30 Απριλίου, 2019

Ω ΓΛΥΚΥΤΑΤΗΣ ΣΟΥ ΦΩΝΗΣ...!


Ολοι βέβαια οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν χάρη καὶ μᾶς συγκινοῦν καὶ μᾶς ἐνθουσιάζουν, περισσότερο ἀπὸ ὅλους ὅμως οἱ ἀναστάσιμοι. Καὶ πολὺ φυσικὰ καὶ δικαιολογημένα, διότι ἐξυ- μνοῦν τὸ πιὸ μεγάλο γεγονός, τὴ συντριβὴ τοῦ θανάτου, τὴ νίκη τῆς ζωῆς, τὴν Ἀνάσταση. Ἐπὶ σαράντα μέρες στοὺς Ναούς μας ἀντηχοῦν τροπάρια ἀναστάσιμα, ποὺ τὰ συνέθεσαν χα- ρισματοῦχοι ἅγιοι ὑμνογράφοι. Καὶ ἀκούοντάς τα ξαναζοῦμε τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁλοζώντανη ἐμπρός μας. Τὸν βλέπουμε νὰ ἐμφανίζεται στὶς Μυροφόρες, ποὺ πήγαιναν στὸν Τάφο γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ σῶμα του. Τὸν βλέπουμε νὰ ἐμφανίζεται στοὺς φοβισμένους μαθητές του, ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὸ ὑπερῶον «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» καὶ νὰ τοὺς δείχνει τὰ χέρια του καὶ τὴ λογχισμένη πλευρά του, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι ἀναστήθηκε. Τὸν παρακολουθοῦμε καὶ Τὸν συνοδεύουμε στὸ δρόμο πρὸς τοὺς Ἐμμαούς, καθὼς περιπατεῖ καὶ συζητεῖ μὲ δύο μαθητές, ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὰ χείλη του καὶ ἀναγνωρίζουν τελικὰ ὅτι ὁ ἄγνωστος συνοδοιπόρος τους ἦταν ὁ Κύριος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο. Τί σπουδαῖο χάρισμα θεόσδοτο εἶχαν ἀλήθεια οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας! Ζωντανεύουν ἐμπρός μας τὰ γε- γονότα. Καταργοῦν τὸν χρόνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τότε ποὺ εἶχαν συμβεῖ. Τὸν ἐκμηδενίζουν. Καὶ νομίζουμε πὼς συμβαίνουν ὅλα τὴν ὥρα ποὺ ἀκοῦμε τὸν ὕμνο. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν ὡραῖο ὕμνο ποὺ ψάλλεται ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως: «Ὢ θείας, ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γὰρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἣν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες ἀγαλλόμεθα». Πῆρε ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τὴν τελευταία ἐπὶ γῆς ὑπόσχεση τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου καὶ τὴν ἔκανε ὡραιότατο ὕμνο. Μετὰ τὴν Ἀνάστασή του δηλαδὴ ὁ Κύριος καὶ πρὶν ἀναληφθεῖ ἐμφανίστηκε στοὺς μαθητὲς γιὰ τελευταία φορὰ καὶ τοὺς εἶπε: Δόθηκε καὶ στὴν ἀνθρώπινη φύση μου κάθε ἐξουσία στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ. Πηγαίνετε λοιπὸν καὶ κάνετε μαθητές σας σ’ ὅλα τὰ ἔθνη, βα- πτίζοντάς τους στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ νὰ τοὺς διδάσκετε νὰ τηροῦν ὅλα ὅσα σᾶς παρήγγειλα. Καὶ ἐγώ, ὁ ἐξουσιαστὴς τῶν πάντων καὶ νικητὴς τοῦ θανάτου, θὰ εἶμαι μαζί σας, βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης σας, διαρκῶς ὅλες τὶς ἡμέρες μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων (Ματθ. κη΄ 18-20). Αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Ἀναστάντος εἶναι ἡ «γλυκυτάτη φωνὴ» γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ ὡραῖος ὕμνος. Αὐτὴν τὴν ὑπόσχεση τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, μὲ τὴν ὁποία κλείνει τὸ κατὰ Ματθαῖον ἱερὸ Εὐαγγέλιο, παρουσιάζει μὲ ὡραῖο τρόπο ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνογράφος καὶ τὴν ψάλλουν μελωδικὰ μὲ ἐνθουσιασμὸ οἱ ἱεροψάλτες μας. Καὶ ἔχει κάθε λόγο ὁ ὑμνωδὸς νὰ τὴν παρουσιάζει τόσο ὡραῖα καὶ νὰ λέει στὴν ἀρχὴ τοῦ ὕμνου «ὢ θείας, ὤ φίλης (πολὺ ἀγαπητῆς), ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς» καὶ στὸ τέλος νὰ λέει ὅτι αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Ἀναστάντος ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας, μαζὶ μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία του μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς «ἄγκυρα ἐλπίδος»... Τὴν κατέχουμε, τὴν κρατᾶμε μέσα μας καὶ «ἀγαλλόμεθα», πλημμυρίζει ἀπὸ ἀγαλλίαση ἡ καρδιά μας. Σὰν νὰ λέει: Χαιρόμαστε, ἐνθουσιαζόμαστε μ’ αὐτὴ τὴν ὑπόσχεσή σου, Κύριε, οἱ πιστοί. Διότι εἶναι ὑπόσχεση ἀψευδής. Ἀληθινή. Ὑπόσχεση ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάγια χείλη σου, ἔπειτα μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκπληκτικὴ καὶ θαυμαστὴ νίκη σου ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ἐσὺ ποὺ συνέτριψες τὸν θάνατο μᾶς ὑπόσχεσαι ὅτι θὰ εἶσαι μαζί μας διαρκῶς. Καὶ ἐσὺ ποὺ τὸ ὑπόσχεσαι δὲν δυσκολεύεσαι ἀπὸ τίποτε νὰ τὸ ἐκπληρώσεις. Εἶσαι ὁ παντοδύναμος ἐξουσιαστὴς τῶν πάντων. Ὁ νικητὴς τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ μας, τοῦ θανάτου. Τί μπορεῖ νὰ μᾶς φοβίσει, ὅταν εἶσαι Σὺ μαζί μας, ἀναστημένε Κύριε; Τί θὰ ἀνακόψει τὴν πορεία μας στὴ ζωὴ καὶ θὰ μᾶς ἀπελπίσει, ὅταν βαδίζεις καὶ Σὺ μαζί μας; Ποιὰ θλίψη θὰ σταθεῖ ἱκανὴ νὰ μειώσει τὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ὁποία προκαλεῖ ἡ παρουσία σου; Ποιὰ ἄλλη χαρὰ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν ἀγαλλίαση ποὺ νιώθει ἡ ψυχή μας, ὅταν εἶσαι Σὺ δίπλα μας, Κύριε; «Τί τούτου μακαριστότερον γένοιτ’ ἂν τοῦ τὸν Θεὸν ἔχειν συνοδοιπόρον;», ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 54, 560). Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐτυχία γιὰ τὸν καθένα μας ἀπὸ τὸ νὰ Σὲ ἔχουμε συνοδοιπόρο μας στὴ ζωή μας, Κύριε; Ὑπάρχει ἐπίσης πιὸ μεγάλη χαρὰ καὶ τιμὴ γιὰ μᾶς τοὺς μικροὺς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους ὄχι μόνο νὰ εἶσαι δί- πλα μας, ἀλλὰ νὰ συγκαταβαίνεις νὰ ἔρχεσαι καὶ μέσα μας μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας καὶ νὰ μᾶς βοηθᾶς ἔτσι νὰ ζοῦμε ἀκόμη καλύτερα τὴν παρουσία σου; Ὦ! πόσο γλυκύτατη εἶναι αὐτὴ ἡ ὑπόσχεσή σου, Κύριε, Νικητὴ τοῦ θανάτου, Ἄρχοντα τῆς ζωῆς! 
Ο ΣΩΤΗΡ2043

29 Απριλίου, 2019

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΡΑΣ !


Ανάσταση! Ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ πιὸ χαρμόσυνη, ἡ πιὸ εὐφρόσυνη γιορτὴ τῆς χριστιανοσύνης. Ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. «Ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία» κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό. Εἶναι ὅ,τι καὶ ἡ ἄνοιξη ἀνάμεσα στὶς ἐποχές, ὁ ἥλιος ἀνάμεσα στ’ ἀστέρια, τὸ χρυσάφι ἀνάμεσα στὰ μέταλλα καὶ ἡ βασίλισσα ἀνάμεσα στὶς ἡμέρες τοῦ χρόνου, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Εἶναι ἡ μόνη γιορτὴ ποὺ τὴ γιορτάζουμε οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ σαράντα συνεχόμενες ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μέχρι τὸν ἑσπερινὸ τῆς Ἀναλήψεως, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς Κυριακὲς τοῦ χρόνου. Ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς ὑδρογείου ἀκούεται ὁ νικητήριος παιάνας: «Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!» Χτυποῦν οἱ ἀργυρόηχες καμπάνες καὶ διαλαλοῦν τὸ τρισχαρούμενο μήνυμα. Ὁ Λυτρωτὴς ἀναστημένος καὶ τοῦ θανάτου νικητής. Σκύβουν οἱ ἄγγελοι στὸν ἄδειο Τάφο. «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη» (Λουκ. κδ΄ 6)). Ὅλη ἡ δημιουργία συνεορτάζει. Λάμπουν τὰ πρόσωπα, σκιρτοῦν οἱ καρδιές. «Ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος πανήγυρις τῶν Ὀρθοδόξων ἀγάλλεται»! «Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη καὶ ᾅδης ἐσκυλεύθη»! «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται τῆς ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα»! Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει ὅλος ὁ ἀόρατος κόσμος τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων. «Ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι»! Δοξάζουν τὸν Ἀναστάντα μὲ «ᾆσμα καινόν»! Τέρπεται καὶ ἀγάλλεται ἡ θεοχαρίτωτος Ἁγνὴ «ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου της», ἡ «μητρικῶς πάντων ὑπεραλγήσασα» κατὰ τὸ θεῖο Πάθος του. Ἀγάλ-τῶν σπλάγχνων της, ἀλλὰ καὶ ὡς μονο- γενῆ αὐτῆς υἱὸν καὶ ὡς μόνη οὖσα μήτηρ αὐτοῦ χωρὶς πατρός», καθὼς λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Συγχαίρουν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες πήγαιναν κλαίγοντας στὸ μνημεῖο, γιὰ νὰ μυρώσουν «νεκρόν, καὶ ἠπήντησαν ζῶντα Θεόν, καὶ Πάσχα τὸ μυστικὸν τοῖς μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο»! Συγχαίρουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ κάνουν φτερὰ «οἱ ὡραῖοι πόδες» τους, γιὰ νὰ εὐαγγελισθοῦν στοὺς ἐγγὺς καὶ στοὺς μακρὰν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως! Συγχαίρουν οἱ Ἅγιοι, οἱ Ὅσιοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Νεομάρτυρες καὶ οἱ σύγχρονοι Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος ὑπέμειναν τροχούς, τηγάνια πυρακτωμένα καὶ ἄφησαν τὴν τελευταία ἀναπνοή τους ψάλλοντας τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»! Συγχαίρουν οἱ ἐν τῷ ἅδῃ προπάτορες, διότι ὁ ἀναστὰς Κύριος «πύλας χαλκᾶς συνέτριψε· ψυχάς, ἃς κατεῖχε τὸ πρὶν ὁ ᾍδης, Θεὸς ὢν ἀνέ- στησε»! Μπροστὰ στὸ θάνατο ἔτρεμαν οἱ πάντες, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀχρηστεύθηκε τὸ θανατερὸ κεντρί του. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» (Α΄ Κορ. ιε΄ 55). Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ φαρμακερὸ κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου; «Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι»! Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει καὶ σύμπασα ἡ δημιουργία. «Σ’ ὅλη τὴν πλάση λαμπρὸ γιορτάσι, ἡ φύση ἁπλώνεται σὰ χοροστάσι». Γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου στὸ βιβλίο του Μυστικὰ ἄνθη: «Τὸ Πάσχα τὸ μοσχοβόλημα ποὺ βγάζουνε τὰ ἄνθια καὶ τὰ βότανα, τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν, τὸ λεπτὸ ἀγέρι ποὺ σαλεύει τὰ χλωρὰ κλαριά, τ’ ἀλαφρὸ κύμα ποὺ γλυκομουρμουρίζει στὴν ἀκρογιαλιά, ὅλα τὰ νιώθεις νὰ πανηγυρίζουνε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ… Ὡς καὶ οἱ ξέρες τοῦ πελάγου κι ἐκεῖνες γιορτάζουνε. Οἱ πέτρες θαρρεῖς πὼς εἶναι κι ἐκεῖνες ζωντανὲς καὶ χαρούμενες. Τίποτα δὲν εἶναι νεκρὸ καὶ ἄψυχο. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει πιὰ θάνατος, πουθενὰ δὲν ἀπόμεινε σκοτάδι». Ἂς εἶναι πεπληρωμένες καὶ οἱ δικές μας καρδιὲς ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Διότι «ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια», ὅλη μας τὴ ζωὴ τὴν ἔκανε γιορτή, γιορτὴ χαρᾶς, καθὼς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δεδοξασμένη, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, νική- θηκε ὁ διάβολος, νικήθηκε ἡ ἁμαρτία, νι- κήθηκαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Σκιρτοῦμε ἀπὸ χαρὰ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ «καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον»! Ἀκόμη καὶ ὅταν θλιβόμαστε, μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. Κι ὅταν βρισκόμαστε σὲ δύσκολη θέση, νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε. Κι ὅταν διωκόμαστε, νὰ μὴν πανικοβαλλόμαστε, διότι δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ ἀναστὰς Κύριος. Φαίνεται ὅτι μᾶς κατανικοῦν καὶ μᾶς ρίχνουν κάτω στὴ γῆ σὰν τοὺς παλαιστές, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε (Β΄ Κορ. δ΄ 8)! Κι ὅταν ἀδικούμαστε, νὰ ἀνοίγουμε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε! Νὰ δίνουμε καὶ νὰ παίρνουμε ὁλόψυχη τὴ συγγνώμη μας. Ὅ,τι λυπηρὸ συνέβη μεταξύ μας, νὰ τὸ ξεχνοῦμε. Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαρούμενη ἡμέρα ἀπὸ τὴ Λαμπρή. Δὲν ταιριάζει νὰ τὴ γιορτάζουμε μὲ σκυθρωπὰ πρόσωπα καὶ πικραμένες καρδιές. Νὰ δίνουμε τὰ χέρια καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε. Νὰ λέμε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλοι! Ἀνάσταση, γιορτὴ τῆς χαρᾶς, γιορτὴ τῆς ἀγάπης! Στὸν Ἀναστάντα τὰ χέρια ὑψώνει κάθε ψυχὴ σ’ ὅποια φυλή. Μαζὶ κι ἐμεῖς νὰ ὑψώσουμε τὰ χέρια μας στὸν Ἀναστάντα καὶ νὰ Τοῦ ποῦμε: Ἀναστημένε Κύριε, ἀνάστησε κι ἐμᾶς σὲ νέα ζωὴ εἰρήνης καὶ χαρᾶς. Κι ἀξίωσέ μας νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ἀναστάσιμη πορεία σου στὸν οὐρανό, αἰώνια νὰ ζήσουμε μαζί σου, θεῖε Λυτρωτή. Ἀμήν.
Ο ΣΩΤΗΡ2043

28 Απριλίου, 2019

Τὸ δικό Του βλέμμα...


