“ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΑΝΤΟΤΕ” – ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

 Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος ὁμιλεῖ γιά τήν χαρά τῆς ἑνώσεως τοῦ πιστοῦ μέ τόν Χριστό καί γι’ αὐτό τό πνευματικό γεγονός καί θεῖο μυστήριο γράφει: «Αὐτός εὑρίσκεται ἐντός μου, ἔνδον ἐν τῇ ταλαίνῃ μου καρδία ἀπαστράπτων, πάντοθεν περιλάμπων με τῇ ἀθανάτῳ αἴγλη, ἅπαντα δέ τά μέλη μου ἀκτῖσι καταυγάζων, ὅλος περιπλεκόμενος, ὅλον καταφιλεῖ με, ὅλον τε δίδωσιν αὐτόν ἐμοί τῷ ἀναξίῳ, καί ἐμφοροῦμαι τῆς αὐτῆς ἀγάπης καί τοῦ κάλλους, καί ἡδονῆς καί γλυκασμοῦ ἐμπίμπλαμαι τοῦ θείου. Μεταλαμβάνω τοῦ φωτός, μετέχω καί τῆς δόξης, καί λάμπει μου τό πρόσωπον, ὡς καί τοῦ ποθητοῦ μου καί ἅπαντα τά μέλη μου γίνονται φωτοφόρα. Ὡραίων ὡραιότερος τότε ἀποτελοῦμαι. Πλουσίων πλουσιώτερος καί δυνατός ἁπάντων ὑπάρχω δυνατώτερος, καί βασιλέων μείζων, καί τιμιώτερος πολύ τῶν ὁρωμένων πάντων, οὐχί τῆς γῆς, καί τῶν τῆς γῆς, ἀλλά καί οὐρανοῦ δέ, καί πάντων τῶν ἐν οὐρανῷ τόν πάντων ἔχων κτίστην» (Τα εὑρισκόμενα, Ἔκδ. Δ. Ζαγοραίου, Ἐνετίησι 1790, Λόγος 7ος σελ. 19). 

Ὁ δέ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε στά κηρύγματά του: «Πρέπει, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα καί περισσότερον τήν Κυριακήν» καί ἀκόμη ἔλεγε: «Νά χαίρεσθε ὅσοι βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν κόπον σας…» (Φ. Μιχαλοπούλου Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἀθῆναι 1940, σελ. 43-44).

Κυρίως, ὅμως, ἡ Ὑμνολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτη ἀπό ὕμνους χαρᾶς. Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τήν Κυριακήν τοῦ ἔτους ἀλλά καί σ’ αὐτό τό Τριώδιον βρίσκουμε τήν βαθυτάτη ἔννοια τῆς πνευματικῆς χαρᾶς καί εὐφροσύνης. 

Δέν νοεῖται κατά συνέπειαν χριστιανός χωρίς χαρά. Δέν ἐπιτρέπεται νά εἴμεθα ἀπηλπισμένοι καί σκυθρωποί, μελαγχολικοί καί ἀπογοητευμένοι. Ὑπάρχει ὁ Κύριος. Εἶναι δίπλα μας. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Εἶναι ἕτοιμος μόλις Τόν ἐπισκεφθοῦμε νά σταλάξει εἰρήνη καί ἐλπίδα μέσα μας, νά φέρει στήν ἀνήσυχη καί τεταραγμένη ψυχή μας τήν χαρά. Ὁ Ἴδιος μᾶς εἶπε: «Αἰτεῖτε καί λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρά ὑμῶν ἡ πεπληρωμένη» (Ἰω. 16,24). Γιά τούς χριστιανούς, λοιπόν, ἰσχύει τό βιβλικόν: «Δεῦτε, ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρι ἡμῶν».

Ὡστόσο, ὀφείλουμε νά μήν εἴμεθα αἰθεροβάμονες, μήτε ἐπιπόλαιοι ἀλλά ρεαλιστές στή ζωή μας. Νά ἔχουμε ἐπίγνωση ὅτι θά μᾶς ἐπισκεφθοῦν οἱ δύσκολες καταστάσεις. Σ’ αὐτές τίς ὧρες πολύ χαρακτηριστικά ἔρχεται ὁ προφήτης Ἱερεμίας καί ὑπογραμμίζει ὅτι «εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος, ὅς πέποιθεν ἐπί τῷ Κυρίῳ καί ἔσται Κύριος ἐλπίς αὐτοῦ καί ἔσται ὡς ξύλον εὐθηνοῦν παρ’ ὕδατα καί ἐπί ἰκμάδα βαλεῖ ρίζαν αὐτοῦ καί οὐ φοβηθήσεται ὅταν ἔλθῃ καῦμα» (Ἱερεμ. 17, 7-8). Πράγματι, ὁ πιστός, ὁ ριζωμένος στόν Θεό καί ὅταν καταφθάσει κάθε εἴδους «καῦμα» δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε. Γι’ αὐτό καί δέν ἀφήνεται στόν παραπικρασμό. Γνωρίζει ὅτι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ δέν θά τόν ἐγκαταλείψει καί ἡ δρόσος τῆς χριστιανικῆς χαρᾶς ἐν Κυρίῳ θά τόν ζωογονεῖ συνεχῶς στή πορεία τῆς ζωῆς του.

Ἀπό τό ἄλλο μέρος τίθενται ἀσφαλῶς καί τά ἐρωτήματα: Μποροῦν τά σύγχρονα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, ἡ τεράστια ἐπικράτηση τῆς τεχνολογίας, ἡ τεχνητή νοημοσύνη, τά ποικίλα «ρομπότ» νά δώσουν τήν χαρά στόν ἄνθρωπο; Εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ψυχική μόρφωση καί ἡ ἐσωτερική ἀνωτερότητα; Ἀμείλικτα ἐρωτήματα. Ἴσως χρειαστεῖ ἡ σμίλη τοῦ Μιχαήλ Ἄγγελου καί ὁ λόγος του μπροστά στό βουβό μάρμαρο τοῦ Μωϋσῆ: «Μίλα μου».

orthodoxia.online