ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ.

 Στὶς 13 τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη ἑνὸς φλογεροῦ ἱεροκήρυκα, ἑνὸς μαχητῆ τῆς ἀλήθειας, ἑνὸς ποιμένα ποὺ θυσιαζόταν γιὰ τὸ ποίμνιό του, ἑνὸς ἁλιέα ψυχῶν, ἑνὸς ὁμολογητοῦ ποὺ σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ὑπηρέτησε μὲ παρρησία, τόλμη καὶ ἀγάπη τὴν ἀλήθεια. 

Τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Γιὰ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου πολλὰ καὶ διδακτικὰ ἔχουν γραφεῖ. Θὰ σταθοῦμε ὅμως στὸ ἰδιαίτερο χάρισμα καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου, νὰ ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια μὲ παρρησία καὶ τόλμη μοναδική. Πόσες φορὲς βρέθηκε μὲ τοὺς λόγους του, μέσα στοὺς κατάμεστους Ναοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀντιμέτωπος μὲ τὸ ἴδιο τὸ παλάτι, μὲ τοὺς αὐλικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴ βασίλισσα τὴν Εὐδοξία, σύζυγο τοῦ Αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου; Πρὸς ὅλους αὐτοὺς ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἦταν ἀληθινός! Μιλοῦσε μὲ πολλὴ παρρησία ἀλλὰ καὶ μὲ περίσσευμα ἀγάπης. Αὑτὸ τὸ ξεχωριστὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου φαίνεται σὲ ἕνα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, στὸ πῶς δηλαδὴ ἀντιμετώπισε τὸν πρωθυπουργὸ Εὐτρόπιο, πού, ἐπειδὴ ἦταν αἰσχροκερδὴς καὶ σκληρός, ραδιουργοῦσε ὕπουλα μὲ σκοπὸ τὴν καταδίκη καὶ τὸν θάνατο πολιτῶν γιὰ νὰ ἁρπάξει τὶς περιουσίες τους. Πολλὲς φορὲς ὁ ποιμένας τῆς Πόλεως προσπάθησε μὲ διάκριση καὶ πολλὴ ἀγάπη νὰ τὸν συνετίσει. Ἀκόμα καὶ σημειώματα τοῦ ἔστελνε τονίζοντάς του ὅτι «ὁ Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται»· μὴ νομίζεις ὅτι ξεγελᾶς τὸν Θεό, τοῦ τόνιζε· ὅ,τι σπείρει κάποιος ἐκεῖνο καὶ θὰ θερίσει. Ὁ Εὐτρόπιος ὅμως ἀσυγκίνητος συνέχιζε τὸν δρόμο πρὸς τὴν καταστροφή. Καὶ ἦρθε μιὰ περίσταση στὴν ὁποία φανερώθηκε ἡ δική του παράνοια καὶ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἡ μεγάλη καρδιά. Τότε ἴσχυε στὴν αὐτοκρατορία τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἄσυλο, τὸ ὁποῖο παρεῖχε προστασία σὲ ὅποιον ἄνθρωπο καταδιωκόταν καὶ κινδύνευε. Ἂν αὐτὸς προλάβαινε νὰ μπεῖ σὲ ἕναν Ναὸ καὶ νὰ ἀγκαλιάσει τὴν ἁγία Τράπεζα, ἀπολάμβανε τὴν προστασία τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὸν πειράξει κανείς. Ὅμως ὁ Εὐτρόπιος μέσα στὴ μα-νία του ἔκανε νόμο, μὲ τὸν ὁποῖο καταργοῦσε τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἄσυλο, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐξοντώνει τὰ θύματά του καὶ νὰ ἁρπάζει τὶς περιουσίες τους. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐξανέστη καὶ τοῦ δήλωσε πὼς παρὰ τὸν νόμο θὰ ἐξακολουθοῦσε νὰ προστατεύει τοὺς κατατρεγμένους ποὺ θὰ κατέφευγαν στὴν Ἐκκλησία. Καὶ πῶς ἔρχονται κάποτε τὰ πράγματα! Ὁ πρῶτος ποὺ κατέφυγε στὴν Ἐκκλησία μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ ἀσύλου ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Εὐτρόπιος. Ἔπεσε κάποτε στὴ δυσμένεια τῆς Εὐδοξίας καὶ τοῦ αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου. Ἔχασε τὸ ἀξίωμά του καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Ὁ στρατὸς τὸν καταδίωκε γιὰ νὰ τὸν συλλάβει καὶ νὰ τὸν θανατώσει. Ποιὸς θὰ τὸν προστατέψει; Ἡ μόνη πόρτα ποὺ παρέμενε μὲ ἀγάπη ἀνοιχτὴ ἦταν αὐτὴ τοῦ ἀσύλου τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε καταργήσει μὲ τὸν ἄθλιο νόμο του. Τρέχει τότε στὸν Ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καὶ ἀγκαλιάζει τὴν ἁγία Τράπεζα προσπαθώντας νὰ σωθεῖ. Σὲ αὐτὴ τὴν τόσο κρίσιμη κατάσταση, βρέθηκε ἡ φλογερὴ καρδιὰ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου νὰ τὸν προστατεύσει! Στάθηκε ὁ Ἅγιος στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ καὶ σταμάτησε τὴν ὁρμὴ καὶ τὴ μανία τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ ὄχλου ποὺ ἐφορμοῦσαν ἐναντίον τοῦ Εὐτροπίου. Ἀνέβηκε κατόπιν ὁ φλογερὸς κήρυκας τοῦ λόγου στὸν ἄμβωνα τοῦ Ναοῦ καὶ ἀπό ᾿κεῖ ἐξεφώνησε μία ἀπὸ τὶς ἐκλεκτότερες ὁμιλίες του. Ἦταν ἕνα θέαμα συγκλονιστικό. Ὁ Εὐτρόπιος νὰ τρέμει σὰν λαγὸς δίπλα στὴν ἁγία Τράπεζα, οἱ ἐχθροί του νὰ θέλουν νὰ τὸν ἐξοντώσουν καὶ ὁ Ἅγιος νὰ ὁμιλεῖ. Τί λόγια! «Ἀεὶ μέν, μάλιστα δὲ νῦν εὔκαιρον εἰπεῖν· ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης. Ποῦ νῦν ἡ λαμπρὰ τῆς ὑπατείας περιβολή; Ποῦ δὲ αἱ φαιδραὶ λαμπάδες;... Ποῦ ὁ τῆς πόλεως θόρυβος καὶ αἱ ἐν ἱπποδρομίαις ἐπευφημίαι καὶ τῶν θεατῶν αἱ κολακεῖαι;» (PG 52, 391). Καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Εὐτρόπιο τοῦ εἶπε μὲ πατρικὴ ἀγάπη: «Οὐκ ἔλεγόν σοι συνεχῶς ὅτι δραπέτης ὁ πλοῦτός ἐστι; Σὺ δὲ ἡμῶν οὐκ ἠνείχου. Οὐκ ἔλεγον ὅτι ἀγνώμων ἐστὶν οἰκέτης; Σὺ δὲ οὐκ ἐβούλου πείθεσθαι... Οὐκ ἔλεγόν σοι, ἡνίκα συνεχῶς ἐπετίμας μοι λέγοντι τἀληθῆ, ὅτι ἐγὼ σὲ φιλῶ μᾶλλον τῶν κολακευόντων;»· δὲν σοῦ ἔλεγα διαρκῶς ὅτι ὁ πλοῦτος χάνεται εὔκολα, ὅπως φεύγει ἕνας δραπέτης; Σὺ ὅμως δὲν μὲ ἀνεχόσουν. Δὲν σοῦ ἔλεγα ὅτι εἶναι ἀγνώμων δοῦλος; Ἀλλὰ ἐσὺ δὲν ἤθελες νὰ πεισθεῖς. Δὲν σοῦ ἔλεγα, ὅταν διαρκῶς μὲ κατηγοροῦσες ἐπειδὴ σοῦ μιλοῦσα μὲ τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἐγὼ σὲ ἀγαπῶ περισσότερο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ σὲ κολακεύουν; Αὐτὸς ἦταν ὁ μεγάλος Ἱεράρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Πραγματικὸς ποιμένας, στοργικὸς πατέρας, ἀληθινὸς στοὺς λόγους του καὶ στὰ ἔργα του. Τὸ παράδειγμά του μᾶς διδάσκει ὅλους. Φωνάζει ὅμως καὶ στοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας νὰ συνέλθουν, νὰ μὴν τὴν καταδιώκουν, διότι κάποτε πάλι στὴ δική της προστασία καὶ ἀγκαλιὰ θὰ καταφύγουν. Ἂς ἀκούσουν μὲ προσοχὴ τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ ἱεροῦ Πατρός: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῇς, ἢ ἐνίκησας, ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῇς, νικῆσαί σε ἀμήχανον» (ΕΠΕ 33, 386). Σύνελθε, ἄνθρωπε... Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνίκητη!ΟΣΩΤΗΡ2208