31 Μαρτίου, 2019

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ


Μιά πράξη τῆς πίστεώς μας πού κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀπασχολεῖ καί γίνεται ἀπό τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς, εἶναι αὐτή τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Μέ ἀφορμή τήν κατάσταση αὐτή, θά ἤθελα σήμερα νά ποῦμε λίγα λόγια γιά τήν ἐξομολόγηση. Αὐτό πού θά μᾶς ἀπασχολήσει θά εἶναι τό πῶς ἐμεῖς μποροῦμε νά τήν ἐνεργοῦμε, ἔτσι ὥστε νά γίνεται ὅσο γίνεται ποιό σωστά, ἄρα νά ἀποκομίζουμε καί τό ἀνάλογο ὄφελος.
Νά ποῦμε ἀρχικά πώς τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστώς μας Κυρίου Ἰησοῦ, πού διά τῆς  Ἐκκλησίας Του τό προσφέρει στά πιστά μέλη της. Εἶναι μυστήριο! Δηλαδή ἕνας ἰδιαίτερος τρόπος διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί λαμβάνει ἀπό αὐτήν κάτι πού ποθεῖ. Στήν περίπτωσή μας, τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. 
Γιά νά μπορέσουμε νά προσεγγίσουμε καλύτερα τό μυστήριο τῆς πράξης αὐτῆς, θά πρέπει νά τό συνδέσουμε μέ ἐμᾶς καί τό μυστήριο τῆς ὑπάρξεως ἑνός ἐκάστου ἡμῶν. Ναί! Λέμε μυστήριο τῆς ὑπάρξεώς μας γιατί εἴμαστε τέτοιο, ἄσχετα ἄν ἐμεῖς δέν τό ὑποψιαζόμαστε. Στήν πείρα καί τήν ἱερά παράδοση τῆς πίστεώς μας, ἡ ἱερά ἐξομολόγηση εἶναι ἄρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν διενέργεια τῆς μετάνοιας. Γι αὐτό ἡ σωστή ὀνομασία εἶναι: Μυστήριο τῆς μετανοίας -ἐξομολογήσεως. 
Ἡ ἐξομολόγηση, προϋποθέτει τήν μετάνοια! Ἡ μετάνοια εἶναι καί θά πρέπει νά εἶναι, μία συνεχής διάθεση καί ἐπιδίωξη τοῦ πιστοῦ. Ὁ χριστιανός θά πρέπει καθημερινά νά μετανοεῖ, δηλαδή νά ἔχει τή συναίσθηση αὐτοῦ πού εἶναι καί τό πῶς αὐτό ὑπάρχει ἀπέναντι στό λόγο καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά μπορεῖ νά καταλαβαίνει, ἄν ἡ βιοτή του ἐπαληθεύει τήν πίστη πού λέει ὅτι ἔχει. Ἄν τελικά ὡς ἄνθρωπος συντάσεται μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί ἄρα ἔχει κοινωνία μέ τό Θεό. Ἕνα πράγμα σάν τό γάμο.  Ἄν εἶναι πιστός καί δέν ἀπατᾶ αὐτόν πού λέει πώς ἀγαπᾶ. Στήν περίπτωσή μας, τό Θεό.
Ἡ μετάνοια δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τήν μεταμέλεια. Ἡ μεταμέλεια εἶναι ἡ ἀναγνώριση καί ἡ παραδοχή κάποιου σφάλματος, ἑνός ἁμαρτήματος. Ἡ μεταμέλεια, εἶναι αὐτό πού λέμε «τό μετάνοιωσα». Δέν εἶναι ἀσήμαντο. Εἶναι κάτι καλό. Δέν εἶναι ὅμως καί τό δέον. Τό σωστό καί ὁλοκληρωμένο εἶναι ἡ μετάνοια. Ὁ ἀγώνας δηλαδή πού πρέπει πλέον νά κάνει ὁ πιστός, γιά νά μήν ξανακάνει τό ἴδιο ἁμάρτημα. Ἔτσι καταλαβαίνουμε πώς ἡ μεταμέλεια (τό μετάνοιωμα) εἶναι ἡ ἀρχή. Ἡ συνέχεια καί ὁλοκλήρωση γίνεται ἀπό τή διενέργεια τῆς μετάνοιας.  Ἐμεῖς κατά τό πλεῖστον εἴμαστε στή μεταμέλεια. 
Κάτι τώρα πού ὑπάρχει βαθιά μέσα μας, στό ἀσυνείδητο μας, δέν μᾶς ἀφήνει νά νοιώσουμε τήν ἀναγκαία συντριβή, ἡ ὁποία θά φέρει καί τήν ἀρχή τοῦ αἰσθήματος τῆς μετανοίας. Ὑπάρχει βαθιά μέσα μας κάτι, ναρκισισμός λέγεται στήν ψυχολογία, ἐγωϊσμός καί φιλαυτία λέγεται στή γλῶσσα τῆς πίστεώς μας. Γι αὐτόν τόν παράξενο καί μυστήριο λόγο, ὅλοι μας ἀντιδροῦμε καί ἐναντιωνόμαστε ἀκόμη, ὅταν κάποιος μᾶς ὑποδεικνύει ἕνα λάθος μας. Παρόλο πού μπορεῖ ἤδη νά ἔχουμε σκεφτεῖ ὅτι κάπου φταίξαμε, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς ἀναδείξεώς του, δέν τό ἀποδεχόμαστε ἀπλά καί ἄμμεσα. Κι αὐτό ξέρετε εἶναι πανάρχαιο. Ἀρχίζει ἀπό τούς πρωτοπλάστους. «Γιατί Ἀδᾶμ ἔφαγες τὀν ἀπαγορευμένο καρπό; Ἡ γυναίκα πού μοῦ ἔδωσες μέ παρέσυρε! Γιατί Εὔα ἔφαγες καί παρέσυρες καί τόν Ἀδᾶμ; Τό φίδι μέ ξεγέλασε!» Κανείς δέν ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη γιά ὅ,τι ἔκανε καί ψάχνει δικαιολογία γιά νά ἀθωώσει τόν ἐαυτό του. Κανείς δέν μετανοεῖ! 
Αὐτή λοιπόν ἡ κατάσταση μέσα μας δέν ἐπιτρέπει νά ἐνεργηθεῖ ἡ μετάνοια. Ἀφοῦ ὅμως δέν γίνεται αὐτό, τότε καί ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀποκτήσει τή σχετική καί ἀπαραίτητη τελικά πνευματικότητα. Ἔτσι ἡ πίστη του δέν εἶναι κάτι πραγματικά βαθύ καί πνευματικό, ἀλλά περισσότερο μιά θρησκευτικότητα. Βαθιά πολλές φορές καί μιά ἀναγνώριση κάποιων διατάξεων καί ἐθίμων τῆς θρησκείας συνδεόμενα ὁπωσδήποτε καί μέ τήν ἱστορία καί τήν παράδοση τῆς χώρας μας. Χωρίς ὅμως τελικά νά συμβαίνει ἡ ἀπαραίτητη καλιέργεια, τῶν βαθύτερων αἰσθημάτων ὥστε νά ἀποκτήσει ἡ θρησκευτικότητα καί τήν ἀπαραίτητη πνευματικότητα. Νά γίνει πίστη. Ζωντανή σχέση δηλαδή καί γνωριμία δύο προσώπων, τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Πνευματικός γάμος πού ἔγινε ἀπό τόν ἐλεύθερο ἔρωτα τῶν δύο καί ὄχι ἀπο συνοικέσιο.
Κατ’αὐτή τή διαδικασία καί λόγω κάποιας ἐορταστικῆς περιόδου, σάν αὐτήν πού διερχόμαστε, γιά νά κοινωνήσω καλό θά εἶναι νά κάνω καί μιά ἐξομολόγηση. Ὁπότε, θά πάω σέ ἕνα ἐξομολόγο νά ἐξομολογηθῶ ἤ ἀπλά ὅπως λέμε νά πάρω μιά εὐχή γιά νά κοινωνήσω. Πάω λοιπόν σέ κάποιον, πολλές φορές σέ διαφορετικό  (ὄχι καλό αὐτό τελικά) καί ζητάω τήν εὐχή του, χωρίς νά ἔχω νά πῶ τίποτε! Δηλαδή πάω νά βγάλω ἀπό μέσα μου ἔξω καί νά ὀμολογήσω σφάλματα καί τίς ἀστοχίες μου ἀπέναντι στό Θεό καί τήν ἀγάπη Του καί δέν ἔχω νά πῶ τίποτε,(Ἐξομολόγηση=ἐξάγω καί ὁμολογῶ αὐτά πού κρύβω μέσα μου). 
Ἀπλά δηλώνω ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλά καί δέν ἔχω νά πῶ τίποτε περισότερο γι αὐτό, οὔτε μπορῶ νά τό προσδιορίσω, νά γίνω συγκεκριμένος. «Ἦλθα πάτερ ἐδῶ γιατί μετανοιώνω, γι αυτό, γιά τό ἄλλο γιά τό παρ’ἄλλο, πού ἔκανα, πού εἶπα, πού σκέφτηκα, πού ἐπεθύμησα, πού περιεργάστηκα, πού ἀσχολήθηκα, πού κατέκρινα...» Κι ὅλα αὐτά νά τά ἐξαγορεύσω καί νά τά ὁμολογήσω, ἐλεύθερα κι ἀπό μόνος μου. Γιατί τελικά ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μιά πράξη ἐλευθερίας. Μιᾶς παράξενης ἐλευθερίας πού δημιουργεῖται, ὅταν ἐνεργεῖ μέσα μας τό σωστό αἴσθημα τῆς μετανοίας. Δέν μποροῦμε νά ἐξομολογηθοῦμε σωστά, γιατί στήν πραγματικότητα εἴμαστε φυλακισμένοι ἀπό τό ἄρρωστο ἐγώ μας καί συνεχῶς δικαιολογούμαστε καί αὐτοδικαιονόμαστε.
Μιά δικαιολογία ὅμως γιά τήν ἀδυναμία μας αὐτή, εἶναι τό ὅτι δέν ἔχουμε σωστή γνώση καί ἀντίληψη γιά τό τί εἶναι ἁμαρτία. Κατά κανόνα, γιά τούς περισσότερους ἁμαρτία εἶναι ὅποιο παράπτωμα ἀπορρέει ἀπό τίς δέκα ἐντολές. Δηλαδή διάπραξη συγκεκριμένων σφαλμάτων, τό πολύ δέκα τόν ἀριθμό, ὅσες καί οἱ ἐντολές. Ὅ,τιδήποτε δέν περιλαμβάνεται σέ αὐτές δέν ἀναγνωρίζεται ὡς ἁμαρτία. Ἐντάσεται ἀπό ἐμᾶς στή γενική καί ἀφηρημένη ἁμαρτωλότητα ὅλων. Ὅμως αὐτό δέν εἶναι σωστό. 
Ἀπό τήν ἄλλη ὅλοι μας κατά κανόνα ξέρουμε πώς ἀναμάρτητος εἶναι μόνο ὁ Θεός. Τί γίνεται λοιπόν; Πάω νά πλυθῶ, ἐνῶ εἶμαι καθαρός;  Ταπεινή μου γνώμη εἶναι πώς ξέρουμε ὅτι δέν εἴμαστε καθαροί, γι αὐτό καί φτάνουμε ὡς τό ἐξομολογητήριο. Κάτι μέσα μας μᾶς λέει πώς κάτι πρέπει νά κάνουμε γι αὐτό! Ἀλλά θάβοντας τήν εὐθύνη μας, μέσα στήν εὐθύνη τῶν πολλῶν (ὅλοι ἁμαρτωλοί εἴμαστε), θέλουμε ἕνα ὑπνωτικό γιά τή συνείδησή μας (τήν εὐχή χωρίς ἐξομολόγηση), καί ἔτσι νά κάνουμε γιά ἄλλη μιά φορά τό θρησκευτικό μας καθήκον, χωρίς νά ἔχουμε κάνει αὐτό πού πρέπει.  
Τί εἶναι ὅμως ἁμαρτία; Θεολογικά δέν εἶναι  τόσο ἀπλό νά δώσουμε ἕνα ὁρισμό. Ἡ ἁμαρτία ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή πού ἡ πυξίδα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, τόν προσανατολίζει σέ  ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τό Θεό. Ἀλλά αὐτό εἶναι πολύ γενικό καί θεωρητικό. Γι αὐτό ἄς γίνουμε πιό συγκεκριμένοι καί πρακτικοί. Μποροῦμε λοιπόν μέ βάση τήν ἐμπειρία τῶν νηπτικῶν πατέρων τῆς πίστεώς μας, νά ποῦμε πώς ἁμαρτία εἶναι κάθε συγκατάθεση τοῦ νοῦ στήν σκέψη. 
Δηλαδή. Τό μυαλό εἶναι ἕνα ἐργαστήριο πού δουλεύει ἀσταμάτητα. Ἡ ἐργασία του αὐτή, ἔχει ἄμμεση σχέση καί ἐξάρτηση μέ τήν καρδιά, τά αἰσθήματα καί τίς ἐπιθυμίες της. Στό ἐργαστήριο αὐτό μπαίνουν διάφορα ὑλικά (σκέψεις), ἄλλα ὡφέλιμα καί ἄλλα ἐπιβλαβή. Δουλειά τοῦ μυαλοῦ εἶναι νά διώξει ἄμμεσα τά βλαβερά καί ἐπικίνδυνα γιατί τά παράγωγά τους θά εἶναι βλαβερά γιά τόν ἄνθρωπο.  Ἄν ὅμως αὐτά εἶναι ἐλκυστικά στά αἰσθήματα καί τίς ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς, τότε τό μυαλό τά κρατᾶ, προχωρᾶ στήν ἐπεξεργασία τους, ἡ ὁποία εἶναι καί ἀρεστή καί ἔτσι στοιχειοθετεῖται ἡ ἁμαρτία. 
Ἀκόμα πιό ἀπλά. Ἄν ἐγώ τώρα ἐπί παραδείγματι, ὡς φιλοχρήματος, σκεφθῶ πώς τό παγκάρι εἶναι γεμάτο καί δέν διώξω ἄμμεσα τήν σκέψη αὐτή, ἀλλά προχωρήσω μέ τό μυαλό μου γιά τό πῶς μποροῦν αὐτά τά χρήματα νά γίνουν δικά μου, τότε εἶναι σάν νά τό ἔκανα καί στήν πράξη, ἄρα ἁμάρτησα, ἄρα πρέπει νά μετανοιώσω γι αὐτό καί νά τό ἐξομολογηθῶ. 
Γι αὐτό τό μηχανισμό τῆς ἁμαρτίας βέβαια, μᾶς ἔχει μιλήσει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας καί εἶναι καταγεγραμμένο στήν «ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του». Λέει συγκεκριμένα: «Ξέρετε πώς ἔχει εἰπωθεῖ στούς προγόνους σας νά μή μοιχεύσεις. Ἐγώ ὄμως σᾶς διαβεβαιώνω πώς καί μόνο πού μέ τό μυαλό σου περιεργάστηκες ἁμαρτωλά μιά γυναίκα πού δέν εἶναι δικιά σου, ἔχεις ἤδη μοιχεύσει μέσα σου». Τώρα, εἶναι πολλοί πού ὅπως λένε διαβάζουν τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά ὅλως παραδόξως ὅταν πᾶνε νά ἐξομολογηθοῦν, δέν ἔχουν τίποτε νά ποῦν! 
 Καταλαβαίνουμε νομίζω πώς μέ τό μυαλό μας μυστικά, νοερά καί κρυφά, μποροῦμε νά εἴμαστε ἀπό λίγο ἔως πολύ ἀμαρτωλοί. Αὐτό ὄμως δείχνει καί κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό. Τήν κατάσταση καί τήν ποιότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, τοῦ ἔσω-κρυφοῦ ἀνθρώπου ὅπως χαρακτηρίζεται ἀπό τή γλώσσα τῆς πίστεώς μας. Τήν κατάσταση πού θά βρεῖ ὁ Χριστός, ὅταν μπεῖ μέσα μας διά τής θείας μεταλήψεως. Δέν θά ἔπρεπε λοιπόν ἔστω καί πρόσκαιρα νά τόν τακτοποιήσω-καθαρίσω διά τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἔτσι ὥστε νά  ὑποδεχθῶ σωστά τό Χριστό; Μά θά πεῖ κάποιος, τί νά τό κάνω, ἀφοῦ πάλι μπορεῖ νά κάνω τά ἴδια! Μιά ζωή ἁμαρτωλοί θά εἴμαστε καί τελικά ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί μᾶς δέχεται μέ τίς ἁμαρτίες μας. 
Δέ διαφωνῶ οὔτε γιά τήν ἀδυναμία μας οὔτε γιά τήν ἀτέλειωτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἐγώ τελικά πῶς θά δείξω καί στό Θεό ἀλλά καί σέ ἐμένα, πόσο τά ἐκτιμῶ ὅλα αὐτά καί κυρίως αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πόσο τήν καταλαβαίνω πραγματικά καί τήν ἀξιολογῶ. Καί ἄν τό κάνω, πῶς τελικά ἀποδεικνύω ὅτι τήν τιμῶ, τή σέβομαι, τήν ἔχω σέ μέγιστη περιοπή καί προσπαθῶ σέ κάθε περίπτωση νά φανῶ ὅτι τῆς ἀξίζω. Μόνο μέ τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καί τῆς ἀναξιότητας μου γι αὐτήν τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία συναίσθηση θά μέ ὁδηγεῖ πρός διενέργεια τῆς μετανοίας ὡς τρόπου ζωῆς καί ἡ ὁποία συχνά θά μέ στέλνει στό πετραχήλι ἑνός καί μόνο πνευματικοῦ, γιά νά ἐκφράζεται ὡς πράξη ἡ μετάνοια μου διά τῆς ἐξομολογήσεως πού κάθε φορά θά κάνω. Ἀκόμα καί γιά τά ἴδια ἁμαρτήματα. 
Γιατί νά ξέρετε πώς ἡ πραγματική μετάνοια, εἶναι δύναμη καί χάρη Θεοῦ, ἡ ὁποία κάνει τόν ἄνθρωπο πραγματικά ταπεινό καί βγάζει ἀπό μέσα του κάθε του κάθε ντροπή (τέχνασμα τοῦ πονηροῦ), τόν ἀπελευθερώνει καί τόν ὁδηγεῖ στήν ἐξομολόγηση. Καί νά θυμόμαστε πάντα. Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτό πού κάνει ὡφέλιμη τήν ἐξομολόγηση καί ὅταν αὐτό γίνει μιά φορά σωστά, τότε ὁ πιστός εἶναι πάντα σέ ἐξομολόγηση, δηλαδή ζεῖ στήν καθημερινότητά του ὡς ἐν συνεχή ἐξομολόγηση, ἀπλά κάποια στιγμή θά πάει καί στόν πνευματικό γιά νά κάνει πράξη, τήν πνευματική αὐτή ἐσωτερική διεργασία του πού γίνεται μέ τή συνεργασία τῶν δύο ὀργάνων. Τοῦ μυαλοῦ καί τῆς καρδιᾶς. Δηλαδή τῆς συνειδήσεως. 
Τό θέμα τῆς σημερινῆς συνάντησής μας, τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, δέν εἶναι τόσο ἀπλό καί εὔκολο γιά νά ἀναλυθεῖ καί νά τελειώσει σέ μία ὁμιλία. Εἶναι βαθύ, πολύπλοκο καί πολυδιάστατο, ὅσο καί ὅπως ἀκριβῶς εἶναι καί τό μυστήριο τῆς ὑπάρξεως ἐκάστου ἡμῶν. Προσπαθήσαμε ὅσο μπορούσαμε πιό ἀπλά καί πρακτικά νά δείξουμε καί νά ἐξηγήσουμε μία πτυχή του, αὐτῆς τοῦ τρόπου πού μπορεῖ νά γίνει σωστότερα, ἄρα καί ὡφελιμότερα. Μακάρι νά ἔγινε κατανοητό καί ἀπό έκεῖ καί μετά ἡ Θεία χάρις νά μιλήσει στίς καρδιές μας, ἔτσι ὥστε νά τό διενεργοῦμε μέ τόν σωστό τρόπο γιά νά ἀποβαίνει τελικά καί σωτήριο γιά τίς ζωές μας.

