίσιμες περιστάσεις καὶ θλίψεις ποὺ μᾶς κυκλώνουν; 
Παραπονεῖται ὁ Ψαλμωδὸς ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἐγκαταλείπει στὶς προσβολὲς ὑπερήφανων καὶ δόλιων ἀνθρώπων. Μὲ ἄλλα λόγια Τοῦ λέει: Γιατί, Κύριε, ἐνῶ εἶσαι παρὼν στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δοκιμάζονται καὶ θλίβονται, φαίνεσαι ὅτι δὲν τοὺς προσέχεις; Γιατί δείχνεις μὲ τὴν πολλὴ μακροθυμία καὶ ὑπομονή σου ὅτι δὲν τιμωρεῖς ἐκείνους ποὺ μᾶς στενοχωροῦν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται καὶ μᾶς καταπιέζουν; Ἐσὺ βλέπεις καὶ παρακολουθεῖς τὰ πάντα· γιατί λοιπὸν κάνεις πὼς δὲν τὰ βλέπεις; Διότι δὲν βοηθεῖς οὔτε στὶς θλίψεις οὔτε καὶ ἐπεμβαίνεις σ’ αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ περνοῦμε. Βέβαια τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Δαβίδ, ποὺ ἦταν ἄνθρωπος «κατὰ τὴν καρδίαν» τοῦ Κυρίου (Πράξ. ιγ΄ [13] 22), δηλαδὴ ὅπως τὸν ἤθελε ὁ Θεός, δὲν τὰ λέει ἐγκαλώντας καὶ κατηγορώντας τὸν Θεό. Οὔτε τὰ λέει ἀπαιτώντας τὴν τιμωρία τῶν ἐνόχων. Τὰ λέει ὑποφέροντας φοβερὰ ἀπὸ τὶς μεγάλες δοκιμασίες του καὶ προσευχόμενος στὸν Θεὸ νὰ τὸν βοηθήσει. Ὅτι δὲ σ’ αὐτὸ στοχεύει ὁ Ψαλμωδός, τὸ βεβαιώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μὲ τὸ ἀκόλουθο παράδειγμα. Γράφει:'' Πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πιέζονται ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς ζητοῦν νὰ γίνει ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ πρέπει. Ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ποὺ ἐγχειρίζονται, πρὶν ἀκόμη τελειώσει ἡ ἐγχείρηση, παρακαλοῦν τὸν γιατρὸ νὰ ἀπομακρύνει τὸ χέρι του ἀπὸ τὴν πληγή (ΣΣ τότε δὲν εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἀκόμη ἡ ἐπιστήμη τῆς ἀναισθησιολογίας), ζητοῦν δηλαδὴ μιὰ χάρη ἐπιβλαβὴ γιὰ τὴν ὑγεία τους, πάσχουν ὅμως ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τοὺς πόνους. Καὶ πολλὲς φορὲς φωνάζουν πρὸς τοὺς γιατρούς: «Μὲ βασάνισες, μὲ κατέστρεψες, μὲ κατέσφαξες». Αὐτὰ ὅμως δὲν εἶναι λόγια τῆς λογικῆς ἀλλὰ τοῦ πόνου. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο λοιπὸν ἐκφράζονται καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὀλιγόψυχους στὶς στιγμὲς τῶν θλίψεων, μὴ ὑποφέροντας τοὺς πόνους καὶ τὴ δυστυχία (*)''. 

