ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΙΑ ''ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΤΩΡΑ''

Σὰν νά ’ταν χθές, Ὅλα τὰ θυμᾶται τόσο ζωντανὰ ὁ Ἀρσένιος. καὶ ἂς ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε 10 χρόνια. 

Πήγαινε τότε στὴν Γ΄ Λυκείου. Ἑτοιμα-

ζόταν γιὰ τὶς Πανελλήνιες. Μὲ πόθο καὶ

πάθος μεγάλο γιὰ τὴ Σχολὴ τῶν Χημικῶν

Μηχανικῶν. Σὰν νά ’ταν χθές. Μόνος στὸ

δωμάτιό του. Μὲ τὰ βιβλία ἀνοιχτὰ στὸ

τραπέζι νὰ προσπαθεῖ νὰ διαβάσει, ἐνῶ

μέσα στὴν ψυχή του ὁ βουβὸς πόνος.

Ἕνα «γιατί;», ἕνα παράπονο στὸ Θεὸ

γιὰ τὸν στεναγμὸ τῆς μάνας του ποὺ τὸν

ἄκουγε ἀπὸ τὸν τοῖχο τοῦ διπλανοῦ δω-

ματίου. Ἦταν στεναγμοὶ ἀπὸ βαρὺ πό-

νο. Τοῦ καρκίνου τὸν πόνο, ποὺ τρώει τὰ

σωθικὰ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸν λειώνει

ἀργά-ἀργά. Καὶ ἄκουγε τοὺς ἀναστενα-

γμοὺς τῆς μάνας ποὺ τέλειωνε ἀπὸ μέρα

σὲ μέρα τὴν ἐπίγεια ζωή της στὰ 43 της

χρόνια, τῆς ἀγαπημένης μανούλας του,

τῆς Ἐλπινίκης. Καὶ ἦταν γι’ αὐτὸν ὁ μό-

νος ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ ποὺ μπο-

ροῦσε ὅλα νὰ τῆς τὰ λέει σὲ κάθε στιγμὴ

καὶ σταθμὸ τῆς ζωῆς του.

Καὶ τώρα ποιὸν ὁ Ἀρσένιος θά ᾿χει γιὰ

νὰ μιλάει;... Κανέναν!

Ἡ μάνα ἔφυγε, πέταξε στὸν οὐρανό.

Τὴν ἔκλαψε στὴν κηδεία της ἀμέτρητο

πλῆθος κόσμου. Γιατὶ δὲν ἦταν μόνο ἡ

μάνα τῶν 8 παιδιῶν της, ἀλλὰ καὶ ἡ μά-

να ἑκατοντάδων ἀνθρώπων ποὺ εἶχε

κατηχήσει καὶ παρηγορήσει μὲ λόγο καὶ

ἔργα στὰ Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ μάνα δὲν πρόλαβε νὰ δεῖ τὴ χαρὰ

τῆς ἐπιτυχίας τοῦ 5ου παιδιοῦ της, τοῦ

Ἀρσένιου. Τὴν εἶδε ὅμως ἀπὸ τὸν οὐρα-

νό. Ἀλλὰ δὲν ἀρκοῦσε αὐτὸ στὸν Ἀρσέ-

νιο. Ἤθελε νὰ τὴν βλέπει, νὰ δέχεται τὸ

χάδι της καὶ νὰ τῆς ἐμπιστεύεται τὰ μυ-

στικὰ τῆς καρδιᾶς του.

Καὶ τώρα; Τί νὰ τὴν κάνει τὴν ὡραία

ἐπιτυχία του στὴ Σχολὴ τῆς ἐπιλογῆς του

ὁ Ἀρσένιος; Τώρα θὰ γράφει μελαγχο-

λικοὺς στίχους μὲ ἀλληγορία θαυμαστή,

ποὺ μόνος ὁ ἴδιος θὰ μπορεῖ νὰ ἑρμη-

νεύει. Καὶ θὰ τοὺς παίζει στὴν ἀγαπημέ-

νη του κιθάρα καὶ θὰ αὐτοπαρηγοριέται.

Βέβαια στὸ Θεὸ στηριζόταν καὶ Τὸν ἀγα-

ποῦσε ἀπὸ μικρὸς ὁ Ἀρσένιος. Ἀλλὰ

τώρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη κλονιζόταν. Ἔμπαι-

νε σὲ διαδικασία σιωπηλῆς ἀντίδρασης.