 π Φιλιππος  Μπεναζης ΙΝ ΑΓΙΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΔΡΑΜΑΣ

''ΑΙ ΕΙΔΟΙ'' ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ


Ηταν τὸ ἔτος 44 π.Χ.  Στὴ Ρώμη,ἔπειτα ἀπὸ σειρὰ πολέμων καὶ ἐσωτερικῶν ἀναμετρήσεων, ὁ  Ἰούλιος Καίσαρας εἶχε καταστεῖ ἀπόλυτος κυρίαρχος. Ὁ Καίσαρας ἦταν ἐκπληκτικὴ διάνοια. Ἦταν πολιτικός, στρατιωτικός, νομοθέτης, νομοδιδάσκαλος, ρήτορας, ποιητής, ἱστορικός, ἀρχιτέκτονας, ἀστρονόμος καὶ μαθηματικός, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους στρατηλάτες τοῦ ἀρχαίου κόσμου (Μέγας Ἀλέξανδρος, Ἀννίβας, Ἰούλιος Καίσαρας). Ὅμως οἱ κοντινοί του ἄνθρωποι φοβήθηκαν ὅτι ἡ παντοδυναμία του θὰ τὸν μετέτρεπε σὲ τύραννο. Ἔτσι σχεδίασαν καὶ ὀργάνωσαν συνωμοσία ἐναντίον του. Γιὰ τὴ συνωμοσία αὐτὴ δύο ἄνθρωποι προσπάθησαν νὰ τὸν εἰδοποιήσουν, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἄκουσε. Ὁ ἕνας ἦταν μάντης καὶ τὸν εἰδοποίησε νὰ φυλάγεται, διότι στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου θὰ περάσει μεγάλο κίνδυνο. Τί ἦταν «αἱ εἰδοὶ» τοῦ Μαρτίου; Ἦταν ἡ 15η τοῦ μηνὸς Μαρτίου, τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι ὀνόμαζαν «Μαρτίου εἰδοί». Ἐπίσης ὀνόμαζαν εἰδοὺς καὶ τὴν 15η τῶν μηνῶν Μαΐου, Ἰουλίου καὶ Ὀκτωβρίου, καὶ τὴν 13η τῶν ὑπολοίπων μηνῶν. Ὅταν ἔφθασε ἡ μέρα ἐκείνη, ἡ 15η τοῦ Μαρτίου, ὁ Καίσαρας πηγαίνοντας πρὸς τὴ Σύγκλητο συνάντησε τὸν μάντη: «Πάρεισιν (= ἔφθασαν) αἱ εἰδοί», τοῦ εἶπε πειρακτικά, (ἐννοώντας: «καὶ δὲν ἔπαθα τίποτε»). «Ναί, πάρεισιν, ἀλλ’ οὐ παρεληλύθασι»· «ναί, ἔφθασαν ἀλλὰ δὲν πέρασαν», τοῦ ἀπάντησε ἤρεμα ὁ μάντης. Μέσα στὴ Σύγκλητο ἕνας σοφιστὴς ἀπὸ τὴν Κνίδο, ὁ Ἀρτεμίδωρος, ποὺ εἶχε μάθει γιὰ τὴ συνωμοσία, ἔδωσε στὸν Καίσαρα ἕνα γράμμα, ὅπου τὸν πληροφοροῦσε γιὰ τὸν κίνδυνο. «Διάβασέ το, Καίσαρα», τοῦ εἶπε, «μονάχος σου καὶ γρήγορα. Γράφει σπου- δαῖα πράγματα, ποὺ σ’ ἐνδιαφέρουν πολύ». Ἀλλὰ ὁ Καίσαρας τὸ ἄφησε γιὰ ἀργότερα. Οἱ συνωμότες, ποὺ ἀνάμεσά τους ἦταν καὶ ὁ θετὸς γυιὸς τοῦ Καίσαρα Μᾶρκος Βροῦτος, δολοφόνησαν τὸν Ἰούλιο Καίσαρα στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου, στὶς 15 δηλαδὴ τοῦ μηνὸς Μαρτίου, τοῦ ἔτους 44 π.Χ. Ἦταν τότε 56 ἐτῶν καὶ δέχθηκε 23 μαχαιριὲς στὸ σῶμα του. Ὅταν ὁ Καίσαρας εἶδε ἀνάμεσα στοὺς συνωμότες καὶ τὸν Βροῦτο, ἀναφώνησε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα: «Καὶ σύ, τέκνον Βροῦτε;»· μιὰ φράση ποὺ ἀπὸ τότε ἔμεινε παροιμιώδης μαζὶ μὲ τὴν παράδοξη διατύπωση «αἱ Μαρτίου εἰδοί». Γιατί κάναμε τόσο λόγο γιὰ τὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου; Τὸ κάναμε, διότι σὲ ἕνα βαθύτερο ἐπίπεδο «αἱ εἰδοὶ τοῦ Μαρτί- ου» ἀφοροῦν καὶ τὸν καθένα μας. Ὄχι ὡς συγκεκριμένη ἡμερομηνία (15 Μαρτίου) ἀλλὰ ὡς γεγονὸς ποὺ περιέχει σημαντικότατα μηνύματα γιὰ μᾶς. Ποιὰ μηνύματα; Νά δύο ἀπὸ αὐτά: Τὸ πρῶτο: Τὸν Καίσαρα προσπάθησαν νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπὸ τὸν θάνατο δύο ἄνθρωποι. Ματαίως, διότι δὲν ἔδωσε σημασία στὰ λόγια τους. Ἀντίστοιχα καὶ μᾶς κάποιοι φίλοι μας, μάλιστα ὁ πνευματικός μας πατέρας, μπορεῖ κάποτε νὰ μᾶς ἐπιστήσουν τὴν προσοχή, διότι ὁ δρόμος ποὺ ἀκολουθοῦμε εἶναι πνευματικὰ ἐπικίνδυνος. Θὰ εἶναι λάθος μέγα νὰ ἀγνοήσουμε ἐπιπόλαια τὶς σωτήριες αὐτὲς προειδοποιήσεις. Κι ἕνα δεύτερο: Γιὰ τὸν Καίσαρα «αἱ εἰδοὶ τοῦ Μαρτίου» ἦταν ἡ μέρα τῆς δολοφονίας του· γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἡ ἡμέρα τῆς ἀναχωρήσεώς μας ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο. Σὲ κάποιες «εἰδοὺς τοῦ Μαρτί- ου» ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα ὁποιουδήποτε μηνὸς θὰ κληθοῦμε νὰ ἀνεβοῦμε στὸ τρένο τῆς αἰωνιότητος. Θὰ εἶναι τὸ τελευταῖο μας ταξίδι καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ τῆς ζωῆς μας. Ποῦ θὰ ἀπο- βιβαστοῦμε; Στὸν χῶρο τῆς θείας ζωῆς ἢ στὸν χῶρο τῆς αἰώνιας φωτιᾶς; Αὐτὸ εἶναι τὸ καιριότερο ζήτημα. Λοιπόν, ὅπως τότε οἱ δύο ἐκεῖνοι θέλησαν νὰ σώσουν τὸν Καίσαρα ἀπὸ τὸν θάνατο, ἔτσι καὶ πολὺ περισσότερο ὁ Θεὸς ἐμᾶς θέλει νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο, γι᾿ αὐτὸ μᾶς προειδοποιεῖ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι, ἀφοῦ εἶναι ἄγνωστη ἡ ἡμέρα τοῦ τέλους μας. Καὶ θὰ εἶναι τραγικό, θὰ εἶναι κατα- στροφικὸ λάθος νὰ ἀγνοήσουμε τὶς σαφεῖς προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ χάσουμε τὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας του. Ὑπάρχει μιὰ φράση τοῦ Κυρίου ποὺ δὲν βρίσκεται στὰ Εὐαγγέλια, ἔχει ὅμως διασωθεῖ ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῶν Ἀποστόλων, καὶ εἶναι πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὸ θέμα ποὺ ἀναπτύσσουμε. Μιλάει ὁ Κύριος καὶ λέει: «Ἐν ᾧ ἐὰν εὕρω σε, ἐν τούτῳ καὶ κρινῶ σε»· ποὺ σημαίνει: στὴν κατάσταση ποὺ θὰ σὲ βρῶ, σ᾿ αὐτὴν καὶ θὰ σὲ κρίνω. Στὴν κατάστα- ση ποὺ θὰ σὲ βρῶ... Ποιὰ ἄραγε εἶναι ἡ κατάστασή μας αὐτὴ τὴ στιγμή; Εἶναι κατάσταση μετανοίας; Ἢ μήπως ἐπικίνδυνης πνευματικῆς ἀδιαφορίας; Νά λοιπὸν ποὺ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι γιὰ τὴν τελικὴ ἀναχώ- ρηση. Ἕτοιμοι, ἀφοῦ δὲν γνωρίζουμε τὴν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς μας. Ὁ Κύριος τονίζοντας τὸ ἄγνωστο αὐτῆς τῆς ὥρας τὴν παρομοίασε μὲ τὴν εἰσβολὴ τοῦ κλέφτη στὸ σπίτι. Ἂν ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ ἤξερε τὴν ὥρα ποὺ ὁ κλέφτης θὰ χτυπήσει, θὰ ἔμενε ἄγρυπνος καὶ δὲν θὰ ἄφηνε νὰ γίνει διάρρηξη τοῦ σπιτιοῦ του. Ἀλλὰ δὲν τὴ γνωρίζει (Ματθ. κδ΄ 42-44). Παρόμοια καὶ ὁ καθένας μας ἀγνοεῖ τὴν ὥρα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Κυρίου. Ἄς εἴμαστε συνεπῶς πάντοτε ἕτοιμοι, ὥστε, ἂν ἔρθει αἰφνιδίως ὁ Κύριος νὰ παραλάβει τὴν ψυχή μας, νὰ εἰσέλθουμε ἕτοιμοι μαζί του στοὺς αἰώνιους γάμους του, στὴν ἄπειρη χαρὰ καὶ δόξα τῆς εὐλογημένης Βασιλείας του.
Ο ΣΩΤΗΡ2041

30 Μαρτίου, 2019

ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ


«Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερεα μὴ δυναμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενειαις ἡμῶν, πεπειρασμενον δὲ κατὰ παντα καθ’ ὁμοιοτητα χωρὶς ἁμαρτιας» 
 Την Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ μᾶς καλεῖ νὰ Τὸν προσ- κυνήσουμε γιὰ νὰ λάβουμε χάρη καὶ δύναμη, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μυστήριο ποὺ κρύβει. 
 Ἀλήθεια πόση ἐνίσχυση καὶ παρηγοριὰ μᾶς χαρίζει ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος! Αὐτὸς εἶναι ὁ συνοδοιπόρος σὲ κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μας, διότι μόνο Αὐτὸς μᾶς καταλαβαίνει σὲ τέλειο βαθμό, συμπάσχει μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ  ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, τὸ ὁποῖο ἀναφερόμενο στὸν Κύριο Ἰησοῦ ὡς τὸν αἰώνιο Ἀρχιερέα λέγει: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας». Δηλαδή, δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δείξει συμπάθεια στὶς ἀσθένειες καὶ τὶς ἀδυναμίες μας‧ ἀλλὰ ἔχουμε ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς μ’ ὅλους τοὺς τρόπους τοὺς ὁποίους εἶναι δυνατὸν νὰ δοκιμασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μ’ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς γίνεται συνοδοιπόρος στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες μας. 

