Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

«...οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καί ἀποθλίβουσι καί λέγεις τίς ὁ ἀψάμενός μου;...

...μή φοβοῦ· μόνον πίστευε καί σωθήσεται.» 

     Μέγας συνωστισμός καί κοσμοπλημύρα ἀγαπητοί μου, τήν ἡμέρα ἐκείνη κατά τήν ἐπιστροφή τοῦ Ἰησοῦ στά μέρη τῆς Γαλιλαίας. Ὅπως προαναφέρει τό ἱερό κείμενο «...ἀπεδέξατο ὁ ὄχλος· ἦσαν γάρ πάντες προσδοκῶντες αὐτόν.» Τό πλῆθος τοῦ λαοῦ εἶχε μαζευθεῖ καί μέ ἀνυπομονησία τόν περίμενε. Ὁ Ἰησοῦς ἐπιστρέφει ἀπό τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπου εἶχε περάσει προηγουμένως καί ὅπως καταλαβαίνουμε, αὐτό ἦταν κάτι προχωρημένο θά λέγαμε στήν καθομιλουμένη. 

Μέ ἄλλο τρόπο θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἦταν κάτι σάν ἀποκοτιά γιά τόν ἀπλό λαό τῆς Γαλιλαίας. Ὅπως γνωρίζουμε καί πάλι ἀπό τό ἱερό κείμενο τῶν εὐαγγελίων, τά πλήθη ἀκολουθούσαν πάντοτε τόν Ἰησοῦ. Μόνο στά Γάδαρα δέν τόν ἀκολούθησαν καί ἔμειναν νά τόν περιμένουν στά μέρη τῆς Γαλιλαίας. Μποροῦμε νά συμπεράνουμε ὅτι οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν δύο μερῶν δέν ἦταν καλές καί σίγουρα οἱ Γαλιλαίοι ὑποτιμοῦσαν καί ἀποστρεφόταν τούς Γαδαρηνούς. Ἀφοῦ οἱ τελευταῖοι ζοῦσαν ἀπό ὅτι φαίνεται σκανδαλωδῶς γιά τά μέτρα καί τίς πεποιθήσεις τῶν ὑπόλοιπων Ἐβραίων. Βεβαίως κορυφή τοῦ σκανδάλου θά ἦταν ἡ ἐκτροφή χοίρων, κάτι πού ἀπαγορεύεται ρητά ἀπό τόν Μωσαϊκό Νόμο. 

Ὅμως ἀπ΄ ὅτι φαίνεται, ὁ Ἰησοῦς δέν επηρεάζεται ἀπό τήν κατάσταση αὐτή καί προχωρεῖ σέ μία πράξη πού περιέχει ρίσκο καί πολύ κίνδυνο γιά τά ἀνθρώπινα μέτρα καί δυνατότητες. Βεβαίως ὡς Θεός δέν θά εἶχε ποτέ κανένα πρόβλημα. Τίποτα δέν μπορεῖ νά Τόν σταματήσει, παρ΄ἐκτός καί ἄν Αὐτός θέλει νά συμβεῖ κάτι... 

Ἐάν αὐτή ἡ «συνωστίζουσα κοσμοπλημμύρα» πού προαναφέραμε συνέβαινε στίς ἡμέρες μας, θά ἦταν μεγάλο σκάνδαλο καί θά γινόταν μεγάλη φασαρία. Τά κανάλια θά ἔτρεχαν νά καλύψουν τό γεγονός καί θά ἀφιέρωναν ὧρες τηλεοπτικῆς κάλυψης καί ἀνάλυσης γι αὐτό, ἀπό εἰδικούς καί μή. Ἡ ἀστυνομία θά εἶχε πολύ δουλειά νά κάνει καί ὡς ἐπιβολή τάξης καί ὡς καταλογισμό προστίμων. Ὁπωσδήποτε ἡ κοινή γνώμη θά διχαζόταν. Γιά τό ἐάν ἡ κοσμοσυρροή αὐτή καί ὁ συνωστισμός ἦταν κάτι ἐπικίνδυνο καί ἀνόητο ἐν μέσω πανδημίας. Ἀπό κάποιους φανατικούς καί θρησκόληπτους, πού βάζουν σέ κίνδυνο τή δημόσια ὑγεία ἀπό τή μία. Ἀπό τήν ἄλλη κάποιοι θά συμφωνούσαν, θά θαυμάζαν ἤ καί θά ζηλεύαν ἀκόμη, πού δέν ἦταν καί αὐτοί ἐκεῖ κοντά νά ζήσουν καί νά πάρουν εὐλογία ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. 