Δεχόταν φίλους λίγους, μετρημένους

στὰ δάκτυλα. Μόνο μ’ αὐτοὺς ἔβγαινε

καὶ χαλάρωνε μὲ ἀτέλειωτες ἤρεμες φι-

λοσοφικὲς συζητήσεις σὲ ἀπόμερα ἥσυ-

χα κεντράκια.

Ὅμως αὐτὴ ἡ ζωή, ὅσο καὶ νὰ ξεκούρα-

ζε τὸ νεαρὸ φοιτητή, τοῦ ἄφηνε ἕνα κενό.

Ἀλλὰ καὶ ἡ Σχολή του τῶν Χημικῶν

Μηχανικῶν, ἡ τόσο γι’ αὐτὸν στὴν ἀρχὴ

συναρπαστική, ξαφνικὰ ἔπαυσε νὰ ἔχει

ἐνδιαφέρον. Χρόνο μὲ τὸν χρόνο γινόταν

κουραστική. Ἀραίωνε τὶς παρακολου-

θήσεις. Ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὰ ἐργαστήρια.

Μόνο στὴν περίοδο τῆς ἐξεταστικῆς ἔκα-

νε δυνατὲς προσπάθειες, μὲ ἐλάχιστα

ὅμως ἕως καὶ μηδενικὰ ἀποτελέσματα.ιστορί

Καὶ τότε ἦταν ποὺ τὸν ἔπνιγε μιὰ σκέψη:

πὼς ὁ ἴδιος εἶχε προδώσει τὰ ὄνειρά του.

Ἔβλεπε τὰ ἀδέλφια του νὰ τελειώνουν

τὶς Σχολές τους, καὶ αὐτὸς ἔμενε πίσω.

Παγωμένος, ἀνόρεκτος, ἀδιάφορος γιὰ

τὴ Σχολή του. «Ἐγὼ δὲν θὰ τὴν τελειώ-

σω ποτέ», ἔλεγε. Καὶ ὅταν οἱ φίλοι του

τὸν ρωτοῦσαν: «Πῶς τὰ πᾶς μὲ τὴ Σχο-

λή σου;», ἐκεῖνος ντρεπόταν καὶ ἄλλαζε

κουβέντα...

Εἶχαν περάσει 10 χρόνια ἀπὸ τὴν εἴσο-

δό του στὸ Πανεπιστήμιο. Οἱ περισσότε-

ροι συμφοιτητές του ἦταν τώρα φτασμέ-

νοι ἐπιστήμονες. Καὶ αὐτός, ὁ Ἀρσένιος,

ἔμεινε πίσω τελευταῖος. Χωρὶς μητέρα,

χωρὶς πτυχίο, χωρὶς πίστη δυνατὴ ποὺ

νὰ καλύπτει τὸ κενὸ καὶ νὰ τὸν γεμίζει μὲ

ἐλπίδα νίκης.

Καὶ τώρα... σήμερα ὁ Ἀρσένιος σὰν νὰ

ξύπνησε ἀπὸ ἕνα λήθαργο. Μιὰ δύναμη

ἀνεξήγητη τὸν ἔσπρωχνε νὰ κάνει κάτι

μεγάλο. Νὰ πάει στὸν ἅγιο Ἀνδρέα, τὸν

Προστάτη καὶ Πολιοῦχο τῆς πόλεώς του,

καὶ ἐκεῖ μπροστὰ στὴν ἁγία Κάρα του νὰ

κλάψει καὶ νὰ παρακαλέσει. Εἶχε ἀκόμα

28 μαθήματα καὶ 14 ἐργαστήρια γιὰ νὰ

πάρει τὸ πτυχίο.

Ἔφερε τὰ βήματά του στὸ μεγαλοπρε-

πὴ Ναό. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε ὁ κόσμος τῶν

προσκυνητῶν. Ἄναψε τὸ κερί του καὶ

βάδισε γοργὰ στὸ δεξιὸ κλίτος. Κοντο-

στάθηκε ὄρθιος στὸ τέλος τοῦ διαδρό-

μου, ἀμίλητος, ἀνέκφραστος μπροστὰ

στὸ ἱερὸ κουβούκλιο τῆς ἁγίας Κάρας

τοῦ ἀγαπημένου του ἁγίου Ἀνδρέα. Δὲν

εἶχε κουράγιο γιὰ προσευχή. Πλησίασε.

Ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ μιὰ βιαστικὴ

μετάνοια. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἀσπαζόταν

τὴν ἁγία Κάρα, ἔσταξαν δυὸ δάκρυά του

καὶ πρόφερε μὲ μυστικὴ κραυγὴ στὸν

Ἅγιο τρεῖς μόνο λέξεις: «Κάνε κάτι τώ-

ρα». Αὐτὸ μόνο μπόρεσε νὰ πεῖ. Τίποτ’

ἄλλο. Καὶ μετά;

Ὤ! Θαῦμα ἐκπληκτικὸ ἔγινε μετά. Τὸ

πέπλο τὸ σκοτεινὸ ποὺ τὸν κάλυπτε, ἡ

ὀμίχλη τῆς ἀπόγνωσης ποὺ τὸν ἔπνι-

γε ἔφυγαν. Ὅλα ἔφυγαν. Ἐξαφανίσθη-

καν. Τὸ πνεῦμα του ζωογονήθηκε. Ἦρθε

ἡ ὄρεξη γιὰ μελέτη. Καὶ ὁ Ἀρσένιος πί-

στεψε στὸ θαῦμα. Ἔφυγε ἀνάλαφρος.

Πῆγε ἀμέσως μετὰ στὸ Σπουδαστήριο.

Δὲν πρόλαβε νὰ καθίσει καὶ τὸν πλησία-

σε μιὰ παλιὰ γνωστή του ἀπὸ τὴ Σχολή,

μεγαλύτερη στὰ χρόνια.

–Πῶς τὰ πᾶς, Ἀρσένιε;

–Χρωστάω πολλά: 28 μαθήματα καὶ 14

ἐργαστήρια.

–Καὶ ἐγὼ στὴν ἡλικία σου χρωστοῦ-

σα πολὺ περισσότερα. Αὐτὲς τὶς μέρες

πῆρα τὸ πτυχίο.

Τί ἦταν καὶ τοῦτο τὸ ἀναπάντεχο;

Θεία ἐνίσχυση ἀπὸ ἀνθρώπινη πα-

ρέμβαση. Τυχαῖο θὰ τὸ πεῖτε; Ἀλλὰ ὄχι,

γιὰ τὸν Ἀρσένιο δὲν ἦταν τυχαῖο. Ἦταν

συμπλήρωμα δυνάμεως στὸ θαῦμα τοῦ

Ἁγίου. Καὶ μετὰ ἡ σπουδή, ἡ ὄρεξη, μιὰ

βιάση ἅγια. Καὶ μιὰ νίκη μεγάλη. Σ’ ἕνα

χρόνο ἀκριβῶς ἀπὸ τότε ποὺ προσευ-

χήθηκε στὸν ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα ὁ

Ἀρσένιος κρατοῦσε τὸ πτυχίο στὰ χέρια.

Τότε ἦταν πού, μετὰ ἀπὸ χρόνια, ἔτρε-

ξε στὸν Πνευματικό του, τὸν Πνευματικὸ

τῶν παιδικῶν του χρόνων, γιὰ νὰ τοῦ τὰ

ἀναγγείλει ὅλα μαζί.

Πρῶτα τὰ ἀμαρτήματά του ὅλα, ἕνα-

ἕνα... καὶ μετὰ τὴ μεγάλη του εὐγνωμο-

σύνη στὸν ἅγιο Ἀνδρέα, τὸν Πολιοῦχο

τῶν Πατρῶν, ποὺ τοῦ χάρισε τὸ πτυχίο.

Καὶ ὁ Πνευματικός του συμπλήρωνε:

–Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἀνδρέα οἱ προσ-

ευχὲς τῆς ἁγίας μανούλας σου, Ἀρσένιε.

Ἀλλὰ καὶ ἡ δική σου ἐλεύθερη ἀνταπό-

κριση καὶ ἐπιμέλεια. Πάνω βέβαια ἀπ’

ὅλα ἡ ἀνύστακτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πα-

τέρα μας σοῦ ἔκαναν τὸ τρανὸ θαῦμα,

Ἀρσένιε!

Ὁ νεαρὸς πτυχιοῦχος ἔφευγε συγκλο-

νισμένος καὶ εὐτυχισμένος ὅσο ποτὲ ἄλ-

λοτε. Σὲ μιὰ ἑβδομάδα θὰ πήγαινε στὸ

Στρατο.

περιοδικο ΄΄ο σωτηρ΄΄2161