 1. Εχει πείρα τῶν θλίψεών μας

 Ἐκεῖνο ποὺ πρωτίστως συγκινεῖ τὴν ψυχή μας καὶ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμαστε τὸν Κύριο συνοδοιπόρο στοὺς πόνους καὶ τὶς ἀγωνίες μας, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Ἴδιος γεύθηκε τὸ πικρὸ ποτήριο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων καὶ μάλιστα στὸν μεγαλύτερο βαθμὸ ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς ποτὲ νὰ δοκιμάσει. Ἔτσι ὥστε «ἐν ᾧ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι» (Ἑβρ. β΄ 18). Καθὼς δηλαδὴ δοκίμασε ὁ Ἴδιος πειρασμούς, μὲ πολλὴ συμπάθεια θὰ βοηθήσει κι ἐκείνους ποὺ πειράζονται καὶ δοκιμάζονται. Πράγματι ὅλη ἡ πορεία τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου, ἀπὸ τὴ Βηθλεὲμ μέχρι καὶ τὸν Γολγοθᾶ, ἦταν γεμάτη ἀπὸ θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Ἔζησε φτωχός, ἄστεγος, μετανάστης, πρόσφυγας... Ἀντιμετώπισε τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου, δοκίμασε ἀμέτρητους κόπους καὶ στερήσεις ἀλλὰ καὶ πόνους ὀδυνηρούς. Δέχθηκε βαριὰ πλήγματα ἀκόμη κι ἀπὸ τοὺς στενότερους φίλους καὶ συνεργάτες του: τὴν ἄρνηση τοῦ Πέτρου, τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα, τὴν ἐγκατάλειψη τῶν μαθητῶν του. Ὑπέμεινε διωγμούς, ἐμπαιγμούς, ὕβρεις, συκοφαντίες. Τὸν συνέλαβαν καὶ Τὸν καταδίκασαν, καὶ τελικὰ ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμα ὅλων τῶν θλίψεων: τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο. Κανεὶς ποτὲ δὲν πόνεσε καὶ δὲν ὑπέφερε τόσο πολύ ὅσο ὁ ἀναμάρτητος Κύριος ἐπάνω στὸν Σταυρὸ. Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε λοιπόν, ὅταν καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας σταυρό. Ἂς ἀναθέτουμε ὅλες τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματά μας στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο. 
Ἐκεῖνος ποὺ δοκίμασε τὸν πόνο σὲ ὅλο του τό βάθος καὶ τήν ἔκταση, ὁπωσδήποτε μᾶς κατα- λαβαίνει. Μᾶς καταλαβαίνει, ἀφοῦ Αὐτὸς σή- κωσε πάνω στὸ Σταυρὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρ- τιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων! 

 2. Μᾶς ἐνισχύει μὲ τὴ Χάρη Του

 Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος μᾶς καταλαβαίνει καὶ συμπάσχει στοὺς πειρα- σμοὺς καὶ στὶς δοκιμασίες μας. Ὑπάρχει καὶ κάτι ἀκόμη πιὸ σημαντικό: τὸ ὅτι Ἐκεῖνος μᾶς δίνει πλούσια τὴ Χάρη καὶ τὴ δύναμη γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς θλίψεις μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διαβεβαιώνει: «Πιστὸς ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α΄ Κορ. ι΄ 13). Δηλαδή, εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Θεὸς καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ὑποσχέσεις του δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει νὰ πειρασθεῖτε παραπάνω ἀπὸ τὴ δύναμή σας, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν πειρασμὸ θὰ φέρει καὶ τὸ τέλος του, ὥστε νὰ μπορεῖτε νὰ τὸν ἀντέξετε. Πραγματικά, σὲ κανέναν ἄλλον δὲν εἶναι τόσο κοντὰ ὁ Κύριος ὅσο στὸν χριστιανὸ ποὺ ὑπομονετικὰ βαστάζει τὸν σταυρό του: «Μετ’ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. 90, 15). Στὴ θλίψη καὶ στὸν πόνο του εἶμαι μαζί του, μᾶς βεβαιώνει ἐπαναλαμβάνοντας λόγια τοῦ θεοπνεύστου Ψαλμωδοῦ του. Εἶμαι μαζὶ μὲ τὸν κάθε πιστό, ποὺ σηκώνει τὸ σταυρό του στὴ ζωή του. 
 ❁ ❁ ❁ 
 Τὶς ἡμέρες αὐτὲς διερχόμαστε περίοδο ἀγώνα πνευματικοῦ, ἐφόσον ἤδη διανύουμε τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀλλὰ καὶ ἀγώνα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας, ἀφοῦ ὅλοι μας σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμὸ ὑφιστάμεθα τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὴ χώρα μας. Σὲ μιὰ τέτοια κρίσιμη περίοδο δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ ἐνισχυτικὸ καὶ παρήγορο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ προβάλλει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία: τὸν Τίμιο Σταυρό στολισμένο μὲ ἀνοιξιάτικα λουλούδια, γιὰ νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι, ὅπως μετὰ τὸν χειμώνα ἔρχεται ἡ ἄνοιξη, ἔτσι καὶ μετὰ τὸν Σταυρὸ ἀκολουθεῖ πάντα ἡ Ἀνάσταση! 
Ο ΣΩΤΗΡ2041

29 Μαρτίου, 2019

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ


   Αδυνατεῖ ἡ λογικὴ νὰ ἐξηγήσει καὶ ὁ νοῦς νὰ κατανοήσει καὶ συμπερασματικὰ νὰ ἑρμηνεύσει τὰ αἴτια ποὺ ἔστεψαν μὲ ἐπιτυχία τὸν ἀγώνα τῶν προγόνων μας τὸ 1821. 400 ὁλόκληρα χρόνια φρικτῆς σκλαβιᾶς! Πῶς μπόρεσαν ἀλήθεια μιὰ χούφτα ἄνθρωποι, φτωχοί, ρακένδυτοι, ἀδύναμοι καὶ ἀνοργάνωτοι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συμπαράσταση τῶν ἰσχυρῶν δυνάμεων τῆς ἐποχῆς τους ν’ ἀποτινάξουν τὸν τυραννικὸ ζυγὸ μιᾶς πανίσχυρης αὐτοκρατορίας; Πῶς κατάφεραν ν’ ἀλλάξουν τὰ δεδομένα καὶ τὶς καταστάσεις τῆς ἐποχῆς τους ἀποτινάζοντας τὸν ὀθωμανικὸ ζυγό; Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἀνέδειξε τοὺς ἀξιολύπητους ραγιάδες σὲ ἥρωες; Ποιὰ δύναμη φούσκωνε τὰ στήθη τους, πτέρωνε τὴν ψυχή τους καὶ χαλύβδωνε τὸ σῶμα τους, γιὰ νὰ ρίχνονται μὲ ὁρμὴ στὶς μάχες ἀψηφώντας τὸν θάνατο; Εἶπαν – καὶ δὲν ἔχουν ἄδικο – ὅτι τὸ μυστικὸ τοῦ θριάμβου τους ἦταν ὁ ἀσίγαστος ἐσωτερικὸς πόθος γιὰ ἐλευθερία. Γιατὶ ζωὴ ὑποδουλωμένη δὲν εἶναι ζωή, θάνατος εἶναι. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σύν- θημά τους ἦταν «Ἐλευθερία ἢ θάνατος»! Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ τραγούδι τους «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ 40 χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή»!Εἶπαν – καὶ δὲν ἔχουν ἄδικο – ὅτι ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ Ἕλληνα δὲν ἀντέχει τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὴν ντροπή. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἄντεχε ἄλλο τὴν ἐθνικὴ ταπείνωση. Ἄλλωστε ἡ ἱστορία τούτου τοῦ τόπου εἶναι γραμμένη μὲ τὴν ἀνδρεία ἐκείνων ποὺ δὲν προχωροῦσαν μὲ ἀριθμοὺς καὶ πολεμοφόδια παρὰ μόνο «μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα καὶ τὸ αἷμα». Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο αὐτά! Πάνω καὶ πέρα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὑπῆρχε μιὰ «δύναμη θεϊκή», ἔτσι ὅπως τὴν ἔνιωσε καὶ τὴν περιγράφει ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης, ἐκεῖ καταμεσῆς τοῦ πελάγους στὴν κατασκότεινη νύχτα λίγο πρὶν τὴ φωτίσει μὲ τὸ πυρπολικό του. Ἦταν ἡ πίστη τους στὸ Θεό. Ἔτσι ξεκίνησαν! Μ’ αὐτὴ τὴν πίστη. Τὴν «εἰς τὸ σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν», θὰ γράψει στὴν προκήρυξή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης. Γι’ αὐτὸ καὶ διάλεξαν τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, γιὰ νὰ ξεκινήσουν τὸν ἄνισο καὶ δύσκολο ἀγώνα τους. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν βασίστηκαν στὴ δική τους στρατηγικὴ δεινότητα, οὔτε στὴν ἀνδρεία τους καὶ στὸ πάθος τους γιὰ ἐλευθερία. Ἀκούμπησαν κυρίως καὶ μόνο στὴν «ὑπογραφὴ τοῦ Θεοῦ». Ἔτσι ὅπως τὸ διαβεβαίωνε ὁ γέρος τοῦ Μωριᾶ, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν τὴν παίρνει πίσω». Γι’ αὐτὸ καὶ γονάτιζαν μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Παναγίας καὶ προσεύχονταν μετὰ δακρύων, ὅπως ὁ Κολοκοτρώνης στὴν Παναγία στὸ Λιμποβίτσι, ὁ Μπότσαρης καὶ ὁ Καραϊσκά- κης στὴν Προυσιώτισσα, ὁ Μακρυγιάννης καὶ τόσοι ἄλλοι. Γι’ αὐτὸ καὶ καταφυγὴ καὶ δύναμη καὶ ἐνίσχυσή τους ἦταν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, αὐτὰ ποὺ κοινώνησαν ὅλοι οἱ «ἐλεύθεροι πολιορκημένοι» τοῦ Μεσολογγίου λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔξοδό τους. Γεμάτες οἱ σελίδες τῆς ἱστορίας ἐκείνης τῆς περιόδου καὶ οἱ βιογραφίες τῶν ἡρώ- ων ἀπὸ περιστατικὰ καὶ γεγονότα ποὺ μαρτυροῦν τὴν πίστη τους καὶ ἐκφράζουν τὴ βαθιὰ ἐλπίδα τους στὸ Θεό. 
 ❁ ❁ ❁  
Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας περνᾶ δύσκολες ὧρες! Ζεῖ στιγμὲς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως καὶ ἐθνικοῦ ἐξευτελισμοῦ. Ὁ λαός μας ἀγωνιᾶ μπροστὰ στὴν καιροσκοπία τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀδυναμία μας καὶ ἐποφθαλμιοῦν τὴ στρατηγική μας θέση, τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγές μας, μὰ πιὸ πολὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση καὶ τὸ ἦθος μας, ποὺ ἀποτελοῦν τροχοπέδη στὴν παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων. Εἴμαστε ἀνίσχυροι καὶ πάλι νὰ στα- θοῦμε μόνοι μας στὰ πόδια μας. Φτωχοὶ ἀπὸ ἐξωτερικοὺς συμμάχους ποὺ θὰ συνηγορήσουν ὑπὲρ τῶν δικαίων μας. Ἀνυπεράσπιστοι ἀπὸ ἡγέτες ποὺ μὲ γνώμονα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον θὰ πορευθοῦν πρὸς τὴν ἔξοδο τῆς κρίσεως. 
Εἴμαστε ναρκωμένοι ὡς λαὸς ἀπὸ τὴν 
καλοπέραση καὶ τὴ φιληδονία, μὲ τὰ ὁποῖα τραφήκαμε τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὅμως ἡ ἐλπίδα δὲν χάθηκε. Οἱ ἥρωες τοῦ 1821 τὴν ἀνασταίνουν καὶ πάλι ἐμπρός μας. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ἀρετή τους, τὴν ἀνδρεία τους καὶ τὴν πίστη τους ἀνέστησαν τότε τὴ νεκρωμένη Ἑλλάδα. Αὐτοὶ ποὺ δικαίωσαν τὸν παλαιοδιαθηκικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ: «Δικαιοσύνη ὑψοῖ ἔθνος, ἐλασσονοῦσι δὲ φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παρ. ιδ΄ 34). Δηλαδὴ ἡ ἀρετὴ ἐξυψώνει ἕνα ἔθνος, ἐνῶ τὸ συρρικνώνουν καὶ τὸ ἐξαφανίζουν οἱ ἁμαρτίες του. Τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας ἐξαρτᾶται τώρα ἀπὸ τὴ δική μας ζωή. Μόνο ἂν πιστεύσουμε καὶ ἐπιστρέψουμε στὸ Θεό, ὅπως οἱ ἥρωες τοῦ ’21, θὰ ζήσει τὸ ἔθνος μας! 
Ο ΣΩΤΗΡ2041

27 Μαρτίου, 2019

Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Η ντροπὴ εἶναι ἀρετὴ ποὺ στολίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ δείχνει ἄνθρωπο μὲ εὐγένεια συμπεριφορᾶς, μὲ ψυχικὴ ἀνωτερότητα, ποὺ προβάλλεται πρὸς τὰ ἔξω, πρὸς τὸ κοινωνικὸ σύνολο, πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. ῾Η ἐνδυμασία τῶν ἀνθρώπων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἔχει ἕναν ὅρο, τὴ σεμνότητα. Αὐτὴ ἡ σεμνότητα, ἡ ντροπή, δὲν καταργεῖται οὔτε τὸν χειμώνα οὔτε τὸ καλοκαίρι. Δὲν ἔχει κανεὶς τὸ δικαίωμα νὰ τὴν καταργήσει καὶ νὰ πεῖ ὅτι ἡ γύμνια δὲν σχετίζεται μὲ τὴν ντροπή, εἶναι μόδα. Οἱ ἀρχαῖοι ῞Ελληνες εἶχαν μία λέξη ποὺ σήμαινε αὐτὸ ποὺ λέμε ἐμεῖς σήμε- ρα ντροπή. Ἡ λέξη αὐτὴ ἦταν ἡ αἰδώς. Τί σημαίνει αἰδὼς καὶ πῶς ἀναλύεται; Εἶναι κάτι βαθύτερο καὶ γιὰ τὴν ἀρχαιότητα ἀλλὰ καὶ γιὰ σήμερα. Σημαίνει ἀξιοπρέπεια, μεγαλεῖο ψυχῆς, φιλότιμο, αἴσθημα τιμῆς, ποὺ ὅλα τονίζουν τὴν ἀξία τῆς ντροπῆς. Ἡ ντροπὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Φαίνεται αὐτὸ ἀπὸ μερικὰ γεγονότα τῆς ῾Αγίας Γραφῆς.
 Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Ὁ Θεὸς ἐγκαθιστᾶ τοὺς πρωτοπλάστους στὸν Παράδεισο (Γεν. β´ 25). ῞Ομως τοὺς ἔβαλε ἕναν περιορισμό: «Δὲν θὰ φᾶτε ἀπὸ τὸν καρπὸ αὐτοῦ τοῦ δέντρου. ῍Αν φᾶτε, θὰ πεθάνετε», τοὺς εἶπε. Αὐτοὶ ὅμως ἔφαγαν, τοὺς παρέσυρε ὁ διάβολος. Τώρα δὲν μιλοῦν μὲ τὸν Θεό, κρύβονται. Λένε στὸν Θεό: «Εἴμαστε γυμνοί· πῶς μποροῦμε νὰ Σὲ δοῦ- με;». Σὰν νὰ ἔλεγαν: Ντρεπόμαστε νὰ παρουσιαστοῦμε ἐμπρός σου γυμνοί. Μὲ τὴν ἁμαρτία ἐμφανίστηκε καὶ ἡ ντροπή. Μὲ τὴν ντροπὴ βοηθοῦσε ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταλάβουν τὸ σφάλμα τους, νὰ συνέλθουν, νὰ μετανοήσουν. Ὁ διάβολος ὅμως διέστρεψε τὰ πράγματα μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν ντροπή. Τὸ βλέπουμε σὲ ἄλλο γεγονὸς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα κάνουν δύο παιδιά, τὸν Κάιν καὶ τὸν Ἄβελ. Ὁ Κάιν σκοτώνει τὸν Ἄβελ. Ὁ Θεὸς ἐρωτᾶ τὸν Κάιν: «Ποῦ εἶναι ὁ ἀδελφός σου;». Ὁ Κάιν ἀπαντᾶ: «Δὲν ξέρω, μήπως εἶμαι φύλακας τοῦ ἀδελφοῦ μου;». Ἀπάντηση ξεδιάντροπη. Ἁμαρτία χωρὶς συναίσθηση, χωρὶς ντροπή. Ἂς προχωρήσουμε καὶ σὲ ἄλλο περιστατικό, πάλι ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἕνας νέος 17-18 ἐτῶν, Ἑβραῖος, πουλημένος ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του στὴν Αἴγυπτο, ὁ Ἰωσὴφ ὁ γυιὸς τοῦ Ἰακώβ, εἶναι ὑπηρέτης στὸν Πετεφρή (Γεν. λα΄ 9). Ἡ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ ζητᾶ νὰ συνάψει ἄνομες σχέσεις μαζί του. Ὁ Ἰωσὴφ λέει: «Πῶς ἐγὼ νὰ ἁμαρτήσω μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ μου;». Φεύγει. Ἡ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ κρατᾶ στὰ χέρια της τὰ ροῦχα τοῦ Ἰωσήφ. Φωνάζει καὶ δείχνει τὰ ροῦχα του, λέει ὅτι αὐτὰ εἶναι ἡ ἀπόδειξη ἐνοχῆς του. Ὁ Ἰωσὴφ ἔφυγε γυμνός, καὶ δὲν ντρεπόταν τὴ γύμνωσή του, γιατὶ τὸν δικαίωνε ἡ ἁγνότητά του. Ἐκείνη ἡ ἁμαρτωλὴ ἦταν ξεδιάντροπη καὶ συκοφαντοῦσε τὸν ἀθῶο, ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἀνένοχος καὶ δὲν «ᾐσχύνετο ὡς ὁ πρωτόπλαστος πρὸ τῆς παρακοῆς», λέει ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Νά λοιπόν, ὁ μὲν Θεὸς δίνει τὴν ντροπὴ γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ ὁ διάβολος μὲ τὴν ἁμαρτία προσπαθεῖ νὰ διώξει τὴν ντροπὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ συνεχίζει καὶ σήμερα νὰ τὸν κάνει ξεδιάντροπο καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Ὁ διάβολος μπῆκε στὸν παράδεισο τῆς Ἐδὲμ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὴν ντροπή. Ὅμως ἦλθε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἄνοιξε τὸν Παράδεισο τοῦ Οὐρανοῦ μὲ τὴν ἔλευσή του καὶ τὴ σταυρικὴ θυσία του. Δὲν ὑπολόγισε πρὸς χάριν μας τὴν αἰσχύνη τοῦ ἀτιμωτικοῦ θανάτου τοῦ σταυροῦ. Καὶ πλέον μποροῦμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς τὴ χαρίζει ἡ Ἐκκλησία του διὰ μέσου τῶν ἱερῶν Μυστηρίων της, νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία, νὰ μετανοοῦμε, νὰ ἐξομολογούμαστε, νὰ ντρεπόμαστε γιὰ ὅ,τι ἁμαρτωλὸ ἔχουμε κάνει καὶ νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Τώρα ἔχουμε τὸν Χριστό, ποὺ ἐπανέφερε στὴ ζωή μας τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς, τὴν ὁποία χάσαμε ἐξαιτίας τοῦ Σατανᾶ. Μὲ τὴ δική του ἀτίμωση πάνω στὸ Σταυρὸ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔφερε καὶ πάλι τὴν ντροπὴ στὴ ζωή μας, γιὰ νὰ μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. 

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, χάρισέ μας στὸ σπίτι μας, στοὺς δρόμους, παντοῦ ὅπου βρισκόμαστε, νὰ νιώθουμε ντροπὴ γιὰ καθετὶ ἁμαρτωλὸ καὶ γιὰ ὅ,τι σκανδαλίζει τοὺς ἄλλους. Χριστέ μας, Σὺ ποὺ μᾶς ἔφερες καὶ πάλι τὴν ντροπὴ στὴ ζωή μας, Σὺ ποὺ δὲν μᾶς ἄφησες στὴν κατάπτωση τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία μᾶς εἶχε καταντήσει σὰν κτήνη ποὺ δὲν νιώθουν ντροπή, Σὲ εὐχαριστοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή.Ο ΣΩΤΗΡ2040

26 Μαρτίου, 2019

Εξαιρετικό αφιέρωμα του Γραφείου Νεότητας στον Άγιο Ιωάννη του Μονεμβασιώτη

DSC00523 (2)













   

Το απόγευμα της Δευτέρας 25 Μαρτίου 2019, στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο Δ. Σπάρτης, το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεώς μας πραγματοποίησε με επιτυχία εκδήλωση για να τιμήσει την Εθνική μας Επέτειο μέσα από τον βίο και το μαρτυρικό τέλος του Αγίου Ιωάννη του Μονεμβασιώτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τους Τούρκους  μετά από βασανιστήρια, σε ηλικία μόλις 15 ετών, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει.

  Αρχικά τους παρευρισκόμενους καλωσόρισε η κατηχήτρια της Ενορίας Κοκκινόραχης και μέλος του Γραφείου Νεότητας κ. Ελβίνα Λάτση, η οποία αναφέρθηκε στην θυσία του Αγίου Ιωάννη του Μονεμβασιώτη επιχειρώντας ένα παραλληλισμό με τη σύγχρονη εποχή και θέτοντας ερωτήματα για το κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες για την χριστιανική μας πίστη.
   Ακολούθησε ένα εξαιρετικό θεατρικό δρώμενο για την ζωή του Αγίου Ιωάννη από παιδιά κατηχητικών σχολείων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, του οποίου το σενάριο και την σκηνοθεσία είχε επιμεληθεί ο εκπαιδευτικός Δημήτριος Παππάς με την συνδρομή αρκετών ακόμα στελεχών του Γραφείου Νεότητας, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή της αδελφότητας της Ι.Μ Ζερμπίτσης. Το μουσικό σκέλος του δρώμενου είχε αναλάβει ο υπεύθυνος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεώς μας κ. Παναγιώτης Χρόνης. Στο βιολί ήταν ο Γιώργος Καρβουνιάρης και στο κανονάκι η Κατερίνα Πάτσιου.
   Μετά το πέρας του θεατρικού, ο υπεύθυνος του Γραφείου Νεότητας Πανοσ. Αρχ. Ευστάθιος Πορφύρης ευχαρίστησε θερμά όλους όσοι συνέβαλαν και συμμετείχαν στην διοργάνωση της εκδήλωσης, ενώ εξήρε τους συνεργάτες του για την ολοπρόθυμη συμβολή τους στην γενικότερη προσπάθεια προσέγγισης της νεολαίας του τόπου μας. Ολοκληρώνοντας εξέφρασε θερμές ευχαριστίες στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ευστάθιο για το ανύστακτο ενδιαφέρον, την στήριξη, τις παροτρύνσεις και τις συμβουλές.
   Την εξαιρετική βραδιά επισφράγισε ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, ο οποίος αρχικά συνεχάρη όλους τους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες για την άρτια και μεστή νοημάτων εκδήλωση. Στη συνέχεια, εμφανώς συγκινημένος, μίλησε για την θυσία του Αγίου Ιωάννη του Μονεμβασιώτη, που αποτελεί φάρο πνευματικότητας και πίστης για τους νέους και τις νέες του τόπου μας.     Ολοκληρώνοντας επισήμανε ότι τέτοιες εκδηλώσεις από την μαθητιώσα νεολαία και εκπαιδευτικούς του τόπου μας, μάς κάνουν πιο αισιόδοξους για το μέλλον της Πατρίδας μας.
  Στον επίλογο της εκδήλωσης όλα τα παιδιά ασπάστηκαν την εικόνα του Αγίου Ιωάννη και δέχθηκαν την ευλογία του Σεβασμιωτάτου.
DSC00502 (2)DSC00446 (2)DSC00454 (2)DSC00459 (2)DSC00488 (2)DSC00461 (2)DSC00465 (2)DSC00469 (2)DSC00474 (2)DSC00475 (2)DSC00476 (2)DSC00478 (2)DSC00481 (2)DSC00486 (2)DSC00492DSC00497 (2)DSC00500 (2)DSC00506DSC00509DSC00520 (2)DSC00516 (2)DSC00521 (2)DSC00526 (2)DSC00527

ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ...!