Ἀλλὰ στὸ παράπονο αὐτὸ τοῦ Δαβὶδ ὁ Κύριος μποροῦσε νὰ ἀπαντήσει καὶ μὲ λόγια τοῦ προφήτη Ἡσαΐα. Ὁ μεγάλος αὐτὸς προφήτης ὅσους νόμιζαν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τῆς Βαβυλώνας ἢ ἀπὸ ἄλλες συμφορές, ἀμφιβάλλοντας γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ νομίζοντας ὅτι εἶναι ἀδιάφορος, τοὺς ρωτᾶ: Μήπως εἶναι ἀδύναμο τὸ χέρι τοῦ Κυρίου νὰ σᾶς σώσει; Ἢ ἔγινε βαρύκοο τὸ αὐτί του, ὥστε νὰ μὴ σᾶς εἰσακούσει; Ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς σώσει, γνωρίζει τὴν κατάστασή σας, ἀκούει τοὺς στεναγμούς σας. Γιὰ τὸ ὅτι συνεχίζεται ἡ δοκιμασία καὶ ἡ συμφορά σας, δὲν εὐθύνεται Ἐκεῖνος ἀλλὰ οἱ ἁμαρτίες σας. Αὐτὲς σᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ σας. Αὐτὲς εἶναι ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς σήκωσε τὸ προστατευτικὸ καὶ εὐμενὲς βλέμμα του ἀπὸ ἐπάνω σας, ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐλεήσει (βλ. Ἡσ. νθ΄ [59] 1-2). Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ ἀπάντηση στὸ γεμάτο ἀγωνία καὶ παράπονο ἐρώτημα τοῦ Δαβίδ. Ὁ πανάγιος καὶ παντοδύναμος Θεὸς ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του, διότι θέλει νὰ θεραπεύσει τὴν ἁμαρτία, τὸ κάνει γιὰ τὸ καλό μας, περιμένοντας τὴ βαθιὰ μετάνοια καὶ ἀλλαγή μας. Ὅμως τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα τοῦ Δαβὶδ «ἱνατί, Κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν, ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψεσιν;» εἶναι καὶ ἐρώτημα ποὺ διατυπώνεται αὐθόρμητα καὶ ἀπὸ πολλοὺς στὴν πατρίδα μας, ἡ ὁποία πολὺ δοκιμάζεται τοὺς τελευταίους καιρούς. Ἀλλ’ ἡ ἀπάντηση εἶναι καὶ ἐδῶ ἡ ἴδια. Ὁ Θεὸς καὶ στοὺς δύσκολους αὐτοὺς καιροὺς δὲν εἶναι ἀπὼν ἀπὸ τὴ χώρα μας· δὲν στέκεται μακριά, δὲν ἀδιαφορεῖ. Εἶναι παρών, ἀγρυπνεῖ, παρακολουθεῖ τὰ πάντα. Σιωπᾶ ὅμως καὶ μακροθυμεῖ, διότι περιμένει τὴ μετάνοια ἀρχόντων καὶ λαοῦ. Ἐνόσῳ δὲν βλέπει συντριβὴ καὶ μετάνοια, δὲν ἐπεμβαίνει. Πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε χωρὶς 
περιστροφὲς καὶ μὲ συντριβή: «Ἡμάρτομεν, Κύριε, ἠνομήσαμεν», ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ Ἐσένα μαγνητισμένοι ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ ἄσματα τῶν σειρήνων τοῦ κόσμου καὶ τὰ παραπλανητικὰ συνθήματα τῆς ἀθεΐας. Οἱ εὐεργετημένοι ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά σου Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἁμαρτήσαμε ὁλωσδιόλου καὶ δὲν ὑπακούουμε πιὰ στὶς σωτήριες ἐντολές σου, ἀλλὰ στὰ δόλια καὶ δῆθεν προοδευτικὰ κηρύγματα ὅσων πολεμοῦν τὴν ἁγία σου Ἐκκλησία. Στρέψαμε τὴν προσοχή μας στὸ χρῆμα, νομίζοντας ὅτι θὰ βροῦμε σ’ αὐτὸ τὴν εὐτυχία μας. Ἀπατηθήκαμε ὅμως οἰκτρά. Γι’ αὐτὸ ἀντὶ εὐτυχίας δοκιμάζουμε σήμερα κρίση μεγάλη καὶ στερήσεις. Καὶ τώρα Σὲ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς συγχωρήσεις καὶ νὰ μᾶς ἐλεήσεις. Μὴ μᾶς παραβλέψεις. «Ἀνάστα (σήκω), Κύριε, βοήθησον ἡμῖν καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς», διὰ τὸ ὄνομά σου καὶ τὴν εὐσπλαχνία σου (Ψαλμ. μγ΄ [43] 27). 
Ἂν ἔτσι πολιτευθοῦμε, πιστεύουμε ὅτι οἱ ἐλπίδες μας στὴ σωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου δὲν θὰ μείνουν χωρὶς ἀνταπόδοση καὶ ἱκανοποίηση. 