Βλέπουμε ὅμως πώς ὅλως παραδόξως, ὄχι μόνο κακό καί ζημία δέν συμβαίνει σέ κανένα, ἀλλά ἀντιθέτως γίνονται θαυματουργικῶς δύο θεραπείες. Ἡ πρώτη εἶναι αὐτή τῆς αἱμορροούσης. Γυναίκα ἡ ὁποία γιά δώδεκα χρόνια εἶχε μία συνεχή αἱμοραγία, πού βέβαια δέν τήν εἶχε ὁδηγήσει στό θάνατο, ἀλλά χειρότερα ἴσως, τήν εἶχε ἀναγκάσει νά τόν ζεῖ κάθε μέρα. Ἡ ὁποία εἶχε δώσει ὅλη της τήν περιουσία στούς γιατρούς τῆς ἐποχῆς γιά νά βρεῖ τήν ὑγεία της, ἀλλά δέν μπόρεσε ἀπό κανέναν νά θεραπευθεῖ. 

Ἐπιπροσθέτως ἡ συνεχής αὐτή αἱμοραγία ἐκτός ἀπό ἀσθενή τήν ἔκανε καί ἀκάθαρτη ἀπέναντι στούς ὑπόλοιπους συντοπίτες της. Ὁ Μωσαϊκός Νόμος θεωροῦσε ἀκαθάρτους καί ἁμαρτωλούς ὅσους εἶχαν αἱμοραγία. Γι αὐτό καί αὐτή προσπάθησε «συνωστισμένη» νά μπορέσει νά θεραπευθεῖ ἀπό τόν Ἰησοῦ. Ἀπό τή μία πονεμένη καί ἄρρωστη. Ἀπό τήν ἄλλη στοχοποιημένη καί ζῶντας τήν ἀπόρριψη καί τήν ἀπαξίωση, ἐκμεταλεύεται τή φασαρία καί τήν ταραχή τοῦ συνωστισμένου πλήθους. Μπαίνει μέσα σ’αὐτό καί προσπαθεῖ γενόμενη ἕνα μ’αὐτό νά ζήσει τήν περιπόθητη θεραπεία της, χωρίς νά καταλάβει κάτι ἀκόμη καί ὁ θεράπων Ἰησοῦς. 

Τελικά παίρνει τή θεραπεία γιά τήν ἀρρώστια της, ἀλλά δέν περνᾶ ἀπαρατήρητη. Ὁ Χριστός ρωτάει τούς μαθητές ποιός τόν ἄγγιξε. Αὐτοί Τοῦ ἀπαντοῦν πώς ἐδῶ ὑπάρχει τόσος συνωστισμός καί ἐπαφή τοῦ ἑνός μέ τόν ἄλλο καί ἐσύ μᾶς ρωτᾶς «ποιός μέ ἄγγιξε;» Τότε ἡ γυναίκα φανερώνεται ἀπό μόνη της καί πέφτοντας στά πόδια Του, λέει τί καί γιατί τό ἔκανε. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τόσο ἀπλή ἀλλά καί τόσο μεγάλη μαζί, «Ἔχε θᾶρρος κόρη μου, ἡ πίστη σου σέ ἔσωσε.» Θᾶρρος; 

Προτοῦ συμβεῖ αὐτή ἡ θεραπεία, ἕνας ἄνδρας ὁ Ἰάειρος, εἶχε πλησιάσει τόν Ἰησοῦ καί τόν εἶχε παρακαλέσει νά πάει σπίτι του γιά νά θεραπεύσει τήν δωδεκαετή κόρη του πού ξεψυχοῦσε. Κάθως ξεκίνησαν γιά ἐκεῖ, ἔγινε ἡ θεραπεία τῆς αἱμοροούσης. Νά φανταστοῦμε πώς λόγω τοῦ συνωστισμοῦ, ἡ κίνηση θά ἦταν πολύ δύσκολη. Στό διάστημα αὐτό, ἦρθε κάποιος ὑπηρέτης καί ἐνημέρωσε πώς τό κορίτσι πέθανε καί δέν ὑπάρχει λόγος νά ταλαιπωρεῖται ὁ Ἰησοῦς. Σίγουρα ἡ ὄψη καί διάθεση τοῦ Ἰάειρου θά ἄλλαξε ἀμμέσως.