Ζ οῦσαν σ’ ἕνα μικρὸ ὄμορφο χωριὸ τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας, στὰ σύνορα μὲ τὴ χώρα ποὺ πλαστογραφώντας τὴν Ἱστορία ὀνομάστηκε Βορεια Μακεδονία. Ἀπὸ τὰ ὑψώματα τοῦ χωριοῦ βλέπει κανεὶς τὰ πρῶτα χωριὰ τῶν Σκοπιανῶν. Ἦταν νέοι οἰκογενειάρχες μὲ δύο πρὸς τὸ παρὸν παιδιά. Ἐκεῖνος ὁδηγὸς μεγάλου φορτηγοῦ, νταλικέρης, ταξίδευε συχνὰ στὸ ἐξωτερικὸ κάνοντας διάφορες μεταφορές. Ἐκείνη δούλευε σὲ κάποιο ἐργαστήριο κι ἔτσι ἐξοικονομοῦσαν τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ ζωή. Ἦταν σοβαρὸ ἀνδρό- γυνο καὶ ἀγαποῦσαν τὴν παραδοσιακὴ οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ὅταν δὲν ἀπουσίαζε σὲ ταξίδι ὁ σύζυγος, ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τὴ σύζυγό του, τὴ Μαρία, καὶ μὲ τὰ δυὸ μικρά τους ἐκκλησιάζονταν στὴν κεντρικὴ ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ τους. Εἶναι μιὰ περιποιημένη παλιὰ «βασιλικὴ» μὲ ὡραῖο αὐλόγυρο καὶ τὰ μνήματα πίσω της, δίπλα στὸ ἱερό. Τὶς μέρες ἐκεῖνες ἔλειπε ὁ Πέτρος μὲ τὴ νταλίκα του στὴν Εὐρώπη. Ἡ Μαρία, ὅπως κάθε πρωί, ξύπνησε νωρὶς τὰ παιδιά της, τὰ ἑτοίμασε, ἔστρωσε τὸ τραπέζι γιὰ νὰ φᾶνε, τοὺς ἔβαλε στὶς τσάντες τους καὶ κάτι φαγώσιμο σὲ ἀλουμινόχαρτο. Μόλις βγῆκαν ἡ μάννα ἔκλεισε προσεκτικὰ τὴν πόρτα τους. Εἶχαν ἕνα μικρὸ γιώτα χὶ καὶ μ’ αὐτό, ὁδηγώντας ἡ ἴδια, πῆγε τὸ μεγαλύτερο παιδί της, τὸν Ἀντώνη, στὸ σχολεῖο κι ἀπ’ ἐκεῖ ἔστριψε γιὰ νὰ πάει σὲ ἄλλο χωριό, ὅπου ὑπῆρχε βρεφικὸς σταθμὸς γιὰ νὰ ἀφήσει ἐκεῖ τὸν μικρότερό της, τὸν Τάσο, καὶ νὰ φύγει ἔπειτα γιὰ τὴ δουλειά της. Ἔνιωθε, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ εἶχε ξυπνήσει, κάποια ζάλη καὶ ὁδηγοῦσε κάπως νευρικά. Καὶ τὸ κακὸ δὲν ἄργησε νὰ συμβεῖ. Φτάνοντας στὸν διεθνὴ δρόμο καὶ πρὶν πάρει τὴ στροφὴ γιὰ τὸ ἄλλο χωριό, τῆς ξέφυγε τὸ τιμόνι καὶ τὸ ἁμάξι ἀνατράπηκε ἀμέσως. Χτύπησε στὶς μπάρες τοῦ δρόμου καὶ τσακίστηκε. Ἔγινε ἕνας σωρὸς ἀπὸ σίδερα καὶ λαμαρίνες.  
–Βοήθεια! Βοήθεια! φώναζε ἡ Μαρία καταματωμένη, κατορθώνοντας νὰ βγεῖ ἀπ’ τὰ συντρίμμια. Τὸ παιδί μου, τὸ μωρό μου! συνέχιζε νὰ φωνάζει. Σῶστε τὸ παιδί μου! Ἕνα γιώτα χὶ ποὺ περνοῦσε ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀπ’ ἐκεῖ, σταμάτησε ἀμέσως. Ὁ ὁδηγὸς μὲ τὸ κινητό του εἰδοποίησε τὴν Τροχαία καὶ προσπάθησε νὰ βοηθήσει τὴ μάννα, ποὺ πάσχιζε κλαίγοντας νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στραπατσαρισμένο αὐτοκίνητο τὸ παιδί της, ποὺ ἦταν στὸ πίσω κάθισμα. Τὸ περιπολικὸ τῆς Τροχαίας καὶ ἕνα νοσοκομειακὸ αὐτοκίνητο ἦλθαν σὲ λίγο, καὶ οἱ εἰδικευμένοι ἄνδρες κατάφεραν καὶ ἔβγαλαν τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ ἦταν χτυπημένο στὸ πρόσωπο, γεμάτο αἵματα, ἀλλὰ δὲν ἔκλαιγε. Φαινόταν νεκρό.
 –Τὸ παιδί μου, τὸ μωρό μου! Σᾶς παρακαλῶ, σῶστε τὸ παιδί μου! φώναζε σπαραξικάρδια ἡ μάννα. 
Τοὺς ἔβαλαν ἀμέσως, μάννα καὶ παιδί, στὸ νοσοκομειακὸ καὶ σὲ λιγότερο ἀπὸ ὥρα ἔφθασαν στὴ Θεσσαλονίκη, στὸ Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο, ποὺ διαθέτει καὶ παιδιατρικὸ τμῆμα. Οἱ γιατροὶ τοῦ Νοσοκομείου ἔδειξαν ζωηρὸ ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τοὺς δύο. 
 –Ἡ κατάσταση τῆς μητέρας, ἀποφάνθηκαν οἱ γιατροί, δὲν ἐμπνέει ἀνησυχίες. Τὸ μικρὸ ὅμως εἶναι πολὺ σοβαρά. Ζεῖ, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε πόσο θὰ ἀντέξει ἀκόμη ἡ καρδούλα του.
 Ἔβαλαν τὸ παιδὶ στὴν ἐντατικὴ καὶ τὸ διασωλήνωσαν. Τοποθέτησαν προσωρινὰ καὶ τὴ μητέρα του σ’ ἕνα διπλανὸ θάλαμο. Ἡ Μαρία ἔκλαιγε συνεχῶς. Τὸ θλιβερὸ γεγονὸς ἔγινε ἀμέσως γνωστὸ στὸ χωριό. Ἦταν Παρασκευὴ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. Τὸ βράδυ, στὴν Ἀκολου- θία τοῦ Ἀκαθίστου, βγῆκε στὸ τέλος στὴν Ὡραία Πύλη ὁ εὐλαβὴς νέος κληρικός, ὁ παπα-Ἐμμανουήλ, καὶ μὲ πολλὴ συγκίνηση εἶπε πρὸς τὸ πυκνὸ ἐκκλησίασμα:
 –Σήμερα τὸ πρωὶ μιὰ μεγάλη συμφορὰ χτύπησε τὸ χωριό μας. Ἔγινε ἕνα αὐτοκινητιστικὸ ἀτύχημα. Τσακίστηκε τὸ αὐτοκίνητο ποὺ ὁδηγοῦσε ἡ Μαρία, ἡ σύζυγος τοῦ Πέτρου Κ... Ἡ ἴδια δὲν ἔπαθε σοβαρὰ κατάγματα. Τὸ μικρὸ παιδί της ὅμως, ποὺ τὸ εἶχε στὸ αὐτοκίνητο καὶ τὸ πήγαινε στὸν βρεφικὸ σταθμό, χτυπήθηκε ἄσχημα, εἶναι πολὺ σοβαρά. Τοὺς πῆγαν καὶ τοὺς δύο στὸ Ἱπποκράτειο τῆς Θεσσα- λονίκης. Σᾶς παρακαλῶ, νὰ προσευχηθοῦμε θερμὰ γι’ αὐτούς. Ἐγὼ κάθε ἀπόγευμα ὅλη αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀρχίζει μεθαύριο, θὰ κάμνω ἐδῶ, ὥρα ἕξι, Παράκληση στὴν Παναγία γι’ αὐτὸ τὸ σκοπό. Ὅσοι μπορεῖτε, νὰ ἔρχεστε. Ὁ Θεὸς ἀκούει τὶς προσευχές, ποὺ γίνονται γιὰ καλὸ σκοπὸ ἀπὸ πολλοὺς μαζί. 
 Αὐτὸ καὶ ἔγινε. Κάθε μέρα ὅλη τὴν ἄλλη ἑβδομάδα γέμιζε ὁ Ναὸς ἀπὸ πιστοὺς ποὺ ἱκέτευαν τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ σώσει τὸ παιδὶ καὶ νὰ βοηθήσει τὴ μητέρα του. Τὰ νέα ποὺ ἔφθαναν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη στὴν ἀρχὴ ἦταν πολὺ δυσάρεστα. Οἱ γιατροὶ σήκωσαν τὰ χέρια τους γιὰ τὸ παιδί. Εἶπαν ὅτι δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη ἡ κατάστασή του, διότι πληγώθηκαν πολὺ σοβαρὰ ζωτικὰ ὄργανά του. Σιγά - σιγὰ ὅμως ἄρχισε ἡ βελτίωση. Καὶ τὰ νέα πλέον κάθε μέρα ἦταν καὶ καλύτερα. Τὶς τρεῖς τελευταῖες μέρες ἔβγαλαν τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ἐντατικὴ καὶ τὸ ἔβαλαν σὲ κανονικὸ θάλαμο. Τὴν τελευταία μέρα μπῆκε στὸ θάλαμο μιὰ ἄγνωστή τους μοναχὴ καὶ ἀφοῦ τοὺς χαιρέτησε εὐγενικά, ἄφησε στὸ κρεβατάκι τοῦ μικροῦ ἕνα βιβλίο κι ἔφυγε χωρὶς νὰ πεῖ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο «περαστικά σας». Τὸ βιβλίο, ποὺ τὸ ξεφύλλισαν ἀμέσως, περιεῖχε θαύματα τῆς Παναγίας. Τὴν ἄλλη μέρα, μετὰ ἀπὸ μιὰ ἑβδομάδα πολὺ προσεκτικῆς νοσηλείας, μὲ τὸ παιδὶ στὴν ἀγκαλιά του ὁ Πέτρος, ποὺ εἶχε ἐπιστρέψει στὸ μεταξὺ ἀπὸ τὸ ταξίδι, κι ἔχοντας δίπλα του τὴ σύζυγό του γύρισαν μ’ ἕνα συγγενικό τους γιώτα χὶ χαρούμενοι καὶ δοξάζοντας τὸν Θεὸ στὸ σπίτι τους. Καὶ τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, καθὼς ἦταν γεμάτη ἡ Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ στὴν ἔναρξη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, βγῆκε πάλι ὁ παπα - Ἐμμανουὴλ στὴν Ὡραία Πύλη καὶ εἶπε συγκινημένος καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια: 
 –Ἀδελφοί μου, τὸ θαῦμα τῆς προσευχῆς ὁλοκληρώθηκε! Ὅλο τὸ χωριὸ προσευχόταν, ὅλοι μας ἱκετεύαμε τὴν Θεοτόκο καὶ ἄκουσε τὴν προσευχή μας! Τὸ παιδάκι τῆς Μαρίας καὶ τοῦ Πέτρου, τῶν ἀγαπητῶν συγχωριανῶν μας, ἦλθε καὶ πάλι στὸ χωριό μας ὑγιέστατο! Δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Μητέρας του! –Ἀμήν, βροντοφώναξαν ὅλοι μὲ χαρὰ καὶ συγκίνηση καὶ σταυροκοπιόντουσαν συνέχεια.
Ο ΣΩΤΗΡ2040

25 Μαρτίου, 2019

Ἀπὸ τὸν «Κανόνα» τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου



Οἱ πιὸ ὡραῖες, οἱ πιὸ γλυκὲς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας  μας, οἱ Ἀκολουθίες τῶν «Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου». Οἱ «Χαιρετισμοὶ» ποὺ γεμίζουν τὶς ἐκκλησίες μας καὶ σταλάζουν στὶς ψυχές μας βάλσαμο παρηγορί- ας καὶ οὐράνια γαλήνη. Θὰ μετέχουμε σ’ αὐτὲς κάθε Παρασκευὴ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καὶ θὰ σκιρτάει ἡ καρδιά μας. Οἱ ταλαντοῦχοι ἅγιοι 
ὑμνογράφοι, τόσο ὁ ἅγιος Ρωμανὸς ὁ Μελω- δός, ποὺ ἔγραψε τοὺς «Χαιρετισμούς» – «Ἄγγελος Πρωτοστάτης» κ.λπ. – ὅσο καὶ ὁ ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ ὑμνογράφος, ποὺ ἔγραψε τὸν Κανόνα «Ἀνοίξω τὸ στόμα μου» κ.λπ., ἔδωσαν τὸν καλύτερο ἑαυτό τους, γιὰ νὰ ὑμνήσουν καθὼς ἔπρεπε τὴν «ὑπερευλογημένην ἐν γυναιξί». Χρησιμοποιοῦν ὅ,τι ὡραιότερο ἐγκώμιο γιὰ τὴν Παναγία μας εἶπαν οἱ πρὸ αὐτῶν ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε προτύπωση καὶ φράση τῆς Ἁγίας Γραφῆς σχετικὴ μὲ τὴν Ἀειπάρθενο, γιὰ νὰ τονίσουν τὸ μεγαλεῖο της. Συγχρόνως στρέφουν τὴν ψυχή μας πρὸς τὰ οὐράνια ὕψη, ὅπου βρίσκεται ἡ Κυρία τῶν Ἀγγέλων, ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, καὶ ζητοῦν ταπεινὰ τὴ βοήθειά της, παρακινώντας ὅλους μας νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο. Μέσα στὴ συγκίνηση ποὺ δημιουργοῦν ἡ ἁρμονία τῶν ἤχων καὶ τὰ λόγια καὶ τὸ νόημα τῶν ὡραίων ὕμνων, εὔκολα κι ἐμεῖς συνοδεύουμε μυστικὰ ἢ καὶ σιγοψάλλουμε μαζὶ μὲ τοὺς ἱεροψάλτες, ποὺ ψάλλουν μελωδικά: «Ἱκετεύομεν οἱ δοῦλοί σου, καὶ κλίνομεν γόνυ καρδίας ἡμῶν· κλῖνον τὸ οὖς σου Ἁγνή, καὶ σῶσον τοὺς θλίψεσι βυθιζομένους ἡμᾶς· καὶ συντήρησον πάσης ἐχθρῶν ἁλώσεως τὴν σὴν Πόλιν, Θεοτόκε». Οἱ μέρες καὶ οἱ καταστάσεις ποὺ ζοῦμε οἱ Ἕλληνες τὸν τελευταῖο καιρό, μᾶς κάνουν νὰ δακρύζουμε ἀκούγοντας καὶ σιγοψάλλοντας αὐτὸν τὸν ὕμνο, καὶ μᾶς παρακινοῦν νὰ καταφεύγουμε μὲ περισσότερο πόθο στὴν προστασία τῆς Παναγίας μας, διότι ὅλοι οἱ ἐχθροί μας μᾶς φθόνησαν γιὰ τὴν Ἱστορία μας καὶ προπάντων γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας καὶ μᾶς πολεμοῦν. Θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν κατάστασή μας καὶ νὰ πλουτίσουν εἰς βάρος μας ἐξευτελίζοντάς μας. Κανεὶς δὲν μᾶς ἀγαπάει εἰλικρινά. Ὅλοι θέλουν νὰ μᾶς βυθίσουν στὸ χάος. Μόνον Ἐσένα ἔχουμε βοηθό μας, Παναγία μας. Τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πείρα τῶν προγόνων μας. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ πιστεύουμε, γι’ αὐτὸ καὶ σὲ τιμοῦμε καὶ ψάλλουμε τοὺς «Χαιρετισμούς» σου σ’ ὅλη τὴν πατρίδα μας, τὴ λαβωμένη Ἑλλάδα, ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη, γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ἔχουμε μέσα στὴν καρδιά μας. Κι αὐτὴ ἡ καρδιά μας εἶναι γονατιστὴ τὴν ὥρα τούτη ἐμπρός σου. Σὲ παρακαλοῦμε λοιπὸν μὲ ὅλη τὴ δύναμή μας. Ἄκουσε τὸν πόνο μας! Μὴν  ἀδιαφορήσεις! Σκύψε ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς δόξης στὴν ὁποία βρίσκεσαι κοντὰ στὸν Υἱὸ καὶ Θεό σου, καὶ ἔλα κοντά μας. Ἐσὺ γνωρίζεις ἀπὸ θλίψεις καὶ ἀπὸ πόνους. Ἐσὺ γέννησες μέσα σ’ ἕνα βρώμικο στάβλο τὸν ἅγιο Υἱὸ καὶ Θεό σου. Ἐσὺ ἔζησες καὶ στὴν ξενιτειά, γιὰ νὰ γλυτώσεις τὸ Βρέφος σου ἀπὸ τὴ φονικὴ μανία τοῦ Ἡρώδη. Ἐσὺ πόνεσες ὅσο καμιὰ ἄλλη μητέρα βλέποντας τὸν Υἱό σου νὰ κρέμεται ὡς κακοῦργος στὸ Σταυρό. Μὴ σὲ ἀνακόψει νὰ σπεύσεις πρὸς βοήθειάν μας ἡ ἀδιαφορία ἀρκετῶν συμπατριωτῶν μας καὶ ἡ ἀδιάντροπη ζωή τους οὔτε ἡ συμπεριφορὰ ὁρισμένων ἀρχόντων μας, ποὺ φανερώνει ἀχαριστία πρὸς τὸν Υἱό σου. Ἄκουσε, σὲ παρακαλοῦμε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, Κυρία Θεοτόκε, τοὺς στεναγμοὺς τοῦ πιστοῦ λαοῦ, δὲς μὲ τὸ στοργικὸ βλέμμα σου τὰ δάκρυα τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν, ἀφουγκράσου τοὺς καημοὺς τῶν ἀνέργων, τῶν ἀνθρώπων ποὺ πληρώνουν τὰ λάθη τῶν ἡγετῶν μας. Καὶ ἐπειδὴ εἶσαι Μητέρα πονεμένη, καὶ μάλιστα ἡ μόνη Μητέρα ποὺ εἰσακούεται πάντα ἡ μεσολάβησή της, παρακάλεσε τὸν Υἱό σου νὰ μᾶς λυπηθεῖ. Νὰ στείλει ἀγγέλους, ποὺ θὰ ἐμπνεύσουν πνεῦμα μετανοίας μέσα στὶς ψυχὲς ὅλων μας. Ζήτησε νὰ χαρισθεῖ σὲ ὅλους μας διάθεση μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ γνωρίζουμε ὅτι, ἂν δὲν μετανοήσουμε, δέν πρόκειται νὰ σωθοῦμε. Γιὰ νὰ μᾶς σώσει ὁ Θεός, θέλει νὰ δεῖ τὴ μετάνοιά μας, ὅπως ἔγινε στὰ παλιὰ χρόνια μὲ τὴν πρωτεύουσα τῆς Ἀσσυρίας Νινευῆ. Γι’ αὐτὸ σὲ παρακαλοῦμε, Παναγία μας, ἄκουσε τὴ δέηση τῶν πιστῶν δούλων σου καὶ παρακίνησε καὶ τοὺς μεγάλους κήρυκες τῆς μετανοίας, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τὸν ἅγιο Νίκωνα τὸν «Μετανοεῖτε», νὰ μεσολαβήσουν κι αὐτοὶ στὸν Κύριο καὶ Υἱό σου, ὥστε νὰ στείλει πνεῦμα μετανοίας στὴν Ἑλλάδα μας σὲ ὅλους μας, στοὺς ἄρχοντες καὶ στὸ λαό μας. Γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ χώρα μας ἀπὸ κάθε ὑποδούλωση ὑλικὴ καὶ πνευματική. Καὶ νὰ δοξολογεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας εἰλικρινὰ καὶ νὰ ὑμνεῖσαι καὶ σὺ ἡ Παναγία Μητέρα του ὁλόψυχα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ σ’ ὅλο τὸν κόσμο!
Ο ΣΩΤΗΡ2040

