ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ!

Στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος ζεῖ. «Ζεῖ καὶ βασιλεύει»! Ἡ λαϊκὴ ψυχὴ ὄχι μόνο στὸ θέατρο τῶν σκιῶν ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε πολιτιστική της δημιουργία συμπτύσσει τοὺς καιρούς, ἑνοποιεῖ τὴν Ἱστορία καί, προκειμένου γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο, τὸν φέρνει φυσικότατα στὸ παρόν. Τὸν φαντάζεται νὰ κρατάει ἀκόντιο μὲ σταυρὸ καὶ νὰ φονεύει τὸ τέρας ἀναφωνώντας: «Βόηθα, Χριστὲ καὶ Παναγιά, νὰ σκοτώσουμε τὸν κατηραμένο ὄφι». 

 Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ, αἰώνα ποὺ ζωντάνευε ἔντονα ἡ παραπάνω εἰκόνα, ἡ Μακεδονία κατασπαρασσόταν ἀπὸ τὸν «κατηραμένο ὄφι» τῆς βουλγαρικῆς μανίας. Τὰ χωριὰ τρομοκρατοῦνταν, οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἡρωικὲς δασκάλες, ποὺ «θέριευαν τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα», κατασφάζονταν ἀνηλεῶς. 

Ἡ Μακεδονία ψυχορραγοῦσε. Στὴν Ἀθήνα, μετὰ τὸν ἄτυχο Ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο τοῦ 1897, ἐπικρατοῦσε «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή». 

Ἡ περίφημη «Μεγάλη Ἰδέα» ποὺ ἀνερρίπιζε πρὶν τὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων, εἶχε ταφεῖ βιαστικὰ κάτω ἀπὸ τὸ νεκρικὸ σάβανο τῆς πολεμικῆς πανωλεθρίας, καὶ κάθε σκέψη γιὰ ξεσηκωμὸ ξεσήκωνε μανία χλεύης, εἰρωνείας καὶ ὕβρεων. 

Οἱ δραματικὲς ἐκκλήσεις τῶν κατοίκων τῆς Μακεδονίας συναντοῦσαν τὴν παγερὴ ἀδιαφορία τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας. Τὸ ὁριστικὸ τέλος τῆς κοιτίδας τῶν δοξασμένων χρόνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ φαινόταν πολὺ κοντά. 

 Ὁ Παλαμᾶς τὸ 1902 τὸ περιέγραψε μὲ ἕνα μόνο στίχο: «σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές, οἱ πλάστρες μὲς στὴ χώρα». 

 Τότε ξανάζησε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος! Τὸ εὐγενικὸ ἀρχοντόπουλο τῆς Ἀθήνας, ὁ Παῦλος Μελᾶς, ἀξιωματικὸς τοῦ στρατοῦ, ἀψηφώντας τὶς συστάσεις τῶν ἀνωτέρων του ξεκινᾶ ἀκούγοντας μόνο τὴν ἐπιτακτικὴ φωνὴ τῆς Ἱστορίας ποὺ φώναζε: «Σῶστε τὴ Μακεδονία!...». Ποῦ πᾶς, Παῦλε; Ποῦ ἀφήνεις τὴ γλυκιά σου Ναταλία, τὰ λατρεμένα σου παιδάκια Μιχάλη καὶ Ζωή, τὴν ἀσφάλεια τῆς Ἀθήνας, τὴν ἐξασφαλισμένη σταδιοδρομία σου; 

Ἀλλὰ ὁ Παῦλος δὲν ἄκουγε τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Προχώρησε, καὶ στὶς 28 Αὐγούστου τοῦ 1904, πέρασε τὰ σύνορα καὶ ἔφτασε στὴν πανάρχαια ἑλληνικὴ γῆ τῶν Μακεδόνων. 

Ὁ ἐρχομός του σήμανε συναγερμό. Οἱ κάτοικοι ἀναθάρρησαν, τὰ ἀνταρτικὰ σώματα ὀργανώθηκαν, οἱ συμμορίες τῶν ἐχθρῶν πανικοβλήθηκαν. 

 Ὁ Παῦλος δὲν εἶχε ψευδαισθήσεις. Ἤξερε ποῦ πήγαινε. Εἶχε πλήρη συνείδηση ὅτι βάδιζε πρὸς τὴ θυσία. Μόνο ποὺ αὐτὴ ἦρθε πολὺ συντομότερα ἀπ᾿ ὅ,τι καὶ ὁ ἴδιος λογάριαζε. 

Ἑνάμιση μόνο μήνα μετὰ τὸν ἐρχομό του ἔπεσε ἡρωικὰ στὴ Στάτιστα τῆς Καστοριᾶς. 

Ἦταν 13 Ὀκτωβρίου τοῦ 1904. Ἡ εἴδηση ἔφτασε στὴν Ἀθήνα στὶς 18 Ὀκτωβρίου. Οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν ἄρχισαν νὰ χτυποῦν πένθιμα. 

Ξαφνικὰ ὁ ὑπνωτισμένος ἀπὸ τὴν ἄτολμη ἡγεσία του λαὸς ξύπνησε. Τινάχθηκε ὄρθιος. Ἀντίκρισε ἀποφασιστικὰ τὴν Ἱστορία, τὸν Παῦλο, τὸν Ἀλέξανδρο. Ἔγινε πανεθνικὸς συναγερμός. Ἀνταρτικὰ σώματα ἄρχισαν νὰ περνοῦν κάθε μέρα τὰ σύνορα. Ὁ «κατηραμένος ὄφις» χτυπήθηκε θανάσιμα. Ἡ Μακεδονία σώθηκε. Ἄναψαν οἱ «πλάστρες φωτιὲς» καὶ σὲ λίγα χρόνια, τὸ 1912-13, ἡ μεγάλη ἐξόρμηση ὁλοκληρώθηκε. Ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καὶ ἄλλα μέρη χαιρέτησαν μὲ δάκρυα τὴν ἐλευθερία. 

 Ἕνα καὶ πλέον αἰώνα μετὰ ὁ «κατηραμένος ὄφις» τοῦ ἐνδοτισμοῦ ἔκανε καὶ πάλι τὴν ἐμφάνισή του. Τούτη τὴ φορὰ ἔβαλε στόχο του τὸ δοξασμένο ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν ἱστορία του. Καὶ ἡ ἡγεσία τοῦ τόπου ὑπογράφει συνθῆκες παραδόσεως τοῦ ἱεροῦ ὀνόματος. Ἄνευρη καὶ καιροσκοπικὴ ὑποχωρεῖ στὶς ἀπαιτήσεις καὶ τοὺς ὠμοὺς ἐκβιασμοὺς πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν συνασπισμῶν ποὺ ὑπονομεύουν συστηματικὰ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία τῶν λαῶν γιὰ νὰ τοὺς ὑποτάξουν σὲ παγκόσμια ὑπερκυβέρνηση. 

 Καὶ πλέον παραδίδεται σὲ λαθρεπιβάτες τῆς ἱστορίας τὸ ὁλόλαμπρο ὄνομα. Ἕνα ὄνομα κατάφορτο μὲ τὶς μεγάλες ὧρες τῆς Ἱστορίας, ὄχι μόνο τῆς ἐθνικῆς μας ἀλλὰ καὶ τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας καὶ τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. 

Ὁ «κατηραμένος ὄφις» καταβροχθίζει ἀχόρταγος τοὺς ἱεροὺς θησαυροὺς τοῦ τόπου. Ὁ λαός μας ἔχει ἐξεγερθεῖ κατὰ τῆς ἡγεσίας του. Ἀλλὰ ἡ ἡγεσία τὸν περιφρονεῖ, τὸν χλευάζει, τὸν συκοφαντεῖ. Διότι τὸν φοβᾶται. Φοβᾶται τὴ λαϊκὴ κυριαρχία, ἀρνεῖται νὰ ρωτήσει τὸν λαὸ ποὺ τὴν ἐξέλεξε, νὰ προκηρύξει Δημοψήφισμα. Διότι ἤδη γνωρίζει τὴν ἀσυμβίβαστη ἀπάντησή του: Ζεῖ ὁ Παῦλος Μελᾶς! Ζεῖ ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος! ΟΣΩΤΗΡ2184