31 Ιουλίου, 2019

Όσιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος



Ο Όσιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος τιμάται από την Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 31 Ιουλίου. Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους.

Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 – 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του.

Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.

Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς.

Κατά την Ανακομιδή το Ιερό Λείψανο του Οσίου Ευδοκίμου βρέθηκε «φαιδρόν καί ἀνθηρόν, χαριέστατον μέ ὅλους τούς χαρακτῆρας, μέ τά ἐνδύματα ἀνέπαφα» και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, την 6η Ιουλίου 831 μ.Χ. Δεν είναι γνωστό πότε και κάτω από ποιες συνθήκες το Λείψανο διαλύθηκε.

Πώς προκύπτουν ομοφυλόφιλοι από τα πάθη τών γονέων τους;

Σχολιασμός για τη διεθνή Δημοσιογραφική διαστρέβλωση τών λόγων τού σεβ. Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου


 

 Από την 26-7-2019 , γινόμαστε μάρτυρες ενός διεθνούς Κυβερνομπούλινγκ σε βάρος τού σεβ. Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου από Δημοσιογράφους και εχθρούς τής Εκκλησίας, που παίρνοντας απόσπασμα μιας ομιλίας του, διαστρέβλωσαν το νόημα και το απολυτοποίησαν σε μία "πιπεράτη" (για τα αυτιά τών απίστων) δήλωση, ότι δήθεν "ο τρόπος" που προκύπτουν "οι" ομοφυλόφιλοι, είναι η πρωκτική σχέση τών γονέων τους.

Ομοφυλοφιλία λοιπόν, το αγαπημένο θέμα τών "προοδευτικών" τής εποχής μας, μαζί με "πιπεράτο" θέμα, άρα πουλάει δημοσιογραφικά! Κυρίως επειδή νομίζουν ότι έχουν "στριμώξει στη γωνία" την Εκκλησία, σε ένα "παρωχημένο" και δήθεν "αντιεπιστημονικό" θέμα, αφού οι νόμοι τής κληρονομικότητας δεν ερμηνεύουν κάτι τέτοιο.
Όμως πόσο ακριβές είναι αυτό που διαδίδεται; Και τι διδάσκουν στην πραγματικότητα οι πνευματικοί τής Εκκλησίας για το θέμα αυτό;

1. Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο

Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι το: Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο. Επειδή ΔΕΝ γράψαμε το άρθρο αυτό, ως "απάντηση" σε εχθρούς τής Εκκλησίας, αλλά ως πληροφόρηση, σε πιστούς τής Εκκλησίας, που πιθανόν να προβληματίσθηκαν από τη διαστρέβλωση τών λόγων τού Επισκόπου Μόρφου Νεοφύτου, που έκαναν οι δημοσιογράφοι.

Παράλληλα, είναι μία ευκαιρία να εξηγήσουμε κάποια πράγματα που ειπώθηκαν από Πνευματικούς, σε ανθρώπους πιστούς αλλά σαρκικούς, που μη έχοντας πνευματική εμπειρία, κάποια ζητήματα τους φαίνονται παράξενα.

Εγώ ο γράφων, ως άνθρωπος σαρκικός, άκουσα για το θέμα αυτό από τον Χαρισματούχο Ανάδοχό μου, όταν ήμουν κατηχούμενος στην Ορθόδοξη πίστη, και τον ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες, ούτως ώστε έλαβα μια εξήγηση τού θέματος αυτού, που πριν μου είχε φανεί πολύ παράξενο και... μυθικό. Ακολουθώντας λοιπόν το δικό του παράδειγμα, θα επαναλάβω εδώ την απάντησή του, για όσους ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ έχουν την ίδια απορία.

Στα πλαίσια λοιπόν τών λόγων τής Αγίας Γραφής, δεν μάς ενδιαφέρει η γνώμη τών ασεβών συκοφαντών και τών ξένων τής πνευματικής ζωής, αλλά το άρθρο αυτό απευθύνεται προς πιστούς ανθρώπους, που μη έχοντας εμπειρία πνευματικών ζητημάτων, ψάχνουν απαντήσεις.

"Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. 
Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε· αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε, επειδή είστε ακόμα σαρκικοί" (Α΄ Κορ. 3: 1-3).

"Εκείνα που είναι τού Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα τού Θεού. Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό.
Τα οποία και λέμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά.
Ο ψυχικός άνθρωπος όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή φαίνονται σ' αυτόν ανόητα, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· επειδή ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο.
Ενώ μεν ο πνευματικός άνθρωπος ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν ανακρίνεται από κανέναν. Επειδή: «Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει;». Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού" (Α΄ Κορινθίους 2: 11-16).

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πνευματικά μυστήρια τής πίστης μας, απευθύνονται μόνο προς πιστούς ανθρώπους, και όχι προς όσους δεν έχουν τις προϋποθέσεις να τα δεχθούν και να τα εκτιμήσουν, όπως είπε και ο Κύριος:
"Μη δώσετε το άγιο στα σκυλιά, ούτε να ρίξετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους, μήπως τα καταπατήσουν με τα πόδια τους και στραφούν και σας ξεσκίσουν" (Ματθαίος 7: 6).

Αυτή είναι μία εικόνα που φέρνει έντονα στο μυαλό το διεθνές κυβερνομπούλινγκ που δέχεται αυτές τις ημέρες ο σεβασμιώτατος Νεόφυτος, από ανθρώπους που κατανοούν και εκτιμούν τα πνευματικά τόσο, όσο ένας σκύλος τα μαργαριτάρια!

2. Απολυτοποίηση, απομόνωση και στρέβλωση τών λόγων τού Νεοφύτου

Ας δούμε λοιπόν σε τι διαστρεβλώθηκαν τα λόγια τού Σεβασμιωτάτου από τους Δημοσιογράφους και τους πάσης φύσεως εχθρούς τής Εκκλησίας:

1. Απολυτοποίηση τής ύπαρξης τής ομοφυλοφιλίας.

Οι παραπλανητικοί τίτλοι όσων επιτίθενται στον σεβ. Νεόφυτο, είναι τού τύπου: "Πώς δημιουργούνται οι ομοφυλόφιλοι", ή "Οι γκέι γεννιούνται από τον πρωκτικό έρωτα", ή "Οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν επειδή οι έγκυες κάνουν πρωκτικό, λέει ιερέας".
Ξεκίνησαν οι "φωστήρες" Έλληνες δημοσιογράφοι, σαν αυτούς τού αντιεκκλησιαστικού in.gr, διαστρεβλώνοντας σε μικρό βαθμό τα λόγια του, και ακολούθησαν οι ξένοι, που δεν είχαν τη δυνατότητα να τον κατανοήσουν στη γλώσσα του, ολοκληρώνοντας τη διαστρέβλωση!
Από την ομιλία τού σεβασμιωτάτου όμως, είναι προφανές ότι δεν είπε κάτι τέτοιο! Πουθενά δεν είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν γι' αυτό! Αυτό που μπορεί να ακούσει ο καθένας στο εν λόγω απόσπασμα τής ομιλίας, είναι το εξής: "είναι πρόβλημα που συνήθως το μεταδίδουν οι γονείς... ή όταν γίνεται πρωκτική πράξη τών γονέων κατά τη διάρκεια τής κυοφορίας".
Αυτό δηλαδή που λέει, ΔΕΝ είναι ότι "γι' αυτό υπάρχουν ομοφυλόφιλοι", αλλά ότι "ΣΥΧΝΑ(αυτό σημαίνει το "συνήθως", και όχι "πάντα"), τα παιδιά αποκτούν αυτό το πάθος τής ομοφυλοφιλίας, όταν οι γονείς κατά τη διάρκεια τής κυοφορίας έχουν πρωκτική συνεύρεση".

2. Απομόνωση από το συμφραζόμενο.

Μία δεύτερη παραπληροφόρηση, είναι ότι οι επιτιθέμενοι στον σεβασμιώτατο, τον παρουσίασαν να μιλάει ως ομοφοβικός. Εκείνος όμως, αν και το θέμα του ήταν η ομοφυλοφιλία, μιλούσε ουσιαστικά για ένα ευρύτερο θέμα, για το πώς η πνευματική κατάσταση τών γονέων, επηρεάζει τα παιδιά.

Τα λόγια τού σεβασμιωτάτου στο ίδιο απόσπασμα, είναι επίσης χαρακτηριστικά, στο ότι μιλούσε και γενικότερα, ακόμα και για τα χαρίσματα τών γονέων, που είναι δυνατόν να επηρεάσουν τα παιδιά, και όχι μόνο για την ομοφυλοφιλία, μια και ο σεβασμιώτατος είπε σαφώς: "Αυτό όταν αρέσει στη γυναίκα δημιουργείται επιθυμία, και αυτό μεταδίδεται στο κυοφορούμενο βρέφος... όπως μεταδίδονται και τα Χαρίσματα".
Και προς το τέλος τής ομιλίας, λέει σαφώς ότι "υπάρχουν άλλα φαινόμενα πιο δύσκολα από τα σαρκικά", και ως χαρακτηριστικό παράδειγμα παρουσιάζει τη "φιλοχρηματία", ως "πιο αφύσικη" κατάσταση από την ομοφυλοφιλία, καταλήγοντας: "ας μην απολυτοποιούμε την αγωνία μας μόνο στα σαρκικά".

Βεβαίως οι Δημοσιογράφοι και οι εχθροί τής Εκκλησίας, θέλησαν να τον παρουσιάσουν δήθεν ως "ομοφοβικό", και να πετύχουν μία διεθνή καταδίκη του, (και κατ' επέκτασιν τής Εκκλησίας), επειδή θεωρούμε την ομοφυλοφιλία ως ασύμβατη με τη Χριστιανική πίστη, σε πείσμα τής συντονισμένης διεθνούς προπαγάνδας να την καθιερώσουν ως δήθεν "φυσιολογική".
Όποιος όμως ακούσει και τα συμφραζόμενα τών λόγων τού επισκόπου, θα διαπιστώσει ότι μιλάει και για "Χριστιανούς ομοφυλόφιλους", και μάλιστα τους αποκαλεί "μεγαλομάρτυρες", όταν καταπνίγουν την επιθυμία και δεν την κάνουν πράξη!

3. Το θέμα υποβιβάσθηκε σε σαρκικό - κληρονομικό.

Με βάση τις προηγούμενες διαστρεβλώσεις, άρχισαν οι πάσης φύσεως "πνευματικοί κύνες", να κοροϊδεύουν (με ομολογουμένως πολύ αστείες επεκτάσεις) τών λόγων τού σεβασμιωτάτου, για το τι... παιδί θα έβγαινε ανάλογα με τη σεξουαλική στάση ή μέθοδο τών γονέων. Και κάποιοι δήθεν "σοβαρότεροι", να συμβουλεύουν την Εκκλησία να μάθει για τους νόμους τής κληρονομικότητας!

Είναι σαφές όμως στα λόγια τού σεβ. Νεοφύτου, ότι το θέμα του, ΔΕΝ ήταν θέμα βιολογικό, αλλά θέμα κυρίως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ. Λίγο πριν τη μέση περίπου τού βίντεο τής ομιλίας του, μιλάει σαφώς για "πνευματικά μικρόβια". Η πνευματική κληρονομικότητα, δεν σχετίζεται με τους νόμους τής βιολογικής κληρονομικότητας, αλλά τής Πνευματικής! Και με την επιρροή που μπορεί να έχει στα παιδιά, η ζωή τών γονέων τους! Χωρίς βεβαίως να αρνείται και το στοιχείο τής βιολογικής κληρονομικότητας, μια και πράγματι τα παιδιά, φέρουν σαφώς ψυχικά κληρονομικά γνωρίσματα τών γονέων τους, μια και ο γενετικός τους κώδικας παράγει σε μεγάλο βαθμό παρόμοιες ορμόνες!

Όμως το θέμα του ΔΕΝ ήταν κυρίως αυτό.

Ορισμένοι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο), κοροϊδεύουν μάλιστα τον σεβασμιώτατο, ότι δεν ξέρει από γενετική, και ότι μίλησε για "δήθεν αποδείξεις" για κληρονομικότητα τής ομοφυλοφιλίας. Δεν γελάνε όμως, με τα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, σαν αυτή στον παρόντα δεσμό, περί τής "επιγενετικής τής ομοφιλοφιλίας", που δικαιώνουν τα λόγια τού σεβασμιωτάτου, ακόμα και ως προς την κληρονομικότητα! Και προφανώς σε αυτή τη μελέτη αναφέρεται ο σεβασμιώτατος, όταν μιλάει περί "πληροφορίας" που μεταδίδεται από τους γονείς, όπως ακριβώς και το άρθρο αυτό.

3. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο;

Ας δούμε λοιπόν τώρα, πώς είναι δυνατόν να επηρεάσει τα παιδιά, η πνευματική κατάσταση τών γονέων τους. Γιατί η ουσία τού θέματος είναι ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ, και όχι ΕΙΔΙΚΑ η ομοφυλοφιλία:

Όταν οι γονείς ζουν Χριστιανική ζωή, το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται σ' αυτούς, ως Ναούς τού Αγίου Πνεύματος.
"Δεν ξέρετε ότι είστε ναός τού Θεού, και το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας;
Αν κάποιος φθείρει τον ναό τού Θεού, τούτον θα τον φθείρει ο Θεός· επειδή, ο ναός τού Θεού είναι άγιος, ο οποίος είστε εσείς.
Κανένας ας μη εξαπατάει τον εαυτό του. Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι σοφός μέσα σε τούτο τον κόσμο, ας γίνει μωρός, για να γίνει σοφός. Επειδή, η σοφία τούτου τού κόσμου είναι ανοησία μπροστά στον Θεό. Επειδή είναι γραμμένο: «Αυτός που συλλαμβάνει τούς σοφούς μέσα στην πανουργία τους». Και πάλι: «Ο Κύριος γνωρίζει τους συλλογισμούς των σοφών ότι είναι μάταιοι»." (Α΄ Κορινθίους 3: 16-20).
     Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι ο απόστολος Παύλος προ 2000 ετών, γράφοντάς τα αυτά, είναι σαν να μιλάει και εδώ άμεσα, στους "εξυπνάκηδες" που κοροϊδεύουν τον σεβ. Νεόφυτο, λέγοντάς τους, ότι η δήθεν "σοφία" τους, στην πραγματικότητα είναι "ανοησία" στα ζητήματα τα Πνευματικά τού Θεού. Επειδή αυτοί βλέπουν μυωπικά μόνο την ύλη και τη βιολογική ζωή, ενώ ο Παντογνώστης Θεός γνωρίζει καλύτερα απ' αυτούς τα Πνευματικά ζητήματα, που αυτοί θωρούν "ανόητα" και "οπισθοδρομικά".
Αφού λοιπόν το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται μέσα στους γονείς σαν σε ναό, και τους δίνει Χάρη, ομοίως σε ευσεβείς και πιστούς γονείς, δίνει την ίδια χάρη και στο κυοφορούμενο έμβρυο. Το Πνεύμα το Άγιο, βάσει τής προαιώνιας βουλής τού Θεού, συνήθως προνοεί να γεννηθεί από ευσεβείς γονείς, ένα παιδί που να ανταποκρίνεται στις δικές τους ευλογημένες ιδιότητες, ως δώρο τής δικής τους ευσέβειας.
Όταν όμως οι γονείς αυτοί έχουν κάποια πάθη, τα πάθη τους, (γενικά τα πάθη, και όχι μόνο το σεξ), έχουν και αυτά την αντίστοιχη ανταπόδοση από το Πνεύμα τού Θεού, στο παιδί που ο Θεός θα ευδοκήσει να γεννήσουν. Επειδή υπάρχουν και άλλου είδους πάθη, εκτός από το σεξ, που μπορεί να έχει ο γονέας, και αυτά να επηρεάσουν το παιδί. Λαιμαργία, Γαστριμαργία, Πλεονεξία, Τοξικομανία, Κλεπτομανία, Υπερηφάνεια, κλπ.
Όπως λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο, χαριτώνει τα παιδιά ευσεβών γονέων, κατά τον ίδιο τρόπο, ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ, στο βαθμό που οι γονείς αυτοί εκδηλώνουν ΔΙΑΦΟΡΑ πάθη.
Αλλά όταν το Άγιο Πνεύμα αποσύρεται, το "κενό" που δημιουργείται, έρχονται να το καλύψουν οι αντίθεες εκείνες οντότητες, που αποκαλούμε "δαιμόνια".

Λέει λοιπόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός:

"Όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους, και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει. Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο. Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί· και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Έτσι θα είναι και σ' αυτή την πονηρή γενεά." (Ματθαίος 12: 43-45).

(Υπενθυμίζουμε προς τους "πνευματικούς κύνες" που διαβάζουν αυτό το άρθρο και δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν δαιμόνια ή Άγιο Πνεύμα, ότι το άρθρο γράφεται για τα υιοθετημένα τέκνα τού Θεού και όχι για τα κυνάρια που δεν πιστεύουν. Γι' αυτούς έχουμε άλλα άρθρα, ανάλογα με τις φτωχές σαρκικές τους δυνατότητες αντίληψης, για το αν υπάρχουν αυτά που δεν πιστεύουν).Τα δαιμόνια, οι εξωγήινες αυτές πνευματικές οντότητες που ζητούν εξουσία πάνω στον άνθρωπο στη θέση τού Θεού, με κάθε μας πάθος, ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΝΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΜΑΣ. Και στο βαθμό που τους δίνουμε ΕΜΕΙΣ αυτά τα δικαιώματα, στον ίδιο βαθμό επηρεάζουν τη ζωή μας, δίνοντάς μας πειρασμούς και προβλήματα, και μεγαλώνοντας τα πάθη μας, όταν δεν αγωνιζόμαστε να τα νικήσουμε στα πλαίσια τής Εκκλησιαστικής ζωής.

Στον καθένα μας, σε κάποιο βαθμό έχουν εξουσία τα δαιμόνια. Στο βαθμό που ΕΜΕΙΣ τους δίνουμε τόπο, διώχνοντας το Άγιο Πνεύμα από τη ζωή μας, έτσι ώστε να τα αφήσουμε να εγκατασταθούν αυτά στη θέση Του.

Ο Μόνος στον Οποίο τα δαιμόνια δεν είχαν το παραμικρό νομικό δικαίωμα πάνω Του, ήταν ο Αναμάρτητος Κύριος Ιησούς Χριστός:

"Έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα" (Ιωάννης 14: 30).

Ανάλογα λοιπόν με τα πάθη τών γονέων, τα αντίστοιχα δαιμόνια, που "ειδικεύονται" στα πάθη αυτά, (επειδή και τα ίδια βρίσκουν απόλαυση με αυτά στα οποία ωθούν τους ανθρώπους), με έμμεσο τρόπο, λόγω τής εξουσίας τών γονέων προς τα παιδιά τους, εγκαθίστανται και στη ζωή τών παιδιών τους, και γίνονται μία διαρκής και επικίνδυνη επιρροή και πειρασμός, προς τα πάθη εκείνα, στα οποία πέφτουν οι γονείς και ικανοποιείται ο δαίμονας!
Να λοιπόν, πώς είναι δυνατόν τα παιδιά γονέων με σεξουαλικά πάθη, να μπορούν να εκτεθούν στις ίδιες παθογόνες δαιμονικές επιρροές, και να οδηγηθούν στο ίδιο ή παρόμοιο πάθος. Όπως ένα δαιμόνιο λαιμαργίας, μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στο ίδιο πάθος τής λαιμαργίας με τους γονείς τους, ή κάποιο άλλο στο πάθος τής υπερηφάνειας.
Αφ' ενός το περιβάλλον, αφ' ετέρου η δαιμονική επιρροή, ακόμα και παρόμοιες γενετικές προδιαθέσεις με τους γονείς, παίζουν το δικό τους ρόλο.

4. Δεν αντιτίθεται αυτό στην ελεύθερη βούληση τού παιδιού;

Ίσως όμως κάποιος αναρωτηθεί το εξής: "Αν ένα παιδί αποκτάει ένα πάθος, όπως η υπερηφάνεια, ή η ομοφυλοφιλία, ή η πλεονεξία, ή η σεξομανία, εξ αιτίας τών γονιών του, τότε τι σημασία έχει η ελεύθερη βούληση;" Πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, θα μπορούσε να θεωρηθεί υπαίτιος τών παθών του, αν αυτά οφείλονται στα πάθη τών γονιών του; Και αντίστοιχα, πώς θα μπορούσε να επαινεθεί και να ανταμοιφθεί κάποιος, αν τα χαρίσματα που έλαβε, τα έλαβε χάριν τών γονιών του;

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να υπενθυμίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:

1. Όπως είπαμε, αν και κάτι τέτοιο συμβαίνει συνηθέστατα, ΔΕΝ αποτελεί κανόνα. Όπως το διατύπωσε πολύ προσεκτικά και ο σεβ. Νεόφυτος, δεν είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει ένας άνθρωπος πάθη ή χαρίσματα. Αυτό ήταν κάτι που το γενίκευσαν οι δημοσιογράφοι.

2. Το να έχει κάποιο παιδί από τη γέννησή του ελαττώματα (πνευματικά ή σωματικά), ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν μπορούν να ξεπερασθούν με την ελεύθερη βούλησή του, και τη βοήθεια γιατρών, πνευματικών ή σωματικών. Ομοίως, και ένα παιδί που ξεκινάει τη ζωή του με τις καλύτερες προϋποθέσεις Αγιοπνευματικών χαρισμάτων, δεν σημαίνει ότι δεν θα τα απωλέσει ή δεν θα κάνει κάποτε κακή χρήση τους.

3. Κάθε άνθρωπος έχει προδιάθεση να κάνει κάποια πράγματα καλύτερα και κάποια πράγματα χειρότερα από κάποιους άλλους. Αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει και με τα πάθη ή τα χαρίσματα. Και όπως και με τα άλλα πράγματα, έτσι και με αυτά, μπορεί τα πάθη ή τα χαρίσματα να τα αναπτύξει ή να τα καταπνίξει ελεύθερα, κατά την προαίρεσή του.

4. Ο Παντογνώστης Θεός, σε κάθε περίπτωση θα λάβει υπ' όψιν Του κατά την κρίση, τις ιδιαιτερότητες τού κάθε ανθρώπου, είτε αυτός είχε από παιδί μεγαλύτερη ροπή προς τα πάθη, είτε είχε μεγαλύτερη ροπή προς τη Χάρη τού Θεού. Και αναλόγως, θα είναι η κρίση Του ευνοϊκότερη ή ανάλογη τού αγώνα τού καθενός. Γιατί αυτό που τελικά επιβραβεύεται, είναι ο αγώνας, και όχι τόσο αυτό καθεαυτό το αποτέλεσμα! Και η επιβράβευση γίνεται και βάσει τών ευκαιριών που είχε ο καθένας στη ζωή του. Ας μην ξεχνάμε πώς ο Κύριος επαίνεσε ακόμα και μία πόρνη, και έσωσε στο σταυρό ακόμα και έναν ληστή!

5. Το να ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ο Θεός σε κάποιους γονείς, να αποκτήσουν ένα παιδί με ελαττώματα ή χαρίσματα αντίστοιχα τής δικής τους κατάστασης, ΔΕΝ σημαίνει ότι το παιδί αυτό είναι μία "μαριονέτα" που ακολουθεί αναπόδραστα το δρόμο τής αμαρτίας ή τών χαρισμάτων. Έχουμε στην Εκκλησία μεγάλες μορφές που εξέπεσαν τής Χάριτος, και ανθρώπους παθών, που αγίασαν. Έχουμε φονιάδες, ομοφυλόφιλους, πόρνους, ληστές, και κάθε είδους ανθρώπους, που με τον αγώνα τους νίκησαν τα πάθη τους και έφθασαν στην Κατάπαυση τού Θεού. Απλώς η Χάρις τού Θεού ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ, κάποιους γονείς, (ή αντιθέτως προστατεύει κάποιους άλλους), από το να αποκτήσουν ένα παιδί που δεν αρμόζει στην πνευματική τους κατάσταση, ή από ένα παιδί που θα παρασυρθεί από την αυξημένη πειρασμική επίδραση τών δαιμόνων. Αλλά ούτε και αυτό είναι απόλυτο, επειδή ο Παντογνώστης, βλέποντας το μέλλον τής δημιουργίας Του, γνωρίζει και πότε αυτό δεν πρέπει να εφαρμοσθεί, για τους δικούς Του λόγους, σε ένα χαοτικό σύμπαν.

Το μεν δώρο (ή η απομάκρυνση τής Χάριτος), δίνεται λοιπόν προς τους γονείς, υπό μορφήν ενός παιδιού που να τους αρμόζει, το δε παιδί όμως, έχει πάντοτε τον δικό του προσωπικό αγώνα, με την ανάλογη επιβράβευση, στο κατά πόσον θα νικήσει τα πάθη ή θα διατηρήσει τη Χάρη τών γονιών του.

Εγώ ο γράφων, έχω γνωρίσει προσωπικά, οικογένεια στην οποία από την προγιαγιά ως τη δισεγγονή, κληρονομούσαν οικογενειακό δαιμόνιο πρωκτικής πορνείας, λόγω τής ενασχόλησης τών γυναικών τής οικογένειας με τον αποκρυφισμό, το οποίο μάλιστα εμφανιζόταν και φανερά μπροστά τους, παρουσία και τού γιου τής οικογένειας. Και έχω παρευρεθεί σε συζητήσεις τής μητέρας με την μικρότερη κόρη τής οικογένειας, στο κατά πόσον ήταν διατεθειμένες να σταματήσουν αυτό τον φαύλο κύκλο δαιμονικής επιρροής στην οικογένεια, ώστε σταματώντας τον αποκρυφισμό, να απαλλαγούν από τον δαίμονα, κατά το γεγραμμένο: "από όποιον κάποιος νικιέται, γίνεται και δούλος του" (Β΄ Πέτρου 2: 19)

Αυτοί που σήμερα διασύρουν τον σεβασμιώτατο Νεόφυτο και τον άγιο Πορφύριο, (τού οποίου τα λόγια ο γέροντας μετέφερε), απλώς δεν πιστεύουν στην ύπαρξη δαιμονίων ή Θεού, επειδή είναι άπειροι τών πνευματικών ζητημάτων. Γι' αυτό και τούς είναι αδύνατον να κατανοήσουν τα ζητήματα τής πνευματικής επιρροής που έχουν τα έργα και τα πάθη τών γονιών στα παιδιά τους. Το θεωρούν "παράλογο", επειδή ξεφεύγει από τη δική τους στενή μυωπική θεώρηση τού κόσμου.

Όμως εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί "έχουμε νου Χριστού", και διδασκόμαστε από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ τών αγίων, πόσο αληθινά είναι όλα αυτά τα πράγματα, τα οποία οι υλιστές αυτού τού κόσμου, δεν μπορούν να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν. Και αυτά τα πράγματα γίνονται τόσο πραγματικά για εμάς, όσο περισσότερο βαδίζουμε στη ζωή τού Πνεύματος, και τα βλέπουμε να βιώνονται από πλήθος συμπολιτών μας, και τα αναγνωρίζουμε και τα επιβεβαιώνουμε κι εμείς ως εμπειρία.

Ν. Μ. 
oodegr

30 Ιουλίου, 2019

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ


Σταμάτησαν σ᾽ ἕνα ξέφωτο νά ξαποστάσουν. Προσπάθησαν νά βροῦν λίγη σκιά, κάτω ἀπό τά ἀραιά φύλλα κάποιων μικρῶν δέντρων. ῾Ο ἥλιος φαινόταν νά τούς εἶχε τσακίσει. ῾Ο ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι ἀπό τό μέτωπό τους, ἐνῶ οἱ μανδύες τους κολλοῦσαν πάνω στά κουρασμένα κορμιά τους. Καί οἱ τρεῖς ἔκαναν τήν ἴδια κίνηση: ἔβγαλαν γρήγορα τό φλασκί ἀπό τό ταγάρι τους καί τό σήκωσαν στά διψασμένα χείλη τους. ᾽Ανασήκωσαν λίγο ἀπό τό κεφάλι τους καί τόν μαῦρο σκοῦφο τους.

῾Δόξα Σοι, ὁ Θεός᾽, ἀκούστηκε ψιθυριστή ἡ φωνή τους.
῾Σέ λίγο φτάνουμε στόν προορισμό μας᾽, εἶπε μέ ἀνακούφιση ὁ μεγαλύτερος, ὁ π. ᾽Αββακούμ, ἕνας λιοκαμένος καλόγερος μεσαίου ἀναστήματος πού τώρα ἔπαιρναν τά γένια του λίγο ν᾽ ἀσπρίζουν.
Πηγή : Ακολουθείν

῾᾽Ελπίζουμε νά βροῦμε καί πάλι τόν Γέροντα, ὅπως καί πέρσι᾽, συμπλήρωσε ὁ νεώτερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, ψηλός καί ἀρκετά ἀδύνατος αὐτός, μέ ἀραιά λεπτά μαῦρα γένια.
῾῾Ο Γέροντας δέν φεύγει ἀπό τήν καλύβη του ποτέ, ἐκτός κι ἄν συντρέξει πολύ μεγάλη ἀνάγκη᾽, πῆρε τόν λόγο ὁ τρίτος, ὁ π. Βαρνάβας, ὁ πιό εὔσωμος ἀπό τούς ἄλλους καστανογένης καλόγερος, μέ ρόζους στά χέρια ἀπό τίς πολλές χειρωνακτικές ἐργασίες.
῾Νά, σάν τήν περίπτωση πρίν λίγα χρόνια, πού ἔμαθε γιά τούς χριστιανούς πού διώκονταν λόγω τῆς πίστης τους στήν ᾽Αλεξάνδρεια. ῎Ενιωσε τήν ἀνάγκη, εἶπε, νά πάει νά τούς δεῖ, νά τούς παρασταθεῖ, νά προσευχηθεῖ γιά τήν καλή ὁμολογία τους. Κι ἀκόμη νά τούς ἐνισχύσει μέ τήν δική του παρουσία. ῞Ολοι δά ξέρουν τήν μεγάλη φήμη του ὡς ἁγίου. Καί μόνο ἡ ἐμφάνισή του στήν δίκη τους – ἄς τήν ποῦμε δίκη βέβαια - ἔκανε τούς ὑποψήφιους μάρτυρες νά πάρουν μεγάλο θάρρος. ῎Ακουσα μάλιστα ὅτι καί ὁ ἴδιος ὁ κριτής σάν νά φοβήθηκε πού τόν εἶδε μπροστά του. Θά ἐπέτρεψε φαίνεται ὁ Κύριός μας τό φῶς τῆς ἁγιότητάς του νά τό δεῖ κι ἐκεῖνος. Σάν φωτιά πού κατακαίει βεβαίως᾽, ἔσπευσε ἀμέσως νά συμπληρώσει.

῎Επεσε σιωπή γιά λίγο. ῾Η ἀνάσα τους ὅλο καί γινόταν καί πιό ἥσυχη καί κανονική. ῾Η ἀνάπαυση καί τό νερό ἀνανέωναν τίς δυνάμεις τους. Βυθίστηκε ὁ καθένας στίς σκέψεις του.

῏Ηταν γνωστοί μεταξύ τους. ᾽Ασκήτευαν καί οἱ τρεῖς σέ κοντινές ἀποστάσεις, ἀλλά ἐκεῖνο πού τούς ἕνωσε περισσότερο ἦταν ὅταν πρίν μερικά χρόνια ἀποφάσισαν νά πᾶνε νά ἐπισκεφτοῦν μαζί τόν μεγάλο Γέροντα, τόν ᾽Αντώνιο. ῾Ο καθένας εἶχε τούς δικούς του ξεχωριστούς λόγους, ἀλλά καί οἱ τρεῖς ἑνώνονταν κάτω ἀπό τόν κοινό παρανομαστή: ἡ χάρη τοῦ ἁγίου νά τούς καθοδηγήσει στά δύσκολα μονοπάτια τῆς ζωῆς πού εἶχαν διαλέξει νά ἀκολουθήσουν.

Εἶχαν ξεκινήσει μέ ἐνθουσιασμό. Κάποιοι λιγοστοί ἀσκητές στά περίχωρα τῶν χωριῶν τους τούς γοήτευσαν στήν ἐπιλογή τῆς ἀφιερωμένης ζωῆς. ῎Εβλεπαν ἔντονα τήν διαφορά πού εἶχαν αὐτοί ἀπό τούς ἄλλους χριστιανούς τοῦ κόσμου. Οἱ κοσμικοί χριστιανοί μέ τούς ὁποίους ζοῦσαν, ὅπως ἄλλωστε καί οἱ ἴδιοι, χριστιανοί ἦταν βεβαίως, ἀλλά σάν νά τούς ἔλειπε κάτι: δέν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ μυστική χαρά πού φαίνεται νά βγαίνει μέσα ἀπό τήν καρδιά, γιά τήν ὁποία διάβαζαν στά εὐαγγέλια καί τίς ἐπιστολές τῶν ἀποστόλων. Στούς πολλούς ἦταν ἔντονη ἡ στροφή στά πράγματα τοῦ κόσμου. Οἱ δουλειές τους τούς ἀπορροφοῦσαν. Τά προβλήματα τῆς οἰκογένειάς τους τούς κατέβαλλαν. Μιά μελαγχολία καί μιά κατήφεια γυρόφερνε τήν μίζερη ζωή τους. Κι ὅταν συνάντησαν αὐτούς τούς ἀσκητές, πού ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ τούς ἄλλους σάν μιά ἀντίδραση στόν ἀποχρωματισμένο χριστιανισμό τους, κι εἶδαν τήν χαρά πού ἀνέβλυζε ἀπό τά μάτια τους, ἔνιωσαν σάν νά τούς καλοῦσε ὁ Θεός νά γίνουν σάν κι αὐτούς. Ναί, ποθοῦσαν μιά ζωή ἀφιερωμένη στόν Κύριο.

Τό ἔκαναν, ἀλλά μετά ἀπό κάποιο διάστημα ἄρχισαν τά προβλήματα. Λογισμοί ἄρχισαν νά τούς τυραννοῦν μέ ἀποτέλεσμα νά τούς ὁδηγοῦν σέ σύγχυση. Τό ξεκάθαρο προηγουμένως τοπίο γινόταν τώρα θολό μέσα στήν ψυχή τους. ῾Η ἀπελπισία ἄρχισε νά ἐμφανίζεται δειλά στήν ἀρχή, πιό ἔντονα ἔπειτα, στήν ζωή τους, χωρίς νά ξέρουν ἀκριβῶς τί γίνεται. ῾Η ἀπειρία στήν πνευματική ζωή ἔδειχνε φανερά τά σημάδια της. Κατέφυγαν γι᾽ αὐτό στούς ἀσκητές τῆς περιοχῆς τους. ᾽Αλλά οἱ ἀπαντήσεις τους δέν γέμισαν τήν καρδιά. Δέν τούς πληροφόρησαν ὅσο ἤθελαν. Τότε ἦταν πού σκέφτηκαν τόν μεγάλο ἅγιο. ῾Ο ἀββᾶς ᾽Αντώνιος φάνταζε σάν ἡ μόνη λύση. ῾Θεοφιλή᾽ τόν ὀνόμαζαν ὅλοι. ῏Ηταν βεβαιωμένο ὅτι αὐτός ἤξερε τά μυστικά τῆς καρδιᾶς, καί μάλιστα δοσμένα ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Καί τό ἀποφάσισαν. ῾Ετοιμάστηκαν νά πᾶνε νά τόν δοῦν, νά τόν συναντήσουν, νά τόν ρωτήσουν. Καί τό ἔκαναν μιά φορά, δυό φορές, τρεῖς φορές. Γιατί στόν ἅγιο βρῆκαν αὐτό πού ἔψαχναν: ὁ ἀββᾶς ᾽Αντώνιος τούς ἔδινε κάθε φορά ὅ,τι διψοῦσε ἡ καρδιά τους. Καί τό συγκλονιστικότερο: χωρίς κάποιες φορές κἄν νά τόν ρωτήσουν. ῾Ο φωτισμένος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νοῦς του διέβλεπε τά μύχια τῆς ψυχῆς τους.

Κάθε φορά ὅμως ρωτοῦσαν οἱ δύο μεγαλύτεροι. ῾Ο π. ᾽Αββακούμ καί ὁ π. Βαρνάβας. Αὐτοί, ἴσως λόγω καί τοῦ μεγαλύτερου θάρρους ἀπό τήν ἡλικία τους ἔθεταν τά ζητήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τους. Τό τί τούς ἀπασχολοῦσε κάθε φορά μέ τούς λογισμούς τους. Τούς πειρασμούς πού ἀντιμετώπιζαν ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιθέσεις. Τίς τρικλοποδιές πού τούς ἔβαζε ὁ πονηρός μέ τά ἐκ δεξιῶν ὅπλα. ῾Ο νεώτερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, ἄκουγε καί δέν ρωτοῦσε τίποτε. ῾Ο μεγάλος ἀββάς τό ἔβλεπε ἀλλά δέν ἔλεγε τίποτε. Ποτέ δέν στράφηκε στόν ᾽Ιωάννη νά τοῦ κάνει κάποια παρατήρηση. Νά ρωτήσει ἐκεῖνος γι᾽ αὐτόν.

Φέτος λοιπόν ἦταν ἡ τέταρτη φορά τῆς ἐπίσκεψής τους. Οἱ λογισμοί καί τά προβλήματα εἶχαν καί πάλι σωρευτεῖ. ῾Ο ἅγιος ἦταν ἡ λύση καί ἡ παρηγοριά τους.

῾Μήπως πρέπει νά φεύγουμε;᾽ ρώτησε σεμνά καί μέ συστολή ὁ ᾽Ιωάννης. ῾῎Αν ἀργήσουμε θά μᾶς πάρει τό βράδυ καί θά κινδυνέψουμε᾽.

Σηκώθηκαν. Μάζεψαν τά πράγματά τους πού τά εἶχαν ἀφήσει παράμερα καί μέ ζωντάνια κατευθύνθηκαν στόν προορισμό τους.
Κάποτε ἔφτασαν. ῾Ο ᾽Αντώνιος σάν νά τούς περίμενε καί ἦταν ἔξω ἀπό τό καλύβι του.
῾Καλῶς τούς ἅγιους πατέρες᾽, φώναξε εὐδιάθετα. ῾Εἴχατε καλή πορεία;᾽
῾Μέ τίς εὐχές σου, δόξα τῷ Θεῷ᾽, εἶπε ὁ π. ᾽Αββακούμ. ῾Γέροντα, παρακαλούσαμε τόν Κύριο νά σέ βροῦμε ἐδῶ καί ὑγιῆ᾽, ξανάπε. ῾Σοῦ φέραμε καί κάποια παξιμάδια καί χορταρικά, ἀπό αὐτά πού τρῶς᾽.
῾Εὐλογημένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ᾽, εἶπε ὁ ἅγιος. ῾Καλοδεχούμενα, ἀφοῦ εἶναι προσφορά τῆς ἀγάπης καί τῆς καρδιᾶς σας. Νά᾽ στε εὐλογημένοι κι ἐσεῖς᾽. 


Τούς ὑποδέχτηκε ὁ ἅγιος καί τούς φίλεψε ὅ,τι εἶχε στό φτωχό καλύβι του. ᾽Αφοῦ λίγο ξεκουράστηκαν ἦρθε κατευθεῖαν στό θέμα: ῾Τί εἶναι αὐτό πού σᾶς ἀπασχολεῖ αὐτήν τήν φορά, ἀδελφοί μου; Γιατί καί πάλι ὑποβληθήκατε σ᾽ αὐτόν τόν μεγάλο κόπο, νά ἐπισκεφθεῖτε τόν ἀχρεῖο δοῦλο τοῦ Θεοῦ ᾽Αντώνιο;᾽

῾᾽Αββᾶ, σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀγάπη σου᾽, πῆρε τόν λόγο ὁ π. Βαρνάβας. ῾Κάθε φορά ὁ λόγος σου χύνεται σάν βάλσαμο στίς ψυχές μας καί φεύγουμε μέ μεγάλη παρηγοριά καί δύναμη. Νιώθουμε ἀπό τήν ἄλλη ὅτι οἱ προσευχές σου μᾶς συνοδεύουν ὅλη τήν χρονιά καί μᾶς ἀνοίγουν δρόμο ἐκεῖ πού ἄλλοτε ἤμασταν στό σκοτάδι. Μά, αὐτήν τήν φορά θέλω νά σέ ρωτήσω γιά κάτι πού μέ ταλαιπωρεῖ καί δέν μέ ἀφήνει νά ἡσυχάσω ὁλάκερες βραδιές. Σάν νά ἔχει κολλήσει ἡ σκέψη μου σ᾽ αὐτό καί μοῦ δημιουργεῖ μεγάλη ἀναταραχή᾽.
῾Γιά τί πράγμα πρόκειται;᾽ ρώτησε μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον ὁ ᾽Αντώνιος καί τά μαῦρα μάτια του γεμάτα ἀπό ἀγάπη κοίταξαν ἴσια στά μάτια τοῦ π. Βαρνάβα.
῾Γέροντα, πῶς νά τό πῶ; Διαβάζω στόν λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τά πονηρά πνεύματα πού μᾶς πολεμοῦν, ἐνῶ βλέπω τήν δική μου καθημερινά ἀδυναμία. Πῶς, πατέρα μου, θά μπορέσω νά ἀντιμετωπίσω τόν διάβολο καί τά ὄργανά του; Μέ πιάνει μιά λιποψυχία καί ἔχω ἀρχίσει νά πιστεύω ὅτι δέν θά μπορέσω νά περάσω ἀπό τά τελώνια, ὅταν θά φεύγει ἡ ψυχή μου ἀπό τό ρυπαρό σῶμα μου. ῾Η κόλαση μοῦ ἔχει γίνει ἐφιάλτης. Νιώθω ἤδη ὅτι βρίσκομαι ἐκεῖ καί βασανίζομαι χωρίς ἐπιστροφή καί διέξοδο. Γέροντα, εἶμαι φοβισμένος καί ἀπελπισμένος᾽. Σταμάτησε ὁ καλόγερος καί δάκρυα ἄρχισαν νά αὐλακώνουν τό πρόσωπό του, πού εἶχε γείρει κατάκοπο πρός τά κάτω. 

Σάν φωνή ἀπό τόν οὐρανό ἀκούστηκε μετά ἀπό λίγο ἡ φωνή τοῦ ἁγίου: ῾Μήν ἀνησυχεῖς, παιδί μου. ῾Ο πειρασμός τοῦ πονηροῦ σοῦ δημιουργεῖ ὅλη αὐτήν τήν κατάσταση. Γιατί αὐτό μόνο μπορεῖ νά κάνει ὁ τρισκατάρατος: νά δημιουργεῖ φόβο. ῾Ο φόβος εἶναι τό κλίμα καί ἡ ἀτμόσφαιρά του. Καταβάλλεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό αὐτόν, χάνει τήν ἀνδρειοσύνη του, εἶναι ἕτοιμος νά ὑποταχτεῖ. Τό ἴδιο δέν συμβαίνει καί στά ἀνθρώπινα; Τί κάνει ἕνας ἐχθρός γιά νά ὑποτάξει τόν ἀντίπαλο; Προσπαθεῖ νά τοῦ δημιουργήσει φόβο. Νά τόν κάνει νά πιστέψει ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι μεγαλύτερος καί ἰσχυρότερος ἀπό αὐτόν. ῎Αν τοῦ δημιουργήσει κλίμα ἡττοπάθειας, ἤδη τόν ἔχει στό χέρι. ῾Η ὑποδούλωσή του εἶναι θέμα μικροῦ χρόνου. Αὐτή λοιπόν εἶναι καί ἡ τακτική τοῦ διαβόλου. Νά δημιουργήσει φόβο στήν ψυχή. Κι ὅταν δεῖ τόν φόβο σ᾽ αὐτήν, τότε εἶναι εὔκολο νά τήν ὁδηγήσει στά νύχια του. 

᾽Εκτός ὅμως ἀπό φόβο δέν μπορεῖ νά προκαλέσει κάτι ἄλλο στόν ἄνθρωπο ὁ διάβολος. Γιατί δέν ἔχει τήν ἐξουσία. Καί μάλιστα σ᾽ ἐμᾶς τούς βαπτισμένους χριστιανούς. Μή ξεχνᾶς, ἀδελφέ μου, ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἕνας ἡττημένος, ἀφότου ἦλθε ὁ Χριστός μας. ῾Ο Χριστός τόν κατήργησε καί τόν ἐξαφάνισε. ῎Αν ἐξακολουθεῖ καί ὑπάρχει καί δρᾶ, εἶναι γιατί ᾽Εκεῖνος τόν ἀφήνει καί τόν ἀξιοποιεῖ γιά τό λυτρωτικό Του ἔργο. Ποτέ δηλαδή ὁ Θεός δέν καταστρέφει τά δημιουργήματά Του, ἔστω κι ἄν πρόκειται γιά τόν διάβολο, καί ποτέ βεβαίως δέν μᾶς ἀφήνει ἀπροστάτευτους. Λοιπόν, ὁ διάβολος δέν εἶναι ἀνεξέλεγκτος. ῞Ο,τι δράση παρουσιάζει εἶναι ἡ δράση πού τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος, κι αὐτό γιά τό καλό μας. ῎Αν ἦταν στήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου θά μᾶς εἶχε ἀφανίσει ὅλους, ὡς ἀνθρωποκτόνος ἀπαρχῆς. ᾽Αλλά δέν ἔχει, εἴπαμε, τήν ἐξουσία.
Εἶπα, ὅμως, ὅτι δέν ἔχει ἐξουσία ἰδίως σέ ἐμᾶς τούς βαπτισμένους. Καί ἐδῶ θέλω, ἀδελφοί μου᾽, στράφηκε καί στούς ἄλλους ὁ ἅγιος Γέροντας, ῾νά προσέξετε ἰδιαιτέρως. Γιατί ἄν καταλάβουμε αὐτό πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μέ τό ἅγιο βάπτισμά μας, θά δοῦμε ὅτι ἔχουμε τήν λύση ὅλων τῶν πνευματικῶν προβλημάτων μας στά χέρια μας. Θέλω νά πῶ᾽, ἀνασηκώθηκε λίγο ὁ Γέροντας καί ἄλλαξε λίγο στάση, ῾ὅτι μέ τό βάπτισμα γίναμε μέλη τοῦ Χριστοῦ. Κλαδιά στό δέντρο πού εἶναι ᾽Εκεῖνος. Ναός τοῦ ῾Αγίου Πνεύματός Του. ῾Η σχέση μας δηλαδή μέ τόν Χριστό εἶναι μιά σχέση ἄμεση καί οὐσιαστική. Εἴμαστε, θά λέγαμε, ἡ προέκτασή Του. Δέν εἶναι ἄλλο πιά ὁ Χριστός καί ἄλλο ἐμεῖς. Εἴδατε πῶς ὁ μεγάλος ἀπόστολος Παῦλος τό λέει; Τό σῶμα μας εἶναι ναός τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί γι᾽ αὐτό δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά στόν Θεό. Δέν ζῶ ἐγώ, σημειώνει ἀλλοῦ, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. 
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ λογισμός μας δέν πρέπει νά ἀποπροσανατολίζεται σέ λογισμούς τοῦ πονηροῦ. ῾Ο λογισμός μας πρέπει νά δένεται, νά εἶναι κολλημένος πράγματι, στήν ἀλήθεια πού ἀποκάλυψε γιά ἐμᾶς ὁ ῎Ιδιος: Τοῦ ἀνήκουμε καί εἴμαστε κομμάτι Του. Ποῦ νά σταθεῖ λοιπόν ὁ φόβος καί ἡ ἀπελπισία; Ποῦ νά ἀφεθοῦμε ἔτσι στήν κυριαρχία τῆς κόλασης ὡς ζωῆς πού μᾶς περιμένει; Τό μυαλό καί ἡ καρδιά μας στόν Χριστό καί μόνο σ᾽ Αὐτόν. Αὐτή εἶναι ἡ λύση καί ἡ διέξοδος σέ ὅλα. Καί τότε, κατά πόσο σκεφτόμαστε καί ἀγαπᾶμε τόν Κύριο καί κατά πόσο φανερώνουμε αὐτήν τήν ἀγάπη μας ἀπέναντι στόν συνάνθρωπό μας πού εἶναι μιά ἄλλη παρουσία δική Του, ἀρχίζουμε καί αἰσθανόμαστε σέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας τήν χάρη Του, καί στήν ψυχή καί στό σῶμα μας. Τό μυστικό λοιπόν τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νά εἴμαστε στραμμένοι πάντοτε μέ ἀγάπη πρός τόν Κύριο. Νά νιώθουμε τήν δωρεά πού μᾶς ἔκανε μέ τό βάπτισμά μας. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς τρέφει ἔπειτα καί μέ τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του᾽.

Εἶπε ὁ Γέροντας καί σκούπισε τά μάτια του πού εἶχαν πλημμυρίσει ἀπό δάκρυα ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν Κύριο.

῾Γέροντα, παρόμοιες σκέψεις ταλαιπωροῦν καί ἐμένα᾽, ψιθύρισε μέ συστολή καί βαθύ σεβασμό καί ὁ π. ᾽Αββακούμ. ῾Μέ τά λεγόμενά σου πῆρα ἀπάντηση καί στούς δικούς μου ταραγμένους λογισμούς καί προβληματισμούς. Καταλαβαίνω ὅτι πράγματι εἶναι πειρασμός τοῦ Πονηροῦ νά μήν μένουμε στήν βασική ἐντολή τοῦ Θεοῦ μας, δηλαδή νά Τόν ἀγαπᾶμε μέ ὅλη τήν καρδιά καί τήν ψυχή μας, ὅπως τό ἴδιο καί τόν συνάνθρωπό μας. Τώρα συνειδητοποιῶ ὅτι δίνοντας ὤθηση στήν σκέψη καί τήν καρδιά μου νά βρίσκομαι ἐκεῖ πού εἶναι ἡ ἐντολή Του, δέν ὑπάρχουν περιθώρια γιά ἄλλους λογισμούς πειρασμικούς. Γέροντα, σέ εὐχαριστῶ καί σέ παρακαλῶ νά συνεχίσεις νά προσεύχεσαι γιά ἐμᾶς. Εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι᾽, ἀναστέναξε μέ πόνο.

῾Ο νεώτερος καλόγερος, ὁ π. ᾽Ιωάννης, δέν ἔλεγε καί πάλι τίποτε. Φαινόταν κατανυγμένος κι ἦταν ἀλλοιωμένη ἡ ὄψη του, σάν νά ἀντίκρυζε ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς. Τό βλέμμα του κοιτοῦσε πότε στό χῶμα, ἐκεῖ πού καθόταν, καί πότε τό ὕψωνε μέ λαχτάρα στό πρόσωπο τοῦ ᾽Αντωνίου. Τό στόμα του ὅμως τό κρατοῦσε κλειστό.

῾Ο ἅγιος δέν ἄντεξε αὐτήν τήν φορά. ῾Παιδί μου᾽, τοῦ εἶπε, ῾οἱ ἄλλοι ὅλα τά προηγούμενα χρόνια, ὅπως καί φέτος, ἔρχονται καί κάθε φορά κάτι μέ ρωτᾶνε. ᾽Εσύ ἔρχεσαι καί ποτέ δέν μοῦ θέτεις κάποιον προβληματισμό σου. Δέν θέλεις κάτι νά μέ ρωτήσεις; Κάνεις πού κάνεις τόν κόπο, γιατί δέν ἐκμεταλλεύεσαι τήν εὐκαιρία; Δέν εἶναι κόπος γιά ἐμένα νά ἀπαντῶ σέ ὅ,τι ταλαιπωρεῖ τόν ἀδελφό μου. Γιά μένα, ὁ καθένας ἀπό ἐσᾶς εἶναι καί ἕνας Χριστός. ῞Οπως τό εἴπαμε καί προηγουμένως γιά τό βάπτισμά μας. Τό ἀναφέρει ὅμως καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: Εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου. Μή φοβᾶσαι λοιπόν ὅτι θά μέ κουράσεις. Χαρά μου εἶναι ἡ βοήθεια, ὅταν μπορῶ νά τήν προσφέρω. Πές λοιπόν καί σύ τόν προβληματισμό σου᾽.
῾᾽Αββᾶ᾽, ψιθύρισε ὁ π. ᾽Ιωάννης. ῾Βεβαίως ἔχω καί ἐγώ λογισμούς μέ τούς ὁποίους παλεύω. Βεβαίως ἀντιμετωπίζω κινδύνους στήν πνευματική μου ζωή. ᾽Αλλά ἀπό τήν μιά ἔχω τούς καλούς ἐδῶ ἀδελφούς μου, οἱ ὁποῖοι μέ τά δικά τους ἐρωτήματα ἐκφράζουν καί τούς δικούς μου προβληματισμούς, ὁπότε οἱ ἀπαντήσεις πού παίρνουν ἰσχύουν καί γιά ἐμένα. ᾽Αλλά ἀπό τήν ἄλλη...᾽. Κοντοστάθηκε ὁ καλόγερος. ῾᾽Από τήν ἄλλη...᾽ ξανάπε, χωρίς νά ὁλοκληρώσει.
῾᾽Από τήν ἄλλη;᾽ ρώτησε ὁ μέγας ῞Ηλιος καί τό βλέμμα του καί πάλι σάν ἀκτίνα ἱλαροῦ φωτός χάϊδεψε τό ταπεινό πλάσμα τοῦ Θεοῦ.
῾᾽Από τήν ἄλλη, ἀρκεῖ μοι τό βλέπειν σε, Πάτερ. Μοῦ ἀρκεῖ νά σέ βλέπω, Πατέρα. Μέ μόνη τήν θωριά σου σβήνονται ὅλες οἱ ἀπορίες μου καί οἱ προβληματισμοί μου. Σάν νά βλέπω τόν ἴδιο τόν Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Καί νιώθω ὅτι δέν ὑπάρχουν πιά ἐρωτήματα. Μπροστά σου τά καταλαβαίνω ὅλα᾽.

῞Εν᾽ ἀεράκι φάνηκε νά φυσάει ἁπαλά ἐκείνη τήν ὥρα καί μιά γλυκιά αὔρα δροσιᾶς τύλιξε τούς πνευματοφόρους συνομιλητές, φέρνοντας μιάν ἀπόκοσμη εὐωδία σάν ἀπό πανάκριβο μύρο. ῎Αν κανείς τούς ἔβλεπε ἀπό κάποια ἀπόσταση, θά ἔβλεπε ὅτι καί οἱ τρεῖς μέ τόν μεγάλο ἀββᾶ ἀνάμεσά τους ἦταν μέσα σ᾽ ἕνα γαλαζόλευκο φῶς πού ὅμοιό του στήν γῆ δέν μπορεῖ κανείς νά ἀντικρύσει. 

29 Ιουλίου, 2019

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ...!


       H ἀλληλεγγύη ποὺ σώζει 
 «Ὅσο ὑπάρχουν Ἄνθρωποι, γίνονται τέτοια θαύματα. (...) Ἡ περίπτωση τοῦ 13χρονου Ἠλία Ντεμίρι, μαθητῆ σήμερα τοῦ 1ου Γυμνασίου Εὐκαρπίας Θεσσαλονίκης, ἀποτελεῖ βάλσαμο στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε, καὶ ἡ ἀλληλεγγύη εἶναι μέγα ζητούμενο. (...) Γιατὶ ὁ Ἠλίας κινδύνεψε καὶ σώθηκε ἀπὸ τοὺς συμμαθητές, τοὺς δασκάλους, τὴν ἐκπαιδευτικὴ καὶ μαθητικὴ κοινότητα τῆς Θεσσαλονίκης, τοὺς ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους ποὺ πρόσφεραν συνολικὰ 120.000 εὐρὼ γιὰ νὰ χειρουργηθεῖ σὲ εἰδικὸ κέντρο στὸ Παρίσι». Καθὼς διηγεῖται ὁ διευθυντὴς τοῦ σχολείου κ. Ἀλέξανδρος Φιλιππίδης, «‘‘ὁ Ἠλίας, Ε΄ τάξη, 11 χρονῶν, ἔπαιζε μπάλα κι ἔσπασε τὸ πόδι του. Τοῦ τό ’βαλαν στὸν γύψο, ἀλλὰ ὅταν τὸν ἔβγαλε κούτσαινε καὶ τίποτε δὲν πήγαινε καλά. Ξαναπῆγαν στὸ νοσοκομεῖο, ἀλλὰ ὅταν βγῆκαν ἀπὸ τὸ ‘‘Γ. Γεννηματᾶς’’, ἡ διάγνωση δὲν ἄφηνε περιθώρια. Ὀστεοσάρκωμα’’ (...) ‘‘Πήγαινε νὰ σώσεις τὸ παιδί σου καὶ ἐμεῖς θὰ βοηθήσουμε’’, εἶπε ὁ δάσκαλος (...). Οἱ γονεῖς καὶ ὁ Ἠλίας ἔφυγαν γιὰ τὴ Γαλλία καὶ πίσω οἱ συμμαθητὲς καὶ οἱ φίλοι του, ὁ διευθυντής, οἱ δάσκαλοι τοῦ 1ου Δημοτικοῦ, μιὰ διαχειριστικὴ ἐπιτροπὴ ποὺ συγκροτήθηκε, ὁ διευθυντὴς τῆς τράπεζας, ὁ παπὰς τῆς ἐνορίας, ἕνας τραπεζικὸς λογαριασμὸς ποὺ δεχόταν σπασμένους κουμπαράδες παιδιῶν, τὰ χαρτζιλίκια τους, χρήματα ἀπὸ τὸ δημοτικὸ συμβούλιο Εὐκαρπίας, τὰ ὅμορα σχολεῖα καὶ ὕστερα ἄλλα σχολεῖα τοῦ νομοῦ Θεσσαλονίκης. (...) Ὅσο ὁ Ἠλίας ἐπὶ 18 μῆνες ἔδινε τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς στὴ Γαλλία, ὁ κύκλος ἄνοιγε, ἡ ἀγκαλιά, οἱ προσφορὲς μεγάλωναν. Κυρίως ἀνώνυμοι. (...) ‘‘Ἔζησα συγκλονιστικὲς στιγμές’’, λέει ὁ δάσκαλος, ‘‘καὶ σ’ ὅλους αὐτοὺς ἀνήκει ἡ διάκριση καὶ ἡ τιμὴ ποὺ μοῦ ἀπευθύνουν’’». Βέβαια τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἐπαίνεσε ἐγγράφως «τὸν διευθυντή, τοὺς δασκάλους καὶ τὸ 1ο Δημοτικὸ Εὐκαρπίας». Ἐπιπλέον ὅμως ὁ Ἀλβανὸς Ὑπουργὸς Παιδείας σὲ εἰδικὴ τελετὴ ἀπένειμε στὸν κ. Φιλιππίδη «τιμητικὴ διάκριση. Διότι συνέλεξε, ‘‘παρὰ τὴν οἰκονομικὴ δυσπραγία στὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὰ ἀποθέματα τῶν ἁπλῶν Ἑλλήνων σεβαστὸ χρηματικὸ ποσὸ γιὰ νὰ σώσει τὴ ζωὴ ἑνὸς Ἀλβανοῦ μαθητῆ του, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια’’» («Ἡ Καθημερινὴ» 7-6-2012). Τὸ ἀξιοθαύμαστο καὶ συγκινητικὸ αὐτὸ περιστατικὸ ἔρχεται στοὺς δύσκολους καιρούς μας νὰ μᾶς παρηγορήσει καὶ νὰ τονώσει τὶς ἐλπίδες μας γιὰ τὸ μέλλον τῆς χειμαζόμενης Ἑλλάδος. Διότι μᾶς δείχνει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸν ἀπαράμιλλο ψυχικὸ πλοῦτο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ πιστεύει καὶ νὰ στηρίζεται στὶς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο μᾶς διδάσκει τὴ γνήσια ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο, ἄσχετα ἀπὸ σύνορα ἢ ἄλλους διαχωρισμοὺς τοῦ παρόντος κόσμου.Ο ΣΩΤΗΡ2049

28 Ιουλίου, 2019

H ἑλληνικὴ σημαία δὲν κατεβαίνει στὸ «Αἰγαῖον»-Αληθινη Ιστορια


''Ἤμουν ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ποὺ ἔκαψαν τὸν Αυξεντιου''
  Ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ στὴ μαρτυρικὴ Κύπρο εἶναι ὁλόρθη, γενναία καὶ ἀπροσκύνητη. Τὸ βεβαιώνει τὸ ἀκόλουθο περιστατικό, ποὺ συνέβη στὴ Λευκωσία τὸν  Ἰούνιο του 2012  (ἱστότοπος «parapolitica.gr» 14-6-2012). Ὁ Ὑπουργὸς Ἄμυνας τῆς Κύπρου εἶχε φιλοξενήσει μιὰ Γαλλίδα ἐπίσημη στὴν ταβέρνα «Αἰγαῖον» τῆς Λευκωσίας καὶ μένοντας εὐχαριστημένος ἔκλεισε ὅλο τὸν χῶρο πρὸς τιμὴν τῶν Ὑπουργῶν Ἄμυνας τῆς Ε.Ε. στὶς 26 Σεπτεμβρίου, στὸ πλαίσιο τῆς Κυπριακῆς Προεδρίας, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ 1-7-2012. Ὅμως τὸ «Αἰγαῖον» ἐδῶ καὶ δεκάδες χρόνια ἔχει στὴν εἴσοδό του ἀναρτημένη τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Ἐπίσης στὴν εἴσοδό του μπορεῖ κάποιος νὰ βρεῖ ἀφίσες καὶ βιβλία, ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀφιερωμένα σὲ Κύπριους πολιτικοὺς ποὺ ὑπερασπίσθηκαν τὰ συμφέροντα τῆς Κύπρου καὶ στὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ τοῦ 1955-59. Ὁ ὑπουργὸς ζήτησε νὰ ὑποσταλεῖ ἡ ἑλληνικὴ σημαία καὶ νὰ ἀφαιρεθοῦν οἱ ἀφίσες καὶ τὰ βιβλία ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς ταβέρνας, διότι, εἶπε, αὐτὸ ἀπαιτεῖ τό... πρωτόκολλο! Ἀλλὰ ὁ ἰδιοκτήτης κ. Βάσος Φτωχόπουλος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἀρνεῖται νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὶς ἀπαιτήσεις του, ὁπότε ὁ ὑπουργὸς τοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι τὸ γεῦμα ἀκυρώνεται. Σὲ ἐπιστολή, στὴν ὁποία ὁ κ. Φτωχόπουλος περιγράφει λεπτομερῶς τὸ ὅλο περιστατικό, ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς: «Πολὺ εὐγενικὰ τοῦ ἐξήγησα (στὸν κ. ὑπουργό) πὼς τὴν ἑλληνικὴ σημαία δὲν τὴν κατεβάζουμε γιὰ κανέναν ἐπίσημο καὶ πὼς τὰ βιβλία, οἱ φωτογραφίες καὶ οἱ ἀφίσες, πέραν τοῦ ὅτι βρίσκονται ἐκεῖ καὶ δίνουν τὸ στίγμα τοῦ χώρου μας, βρίσκονται ἐκεῖ καὶ ὡς διακόσμηση ἐδῶ καὶ 30 χρόνια. Αὐτὰ τὰ κάδρα ΔΕΝ τὰ κατεβάζουν γιὰ κανέναν Εὐρωπαῖο ἢ Κύπριο... Οἱ ὑπουργοὶ θὰ χάσουν καὶ ὄχι ἐμεῖς...». Τοῦ ἀνέφερε δὲ καὶ τοῦτο: «Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἦρθε στὴν ταβέρνα καὶ ἔφαγε ἕνα ζεῦγος ἡλικιωμένων Ἄγγλων». Ὁ Ἄγγλος στὴ συζήτηση ποὺ ἔκανε μὲ τὸν κ. Φτωχόπουλο τοῦ ἀνέφερε: «Ἦλθα στὴν Κύπρο γιὰ νὰ τιμήσω τὸν ἄνδρα τοῦ ὁποίου τὴ φωτογραφία ἔχεις ἀναρτημένη στὸν τοῖχο τῆς εἰσόδου, τὸν Αὐξεντίου. Ἤμουν ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ποὺ ἔκαψαν τὸν ἥρωα ἐκεῖνο, τὸν ἅγιο ἐκεῖνον ἄνδρα, καὶ ἀπὸ τότε δὲν μπόρεσα νὰ κοιμηθῶ ἥσυχος τὶς νύχτες. Λυπᾶμαι γιὰ ὅ,τι ἔχω κάνει, γι’ αὐτὸ ἦλθα στὴν Κύπρο, εἶμαι πολὺ λυπημένος»! Καὶ συμπληρώνει ὁ κ. Φτωχόπουλος: «Τὸν Ἐγγλέζο τὸν κέρασα, κ. ὑπουργέ, καὶ ΚΑΤΕΒΑΣΑ καὶ τοῦ ἔδωσα τὴν ἀφίσα τοῦ Αὐξεντίου γιὰ νὰ θυμᾶται». Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, κ. ὑπουργέ. Γνήσια ἑλληνική, ρωμαλέα καὶ πάντα ἀπροσκύνητη!...Ο ΣΩΤΗΡ2049

27 Ιουλίου, 2019

ΚΑΙ ΣΥ ΚΥΡΙΕ ΕΩΣ ΠΟΤΕ ?


  Σὲ περιμένω, Κύριε, νὰ μὲ ὁδηγήσεις κοντά σου, γιατὶ εἶμαι δικό σου παιδί.

Ο λόγος εἶναι ἀπὸ τὸν 6ο Ψαλμὸ τοῦ βασιλέως καὶ προφήτου Δαβίδ. 
Τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος; 
Καὶ Σύ, Κύριε, μέχρι πότε θὰ εἶσαι ὀργισμένος ἐναντίον μου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στεροῦμαι τὸ ἔλεός σου; Ἀλήθεια τί εἶναι αὐτὴ ἡ κραυγὴ τοῦ Δαβίδ; 
Ἕως πότε, Κύριε! 
Εἶναι κραυγὴ ἀπελπισίας; Ἔλλειψη ἐλπίδας; Ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ; Θάνατος; Ὄχι! Εἶναι κάτι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει συχνὰ μέσα στὴν οἰκογένεια. Ἡ μάννα τιμωρεῖ τὸ παιδί της καὶ αὐτὸ κλαίει. Ποιὸν ὅμως ἐπικαλεῖται μέσα στὸ κλάμα του, ἀπὸ ποιὸν ζητάει βοήθεια; Τί λέει; «Μαννούλα μου!» Αὐτὸ κάνει καὶ ὁ Δαβίδ. Ζητάει ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἐπισπεύσει τὴ βοήθειά του, νὰ τὸν περιβάλει μὲ τὸ ἔλεός του. Ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Δαβὶδ ἦταν διαρκὴς ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος «καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;» βγῆκε ἀναρίθμητες φορὲς ἀπὸ τὰ χείλη του. Διότι ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν ἐκλεκτὸ δοῦλο του τὸν πέρασε ἀπὸ φοβερὸ καμίνι θλίψεων, ἀδικιῶν, διωγμῶν, συκοφαντιῶν, κινδύνων. Ἂς ρίξουμε μιὰ σύντομη ματιὰ σ᾿ ὅλα αὐτά: Βρισκόμαστε περίπου στὸ 1020 π.Χ. Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων εἶναι ὁ Σαούλ. Ὁ Θεὸς ὅμως τὸν Σαοὺλ τὸν ἀποδοκιμάζει καὶ ἀναθέτει στὸν προφήτη Σαμουὴλ νὰ χρίσει νέο βασιλιὰ ποὺ θὰ διαδεχθεῖ τὸν Σαούλ. Ὁ Σαμουὴλ ἐπισκέπτεται τὴ Βηθλεὲμ κρυφὰ ἀπὸ τὸν Σαούλ, πηγαίνει μὲ ἔμπνευση Θεοῦ στὸ σπίτι τοῦ Ἰεσσαὶ καὶ ζητάει νὰ δεῖ τὰ παιδιά του, ἀφοῦ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ τοῦ ὑποδείξει ὁ Θεὸς νὰ χρίσει βασιλιά. Ὁ Ἰεσσαὶ τοῦ παρουσιάζει τὰ ἑπτὰ μεγαλύτερα, διότι τὸ μικρότερο βόσκει τὰ πρόβατα. Ὁ προφήτης ρωτάει τὸν Ἰεσσαί: «Δὲν ἔχεις ἄλλο παιδί;». «Ναί», ἀπαντάει ὁ Ἰεσσαί. Ὁ Σαμουὴλ ζητάει νὰ τὸ δεῖ. Τὸ παιδὶ αὐτὸ εἶναι ὁ Δαβίδ. Ἔχει σεμνὸ καὶ ἐπιβλητικὸ ἦθος. Ἡ ὀμορφιά του εἶναι ἀπαύγασμα τοῦ ἐσωτερικοῦ του κάλλους. Λένε ὅτι ἔμοιαζε μὲ τὸν Ἰωσὴφ τὸν πάγκαλο καὶ τὸν Μωυσῆ. Ὁ Σαμουὴλ τὸν χρίει βασιλιά. Ἀλλὰ ἕως ὅτου πάρει τὴν ἐξουσία, θὰ περάσουν χρόνια πολλὰ καὶ κίνδυνοι ἀναρίθμητοι θὰ τὸν ἀπειλήσουν. Σ᾿ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα πόσες φορὲς δὲν θὰ φωνάξει: «Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;»! Ὁ πρῶτος μεγάλος πειρασμὸς δημιουργεῖται, ὅταν ξεσπάει πόλεμος τῶν Ἑβραίων μὲ τοὺς Φιλισταίους. Ὁ γίγαντας Γολιὰθ προκαλεῖ καὶ ζητάει νὰ ἀντιμετωπίσει σὲ μονομαχία ἕναν Ἑβραῖο. Προσφέρεται ὁ Δαβίδ. Ὁ Σαοὺλ τοῦ λέει: «Εἶσαι παιδί». Ὁ Δαβὶδ τοῦ ἀπαντάει: «Θὰ τὸν ἀντιμετωπίσω ὅπως τὰ λιοντάρια καὶ τὶς ἀρκοῦδες ποὺ ὁρμοῦσαν στὸ κοπάδι μου καὶ τὰ ἔπνιγα μὲ τὰ χέρια μου» (Α΄ Βασ. ιζ΄ 32-37). Θὰ ἀγωνισθῶ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ μου. Ὁ Δαβὶδ μὲ τὴ σφεντόνα του φονεύει τὸν Γολιάθ. Φόβος καταλαμβάνει τοὺς Φιλισταίους καὶ φεύγουν. Ὁ λαὸς ἐπευφημεῖ τὸν Δαβίδ, καὶ αὐτὸ γίνεται αἰτία νὰ τὸν φθονήσει ὁ Σαοὺλ καὶ νὰ ἐπιδιώξει πολλὲς φορὲς νὰ τὸν φονεύσει. Κυνηγημένος ὁ Δαβὶδ τριγυρίζει στὰ βουνὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἀφήνει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ χείλη του ἡ κραυγή: «Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;»! Σὲ κάποια μάχη μὲ τοὺς Φιλισταίους ὁ Σαοὺλ φονεύεται. Τώρα ἀνοίγεται ὁ δρόμος καὶ ὁ Δαβὶδ γίνεται βασιλιάς. Ἔμεινε βασιλιὰς 40 χρόνια. Στὸ διάστημα τῆς βασιλείας του ἀντιμετωπίζει ἀναρίθμητες δοκιμασίες: πολέμους, προδοσίες, ἀδικίες, συκοφαντίες, ἐπαναστάσεις... Πάλι σ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς περιστάσεις φωνάζει μὲ πόνο ψυχῆς: «Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;»! Ἕως πότε, Κύριε, οἱ πόλεμοι θὰ ταράζουν τὴ ζωή μου; Ἀκόμη πολεμάει μὲ τοὺς Φιλισταίους, τοὺς Ἀμαληκίτες, τοὺς Ἀμμωνίτες, τοὺς Σύριους. Ἕως πότε, Κύριε; Πότε θὰ σταματήσουν οἱ ἐπαναστάσεις; Κάποτε πέφτει σὲ βαρὺ διπλὸ ἁμάρτημα. Τὸν ἐπισκέπτεται ὁ προφήτης Νάθαν, τοῦ ξυπνάει τὴν κοιμισμένη συνείδηση καὶ τὸν παρακινεῖ σὲ μετάνοια. Μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ συνέταξε τὸν 50ὸ Ψαλμό, ποὺ ὅλοι ἔχουμε στὰ χείλη καὶ στὴν ψυχή μας. Καὶ πάλι ὀδυνηρὰ θὰ φωνάξει: «Καὶ σύ, Κύριε, ἕως πότε;»! Ναί, σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἀναζητάει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ του. Ὁ Δαβὶδ τὶς ὧρες τοῦ πόνου, τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀναζητήσεως ἔγραφε Ψαλμοὺς καὶ τοὺς ἔψαλλε μὲ τὴ φωνὴ καὶ τὰ μουσικὰ ὄργανά του. Τώρα βρίσκεται στὰ γηρατειά του. Ἀναπολεῖ τὰ περασμένα. Τώρα ἔχει κατανοήσει τὸν τρόπο ποὺ ὁ Θεὸς κυβέρνησε τὴ ζωή του. Γι᾿ αὐτὸ στὸν τελευταῖο, στὸν 150ὸ Ψαλμό, ψάλλει δοξολογικὰ πλέον: «Αἰνεῖτε αὐτόν (τὸν Θεόν) ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ» (Ψαλ. ρν΄ 5)! 

Αὐτὸ τὸ «ἕως πότε, Κύριε;» δὲν ἀφορᾶ μόνο τὸν Δαβὶδ ἀλλὰ καὶ καθένα ἀπὸ μᾶς. Ἕως πότε, Κύριε, θὰ μᾶς ἀφήσεις νὰ ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς ὕβρεως κι ἐμεῖς ἀπρόσεκτα θὰ ἀναμειγνυόμαστε μαζί του; Ἕως πότε, Κύριε, θὰ μᾶς ἀφήνεις νὰ μένουμε στὶς ἴδιες ἀδυναμίες, νὰ ἐξομολογούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὶς ἴδιες; Ἕως πότε θὰ μᾶς ἀνέχεσαι νὰ μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα σου καὶ τὸ Αἷμα σου, καὶ τὸ μυαλό μας καὶ ἡ ψυχή μας νὰ εἶναι μακριά σου; Ἕως πότε, Κύριε, θὰ μᾶς βλέπεις νὰ ἀφήνουμε ἀπροστάτευτες τὶς πέντε αἰσθήσεις μας νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἁμαρτία; Ἕως πότε θὰ παρακολουθεῖς τὰ βήματα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας νὰ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ τόπους μακριὰ ἀπὸ Σένα τὸν Θεό μας; Ἕως πότε, Κύριε, θὰ ἐπιτρέπεις νὰ συνεχίζονται τὰ βάσανά μας καὶ οἱ δοκιμασίες μας; Ἕως πότε;... Ἕνας δρόμος ὑπάρχει γιὰ τὸν καθένα μας: Αὐτὸς τοῦ Δαβίδ. Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ δρόμος μας: Σὲ περιμένω, Κύριε, νὰ μὲ ὁδηγήσεις κοντά σου, γιατὶ εἶμαι δικό σου παιδί. Νὰ μὲ ὁδηγήσεις μὲ εἰρήνη, μὲ ἀλαλαγμοὺς χαρᾶς καὶ ἐλπίδας. Ἂς καταλήξουμε καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Δαβίδ: Στὶς θλίψεις μου θὰ ἐπικαλοῦμαι τὸν Θεὸ μὲ πόνο, θὰ φωνάζω μὲ πίστη, καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ θὰ μὲ σώσει. Καὶ ἂς ὁμολογήσουμε στὸ τέλος ὁλόψυχα: «Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ»!O ΣΩΤΗΡ2049

26 Ιουλίου, 2019

EAST - WEST 1999

   
      

Το 1946, οι Ρώσοι που ζουν στο εξωτερικό καλούνται πίσω στην πατρίδα και τους προσφέρουν την υπηκοότητα της ΕΣΣΔ. 
Μεταξύ αυτής της ομάδας είναι ο γιατρός Alexei Golovin (Menshikov), η σύζυγός του, η γηγενής γαλλιδα Marie (Bonnaire) και ο μικρός γιος τους. Η ατμόσφαιρα στο πλοίο, που τα μεταφέρει στη Ρωσία, είναι ζωντανή, με πόση και τραγούδι, αλλά μόλις φτάσουν στην ξηρά, οι ρωσικές αρχές τους χωρίζουν σε δύο ομάδες "κατάλληλες" και "ακατάλληλες". 
Ένας άνδρας πυροβολείται προσπαθώντας να τρέξει πίσω στον πατέρα του από τον οποίο είναι χωρισμένος, και οι Golovins αρχίζουν να καταλαβαίνουν την κατάσταση στην οποία έχουν προσγειωθεί.

Η Μαρία χαρακτηρίζεται ως κατάσκοπος και το γαλλικό διαβατήριο της καταστρεφεται.........
 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΔΩ 
.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ''ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε.'' ΑΡΔΗΤΤΤΟΥ 12-16, 11636 ΑΘΗΝΑ. ΤΗΛ.2109217513, 2109214820. ΦΑΞ 2109237033.www.eptalofos.gr. e-mail info@eptalofos.gr
Όταν ο μακαριστός  Αρχιμ. Παύλος Νικηταράς έγραφε με τον πόνο της απώλειας του πνευματικού του πατέρα  Αγίου Αμφιλοχίου Πάτμου αλλά και με την βεβαιότητα της αγιοσύνης του το βιβλίο:  «Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής »
ανέμενε την μέρα που το βιβλίο  του  θα έφερε τον   τίτλο της Αγιοκατάξεως του Γέροντα Αμφιλόχιου ως :
«Ο  Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου». 
Έτσι  και έγινε.
  Στην έβδομη  εξαίρετη έκδοση του βιβλίου επαυξημένη και αναθεωρημένη από τον πρώην Πατριαρχικό Έξαρχο Πάτμου Αρχιμ. Αντίπα Νικηταρά .
 Μια έκδοση που περιλαμβάνει και  την Ακολουθία και τον Παρακλητικό Κανόνα στον Άγιο Αμφιλόχιο και  μέσα στα άλλα αποκαλυπτικά  διαβάζουμε  και το εξής κείμενο από τον επιμελητή της εκδόσεως :
«.....Μεγάλωνα καὶ εἶχα τὸν Γέροντα βοηθὸ και σκεπαστὴ στοὺς πειρασμοὺς τῆς νεότητὸς μου. Ἡ μητέρα μου πρὸς ἐπίρρωση σημαντικῶν φράσεων ἒλεγε συχνά: «τὸ εἶπε ὁ Γέροντας!…»
Ἀνασυνέθετα τήν ἀσκητική του πορεία καί ἁρμολογοῦσα καὶ  σχηματοποιοῦσα τὸ ἰδιαίτερα  πολυπράγμον ἒργο του. 
Ἂκουγα γιά τόν Ἃγιο Γέροντά μας ἀπὸ τὸν ἀγωνιστὴ θεῖο μου Γέροντα Παῦλο Νικηταρᾶ , ἀπὸ τὴν μητέρα μου , ἀπὸ Σεβασμιώτατο  Γάνου καί Χώρας Ἀμφιλόχιο , ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Δοχειαρίτη Γρηγόριο, ἀπό τὸν πατέρα μου Νικόλαο ποὺ τὸν εὐλαβοῦνταν πολὺ, τὸν λόγιο πατέρα Ναυκράτιο, τοὺς πατέρες προηγούμενο Ἀρχ. Ἀμφιλόχιο καί Ἀρχ. Πρόχορο ,τὸν μακαριστὸ πατέρα Σάββα τῆς Καλύμνου , τὸν ἐπονομαζόμενο  Γέροντα τῶν δακρύων, τὴν Γερόντισσα Χριστονύμφη καὶ τὶς μοναχὲς τῆς ἱερᾶς μονῆς Εὐαγγελισμοῦ, τὶς μοναχὲς τῆς ἱερᾶς μονῆς Παναγίας Ἐλεούσης Ρότσου,  τήν μοναχή Ξένη, τὴν μανούλα Μαρίκα Κουφάκη, καί πλῆθος λοιπῶν πνευματικῶν τέκνων τοῦ Ἁγίου ποὺ μοῦ διηγοῦνταν τὴν ὠφέλειαν των 
Ὀ γέροντας Παῦλος μοῦ εἶχε ἐκμυστηρευθῆ τόσα πολλά γιὰ τὸν Ἃγιο. Ὀ Ἃγιος ἐνέπνεε τήν Ἱεραποστολή, ὀ Ἃγιος παιδαγωγοῦσε, ὁ Ἃγιος ξεσήκωνε μέ ὁλόθερμα καρδιακά λόγια, ὁ Ἃγιος ὁραματιζόταν, μετέδιδε τήν εὐλάβεια, τόν ἀληθῆ σεβασμό, αναζωπύρωνε τό εἶναι μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς εὐχῆς καὶ μὲ τὴν μοναδική του ἀγάπη πρὸς τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Χριστοῦ ποὺ λάτρευε. Εἶναι μιά μυστική καὶ ἂρρητη σχέση πού δέν ἐρμηνεύεται...»
Ἀρχιμ. Ἀντίπας Νικηταρᾶς

25 Ιουλίου, 2019

ΠΛΗΓΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δὲν ὑπάρχει πιὸ πολύτιμο πράγμα γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῶν μελῶν της.
    Εἶχαν χωριστεῖ σὲ φατρίες οἱ Χριστιανοὶ τῆς Κορίνθου καὶ βρίσκονταν σὲ διαρκὴ διαμάχη καὶ διαφωνία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ πόνο ψυχῆς τοὺς γράφει: «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα». Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ὁμολογεῖτε ὅλοι τὴν ἴδια πίστη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας διαφωνίες καὶ διαιρέσεις. Αὐτὴ ἡ ἔντονη προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν γιὰ ἑνότητα μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ὑπογραμμίσουμε, πρῶτον, πόσο μεγάλη πληγὴ ἀποτελεῖ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητος μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ, δεύτερον, πῶς μπορεῖ νὰ ἀποφευχθεῖ μία τέτοια θλιβερὴ κατάσταση. 

 1. «Μεμέρισται ὁ Χριστός;» 

 Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅταν τὰ μέλη της δὲν εἶναι ἑνωμένα, τότε παρουσιάζεται ὁ Χριστὸς κομματιασμένος! Εἶναι τραγικό, ἀλλὰ εἶναι ἀλήθεια: Κάθε διαίρεση μεταξὺ τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ πρωτίστως καίριο πλῆγμα καὶ προσβολὴ ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ διαμαρτύρεται ἔντονα ὁ θεῖος Ἀπόστολος: «Μεμέρισται ὁ Χριστός;». Κομματιάστηκε λοιπὸν ὁ Χριστός; Εἶναι δυνατὸν νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ ἴδιο ἅγιο Ποτήριο καὶ νὰ εἴμαστε διασπασμένοι; «Εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν» (Α΄ Κορ. ι΄ 17). Ἕνας εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος, γι’ αὐτὸ ἕνα σῶμα εἴμαστε οἱ πολλοί. Ἂς θυμηθοῦμε πῶς ζοῦσαν ἐκεῖνοι οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων: «Τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία», ἀναφέρουν οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» (δ΄ 32), κάνοντας φανερὸ ὅτι ὅλοι οἱ πιστοὶ εἶχαν ἁρμονικὴ καὶ ἀδιάσπαστη ὁμοφροσύνη‧ ἦταν μιὰ ψυχὴ καὶ μιὰ καρδιά! Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ διάσπαση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ διαιρέσεις καὶ διαφωνίες μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν ἔχουν ἀρνητικὸ ἀντίκτυπο καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Πῶς νὰ πιστέψουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, ὅταν βλέπουν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ βρίσκονται σὲ διαμάχη καὶ ἀντίθεση; Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς προέτρεψε τοὺς μαθητές του νὰ διατηρήσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἑνότητα μεταξύ τους λέγοντας: «Ἐν τούτῳ γνώ- σονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»· δηλαδή, ἀπ’ αὐτὸ θὰ μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ἀπὸ τὸ ἂν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας (Ἰω. ιγ΄ 35). 

 2. H θεραπεία τῆς πληγῆς 

 Εἶναι ὁλοφάνερη καὶ ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὁμοφροσύνη καὶ τὴν ἑνότητα μεταξύ μας καὶ νὰ ἀποφεύγουμε καθετὶ ποὺ δημιουργεῖ διαιρέσεις καὶ ἀντιπαλότητες μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ὅμως θὰ γίνει αὐτό; Πρῶτον μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Ἂν ἐξετάσουμε τὸν βαθύτερο λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ μας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι λείπει ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἀντὶ αὐτῆς παρουσιάζεται ὁ ἐγωισμός, ὁ ὁποῖος σὰν δυναμίτης τινάζει στὸν ἀέρα τὸ οἰκοδόμημα τοῦ νηφάλιου διαλόγου καὶ τῆς ἁρμονικῆς συνεργασίας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς παρακινεῖ νὰ ἐγκολπωθοῦμε τὴν ἀρετὴ αὐτὴ ὑποτασσόμενοι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Πάντες ἀλλήλοις ὑποτασσόμενοι τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 5). Κι ἕνα δεύτερο σημεῖο ἀπαραίτητο γιὰ τὴ διασφάλιση τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ὑπακοή μας στὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἑνότητα ἂν δὲν ἀκολουθοῦμε τὴν πίστη καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ αὐτοσχεδιάζουμε σὲ ζητήματα Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς. «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. δ΄ 5), λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτὴν τὴν «μίαν πίστιν» καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ μᾶς παραδόθηκε καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ ἀκολουθήσουμε. Ἂν αὐτὴ τὴν πίστη ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος καὶ μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἔχουμε ὡς βάση στερεὴ καὶ ἀκλόνητη, τότε πράγματι θὰ λέγουμε «τὸ αὐτὸ πάντες» καὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν μεταξὺ μας διαφωνίες καὶ ἀντεγκλήσεις. 
 ❁ ❁ ❁ 
 Δὲν ὑπάρχει πιὸ πολύτιμο πράγμα γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῶν μελῶν της. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, λίγο πρὶν ἀκολουθήσει τὴν πορεία τῆς σταυρικῆς του θυσίας, προσευχήθηκε γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν του καὶ μάλιστα προέβαλε ὡς πρότυπο ἑνότητος τὴν κοινωνία τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅπως εἶναι ἑνωμένοι ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ μιὰ ἄρρηκτη ἑνότητα καὶ ἀγαπητικὴ κοινωνία, ἔτσι καλούμαστε νὰ ζοῦμε καὶ οἱ πιστοὶ Χριστιανοί.
 Ἂς ἐξαφανίσουμε λοιπὸν κάθε αἰτία διαμάχης καὶ χωρισμοῦ κι ἂς παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ὕψιστη δωρεὰ τῆς ἑνότητος γιὰ νὰ οἰκοδομοῦνται οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ δοξάζεται τὸ πανάγιον ὄνομά του.Ο ΣΩΤΗΡ2049

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος – Δείτε σπάνιες φωτογραφίες του

https://www.dogma.gr/diafora/san-simera-gennithike-o-gerontas-pa%CE%90sios-deite-spanies-fotografies-tou/104633/
25 Ιουλίου 2019


Σαν σήμερα 25 Ιουλίου γεννήθηκε ο άγιος Παΐσιος. Ο Αγιορείτης μοναχός που με τις προφητείες του και τα σύγχρονα θαύματά του και  τον ταφο του υπάρχει ακόμη ανάμεσά μας.

Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης. ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Αγνωστες πτυχές από τη ζωή του Γέροντα Παΐσιου, αλλά και σπάνιες φωτογραφίες από τον καιρό που ήταν ακόμη κοσμικός και έφερε το όνομά Αρσένιος Εζνεπίδης έφεραν στο φως της δημοσιότητας οι συγγενείς του από την Κόνιτσα του νομού Ιωαννίνων.

Μια πινακίδα που αναγράφει «πατρική οικία Γέροντα Παϊσίου»,οδηγεί στο σπίτι της οικογένειας Ενζεπίδη, όπου και υπάρχουν ακόμα φωτογραφίες του γέροντα, οικογενειακά κειμήλια και προσωπικά αντικείμενα του Αγιορείτη μοναχού.

Ο μεγαλύτερος αδελφός του γέροντα, ο 95χρονος τότε Ραφαήλ Εζνεπίδης, έλεγε εν έτη 2013 για τον αδελφό του: «Ο Παΐσιος είναι σε μεγάλο κόσμο» ενώ η σύντροφός του ανέφερε: «Εμείς τον γέροντα Παΐσιο, τον θυμόμαστε σαν οικογένειά μας. Εκανε δουλειές του σπιτιού. Μετά έφυγε για το Αγιο Ορος».


«Ο γέροντας ήταν αεικίνητος, σβέλτος»

Αυτό έλεγε ο ανιψιός του, αποκαλύπτωντας την ιστορία του σπιτιού, στο οποίο πριν από το 1922 έμεναν Τούρκοι και δόθηκε στην οικογένεια Εζνεπίδη με την ανταλλαγή.


Στο δίπλα δωμάτιο υπάρχουν ακόμα τα κρεβάτια που κοιμόταν η οικογένεια από τότε. Ο γέροντας έμεινε σε αυτό το σπίτι μέχρι τα 18 του, που κατατάχθηκε ασυρματιστής στο στρατό. Για του λόγου το αληθές μια φωτογραφία στον τοίχο, που είναι στα χακί, εν έτει 1948, δείχνει τον στρατιώτη Αρσένιο Εζνεπίδη. Ο ανιψιός του, μάλιστα, είχε αποκαλύψει και ένα άγνωστο περιστατικό από την εφηβική ηλικία του γέροντα.


«Ηταν τότε στον πόλεμο, που οι Δυτικοί προπαγάνδιζαν τη θεωρία του Δαρβίνου και κάποιος του την ανέφερε. Τότε ο γέροντας απάντησε πως μπορεί ο Χριστός να έχει ανθρώπινη μορφή. Αργότερα πήγε στο εκκλησάκι στο λόφο, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του και προσευχήθηκε βαθιά. Τότε του εμφανίστηκε ο Χριστός με ανθρώπινη μορφή και του είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».

Οι κάτοικοι της περιοχής συχνά μιλούν για τον γέροντα και το πώς τους είχε βοηθήσει σε διάφορες στιγμές της ζωής τους.

«Οταν είχε αρρωστήσει το παιδί της θείας μου, είχε πάρει νερό από τη βρύση και σταύρωσε το παιδί. Ο πυρετός έπεσε αμέσως. Το πιστεύω ότι ο γέροντας βοήθησε. Στο χωριό βοηθούσε όλο τον κόσμο. Είχε ένα κουτάκι στο οποίο μάζευε λεφτά για τους φτωχούς» αφηγείται η Γεωργία Κίτσου.

Ο πατέρας Κοσμάς, είναι μοναχός εδώ και 60 χρόνια στην Κόνιτσα και είχε αφηγηθεί μια ιστορία που έλεγε ο γέροντας συχνά. «Εφευγε από το μοναστήρι και πήγαινε σε μια σπηλιά κάτω χαμηλά. Εκεί είχε πόλεμο με τον διάβολο. Του παρουσιάστηκε και ο ίδιος ο γέροντας είχε εξομολογηθεί πως θέλησε να τον γκρεμίσει. Αυτός συνέχισε να προσεύχεται».


Πηγή πληροφοριών οδοιπορικού: Εφημερίδα Παραπολιτικά

Φωτογραφίες: paisios.gr

24 Ιουλίου, 2019

Άγιος Θεόφιλος: Ο Νεομάρτυρας από τη Ζάκυνθο

θεόφιλος

Ο Άγιος Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1617 μ.Χ. και ήταν ωραίος και ρωμαλέος στο σώμα.

Ο Άγιος Θεόφιλος, εργαζόμενος σαν ναυτικός δεν θέλησε να υπηρετήσει σε τούρκικο πλοίο. Εναντιούμενος στη θέληση του Τούρκου πλοιάρχου, συκοφαντήθηκε απ’ αυτόν, ότι δήθεν είχε φορέσει τούρκικο κάλυμμα στο κεφάλι του. Οδηγήθηκε βίαια στον κριτή, όπου με κολακείες και φοβερισμούς προσπαθούσαν να τον εξισλαμίσουν. Ομολογώντας με θάρρος τον Χριστό ο Θεόφιλος, περιτμήθηκε με τη βία από τους Τούρκους, που θέλησαν να τον στείλουν δώρο στο παλάτι του Σουλτάνου.
Ο Θεόφιλος όμως, όταν ακόμα ήταν στη Χίο, απόδρασε και πήγε στη Σάμο, όπου παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα. Όταν επανήλθε στη Χίο, οι Τούρκοι τον αναγνώρισαν και αφού τον συνέλαβαν τον οδήγησαν στον κριτή. Ο κριτής, βλέποντας τον Θεόφιλο να εμμένει στην πίστη του τον καταδίκασε σε θάνατο δια πυρός. Απτόητος ο γενναίος αυτός μάρτυρας της πίστης μας, έκανε το σημείο του σταυρού και είπε «στα χέρια σου Χριστέ μου παραδίδω την ψυχή μου». Και μπήκε μόνος του στη φωτιά, όπου παρέδωσε στον αγωνοθέτη Θεό την αγία ψυχή του στις 24 Ιουλίου 1635 μ.Χ.
Τα εναπομείναντα από τη φωτιά λείψανα του, αγοράστηκαν από χριστιανούς και εναποτέθηκαν με τιμές στον ναό του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου στη Χίο.
Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε πρώτα ο Γεώργιος Κορέσιος ο Χίος.

ΣΚΑΝΔΑΛΟΘΗΡΕΣ Η ΧΡΙΣΤΟΘΗΡΕΣ ?


Ο Χριστός, εἶναι ποὺ βαθιὰ καὶ πραγματικὰ ἀποζητοῦν οἱ ἄνθρωποι.
Θὰ μποροῦσε κανεὶς κάλλιστα νὰ τὸ χαρακτηρίσει κοινωνικὸ σύμπτωμα. Γενικευμένη δηλαδὴ κοινωνικὴ τάση καὶ ροπὴ μεγάλης μερίδας τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. 
Ὁ λόγος γιὰ τὴν προτίμηση ποὺ δείχνει μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων στὸ νὰ ἀσχολεῖται διαρκῶς καὶ μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον μὲ ἐπουσιώδεις καὶ μὴ ὑγιεῖς ἐκδηλώσεις συγκεκριμένων ὁμάδων ἀνθρώπων γενικὰ ἢ κάποιων «ἐπώνυμων» ἰδιαίτερα. 
Δὲν εἶναι βέβαια εὔκολο νὰ ἐντοπίσει κανένας τί προκαλεῖ αὐτὴν τὴν τάση. Οἱ ποικίλες ἀφορμὲς ποὺ παρέχουν κάποια προβεβλημένα στὸν δημόσιο βίο πρόσωπα ἢ ἡ δίψα τῶν ἀνθρώπων γιὰ σκάνδαλα καὶ ἀτασθαλίες, ὁδηγοῦν κάποιους στὸ νὰ δημοσιοποιοῦν ἢ καὶ νὰ κατασκευάζουν ἀντίστοιχα γεγονότα; 
Γεγονὸς εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ ποὺ γιὰ περιεχόμενό τους δὲν ἔχουν τίποτε ἄλλο παρὰ δημοσιεύματα καὶ φωτογραφίες ἀπὸ τὴν ἰδιωτικὴ καὶ μάλιστα τὴν προκλητικὴ ζωὴ ἐπώνυμων ἀνθρώπων. Ὁλόκληρα σχεδὸν δελτία εἰδήσεων προβάλλουν ὡς εἰδήσεις ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν κοινὴ γνώμη λεπτομέρειες τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς τέτοιων ἀνθρώπων. Σκανδαλοθηρικὲς ἐφημερίδες, σκανδαλοθηρικὰ δημοσιεύματα καὶ ἀνταποκρίσεις μὲ πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικὸ ἔρχονται νὰ καλύψουν αὐτὴ τὴν ἀκόρεστη δίψα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου γιὰ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἀξιοπερίεργη συμπεριφορὰ καὶ πολιτεία κάποιων προβεβλημένων ἀνθρώπων. Καὶ εἶναι πράγματι ν’ ἀπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν κατάπτωση μιᾶς κοινωνίας ποὺ ἀγνοεῖ καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ οὐσιώδη καὶ ἐπιμένει νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὰ ἀσήμαντα καὶ νὰ μὴν ἀγανακτεῖ μὲ τὴ φροντίδα κάποιων, οἱ ὁποῖοι ἐργολαβικὰ ἔχουν ἀναλάβει νὰ ἀποπροσανατολίζουν τὴν κοινὴ γνώμη παρέχοντας διαρκῶς σκανδαλιστικὲς λεπτομέρειες ἀπὸ τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία σύγχρονων εἰδώλων. Κοινωνικὴ κατάπτωση; Καλοσχεδιασμένος ἀποπροσανατολισμός; Ἄμεση ἢ ἔμμεση ἀρνητικὴ διαφήμιση ποὺ προσπορίζει ἀμύθητα ποσά; Δὲν εἶναι εὔκολο ν’ ἀπαντήσει κανείς, μιὰ καὶ συνήθως συνεξυπηρετοῦνται ὅλα τὰ παραπάνω. Τὸ θλιβερὸ δὲν εἶναι ὅτι προσφέρεται μιὰ τέτοιου εἴδους σκανδαλοθηρικὴ δημοσιογραφία ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βρίσκει ἀνταπόκριση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο, κάτι ὄντως ἐντυπωσιακό, κάτι ἀξιέπαινο καὶ ἀξιοπρόσεκτο νὰ προβληθεῖ καὶ νὰ διαδοθεῖ ὡς εἴδηση, παρὰ μόνο σκουπίδια, παρεκτροπὲς καὶ διαφθορά. Δὲν εἶναι πρωτοφανὲς τὸ φαινόμενο. Σκανδαλοθῆρες ἢ χριστοθῆρες;Καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ ἄνθρωποι ἔδειχναν πάντοτε περιέργεια γιὰ τέτοια πράγματα. Ὅμως τότε οὔτε τὰ μέσα ὑπῆρχαν, οὔτε εἶχε μεταβληθεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο σὲ κερδοσκοπικὴ ἐπιχείρηση. Σήμερα ἔχει γίνει παγκόσμια βιομηχανία, ποὺ σκοπό της ἔχει νὰ ὑποβαθμίζει τὰ καίρια καὶ οὐσιώδη καὶ νὰ προβάλλει τὰ ἀσήμαντα, τὰ μηδαμινὰ καὶ τιποτένια. Τραγικό! 
 ❁ ❁ ❁ 
 Δὲν φτάνει ὅμως μόνο νὰ ἐπισημαίνουμε ὅτι ζοῦμε σὲ ἐποχὴ παραφροσύνης. Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ ὑπογραμμίζουμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ χρόνους παραπληροφορήσεως καὶ κακοπληροφορήσεως. Εἶναι καιρὸς ὅσοι ἀγανακτοῦμε ἢ προβληματιζόμαστε ἀπὸ τὴ διαστροφὴ τῆς ἐποχῆς μας νὰ στραφοῦμε μὲ μεγαλύτερο καὶ βαθύτερο ἐνδιαφέρον πρὸς τὸν Χριστό, «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. α΄ 9). Νὰ ἐντρυφήσουμε στὴ ζωή του. Νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ διαδώσουμε τὰ λόγια του. Τὴ διδασκαλία του. Νὰ ζήσουμε καὶ νὰ φανερώσουμε τὴν ἁγία ζωή του. Αὐτὸ εἶναι ποὺ λείπει ἀπὸ τὴ σύγχρονη κοινωνία μας. Αὐτός, ὁ Χριστός, εἶναι ποὺ βαθιὰ καὶ πραγματικὰ ἀποζητοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ὅσο ἡ ἐνασχόλησή μας καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας εἶναι στραμμένα στὴ ζωὴ καὶ τὶς ἐκτροπὲς τῶν ἄλλων, τόσο καὶ ἀποπροσανατολιζόμαστε ἀπὸ τὸν μοναδικὸ προορισμό μας καὶ ἀπὸ τὴν οὐσία ποὺ πρέπει νὰ διέπει τὴ ζωή μας. Καὶ συμβαίνει νὰ θαμπωνόμαστε ἀπὸ δυνατὰ ἀποπροσανατολιστικὰ φῶτα κι ἔτσι νὰ χάνουμε τὴ δυνατότητα νὰ διακρίνουμε σωστὰ τὰ πράγματα γύρω μας καὶ τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Αὐτὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται διαρκῶς ὁ πολὺς κόσμος σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τόσο χαρακτηριστικὰ διατύπωσε ὁ σοφὸς Σολομών: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. α΄ 2). Καὶ εἶναι ἑπομένως χρέος μας ὄχι ἁπλῶς νὰ καταδικάζουμε τὴν ἐπικρατοῦσα κοινωνικὴ ἐκτροπή, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴ διόρθωσή της. Νὰ πάψουμε νὰ τρεφόμαστε πρῶτα ἐμεῖς ἀπὸ τὰ σκουπίδια καὶ τὶς ἀθλιότητες τῶν σκανδαλοθηρικῶν εἰδήσεων, καὶ νὰ φανερώνουμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ πεινοῦν γι’ αὐτὴν χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν καὶ τὴν ἀναζητοῦν ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει.Ο ΣΩΤΗΡ2049

23 Ιουλίου, 2019

Με λαμπρότητα τα εγκαίνια του Ενοριακού Πνευματικού Κέντρου Αφυσσού


23/07/2019
Με κάθε επισημότητα εγκαινιάστηκε το απόγευμα της Κυριακής 21 Ιουλίου 2019 το Ενοριακό Πνευματικό Κέντρο Αφυσσού, το οποίο αποτελούσε επιθυμία ετών των κατοίκων της περιοχής.
Τα εγκαίνια τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ Ευστάθιος. Μετά την κοπή της κορδέλας και την είσοδο των παρευρισκόμενων στο κτήριο, ο σεπτός Ποιμενάρχης μας συνεχάρη όλους όσοι συνέβαλαν στο θεάρεστο αυτό έργο υπογραμμίζοντας το πνεύμα ομόνοιας που πρέπει να επικρατεί σε κάθε κοινωνία, ως βασικός παράγοντας προόδου.
Για την ολοκλήρωση του έργου και την σπουδαιότητά του για την τοπική κοινωνία, μίλησαν στη συνέχεια ο πρώην Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αφυσσού «Οι Διόσκουροι» κ. Νίκος Μαλικώτσης, η εκπρόσωπος του Τμήματος Γυναικών κ. Παναγιώτα Μητροπούλου και ο νυν Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γεώργιος Γιαννακόπουλος, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να επισημάνουν και τη σημαντική προσφορά του εφημέριου του χωριού π. Θεόδωρου Χάρακα όπως και του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η συντονίστρια της εκδήλωσης, εκπαιδευτικός κα Δέσποινα Παπαδοπούλου, ανέγνωσε ένα σύντομο ιστορικό της Ενορίας Αφυσσού, το οποίο που επιμελήθηκε ο επίσης εκπαιδευτικός Νικόλαος Κουφός.
Στη συνέχεια οι γυναίκες του χωριού προσέφεραν σε όλους γλυκίσματα που είχαν φτιάξει με μεράκι για την ημέρα αυτή.
(φωτογραφίες: apela.gr)