''ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ!''

 

Ἐλᾶτε, παιδιά, πᾶτε γρήγορα γιὰ ὕπνο! Αὔριο θὰ ξυπνήσουμε πρωί... Θὰ πᾶμε κάπου ποὺ σᾶς ἀρέσει πολύ! 

–Ποῦ; πετάχθηκε ἡ Μαρίνα, ἡ ὁποία μόλις ἔκλεισε τὰ τρία χρόνια, ἀλλὰ δὲν ἀφήνει τίποτε νὰ περάσει ἀπαρατήρητο. Γιὰ ὅλα θέλει νὰ ρωτάει καὶ νὰ μαθαίνει. Ποῦ θὰ πᾶμε, μαμά;

 –Τὸ βρῆκα! φώναξε ὁ Φώτης ποὺ πηγαίνει στὸ νηπιαγωγεῖο καὶ σὰν μεγαλύτερος προτρέχει πάντα νὰ δίνει ἀπαντήσεις ἢ νὰ διορθώνει τὴ μικρούλα ἀδελφή. Λοιπόν, θὰ πᾶμε στὸ Μοναστήρι! 

–Ὄχι, Φώτη. Αὔριο δὲν θὰ πᾶμε ἐκεῖ. Ἔχουμε κανονίσει ἐκδρομὴ στὴ θάλασσα μὲ τοὺς κουμπάρους μας. Θὰ πᾶμε γιὰ μπάνιο! 

–Ζήτω! φώναξε ἡ μικρὴ Μαρίνα καὶ ξέσπασε σὲ χειροκροτήματα ἀρχίζοντας νὰ ψελλίζει ρυθμικὰ τὶς λέξεις ποὺ τόσο ἀγαποῦσε: μπά-νιο, θά-λασ-σα! Ὁ Φώτης, ἂν καὶ ἔτρεφε παρόμοια ἀγάπη γιὰ τὴ θάλασσα, δὲν βιάστηκε νὰ πανηγυρίσει. Κάτι ἄλλο τὸν ἀπασχολοῦσε. 

–Μαμά, αὔριο εἶναι Κυριακή. Δὲν θὰ πᾶμε πρῶτα στὴν ἐκκλησία; 

–Δὲν προλαβαίνουμε, Φώτη. Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν καὶ τὰ δύο, ἀπάντησε ἡ μητέρα στεγνὰ καὶ μᾶλλον ἀμήχανα. 

–Κι ὁ θεῖος ὁ Λάζαρος; Δὲν θὰ μᾶς πάει αὔριο στὸ Μοναστήρι νὰ κοινωνήσουμε; 

–Τοῦ εἴπαμε ὅτι αὔριο θὰ λείπουμε. Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τώρα τὶς κουβέντες. Πᾶμε γιὰ ὕπνο. Αὔριο θὰ ξυπνήσουμε νωρίς. Ὁ Φώτης δὲν μίλησε πιά. Ἑτοιμάσθηκε κάπως ἀνόρεχτα καὶ κοιμήθηκε. Τὴν ἄλλη μέρα ἀκολούθησε τὸ πρόγραμμα ὅπως τὸ εἶχαν ἑτοιμάσει οἱ γονεῖς του, ἔστω κι ἂν δὲν συμφωνοῦσε. Εἶχε συνηθίσει κάθε Κυριακὴ νὰ περιμένει τὸν θεῖο του Λάζαρο, καὶ νὰ πηγαίνουν μαζί, αὐτὸς καὶ ἡ ἀδελφούλα του, στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας ποὺ ἦταν κτισμένο σὰν κάστρο ψηλὰ στὸν λόφο. Πόσο τοῦ ἄρεσε νὰ ἀνεβαίνει στὸ καμπαναριό, ἀπ’ ὅπου ἔβλεπε ὅλο τὸν κάμπο! Ἀλλὰ καὶ μὲ πόση προσμονὴ περίμενε κάθε φορὰ νὰ κοινωνήσει μέσα στὴν ὁλόλαμπρη ἐκκλησία, ὅπου ἔψαλλαν σεμνὲς μοναχὲς τόσο κατανυκτικά! Ἀλλὰ πῶς νὰ τὰ ἐξηγήσει αὐτὰ στοὺς γονεῖς του; Ἐκεῖνοι σπανίως τοὺς ἀκολουθοῦσαν. Μόνο μιὰ ἢ δυὸ φορές, τὰ Χριστούγεννα ἢ τὸ Πάσχα... Στὴ θάλασσα τὰ παιδιὰ δὲν κατάλαβαν πότε πέρασε ἡ ὥρα. Κάποια στιγμὴ τὰ μάζεψαν οἱ γονεῖς τους καὶ κάθισαν ὅλοι μαζὶ γιὰ νὰ φᾶνε. Ἐκεῖ οἱ μεγάλοι ἄρχισαν νὰ συζητοῦν. Κάποιο πρόσφατο ἀτύχημα, ποὺ εἶχε συμβεῖ, ἔφερε τὴ συζήτηση γύρω ἀπὸ τὸν Θεό: 

–Πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει Θεός; Καὶ γιατί δὲν ἐπεμβαίνει; Γιατί ἀφήνει τόσους  ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν; Γιατί δὲν προστατεύει τουλάχιστον τὰ ἀθῶα παιδιὰ ποὺ πεθαίνουν ἀνυπεράσπιστα;... Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἐρωτήματα ἔκαναν τὴ συζήτηση πολὺ ἔντονη. Τὰ παιδιά, ἀπασχολημένα μὲ τὸ φαγητό τους, δὲν φαίνονταν νὰ παρακολουθοῦν. Τότε ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ὁ Φώτης, αὐτὸ τὸ μικρὸ νήπιο, παρενέβη καὶ τοὺς ξάφνιασε ὅλους: 

–Γιὰ ποιὸν Θεὸ μιλᾶτε; Ἀφοῦ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε τὸν Θεό! 

–Κι ἐσύ, Φώτη, ποῦ Τὸν γνωρίζεις;... ρώτησε ὁ πατέρας του ἔκπληκτος. 

–Ἐγὼ κοινωνῶ στὴν ἐκκλησία καὶ παίρνω μέσα μου τὸν Θεό. Ἐσεῖς δὲν κοινωνᾶτε. Δὲν μὲ πήγατε ποτὲ στὴν ἐκκλησία. Μόνο ὁ θεῖος Λάζαρος μὲ πηγαίνει. Κι ὁ θεῖος λέει ὅτι μὲ τὴ θεία Κοινωνία ὁ Χριστὸς ἔρχεται μέσα μας. 

Δὲν εἶπε τίποτε ἄλλο ὁ μικρός. Αὐτὰ ὅμως ἦταν ἤδη ἀρκετὰ γιὰ νὰ προβληματίσουν τοὺς γονεῖς. Ἀργότερα οἱ ἴδιοι τηλεφώνησαν στὸν θεῖο Λάζαρο καὶ τοῦ ἀνέφεραν μὲ θαυμασμὸ τὰ λόγια τοῦ μικροῦ γιοῦ τους. Ποτὲ δὲν φαντάζονταν πόση ἐπίδραση μποροῦν νὰ ἔχουν στὴν παιδικὴ ψυχὴ ἡ πίστη στὸν Θεό, ἡ θεία Λατρεία καὶ ἡ συμμετοχὴ στὴ θεία Κοινωνία. Ὁπωσδήποτε αὐτὸ ἦταν μιὰ πρόκληση γι’ αὐτούς· γιὰ νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γνωρίσουν αὐτὸ ποὺ τόσο πολὺ ἑλκύει τὸ παιδί τους...  Συχνὰ παρατηροῦμε ὅτι τὰ μικρὰ παιδιὰ εἶναι πολὺ δεκτικὰ σὲ ἐρεθίσματα σχετικὰ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν πίστη. Χαίρονται νὰ ἀσπάζονται τὶς εἰκόνες, νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους, νὰ βρίσκονται μέσα στὸν ἱερὸ Ναό. Ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ θέλγονται ἀπὸ τὶς Εὐαγγελικὲς διηγήσεις ἢ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Δὲν εἶναι τυχαία οὔτε ἀνεξήγητη αὐτὴ ἡ δεκτικότητα τῶν παιδιῶν στὴν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», εἶναι φυσικὸ νὰ στρέφεται πρὸς τὸν Δημιουργό του. Εἰδικὰ τὰ παιδιά, ἐπειδὴ ἔχουν ἁπλότητα καὶ καθαρότητα στὴν ψυχή τους, αἰσθάνονται οἰκειότητα μὲ τὸν Θεὸ κι ἔτσι μποροῦν νὰ ζοῦν φυσικὰ ὡς «συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. β΄ 19). Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: «Τὰ μωρὰ εἶναι σὲ συνεχὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν μέριμνες. Τί εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὰ μικρὰ παιδιά; “Οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς” (Ματθ. ιη΄ [18] 10). Ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν Φύλακα Ἄγγελό τους, ποὺ εἶναι συνέχεια δίπλα τους»(*). Συνεπῶς ἀδικοῦν τὰ παιδιὰ τους οἱ γονεῖς ποὺ δὲν τοὺς δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ καλλιεργήσουν τὴ σχέση τους μὲ τὸν Θεό. Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, τὰ πληγώνουν βαθιά, ὅταν προσβάλλουν τὴν πίστη ἢ γίνονται ἐμπόδιο στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀγωγή. Διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φυσικὸς χῶρος, ὅπου μποροῦν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ νιώσουν ἀσφάλεια καὶ ἐμπιστοσύνη, εἰρήνη, χαρὰ καὶ ἀγάπη ἀληθινή. Μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ συμμετοχὴ στὰ ἁγιαστικὰ Μυστήριά της, τὸ παιδὶ μὲ τὴν καθαρὴ καρδιά του γνωρίζει βαθύτερα τὸν Θεὸ καὶ ἔρχεται σὲ κοινωνία μαζί Του. Ἂς μὴ στεροῦμε ἀπὸ τὰ παιδιά μας αὐτὸ τὸ μοναδικὸ προνόμιο, καθὼς μάλιστα αὐτὸ ὠφελεῖ καὶ ἐμᾶς. Διότι δὲν ὑπάρχει ἄλλο καλύτερο ἀπὸ τὸ νὰ αἰσθάνεται ὅλη ἡ οἰκογένεια τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴ στοργικὴ προστασία Του! (*) Ὁσίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ΄: Οἰκογενειακὴ ζωή, Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 2002, σελ. 119. ΟΣΩΤΗΡ2210