Ὅμως ὁ Χριστός δέν ἀφήνει κανένα περιθώριο ἀμφισβήτησης τοῦ θαύματος πού πρόκειται νά κάνει, γι αὐτό ἀμμέσως λέει στόν Ἰάειρο «...μή φοβοῦ· μόνον πίστευε καί σωθήσεται». Εἶναι σάν νά τοῦ λέει «Ἠρέμησε. Ἐγώ εἶμαι ἐδῶ. Μήν ἀκοῦς κανένα. Μόνο διατήρησε τήν πίστη μέ τήν ὁποία μέ συνάντησες». Φτάνοντας στό σπίτι, μπαίνει στό δωμάτιο τοῦ κοριτσιοῦ ἔχοντας μαζί Του μόνο τούς Πέτρο, Ἰάκωβο καί Ἰωάννη μαζί μέ τούς γονείς. Πιάνοντάς της τό χέρι τήν καλεῖ νά σηκωθεῖ. Αὐτομάτως τό κορίτσι ἀνέζησε καί σηκώθηκε. Ὁ Χριστός διέταξε νά τῆς δώσουν φαγητό καί ἔδωσε ἐντολή στούς γονεῖς νά κρατήσουν μυστικό τό γεγονός. 

Ἀγαπητοί μου, δύο εἶναι τά στοιχεία πού πρέπει νά κρατήσουμε καί νά παραδειγματιστοῦμε ἀπό τά δύο αὐτά θαυματουργικά γεγονότα. Τό θᾶρρος καί ἡ πίστη. Θά πρέπει νά καταλάβουμε πώς ἡ σχέση μας μέ τό Χριστό, γιά νά εἶναι σωστή καί νά ἐπιτρέπει κάποτε καί τή θαυματουργική παρέμβασή Του στή ζωή μας, θά πρέπει νά χαρακτηρίζεται ἀπό τό αἴσθημα τῆς ἐμπιστοσύνης. Ἡ ἐμπιστοσύνη εἶναι τό πρώτο πού θά πρέπει νά νοιώσουμε καλά μέσα ἀπό τήν πίστη μας. 

Ἐάν πραγματικά συνειδητοποιήσουμε πώς εἴμαστε μαζί μέ τό Χριστό καί πώς αὐτό συμβαίνει γιατί πρώτα Αὐτός μᾶς πλησιάζει καί μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τό φόβο, τότε θά προχωρήσουμε ποιό οὐσιαστικά στή σχέση μαζί Του. Τότε θά λάβουμε ἀπό Αὐτόν πνεῦμα θάρρους καί πίστεως καί αὐτό θά φέρει τήν ἐμπιστοσύνη πρός Αὐτόν. Τότε θά νοιώσουμε παράξενα δυνατοί καί θά καταλάβουμε πώς μέσα ἀπό αὐτή τή δύναμη, μποροῦμε νά κάνουμε ἀκόμα καί κάτι πού φαντάζει ὡς ἀποκοτιά. 

Ὅμως θά πρέπει νά καταλάβουμε πώς ἡ πίστη ὡς σχέση μέ τό Χριστό, ἔχει κάποτε καί τό ἐνδεχόμενο τοῦ ρίσκου. Τῆς πράξης πού ὡς διενέργεια, ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τή λογική καί τόν ὀρθολογισμό τῶν στατιστικῶν καί τῶν δεδομένων τῶν εἰδικῶν. Ἐάν εἴμαστε γνήσιοι μαθητές καί φίλοι τοῦ Χριστοῦ, τότε θά μάθουμε νά ζοῦμε μαζί Του καί νά Τόν ἀκολουθοῦμε στίς εὐλογημένες ἀποκοτιές Του. Μόνο τότε καί μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά νικήσουμε τό φόβο πού πάντοτε ἐνυπάρχει στά διάφορα προβλήματα καί δυσκολίες. Τότε πραγματικά θά καταφέρουμε νά ἀγαπήσουμε τό Χριστό καί νά ζήσουμε τή χαρά τοῦ νά εἶσαι μαζί Του. Γιατί ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀγάπη, ὅπως λέει καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἐπειδή εἶναι τέλεια διώχνει τελείως τό φόβο.

π.Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ.