Ἡ πίστη στον Ἰησοῦ Χριστο ὡς Θεο ἀποτελεῖ το θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας.

1. Ἡ αἰώνια ζωὴ.

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἀφι-

ερωμένη στὴ μνήμη τῶν 318 ἁγί-

ων καὶ θεοφόρων Πατέρων οἱ 

ὁποῖοι συνῆλθαν τὸ 325 μ.Χ. 

στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ συν-­

εκρότησαν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ 

Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε τὴ 

φοβερὴ αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ. 

Πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Πατέ-

ρων ἀναγινώσκεται ἀπὸ τὸ ἱερὸ 

Εὐαγγέλιο ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχι-

ερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρί-

ου, τῆς προσευχῆς τοῦ Μεγάλου 

Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς 

τὸν οὐράνιο Πατέρα Του κατὰ 

τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης 

μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Σ’ ἕ-    ­

να σημεῖο αὐτῆς τῆς συγκλονι-

στικῆς προσευχῆς ὁ Κύριος ὁμι-

λεῖ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἐξη-­

γεῖ τί εἶναι ἡ αἰώνια ζωή: «Αὕτη 

ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώ-­

σκωσί σε τὸν μόνον    ἀληθινὸν 

Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν 

Χριστόν», εἶπε. Δηλαδή, αἰώνια ζωὴ εἶ-­

ναι ἡ διαρκὴς πρόοδος στὴ γνώση τοῦ 

μόνου    ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ 

Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν Ὁποῖον ὁ Θεὸς Πατὴρ 

ἀπέστειλε στὸν κόσμο. Ἡ γνώση αὐτὴ 

δὲν εἶναι θεωρητικὴ ἀλλὰ ἐμπειρία τῆς 

κοινωνίας τοῦ Θεοῦ. Οὐσιαστικὰ αὐτὴ ἡ 

θεογνωσία παρέχεται ὡς δωρεὰ τοῦ Ἁγί-

ου Πνεύματος στὶς ψυχὲς ποὺ πιστεύ-

ουν καὶ ἀγαποῦν τὸν Κύριο κι ἐπιθυμοῦν 

νὰ Τὸν γνωρίσουν προσωπικά. 

Ἂς καλλιεργοῦμε λοιπὸν τὸν πόθο νὰ 

γνωρίσουμε καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν 

Θεό, γιὰ νὰ ζοῦμε σὲ κάποιο βαθμὸ ἤδη 

ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ τὴν ἀνέκφραστη 

χαρὰ τῆς αἰωνιότητος. Στὶς ἱερὲς ὧρες 

τῆς προσευχῆς, τῆς μελέτης τοῦ θείου 

λόγου, τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ τῆς 

συμμετοχῆς στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκ-­

κλησίας μας, συναντοῦμε τὸν Χριστὸ ὁ 

Ὁποῖος ἔρχεται καὶ κατοικεῖ ἐντός μας 

καὶ γεμίζει τὴ ζωή μας μὲ χαρὰ καὶ εἰρή-

νη. Ἀσύγκριτα ὡραιότερη ὅμως θὰ εἶναι 

ἡ ζωὴ μὲ τὸν Κύριο στὴν αἰωνιότητα... 

Ἐκεῖ θὰ πλέουμε μέσα στὸν ὠκεανὸ τῆς 

ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θὰ χορταίνου-

με τὴ θέα τοῦ προσώπου Του!

2. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς  εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀπευθύνε-

ται ὁ Κύριος Ἰησοῦς στὸν Οὐράνιο Πα-

τέρα φανερώνει τὴ σχέση ἰσοτιμίας με-

ταξύ τους. Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς Του 

δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὰ πεῖ ἕνας κοινὸς 

θνητός. Λέγει πρὸς τὸν Πατέρα: «Τὰ ἐμὰ 

πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά». Ὅλα ὅσα 

ἀνήκουν σὲ μένα δικά σου εἶναι, ὅπως 

καὶ τὰ δικά σου εἶναι δικά μου. 

Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι ὁ Κύριος Ἰη-

σοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀΐδιος Υἱός, ὁ Ὁ-  ­

ποῖος ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατέρα ὡς 

ἴσος πρὸς ἴσον. Ἂς ἔρθουν τώρα οἱ Ἀρει-

ανοὶ ἢ οἱ ἀπόγονοί τους οἱ Χιλιαστὲς ἢ 

ὅποιοι ἄλλοι αἱρετικοὶ θεωροῦν τὸν Ἰη-

σοῦ Χριστὸ κτίσμα καὶ δημιούργημα τοῦ 

Θεοῦ, κι ἂς μᾶς ἐξηγήσουν πῶς τολ-

μοῦν νὰ λένε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι κατώ-

τερος ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα, ἐφόσον ὁ 

Ἴδιος δηλώνει ὅτι σ’ Αὐτὸν ἀνήκουν ὅλα 

ὅσα ἀνήκουν καὶ στὸν Πατέρα;... Εἶναι 

ἐντελῶς ἀστήρικτη ἡ πλάνη τους, ὅπως 

ἀκριβῶς ἀπέδειξε καὶ «ἡ Σύνοδος ἡ ἐν 

Νικαίᾳ», ἡ ὁποία ἀνεκήρυξε τὸν Χριστὸ 

«Υἱὸν Θεοῦ, Πατρὶ καὶ Πνεύματι σύν-

θρονον» (Στιχηρὸ Ἑσπερινοῦ). Γι’ αὐτὸ 

καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο 

συνέταξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ ἑορτά-­

ζουμε σήμερα, ὁμολογοῦμε: «Καὶ εἰς ἕνα 

Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ 

Θεοῦ τὸν μονογενῆ».

Ἂς μένουμε λοιπὸν στερεωμένοι στὴν 

πίστη γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεὸ ἀπο-

τελεῖ τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας.

3. Προσευχὴ  γιὰ τὴν ἑνότητα

Πολὺ συγκινητικὸ εἶναι καὶ τὸ σημεῖο 

ὅπου ὁ Κύριος ἐκφράζει στὴν ἀρχιερα-

τικὴ προσευχὴ τὴ μεγαλύτερη ἐπιθυμία 

Του γιὰ τοὺς πιστοὺς μαθητές Του ὅλων 

τῶν αἰώνων: Παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιο 

Πατέρα νὰ τοὺς διατηρήσει ἑνωμένους 

μαζί Του καὶ ἑνωμένους μεταξύ τους 

μέσα στὴν Ἐκκλησία. 

Ἀποτελεῖ λοιπὸν χρέος ἐπιτακτικὸ ὅ-  ­

λων μας νὰ καλλιεργοῦμε αὐτὸ τὸ πνεῦ-­

μα τῆς ἑνότητος. Νὰ προσευχόμαστε νὰ 

διατηροῦμε τὴν ἑνότητα τῆς   πίστεως καὶ 

τῆς ἀγάπης μέσα στὴν Ἐκκλησία. Νὰ   πα-  ­

ρακαλοῦμε ἐπίσης τὸν ἅγιο Θεὸ γιὰ τοὺς 

πεπλανημένους ἀδελφούς μας, αὐτοὺς 

ποὺ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ποίμνη 

τοῦ Χριστοῦ καὶ δημιούργησαν σχίσμα-

τα καὶ διαιρέσεις, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν 

καὶ νὰ γίνει «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰω.ι΄ 16).

ΟΣΩΤΗΡ2068

Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης

 

Ο μέγας αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης γεννήθηκε στη Αριανζώ το 329 μ.Χ, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στη κωμόπολη Ναζιανζώ, εξ ου αναφέρεται και ως Ναζιανζηνός. Οι γονείς του ήτον ευγενείς και δίκαιοι, Γρηγόριος και Νόννα ονόματι, σεβόμενοι εξ αγνοίας τα είδωλα. Αφ’ότου δε εγέννησαν τον Γρηγόριο, ανεγεννήθησαν και αυτοί και εβαπτίσθησαν Χριστιανοί. Ο πατέρας του μάλιστα έγινε αρχιερεύς της Ναζιανζού. Έτσι, ο νεαρός Γρηγόριος ανατρέφεται, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον. Από την παιδική του ηλικία φανέρωσε τα σπάνια χαρίσματα του. Αγάπησε με πάθος τα γράμματα και λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των γονιών του μπόρεσε και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνώρισε το Μέγα Βασίλειο και στην Αλεξάνδρεια συνάντησε για πρώτη φορά το Μέγα Αθανάσιο και το Μέγα Αντώνιο. Το 365 μ.Χ., ο Βασίλειος έφυγε από την Αθήνα, αλλά ο Γρηγόριος έμεινε και δίδασκε ρητορική για ένα χρόνο. Μετά άφησε κι αυτός την Αθήνα και επέστρεψε στη Ναζιανζώ. Όταν επέστρεψε, βαπτίστηκε χριστιανός από τον πατέρα του και έγραψε για το μυστήριο του βαπτίσματος. Ο Γρηγόριος συνιστά το νηπιοβαπτισμό και διδάσκει στους νέους της Ναζιανζού τη χριστιανική διδασκαλία. Ο πόθος του ήταν να ασκητέψει στον Πόντο κοντά στο φίλο του Βασίλειο, όπου και πήγε. Εκεί με το Βασίλειο έγραψε πολλά συγγράμματα.

Περί τα τέλη του 360 μ.Χ., μετά από παράκληση του πατέρα του αφήνει την έρημο του Πόντου και πηγαίνει στην πατρίδα του. Εκεί κατατάσσεται στις τάξεις του κλήρου, αλλά και πάλι φεύγει στην έρημο με σκοπό να προσευχηθεί, να δυναμώσει πνευματικά και να μπορέσει να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κληρικού. Ώριμος πλέον επιστρέφει και υπηρετεί το λαό ως ιερέας βοηθώντας τους φτωχούς και τους αρρώστους. Την περίοδο αυτή ο Ιουλιανός ο Παραβάτης κήρυξε σφοδρό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Εναντίον του Ιουλιανού αντέδρασαν οι δύο αγωνιστές της εποχής, ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος. Οι λόγοι του Γρηγορίου χτυπούν σκληρά τον παραβάτη και χριστιανομάχο αυτοκράτορα, αλλά το αίμα των χριστιανών χύνεται αλύπητα.

Όταν πέθανε ο Ιουλιανός και σταμάτησε ο διωγμός, ο Γρηγόριος εργάζεται δίπλα στον πατέρα του και τον βοηθά με ζήλο στο κοινωνικό του έργο. Έτσι, η φήμη του Γρηγόριου απλώθηκε σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, φεύγει πάλι ο Γρηγόριος και πηγαίνει στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας με μοναδικό έργο την προσευχή και τη συγγραφή. Όταν κινδύνευε η Κωνσταντινούπολη από τις αιρέσεις, κάλεσαν το Γρηγόριο να πάει εκεί και να βοηθήσει την εκκλησία. Δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί μπροστά στον κίνδυνο της ορθόδοξης πίστης. Πήγε εκεί και με τους πύρινους λόγους του και τα επιχειρήματα του έφερε σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς και μετά από σκληρό αγώνα ελευθερώθηκε η εκκλησία. Εκείνο που ανέδειξε το Γρηγόριο μεγάλο δάσκαλο και ποιμένα της εκκλησίας ήταν η υπεράσπιση της ορθοδοξίας, που πέρναγε δύσκολες μέρες, από τον κίνδυνο των Αρειανών.

Στην Κωνσταντινούπολη, μόνο ένας μικρός ναός είχε απομείνει στους ορθοδόξους, που τον ονόμαζαν συμβολικά Αγία Αναστασία, ελπίζοντας πως εκεί θα αναστηθεί ξανά η Ορθοδοξία. Σ’ αυτόν το ναό ο Γρηγόριος εκφώνησε τους περίφημους πέντε λόγους για τη θεότητα του «Υιού και Λόγου του Θεού», με θαυμαστά αποτελέσματα. Η εκκλησία μας με βάση τα υψηλά θεολογικά του κηρύγματα και συγγράμματα τον τίμησε με τον τίτλο του Θεολόγου. Σε λίγο στέφθηκε αυτοκράτορας ο Μέγας Θεοδόσιος καθιερώνοντας με διάταγμα την ορθοδοξία. Τότε αναδείχτηκε ο Γρηγόριος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πρόεδρος της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Από αυτή τη θέση, το 381μ.Χ., μαζί με άλλους άρχοντες της εκκλησίας στερέωσαν την πίστη και την ορθοδοξία συμπληρώνοντας το Σύμβολο της Πίστεως που άρχισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Όμως η κακία και ο φθόνος δεν άφησαν για πολύ καιρό το Γρηγόριο στον πατριαρχικό θρόνο, επειδή μερικοί επίσκοποι από φθόνο αντέδρασαν στην εκλογή του. Η ευαίσθητη ψυχή του δεν το ανέχθηκε αυτό και για να εξασφαλίσει όμως την ειρήνη της εκκλησίας, με μια ηρωική πράξη, παραιτήθηκε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και την προεδρία της συνόδου και επέστρεψε στον τόπο του,τη Ναζιανζό και πρόσφερε τις υπηρεσίες του από το βαθμό του επισκόπου περνώντας την υπόλοιπη ζωή του με προσευχή, διάβασμα και συγγραφή βιβλίων.

Ένα πρωινό, στις 25 Ιανουαρίου το 391 μ.Χ., άφησε τα γήινα, για να πάει αιώνια κοντά στον αγαπημένο του Κύριο. Η αγία κάρα του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο Άγιον Όρος (το υπολοιπο λειψανο του βρισκεται στην Νεα Καρβαλη ,εξω απο την Καβαλα).Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στίς 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