ΓΙΑΤΙ ΤΡΩΜΕ ΨΑΡΙ ΤΗΝ 25 η ΜΑΡΤΙΟΥ ?







Ὕμνος καὶ δοξολογία πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ὅλη δημιουργία


Μετὰ τὴν πρόσκληση πρὸς τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὶς ἀγγελικὲς δυνάμεις τοῦ οὐρανοῦ οἱ μακάριοι Τρεῖς Παῖδες καλοῦν σὲ ὕμνο καὶ δοξολογία τοῦ Θεοῦ τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, κάθε σταγόνα τῆς βροχῆς καὶ τῆς δροσιᾶς, ὅλους τοὺς ἀνέμους, τὴ φωτιὰ καὶ τὴ θερμότητα, τὸ ψύχος καὶ τὸν καύσωνα (Δανιήλ, Παράρτημα Β΄: Προσευχὴ Ἀζαρίου καὶ Ὕμνος τῶν Τριῶν Παίδων, στίχ. 39-44). Μετὰ τὰ ἀνώτερα καὶ περιεκτικότερα κτίσματα ἡ κλήση ἀπευθύνεται πρὸς τὰ κατώτερα. Προξενεῖ ἐντύπωση ὅλη αὐτὴ ἡ λεπτομερὴς ἀναφορὰ καὶ δημιουργεῖ ἐρωτήματα στὸν ἀναγνώστη τοῦ θεο- πνεύστου κειμένου. Ὅπως βέβαια καὶ ἡ συνέχεια, μὲ τὴν πρόσκληση πρὸς ἄλλα κτίσματα. Ὅλα ὅμως ἔχουν τὴν ἐξήγησή τους. Σ’ αὐτὴν μᾶς βοηθοῦν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτὲς καὶ οἱ θεόσοφοι Πατέρες. Ὁ ἱερὸς Θεοδώρητος γράφει: Οἱ Τρεῖς Παῖδες προσκαλοῦν τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη καὶ τοὺς ἄλλους φωστῆρες νὰ ὑμνήσουν τὸν Θεό. Καὶ ὄχι μόνο ὅσα βρίσκονται στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ ὅσα συμβαίνουν στὴν ἀτμόσφαιρα, τὴ βροχή, τὴ δροσιὰ καὶ τοὺς ἀνέμους. Κατόπιν «τὰς ἐναντίας ποιότητας», τὸ ψύχος καὶ τὸν καύσωνα. Στὴ συνέχεια «τὴν φύσιν ὁμοῦ καὶ ἐνέργειαν», τὴ φωτιὰ καὶ τὴ θερμότητα. Διότι ἡ φωτιὰ εἶναι «ὄνομα φύσεως» καὶ στοιχείου, ἡ δὲ θερμότητα δὲν εἶναι οὐσία ἀλλὰ «πυρὸς ἐνέργεια». Προσκαλοῦν ἐπίσης τὶς δροσιὲς καὶ τὶς νιφάδες τοῦ χιονιοῦ, τὸν πάγο καὶ τὸ ψύχος, τὴν πάχνη καὶ τὰ χιόνια, τὶς ἀστραπὲς καὶ τὰ νέφη, «τὰ συγγενῆ καὶ ὁμόφυλα». Ἀλλὰ καὶ τὶς νύχτες καὶ τὶς ἡμέρες «καὶ τὰ τούτων ποιητικά», δηλαδὴ τὰ αἴτιά τους, αὐτὰ ποὺ τὰ προξενοῦν, τὸ «φῶς» καὶ τὸ «σκότος». Σύμφωνα καὶ μὲ αὐτὸ ποὺ γράφεται στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως· «ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα» (Γεν. α΄ 5). Καὶ ἐπειδὴ ἀνέφεραν δροσιὲς καὶ νιφάδες τοῦ χιονιοῦ, δείχνουν κατ’ ἀνάγκην καὶ τὶς πηγές τους. Γι’ αὐτὸ ἔλεγαν, εὐλογεῖτε καὶ δοξάζετε, ἀστραπὲς καὶ σύννεφα τὸν Κύριο. Διότι τὰ μὲν νέφη γεννοῦν τὶς βροχές, οἱ δὲ ἀστραπὲς προμηνύουν τὶς «ὠδῖνες». Ἄλλωστε ὁ Δαβὶδ γράφει: Ὁ Κύριος εἶναι ποὺ ὑψώνει τὰ νέφη ἀπὸ τὰ ἔσχατα τῆς γῆς καὶ μετατρέπει τὶς ἀστραπὲς σὲ βροχή (βλ. Ψαλμ. ρλδ΄ [134] 7)1. Ἐπίσης ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἀνωτέρω ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζει: Ἐπειδὴ προσκυνήθηκαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ὡς θεοὶ ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ ὅλα τὰ ἄστρα, γι’ αὐτὸ οἱ Τρεῖς Παῖδες ζητοῦν νὰ συμπεριλάβουν καὶ τὰ δημιουργήματα αὐτὰ στὸν χορὸ τῶν ὑμνωδῶν τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ. Προσκαλοῦν καὶ κάθε σταγόνα τῆς βροχῆς καὶ τῆς δροσιᾶς καὶ ὅλους τοὺς ἀνέμους, διότι πολλὲς φορὲς γίνονται ἀνομβρίες καὶ ξαφνικὲς καὶ παράκαιρες ἀνεμοθύελλες. Τὰ φαινόμενα δὲ αὐτὰ τὰ ἐκμεταλλεύονται ὅσοι ἀγαποῦν τὸ ψεῦδος καὶ ἀρέσκονται νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, καὶ ἀποδίδουν ὅλα αὐτὰ σὲ κάποια ὑλικὴ καὶ κακὴ δύναμη. Καὶ ἐπιμένουν ὅτι στὸν κόσμο ἐπικρατεῖ ἀταξία καὶ ἀκαταστασία. Τὰ λέγουν ὅμως αὐτὰ ἀγνοώντας ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε «ἀδέσποτον», ποὺ δὲν ἔχει δεσπότη καὶ κύριο, καὶ τίποτε δὲν γίνεται μάταια, ἀλλ’ ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ «οἰκονομεῖ» (τὰ κατευθύνει καὶ τὰ διευθετεῖ) ὁ Θεός, πρὸς παιδαγωγίαν τῶν ἀνθρώπων «καὶ πρὸς ἀποφυγὴν ἀσεβείας»· ἐπειδή, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «ἡ μὲν εὐταξία» (καλὴ τάξη, ἡ τήρηση τῆς τάξεως) τῶν δημιουργημάτων κηρύττει τὸν Δημιουργό, «ἡ δὲ ἀταξία» (ἀκαταστασία, ἀνωμαλία) ὁδηγεῖ ἀπαραίτητα στὴν «προσκύνησιν τῶν κτισμάτων», δηλαδὴ στὴν εἰδωλολατρία. Διότι ἂν ἡ βροχὴ ἢ οἱ ἄνεμοι ἦταν κάτι τὸ «θεῖον καὶ σεβάσμιον», δὲν θὰ ἀτακτοῦσαν, ἐπειδὴ «τὸ θεῖον ἀταξίαν οὐκ ἐπιδέχεται». Γι’ αὐτὸ οἱ Τρεῖς Παῖδες λέγουν «εὐλογείτω πᾶς ὄμβρος καὶ δρόσος καὶ πάντα τὰ πνεύματα τὸν Κύριον». Δυστυχῶς ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες «προσεκυνήθησαν» ὡς θεοί, «καὶ ὄμβροι (βροχές), καὶ ἄνεμοι, οἱ μὲν ὡς τροφεῖς, οἱ δὲ ὡς γεωργοὶ τῆς γῆς τῶν καρπῶν». Οἱ καρποὶ τῆς γῆς θεωρήθηκαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ὡς δῶρα διαφόρων δαιμόνων. Ἔτσι οἱ ἐθνικοὶ θεώρησαν «τὴν μὲν ἄμπελον δῶρον τοῦ Διονύσου, τὴν δὲ ἐλαίαν (δῶρον) τῆς Ἀθηνᾶς» καὶ ἄλλους καρποὺς ὡς δῶρα ἄλλων θεῶν, δηλαδὴ εἰδώλων - δαιμόνων2. Μὲ ὅλα αὐτὰ οἱ θεοσεβεῖς Τρεῖς Παῖδες δοξάζουν τὸν Θεὸ ὄχι μόνο γιὰ τὰ ὑπέροχα δημιουργήματα, ποὺ φανερώνουν τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν πανσοφία του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐκεῖνα ποὺ φανε- ρώνουν τὴν ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπία του. Διότι τὰ δημιουργήματα αὐτὰ ἀποβλέπουν στὴ συντήρηση τῆς ζωῆς ἀνθρώπων καὶ ζώων, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀπόλαυσή της. Εἶναι δὲ τὰ δημιουργήματα αὐτὰ τόσο σημαντικά, χρήσιμα καὶ ἀπαραίτητα, ὥστε συντελοῦν στὴ δόξα τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ. Ὥστε καὶ μὲ μόνη τὴν πα- ρουσία καὶ τὴ σιωπή τους παρακινοῦν τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, τὸν βασιλέα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας, νὰ ὑμνεῖ καὶ νὰ εὐλογεῖ τὸν πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Δημιουργό τους μαζὶ μὲ ὅλες τὶς οὐράνιες ἀγγελικὲς Δυνάμεις. 

 1. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΚΥΡΟΥ, Ὑπόμνημα εἰς τὰς ὁράσεις τοῦ προφήτου Δανιήλ, PG 81, 1337AB. 2. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Λόγ. Εἰς τοὺς Τρεῖς Παῖδας, καὶ εἰς τὴν Βαβυλώνιον κάμινον, 3, PG 56, 598.
Ο ΣΩΤΗΡ2040

23 Μαρτίου, 2019

ΜΑΣ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ !


«Οὐχὶ παντες (οἱ ἄγγελοι) εἰσὶ λειτουργικὰ πνευματα εἰς διακονιαν ἀποστελλομενα διὰ τοὺς μελλοντας κληρονομεῖν σωτηριαν;»

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μ’ ἕνα λόγο του στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα στρέφει τὴ σκέψη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας στὸν ἀόρατο πνευματικὸ κόσμο καὶ συγκεκριμένα στοὺς ἁγίους ἀγγέλους: «Οὐχὶ πάντες (οἱ ἄγγελοι) εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;», ἐρωτᾶ. Κι ἐννοεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ἄγγελοι εἶναι ὑπηρετικὰ πνεύματα, ποὺ ἐνεργοῦν ὄχι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλὰ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή. Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἂς δοῦμε πρῶτον ποιὰ εἶναι ἡ ἀποστολὴ τῶν ἁγίων ἀγγέλων σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ δεύτερον ποιὰ ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντί τους. 

 1. Διάκονοι τῆς σωτηρίας μας 

 «Λειτουργικὰ πνεύματα» χαρακτηρίζει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος τοὺς ἁγίους ἀγγέλους, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δηλώνει ἀφενὸς μὲν τὴν φύση τῶν ἁγίων ἀγγέλων («πνεύματα»), ἀφετέρου δὲ τὴν ἀποστολή τους («λειτουργικά»). Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δοξολογίες ποὺ ἀναπέμπουν «ἀκαταπαύστοις στόμασι» πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεό, ὅλοι οἱ ἄγγελοι ὡς  «λειτουργικὰ» πνεύματα καλοῦνται νὰ  ὑπηρετοῦν καὶ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως ὑπηρετοῦν αὐτὸ τὸ ἔργο; Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρονται πολλὰ τέτοια  περιστατικά. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, τὸν ἄγγελο ποὺ ἀνήγγειλε στοὺς ποιμένες τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, τοὺς ἀγγέλους ποὺ ἐμφανίστηκαν στὶς Μυροφόρες τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄγγελο ποὺ ἀπελευθέρωσε τὸν ἀπόστολο Πέτρο ἀπὸ τὴ φυλακή. Ἀλλὰ καὶ στὴν καθημερινή μας ζωὴ ἀναρίθμητα εἶναι τὰ γεγονότα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ ἄγγελοι ἀοράτως μᾶς προστατεύουν, ἐπαληθεύοντας ἔτσι τὸν ψαλμικὸ λόγο: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ρύσεται αὐτούς» (Ψαλμ. λγ΄ 8). Δηλαδὴ ὁ Κύριος στέλνει ἀγγέλους ποὺ δημιουργοῦν προστατευτικὸ κλοιὸ γύρω ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ θεοφοβούμενους ἀνθρώπους καὶ τοὺς γλυτώνει ἀπὸ κάθε κίνδυνο. Ἐξάλλου, ὅπως τὰ πονηρὰ πνεύματα ὑποβάλλουν πονηροὺς λογισμοὺς γιὰ νὰ μᾶς παρασύρουν στὸ κακό, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἀντιθέτως μᾶς ἐμπνέουν ἀγαθὲς σκέψεις καὶ ἀποφάσεις καὶ μᾶς παρακινοῦν σὲ μετάνοια καὶ σὲ ἔργα ἀρετῆς. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι παρακολουθοῦν μὲ θαυμασμὸ τὸ πῶς ὁ Θεὸς ἐργάζεται τὸ σχέδιό του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ 
χαίρονται ἰδιαιτέρως «ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ 
μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄ 10), δηλαδὴ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ καὶ ἐπιστρέφει στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.

 2. Η εὐθύνη μας 

 Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ μείνουμε 
ἀσυγκίνητοι καὶ ἀδιάφοροι, ὅταν ὅλος ὁ 
οὐρανὸς κινητοποιεῖται γιὰ τὴ σωτηρία μας; Ὁ πανάγαθος Θεὸς στέλνει φύλακα ἄγγελο γιὰ καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πόλη καὶ ἔθνος. Ἀπὸ ἐμᾶς ὅμως ἐξαρτᾶται ἂν θὰ κρατήσουμε αὐτὸν τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ οὐρανοῦ κοντά μας καὶ ἂν θὰ δεχθοῦμε τὴν προστασία καὶ τὴν καθοδήγησή του. Ὁ Μέγας Βασίλειος τὸ λέει ξεκάθαρα: Σὲ κάθε πιστὸ χριστιανὸ βρίσκεται δίπλα ἕνας ἄγγελος, «ἐὰν μήποτε αὐτὸν ἡμεῖς ἐκ τῶν πονηρῶν ἔργων ἀποδιώξωμεν»· ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν τὸν διώξουμε μὲ τὰ πονηρά μας ἔργα. Διότι, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατήρ, ὅπως ὁ καπνὸς φυγαδεύει τὶς μέλισσες καὶ ἡ δυσωδία διώχνει τὰ περιστέρια, ἔτσι καὶ ἡ δυσώδης ἁμαρτία 
ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά μας τὸν φύλακα ἄγγελο τῆς ζωῆς μας (P.G. 29,364). Ἂς ἐντείνουμε λοιπὸν τόν ἀγώνα μας, μάλιστα κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ ζωή μας ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ἀπὸ ἁμαρτίες, κι ἂς παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ τὰ λόγια τῆς προσευχῆς ποὺ ἀκοῦμε τόσο συχνὰ στοὺς Ναούς μας, νὰ μᾶς χαρίζει «ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». 

 ❁ ❁ ❁  

Εἶναι συγκλονιστικὸ καὶ μόνο νὰ σκέφτεται κανεὶς πόσο φροντίζει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἄνθρωπο καὶ πόσο μεγάλη ἀξία καὶ τιμὴ τοῦ ἀποδίδει. Ἕνα δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι καὶ τὸ ὅτι ἀποστέλλει ἀγγέλους γιὰ νὰ τὸν προστατεύουν καὶ νὰ τὸν καθοδηγοῦν στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας του. Ἂς δοξάσουμε τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὴν τὴν ἀνεκτίμητη δωρεά του κι ἂς ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι στὸ δρόμο τῆς ζωῆς δὲν βαδίζουμε μόνοι: μᾶς παραστέ- κουν ἄγγελοι, πρόθυμοι νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ φθάσουμε στὸν τελικὸ προορισμό μας: τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ο ΣΩΤΗΡ2040

Απίστευτο καὶ ὅμως ἀληθινὸ

Ἡ εἴδηση μᾶς ερχεται απο το 2012. 
Τὸ περιστατικὸ συνέβη σ’ ἕνα Λύκειο τῆς πε-ριφέρειας Θεσσαλονίκης. Ἦταν βροχερὸς ὁ καιρὸς καὶ δὲν ἔγινε προσευχὴ στὸ προαύλιο τοῦ Σχολείου, ὅπως κάθε μέρα. Σὲ μιὰ τάξη, ὅταν μπῆκε ὁ καθηγητὴς γιὰ τὸ μάθημα, φώναξαν δύο μαθητές: Κύριε, δὲν κάναμε σήμερα προσευχὴ στὸ προαύλιο. Νὰ κάνουμε τώρα πρὶν ἀρχίσει τὸ μάθημα; εἶναι ἡ πρώτη ὥρα.
 –Προσευχή; ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ κα- θηγητής. Κοιτάξτε, δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ ἀστεῖα πρωί - πρωί. 
 –Γιατί, ἀστεῖα σᾶς λέμε, κύριε; Κάθε πρωὶ δὲν κάνουμε προσευχὴ πρὶν μποῦμε στὶς τάξεις; Ἀφοῦ δὲν κάναμε ἔξω, ἂς κάνουμε μέσα!
 –Ἄλλο ἔξω κι ἄλλο στὴν τάξη! Δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόμο. 
 –Δὲν ἐπιτρέπεται ἡ προσευχή; Τί νόμος εἶναι αὐτός, κύριε; Ἐμεῖς θὰ κάνουμε. Ἐσεῖς ἂν δὲν θέλετε, μπορεῖτε νὰ μὴ συμμετέχετε. 

 Κι ἀμέσως σηκώθηκε σύσσωμη ἡ τάξη. Ἄρχισε ἕνας στὴν ἀρχὴ καὶ μία - μία ἑνώθηκαν οἱ φωνὲς τῶν ἐφήβων λέγοντας τὸ «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς» καὶ τὸ «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...» μὲ κάθε σοβαρότητα. Ἄφωνος καὶ μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἄκουγε τὴν προσευχὴ τῶν μαθητῶν του ὁ καθη- γητὴς καὶ πῆρε ἀσφαλῶς τὸ μάθημά του. Συγκινητικὸ καὶ ἐλπιδοφόρο τὸ περιστατικό. Φανερώνει ὅμως ὅτι Ἑλληνόπουλα δὲν εἶναι μόνο αὐτὰ τὰ ὁποῖα προβάλλει συχνὰ ἡ διεφθαρμένη τηλεόραση, οἱ «χούλιγκανς» τῶν γηπέδων καὶ αὐτὰ ποὺ σαπίζουν στὶς καφετέριες. Ὑπάρχουν καὶ οἱ νέοι μας ποὺ συγκινοῦνται μὲ τὰ ὑψηλὰ ἰδανικὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος καὶ ποὺ δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ τῶν ξένων καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ παράδειγμα τῶν μεγαλυτέρων. Ὑπάρχουν οἱ νέοι ποὺ κρατοῦν τὶς Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας. Αὐτοὶ οἱ νέοι εἶναι τὸ μέλλον καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους μας.
Ο ΣΩΤΗΡ2040

22 Μαρτίου, 2019

Tὰ αἴτια τῆς αὐτοκαταστροφῆς μας



Φαίνεται ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀ- ποφασίσαμε νὰ μιμηθοῦμε ὄχι τοὺς προγόνους μας ποὺ δόξασαν τὴν Ἑλλάδα καὶ δημιούργησαν πολιτισμό, τὸν ὁποῖο ἀκτινοβόλησαν στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ μᾶλλον δυσφήμησαν τὴ χώρα αὐτή. Διότι τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς Δημοκρατίας, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πολὺ καυχόμαστε, δὲν εἶναι νέο. Ἔρχεται νὰ ἐπαληθεύσει ἀκόμη μιὰ φορὰ τὰ λόγια τοῦ Ἰσοκράτη, τοῦ ἐπιφανοῦς Ἀθηναίου ρήτορα καὶ διδασκάλου πολλῶν ρητόρων (436-338 π.Χ.). Εἶπε ὁ Ἰσοκράτης ἐδῶ καὶ 2.400 χρόνια γιὰ τὴν Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία τῶν ἡμερῶν του: Ἐνῶ ἡ Δημοκρατία μας εἶναι διεφθαρμένη, ἐμεῖς τίποτε δὲν κάνουμε γιὰ νὰ τὴ διορθώσουμε. Ὅμως οἱ πρόγονοί μας, ὁ Σόλων καὶ ὁ Κλεισθένης, δὲν ἔκαναν τέτοια δημοκρατία. Δὲν παιδαγωγοῦσαν τοὺς πολίτες, ὥστε νὰ θεωροῦν «τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν», τὴν μὲν ἀναίδειαν τοῦ λόγου ὡς ἰσότητα, τὴν δὲ ἀναρχίαν εὐδαιμονίαν.
 Ἡ πολιτεία στὰ χρόνια ἐκεῖνα «μισοῦσα καὶ κολάζουσα» (=τιμωροῦσα) ὅλους αὐτούς, ἔκανε ὅλους τοὺς πολίτες «βελτίους καὶ σωφρονεστέ- ρους» (Ἰσοκράτους, Ἀρεοπαγιτικός, §§ 15 καὶ 20). 

 Δυστυχῶς ἡ ἴδια παιδαγωγία προσφέρεται καὶ σήμερα. Γι’ αὐτὸ ἡ ἀναρχία βασιλεύει σ’ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς κοινωνίας καὶ ὄχι μόνο στοὺς δρόμους. Ἡ παρανομία εἶναι καθεστώς· ἡ δὲ αὐθάδεια δὲν ἀνθεῖ μόνο μεταξὺ τῶν ὡρίμων, ἀλλὰ μεταξὺ   και αυτων των μαθητων. Ἐξάλλου ἡ κατάχρηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ξεχάσαμε ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνὸς σταματᾶ ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. 
Ὡστόσο ἡ αἰτία τῆς κακοδαιμονίας καὶ αὐτοκαταστροφῆς μας δὲν εἶναι μόνο ἡ διαστροφὴ τῆς ἔννοιας τῆς Δημοκρατίας καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν λεγόμενων δημοκρατικῶν θεσμῶν· οὔτε μόνο ἡ ἀδράνεια τῶν ἀρχόντων πρὸς διόρθωση τοῦ κακοῦ. Αἰτία τοῦ κατήφορου τῆς κοινωνίας μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ Αὐτόν, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε πρὸς τὴν καταστροφή. Μᾶς τὸ βεβαίωσε ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς μὲ τὸν θεόπνευστο λόγο του: «Ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται» (Ψαλμ. οβ΄ [72] 27). «Ὅσοι μακρύνουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ Σένα, τὸν Θεό, ἰδού· αὐτοὶ θὰ ἀπολεσθοῦν»! Τίποτε λοιπὸν δὲν μᾶς σώζει, οὔτε βεβαίως καὶ ἡ Δημοκρατία, γιὰ τὴν ὁποία ὅλοι κόπτονται, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὴν τιμᾶ, παρὰ μόνο ἡ ἐπιστροφὴ καὶ ὁ σύνδεσμός μας μὲ τὸν παντοκράτορα Θεό. Οἱ χωρὶς Θεὸ διακηρύξεις καὶ τὰ λαϊκίστικα συνθήματα μᾶς σπρώχνουν βαθύτερα πρὸς τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφή.
ο σωτηρ2040

21 Μαρτίου, 2019

Ὅποιος εἶναι ἐγκρατής εἶναι καί ταπεινός καί τό ἀντίστροφο.


Κατά τήν περίοδο τῆς ὁποίας τίς ἡμέρες βιώνουμε, τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, συνηθίζουμε νά ἀναφερόμαστε πάντα στόν πνευματικό ἀγώνα τόν ὁποίο καλούμαστε νά κάνουμε. Ἡ περίοδος εἶναι πολύ ἱδιαίτερη καί ἡ μόνη νηστεία τήν ὁποία ὅλοι παραδεχόμαστε, ἄσχετα μέ τό ἄν τελικά τηροῦμε τά διατεταγμένα της ἤ ἀποστασιοποιούμαστε κατά τό δοκούν, λιγότερο ἤ περισσότερο.

Σίγουρα ὅλοι μας ἔχουμε νά θυμόμαστε ἀπό τούς προγόνους μας κάποια πράγματα πού ἀφοροῦν τό πῶς θά περάσουμε τήν περίοδο αὐτή. Ὅλοι ἔχουμε παραλάβει ὁδηγίες καί τρόπους πού πραγματικά εἶναι ἀναγκαίοι καί ἀπαραίτητοι καί εἶναι μέρος τῆς πίστεως πού κτίζουμε καθώς μεγαλώνουμε μέσα στίς οἰκογένειές μας.

Εἶναι λοιπόν ἡ Σαρρακοστή μιά περίοδος πνευματικοῦ ἀγώνα. Αὐτό τό λέμε ἤ καί μπορεῖ νά μᾶς εὐχαριστεῖ νά τό ἀκοῦμε, ἱδιαίτερα ὅλους ἐμᾶς πού φαίνεται νά εἴμαστε ὑποψιασμένοι περισσότερο ὡς πρός αὐτήν ἀπό κάποιους ἄλλους πού στέκονται ὡς καί ἀδιάφορα. Τό ζήτημα ὄμως εἶναι πῶς καί κατά πόσο ἐνεργοῦμε αὐτόν τόν πνευματικό ἀγώνα.

Συνήθως γιά τούς περισσότερους ὁ ἀγώνας αὐτός τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἔχει νά κάνει κυρίως ἤ καί ἀποκλειστικά ἴσως μέ τή νηστεία. Σαρακοστή σημαίνει ἀποφυγή κάποιων συγκεκριμένων τροφῶν, κρέατος, ψαριων, αὐγῶν καί γαλακτερῶν. Στό μέτρο καί τήν ἔνταση πού τηρῶ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό αὐτές τίς τροφές, ἀνάλογα ζῶ καί τηρῶ τῆν περίοδο αὐτή.

Ἐδῶ βέβαια εἶναι ἡ πρώτη ἔνσταση ἀπό αὐτούς πού δυσκολεύονται καί δέ θέλουν νά τήν τηρήσουν, ἀλλά καί κάθε νηστεία πού διδάσκει ἡ πίστη μας. Σέ ἐνδεχόμενη συζήτηση ἡ ἀπάντηση εἶναι στερεότυπη. « Πάτερ... ὁ Χριστός εἶπε τά ἐξερχόμενα καί ὄχι τά εἰσερχόμενα. Τά λόγια πειράζουν ὄχι τά φαγητά.»

Γιά κάποιον πού σκέπτεται ἀνάλογα λιγότερο ἤ περισσότερο, εἶναι μιά ἀλήθεια ἀτράνταχτη. Εἶναι συνακόλουθα ἡ δικαιολογία καί τό ἄλλοθι γιά νά μή νηστεύσει. Γιά κάποιον ὄμως πού πάει λίγο πιό μέσα στά τῆς πίστεως καί μπορεῖ νά δεῖ κάτι περισσότερο, δέν εἶναι δύσκολο νά καταλάβει τήν πλάνη στήν ὁποία βρίσκονται οἱ συνάνθρωποί μας αὐτοί, οἱ ἀδελφοί χριστιανοί.

Ἡ ἀπάντηση στήν πλάνη αὐτή εἶναι ἡ ἐξῆς: « Ἐάν ἀδελφέ μου δέν μπορεῖς νά κλείσεις τό στόμα σου στίς τροφές, οὖτε στά λόγια μπορεῖς νά τοῦ βάλεις φρένο. Ἐάν ἀδυνατεῖς νά τό κλείσεις στίς τροφές, οὖτε στά λόγια θά μπορέσεις νά τό κλείσεις.» Ὅποιος μπορεῖ καί κλείνει τό στόμα του στά λόγια, τό κλείνει καί στίς τροφές καί τό ἀντίστροφο.

Ἀπό τήν ἄλλη εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο αὐτό πού κάνουμε πολλές φορές καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἐνῶ γι αὐτό κατηγοροῦμε τοῦς αἰρετικούς καί ἰδιαίτερα τού ἱεχωβάδες. Ποιό εἶναι αὐτό; Τό νά ἀποκόπτουμε φράσεις ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί νά τίς κάνουμε ἀπό μόνες τους Γραφή καί Εὐαγγέλιο. Ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, εἶναι κείμενα θεόπνευστα. Ἔχουν μιά δομή, ἕνα νόημα καί μιά συνέχεια-διαδοχή μεταξύ τους. Κάθε στίχος ἐρμηνεύεται καί κατανοεῖται σωστά, μέσα ἀπό τό ὑπόλοιπο κομμάτι-παράγραφο ἤ καί κεφάλαιο ἀκόμη στό ὁποίο ὑπάρχει. Γιατί ἐκεῖ ὑπάρχει καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποίον εἰπώθηκε.

Γιά νά ἐπανέλθουμε στά τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Τί ἀκριβώς λοιπόν εἶναι αὐτός καί πῶς γίνεται; Καί γιατί δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ νηστεία τῶν τροφῶν;

Ἀς ξεκινήσουμε ἀπό τό δεύτερο ἐρώτημα. Τό τί καταλαβαίνει ὁ καθένας ὡς νηστεία, δείχνει στήν πραγματικότητα τό πῶς πιστεύει. Δείχνει τό μέτρο, τό βάθος, τό πλάτος καί τό ὕψος τῆς πίστεώς του. Σέ αὐτό πού λέμε πίστη, δέ συμμετέχει ἕνα μέρους τοῦ πιστοῦ, ἀλλά ὅλος ὁ ἄνθρωπος.

Πίστη δέν εἶναι κάτι πού τόν περισσότερο καιρό τό ἔχω στό ράφι καί τό κατεβάζω μιά, δυό ἤ τρείς φορές τό χρόνο, ἐορταστικά καί ἐπετειακά. Πίστη ἴσως μέ δυό λόγια εἶναι τό πόσο καταλαβαίνω καί ζῶ στήν καθημερινότητά μου τό λόγο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τό Θεό τόν ἵδιο. Πόσο δυνατά δηλαδή ἀντιλαμβάνομαι τήν διακριτική παρουσία Του στήν καθημερινότητά μου.

Στό ποσοστό πού συμβαίνει αὐτό, ἀναλόγως εἶναι καί ἡ πίστη μου, ἡ συμμετοχή μου στά τοῦ Θεοῦ. Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες δέν περιμένω μιά ἱδιαίτερη περίοδο γιά νά νηστέψω, ἀλλά νηστεύω καθημερινά. Πῶς γίνεται αὐτό; Μέ τήν ἐγκράτεια! Μιά ἀρετή πού θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ προμετωπίδα μας. Ζῶ στή ζωή αὐτή καί μαθαίνω νά εἶμαι ἐγκρατής, ὁλιγαρκής, δηλαδή ταπεινός. Ὅποιος εἶναι ἐγκρατής εἶναι καί ταπεινός καί τό ἀντίστροφο.

Τότε εἶμαι συνεχῶς σέ πνευματικό ἀγώνα, μικρότερης ἔντασης καί ὅταν ἔρχεται ἡ ἰδιαίτερη περίοδος, σάν αὐτή πού διαβαίνουμε, ὁ ἀγώνας αὐτός ἐντείνεται. Σάν τόν ἀθλητισμό ἕνα πράγμα. Ἐάν εἶσαι τελείως ἀπροπόνητος καί ἀπροετοίμαστος, δέν μπορεῖς ἀπό ἐκεῖ πού εἴσουν σχεδόν μονίμως καθήμενος, νά γίνεις ξαφνικά δρομέας ἐπιπέδου πρωταθλητισμοῦ.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πώς νηστεία δέ σημαίνει μόνο στέρηση τροφῶν, ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο. Νηστεία εἶναι ἀποστροφή ὄχι μόνο στά ὑλικά ἀλλά καί στά πνευματικά. Ἡ νηστεία ἀφορᾶ ὅλον τόν ἄνθρωπο καί ὄχι ἕνα μέρος του. Ὅταν νηστεύω δέν «κλείνω» μόνο τό στομάχι μου, ἀλλά κάθε «πόρτα», ἀπό τήν ὁποία μπορῶ νά ἁμαρτήσω.

Τό στόμα στενεύει γιά τά εἰσερχόμενα, ἀλλά καί τά ἐξερχόμενα. Τό αὐτί ἀκούει, ἀλλά δέν ἀκούει. Τό μάτι βλέπει, ἀλλά δέ βλέπει. Τό μυαλό ἀσχολεῖται ἀποκλειστικά πρός ἀνακάλυψη τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ χαρακτῆρα καί τῆς προσωπικότητάς μας. Ἡ καρδιά, ἀφουγκράζεται τῆς διαθέσεις τῆς ψυχῆς, δηλαδή τή λειτουργία τῶν παθῶν καί λυπᾶται γι αὐτό. Ἀντιλαμβάνεται τήν κατάντια καί τήν πτώση τῆς προσωπικότητας καί ταπεινά ἀνοίγεται στή Θεία χάρη, ζητῶντας ἀπ αὐτήν μέ ἀθόρυβους στεναγμούς τή θεραπεία. «Φώτισον μου τό σκότος!»

Ὅταν ἡ περίοδος τῆς Σαρακοστῆς, βιώνεται ὑπό τέτοιες συνθῆκες, τότε ναί! Εἶναι ἀγώνας! Καί μάλιστα μεγάλος καί κοπιαστικός. Τότε πραγματικά μποροῦμε νά νοιώσουμε τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ φράση αὐτή. Πνευματικός ἀγώνας. Ἡ μόνη βοήθεια καί ἐνίσχυση γι αὐτόν, εἶναι ἡ προσευχή, γι αὐτό ἄλλωστε καί οἱ ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες γίνονται μεγαλύτερες στίς ὁποίες θά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά συμμετέχουμε ἀλλά καί ὅποιαδήποτε ἄλλη πνευματική ἐργασία μπορούμε νά κάνουμε.

Ἀνάγνωση κειμένων πίστεως καί λατρείας, ἰδιαίτερα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁμιλίες καί ἄλλα πνευματικά ἀκούσματα ἀπό τό ραδιόφωνο ἤ τό ἐκκλησιαστικό τηλεοπτικό κανάλι 4Ε. Ἀλλά καί ἡσυχία καί σιωπή! Ναί! Κάτι πού πρέπει νά κάνουμε συχνά-πυκνά, ἀλλά πολύ περισσότερο περιόδους σάν τή Σαρακοστή. Νομίζω πώς στά χρόνια μας, μέ τήν τόση φασαρία πού γίνεται στή ζωή μας ἀπ’ὅλα τά ἐπιτεύματα τῆς τεχνολογίας, κάτι πού χάνουμε καί δέν τό καταλαβαίνουμε εἶναι ἡ ἡρεμία, ἡ γαλήνη καί ἡ ἀνάλογη σιγή πού ἔχουν οἱ καταστάσεις αὐτές. Μέσα ἀπό τά τόσα πού καθημερινά πρέπει νά διευθετήσουμε, νά καταφέρουμε, καταφέρνουμε νά χάσουμε τήν εἰρήνη καί τήν ἡρεμία. Καί πόσο σημαντική εἶναι ἡ γαλήνη στή ζωή μας! Γι αὐτό καί ὁ Χριστός αὐτό ἔδινε πρῶτα στούς μαθητές Του. «Εἰρήνη ὑμίν.» Γι αὐτό καί ἡ ἐπιτομή τῆ πίστεως καί λατρείας μας, ἡ Θεία Λειτουργία, μέ αὐτήν ξεκινά τήν προσευχητική της πράξη. «Ἐν εἰρήνη, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...Ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης... Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου...»

Τόν πνευματικό ἀγώνα πού περιγράψαμε, πολύ ἀπλά ἀλλά καί περιεκτικά τόν ἀποτυπώνει, ἡ ἀκολουθία τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων. Σέ μία ἀπό τῆς εὐχές της, αὐτήν τῆς πρώτης τῶν πιστῶν, παρακαλοῦμε τόν Άγιο Θεό νά νεκρώσει μέσα μας ὁλες τίς ἐμπαθεῖς αἰσθήσεις, βάζοντες σ’αὐτές ἀγαθό ἀρχηγό τόν βαθύ ἐσωτερικό λογισμό. Τό μάτι νά ἀπέχει ἀπό κάθε πονηρή διάθεση, ἡ ἀκοή νά μήν ὑποκύπτει σέ φλυαρίες, ἡ γλῶσσα νά μή λέει ἄπρεπα λόγια. Ἔτσι ὥστε τά χείλη μας νά εἶναι καθαρά γιά νά ὑμνοῦν ἀνάλογα τό Θεό. Τά χέρια μας νά μείνουν μακριά ἀπό κάθε κακή πράξη καί νά κάνουν μόνο ὅ,τι εἶναι εὐχάριστο στό Θεό. Ὅλα δέ τά μέλη μας καί ἡ διάνοια νά εἶναι ἀσφαλισμένα ἀπό τή Θεία χάρη.

Σέ μία ἄλλη ἐπίσης παρακαλοῦμε τήν ἀπερίγραπτη πρόνοια καί πολλή ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ νά δώσει ὥστε νά τά καταφέρουμε στόν καλό ἀγώνα τῆς νηστείας, νά μείνουμε ἐνωμένοι στήν πίστη καί διά τῆς ἐνότητος νά συντρίψουμε τά κεφάλια τῶν δαιμόνων καί ὡς νικητές τῆς ἁμαρτίας νά προσκυνήσουμε ἀκατάκριτα τήν Ἁγία καί λαμπροφόρο Ἀνάσταση.

Αὐτό ἐν ὁλίγοις εἶναι τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς Μεγάλης Τεσσαροκοστῆς. Αὐτός εἶναι ὁ πνευματικός ἀγώνας πού ἀναφέρουμε καί καλούμαστε νά κάνουμε. Μιά διαδικασία πραγματικά δύσκολη καί ἐπίπονη. Ἀλλά καί μιά εὐκαιρία νά κάνουμε κάτι γιά τίς ψυχές μας. Νά τίς περιποιηθοῦμε, νά τίς καθαρίσουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά τίς γιατρέψουμε μ’ αὐτήν. Αὐτό εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή συμμετοχή μας στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάσταση εἶναι ἕνα τέτοιο γεγονός, πού μόνο καλά προετοιμασμένος μπορεῖς νά τήν καταλάβεις καί νά πάρεις κάτι ἀπό αὐτήν. Νά γίνεις ἄξιός της.

Τέλος ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ὁ ἀγώνας της, φαντάζει νά εἶναι ὁ μόνος τρόπος, διά τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά δοῦμε στά βάθη τοῦ ἐαυτοῦ μας. Νά ἀνακαλύψουμε τό σκοτάδι του καί διά τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα νά τό σκορπίσουμε, ἔτσι ὥστε τό κενό πού θά δημιουργηθεῖ νά γεμίσει μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Γι αὐτό ἄς παρακαλοῦμε μέ δύναμη ψυχῆς, αὐτό πού παρακαλοῦσε ἕνας ἀπό τούς κορυφαίους ἁγίους τῆς πίστεώς μας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ! 

ΕΥΧΗ ΠΡΩΤΗ

Ο Θεός, ο μέγας και αινετός, ο τω ζωοποιώ του Χριστού σου θανάτω εις αφθαρσίαν ημάς εκ φθοράς μεταστήσας, συ πάσας ημών τας αισθήσεις της εμπαθούς νεκρώσεως ελευθέρωσον, αγαθόν ταύταις ηγεμόνα τον ένδοθεν λογισμόν επιστήσας, και οφθαλμός μεν απέστω παντός πονηρού βλέμματος, ακοή δε λόγοις αργοίς ανεπίβατος, η δε γλώσσα καθαρευέτω ρημάτων απρεπών, Άγνισον ημών τα χείλη, τα αινούντά σε, Κύριε, τας χείρας ημών ποίησον, των μεν φαύλων απέχεσθαι πράξεων, ενεργείν δε μόνα τα σοι ευάρεστα, πάντα ημών τα μέλη, και την διάνοιαν, τη ση κατασφαλιζόμενος χάριτι.

ΕΥΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Δέσποτα Παντοκράτωρ, ο πάσαν την κτίσιν εν σοφία δημιουργήσας, ο δια την άφατόν σου πρόνοιαν και πολλήν αγαθότητα, αγαγών ημάς εις τας πανσέπτους ημέρας ταύτας, πρός καθαρισμόν ψυχών και σωμάτων, προς εγκράτειαν παθών, προς ελπίδα αναστάσεως, ο δια τεσσαράκοντα ημερών πλάκας χειρίσας τα θεοχάρακτα γράμματα τω θεράποντί σου Μωσεί, παράσχου και ημίν, Αγαθέ, τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι, τον δρόμον της νηστείας εκτελέσαι, την πίστιν αδιαίρετον τηρήσαι, τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε της αμαρτίας αναφανήναι, και ακατακρίτως φθάσαι προσκυνήσαι και την αγίαν Ανάστασιν, Ότι ηυλόγηται και δεδόξασται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
π.Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.Αγιου Νικολαου Δραμας