(*) Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τὸν Θ΄ ψαλμόν, §9, PG 55, 135. 
Ο ΣΩΤΗΡ 2037

26 Ιανουαρίου, 2019

Καιροὶ δύσκολοι!



Ἀπ’ ὅποια πλευρὰ κι ἂν τοὺς ἀξιολογήσει κανείς, θὰ εἰσπράξει ἀπαισιοδοξία καὶ θὰ ἀντικρίσει τὸ ὑπαρκτὸ ἀδιέξοδο. 
Δὲν εἶναι μόνο ἡ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ κάνει τοὺς φτωχοὺς νὰ ἀπελπίζονται, τοὺς ἄνεργους νὰ πέφτουν στὴν ἀπόγνωση καὶ τοὺς νέους νὰ καταρρέουν μαζὶ μὲ τὰ συντετριμμένα ὁράματά τους. 
Πιὸ μεγάλη καὶ περισσότερο ἀπαισιόδοξη εἶναι ἡ κρίση ποὺ μαστίζει τὸν ἴδιο τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Τὸν ἀτομιστή, τὸν καιροσκόπο, τὸν ὑποκριτή. Αὐτὸν ποὺ ἑκούσια ὁδεύει τὴν ὁδὸ τῆς ἠθικῆς αὐτῆς καταπτώσεως· ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ποὺ αἰσθάνεται ὅτι τὴ βαδίζει σὰν ἀναγκαστικὴ πορεία ἐπιβιώσεως· σὲ μιὰ κοινωνία ἀμοραλισμοῦ καὶ φαυλότητος. 
Ἀλλὰ τί νόημα ἔχουν τούτη τὴν ὥρα οἱ ἐπισημάνσεις καὶ οἱ περιγραφὲς μιᾶς πραγματικότητας ποὺ ὅλοι τὴ ζοῦμε; 
Καὶ τί θά ’χε νὰ προσφέρει μιὰ ἀκόμη περιγραφὴ τῆς μουντῆς καὶ δυσοίωνης πραγματικότητος; 
Τίποτα ἀπολύτως στὸν ἤδη ἀπογοητευμένο 
σύγχρονο ἄνθρωπο. Κι ἂν γίνεται λόγος γιὰ τὴ δυσκολία τῆς σύγχρονης ἐποχῆς μας εἶναι γιατὶ μέσα στὴν ἀνυπέρβλητη δυσκολία της, περισσότερο ἴσως ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη φορά, παρέχει τὴ μεγαλύτερη πρόκληση γιὰ τὸν καθένα μας ν’ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὰ ἀδιέξοδά της καὶ νὰ τὰ ὑπερκεράσει.

Καὶ σὲ ἄλλες ἐποχὲς μέσα στὸ διάβα τῶν αἰώνων ὑπῆρχαν δυσκολίες τεράστιες καὶ κατ’ ἄνθρωπον ἀνυπέρβλητες. Κι ὅμως ἐκεῖνες οἱ μελανὲς χρονικὲς περίοδοι ἀποτυπώθηκαν στὴν ἱστορία μαζὶ μὲ κάποιες μεγάλες μορφές, ποὺ ξεπέρασαν τὶς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς, καὶ μαζί τους πλῆθος κόσμου βρῆκε ἐλπίδα, στήριγμα καὶ δρόμο γιὰ τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἀδιεξόδου. Τέτοιες ἦταν οἱ περιστάσεις κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ Προφῆτες μὲ τὸν ἀφυπνιστικό τους λόγο 
καθοδηγοῦσαν ἀλάνθαστα τὸν λαὸ σὲ πορεία ἐξόδου ἀπὸ τὴν κρίση τῆς ἐποχῆς τους. 