Μελετώντας κανεὶς τὴ ζωὴ τοῦ Κυρίου μας μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς διαπιστώνει πὼς ὑπάρχουν κάποια μικρὰ σημεῖα, κάποιες λεπτομέρειες, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως μπορεῖ νὰ φαίνονται ἀσήμαντες, ἂν ὅμως τὶς ἐξετάσει προσεκτικότερα, θὰ δεῖ πὼς καὶ αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες ἔχουν τὴ θέση τους, τὴ σημασία, τὴν ἀξία τους. Μιὰ τέτοια συγκλονιστικὴ λεπτομέρεια μᾶς περιγράφει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.
 Μεσάνυχτα Πέμπτης πρὸς Παρασκευὴ ὁ Κύριος βρίσκεται ἐνώπιον τῶν ἀρχιερέων Ἄννα καὶ Καϊάφα. Μόνος. Χωρὶς τὴ συνοδεία, τὴ συμπαράσταση τῶν μαθητῶν, τὴν ὑποστήριξη τοῦ Πέτρου, τὴν ὁποία λίγο πρὶν Τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ. Τὴν ἴδια ὥρα, στὸν ἴδιο τόπο, μπροστὰ σὲ μιὰ δούλη αὐτὸς ὁ μαθητής, ὁ Πέ- τρος, θὰ ἀρνηθεῖ τὸν Κύριο τρεῖς φορές. Καὶ μάλιστα μὲ ὅρκους καὶ ἀναθεματίζοντας καὶ καταρώμενος τὸν ἑαυτό του, εἶπε ὅτι δὲν γνωρίζει τὸν Κύριό του! Ὁ πειρασμὸς ἦταν μεγάλος καὶ τὸ ἁμάρτημα βαρύ. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀκούστηκε τὸ λάλημα τοῦ πετεινοῦ. Ἦταν τὸ ση- μάδι ποὺ εἶχε βάλει ὁ Κύριος γιὰ νὰ τὸν ξυπνήσει. «Οὐ φωνήσει σήμερον ἀλέκτωρ πρὶν ἢ τρὶς ἀπαρνήσῃ μὴ εἰδέναι με» τοῦ εἶχε πεῖ (Λουκ. κβ΄ 34). Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Κύριος, εἴτε ἀπὸ τὴν ἀνοικτὴ πόρτα τῆς αἴθουσας ὅπου δικαζόταν, εἴτε ἀπὸ κάποιο παράθυρο τοῦ διαδρόμου ἀπ’ ὅπου Τὸν ὁδήγησαν στὴν ἐπίσημη αἴθουσα τοῦ συνεδρίου, ἔριξε ἕνα βλέμμα στὸν Πέτρο γεμάτο πόνο καὶ συμπάθεια. «Ἐνέβλεψε τῷ Πέτρῳ», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Βρισκόταν ἐνώπιον τῶν παρανόμων δικαστῶν, δὲν λησμόνησε ὅμως τὸν μαθητή του. Θὰ μποροῦσε, σημειώνει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας, «νὰ τοῦ στρέψῃ ὁριστικῶς τὰ νῶτα καὶ νὰ μὴ ρίψῃ πλέον κανὲν βλέμμα εἰς αὐτόν. Καίτοι δὲ ὁ Πέτρος εἶναι ἤδη ἔνοχος βαρέος ἐγκλήματος, ἐν τούτοις ὁ Ἰησοῦς ἀποφεύγει νὰ τὸν ἐκθέσῃ καὶ νὰ τὸν καταισχύνῃ. Δὲν τοῦ φωνάζει, ἀλλὰ ρίπτει βλέμμα ἐπ’ αὐτοῦ, τὴν σημασίαν τοῦ ὁποίου μόνος ὁ Πέτρος ἠδύνατο νὰ ἐννοήσῃ». Τὸ βλέμμα τοῦ Κυρίου... Βλέμμα πόνου. Αὐτὸ τὸ βλέμμα ἦταν ἕνας πολὺ δυνατὸς λόγος πρὸς τὸν μαθητή. Μιλοῦσε γιὰ τὸν πόνο ποὺ τοῦ προξένησε ἡ ἁμαρτία τοῦ Πέτρου. Ἔλε- γε ὅτι πονάει καὶ λυπᾶται βαθύτατα ὁ Κύριος γιὰ τὸ κατάντημα τοῦ μαθητῆ. Ἀλλὰ εἶναι καὶ βλέμμα ἐκπλήξεως καὶ ἐλέγχου. Σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε: Ἐσύ, Πέτρε, δὲν μὲ γνωρίζεις; Ἐσὺ ποὺ ἤσουν τρία ὁλόκληρα χρόνια μαζί μου; Ἐσὺ τοῦ ὁποίου πρὶν ἀπὸ λίγο ἔπλυνα τὰ πόδια καὶ ἔδωσα τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα μου; Ἐσὺ ποὺ μὲ διαβεβαίωσες γιὰ τὴ μέχρι θανάτου ἀφοσίωσή σου; Πέτρε! Πόσο ἀσυνεπὴς φάνηκες! Δὲν μπόρεσες νὰ κρατήσεις τὸ λόγο σου! Πόσο χαμηλὰ ἔπεσες ἐσὺ ὁ γενναῖος! Ἦταν ὅμως καὶ βλέμμα γεμάτο στοργὴ καὶ συμπάθεια. Καὶ στὴν πτώση σου εἶμαι κοντά σου, Πέτρε, τοῦ ἔλεγε. Καὶ προηγουμένως προσευχήθηκα νὰ μὴ χαθεῖς. Καὶ τώρα ὅμως στὴν ὥρα τῆς ἀδυναμίας σου δὲν σὲ ἀπορρίπτω. Εἶμαι κοντά σου. Ἦταν τέλος καὶ βλέμμα καθοδηγήσεως. Τοῦ ἔλεγε: Θυμήσου, Πέτρε, τὴν κλίση σου. Θυμήσου τότε ποὺ περπάτησες πάνω στὰ κύματα καί, ὅταν ἄρχισες νὰ βυθίζεσαι, φώναξες «Κύριε, σῶσόν με». Τότε ἅπλωσα τὸ χέρι μου καὶ σ’ ἔσωσα. Τώρα τὰ χέρια μου εἶναι ἁλυσοδεμένα. Καὶ ὁ κίνδυνος στὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερος. Ἁπλώνω λοιπὸν τὸ βλέμμα μου, γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω νὰ σηκωθεῖς ἀπὸ τὴ φοβερὴ πτώση σου. Στὸ βάθος τῆς ψυχῆς σου γνωρίζω ὅτι συνεχίζεις νὰ μὲ ἀγαπᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ καλῶ νὰ ἐπιστρέψεις. Αὐτὸ τὸ βλέμμα ἦταν μιὰ δυνατὴ πρόσκληση μετανοίας στὸν Πέτρο. Αὐτὸ τὸ βλέμμα ἔμεινε χαραγμένο γιὰ πάντα στὴν καρδιὰ τοῦ μαθητῆ. Κι ἐκεῖνος τὸ δέχθηκε. Ἀμέσως συναισθάνθηκε τὸ ἁμάρτημά του, συναισθάνθηκε τὸ βάθος στὸ ὁποῖο τὸν ἔριξε ἡ αὐτοπεποίθησή του «καὶ ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. κς΄ 75). Μετανόησε, ἔχυσε πι- κρά, καυτὰ δάκρυα συντριβῆς, ὁλοκληρωτικῆς μετανοίας. Ἴσως κάποιες φορὲς βρισκόμαστε καὶ μεῖς στὴ θέση αὐτὴ τοῦ Πέτρου. Βρισκόμαστε: Ὅταν παραβαίνουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ὑποσχέσεις ποὺ δώσαμε. Ὅταν γεμίζουμε μὲ ἀπροσεξίες τὴ ζωή μας μ’ αὐτὰ ποὺ λέμε, ποὺ ἀκοῦμε, ποὺ βλέπουμε, ποὺ κάνουμε. Ὅταν ἀμφιβολίες, ὀλιγοπιστίες καὶ διλήμματα γεμίζουν τὸ ἐσωτερικό μας μπροστὰ στὶς δοκιμασίες, στὶς θλίψεις καὶ στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Τότε τὸ βλέμμα τοῦ Κυρίου στρέφεται καὶ σὲ μᾶς. Εἴτε μέσα ἀπὸ τὴν εἰκόνα του, εἴτε ἀπὸ τὸν αἰώνιο λόγο του, εἴτε ἀπὸ τὴ συμβουλὴ τοῦ Πνευματικοῦ μας, εἴτε ἀπὸ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μας. Αἰσθανόμαστε τὸ βλέμμα του μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη καὶ στοργὴ νὰ μᾶς καλεῖ ξανὰ κοντά του, νὰ μᾶς δυναμώνει καὶ νὰ μᾶς στηρίζει γιὰ νὰ βροῦμε πάλι τὸ σωστὸ δρόμο, τὴν ὀρθὴ πορεία μας κοντά του, παιδιὰ δικά του ἀγαπημένα, ξανὰ μαθητές του. Ἀρκεῖ νὰ τὸ βλέπουμε, νὰ Τὸν πιστεύουμε καὶ νὰ μετανοοῦμε.Ο ΣΩΤΗΡ2042

27 Απριλίου, 2019

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ


Μέσα στὴν πανηγυρικὴ καὶ ἐνθουσιαστικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, ὅπως μᾶς τὴν μεταφέρει τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα: «Ἔσεσθέ μοι μάρτυ- ρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Ἀπευθύνεται ὁ Κύριος στοὺς Μαθητές του καὶ τοὺς δίνει ὁδηγίες γιὰ τὸ ἱερὸ ἔργο ποὺ πρόκειται νὰ ἀναλάβουν. Τοὺς ὑπόσχεται ὅτι θὰ λάβουν δύναμη καὶ ἐνίσχυση ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κι ἔτσι θὰ γίνουν μάρτυρες τῆς ζωῆς καὶ τῆς διδασκαλίας του καὶ στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ σ’ ὅλη τὴν Ἰουδαία καὶ στὴ Σαμάρεια καὶ μέχρι τὸ τελευταῖο καὶ πιὸ ἀπομακρυσμένο σημεῖο τῆς γῆς. Θὰ γίνουν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Θὰ δώσουν τὴ μαρτυρία τους, θὰ βεβαιώσουν δηλαδὴ μὲ τὰ λόγια τους καὶ τὴ ζωή τους ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε. Ἂς δοῦμε πῶς αὐτὸ ἐπαληθεύθηκε πρῶτον μὲν στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, κι ἔπειτα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικά. 

