Ἀπρόσδεκτη καὶ εὐπρόσδεκτη θυσία.

ΘΥΣΙΑ  ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΗ  ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΕΚΤΗ.

Τὰ δύο πρῶτα παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας,

 ὁ Κάιν καὶ ὁ Ἄβελ, ἀκολούθησαν διαφορετικὰ ἐπαγγέλματα. Ὁ Κάιν ἔγινε γεωργὸς καὶ ὁ Ἄβελ

ποιμένας προβάτων.

Ὅταν ἔλαβαν τὶς  ἀπαρχὲς τῶν κόπων τους,

 ὁ ἕνας ἀπὸ   τὸ χωράφι του καὶ ὁ ἄλλος

 ἀπὸ τὸ κοπάδι του, διδαγμένοι ἀπὸ 

τοὺς γονεῖς  τους νὰ προσφέρουν

 θυσία στὸ Θεό, δὲν παραμέλησαν νὰ προσφέρουν κι  αὐτοὶ στὸ Θεὸ τὴ 

θυσία τους.

Εἶναι ἐπαινετοὶ ὡς πρὸς τὸ ὅτι προσ-

έφεραν τὴ θυσία τους ὄχι μετὰ ἀπὸ

ἑβδομάδες ἢ ἀπὸ μῆνες, ἀλλὰ «μεθ᾿

ἡμέρας», μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες.

Ἀλλὰ  δὲν εἶναι ἐπαινετοὶ καὶ οἱ 

δύο ὡς πρὸς  τὸ πῶς προσέφεραν 

τὴ θυσία τους.

Ὁ Κάιν προσέφερε τὴn θυσία του στὸ Θεὸ

βιαστικά, τυπικὰ καὶ πρόχειρα. Ἐνῶ ὁ

Ἄβελ τὴν προσέφερε μὲ πολλὴ ἐπιμέ-

λεια, μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη, διαλέ-

γοντας ἀπ᾿ τὸ κοπάδι του τὰ καλύτερα

ἀρνάκια, τὰ ἄριστα τῶν ἀρίστων σὲ ποι-

ότητα.

«Καὶ ἐπεῖδεν ὁ Θεὸς ἐπὶ Ἄβελ καὶ ἐπὶ

τοῖς δώροις αὐτοῦ, ἐπὶ δὲ Κάϊν καὶ ἐπὶ

ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε» (Γεν.

δ΄ 4-5).

Ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν εὔνοια καὶ τὴν εὐα-

ρέσκειά Του γιὰ τὴ θυσία τοῦ Ἄβελ, ἐνῶ

τὴ θυσία τοῦ Κάιν, ποὺ μὲ προχειρότη-

τα καὶ τυπικότητα προσφέρθηκε, δὲν

τὴν πρόσεξε.

Ποιὲς θυσίες ζητάει λοιπὸν ἀπὸ μᾶς ὁ

Θεός;

Πότε οἱ θυσίες ποὺ Τοῦ προσφέ-

ρουμε γίνονται εὐπρόσδεκτες καὶ πότε

εἶναι ἀπρόσδεκτες;

Τὸ πρῶτο ποὺ μᾶς ζητάει εἶναι νὰ

ἔχουμε τὴ συναίσθηση ὅτι δὲν εἶναι δι-

κά μας αὐτὰ ποὺ Τοῦ προσφέρουμε,

ἀλλὰ δικά Του.

Δὲν δίνουμε ἐμεῖς δῶρο

στὸ Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ

λαμβάνουμε καὶ Τοῦ ἀντιπροσφέρου-

με. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν...», λέει ὁ λει-

τουργὸς ἱερέας στὸν καθαγιασμὸ τῶν

Τιμίων Δώρων. Αὐτὰ τὰ δικά Σου δῶρα

ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὰ δικά Σου ἀγαθά,

Σοῦ προσφέρουμε. Γι᾿ αὐτὸ διαλέγουμε,

ὅπως ὁ Ἄβελ, τὰ καλύτερα, αὐτὰ ποὺ

ἁρμόζουν στή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ

καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς χρειάζονται

καὶ θέλουμε νὰ τὰ ξοδέψουμε.