Τέτοιες ἦταν οἱ περιστάσεις κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ Μάρτυρες μὲ τὴ θυσία τους καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν ἀλήθεια δὲν ἐπέτρεπαν στὸ σκοτάδι νὰ καλύψει τὸ φῶς καὶ δὲν ἄφηναν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστη νὰ ἐξατμισθεῖ ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
 Τέτοιοι ἦταν οἱ καιροὶ στοὺς ὁποίους οἱ Ἅγιοι παρὰ τὸν ἠθικὸ ξεπεσμὸ συνέχιζαν ἀταλάντευτοι νὰ βαδίζουν τὴν ὁδὸ τῆς ἁγιότητος καθιστώντας τὸν ἑαυτό τους πρότυπο γιὰ τοὺς πολλοὺς καὶ εἵλκυαν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν παραπαίοντα κόσμο τῆς ἐποχῆς τους.
 Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ πρόκληση τῆς δικῆς μας ἐποχῆς. Πρόκληση καὶ πρόσκληση προσωπικὴ γιὰ τὸν καθένα μας.
 Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ἀναλάβει ρόλο προφητικὸ νὰ κηρύξει στὸν διπλανό του μετάνοια;
 Ποιὸς ἀπὸ μᾶς θὰ ὑποστεῖ μαρτύριο χλευασμοῦ, περιθωριοποιήσεως καὶ εἰρωνείας, γιὰ νὰ μένει μὲ τὴν ἀλήθεια σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὸ ψεῦδος κυριαρχεῖ καθολικά; 
Ποιὸς ἀπὸ μᾶς θὰ βαδίσει μὲ σθένος τὴν ὁδὸ τῆς ἁγιότητος, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στοὺς πλανεμένους συνανθρώπους μας; 
Ποιὸς θὰ ὑψώσει τὰ χέρια του στὸν Θεό, ὥστε ἡ Χάρη του νὰ σκεπάσει τὸν κόσμο μας;
 Ποιός; 
Γι’ αὐτὸ καὶ μόνο γι’ αὐτό, τοῦτες οἱ μελανὲς ὧρες τῆς κρίσεως τῆς Πατρίδος μας εἶναι οἱ ὧρες οἱ δικές μας. 
Καὶ μὴ βιαστεῖς ν’ ἀπορρίψεις τὴν πρόκληση. Μὴν πεῖς: «Ἐγὼ Προφήτης; Μάρτυρας; Ἅγιος; Ξεπερνᾶ κατὰ πολὺ τὰ μέτρα μου καὶ τὶς ἀντοχές μου». Ὄχι! Μὴν τὸ πεῖς! Τοῦτες οἱ ὧρες εἶναι οἱ ὧρες οἱ δικές μας. Οἱ ὧρες τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ὅσων ἀπόμειναν πιστοὶ στὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ στὸ δρόμο του! Δὲν ὑπάρχει πλέον ἄλλος χρόνος. Δὲν χωρᾶ ἄλλη ἀναβολή. Εἶναι ὥρα ὅλοι μας κάτι νὰ κάνουμε. Κάτι παραπάνω. Παραπάνω καὶ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχουμε. Νὰ τὸ κάνουμε ἐπικαλούμενοι τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ πλέον τὸ ξέρουμε. Δὲν ὠφελεῖ μονάχα νὰ συζητᾶμε καὶ νὰ ἐπικρίνουμε τὸ ξεστράτισμα τῆς νεότητος. Ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ θυσιάσει χρόνο, ποὺ θὰ καταβάλει κόπο γιὰ νὰ κάνει ἕνα κατηχητικὸ στὴν ἐνορία του; Οὔτε φτάνει νὰ μετροῦμε τοὺς δεῖκτες τῆς ἀνεργίας καὶ νὰ ἀσφαλίζουμε τὰ σπίτια μας γιὰ νὰ μὴν τὰ
 παραβιάσουν οἱ πεινασμένοι. 
Ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ καταδεχθεῖ νά μαγειρεύει στὰ τόσα ἐνοριακὰ συσσίτια γιὰ νὰ χορτάσουν οἱ πεινασμένοι συνάνθρωποί μας; 
Οὔτε ἀρκεῖ μονάχα νὰ ἐπικρίνουμε ἀκόμη καὶ πρόσωπα ἐκκλησιαστικά. 
Ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ θυσιάσει τὴ σχεδιαζόμενη καριέρα του γιὰ νὰ γίνει ταπεινὸς λειτουργὸς τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ ν’ ἁγιάζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ; 
Ὑπάρχει κάποιος νὰ προσφέρει χρόνο καὶ δυνάμεις στὴν ἐνορία του γιὰ νὰ συντρέξει τὸ ἔργο τῶν ἱερέ- ων ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη;
 ❁ ❁ ❁
 Δύσκολοι καιροί! Ἐποχὴ κρίσεως. Ὄχι ὅμως μόνο ὅπως τὴ ζοῦν οἱ πολλοί. Κρίσεως καὶ μὲ ἄλλη ἔννοια. «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου» (βλ. Ἰω. ιβ΄ 31). 
Τώρα ὅλοι κρινόμαστε. Κρίνεται ἡ πίστη μας. Κρίνεται ἡ ἀγάπη μας. Κρίνεται ἡ φιλανθρωπία μας! 
Μακάριοι ὅσοι τούτη τὴν ὥρα τῆς γενικῆς ἀπαισιοδοξίας αἰσθανθοῦν τὸ μήνυμα τῶν καιρῶν. Τὴν πρόκληση τῆς ἐποχῆς μας ὡς πρόκληση προσωπικὴ γιὰ νὰ καταθέσουν τὴ δική τους θυσία καὶ τὴ δική τους προσφορὰ ὑπὲρ τῶν ἄλλων. Τότε καὶ μόνο τότε ὑπάρχει ἐλπίδα ἐξόδου ἀπὸ τὴν κρίση. 
Τότε καὶ μόνο τότε ὑπάρχει ἐλπίδα «ζωῆς αἰωνίου» γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἐργασθοῦν θυσιαστικὰ γιὰ τοὺς ἀδελφούς τους. Τότε ἡ κρίση θὰ γίνει ἡ μεγάλη μας εὐκαιρία!
Ο  ΣΩΤΗΡ 2037

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΑΝΑΝΙΑΣ


Ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε στούς μα­θη­τές του τήν ἐν­το­λή, ἀλ­λά καί τή δυ­­να­τό­τη­τα, νά εἶ­ναι φῶ­τα.
 Φῶ­τα πνευ­μα­τι­κά, ὥ­στε μέ τή ζω­ή τους καί τό φω­τει­νό τους πα­ρά­δειγ­μα, νά ἐ­πι­δροῦν καί νά φω­τί­ζουν τό πε­ρι­βάλ­λον τους, ἀ­κό­μη καί τούς ἀν­θρώ­πους πού βρί­σκον­ται μα­κριά ἀ­πό τήν πί­στη. 
Νά τούς ἐμ­πνέ­ουν νά πλη­σιά­σουν κι ἐ­κεῖ­νοι τό Φῶς τοῦ Χρι­στοῦ, νά ζή­σουν τήν ἀ­λή­θεια καί νά δο­ξά­ζουν τόν οὐ­ρά­νιο Πα­τέ­ρα (Ματθ. ε΄ 16). 
Καί αὐ­τό ἰ­σχύ­ει ὡς νό­μος ἠ­θι­κός πάν­το­τε, ἔ­στω κι ἄν κά­πο­τε οἱ πι­στοί ζοῦν σέ ἀν­τί­θε­το πε­ρι­βάλ­λον καί σέ πε­ρι­ό­δους ἐ­χθρό­τη­τος καί δι­ωγ­μοῦ.
 Ἕνα τέτοιο θαυ­μα­στό πα­ρά­δειγ­μα εἶ­ναι καί ὁ ἅ­γιος ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς Ἀ­να­νί­ας. 
 Ὁ Ἀ­να­νί­ας ἔ­ζη­σε πράγ­μα­τι σέ πε­ρί­ο­δο σκλη­ρῶν δι­ωγ­μῶν, στήν ἐ­πο­χή τοῦ γνω­στοῦ ὠμοῦ δι­ώ­κτη αὐ­το­κρά­το­ρος Δι­ο­κλη­τια­νοῦ (284 – 304). 
Ὁ Ἀ­να­νί­ας ἦ­ταν ἱ­ε­ρεύς στή Φοι­νί­κην. Ἱ­ε­ρεύς μέ συ­ναί­σθη­ση τῆς με­γά­λης του εὐ­θύ­νης ἀπέ­να­ντι στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους. Καί μάλιστα στήν ἐ­πο­χή τῶν δι­ωγ­μῶν, ἐ­φό­σον τήν δύ­σκο­λη, ἀλ­λά ἠ­ρω­ϊ­κή ἐ­κεί­νη ἐ­πο­χή ἔ­πρε­πε μέ πολ­λούς κιν­δύ­νους, ὡς ἱ­ε­ρεύς, νά τρέ­φει τούς Χρι­στια­νούς μέ τόν θεῖ­ο λό­γο καί τά Ἱ­ε­ρά Μυ­στή­ρια, ἀλ­λά καί νά τούς το­νώ­νει στήν πί­στη, νά ἐ­νι­σχύ­ει τό φρό­νη­μά τους, γιά νά εἶ­ναι κι ἐ­κεῖ­νοι γεν­ναῖ­οι ὑ­πε­ρα­σπι­στές καί στα­θε­ροί ὁ­μο­λο­γη­τές, ἄ­ξιοι καί τοῦ αἵ­μα­τος τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου, τοῦ στε­φά­νου τῆς δό­ξης. 
Ὁ Ἀ­να­νί­ας στε­κό­ταν ἀ­νάμ­ε­σα στούς πι­στούς ὡς πύρ­γος ἀ­πόρ­θη­τος καί  συμ­πα­ρα­στά­της   στορ­γι­κός, νου­θε­τών­τας «ἕ­να ἕ­κα­στον», γιά νά «μή ἐ­κλί­πῃ ἡ πί­στις» τους (Πράξ. κ΄ 31, Λουκ. κβ΄ 32). 

Πρέ­πει ὅ­μως νά ση­μει­ω­θεῖ,  ὅ­τι σ’ αὐ­τό τό ἱ­ε­ρό κα­θῆ­κον  προ­στί­θον­ταν καί ἡ ἐ­πι­δί­ω­ξή του νά προ­σελ­κυ­σθοῦν στήν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ καί οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι πού ζοῦ­σαν μέσα στήν ἄγνοια, νά βροῦν κι αὐ­τοί τό φῶς καί τήν ἀ­λή­θεια. Καί δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α, ὅ­τι μέ τήν ἐ­νί­σχυ­ση τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ πέ­τυ­χε πολ­λά καί στόν το­μέ­α αὐ­τό. Ὅ­μως, ὅ­σο ἀ­θό­ρυ­βα καί ἄν προ­σπα­θοῦ­σε νά κά­νει τό ἔρ­γο του αὐ­τό ὡς πο­λύ­πτυ­χο καί δη­μι­ουρ­γι­κό, κά­πο­τε ἔ­γι­νε ἀν­τι­λη­πτό ἀ­πό τούς ἀ­δι­άλ­λα­κτους εἰ­δω­λο­λά­τρες. Κι αὐ­τοί, σύμ­φω­να μέ τή συ­νή­θειά τους, τόν κα­τήγ­γει­λαν καί χω­ρίς κα­θυ­στέ­ρη­ση τόν ὁ­δή­γη­σαν στόν ἄρ­χον­τα τῆς Φοι­νί­κης Μά­­ξι­μο, πού ἦταν κι αὐτός φο­βε­ρός δι­ώ­κτης τῶν Χρι­στια­νῶν. Δέν εἶ­χε λό­γους νά κρύ­ψει τήν ἀ­λή­θεια ὁ θαρ­ρα­λέ­ος ἱ­ε­ρεύς, ἔ­στω κι ἄν ἀ­πό τήν πρώ­τη στιγ­μή φά­νη­κε ἡ ὠ­μό­τη­τα τοῦ ἀ­να­κρι­τῆ ἄρ­χον­τα. Αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος ὡς ἱ­ε­ρεύς ἐν­θάρ­ρυ­νε τούς Χρι­στια­νούς νά ὁ­μο­λο­γοῦν τήν πί­στη τους σέ ἡ­γε­μό­νες καί βα­σι­λεῖς (Μάτθ. ι΄ 17 ἑξ.), μέ παρ­ρη­σί­α ὁ­μο­λό­γη­σε τήν πί­στη του καί χω­ρίς πε­ρι­στρο­φές ἔ­δει­ξε ὅ­τι εἶ­ναι Χρι­στια­νός καί θά ἔ­με­νε στα­θε­ρός καί ἀ­με­τα­κί­νη­τος στήν πί­στη του. Ἀλ­λά ἀ­κρι­βῶς ἐ­πει­δή κα­τη­γο­ρή­θη­κε καί ἀ­πο­δεί­χθη­κε Χρι­στια­νός καί μά­λι­στα ἱ­ε­ρεύς μέ ση­μαν­τι­κή δρά­ση, ἔ­πρε­πε νά βα­σα­νι­σθεῖ πε­ρισ­σό­τε­ρο καί πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά. Καί πράγ­μα­τι ἀ­μέ­σως ἐ­ξα­σκη­μέ­νοι δή­μιοι τόν κτυ­ποῦν γυ­μνό μέ ρα­βδιά ἐ­πί ὥ­ρα πολ­λή σ’ ὅ­λο του τό σῶ­μα. Κι ἀ­φοῦ τόν γε­μί­ζουν πλη­γές καί καῖ­νε τίς πλη­γές του μέ φω­τιά, ἀ­νε­λέ­η­τα τίς τρί­βουν μέ ξί­δι κι ἁ­λά­τι. Καί στήν κα­τά­στα­ση αὐ­τή, κτυ­πη­μέ­νο, πλη­γω­μέ­νο, κα­μέ­νο, τόν ρί­χνουν στή φυ­λα­κή. Τά συ­νε­χή αὐ­τά καί φρι­κτά, ἀ­πάν­θρω­πα καί θη­ρι­ώ­δη μαρ­τύ­ρια προ­κα­λοῦν πό­νους φο­βε­ρούς. Ὅ­μως ὁ Ἀ­να­νί­ας γνω­ρί­ζει τή θέ­ση του. Ξέ­ρει ὅ­τι ὡς Χρι­στια­νός ἱ­ε­ρεύς πρέ­πει καί στό μαρ­τύ­ριο νά δεί­ξει πα­ρά­δειγ­μα φω­τει­νό γιά τή δό­ξα τοῦ Κυ­ρί­ου του. Καί μέ τή χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ὑ­πο­μέ­νει καρ­τε­ρι­κά. Στήν ἀ­παί­σια φυ­λα­κή ψάλ­λει καί ὑ­μνεῖ τόν Κύ­ριο καί Θε­ό του. Τό πρό­σω­πό του λάμ­πει ἀ­πό φῶς, πού ἀν­τα­να­κλᾶ τήν εὐ­φρο­σύ­νη τῆς ψυ­χῆς του. 
Ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας Πέ­τρος πα­ρα­κο­λου­θεῖ τό θέ­α­μα μέ πε­ρι­έρ­γεια. Γνω­ρί­ζει αὐ­τός ἀ­πό μύ­ρι­ες ἄλ­λες πα­ρό­μοι­ες πε­ρι­πτώ­σεις τούς φρι­κτούς πό­νους τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου αὐ­τοῦ. Ἄλ­λοι κα­τά­δι­κοι εἰ­δω­λο­λά­τρες σφά­δα­ζαν στόν πόνο, ἔ­βρι­ζαν καί βλα­σφη­μοῦ­σαν. Γι’ αὐ­τό καί ὅ­ταν ἀν­τι­κρύ­ζει τόν Ἀ­να­νί­α στήν εὐ­φρό­συ­νη αὐ­τή κα­τά­στα­ση, θαυ­μά­ζει καί ἐ­ξί­στα­ται. Μέ ἀ­πο­ρί­α ζη­τᾶ ἐ­ξη­γή­σεις ἀ­πό τόν ἴ­διο. Καί σέ λί­γο κά­θε­ται δί­πλα στά πό­δια του ὡς τα­πει­νός καί ὑ­πά­κου­ος μα­θη­τής κι ἀ­κού­ει μέ πό­θο ἀ­πό τό στό­μα τοῦ κα­τα­δί­κου τή θεί­α δι­δα­σκα­λί­α.