 1. Η μαρτυρία τῶν Αποστόλων 

 Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔλαβαν τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἄρχισαν νὰ κηρύττουν μὲ θάρρος καὶ παρρησία καὶ νὰ βεβαιώνουν ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε γιὰ νὰ χαρίσει στοὺς ἀνθρώπους τὴ σωτηρία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Πράγματι κάνει ἐντύπωση ἡ δυνατὴ πίστη καὶ ἡ θαρραλέα ὁμολογία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὁ ὁποῖος τὴ νύχτα τῶν ἁγίων Παθῶν ἀπὸ φόβο εἶχε ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, τώρα δὲν διστάζει νὰ κηρύξει τὴν Ἀνάσταση ἐνώ- πιον χιλιάδων Ἑβραίων καὶ τονίζει ὅτι εἶναι «μάρτυς τοῦ ἀναστάντος» (Πράξ. β΄ 32). Μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τολμοῦν νὰ διακηρύξουν τὴν ἀλήθεια ἀκόμα καὶ μέσα στὸ ἰουδαϊκὸ Συνέδριο, χωρὶς νὰ κάμπτονται ἀπὸ τὶς φοβέρες καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Ἰουδαίων ἀρχόντων. «Οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν», δη- λώνουν. Δηλαδή, δὲν μποροῦμε νὰ μὴ μιλᾶμε γι’ αὐτὰ ποὺ εἴδαμε κι ἀκούσαμε, γι’ αὐτὰ ποὺ ἀπὸ προσωπικὴ πείρα ζοῦμε καὶ πιστεύουμε (Πράξ. δ΄ 20). Κηρύττουν μὲ παρρησία οἱ ἅγιοι Ἀ- πόστολοι τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ὄχι μόνο μὲ τὸ λόγο τους ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἁγία ζωή τους. Καὶ ἡ μαρτυρία τους αὐτὴ δὲν δίνεται μόνο μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας, ἀλλὰ ἀκολουθών- τας τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ξεκινοῦν τὸ θαυμαστὸ ἔργο τῆς μαρτυρίας τῆς Ἀναστάσεως «εἰς πάντα τὰ ἔθνη». Μιὰ μαρτυρία ποὺ γινόταν καὶ μαρ- τύριο: Συχνὰ ἔμεναν νηστικοὶ καὶ ξάγρυπνοι, πραγματοποιοῦσαν ἐξαντλητικὲς ὁδοιπορίες κάτω ἀπὸ ἀντίξοες καιρικὲς συνθῆκες, ὑπέφεραν σκληρὰ βασανιστήρια, φυλακίσεις, ἐξορίες, μαρτύρια. Οἱ δυσκολίες ὅμως αὐτὲς ὄχι μόνο δὲν μείωναν τὸν ζῆλο τους ἀλλὰ δημιουργοῦσαν στὶς ψυχές τους μεγαλύτερο ἐνθουσιασμὸ καὶ τοὺς ἔκαναν νὰ ποθοῦν μὲ περισσότερη προθυμία νὰ χύσουν ἀκόμη καὶ τὸ αἷμα τους χάριν τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔδινε καὶ «ἱκανὴν ἀπόδειξιν», ὅπως λέει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ἦταν «κήρυκες ἀληθείας» (PG 63, 498-499). 

 2. Η μαρτυρία τῆς Εκκλησίας 

 Τὸ παράδειγμα αὐτὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἀκολούθησαν ἀναρίθμητοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας: Ἀπόστολοι, Μάρτυρες, Ὁμολογητές, Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης. Εἶναι πράγματι ἐκπληκτικὸ νὰ διαβάζει κανεὶς στὸ Συναξάρι γιὰ πιστοὺς κάθε ἡλικίας, ἀκόμη καὶ νέα παιδιά, ἀγόρια καὶ κορίτσια, ποὺ παρουσιάζονταν ἀτρόμητοι μπροστὰ στοὺς πιὸ σκληροὺς ἄρχοντες καὶ μὲ παρρησία ὁμολογοῦσαν τὴν πίστη τους στὸν ἀναστάντα Κύριο. Ἡ πίστη τους στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τοὺς ὅπλιζε μὲ θάρρος καὶ δύναμη. Τοὺς ἔκανε νὰ περιφρονοῦν τὶς πιὸ δελεαστικὲς ὑποσχέσεις γιὰ πλούτη καὶ δόξα, νὰ μὴν ὑπολογίζουν τοὺς ἀφόρητους πόνους ἀπὸ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια, νὰ μὴ φοβοῦνται τὸν θάνατο, προσδοκώντας τὴν αἰώνια ζωή. Ἔγιναν ἔτσι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Καὶ σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῶν αἰώνων οἱ πιστοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, δίνουν τὴ μαρτυρία τους γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τὴν δίνουν μὲ τὸν λόγο τους, κυρίως ὅμως μὲ τὴ ζωή τους, ποὺ εἶναι ζωὴ ἀναστημένη, γεμάτη ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακὸ ὅμως εἶναι τὸ ἔργο τῶν ἱεραποστόλων σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς. Αὐτοί, βαδίζοντας στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, κήρυξαν καὶ συνεχίζουν νὰ κηρύττουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», παρὰ τὶς κακουχίες καὶ τὶς πρωτοφανεῖς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν. 
 ❁ ❁ ❁ 
 Στὴν ἁλυσίδα αὐτὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Μαρτύρων καὶ Ὁσίων καλούμαστε κι ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ λάβουμε τὴ δική μας θέση. Ἂς ἀγωνιζόμαστε λοιπὸν νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸς‧ ἂς προχωροῦμε στὴ ζωὴ μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα, χωρὶς νὰ λυγίζουμε στὶς δυσκολίες καὶ τὶς θλίψεις‧ καὶ τότε θὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ θὰ κηρύττουμε «ἔργῳ καὶ λόγῳ» ὅτι ὁ Κύριος ἀληθῶς ἀνέστη! Ο ΣΩΤΗΡ2042.

26 Απριλίου, 2019

ΑΙΜΑ ΘΕΟΥ !


Ο ἄνθρωπος μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἀρρώστησε βαριά. Τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας εἰσχώρησε στὴ ζωὴ κάθε ἀνθρώπου καὶ κατέτρωγε ἄσπλαχνα τὰ σπλάχνα τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ θάνατος ὁ σωματικός, ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ ὁ θάνατος ὁ πνευματικός, ὁ χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, βασίλευε παντοῦ. Μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μποροῦσε νὰ θεραπευθεῖ; Ποιὸ φάρμακο θὰ μποροῦσε νὰ καθαρίσει τὸ θανατηφόρο δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας; Ποιὸς αἱμοδότης θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρει αἷμα ζωογόνο στὸν μισοπεθαμένο ἄνθρωπο; Αἱμοδότης τοῦ θνήσκοντος ἀνθρωπίνου γένους ἔγινε ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινε καὶ ἄνθρωπος, ὅμοιος μὲ μᾶς τὰ πλάσματά του καὶ παιδιά του. Τὸ λέει τόσο δυνατὰ ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς: «Ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν...» (Ἑβρ. β΄ 14)· ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι, τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἔχουν συμμε- τάσχει ὅλα στὴν ἀσθενὴ καὶ φθαρτὴ ἀνθρώπινη φύση, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ Αὐτός, δηλαδὴ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, παρομοίως μετέσχε στὴν ἴδια αὐτὴ ἀνθρώπινη φύση, καὶ στὴν ὑπερβολὴ τῆς ἀγάπης του πρόσφερε τὸν Ἑαυτό του θυσία ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Τώρα πλέον «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω. α΄ 7). Χάρισε ἔτσι ὁ Κύριος γιὰ μᾶς ὄχι προσωρινὴ ἀλλὰ αἰώνια ἀπολύτρωση (Ἑβρ. θ΄ 12), γιὰ ὅλους τοὺς ἀν- θρώπους ποὺ ἔζησαν, ποὺ ζοῦν καὶ θὰ ζήσουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ναί! Τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴ δύναμη νὰ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ὅπως πολὺ ὡραῖα τὸ λέει τὸ δοξαστικὸ τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, «αἵματι Θεοῦ ὁ ἰὸς τοῦ ὄφεως ἀποπλύνεται»· μὲ αἷμα Θεοῦ ξεπλένεται τὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ (τοῦ σατανᾶ). Χρησιμοποιοῦν ἀκόμη οἱ ὑμνογράφοι τὴν εἰκόνα τοῦ πελεκάνου ποὺ ζωντανεύει τὰ δηλητηριασμένα ἀπὸ δάγκωμα φιδιοῦ παιδιά του τρυπώντας μὲ τὸ ράμφος του τὴν πλευρά του καί ποτίζοντάς τα μὲ τὸ αἷμα του: «Ὥσπερ πελεκὰν τετρωμένος τὴν πλευράν σου, Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνούς», ὅπως ἀκριβῶς τὸ ψάλλουμε τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Αὐτὸ τὸ Αἷμα δίνει αἰώνια ζωὴ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ Κύριος τὸ βεβαίωσε μὲ σαφέστατα λόγια: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον», εἶπε (Ἰω. ς΄ 54)· ὅποιος τρώει τὴ σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου καὶ διὰ μέσου τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας γίνεται κοινωνὸς καὶ συμμέτοχος τῆς ζωῆς μου καὶ τῆς θυσίας μου, ἔχει ἤδη ἀπὸ τώρα ζωὴ αἰώνια, καὶ ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω ἐνδόξως κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως. 
 Ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη νὰ καθαριστοῦμε μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ μας. Μὲ τὴ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ τὴν εἰλικρινὴ ἐξομολόγησή μας, μὲ τὴν κάθαρση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου ἀπὸ καθετὶ ποὺ εἶναι ξένο πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς μολύνει, νὰ προετοιμάζουμε τὸν ἑαυτό μας. Νὰ προσερχόμαστε δὲ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης» καὶ νὰ κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἰδιαιτέρως τώρα, τὸ Πάσχα, νὰ πλησιάσουμε μὲ φόβο στὸ μυστικὸ Τραπέζι τοῦ Κυρίου καὶ μὲ καθαρὲς τὶς ψυχὲς νὰ κοινωνήσουμε: «τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς» νὰ μετάσχουμε «τῆς δεσποτικῆς ξενίας». Αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ζήσουμε βαθιὰ τὴ χαρὰ τῆς λυτρώσεως ποὺ μᾶς χαρίζει τὸ Αἷμα τοῦ Θεοῦ μας καὶ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς αἰωνίου ἀναστάσεως! Ο ΣΩΤΗΡ2042

ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ ΣΦΟΔΡΑ


Στὸν 78ο Ψαλμὸ ὁ Ψαλμωδὸς βλέποντας τὴν πατρίδα του ἐρειπωμένη, ξεσπᾶ σὲ κραυγὴ πόνου. Ἀπὸ χρόνια τὴν ἔβλεπε νὰ καταρρέει, νὰ διέρχεται περίοδο βαθιᾶς πνευματικῆς κρίσεως. Καὶ τώρα τὴν ἀντικρίζει κατεστραμμένη. Ὁ Ναὸς βεβηλώθηκε, τὰ σπίτια λεηλατήθηκαν, ὁ λαὸς ἀφανίσθηκε. Ὁ Ψαλμωδὸς μὲ θλίψη ἀνέκφραστη καταφεύγει στὸν Θεό. Τοῦ ζητεῖ νὰ σπλαχνισθεῖ τὸ λαό του, νὰ τὸν ἀναλάβει καὶ πάλι κάτω ἀπὸ τὴν προστασία του. Ξέρει πολὺ καλὰ πὼς ὅλα αὐτὰ ἔγιναν λόγῳ τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ του. Καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ βρῆκαν τὴν εὐκαιρία οἱ ξένοι νὰ καταστρέψουν τὴν ἔνδοξη χώρα του, ποὺ χρόνια τὴ ζήλευαν γιὰ τὴν εὐημερία της καὶ τὴν ἀρχοντιά της. Τώρα πιά, διαπιστώνει ὁ Ψαλμωδός, «ἐγενήθημεν ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡ- μῶν, μυκτηρισμὸς καὶ χλευασμὸς τοῖς κύκλῳ ἡμῶν»· μᾶς ἐξευτελίζουν καὶ μᾶς χλευάζουν οἱ γύρω λαοί. Γι’ αὐτὸ καὶ δέεται μὲ πόνο: «Μὴ μνησθῇς ἡμῶν ἀνομιῶν ἀρχαίων»· μὴ θυμηθεῖς τὶς παλιὲς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ μας. «Ταχὺ προ- καταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε, ὅτι ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα»· ἂς μᾶς προφθάσουν γρήγορα οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε, διότι καταντήσαμε σὲ ἔσχατη φτώχεια καὶ ἀθλιότητα. Καὶ συνεχίζει ἱκετεύοντας: Σῶσε μας, Κύριε, καὶ συγχώρησέ μας (Ψαλμ. οη΄ [78] 4, 8, 9). Πόσο ἐπίκαιρος ἠχεῖ στὰ ἀφτιά μας αὐτὸς ὁ Ψαλμός! Πόση ἀνάγκη ἔχουμε καὶ μεῖς οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες νὰ ἀναπέμπουμε στὸν Κύριό μας μιὰ τέτοια ἱκετήρια κραυγή! Διότι καὶ μεῖς βρισκό- μαστε σὲ μεγάλη κρίση, κρίση πνευματική. Ὁ Ψαλμωδὸς βέβαια ἱκετεύει τὸν Θεὸ μετὰ ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς πατρίδος του. Ἐμεῖς πρέπει ἐπειγόντως νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς προλάβει μὲ τὸ ἔλεός του, πρὶν δοῦμε τὰ χει- ρότερα καὶ ἀνεπανόρθωτα. Διότι ἐμεῖς «ἐπτωχεύσαμεν» πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι. Καὶ κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε πλοῦτο ἀσυγκρίτως πολυτιμότερο. Ὄχι τὰ πε τρέλαια τοῦ Αἰγαίου, οὔτε τὶς φυσικὲς ὀμορφιὲς τῆς χώρας μας. Οὔτε ἀκόμη τὸν πολιτισμὸ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, τὶς ἐπιστῆμες καὶ τὶς τέχνες. Ἀλλὰ τὸν μεγαλύτερο θησαυρό μας, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη. Στὴ χώρα μας διάβηκαν ἅγιοι Ἀπόστολοι, στὴ γλώσσα μας γράφτηκε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, στὰ ἱερὰ χώματά μας ἔχυσαν τὸ αἷμα τους ἑκατομμύρια μάρτυρες. Στὸν τόπο μας ἀναδείχθηκαν φωστῆρες τῆς οἰκουμένης, ἀσκητὲς καὶ ὅσιοι· χτίστηκαν ναοὶ περίλαμπροι καὶ μοναστήρια ποὺ φυλάττουν τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν ἁγίων μας καὶ τὰ ἄλλα ἀτίμητα κειμήλιά μας. Τὸ ἔθνος μας ἀνέδειξε γιὰ 1.000 χρόνια τὴ μεγαλύτερη αὐτοκρατορία τοῦ κόσμου, τὴ Βυζαντινή. Ἕλληνες ἱεραπόστολοι μεταλαμπάδευσαν τὸ φῶς τῆς πίστεως σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Καὶ τώρα ποῦ εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλεῖα; Τὰ τελευταῖα μάλιστα χρόνια ἡ Ἑλλάδα μας συρρικνώνεται διαρκῶς. Ποῦ εἶναι ἡ Μικρασία, ἡ Βόρειος Ἤπειρος καὶ ἡ Κύπρος, οἱ ἄλλες ἀλύτρωτες πατρίδες μας; Καὶ τώρα στὴν κρίσιμη περίοδο ποὺ περνᾶμε, οἱ ξένοι ἐπο- φθαλμιοῦν περισσότερα. Διότι «ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα»· ὄχι τόσο οἰκονομικὰ ὅσο πνευματικά. Ποῦ εἶναι σήμερα τὰ πνευματικὰ ἀναστήματα στὴν παιδεία, τὴν πολιτική, τὸ στρατό, τὴν οἰ- κονομία, τὸν πολιτισμό; Πτωχεύσαμε ὅμως ὄχι μόνο ἀπὸ πλευρᾶς ἡγετῶν ἀλλὰ καὶ στὴ βάση. Ποιὰ εἶναι ἡ δημογραφική μας κατάσταση; Σύμφωνα μὲ ἐπίσημες στατιστικὲς ἔχουμε ἐτησί- ως στὴν Ἑλλάδα 100.000 περίπου γεννήσεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 36.000 εἶναι γεννήσεις μεταναστῶν. Ἀντίστοιχα γεννιοῦνται ἐτησίως 1.600.000 Τοῦρκοι, 250.000 Ἀλβανοὶ καὶ 250.000 Βούλγαροι· κι ἔχουν κατακλύσει τὸν τόπο μας ἀμέτρητοι μετανάστες. Κι ἐνῶ τὰ διαζύγια καὶ οἱ ἐκτρώσεις αὐξάνονται διαρκῶς, ἡ κατάσταση στὶς οἰκογένειές μας, στὰ σχολεῖα μας, στὰ ἤθη μας, εἶναι ἀπελπιστική. «Ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα»! Καὶ τὸ πρόβλημά μας σήμερα δὲν εἶναι τόσο ποῦ θὰ βρεθοῦν χρήματα, ἀλλὰ τὸ ὅτι δὲν θέλουμε ἐμεῖς νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὸν καταστροφικὸ δρόμο ποὺ πήραμε. Ψάχνουμε νὰ βροῦμε παντοῦ φταῖχτες. Φταῖνε ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐκτὸς ἀπὸ μᾶς! Καὶ ἀναζητοῦμε λύσεις! Δὲν καταλάβαμε ἀ- κόμη ὅτι τὰ «χρέη» μας καὶ τὰ προβλήματά μας δὲν θὰ μᾶς τὰ λύσουν οἱ πολιτικοί, οὔτε οἱ ξένοι. Μὴν περιμένουμε ἀπὸ τοὺς κερδοσκόπους νὰ σπλαχνισθοῦν τὴ χώρα μας. Ὁ ἑρμηνευτὴς Θεοδώρητος ὑποδεικνύει Ἐκεῖνον ποὺ μόνος μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει: «Πάσης προνοίας ἔρημοι γεγόναμεν· σὲ δὲ μόνον ἐπίκουρον ἔχο- μεν». Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς δείχνει τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας: «Μὴ φοβοῦ, ὅτι ἐπτωχεύσαμεν» μᾶς λέει· «ὑπάρχει σοι πολλά, ἐὰν φοβηθῇς τὸν Θεόν, καὶ ἀποστῇς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας καὶ ποιήσῃς τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιον αὐτοῦ» (Τωβ. δ΄ 21). Μᾶς ζητᾶ δηλαδὴ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν Θεό, καὶ Αὐτὸς θὰ μᾶς σώσει. Ἂς πέσουμε λοιπὸν στὰ γόνατα ζη- τώντας ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεὸ τὴ σωτηρία τῆς πατρίδος μας μὲ τὰ πύρινα λόγια τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου Κύπρου: «Ταχὺ προκαταλαβέτωσαν ἡμᾶς οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε, ὅτι ἐπτωχεύσαμεν σφόδρα... Εἰ γὰρ καὶ ἁμαρτωλοί, ἀλλ’ ὅμως Χριστιανοὶ τυγχάνομεν· εἰ καὶ ἀνάξιοι φιλανθρω- πίας, ἀλλ’ ὅμως πρόβατα τῆς σῆς Ἐκκλησίας ἐσμέν. Λύτρωσαι πάντας, Κύριε, πάσης τῆς ἐπικειμένης ἀπειλῆς».Ο ΣΩΤΗΡ2042

25 Απριλίου, 2019

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα; (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

                                       

«Τότε, ἀφοῦ πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖς ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, εἶπε, τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε γιὰ νὰ σᾶς τὸν παραδώσω;»[…]

Καὶ ἀκριβῶς ὅταν ἡ πόρνη μετανοοῦσε, ὅταν καταφιλοῦσε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου, τότε πρόδιδε τὸ Δάσκαλο ὁ μαθητής. Γι’ αὐτὸ εἶπε «τότε», γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσεις γιὰ ἀδυναμία τὸ Δάσκαλο, ὅταν βλέπεις τὸν μαθητή του νὰ τὸν προδίδει. Γιατί τόσο μεγάλη ἦταν ἡ δύναμη τοῦ Δασκάλου, ὥστε νὰ πείθει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν ἀκόμη καὶ οἱ πόρνες.

Θὰ ἀναρωτιόταν ὅμως κανείς, Ἐκεῖνος ποὺ εἶχε τὴ δύναμη νὰ μεταστρέφει τὶς πόρνες καὶ νὰ τὶς κάνει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν, δὲν κατάφερε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τοῦ μαθητῆ του; Εἶχε τὴ δύναμη νὰ κερδίσει τὸ μαθητή, ἀλλὰ δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν μεταβάλει ἀναγκαστικὰ στὸ καλό, οὔτε μὲ τὴ βία νὰ τὸν προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, ἀφοῦ πῆγε». Καὶ τὸ «ἀφοῦ πῆγε» αὐτὸ δὲν στερεῖται κάποιας σημασίας. Γιατί δὲν κάλεσαν οἱ ἀρχιερεῖς τὸν Ἰούδα, οὔτε ἀναγκάστηκε, οὔτε ὑποχρεώθηκε, ἀλλὰ ὁ ἴδιος μόνος του κι ἐλεύθερα γέννησε τὴν πονηρὴ αὐτὴ σκέψη κι ἔβγαλε αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, χωρὶς νὰ ἔχει κανέναν σύμβουλο σ’ αὐτὸ τὸ πονηρό του ἔργο. «Τότε, ἀφοῦ πῆγε …; ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα».

Τί σημαίνει τὸ «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα»; Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα» δείχνει πὼς ἡ κατηγορία τοῦ Ἰούδα εἶναι πολὺ μεγάλη. Γιατί ὁ Ἰησοῦς εἶχε καὶ ἄλλους μαθητές, ἑβδομήντα συνολικά. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι βρίσκονταν σὲ δεύτερη θέση καὶ δὲν ἀπολάμβαναν τόση τιμή, οὔτε εἶχαν τόση οἰκειότητα μὲ τὸν Διδάσκαλο, οὔτε γνώριζαν τόσο τὰ μυστικὰ Του ὅσο οἱ δώδεκα. Αὐτοὶ προπάντων ἦταν οἱ ἐκλεκτοί, αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὸν στενὸ κύκλο τοῦ Βασιλιᾶ, αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὴν ὁμάδα ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ Δάσκαλο, καὶ ἀπὸ αὐτὴν ξεπήδησε ὁ Ἰούδας.

Γιὰ νὰ μάθεις, λοιπόν, ὅτι δὲν Τὸν πρόδωσε ἁπλῶς κάποιος ἀπὸ τοὺς μαθητές Του, ἀλλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτούς Του, γι’ αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς τὸ «ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα». Καὶ δὲ ντρέπεται ὁ Ματθαῖος νὰ τὸ ἀναφέρει. Ἀλλὰ γιὰ ποιὸ λόγο νὰ ντραπεῖ; Τὸ ἀναφέρει γιὰ νὰ μάθεις πὼς παντοῦ καὶ πάντα λένε οἱ Εὐαγγελιστὲς τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν ἀποκρύπτουν τίποτα, ἀκόμη καὶ αὐτὰ ποὺ θεωροῦνται ἀξιοκατάκριτα. Γιατί αὐτὰ ποὺ φαίνονται πὼς εἶναι ἀξιοκατάκριτα, αὐτὰ ἀποδεικνύουν τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου. Ὅτι δηλαδὴ προσέφερε τόσα πολλὰ ἀγαθὰ στὸν προδότη, τὸ ληστή, τὸν κλέφτη (τὸν Ἰούδα) καὶ συνέχιζε μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ τὸν ἔχει κοντά Του. Καὶ μάλιστα τὸν νουθετοῦσε καὶ τὸν συμβούλευε καὶ τὸν φρόντιζε μὲ κάθε τρόπο.

Ἂν ἐκεῖνος δὲν ἔδινε σημασία, δὲν φταίει ὁ Κύριος. Καὶ μάρτυρας εἶναι ἡ πόρνη, καὶ μὴ πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τὸν Ἰούδα. Γιατί καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἶναι ὀλέθρια, καὶ τὸ ὑπέρμετρο θάρρος καὶ ἡ ἀπελπισία (ἀπόγνωση). Γιατί τὸ ὑπέρμετρο θάρρος κάνει νὰ πέσει κάτω αὐτὸς ποὺ στέκεται ὄρθιος, καὶ ἡ ἀπελπισία ἐμποδίζει νὰ σηκωθεῖ αὐτὸς ποὺ ἔχει πέσει. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος συμβούλευε λέγοντας: «Αὐτὸς ποὺ νομίζει πὼς στέκεται, ἂς προσέχει μὴν πέσει».

Ἔχεις τὰ παραδείγματα καὶ τῶν δύο πῶς ἔπεσε δηλαδὴ ὁ μαθητής, ποὺ νόμιζε πὼς στεκόταν ὄρθιος, καὶ πῶς σηκώθηκε ἡ πόρνη ποὺ εἶχε πέσει. Ἡ σκέψη μας εὔκολα παρασύρεται καὶ ἡ θέλησή μας εἶναι εὐμετάβλητη. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ διαφυλάσσουμε καὶ νὰ ὀχυρώνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ παντοῦ.[…]

«Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Πές μου Ἰούδα, αὐτά σοῦ ἔμαθε ὁ Χριστός; Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο δὲν ἔλεγε, «μὴν ἀποκτήσετε χρυσὰ νομίσματα, οὔτε ἀσημένια, οὔτε χάλκινα που νὰ τὰ φυλάγετε στὶς ζῶνες σας», θέλοντας νὰ περιορίσει ἀπὸ πιὸ μπροστὰ τὴ φιλαργυρία σου;[…]

«Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Πολὺ σκληρὰ εἶναι τὰ λόγια αὐτά. Πές μου, μπορεῖς ἐσὺ νὰ παραδώσεις Ἐκεῖνον ποὺ συγκρατεῖ τὰ πάντα, ποὺ ἐξουσιάζει τοὺς δαίμονες, ποὺ διατάσσει τὴ θάλασσα καὶ εἶναι ὁ Κύριος ὅλων ὅσων ὑπάρχουν στὴ φύση; Γιὰ νὰ περιορίσει λοιπὸν τὴ παραφροσύνη του καὶ γιὰ νὰ δείξει πὼς ἂν δὲν ἤθελε, δὲν θὰ προδιδόταν, ἄκουσε τί κάνει. Κατὰ τὴν ὥρα ἀκριβῶς τῆς προδοσίας, ὅταν ἦρθαν ἐναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες καὶ πυρσούς, τοὺς λέει: «Ποιὸν ζητᾶτε;» καὶ δὲν γνώριζαν Ἐκεῖνον ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συλλάβουν. Τόσο πολὺ ἔλειπε ἡ δύναμη ἀπὸ τὸν Ἰούδα στὸ νὰ παραδώσει τὸν Κύριο, ὥστε δὲν Τὸν ἔβλεπε τὴ στιγμὴ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ Τὸν παραδώσει, ἐνῶ ἦταν παρών, καὶ ὅλα αὐτὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ὑπῆρχαν τόσες λαμπάδες καὶ τόση φωτοχυσία.

Αὐτὸ βέβαια ὑπαινίχθηκε καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς λέγοντας ὅτι εἶχαν λαμπάδες καὶ πυρσοὺς καὶ δὲν τὸν ἔβλεπαν. Καὶ κάθε ἡμέρα τοῦ τὸ ὑπενθύμιζε καὶ μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα, ὅτι δηλαδὴ δὲν θὰ μπορέσει νὰ Τὸν προδώσει στὰ κρυφά. Καὶ μάλιστα δὲν τοῦ ἔκανε (ὁ Κύριος) παρατηρήσεις φανερὰ μπροστὰ σὲ ἄλλους, γιὰ νὰ μὴν τὸν κάνει πιὸ ἀδιάντροπο, οὔτε πάλι ἀποσιωποῦσε τὰ σφάλματά του, γιὰ νὰ μὴν νομίζει ὅτι περνοῦν ἀπαρατήρητα καὶ ἐπιχειρήσει ἄφοβα τὴν προδοσία, ἀλλὰ διαρκῶς ἔλεγε: «Ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς θὰ μὲ παραδώσει», δὲν τὸν φανέρωσε ὅμως.

Εἶπε πολλὰ (ὁ Κύριος) καὶ γιὰ τὴν κόλαση, πολλὰ καὶ γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ ἀπέδειξε τὴ δύναμη ποὺ εἶχε καὶ γιὰ τὰ δύο, καὶ γιὰ νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ γιὰ νὰ ἀνταμείβει τοὺς δικαίους. Ἀλλὰ ἐκεῖνος (ὁ Ἰούδας) ὅλα αὐτὰ τὰ περιφρόνησε, ὁ Θεὸς ὅμως δὲν τὸν ἀνακάλεσε μὲ τὴ βία ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε. Ἐπειδὴ λοιπὸν μᾶς δημιούργησε ἐλεύθερους νὰ διαλέγουμε τὶς κακὲς ἢ τὶς ἐνάρετες πράξεις, ἐπιθυμεῖ νὰ εἴμαστε καλοὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Γι’ αὐτὸ ἂν ἐμεῖς δὲν θέλουμε, οὔτε μᾶς πιέζει οὔτε μᾶς ἀναγκάζει.

Ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ γίνεται μὲ τὴ βία ἐνάρετος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἐνάρετος. Ἀφοῦ λοιπὸν κι ἐκεῖνος ἦταν ἐλεύθερος νὰ διαλέξει καὶ ἦταν σὲ θέση νὰ μὴν ὑποστεῖ βία γιὰ νὰ κλίνει πρὸς τὴ φιλαργυρία, γι’ αὐτὸ τυφλώθηκε ἡ σκέψη του, πρόδωσε τὴ σωτηρία του καὶ εἶπε: «Τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω». Ἐπικρίνοντας τὴ διανοητική του τύφλωση καὶ τὴν ἀναισθησία, ὁ Εὐαγγελιστὴς λέει ὅτι τὴν ὥρα ποὺ πῆγαν νὰ συλλάβουν τὸν Κύριο, βρισκόταν μαζί τους καὶ ὁ Ἰούδας, ἐκεῖνος ποὺ εἶπε «τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε, κι ἐγὼ θὰ σᾶς Τὸν παραδώσω».

Καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ δοῦμε τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ ὅτι μόλις Ἐκεῖνος ἁπλῶς μίλησε, ἀπομακρύνθηκαν κι ἔπεσαν κάτω. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν σταμάτησαν τὸ ἐπαίσχυντο ἔργο τους, παραδίνεται ἀμέσως σὰν νὰ ἔλεγε: Ἐγὼ ἔκανα τὸ καθῆκον μου, ἀποκάλυψα τὴ δύναμή μου καὶ ἀπέδειξα ὅτι ἐπιχειρεῖτε πράγματα ἀκατόρθωτα. Θέλησα νὰ περιορίσω τὴν κακία σας, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐσεῖς δὲν θελήσατε καὶ ἐπιμένετε στὴν παραφροσύνη σας, νά, σᾶς παραδίνομαι.

Τὰ ἀνέφερα ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσουν μερικοὶ τὸν Χριστό, καὶ ποῦν: γιατί δὲν μετέστρεψε τὸν Ἰούδα; (Πηγή: agiazoni.gr)
https://alopsis.gr

24 Απριλίου, 2019

«ΜΕΙΝΑΤΕ ΕΝ ΕΜΟΙ, ΙΝΑ ΒΟΤΡΥΝ ΦΕΡΗΤΕ»

(Σχόλιο στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μεγάλης Πέμπτης)

«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα εορτάζειν τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν».

Αυτό είναι το συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης. Η αγία μας Εκκλησία τιμά την αγία αυτή ημέρα όσα έλαβαν χώρα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και όσα ακολούθησαν μετά το Μυστικό Δείπνο.

Το Θείο Δράμα οδεύει προς την ολοκλήρωσή του. Ο εκουσίως και αδίκως Παθών για τη δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ότι έφτασε το τέλος της επί γης παρουσίας Του. Η προδοσία του αγνώμονα μαθητή, η σύλληψη, οι εξευτελισμοί, η καταδίκη και ο σταυρικός θάνατος είναι θέμα ωρών. Ως άνθρωπος αισθανόταν το δια της θυσίας Του βαρύ φορτίο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό αγωνιούσε υπερβαλλόντως. Δεν τον ενδιέφερε το δικό Του μαρτύριο και ο θάνατος, αλλά η συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του.

Γι’ αυτό λοιπόν αφιέρωσε το βράδυ της προπαραμονής του επικείμενου ιουδαϊκού Πάσχα και παραμονή της δικής Του σταυρικής θανής στους αγαπημένους Του μαθητές. «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν» (Λουκ.22:15) τους είπε. Ήθελε να φάγει για τελευταία φορά μαζί τους. Μα το σπουδαιότερο να τους αφήσει τις τελευταίες παρακαταθήκες Του και πάνω απ’ όλα να τελέσει τον Μυστικό Δείπνο, να παραδώσει την υπερφυά Θεία Ευχαριστία, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.

Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκινήσεως και σε ένδειξη πραγματικής και άδολης αγάπης, ως δούλος ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Με την πράξη Του αυτή ήθελε να αφήσει την ύψιστη εντολή της αλληλοδιακονίας των ανθρώπων. «ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών» (Λουκ.22:25).

Κατόπιν κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου. Ο Κύριος θέλησε κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό. Λέγει λοιπόν «Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ’ ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27). Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».

Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).

Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους μαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο,το οποίο γνωρίζει ως Θεός ,αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27).

Μετά ακολούθησε η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του.

Αφού περατώθηκε και η προσευχή η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Ο Ιησούς πήρε τους μαθητές Του και πήγε στο Όρος των Ελαιών. Εκεί υπήρχε κήπος στον οποίο μπήκε με τους μαθητές Του για να προσευχηθεί (Ιωάν.18:1). Ο τρόπος της προσευχής ήταν δραματικός. Ως άνθρωπος και πάλι αγωνιούσε για το επερχόμενο πάθος. «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ.26:38) είπε στους μαθητές Του. «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ.26:39) παρακαλούσε τον Πατέρα και «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί την γην» (Λουκ.22:45).

Κάποια στιγμή ακούστηκαν φωνές και θόρυβος πολύς. Έφτασαν οι στρατιώτες με οδηγό τον Ιούδα για να συλλάβουν τον Ιησού. Χαρακτηριστικό σύνθημα ο ασπασμός του Διδασκάλου από τον Προδότη (Λουκ.22:48). Ο Πέτρος χρησιμοποιεί βία, κόβει το αφτί του στρατιώτη Μάλχου (Ιωάν.18:11). Παρ’ όλα αυτά η σύλληψη πραγματοποιείται. Ο Κύριος δέσμιος οδηγείται σε ολονύκτιες ψεύτικες δίκες για να καταδικαστεί και να σταυρωθεί.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τη Μεγάλη Πέμπτη έχουν τεράστια σωτηριολογική σημασία για μας. Πρώτ’ απ’ όλα η εκούσια πορεία του Κυρίου προς το Πάθος φανερώνει την άμετρη θεία ευσπλαχνία και αγάπη για τον πεσόντα άνθρωπο. Η ολοκληρωτική νίκη της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τον σταυρικό θάνατο του αναμάρτητου Χριστού. Μόνο το τίμιο αίμα του Μεγάλου Αθώου μπορούσε να καθαρίσει κάθε ρύπο αμαρτίας σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Μόνο αυτό μπορούσε να φέρει την καταλλαγή και την ισορροπία, που είχε διαταράξει σοβαρά το κακό και η αμαρτία.

Αυτή η Μεγάλη Θυσία μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα στην Εκκλησία, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, την οποία παρέδωσε ο Κύριος τη σημερινή ημέρα στους μαθητές Του και μέσω αυτών στην Εκκλησία. Η απολυτρωτική Θυσία του Σταυρού συνεχίζεται στο διηνεκές στις άγιες Τράπεζες των ναών, ως την κυριότερη αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας. Ο Κύριος είναι παρών στην Εκκλησία Του μέσω του ιερού Μυστηρίου τη Θείας Ευχαριστίας. Εμείς γινόμαστε οργανικά, πραγματικά, μέλη του μυστικού Του Σώματος με την Κοινωνία του αγίου Σώματός Του. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας.

23 Απριλίου, 2019

ΔΕΞΑΙ ΜΟΥ ΤΑΣ ΠΗΓΑΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

(Σχόλιο στο περιεχόμενο και τα νοήματα της Μεγάλης Τετάρτης)

                        

«Τη αγία και μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν». 

Αυτό είναι το συναξάρι της σημερινής ημέρας, της Μεγάλης Τετάρτης. Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας πιστοί, καλούμαστε αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με την συντριβή και την αλλαγή ζωής.

Το σημαντικότατο, συγκινητικότατο και διδακτικότατο γεγονός της αλείψεως του Κυρίου με πολύτιμο μύρο από την αμαρτωλή γυναίκα διασώζουν με μικρές παραλλαγές και οι τέσσερις ευαγγελιστές. Ο Ματθαίος (26:6-13), ο Μάρκος (14:3-9) και ο Ιωάννης (12:1-8) ομιλούν για την ίδια γυναίκα, την Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, η οποία, όπως αναφέραμε, από ευγνωμοσύνη για την ανάσταση του αδελφού της, έκαμε αυτή την σπουδαία πράξη. Αντίθετα ο Λουκάς αναφέρει πως η γυναίκα, που δεν αναφέρεται το όνομά της, ήταν αμαρτωλή πόρνη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για διαφορετικό περιστατικό. Ίσως να ήταν η πόρνη γυναίκα, την οποία έσωσε ο Κύριος από το λιθοβολισμό των υποκριτών Ιουδαίων (Ιωάν.8:5). Βεβαίως στον Εσπερινό της ημέρες διαβάζεται η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όμως το περιεχόμενο και η θαυμάσια υμνολογία της ημέρας είναι εμπνευσμένη από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά.

Σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι κάποιου Σίμωνος, ο οποίος ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Κάποια γυναίκα αμαρτωλή όταν έμαθε ότι ο Κύριος ήλθε στην πόλη, ζήτησε να μάθει σε πιο σπίτι έχει καταλύσει. Και ενώ έτρωγαν και συζητούσαν, ξάφνου μπήκε στο σπίτι η γυναίκα εκείνη, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο πολύτιμο μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω Του, γονάτισε και άρχισε να κλαιει και να οδύρεται γοερά. Άνοιξε αμέσως το δοχείο και άρχισε να ρίχνει απλόχερα το μύρο και να πλένει με αυτό πόδια του Ιησού. Μαζί με το πολύτιμο μύρο έσμιγε και τα καυτά δάκρυά της, τα οποία έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα πλούσια μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια Του, καταφιλώντας τα αδιάκοπα.

Ο Φαρισαίος οικοδεσπότης απόρησε με το γεγονός και διαλογιζόταν: ''Αυτός εδώ είναι προφήτης, δε γνωρίζει το ποιόν αυτής τη γυναίκας και την αφήνει να τον αγγίξει; ''
Ο καρδιογνώστης Χριστός είπε στον Σίμωνα:
'' Έχω να σου πω το εξής για τις σκέψεις σου''.
Εκείνος είπε: ''Μίλα μου δάσκάλε''. 
''Κάποιος'', του είπε, ''δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους, στον πρώτο πεντακόσια δηνάρια και στον δεύτερο πενήντα. Όταν έπρεπε να τα επιστρέψουν αυτοί δεν είχαν και ο δανειστής τους τα χάρισε. ''
Και ρωτά τον Σίμωνα: ''Ποιος από τους δυο θα χρωστάει μεγαλύτερη χάρη στον δανειστή;''
 Ο Σίμων απάντησε: ''Αυτός που του χαρίστηκε το μεγαλύτερο ποσό''. 
''Σωστά απάντησες '',του είπε ο Ιησούς. ''Για κοίταξε αυτή τη γυναίκα. Εγώ μπήκα στο σπίτι σου και δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό, όμως εκείνη μου τα έπλυνε με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δε μου έδωκες, όμως αυτή δε σταμάτησε στιγμή να μου φιλάει τα πόδια. Με λάδι δεν μου άλειψες το κεφάλι, όμως αυτή με πανάκριβο μύρο μου άλειψε τα πόδια. Δεν αξίζει να της πω: «σου συγχωρούνται οι τόσες πολλές αμαρτίες σου, διότι με αγάπησες τόσο πολύ»;'' 
Γυρίζοντας προς τη γυναίκα της είπε: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». 
Τότε άρχισαν οι συνδαιτυμόνες να διερωτώνται: ''Ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες;''
 Ο Χριστός ξαναλέγει στη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Η γυναίκα αυτή ήταν διαβόητη για την αμαρτωλότητά της. Οι υποκριτές συντοπίτες της την ήθελαν πόρνη, για να ικανοποιεί τις πορνικές τους αμαρτωλές έξεις. Ένα σκεύος αμαρτωλής ηδονής και τίποτε περισσότερο. Στην κοινωνική και θρησκευτική ζωή της πόλεως δεν είχε θέση, ήταν το μίασμα, την οποία έπρεπε να αποφεύγουν. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Σίμων ο οικοδεσπότης, όταν είδε να μπαίνει στο «καθώς πρέπει» σπίτι του εκείνη και να το «μιαίνει». Πολλώ δε μάλλον να αγγίζει τον υψηλό καλεσμένο του ραβίνο.

Το σώμα της αμαρτωλής αυτής γυναίκας έχε παραδοθεί εξ’ ολοκλήρου στο βόρβορο της αμαρτίας και της διαφθοράς. Όμως μέσα στα κατάβαθα της ψυχής της σιγόκαιγε αμυδρή φλόγα λυτρώσεως. Ο ψυχικός της κόσμος δεν είχε διαφθαρεί ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Σωτήρα Χριστού στην πόλη εκείνη λειτούργησε στην καρδιά της ως ισχυρότατος άνεμος, ο οποίος θέριεψε την αδύναμη φλόγα λυτρώσεως και την έκαμε πυρακτωμένο καμίνι, ασυγκράτητη ορμή για μετάνοια και σωτηρία και γι’ αυτό έτρεξε κοντά Του με τον χαρακτηριστικό αυτό τρόπο.

Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο. Δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάριτος και του ελέους.

Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στην μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους αγίους πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος για να δείξει και σε μας πως αν δεν συντριβούμε, σαν και εκείνη, και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση. Η αγία μας Εκκλησία θέσπισε τη μετάνοια ως ύψιστη δωρεά η οποία ανανεώνει την ουρανοδρόμο πορεία μας προς το Χριστό και την τελείωσή μας. Καλός χριστιανός δεν είναι εκείνος, ο οποίος γεμάτο κομπασμό και εγωιστική αυτάρκια, ισχυρίζεται ότι έφτασε σε επίπεδο αγιότητας και δεν χρειάζεται πια άλλο αγώνα, αλλά ο διατελών σε διαρκή μετάνοια.

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης Β΄



Μὲ μετάνοια βαθιὰ καὶ τὸ βαρύ του ἁμάρτημα τῆς ἀποστασίας καὶ ποθώντας ἰσχυρὰ τὸ εἰλικρινὴ γιὰ μαρτύριο ὁ Ἀγαθάγγελος ἔφθασε στὴ Σμύρνη τὴν Πέμπτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ τοῦ ἔτους 1819. Αὐτόκλητος παρουσιάστηκε στὸ δικαστήριο τῆς πόλεως καὶ μὲ θάρρος καὶ γενναιότητα ὁμολόγησε: «Τὸ ἀφεντικό μου μὲ ξεγέλασε καὶ μὲ ἀνάγκασε νὰ γίνω μουσουλ- μάνος. Τώρα ἐπιστρέφω πίσω στὴν πίστη τῶν πατέρων μου, τὴν Ὀρθόδοξη ἀληθινὴ πίστη». Καὶ ἀμέσως ἔβγαλε ἀπὸ τὸ στῆθος του τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ μιὰ χάρτινη εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τοὺς τὰ πρόβαλε ὡς σημεῖα τῆς νίκης του καὶ τῆς μεταστροφῆς του. Ὁ δικαστὴς καὶ οἱ παρευρισκόμενοι θεώρησαν τὴν πράξη αὐτὴ ἀστεία. Δὲν ἔδωσαν σημασία. Πίστεψαν ὅτι ἦταν ἐνέργεια κάποιου τρελοῦ. Ὅμως ὁ Ἀγα- θάγγελος ἐπέμενε στὴ μεγάλη ἀλήθεια: «Εἶμαι χριστιανός!». Προσπάθησαν νὰ τὸν κολακέψουν. Νὰ τοῦ τάξουν δῶρα, τιμὲς καὶ χαρὲς ἁμαρτωλές. Ὅμως ὁ ἴδιος ἀντιστεκόταν μὲ θαυμαστὴ ὡριμό- τητα καὶ ἀνδρεία. Ἀκολούθησε φυλάκιση. Καὶ πάλι νέα ἀνάκριση. Καὶ πάλι προσπάθησαν μὲ γλυκόλογα καὶ μὲ ταξίματα νὰ τὸν δελεάσουν. Ὁ Ἀγαθάγγελος προτίμησε τώρα τὴ σιωπή, τὴν τέλεια σιωπή. Ἔκανε μὲ εὐλάβεια τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ ἐνδόμυχα πρόφερε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰη- σοῦ. Κατὰ τὴ δεύτερη φυλάκισή του, ἐνθυμούμενος τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο, ἔγραψε ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς χριστιανοὺς τῆς Σμύρνης: «Μὴν τολμήσετε νὰ φροντίσετε γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσετε»! Πέρασε καὶ τὴν Παρασκευὴ ἔγκλειστος καὶ μὲ πολλὴ προσευχή. Τὴν ἑπό- μενη μέρα τὸν ὁδήγησαν γιὰ τὸ μαρτύριο στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς Σμύρνης. Φεύγοντας ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἔλεγε στοὺς συγκρατουμένους του: «Εἶμαι ὁ ἁμαρτωλότερος τῶν ἀνθρώπων. Προσευχηθεῖτε νὰ μὲ ἐλεήσει ὁ Θεός». Μὲ φωνὲς μίσους καὶ ἀλαλαγμοὺς ὑποδέχθηκαν πλήθη λαοῦ τὸν ὑποψήφιο Μάρτυρα στὸν τόπο τῆς καταδίκης του. Μιὰ ὑπερκόσμια εἰρήνη καὶ χαρὰ εἶχε πλημμυρίσει τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀ- γαθαγγέλου. Χαμηλόφωνα καὶ ἱκετευτικὰ ψέλλιζε τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν». Ὁ δήμιός του τὸν συμπάθησε. Θέλησε νὰ τὸν ἐλευθερώσει. Ἔσκυψε καὶ τοῦ ὑπέδειξε τρόπο μυστικῆς φυγῆς γιὰ νὰ σωθεῖ, ἀλλὰ ὁ πιστὸς νέος μοναχὸς ἀρνήθηκε ἤρεμα. Ἅπλωσε μετὰ μὲ προθυμία τὸν αὐχένα του στὸν θύτη του καὶ εἶπε: «Χτυπᾶτε!». Ἦταν Σάββατο 19 Ἀπριλίου 1819. Ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀγαθαγγέλου ἔπαυσε νὰ χτυπᾶ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ ψυχή του πέταξε ἐλεύθερη κοντὰ στὸν Κύριο καὶ Θεό του μετὰ ἀπὸ ἀγώνα μετανοίας ὁλοκληρωμένης καὶ αὐθεντικῆς. Οἱ χριστιανοὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἔτρεξαν νὰ σφουγγίσουν τὰ μαρτυρικά του αἵματα σὲ ὑφάσματα, γιὰ νὰ τὰ κρατήσουν ὡς πολύτιμη εὐλογία. Ὅλοι ἦταν ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὸν Χριστὸ τὴν ὥρα ἐκείνη. Μιὰ μυστικὴ ἀλλαγὴ εἶχε συντελεσθεῖ στὶς ψυχὲς ὅλων. Ἦταν τὸ πιὸ πειστικὸ κήρυγμα, ποὺ ὁδήγησε πολλοὺς στὴ μετάνοια. Ὅποιοι ζοῦσαν χαλαρὰ τὴ χριστιανική τους ζωή, σοβαρεύτηκαν καὶ ἀποφά- σισαν νὰ ζήσουν ἀγωνιστικὰ καὶ μὲ συνέπεια τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ!... Οἱ Ἀγαρηνοὶ ἔγιναν αὐτόπτες μάρτυρες θαυμαστῶν σημείων. Εἶδαν τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος ὄρθιο καὶ ζωντανό, πλημμυρισμένο στὸ φῶς, καὶ διαπίστωσαν ὅτι ἀναδίδει ἄρρητη εὐωδία. Ἀλλὰ καὶ ἡ τιμία του κεφαλή, ποὺ τὴ βεβήλωσαν μέσα σὲ ἀκαθαρσίες, καὶ αὐτὴ εὐωδίασε ἐξαφανίζοντας κάθε ἴχνος δυσωδίας... Οἱ χριστιανοὶ ἀγόρασαν τὸ ἱερὸ λεί- ψανο τοῦ Μάρτυρος καὶ τὸ ἐνταφίασαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στὸν τάφο τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Δήμου, ποὺ εἶχε μαρτυρήσει τὸ 1763 στὴ Σμύρνη. Ἡ τιμία κάρα, τὸ δεξιὸ χέρι καὶ μιὰ πλευρὰ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου ἔχουν θησαυρισθεῖ ἀπὸ τὸ 1844 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀγαθάγγελος, ὅσιος καὶ νεομάρτυς! Μιὰ σπάνια νεανικὴ μορφή, ἁγία καὶ ἔνδοξη τῆς Τουρκοκρατίας. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ τὸ δυνατὸ σύνθημα ποὺ μᾶς ἀφήνει μὲ τὴ ζωή του. «Ὁ δρόμος ποὺ μᾶς ἐπανασυνδέει μὲ τὸν Χρι- στὸ μετὰ ἀπὸ κάθε πτώση εἶναι ὁ δρόμος τῆς μετάνοιας». Ἂς ἀγαπήσουμε καὶ μεῖς αὐτὸν τὸν δρόμο... Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἀρετὴ τῶν Ἁγίων. Ἡ ἀρετὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία καὶ τὴ δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Ὅσιε νεομάρτυς Ἀγαθάγγελε, πρέ- σβευε καὶ ὑπὲρ ἡμῶν. Ο ΣΩΤΗΡ2043

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης Α΄(19 Ἀπριλίου)


Στὴν ἔνδοξη χορεία τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τοῦ 18ου αἰῶνος ἀνήκει καὶ ὁ 19χρονος ἔφηβος Ἀγαθάγγελος. Γεννήθηκε στὴν Αἶνο τῆς Θράκης ἀπὸ πτωχοὺς γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴν Κρυσταλλία. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του ὁ μικρὸς Ἀθανάσιος ἀναγκάστηκε νὰ ἐργασθεῖ ὡς ναύτης. Ὁ πλοίαρχος τοῦ καραβιοῦ, Τοῦρκος, πολὺ συμπαθοῦσε τὸν μικρὸ αὐτὸ χριστιανό. Θαύμαζε τὴν εὐστροφία του, τὴν προθυμία του καὶ τὸ ἄδολο τοῦ χαρακτήρα του. Δὲν ἔχανε βέ- βαια καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ τοῦ  μιλᾶ   γιὰ   τὸν Μωάμεθ καὶ    τὴ  δύναμη τῆς  θρησκείας  του. Κάποτε   καὶ  τὸν  πίεζε  νὰ   ἀσπασθεῖ   τὸν μουσουλμανισμό. Ὁ Ἀθανάσιος ἀντιστεκόταν καὶ μὲ σοβαρότητα ὥριμου ἀνθρώπου ἀπέκρουε κάθε πρόταση γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Κάποια μέρα καὶ ἐνῶ εἶχαν μπαρκάρει στὴν παραλία τῆς Σμύρνης, ὁ καπετάνιος ὁδήγησε βίαια στὸ νεκροταφεῖο τὸν νεαρὸ χριστιανὸ ναύτη του καὶ ἀφοῦ τὸν πλήγωσε μὲ μαχαίρι τὸν ἀνάγκασε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ νὰ γίνει μουσουλμάνος. Ὅμως ἡ λεπτὴ συνείδηση τοῦ εὐγενικοῦ αὐτοῦ ἐφήβου ἄρχισε ἀμέσως νὰ διαμαρτύρεται. Ὁ Ἀθανάσιος ζοῦσε μιὰ ἔντονη ἀνησυχία καὶ ταραχή. Ἕνας βαθὺς πόνος ἔσχιζε τὴν ψυχή του γιὰ τὸ βαρύ του ἁμάρτημα. Καὶ ἕνας ἰσχυρὸς πόθος μετανοίας τὸν κατέκλυζε. Κάποια στιγμὴ ἔφυγε. Ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὸ πλοῖο παίρνοντας μαζί του τὰ χριστιανικά του ἐνδύματα. Καὶ ἔφθασε στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀποζητώντας λύτρωση. Ὁ Κύριος ὁδήγησε τὰ βήματα τοῦ ταραγμένου αὐτοῦ νέου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου. Καὶ ἐδῶ παραδόθηκε στὴν πατρικὴ καθοδήγηση τοῦ ἔμπειρου καὶ στοργικοῦ ἡγουμένου Εὐθυμίου. Τὰ πρῶτα λόγια τοῦ σοφοῦ Καθηγουμένου γαλήνεψαν τὴν ταραγμένη του ψυχή. Μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ Μοναστηριοῦ ὡρίμαζε πλέον ἡ μετάνοιά του, καί ἡ πανάγαθη Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸν προετοίμαζε γιὰ τὸ μεγάλο Μαρτύριο. Τὸ διακόνημα ποὺ τοῦ ἀνέθεσαν ἦταν τοῦ τραπεζάρη. Μὲ προθυμία καὶ χαρὰ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη τάξη καὶ σιωπὴ διακονοῦσε στὶς ἀνάγκες τῆς τραπεζαρίας τῆς Μονῆς. Ὁ ἴδιος εὐφραινόταν ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἄσκηση, τὴ νηστεία καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή. Πάλευε πολὺ καὶ μὲ τοὺς λογισμούς του. Ὁ πονηρὸς δαίμονας προσπάθησε νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Σὲ ὥρα δύσκολη, ποὺ τὸν ἔπνιγαν λογισμοὶ ἀπογνώσεως, ἡ Ὑπεραγία 
Θεοτόκος, ἡ ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ ἐμφανίσθηκε σὲ ὅραμα καὶ τὸν ἐνίσχυσε: «Μὴ φοβᾶσαι, Ἀθανάσιε! Σύντομα θὰ ἐπιστρέψεις στὴ Σμύρνη. Ὁ Χριστὸς θὰ σὲ δοξάσει μὲ τὸ μαρτύριο, ὅπως καὶ τὸ ἐπιθυμεῖς». Πολὺ ἐνισχύθηκε ὁ Ἀθανάσιος καὶ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο τὸν Ε΄, ποὺ βρισκόταν ἐξόριστος τὴν περίοδο ἐκείνη στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος. Τὸν συμβούλευσε νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ νὰ ἑτοιμάζεται ἰδίως τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ ποὺ ἔφθανε. Ὁ Ἀθανάσιος συνέχιζε τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες. Ἡ μετάνοιά του 
πλέον εἶχε ὡριμάσει. Μὲ τὶς συγχωρητικὲς Εὐχὲς καὶ τὴν ἀναμύρωση μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ ἱεροῦ Χρίσματος ἐπανῆλθε στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σύντομα ἔλαβε τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα, ὅπως ἰσχυρὰ τὸ ποθοῦσε. Καὶ μὲ τὸ νέο, μοναχικὸ ὄνομα «Ἀγαθάγγελος» ἀγωνιζόταν σκληρότερα. Ἔγκλειστος παραμένει σὲ κάποιον πύργο τῆς Μονῆς. Φορᾶ βαριὰ ἁλυσίδα. Τρέφεται λιτά. Μελετᾶ ἀπορροφημένος τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ Συναξάρια τῶν Νεομαρτύρων. Κάθε μέρα κάνει πάρα πολλὲς ἐδαφιαῖες μετάνοιες μὲ συντριβή. Ὅλα τὰ προσφέρει στὸν Θεὸ «τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας» ὡς γνήσια στοιχεῖα ἐξιλεωτικὰ τῆς ἀρνήσεώς του. Καὶ ὁ Κύριος τὰ δέχεται ὡς καρποὺς μιᾶς εὐγενικῆς νεανικῆς ψυχῆς ποὺ ποθεῖ ἐξαγνισμό – κατὰ τὸ δυνατόν – ὁλοκληρωμένο. Ἔτσι πέρασε ὁ ὑποψήφιος μάρτυς Ἀγαθάγγελος ὅλη τὴ Μεγάλη Τεσσα- ρακοστὴ τοῦ ἔτους 1819 μὲ τὶς εὐλογίες τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς του καὶ τῶν ὁσίων νεομαρτύρων Εὐθυμίου, Ἰγνατίου, Ἀκακίου καὶ Ὀνουφρίου, τῶν ὁποίων ἀφοῦ προσκύνησε τὰ ἱερὰ λείψανα, ἀναχώρησε γιὰ τὴ Σμύρνη τὴ Δευτέρα τοῦ Πάσχα. Ὅλα ἦταν λαμπρὰ μέσα του καὶ γύρω του, ὅλα λουσμένα στὸ φῶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.ΟΣΩΤΗΡ2042
Η  ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ 

22 Απριλίου, 2019

ΤΑΧΙΝΟΣΟΥΠΑ..





Εβδομαδα των Βαϊων. Καποιοι, πολλοι ή λιγοι, συνεχιζουμε να νηστευουμε. Αν εισαστε αναμεσα σ αυτους που συνειδητα το επιχειρουν, μαθετε να κανετε μια ταχινοσουπα, απλη νοστιμη, ταιριαζει σ ολους , ειναι¨ξενοιαστη¨, και το κυριωτερο γεματη χαμογελα και χαρα. 


Δεν ειναι δυσκολη. Θελουμε 

6 φλιτζάνια νερό 
1-2 φλιτζάνι κριθαράκι (μέτριο) ή/και ρύζι 
Αλάτι, λεμονι προαιρετικα, 
3/4 φλιτζανιού ταχίνι 
1 ½ φλιτζάνι νερό κρυο. 


Βάζουμε στην κατσαρόλα το νερό με το αλάτι να βράσει και ρίχνουμε το κριθαράκι.
Το αφήνουμε να βράσει για 10 λεπτά, μέχρι να μαλακώσει .


Παράλληλα, κατά τη διάρκεια που βράζουμε το κριθαράκι, πάντα με αγάπη ,χτυπάμε σε ένα μπολ το ταχίνι με το ενάμισι φλιτζάνι κρύο νερό έως ότου ασπρίσει.

Μπορουμε να ριξουμε προσεκτικα και χυμο λεμονιου.
Παίρνουμε με την κουτάλα ζεστό ζουμί από την κατσαρόλα που βραζει,και το ρίχνουμε λίγο λίγο στο ασπρισμένο ταχίνι και στη συνεχεια το ρίχνουμε με προσοχή στο βρασμένο κριθαράκι που ήδη το έχουμε κατεβάσει από τη φωτιά και η ταχινόσουπά μας είναι έτοιμη.
Προσθετουμε λεμονι κατά βουληση.

Σας βεβαιώνω πως είναι πεντανοστιμη αν μάλιστα δεν φοβασθε και βάλετε καυτερό μπουκοβο,θα σας απογειώσει ντοπαμινεργικα.

Η ταχινόσουπα προσφέρεται και ως δείπνο αλλά και ως πρωινό. Εγώ την τρώω  σαν γεύμα, αλλά και δείπνο με ψωμί κι ελιές .

Χαίρετε..

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ -Θεμελιώθηκε ο Ιερός Ναός του Οσίου Παϊσίου στο Ίδρυμα Ελίκας



Νωρίς το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων, 21 Απριλίου 2019, πραγματοποιήθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου, στον περιβάλλοντα χώρο του Ιδρύματος Περιθάλψεως Ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ «Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ» στην Ελίκα, η τελετή θεμελίωσης του Ιερού Ναού του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, στον οποίο θα τιμώνται επίσης ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

Κατά την ομιλία του, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, εμφανώς συγκινημένος, μίλησε για τον ενάρετο και θαυμαστό βίο του Αγίου Παϊσίου, από την παιδική του ηλικία μέχρι την ηλικία που παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό, για θαυματουργικές παρεμβάσεις του σε χριστιανούς που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά και για την συνάντηση που είχε ο ίδιος με τον Άγιο, σε επίσκεψη του στο Άγιο Όρος το 1992. Επίσης αναφέρθηκε στον αείμνηστο ευεργέτη του Ιδρύματος Ελίκας, Μιχαήλ Τσιγκούνη, ο οποίος είχε εκφράσει την επιθυμία για ανέγερση Ιερού Ναού στον περιβάλλοντα χώρο και μάλιστα είχε εξασφαλίσει ένα σεβαστό ποσό για τις πρώτες ανάγκες του συγκεκριμένου σκοπού. Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος επισήμανε ότι επιθυμία του είναι, με την συνεισφορά των ευλαβών χριστιανών της περιοχής, να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό η ανέγερση του Ναού, ώστε να τελεσθούν τα εγκαίνια.

Στην τελετή παρευρέθησαν κληρικοί των Αρχιερατικών Επιτροπειών Ελίκας και Νεαπόλεως, ο Δήμαρχος Δήμου Μονεμβασίας κ. Ηρακλής Τριχείλης, οι διοικητές του Αστυνομικού τμήματος, του Λιμεναρχείου και του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Νεαπόλεως, εκπρόσωποι συλλογών και φορέων της Ελίκας και της ευρύτερης περιοχής, αλλά και πλήθος κόσμου.

Μετά το πέρας της τελετής, προσφέρθηκαν στους παρευρισκόμενους γλυκίσματα, προσφορά των κυριών του ενοριακού Φιλόπτωχου Ταμείου της Ενορίας Ελίκας, όπως και ένα αναμνηστικό φυλλάδιο μ’ έναν ψηφιακό δίσκο προσφορά της Ιεράς Μητροπόλεως μας.

(το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το φωτογραφείο Δημητρίου Σιάχου)



«Ὕψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου»!


Υψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου»! Μιὰ φράση παρμένη ἀπὸ τὸν 88οΨαλμό (στίχ. 20). Μιλάει ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ λέει: Ὕψωσα αὐτὸν ποὺ ἐξέλεξα ἀπὸ τὸν λαό μου καὶ τὸν κατέστησα βασιλέα. Συγγραφέας τοῦ Ψαλμοῦ εἶναι ὁ Αἰθὰμ ὁ Ἰσραηλίτης. Δὲν εἶναι ὁ σύγχρονος τοῦ Δαβὶδ Αἰθάμ, ἀλλὰ ἄλλος μεταγενέστερος τοῦ Δαβίδ. Κοιτάζει ὁ ψαλμωδὸς Αἰθὰμ πρὸς τὰ πίσω καὶ βλέπει ὡς χρυσὴ ἐποχὴ γιὰ τὸν Ἰσραὴλ τὴν ἐποχὴ τοῦ Δαβίδ. Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ τὴν ὁραματίζεται καὶ γιὰ τὸ μέλλον, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας βλέπουν ὅτι αὐτὸς ὁ ὁ- ραματισμὸς φεύγει πλέον ἀπὸ τὸν Ἰσραὴλ καὶ ἔρχεται σ’ ἕναν καινούργιο λαό, τὸν νέο Ἰσραήλ, τοὺς χριστιανούς. Καταλήγουν δηλαδὴ οἱ Πατέρες ὅτι ὁ Ψαλμὸς εἶναι χριστολογικὸς καὶ ἑπομένως εἶναι προφητεία ὁ λόγος τοῦ Ψαλμωδοῦ. Καὶ δὲν εἶναι ὑπερβολικὴ ἢ ἐξεζητημένη ἡ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Ὄχι! Αὐτὴ εἶναι ἡ μυστικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἔννοια τοῦ ψαλμικοῦ στίχου. Τὰ λεγόμενα γιὰ τὸν Δαβὶδ πάρα πολλὲς φορὲς ἀναφέρονται, ὅπως ἐδῶ, στὸν Μεσσία Χριστό. Γιατί; Διότι ὁ Δαβὶδ ἀποτελεῖ προτύπωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λοιπὸν λέει: «Ὕψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου», ἀνα- φέρεται μὲν σὲ πρῶτο ἐπίπεδο στὸν Δαβίδ, στὴν οὐσία καὶ στὸ βάθος ὅμως ὁ Θεὸς Πατὴρ μιλάει γιὰ τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό του, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μάλιστα, ἀφοῦ ἡ Θεοτόκος ἦταν ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, ὡς ἄνθρωπος ἦταν καὶ Αὐτὸς ὄχι μόνο ἀπόγονος ἀλλὰ καὶ κληρονό- μος τοῦ θρόνου τοῦ Δαβίδ. Καὶ γι᾿ αὐτὸν ἀ- κριβῶς τὸ λόγο ὁ Ἀρχάγγελος, ὅταν τῆς ἀνήγ- γειλε τὴν ἐκλογή της ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ βεβαίωσε ὅτι ὁ Υἱός της, ὁ Μεσσίας, θὰ πάρει τὸν θρόνο τοῦ Δαβίδ: «Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ» (Λουκ. α΄ 32). Ἡ ὕψωση αὐτὴ πῶς πραγματοποιήθηκε στὸν Κύριο; Τότε ποὺ ἦρθε στὴ γῆ ὡς Βασιλιὰς καὶ Ἱερέας τοῦ λαοῦ του, θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς, ἔφερνε κοντά του τοὺς ἁμαρτωλούς, γυναῖκες καὶ ἄνδρες, εὐλογοῦσε τὰ παιδιά, ἀνάσταινε νεκρούς. Καὶ τελικὰ ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ὑψωθεῖ. Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς συλλαμβάνεται. Ὁ Πιλᾶτος Τὸν παρουσιάζει στὰ μαινόμενα πλήθη: «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ιθ΄ 6). Τὸν παρουσιάζει μετὰ ἀπὸ τοὺς ἐμπαιγμοὺς τῶν Ρωμαίων μὲ τὸν ἀκάνθινο στέφανο σὰν βασιλικὸ στέμμα, μὲ τὴν ἐμπαικτικὴ πορφύρα σὰν βασιλικὸ ἔνδυμα καὶ μὲ τὸ καλάμι σὰν βασιλικὸ σκῆπτρο. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ὁ Χριστὸς ὑψώνεται στὸ Σταυρὸ. Καὶ εἶναι πλέον ὁ αἰώνιος Βασιλεὺς τῶν χριστιανῶν! Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἦρθαν, γι’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι τώρα, γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔρθουν. Θὰ βασιλεύσει δὲ αἰωνίως μετὰ τὴ Δευ- τέρα του Παρουσία, ὅταν ὅλοι θὰ κριθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν. Ὑψώθηκε λοιπὸν στὸ Γολγοθᾶ. Καὶ ἀπὸ τότε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μονίμως ὑψωμένος. Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος. Τὰ χέρια τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι ἁπλωμένα, ἀγκαλιάζουν μὲ ἀγάπη τὸν κόσμο. Ὄχι μόνο τώρα ποὺ εἶναι σταυρωμένος. Ὄχι. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δη- μιουργίας καὶ σ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὡς τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀγκάλιαζε τὸν κόσμο. Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη φρόντιζε τὸν λαό του στὴν Αἴγυπτο, τὸν συνόδευε στὴν ἔξοδο καὶ στοὺς πολέμους, τὸν σκέπαζε προστατευτικὰ στὴν πορεία του πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ Κύριος ἦταν πάντοτε μαζὶ μὲ τὸ λαό του. Σήμερα δὲ λαός του εἶναι ἡ Ἐκκλησία του, τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή του, τότε ποὺ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, εἶπε: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μόνο σωματικῶς ἔφυγε ἀπὸ τὴ γῆ. Στὴν πραγματικότητα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μαζί μας. Βασιλεύει πάνω στὴν Ἐκκλησία του, ὁδηγεῖ τὸ λαό του, προστατεύει τοὺς πιστούς του, αὐτοὺς ποὺ Τοῦ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους. Ὅμως τί ἄραγε θέλει ἀπὸ μᾶς σήμερα ὁ ὑψωμένος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ Χριστός μας; Θέλει νὰ ὑψωθοῦμε καὶ μεῖς. Ὑψωθεῖτε, μᾶς παραγγέλλει. Νὰ ὑψωθοῦμε. Ποῦ; Ἀνεβαίνετε, μᾶς λέει, στὶς κορφὲς τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶναι οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (βλ. Γαλ. ε΄ 22). Εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἁγνότητα, ἡ φιλανθρωπία. Αὐτὲς τὶς κορφὲς προτείνει ὁ Χριστός. Αὐτὸ τὸ ὕψος ἀναζητεῖ. Μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε αὐτὰ σὲ παραδείγματα. Ὁ Σαμαρείτης θυσιάζεται γιὰ τὸν πλησίον. Ἂς δοῦμε καὶ τὸ ἁγιολόγιο: ὁ ἕνας ἅγιος εἶναι ὀρφανοτρόφος, ὁ ἄλλος ἅγιος εἶναι ἀπὸ τοὺς πρώην δημίους, ἄλλοι ἅγιοι εἶναι οἱ πρώην βασανιστὲς τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Εἶναι οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Περπέτουα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἦταν ἁμαρτωλὴ καὶ ἡ μετάνοιά της τὴν ὕψωσε μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ τῶν ὁσίων. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει «ὑψωθεῖτε». Καὶ σήμερα ποὺ ὅλα τὰ γκρεμίζουν οἱ ἐθελοτυφλοῦντες, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄργανα τῆς καθόδου τῆς ἀνθρωπότητας στὸν Ἅδη, ὁ Χριστὸς φωνάζει: «ὑψωθεῖτε»! 
Ο ΣΩΤΗΡ2042

21 Απριλίου, 2019

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἔχει πανηγυρικὸ τόνο. Εἶναι ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν οὐσία ἀποτελεῖ προάγγελο Ἀναστάσεως. 
Ἤδη ὁ Κύριος προχωρεῖ σταθερὰ «πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος» μὲ σκοπὸ νὰ φέρει τὴ συμφιλίωση, τὴν καταλλαγὴ καὶ τὴν εἰρήνη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Αὐτὴ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ὑπόσχεται καὶ εὔχεται στοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ... φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδὴ ἡ εἰρήνη ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς καὶ τὴ μεταδίδει στοὺς δικούς του, θὰ φρουρήσει τὶς καρδιές σας καὶ τὶς σκέψεις σας, ἐφόσον μένετε ἑνωμένοι μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς μποροῦμε νὰ τὴν ἀποκτήσουμε.

 1. Δῶρο θεϊκὸ 

 Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ὁμιλεῖ τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, δὲν εἶναι κάτι τὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἐπιφανειακό. Οὔτε καθορίζεται ἀπὸ τὶς τυχὸν εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες καταστά- σεις ποὺ ἐπικρατοῦν γύρω μας. Εἶναι κάτι πολὺ βαθύτερο. Στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ δωρεὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (βλ.Γαλ. ε΄ 22), ποὺ χαρίζει στὴν ψυχὴ ἀληθινὰ γνήσιο βίωμα
 Οἱ κυβερνήσεις συνάπτουν καὶ ὑπογράφουν συνθῆκες εἰρήνης ὡς ἀνακωχὴ ὕστερα ἀπὸ φοβεροὺς πολέμους, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ συμφωνίες ἀποδεικνύονται εὔθραυστες καὶ σαθρές. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι ἄλλο. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν προσωπική μας ζωὴ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε μὲ εἰρήνη στὴν ψυχή, ἂν δὲν βροῦμε τρόπο νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴ φοβερὴ ταραχὴ ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία ἢ νὰ ξεπεράσουμε τὸν φόβο καὶ τὴν ἀγωνία ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις ποὺ μᾶς βασανίζουν. Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ποὺ διατηρεῖ στὴν καρδιά του τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δὲν ταράζεται οὔτε ἀνησυχεῖ, ὁτιδήποτε θλιβερὸ κι ἂν τοῦ συμβαίνει. Ἀκόμη κι ἂν ζεῖ μέσα σὲ πολέμους καὶ ἀναστατώσεις, ἀκόμη κι ἂν συνεργάζεται μὲ ἀνθρώπους σκληροὺς καὶ ἄσπλαχνους, κι ἂν τὸν πο- λιορκοῦν τὰ βάσανα τοῦ κόσμου, καὶ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ὁρμοῦν γιὰ νὰ τὸν κα- ταπνίξουν, αὐτὸς δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται. Στρέφεται μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή του ἔφερε τὴ συμφιλίωση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων καὶ χάρισε στοὺς πιστοὺς μαθητές του τὴν εἰρήνη, τὴν «ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν», τῆς ὁποίας τὴν τελειότητα δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει κανένας νοῦς, εἴτε ἀνθρώπινος εἴτε ἀγγελικός. 

 2. Πῶς θὰ ἀποκτήσουμε τὴν εἰρήνη

 Πῶς ὅμως μποροῦμε νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὸ τὸ θεϊκὸ δῶρο, τὴν εἰρήνη, ποὺ τὴν ἔχουμε τόσο πολὺ ἀνάγκη μέσα στὸν ταραγμένο κόσμο ποὺ ζοῦμε; Ἂς ὑπογραμμίσουμε δύο μόνο πρακτικὲς συμβουλὲς ποὺ σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα. Πρῶτον, νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. «Μηδὲν μεριμνᾶτε», μᾶς λέει, δηλαδὴ μὴν κυρι- εύεστε ἀπὸ ἀγωνιώδη φροντίδα γιὰ τίποτε, ἀλλὰ κάθε πρόβλημα ποὺ παρουσιάζεται νὰ τὸ ἀναθέτετε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Κι ἡ δεύτερη συμβουλὴ γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα μας εἶναι νὰ ζοῦμε μὲ ἐσωτερικὴ καθαρότητα. «Ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά... ταῦτα λογίζεσθε». Γιὰ νὰ ἔχετε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέει, προσέξτε τὴν ἐσωτερικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς σας. Μὴν ἀφήνετε ρυπαροὺς λογισμοὺς νὰ μολύνουν τὸ ἐσωτερικό σας. Τρέξτε στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως γιὰ νὰ καθαρίσετε τὴν ψυχή σας ἀπὸ τοὺς ρύπους τῆς ἁμαρτίας. Παράλληλα, συγχωρῆστε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σας αὐτοὺς ποὺ σᾶς στενοχώρησαν ἢ σᾶς ἀδίκησαν, καὶ διῶξτε ἀπὸ τὴν καρδιά σας κάθε αἴσθημα ἀντιπάθειας καὶ μνησικακίας!  
❁ ❁ ❁  

«Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ»! 

Δῶρο θεϊκὸ ποὺ προσφέρει ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς σ’ ὅσους πιστεύουν σ’ Αὐτὸν ὡς Σωτήρα καὶ ζοῦν ἑνωμένοι μαζί του μέσα στὴν ἁ- γία του Ἐκκλησία. Καθὼς σὲ λίγες ἡμέρες θὰ προσκυνήσουμε τὰ ἄχραντα Πάθη καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἂς φροντίσουμε ὥστε νὰ συμμετέχουμε στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ τὰ ἅγια Μυστήρια «ψυχαῖς καθαραῖς καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσι», μὲ ἀμόλυντα χείλη καὶ καθαρὲς ψυχές. Ἂς στρέψουμε δὲ τὸ βλέμμα μας στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἂς Τὸν παρακαλέ- σουμε νὰ μᾶς χαρίζει πάντοτε πλούσια τὴν εἰρήνη του στὶς καρδιές μας.Ο ΣΩΤΗΡ2041

20 Απριλίου, 2019

Άγιος Νεκτάριος της οικουμένης


Ο άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε (1846) στην Σηλυβρία της ανατολικής Θράκης, στις αλησμόνητες πατρίδες. Έζησε (1859-1866) στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα του Γένους. Σπούδασε (1877-1882) στην Αίγινα, την νέα πρωτεύουσα του αρτιγέννητου Ελληνικού Κράτους. Αρχιερέας χειροτονήθηκε (1890) στην Αλεξάνδρεια, την αρχόντισσα πόλη του μείζονος Ελληνισμού. Με την παρουσία του ευλόγησε πάμπολλους τόπους της Ελλάδας (Αίγινα, Χίο, Φωκίδα, Φθιώτιδα, άγιον Όρος, Εύβοια). Εκτός αυτού ο Άγιος Νεκτάριος ενώνει το παρελθόν, τους αιώνες που έζησε 19ο και 20ο, με τον μέλλοντα αιώνα, διά του ποταμού των χαρίτων και των θαυμάτων του. Η επίγεια πορεία του και η ιδιαίτερη σχέση του με το Γένος μας και η ακένωτη ευλογία του, τον καθιστούν χωροχρονικά οικουμενικό άγιο, τόσο που η αφειδώς εκχεόμενη χάρη του δεν γνωρίζει όρια και σύνορα. Γι’ αυτό παραφράζοντας τον ποιητή να θυμόμαστε: «… Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νούς σας, μνημονεύετε τον άγιο Νεκτάριο, που και θέλει και δύναται… ».
https://www.exapsalmos.gr/2019/04/20/sti-thessaloniki-gia-proti-fora-i-dexia-cheira-toy-agioy-nektarioy/

Γιατί η ιστορία είναι τόσο προκλητική και οι αδιάβαστοι τόσο επικίνδυνοι.

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγελου Αθανασιάδη(*)

                                 


ΑΈτος 1996. Οι Αμερικανοί σκόπευαν να ενεργήσουν τα επόμενα χρόνια στη Β. Αφρική. Αίγυπτο, Λιβύη κλπ.
Χρειαζόταν ένα σημαντικό αριθμό από F-16, με τις αντίστοιχες υποδομές, εγκαταστάσεις, ανταλλακτικά και τεχνικό προσωπικό, στην ευρύτερη περιοχή.

 Ίμια: Το κύριο πρακτικό αποτέλεσμα της κρίσεως των Iμίων ήταν η αγορά του αιώνα του Τσοχατζόπουλου, αποκτώντας ένα σεβαστό (πρωτόγνωρα μεγάλο) αριθμό F-16, συμβατό για συνεργασία με τις λοιπές ΝΑΤΟϊκές Δυνάμεις.

Μια μεγάλη Πολεμική Αγορά από τις Η.Π.Α, από μια υποτιθέμενης αριστερής κουλτούρας κυβέρνηση Σημίτη.

ΒΈτος 2019. Οι Η.Π.Α χρειάζονται στην περιοχή ένα σημαντικό αριθμό F-35. Για Γεωπολιτικοοικονομικοστρατηγικούς λόγους, οι Αμερικανοί δυσκολεύονται  να τα «πασάρουν» στη Τουρκία.

Κάποιες εντέχνως αναφυόμενες αμφισβητήσεις – διεκδικήσεις από τους «γείτονες» μας στα Εθνικά μας Θέματα, γεννούν την «προφανή και αδήριτη» ανάγκη αναβαθμίσεως της Αεροπορίας μας. Γιατί άραγε μόνο της Αεροπορίας;

Έτσι, μια υποτιθέμενη αριστερής κουλτούρας κυβέρνηση Τσίπρα, του καλύτερου «YES sir και ΝΑΙ σε όλα» και τη τραγική φιγούρα του Αποστολάκη, θα φορτωθούμε εμείς τα απαιτούμενα στις ΗΠΑF-35.

Να σημειωθεί ότι τα τακτικά τους χαρακτηριστικά μάλλον δεν προσιδιάζουν με τις Εθνικές ανάγκες της Πολεμικής μας Αεροπορίας, αλλά περισσότερο με τις γενικότερες στρατιωτικές ανάγκες των ΗΠΑ στη περιοχή.
Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Μια ορθολογική ανανέωση των μέσων των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες, είναι οπωσδήποτε απαραίτητη.

ΓΙστορικό προηγούμενο.
Το Εμπόριο. Περί το 1900, οι ανάγκες εμπορίου της Κεντρικής  Ευρώπης, με κύριους εκφραστές την Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Γαλλία (χερσαίες δυνάμεις), χρειαζόταν ένα μέσο μαζικής μεταφοράς αγαθών στο πάντα ισχύοντα και λειτουργούντα (παλιότερα, τότε και τώρα) δρόμο του μεταξιού, Ινδία-Κίνα προς και από την  Κεντρική Ευρώπη. (Κάντε τους σημερινούς συνειρμούς με τη COSCO και τα προσκόμματα που τους δημιουργούν «άλλοι», μέσω ημών των χρησίμων ηλιθίων).

Το Τραίνο. Έπεισαν τότε, την Τουρκία για την αναγκαιότητα να κατασκευάσει, με ανάθεση σε Γερμανούς και Γάλλους, τη σιδηροδρομική γραμμή Κωνσταντινούπολη – Βελιγράδι, και την σύνδεσή της με τις εκατέρωθεν επεκτάσεις της, και φυσικά έναντι δανείου.

Το Δάνειο. Η αιώνια, μέσω δανείων,  οικονομική εκμετάλλευση και έλεγχος, πάντα προς διευκόλυνσή μας και για το καλό μας. Σας θυμίζει τίποτε από τα πρόσφατα;

Το τραίνο θα αντικαθιστούσε …τα καραβάνια. Πόσο μοιάζουν άλλωστε;

Το Πεσκέσι. Το 1912 απελευθερώνεται η πολύπαθη Μακεδονία και αργότερα ακολουθεί και η Θράκη.
Μεταξύ των άλλων επωμιζόμαστε και την αποπληρωμή του δανείου του τραίνου.

Γιατί η ιστορία είναι τόσο προκλητική και οι αδιάβαστοι τόσο επικίνδυνοι.

Το Πεσκέσι.
Τότε το τραίνο… τώρα τα F-35….
Οι Τούρκοι τα παρήγγειλαν εμείς θα τα πληρώσουμε….

(*)  Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.

ΥΣ 1η . Ο Τσακαλώτος περιφέρεται στις ΗΠΑ, διακηρύσσοντας  πλεόνασμα χρημάτων για την αποπληρωμή του ΔΝΤ (όχι της ΕΚΤ). Έτσι νομίζει. Τα F35 θα αγοράσει και θα βάλει και άλλο χρέος…

ΥΣ.2η . Τα άτιμα γυρίσματα της ιστορίας.
Δάνειο για τη Γραμμή.
Παίρνουμε Μακεδονία – Θράκη, παίρνουμε και το δάνειο.
Ξεπληρώνουμε το δάνειο, θέλουν να μας πάρουν και τη γραμμή και τη Μακεδονία – Θράκη