Τὸ δεύτερο ποὺ ζητάει ἀπὸ μᾶς ὁ

Θεὸς εἶναι νὰ ἔχουμε τὴ συναίσθηση

ὅτι κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν ἀνήκουμε στὸν

ἑαυτό μας, ἀλλὰ στὸ Θεό. «Οὐκ ἐστὲ

ἑαυτῶν» (Α΄ Κορ. ς΄ 19). Ἄρα ἡ πιὸ εὐά-

ρεστη θυσία ποὺ μποροῦμε νὰ Τοῦ

προσφέρουμε εἶναι νὰ προσφέρουμε

τὸν ἑαυτό μας «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν,

εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρεί-

αν ἡμῶν», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος

Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή

του. Σᾶς προτρέπω, ἀδελφοί, νὰ προσ-

φέρετε τὰ σώματά σας σὰν σὲ θυσια-

στήριο θυσία ζωντανή, ἁγία, εὐάρεστη

στὸ Θεό, χρησιμοποιώντας τὰ μέλη σας

ὡς ὄργανα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἁγί-

ων πράξεων καὶ ποτὲ ὡς ὄργανα ἁμαρ-

τίας. Αὐτὴ ἡ θυσία εἶναι ἡ μόνη κατάλ-

ληλη καὶ καθαρὴ πνευματικὴ λατρεία,

αὐτὴ ποὺ γίνεται μὲ τὶς λογικὲς δυνάμεις

τοῦ ἀνθρώπου (Ρωμ. ιβ΄ [12] 1).

Ἐπίσης δέχεται ὁ Θεὸς τὶς θυσίες, ποὺ

προσφέρονται μὲ ἐσωτερικὴ συντριβὴ

καὶ εἰλικρινὴ μετάνοια.

«Θυσία τῷ Θεῷ  πνεῦμα συντετριμμένον»

 (Ψαλ. ν΄ [50]19). 

Νὰ θυμηθοῦμε τὸν Φαρισαῖο ποὺ

προσευχήθηκε μὲ ὑπερήφανη καρδιά,

μὲ κομπασμὸ καὶ ἀλαζονικὴ ἐπίδειξη. Ἡ

προσευχή του δὲν εἰσακούστηκε ἀπὸ

τὸν Θεό. Ἐνῶ ἡ προσευχὴ τοῦ Τελώνη,

ποὺ προσευχήθηκε μὲ συντριμμένη καὶ

ταπεινὴ καρδιά, εἰσακούστηκε.

Ἀκόμη δέχεται ὁ Θεὸς τὶς θυσίες ποὺ

προσφέρονται μὲ αἰσθήματα βαθύτα-

της εὐγνωμοσύνης. «Οὔτε ἡ τῶν ἀλό-

γων προσκομιδή, οὔτε ἡ ἀπὸ τῶν τῆς

γῆς καρπῶν προσαγωγὴ ζητεῖται παρὰ

τῷ Δεσπότῃ, ἀλλ᾿ ἡ τῆς γνώμης διάθε-

σις μόνον», σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσό-

στομος (ΕΠΕ 2, 526). Ὁ ἅγιος Θεὸς

εὐαρεστεῖται, ὅταν Τοῦ προσφέρουμε

τὸ δῶρο μας μὲ εὐγνώμονα διάθεση·

ὅταν Τοῦ λέμε τὸ «εὐχαριστῶ» μέσα

ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ὅταν ὁμολογοῦμε

τὶς εὐεργεσίες Του καὶ Τὸν εὐχαριστοῦμε

γι᾿ αὐτές.

Ὁ ἅγιος Θεὸς δέχεται ὡς θυσία καὶ τὴν

ὁλοπρόθυμη ὑπακοή μας στὸ ἅγιο θέ-

λημά Του καὶ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη ποὺ

δείχνουμε στὸ συνάνθρωπό μας.

Ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ μᾶς προτρέ-

πει νὰ μὴ λησμονοῦμε νὰ κάνουμε ἀγα-

θοεργίες καὶ νὰ μοιραζόμαστε μὲ τοὺς

ἄλλους τὰ ἀγαθά μας, διότι μὲ τέτοιες

θυσίες εὐχαριστεῖται ὁ Θεὸς καὶ ὄχι μὲ

θυσίες ἀλόγων ζώων (Ἑβρ. ιγ΄ [13] 16).

Tέλος, νὰ μὴν παραλείψουμε ὅτι ὁ

Θεὸς δὲν δέχεται τὴ θυσία μας, ἂν εἴμα-

στε σὲ ἔχθρα μὲ τοὺς συνανθρώπους

μας. Θέλει πρῶτα νὰ συμφιλιωθοῦμε

μὲ τὸν ἀδελφὸ μὲ τὸν ὁποῖο πικραθή-

καμε, καὶ μετὰ νὰ Τοῦ προσφέρουμε

τὸ δῶρο μας. «Ἐὰν οὖν προσφέρῃς

τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον

κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει

τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου

ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπα-

γε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου,

καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν

σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).

Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι προσέχει πιὸ

πολὺ ἂν εἴμαστε συμφιλιωμένοι μὲ τοὺς

συνανθρώπους μας, ἂν εἶναι ἁγνὰ τὰ

ἐλατήριά μας, προσέχει τὴν προαίρε-

ση τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ἐσωτερικὴ διά-

θεσή μας, προσέχει μὲ τί αἰσθήματα

προσφέρουμε τὴ θυσία μας, 

καὶ ἀνάλογα εἶναι ἐνώπιόν Του

 εὐπρόσδεκτη ἢ  ἀπρόσδεκτη.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''Ο ΣΩΤΗΡ'' 2161.