Δέν ἀρ­γεῖ νά ὁ­μο­λο­γή­σει κι αὐ­τός μέ συ­ναί­σθη­ση τήν πί­στη του στόν Χρι­στό καί ζη­τᾶ νά βα­πτι­σθεῖ. Ὅ­μως δέν εἶ­ναι μό­νο ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας. Ἄλ­λοι ἑ­πτά στρα­τι­ῶ­τες, πού πα­ρα­κο­λου­θοῦν τήν ἐκ­πλη­κτι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά τοῦ φυ­λα­κι­σμέ­νου Χρι­στια­νοῦ, ὁ ἕ­νας με­τά τόν ἄλ­λο δι­α­φω­τί­ζον­ται, φω­τί­ζον­ται καί ζη­τοῦν νά γί­νουν κι αὐ­τοί Χρι­στια­νοί. Κι ἐ­νῶ ὁ Μά­ξι­μος πε­ρι­μέ­νει μή­πως καί ἀλ­λά­ξει γνώ­μη ὁ Ἀ­να­νί­ας, τώ­ρα πλη­ρο­φο­ρεῖ­ται τήν ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ δε­σμο­φύ­λα­κα Πέ­τρου καί τῶν ἑ­πτά στρα­τι­ω­τῶν. Καί ἐ­ξα­νί­στα­ται. Δέν πρέ­πει νά μέ­νουν στή ζω­ή οὔ­τε ὁ Ἀ­να­νί­ας οὔ­τε οἱ ἄλ­­λοι ὀ­κτώ. Ἔτσι δίνει ἐν­το­λή καί τούς βά­ζουν σ’ ἕνα πλοιά­ριο καί τούς κα­τα­πον­τί­ζουν στά ἀ­νοι­κτά τῆς θά­λασ­σας. Ἐ­κεῖ πα­ρέ­δω­σαν τό πνεῦ­μα τους ὁ ἱ­ε­ρεύς τῶν Χρι­στια­νῶν Ἀ­να­νί­ας, ὁ δε­σμο­φύ­λακας Πέ­τρος καί οἱ ἑ­πτά ἀ­νώ­νυ­μοι γιά μᾶς, γνω­στοί ὅ­μως στόν Θε­ό στρα­τι­ῶ­τες, «ὧν τά ὀ­νό­μα­τα ἐν βί­βλῳ ζω­ῆς» (Φι­λιπ. δ΄ 3). 
Δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι ὁ ἱ­ε­ρεύς Ἀ­να­νί­ας πα­ρου­σιά­ζει τόν τύ­πο καί τό ὑ­πό­δειγ­μα τοῦ ἐ­κλε­κτοῦ ἱ­ε­ρέ­ως, τοῦ κα­λοῦ ποι­μέ­νος τῶν Χρι­στια­νῶν. Ἔ­χει ζω­ή ἁ­γί­α, ἀ­νύ­στα­κτη φρον­τί­δα γιά τή σω­τη­ρί­α τῶν πι­στῶν. 
Κα­τα­βάλ­λει σύν­το­νη προ­σπά­θεια νά ἑλ­κυ­σθοῦν καί ἄλ­λοι στήν ἐν Χρι­στῷ ζω­ή, καί μά­λι­στα μέ­σα σέ ἀν­τι­δρά­σεις καί σκλη­ρούς δι­ωγ­μούς. Τέ­λος ὁ­μο­λο­γεῖ τόν Χρι­στό καί ὑ­φί­στα­ται θά­να­το μαρ­τυ­ρι­κό γιά τόν Χρι­στό. Ἄς ἐμ­πνευ­σθοῦν οἱ ἱ­ε­ρεῖς μας ἀ­πό τό λαμ­πρό του πα­ρά­δειγ­μα! Ἄς δε­ό­μα­στε ὅ­λοι νά πλη­θύ­νει ὁ Κύ­ριος τούς κα­λούς ἱ­ε­ρεῖς μας, πού θά λάμ­πουν ὡς φῶ­τα στήν κοι­νω­νί­α μας! Τό­τε καί τό Ἔ­θνος μας θά δεῖ κα­λύ­τε­ρες μέ­ρες! 
Ἀπό τό βιβλίο «Ἄνθοι τοῦ Παραδείσου» Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη
Η ΦΟΙΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΙΛΑΙΑ