Ἡ ἀληθινὴ πίστη

 Οἱ Πατέρες στόν σύγχρονο κόσμο.

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης. 

 Ο Χριστός μας δὲν ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ τὸν διακονήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ γιὰ νὰ διακονήσει ὁ ἴδιος μὲ τὴν ταπείνωσή Του κάθε ἀνήμπορο καὶ ἐμπερίστατο ἀδελφό μας. Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων ἔχουμε παρεξηγήσει ἢ παρερμηνεύσει τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας ἀπαιτώντας συνεχῶς ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς δίνουν τὰ πάντα χωρὶς ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε ἔστω καὶ ἐλάχιστο κάτι γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας. 
Ζοῦμε ἴσως σὲ μία κοινωνία χωρὶς Θεὸ ποὺ ἡ θυσία γιὰ τὸν ἄλλον εἶναι κάτι τὸ ἔξωπραγματικὸ ἐφόσον ὁ ἑαυτός μας εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλους καὶ πρέπει ὅλοι νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν. Εἶναι, δηλαδή, μὲ ἁπλὰ λόγια, ὑποχρεωμένοι ἀπέναντί μας. Ὅλα αὐτὰ μᾶς τὰ ἀνατρέπει ἕνας σύγχρονος κρατούμενος σὲ κλειστὲς φυλακὲς στὴ Ρουμανία στὴ δεκαετία τοῦ 1960 ἐπὶ Κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ὁ Ρουμάνος Νικόλαος Στάινχαρντ. Τὰ λόγια του εἶναι καρδιακὰ καὶ πραγματικά. Δὲν μιλάει θεωρητικὰ καὶ ἀόριστα. Μιλάει μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία του καὶ μᾶς διδάσκει πολλά. Μᾶς προβληματίζει καὶ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν πραγματικότητα. Ὅλα εἶναι καταστάλαγμα τῆς δοκιμασίας του σὲ ἕνα φριχτὸ κο- λαστήριο ποὺ τὸν ἔκανε πιὸ δυνατὸ πνευματικά, ἀλλὰ καὶ ὠφέλιμο γιὰ τοὺς συνανθρώπους του. Ἂς τὸν ἀφουγκραστοῦμε. Θὰ πάρουμε καὶ ἐμεῖς δύναμη καὶ πολλὰ διδάγματα: «Δὲν πρέπει νὰ περιοριζόμαστε σὲ κούφια λόγια, θεωρώντας πὼς οἱ φτωχοὶ καὶ πονεμένοι ὑπάρχουν μόνο στὴ φαντασία μας, ἀλλὰ πρέπει νά ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, τὸν διπλανό μας, αὐτὸν ποὺ ὑποφέρει μπροστά μας καὶ περιμένει ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ νὰ τὸν συμπονέσουμε. Δὲν εἶναι κακὸ νὰ θέλεις γενικὰ τὸ καλό τῆς ἀνθρωπότητας καὶ νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ δίκαιο τῶν φτωχῶν καὶ τῆς ἐργατικῆς τάξης. Αὐτό, ὅμως, εἶναι τὸ εὔκολο». «Τὸ δύσκολο εἶναι νὰ μεταφέρεις τὸν παράλυτο συγκρατούμενό σου στὴν τουαλέτα τῆς φυλακῆς, νὰ δώσεις στὸν ἄρρωστο φυλακισμένο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸ κρεββάτι του, αὐτὸ ποὺ θὰ σοῦ ζητήσει, νὰ ὑπομένεις τὸ ροχαλητὸ τοῦ διπλανοῦ σου χωρὶς νὰ τὸν ξυπνήσεις, νὰ μὴν ἀποπάρεις αὐτὸν ποὺ δὲν προλαβαίνει νὰ πάει στὴν τουαλέτα τὴ νύχτα, καὶ νὰ ἀκοῦς ὑπομονετικὰ τὸν ἀνυπόφορο ποὺ δὲν σταματάει νὰ διηγεῖται τὶς δυστυχίες καὶ τὸν πόνο του».
 «Τὸν διπλανό μας πρέπει νὰ βοηθήσουμε, αὐτόν ποὺ εἶναι γεμάτος πληγές, καὶ ἴσως κουσούρια, αὐθάδεια, ἀχαριστία, βρωμιά, πεῖσμα, ἀπαιτήσεις, αὐτὸν ποὺ τίποτα δὲν τὸν εὐχαριστεῖ, αὐτὸν ποὺ τὸ καλὸ ποὺ τοῦ κάναμε σίγουρα θὰ τὸ δεῖ μὲ μνησικακία καὶ εἰρωνεία, ἂν δὲν μᾶς βρίσει κι ἀπὸ πάνω».
Πρὶν ἀποφυλακισθεῖ κάνει τὸν ἀπολογισμό του: «Μπῆκα στὴ φυλακὴ τυφλὸς καὶ βγαίνω μὲ τὰ μάτια ἀνοιχτά. Μπῆκα κακομαθημένος καὶ βγαίνω γιατρεμένος ἀπὸ νάζια καὶ καμώματα. Μπῆκα νευρικὸς καὶ εὐέξαπτος, εὐαίσθητος γιὰ σαχλαμάρες, βγαίνω ἀπαθής. Πρὶν μπῶ, ὁ ἥλιος καὶ ἡ ζωὴ δὲ μοῦ ἔλεγαν τίποτα. Τώρα ξέρω ν’ ἀπολαμβάνω τὴ νοστιμιὰ μιᾶς φέτας ψωμιοῦ, ὅσο μικρὴ κι ἂν εἶναι. Βγαίνω καὶ νιώθω φίλος μὲ ὅλους καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀγαποῦν, καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ μὲ μισοῦν» (Ἀπὸ “Τό ἡμερολόγιο τῆς εὐτυχίας” τοῦ Νικολάου Στάινχαρντ, ἐκδόσεις Μαΐστρος, 2006) . Πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ ὁμολογία εἶναι συγκλονιστικὴ γιὰ ὅλους μας. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο περνάει μέσα ἀπὸ τὴ διακονία τῶν πονεμένων ἀδελφῶν μας. Ὁ Χριστὸς δὲ δίδαξε μόνο, ἀλλὰ ὑπέφερε καὶ ὁ ἴδιος δίνοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή Του γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ παράδειγμα τῆς ὑπέρτατης θυσίας. Ἡ σωτηρία μας δὲν ἐξαντλεῖται μέσα ἀπὸ διαβάσματα, ἐξωτερικὲς προσευχὲς καὶ πομπώδεις ἀγαθοεργίες. Πρέπει νὰ κατανοήσουμε βαθιὰ μέσα μας ὅτι ἡ σωτηρία περνάει μέσα ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό μας καὶ μέσα ἀπὸ ἔργα Πίστεως καὶ ὄχι μόνο μὲ λόγια Πίστεως. Εἶναι στὸ χέρι μας νὰ ἐφαρμόσουμε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου μας ἀκούγοντας καὶ πράττοντας τὰ θεῖα λόγια Του «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι...» (Ματθ. κ΄, 28).
ΠΕΡ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»200.