''ΚΥΡΙΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙΣ''

 Φαίνεται νὰ ἀργεῖ κάποτε ὁ Θεός. Περιμένουμε τὴν ἐπέμβασή Του καὶ δὲν τὴ βλέπουμε. Ζητοῦμε τὴ βοήθειά Του καὶ δὲν μᾶς τὴ δίνει.

Ἀντιμετωπίζουμε προβλήματα δύσκολα, μᾶς ταλαιπωροῦν ἀσθένειες βαριές, μᾶς ἀδικοῦν οἱ ἄνθρωποι, στενεύουν πολὺ τὰ οἰκονομικά μας, δὲν ὑποχωροῦν τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἀδυσώπητα μᾶς πολεμοῦν... Καταφεύγουμε τότε στὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ ζητοῦμε λύσεις, θεραπεία, προστασία, βοήθεια. Ἀπευθύνουμε θερμὲς προσευχὲς μὲ ἐπιμονή, μὲ πίστη, μὲ ἐλπίδα. Γίνεται κραυγὴ τότε ἡ προσευχή μας, ἱκεσία θερμὴ πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ κάθε κίνδυνο, νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε δυσκολία καὶ πειρασμό. Ἐγώ, Κύριε, «πτωχός εἰμι καὶ πένης», εἶμαι ἄθλιος καὶ πτωχός, λέμε μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ. «Βοήθησόν μοι. Βοηθός μου καὶ ρύστης μου εἶ σύ». Ἐσὺ εἶσαι ὁ μόνος βοηθὸς καὶ λυτρωτής μου. «Κύριε, μὴ χρονίσῃς». Μὴν ἀργήσεις, Κύριε, ἀλλὰ σπεῦσε νὰ μὲ βοηθήσεις καὶ προστατεύσεις (Ψαλ. ξθ΄ [69] 6). Ὅμως ὁ Θεὸς φαίνεται κάποιες φορὲς σὰν νὰ μὴ μᾶς ἀκούει. Παρουσιάζεται βραδὺς καὶ ἀναβλητικὸς στὸ νὰ μᾶς δώσει τὴ βοήθειά Του. Δὲν παρεμβαίνει ἄμεσα, δὲν δίνει τὴ λύση ποὺ περιμένουμε. Γιατί ἄραγε καθυστερεῖ ὁ Θεός; Ὁπωσδήποτε ὅ,τι κάνει ὁ Θεός, τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη καὶ γιὰ τὸ καλό μας, γιὰ τὸ αἰώνιο συμφέρον μας, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας. Ὅσο καθυστεροῦμε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση στὰ αἰτήματά μας, τόσο καταλαβαίνουμε τὴν ἀδυναμία μας. Βλέπουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας δὲν λύνεται. Αὐξάνει ἡ ἀγωνία μας καθὼς συνειδητοποιοῦμε ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶναι τελείως ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματά μας. Ἐρχόμαστε ἔτσι στὴν ταπεινὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ βασικὸ γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Καλλιεργεῖται μέσα μας τὸ ταπεινὸ φρόνημα. Συγχρόνως, καθὼς βλέπουμε ὅτι ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ πρόβλημά μας, καταφεύγουμε μὲ μεγαλύτερη προσδοκία στὸν Θεό. Καταλαβαίνουμε καλύτερα ὅτι μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ γι’ αὐτὸ μὲ μεγαλύτερη ἔνταση προσευχόμαστε καὶ μὲ περισσότερη θέρμη παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἐπέμβασή Του. Ἂν παίρναμε ἀμέσως τὸ αἴτημά μας, οὔτε τὴν ἀδυναμία μας θὰ καταλαβαίναμε καλὰ οὔτε τὴν ἀνάγκη καταφυγῆς μας στὸν Θεό. Ἐπιπλέον, ἡ ἀργοπορία τοῦ Θεοῦ μᾶς γυμνάζει στὴν πολὺ μεγάλη ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Μαθαίνουμε νὰ περιμένουμε, μαθαίνουμε νὰ μὴ λυγίζουμε, ἀλλὰ νὰ ὑπομένουμε τὰ βάσανα καὶ τὶς ταλαιπωρίες μας χωρὶς γογγυσμοὺς καὶ ἀδημονία γιὰ τὴν ἀπαλλαγή μας. Μαθαίνουμε νὰ σηκώνουμε τὸ βάρος ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ πέσει στοὺς ὤμους μας. Καὶ αὐτὴ ἡ ἄθληση μᾶς δυναμώνει. Ὅποιος μπορεῖ νὰ ὑπομένει, βγαίνει στὸ τέλος τῆς δοκιμασίας του πιὸ δυνατός. Ἡ παράταση μιᾶς ταλαιπωρίας ἐνισχύει τὶς δυνάμεις μας, αὐξάνει τοὺς ἄθλους μας καὶ αὐτὸ μᾶς καθιστᾶ δεκτικοὺς καὶ ἄλλων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», γράφει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (α΄ 12). Εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος ποὺ σηκώνει μὲ ὑπομονὴ τὴ δοκιμασία τῶν θλίψεων. Διότι μὲ τὴ δοκιμασία θὰ γίνει σταθερὸς καὶ γυμνασμένος καὶ ἔτσι θὰ λάβει τὸν λαμπρὸ καὶ ἔνδοξο στέφανο τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸν ὁποῖο ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Νά λοιπὸν γιατί κάποτε καθυστερεῖ ὁ Θεός· ὄχι γιὰ νὰ ταλαιπωρεῖ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάσει, ὄχι γιὰ νὰ βασανίζει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀμείψει. Καὶ εἶναι δίκαιο αὐτό, διότι ἔτσι, μὲ τὴν ἀγόγγυστη ὑπομονή μας, δείχνουμε τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό, τὴν πιστότητά μας. Δὲν μένουμε κοντά Του μόνο ὅταν μᾶς εὐεργετεῖ, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπιτρέπει νὰ σηκώνουμε σταυροὺς γιὰ νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ προθυμία τὸν δικό Του δρόμο καὶ ἔτσι νὰ ὁδηγούμαστε στὴν ἀνάσταση καὶ στὴ ζωή. Εἶναι συνεπῶς πολλαπλὲς οἱ ὠφέλειες ἀπὸ τὴν παράταση τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν μας: Μαθαίνουμε καλύτερα τὸν ἑαυτό μας καὶ ταπεινοφρονοῦμε. Καταφεύγουμε στὸν Θεὸ μὲ θερμότερη προσευχή. Ἀσκούμαστε στὴν ὑπομονὴ ποὺ δυναμώνει τὴν ψυχή μας. Φανερώνουμε τὴν πίστη μας καὶ ἀποδεικνύεται γνήσια ἡ ἀγάπη μας στὸν Θεό. Καὶ ἔτσι ὁ Θεὸς μᾶς κρίνει ἄξιους τῶν αἰωνίων βραβείων καὶ δωρεῶν.  «Κύριε, μὴ χρονίσῃς». Μὴν ἀργήσεις, Κύριε. Δὲν καθυστερεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἐκπληρώσει τὶς ὑποσχέσεις Του, ὅπως μερικὲς φορὲς μᾶς φαίνεται. Τὸ κάνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς, διότι θέλει νὰ μᾶς ὁδηγήσει ὅλους στὴ μετάνοια καὶ στὴ σωτηρία. Ὅταν σηκώνουμε τὸ βάρος μιᾶς δοκιμασίας μᾶς φαίνεται πολὺς ὁ χρόνος. Ὅταν περάσει ἡ δυσκολία τότε καταλαβαίνουμε τὴν ὠφέλεια καὶ δοξάζουμε τὸν Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὅταν διαρκεῖ ἡ δοκιμασία, Ἐκεῖνος δὲν ἀπουσιάζει. Δίπλα μας εἶναι καὶ μᾶς βοηθεῖ καὶ μὲ τὴ δική Του Χάρι ἀντέχουμε. Καὶ σύντομα θὰ ἔλθει γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ὁριστικά. Δὲν θὰ καθυστερήσει. Ἐμεῖς δὲν θὰ λυγίσουμε. Δὲν θὰ ὑποχωρήσουμε. Δὲν θὰ δειλιάσουμε, ὥστε νὰ ἀμφιταλαντευθοῦμε στὴν πίστη μας. Δὲν θὰ ὀπισθοχωρήσουμε, ὥστε νὰ κινδυνεύσουμε νὰ χαθοῦμε, ἀλλὰ θὰ μείνουμε σταθεροὶ στὴ θέση μας, θὰ σηκώσουμε μὲ πίστη τὴ δοκιμασία καὶ θὰ περιμένουμε τὴν ὥρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ Ἐκεῖνος δὲν θ᾿ ἀργήσει. Θὰ ἔλθει τὸ συντομότερο καὶ θὰ μᾶς λυτρώσει.ΟΣΩΤΗΡ2208