Ὁδηγὸς καὶ Λυτρωτὴς

Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Μητροπολίτης Φλωρίνης (+)

«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29)

Χθὲς, ἀγαπητοί μου,τελείωσε τὸ Δωδεκαήμερο, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα μέχρι τὰ Φῶτα, ἐξαιρουμένης τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων. Μετὰ τὸ Δωδεκαήμερο πρώτη ἑορτὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶνε ἡ σύναξις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, σήμερα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπινα ἐγκώμια· τὸν ἐγκωμίασε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅταν εἶπε, ὅτι μέσ᾿ στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ γεννήθηκαν ὣς τότε ἀνώτερος ἀπ᾿ ὅλους εἶνε αὐτός (βλ. Ματθ. 11,11). Εἶνε ὑπεράνω τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰακώβ, τῶν πατριαρχῶν, ὑπεράνω ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Γεννήθηκε διὰ θαύματος ἀπὸ γέροντες γονεῖς, τὸν Ζαχαρία καὶ τὴν Ἐλισάβετ ποὺ ἦταν καὶ στείρα. Ὅσο μπορεῖ ἀπὸ μιὰ πέτρα ν᾿ ἀνθίσῃ λουλούδι, ἄλλο τόσο ἦταν δυνατὸν κι ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἐλισάβετ νὰ γεννηθῇ παιδί.

Ἔμβρυο ἀκόμη, σκίρτησε μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του ὅταν ἐκείνη ὑποδεχόταν τὴν ἐπίσης ἔγκυο ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἦταν ἁγιασμένος. Ὅπως μερικοὶ εἶνε Ἰοῦδες, τέκνα κατάρας ἐκ κοιλίας μητρός, ἔτσι κάποιοι ἄλλοι εἶνε εὐλογημένοι ἀπὸ τὰ σπάργανά τους.

Ὅταν μεγάλωσε, δὲν ἔμεινε στὸν κόσμο· βγῆκε ἔξω,πῆγε στὴν ἔρημο, στὸ σχολεῖο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐκεῖ ἔζησε μιὰ ζωὴ – ἔλεγχο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας ποὺ σύνθημά της ἔχει «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13. Α΄ Κορ. 15,32). Ὦ σεῖς ποὺ ζῆτε μέσ᾿ στὸν παραλογισμό, ἐλᾶτε νὰ καθρεφτιστῆτε στὸν καθρέφτη αὐτόν. Πῶς ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης; Τὸ φαγητό του ἦταν «ἀκρίδες» (Ματθ. 3,4), τὰ γνωστὰ ἔντομα τῶν ἀγρῶν, ποὺ καὶ μέχρι σήμερα λιτοδίαιτοι Ἄραβες τὰ ξηραίνουν καὶ τὰ τρῶνε. Ποτό του ἦταν τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Ροῦχο του εἶχε μιὰ κάππα ἀπὸ τρίχες καμήλας. Κρεβάτι του ἦταν ἡ ἄμμος δίπλα στὸ ποτάμι. Στέγη του τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ. Σύντροφοί του τὰ θηρία τῆς ἐρήμου, ποὺ στέκονταν μπροστά του σὰν ἀρνάκια. Ἡ ἁγιότης, βλέπετε, ὅλα τὰ τιθασεύει. Καὶ ἐνῷ λιοντάρια καὶ τίγρεις τὸν σεβάστηκαν, τὸν κατεσπάραξε μιὰ γυναίκα, ἡ Ἡρῳδιάς. Ἐκεῖ λοιπὸν ἔμεινε, στὸ πανεπιστήμιο τῆς σιωπῆς, ὅπου ἀνδρώνονται οἱ μεγάλες φυσιογνωμίες. Σὲ ὥριμη πλέον ἡλικία ἔλαβε ἐντολὴ ἄνωθεν, νὰ πάῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου κ᾿ ἐκεῖ νὰ στήσῃ τὸν ἄμβωνά του. Τὸ κήρυγμά του θερμοκαυτήρας, ἔλεγχος δριμύς. Ἄστραφτε καὶ βροντοῦσε. Καλοῦσε ὅλους σὲ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Καὶ χιλιάδες ἀπ᾿ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα ἔτρεχαν. Ἦταν μαγνήτης ποὺ εἵλκυε ὅλους. Συνιστοῦσε μετάνοια καὶ τοὺς βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη.

Μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ἦρθε καὶ ἕνας ποὺ ξεχώριζε. Μήπως φοροῦσε στέμμα, εἶχε σπαθί, τὸν ἔφερε ἅμαξα; Ὄχι. Ἁπλὸς ἄνθρωπος ἦταν. Ἀλλὰ ὄνομά του ἦταν «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9). Ὅλα τὰ ὀνόματα θὰ σβήσουν, τὸ δικό του θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς Χριστός!

Μποροῦσε νὰ φανταστῇ ὁ Ἰωάννης, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα ἑνὸς φτωχοῦ Ναζωραίου κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος; Καὶ ὅμως τὸν ἀνεγνώρισε. Τοῦ λέει ὁ Χριστός• —Βάπτισέ με. —Αὐτὸ δὲν γίνεται· ἐγὼ εἶμαι ἕνα μηδὲν μπροστά σου, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ βαπτίσω. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἐπέμενε, καὶ τέλος βαπτίσθηκε. Ὄχι διότι εἶχε ἁμαρτίες —εἶνε ἀναμάρτητος―, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθῇ τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ φανερώθηκε. Κατὰ τοῦτο ἐμεῖς διαφέρουμε ἀπὸ τ᾿ ἄλλα θρησκεύματα, καὶ τὰ μονοθεϊστικά· αὐτοὶ ἔχουν τὸν Ἀλλὰχ ἢ κάποιον ἄλλο, ἐμεῖς λέμε· Ἕνας Θεός, τρία πρόσωπα, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα· ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου.

Πῶς φανερώθηκε τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος; Ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἦταν μέσ᾿ στὰ νερά, σχίστηκε ὁ οὐρανός —ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε—, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο σὰν περιστέρι ἦρθε καὶ κάθισε ἐπάνω στὴν κεφαλή του. Συγχρόνως ἀκούστηκε φωνὴ – διάγγελμα τοῦ οὐρανίου Πατρός.

Ὄχι σὰν τὰ διαγγέλματα τῆς πρωτοχρονιᾶς, πού ᾿νε γεμᾶτα ψευτιές. Διάγγελμα οὐράνιο καὶ αἰώνιο πρὸς ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα• «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ.3,17). Τὰ ἴδια λόγια ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα ἀκούστηκαν καὶ ὅταν ἔκλεινε ἡ ἐπίγειος παρουσία τοῦ Χριστοῦ, συμπληρωμένα ὅμως μὲ τὴ σύστασι «Αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. 9,8. Λουκ. 9,35).

Ἀπὸ τότε πλέον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ὁδηγό. Ὁδηγός της εἶνε ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6). Ὅποιος τὸν ἀκολουθεῖ σῴζεται, ὅποιος φεύγει ἀπὸ αὐτὸν χάνεται. Αὐτὸς εἶνε ὁ τέλειος ὁδηγός, ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἀρετῆς. Οἱ ἄλλοι, ὁποιοιδήποτε κι ἂν εἶνε, εἶνε κλάσματα, δὲν φτάνουν τὴν ἀκεραία μονάδα, τὸν Ἕνα. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ Θ. Λειτ.).

«Αὐτοῦ ἀκούετε», συνιστᾷ ὁ οὐράνιος Πατήρ. Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι κλείνουν τ᾿ αὐτιά τους καὶ δὲν ἀκοῦνε τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀνοίγουν τ᾿ αὐτιά τους – σὲ ποιόν; στὸν διάβολο καὶ στὰ ὄργανά του. Δὲν ἐκκλησιάζονται γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου· κάθονται τὴ νύχτα στὴν τηλεόρασι γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ δαιμονικοῦ κόσμου. «Ὅποιος δὲν ἀκούει τὸ Χριστό, θ᾿ ἀκούσῃ τὸν διάβολο», λέει ὁ Ῥῶσος Ντοστογιέφσκυ.

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴν ἔρημο, ὁ Ἰωάννης τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλό του, ὅπως λέει τὸ ὡραῖο δοξαστικὸ τῶν ὡρῶν· «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου, μεθ᾿ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτὸν ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά, ὡς παρρησίαν ἔχων πολλήν…» (θ΄ ὥρα Θεοφ.). Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἦταν ὁ τελευταῖος ποὺ εἶπε ὁ Παπαδιαμάντης —ποὺ ἦταν καὶ σπουδαῖος ψάλτης—, ὅταν γέρος πλέον στὸ νησάκι του, φτωχὸς καὶ περιφρονημένος, ἔφευγε ἀπ᾿τὴ ζωή. Σηκώθηκε ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι καὶ τὸ ἔψαλε. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ πέθανε. Μὲ «τραγούδια τοῦ Θεοῦ» ἔκλειναν τὰ μάτια τους τότε· τώρα…

Ὁ Ἰωάννης λοιπὸν ἔδειξε τὸ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»· νά, λέει, αὐτὸς εἶνε τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ ποὺ σηκώνει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου (Ἰω. 1,29). Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτό, πρέπει νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι, γιὰ νὰ ἔχουν μιὰ ἀνακούφισι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους, ἔπαιρναν ἕνα ἀρνί, τὸ πήγαιναν στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος καὶ τὸ προσέφεραν θυσία.

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς θὰ τὸ ἔσφαζε, ἅπλωναν τὰ χέρια ἐπάνω του, γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ πάνω τους οἱ ἁμαρτίες καὶ νὰ πᾶνε στὸ ἀρνί. Αὐτὸ ἦταν ἕνας τύπος, μία σκιὰ τῆς μεγάλης θυσίας ποὺ θὰ ἐρχόταν νὰ προσφέρῃ ὁ Χριστός. Ἑκατομμύρια ἀρνιὰ σφάχτηκαν, ἀλλὰ τὸ αἷμα τῶν ζῴων δὲν ἔχει τὴν δύναμιν «ἀφιέναι ἁμαρτίας» (Ματθ. 9,6). Μόνο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», σβήνει τὶς ἁμαρτίες. Να γιατί ὁ Χριστὸς λέγεται «ἀμνός» διότι ὅπως τὸ ἀρνὶ δὲν ἔκανε κανένα κακό, ἔτσι κι ὁ Χριστός· ὅπως τὸ ἀρνὶ ὁδηγεῖται στὴ σφαγὴ καὶ δὲν ἀντιδρᾷ, ἔτσι κι ὁ Χριστός· κι ὅπως στὶς θυσίες «φόρτωναν» τὶς ἁμαρτίες στὸ σφάγιο, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς σηκώνει τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Τὸ νιώσαμε αὐτό; Ἂν δὲν τὸ νιώσαμε, δὲν εἴμαστε Χριστιανοί. Δὲ μᾶς σῴζουν οὔτε κεριὰ καὶ λαμπάδες, οὔτε εἰκόνες καὶ προσκυνήματα, οὔτε μετάνοιες καὶ ἀσκήσεις· ὅλα αὐτὰ δὲν συγχωροῦν οὔτε μία ἁμαρτία. Τὶς ἁμαρτίες συγχωρεῖ μόνο «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ», ὅπως εἶπε ὁ Ἰωάννης. Ἂν δὲν πιστέψῃς ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐχύθη στὸ Γολγοθᾶ λυτρώνει, δὲ σῴζεσαι.

Τελειώνω μὲ μιὰ εἰκόνα. Ἕνας Βιεννέζος ζωγράφος ζωγράφισε ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ἔπιασαν οἱ ἐχθροί του καὶ τοῦ φόρτωσαν ἕνα βαρὺ φορτίο. Τὸ ἔδεσαν στὴ ῥάχη του τόσο σφιχτά, ὥστε δὲν μποροῦσε ν᾿ ἀπαλλαγῇ ἀπ᾿ αὐτό. Ἦταν σὰν τὸν Προμηθέα στὸν Καύκασο. Παρακαλοῦσε ἄλλους νὰ τὸν λύσουν, μὰ κανείς δὲ μποροῦσε. Τότε κάποιος τοῦ εἶπε· Ἂν θέλῃς νὰ ἐλευθερωθῇς, ἀνέβα σ᾿ ἐκεῖνο τὸ βουνό. Ἐκεῖ θὰ δῇς ἕνα σταυρὸ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο· ἂν τὸν παρακαλέσῃς μὲ πίστι, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα. Καὶ πράγματι ἔτσι ἔγινε· ἀμέσως τὸ φορτίο τοῦ ἔπεσε, κύλισε στὴν ἄβυσσο, κι αὐτὸς δόξασε τὸ Χριστό. Καθένας ἀπὸ μᾶς, ἀδελφοί μου, σηκώνει ἕνα βάρος μεγαλύτερο ἀπ᾿ τὸν Ὄλυμπο. Μόνο μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστὸ θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε. Ἂς πιστέψουμε σ᾿ αὐτόν. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο. Σᾶς τὸ λέω ἐγώ. Πενήντα χρόνια κηρύττω· ἂν δὲν πίστευα, θὰ πήγαινα νὰ κάνω ὁ,τιδήποτε ἄλλο παρὰ νὰ κοροϊδεύω τοὺς ἀνθρώπους. Πιστεύω στὸ Θεό, πιστεύω στὴ θεία χάρι, πιστεύω στὰ μυστήρια, πιστεύω στὶς ἱερὲς παραδόσεις. Μπορεῖ κι ὁ ἥλιος νά ᾿νε ψέμα, καὶ τὰ ἄστρα νά ᾿νε ψέμα, κ᾿ ἐμεῖς νά ᾿μεθα ψέμα· ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἰωάννου Πτολεμαΐδος τὴν Παρασκευὴ 7-1-1983 μὲ ἄλλο τίτλο.).

https://agiazoni.gr/slug/-710

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Σήμερα,η Εκκλησια μᾶς παρουσιάζει τὴν ἁγία μορφὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Τὸν μέγιστον τῶν Προφητῶν. Δὲν τὸν χαρακτηρίζουμε ἐμεῖς μέγιστον. Τὸν ὀνόμασε ἔτσι ὁ Χριστός. Εἶπε δηλαδή, ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ μεγαλύτερος τῶν προφητῶν, ὁ ἁγιότερος τῆς Παλαιας Διαθήκης, ἀφοῦ «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματθ. ια΄ 11). Μεγίστη δόξα, θεία τιμή γιὰ τὸν Πρόδρομο. Καὶ συνεχίζει αὐτή τὴ δόξα καὶ τιμὴ πρὸς τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Πολλές ἑορτές καὶ πολλοὺς ναοὺς ἔχει εἰς μνήμην του. Τὸν μνημονεύει δεύτερον μετὰ τὴν Παναγία μας καὶ ἐπικαλεῖται τίς ἱκεσίες του κατὰ τὶς ἱερές της ἀκολουθίες. Στὸ τέμπλο δίπλα στὴν ἁγία του Κυρίου εἰκόνα, ἔχει τὴν εἰκόνα τὴν δική του. Καὶ κάθε Τρίτη τὸν ἑορτάζει καὶ πολλοὺς ὕμνους καί ἐγκώμια τοῦ ψάλλει. Καὶ τοῦ ἀξίζουν ὅλα αὐτὰ «τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου, Προδρόμου καὶ βαπτιστοῦ Ἰωάννου». Γιατί ὅμως ἀπολαμβάνει τέτοια τιμή καί δόξα ὁ Τίμιος Πρόδρομος;

1 . Γιὰ τὸν μέγα ζῆλο του.

Παραβάλλουν τὸν Πρόδρομον μὲ τὸν προφήτη Ἠλία. Καὶ γιατί λέμε τὸν παραβάλλουν;… Αὐτὴ ἡ ἁγία Γραφὴ τὸν προβάλλει ὡς δεύτερον Ἠλία. Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ πρῶτα-πρῶτα εἶπε στὸν πατέρα τοῦ Προδρόμου Ζαχαρία, ὅταν τοῦ εὐαγγελιζόταν τὴν γέννησή του, ὅτι αὐτὸς —ὁ Ἰωάννης δηλαδὴ—θὰ προπορευθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλιού» (Λουκ. α’ 17). Μὲ τὸ ἴδιο προφητικὸ χάρισμα καὶ μὲ τὸν ἴδιο ἔνθεο καὶ ἅγιο ζῆλο ποὺ παρουσίασε ὁ προφήτης Ἠλίας. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀναφερόμενος στὴν προφητεία τοῦ προφήτου Μαλαχίου, ἡ ὁποία ἔλεγε «ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου», ἐλεγε στους Ἰουδαίους: Μὴ περιμένετε νὰ ἔλθει πάλι ὁ προφήτης Ἠλίας. Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ Ἠλίας ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἔρθει. Καὶ τὸν λέγει καὶ ὁ Κύριος τὸν Πρόδρομο Ἠλία, διότι εἶχε τὸν φλογερὸ πόθο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ,ὅπως καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας. Εἶχε τὸ ἄτρομο θάρρος καὶ τὴν κραταιὰ δύναμη ποὺ εἶχε καὶ ὁ θεσβίτης Ἠλίας νὰ ἐλέγχει τὴν ἀσέβεια καὶ κάθε παρανομία. Δὲν τρόμαξε μπροστὰ στὸν Ἀχαάβ ὁ Ἠλίας. Δὲν φοβήθηκε τὸν Ἡρώδη ὁ Ἰωάννης. Τὸν ἤλεγξε δριμύτατα. Βροντοφώνησε πρὸς τὸν ἔνοχο βασιλέα τὸ τρομερὸν «οὐκ ἔξεστί σοι». Γιατί; Διότι μισοῦσε τὴν παρανομία καὶ ζητοῦσε τὴν εὐνομία. Πόθος του φλογερός, ἅγιος, ἱερὸς πόθος ἦταν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐπικράτηση τοῦ ἁγίου θελήματός Του. Ἀγώνας του νὰ προπαρασκευάσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸν Μεσσία καὶ τὴν θεία του Βασιλεία. Στὸ ἔργο αὐτὸ εἶχε ἀφιερώσει ὅλη τὴ ζωὴ του ὁ Ἰωάννης. Πρῶτον, λοιπόν, ξεχωρίζει ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ τιμᾶται ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν ζῆλο του τὸν ἱερό.

2. Γιὰ τὸ πύρινο καὶ φλογερὸ κήρυγμά του.

Ἀπὸ μικρὸς στὴν ἔρημο ἔφυγε, στὴν ἔρημο ἔζησε, στὴν ἔρημο ἄρχισε τὸ κήρυγμα καὶ τὸ βάπτισμά του. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας τὸ προεῖδε καὶ τὸ προεῖπε:«φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Καὶ ἡ προφητεία αὐτὴ γιὰ τὸν Πρόδρομο ἦταν, καὶ σ’ αὐτὸν τὴν ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος. Μᾶς λέγει: «ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Εἴπαμε: κήρυγμα φλογερό, ἅγιο, πειστικό. Δὲν χαριζόταν ὁ Ἰωάννης, δὲν ζητοῦσε νὰ ἀρέσει στοὺς ἀνθρώπους. Ζητοῦσε νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ τοὺς ἑτοιμάσει γιὰ τὸν Χριστὸ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἁμαρτωλοί, ἦταν ἔνοχοι, ἦταν ἀσεβεῖς. Τί τοὺς ἦταν ἀναγκαῖο;… Ἡ μετάνοια, ἡ πλήρης καὶ ὁλόψυχος στὸν Θεὸ ἐπιστροφὴ καὶ ἀφοσίωση, ἡ τελεία ὑποταγὴ στὸ ἅγιο τοῦ Κυρίου θέλημα. Καὶ αὐτὸ ἔκανε ὁ Πρόδρομος. Τοὺς βάπτιζε στὸν Ἰορδάνη, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν καὶ ἐξομολογηθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ τοὺς κήρυττε τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας. Ἄνθρωποι, τοὺς ἔλεγε, συνέλθετε. Ἁμαρτωλοί, μετανοῆστε, σταματῆστε τὶς πονηριὲς καὶ τὶς ἀδικίες ποὺ κάνετε, ἐργασθῆτε, γιὰ νὰ ζήσετε καὶ ἀρκεσθῆτε σὲ ὅσα σᾶς ἀποφέρει ὁ τίμιος ἱδρώτας σας. Βάπτισμα μετανοίας καὶ κήρυγμα μετανοίας ἦταν τὸ ἔργο τοῦ Προδρόμου. Τίποτε τὸ διαφορετικό, τίποτε τὸ θωπευτικό, τὸ ἀνθρωπάρεσκο, τὸ κολακευτικό. Δὲν φοβόταν ἂν θὰ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις. Στὴν ὠφέλεια, τὴν μετάνοια ἀπέβλεπε. Καὶ μὲ αὐτὸ κέρδιζε. Τί γινόταν;…«Ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν». Πλῆθος μέγα, συναγερμὸς σωστός. Μεγάλοι καὶ μικροί, ἀριστοκράτες καὶ πτωχοὶ ὅλοι στὸν Ἰωάννη. Ἰδού τὸ μεγαλειῶδες κήρυγμα τοῦ θείου Βαπτιστοῦ. Καὶ αὐτό ἦταν τὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τὸν διέκρινε. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα τρῖτο:

3. Γιὰ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἁγία ζωή του.

Βέβαια, συμφωνη κατὰ τὴν κλήση καὶ ἀποστολὴ του ἔπρεπε νὰ ἦταν καὶ ἡ ζωή του. Μεγάλη, θεία κλήση ἀπαιτεῖ καὶ ἁγία, ἀγγελικὴ ζωήν. Καὶ τέτοια ζωὴ ἔζησε στὴν ἔρημο ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου. Ὁ Εὐαγγελιστὴς μᾶς λέγει:«ἦν δὲ ὁ Ἰωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον». Τέλειος ἄσκητης, ἄγγελος ἐπίγειος, σὰν νὰ ἦταν ἄσαρκος. Ἕνα ἁπλὸ ροῦχο, μία πέτσινη ζώνη στὴ μέση του καὶ λίγες ἀκρίδες μὲ ἄγριο μέλι ὅλη του ἡ δίαιτα, ὅλη του ἡ πέραση, ὅλη του ἡ ζωή. Μακρυὰ ἡ ματαιότητα, μακρυὰ ἡ καλοπέραση καὶ μαλθακότητα. Ἐδῶ θαυμαστὴ ἁγνότητα, ἁγιότητα πολλὴ καὶ ταπείνωση μεγάλη. Οἱ ἄνθρωποι νόμισαν πῶς αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστός. Ἀλλ’ ὁ Πρόδρομος τοὺς ἔλεγε: Δὲν εἶμαι ἐγὼ. «Ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Αὐτὴ ἦταν ἡ ἁγιότητα τοῦ Προδρόμου, τοῦ Βαπτιστοῦ ἡ ταπείνωση καὶ ὁσιότητα.

    Γιὰ ὅλα αὐτὰ δικαίως λοιπὸν τιμᾶται καὶ δοξάζεται ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Καὶ κυρίως δοξάστηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ταπείνωσή του. Δοξάστηκε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό. Τώρα τὸν δοξάζουμε κι ἐμεῖς. Ἂς τὸν δοξάζουμε. Ἀλλὰ κι ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸν μιμηθοῦμε στὴν ἁγιότητά του, τὴν ἀφοσίωσή του στὸν Θεό, τὴν ταπείνωσή του τὴν μεγάλη. Εἶναι καὶ γιὰ μᾶς χρήσιμα αὐτά. Ἂς τὰ μιμηθοῦμε. Τότε θὰ ἔχουμε τὴν χάρη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τὴν εὐλογία «τοῦ τιμίου,ἐνδόξου, προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου».

https://www.osotir.org/2016/01/01/agios-ioannis-o-prodromos/

29 Αυγούστου η αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.

 

Η σημερινή εορτή είναι η εορτή του Αληθινού ανδρός.

Η αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου είναι η μεγαλύτερη αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό, τον πλησίον, το Μαρτύριο, τον Μοναχισμό, τον Γάμο, την Πατρίδα.

Επίκεντρο της Αγάπης οι εντολές του Θεού!

Η εντολή της εξ όλης ψυχής αγάπης προς τον Θεό φανερώνεται στον Τίμιο Πρόδρομο γιατί ήταν ο τέλειος Μοναχός και Παρθένος.

Η φανέρωση της αγάπης προς τον Πλησίον φανερώνεται στο ότι προσπάθησε να βοηθήσει τον Ηρώδη να μετανοήσει διότι μοίχευε με τη γυναίκα του αδελφού του.

Η αγάπη του για το Μαρτύριο, φανερώνεται διότι πλήρωσε με το αίμα του!

Η φανέρωση της αγάπης του για τον Γάμο από έναν ασκητή σαν τον Πρόδρομο, είναι ότι είχε επίγνωση ότι η μοιχεία και η πορνεία καταστρέφουν το Μυστήριο του Γάμου για το οποίο η Παρθενία πριν και η έλλειψη μοιχείας μετά είναι οι προϋποθέσεις για την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ένωση των συζύγων αλλά και στη διαιώνιση του ανθρώπινου Γένους χωρίς την οποία η ζωή γίνεται χωρίς Θεό.

Η Παρθενία πριν από το Γάμο και η Τιμιότητα μετά τον Γάμο όταν γίνονται με ενσυνείδητη αγάπη προς τον Θεό, γεμίζουν τον Γάμο με Άγιο Πνεύμα και τα τέκνα αυτού του Γάμου είναι τυλιγμένα στο Άγιο Πνεύμα όπως ήταν η Παναγία και ο Τίμιος Πρόδρομος.

Η Πνευματική ζωή μετά γίνεται φυσικό φαινόμενο γιατί η ανθρώπινη φύση ζυμώνεται από την αρχή με το Άγιο Πνεύμα!

Η αγάπη του Τιμίου Προδρόμου προς την πατρίδα και το λαό του είναι ότι προσπάθησε να βοηθήσει τον Ηγέτη του Ισραήλ να μετανοήσει γιατί η μοιχεία του δεν μόλυνε μόνο τον ίδιο γιατί ήταν Ηγέτης, κεφαλή του λαού και μολυνόταν όλος ο λαός και η πατρίδα του Ισραήλ.

Η αγάπη του για όλα αυτά σφραγίστηκε με τη ζωή του γιατί η απάντηση του Ηρώδη δεν ήταν μόνο η Αμετανοησία του αλλά και η αποτομή της κεφαλής του σαν σήμερα 29 Αυγούστου.

Τίμιε Πρόδρομε, πόση η Αγάπη σου και η Παλικαριά σου!

Σ ευχαριστούμε που εκπροσωπείς εσύ την Αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό, τον πλησίον, τον Μοναχισμό και την Παρθενία, τον Γάμο, το Μαρτύριο και την Πατρίδα.

Σ΄ ευχαριστούμε που μας δείχνεις με το Μαρτύριο σου ότι όλες οι πιο πάνω αξίες στηρίζονται και θεμελιώνονται στις εντολές του Θεού.

Σήμερα που η κρίση είναι κρίση αξιών όσο ποτέ μας βοηθάς να επαναφέρουμε τις Εντολές του Θεού και τη Μετάνοια σαν θεμέλιο της Εκκλησιαστικής, προσωπικής, πολιτικής, κοινωνικής και πατριωτικής ζωής και συνείδησης μας!

Σ’ ευχαριστούμε γιατί πλήρωσες την αγάπη σου για τις Θείες Εντολές και τη Μετάνοια με το Αίμα σου και η θυσία του Αίματος σου δεν εξαλείφεται αλλά μεταφέρεται γονιδιακά από γενεά σε γενεά!

Η 29η Αυγούστου είναι η ημέρα της απάντησης του ανθρώπου, από εσένα το 33χρονο παλικάρι, στην Αγάπη του Θεού και των ανθρώπων Του!

https://orthodoxia.online/orthodoxia/timie-prodrome-s%ce%84-efcharistoume

Ο Τιμιος Προδρομος καί Ἄγγελος καί Ἀπόστολος καί Μάρτυρας!

 Εἶναι ξεχωριστὴ ἡ τιμὴ μὲ τὴν ὁποία περιβάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ Βαπτιστὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Σὲ κάθε Ὀρθόδοξο Ναὸ ἡ εἰκόνα του τοποθετεῖται σὲ περίοπτη θέση στὸ Τέμπλο. Μετὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο αὐτὸς εἶναι ὁ Ἅγιος ποὺ μνημονεύεται πρῶτος καὶ ἑορτάζεται τόσες πολλὲς φορὲς μέσα στὸ χρόνο(*). Η μνήμη του Τιμιου Προδρομου ,  μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ σταθοῦμε μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴ μοναδικὴ αὐτὴ προφητικὴ μορφὴ καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο: «Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα; Ἄγγελον, ὅτι ὡς ἀσώματος διήγαγες· Ἀπόστολον, ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη· Μάρτυρα δέ, ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη. Αὐτὸν ἱκέτευε ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν» (Τροπάριο Λιτῆς 29ης Αὐγούστου). Ποιὸ ὄνομα νὰ χρησιμοποιήσουμε πρῶτο καὶ ποιὸ δεύτερο; Ὅλα σοῦ ταιριάζουν, ἅγιε Ἰωάννη! Πρῶτα θὰ σὲ ὀνομάσουμε «Ἄγγελον» χωρὶς καθόλου νὰ ὑπερβάλλουμε, διότι πράγματι «ὡς ἀσώματος διήγαγες». Ἔζησες τόσο ἀσκητικά, λὲς καὶ δὲν εἶχες ὑλικὸ σῶμα. Φοροῦσες ἔνδυμα πτωχικὸ καὶ εὐτελὲς «ἀπὸ τριχῶν καμήλου» καὶ τρεφόσουν μὲ ὅ,τι πρόχειρο ἔβρισκες στὴν ἐρημιά: «ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο» (Ματθ. γ΄ 4). Σὲ βλέπουμε στὶς ἁγιογραφίες λιπόσαρκο καὶ ἀσκητικὸ μὲ φτερὰ στοὺς ὤμους, διότι ζοῦσες σὰν νὰ μὴν πατοῦσες στὴ γῆ. Ἡ ἀγγελικὴ ζωή σου ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς Μοναχοὺς καὶ πηγὴ δυνάμεως καὶ ἐμπνεύσεως γιὰ κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ νικήσει τὰ βάρη ποὺ τὸν κρατοῦν δεμένο στὴ γῆ. Ἀλήθεια πότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν; Πότε θὰ μάθουμε ὅτι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4); Πότε θὰ ἀποτινάξουμε τὴ ραθυμία, τὴν ἄνεση καὶ τὴν καλοπέραση καὶ θὰ ἐγκολπωθοῦμε τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἐγκράτεια; Τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θ’ ἀρχίσουμε κι ἐμεῖς νὰ πετᾶμε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Νὰ ἀνεβαίνουμε πνευματικὰ καὶ νὰ γνωρίζουμε τὰ μυστικὰ τοῦ κόσμου τῶν ἀγγέλων. Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ «Ἄγγελο» θέλουμε νὰ σὲ ὀνομάσουμε καὶ «Ἀπόστολο», ἅγιε Ἰωάννη. Ναί, «Ἀπόστολον, ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη»· κήρυξες μετάνοια στὸ λαὸ καὶ προετοίμασες πολλὲς ψυχὲς γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή.

Ἀλήθεια, πῶς ἔτρεχαν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία σου! Ἔβγαιναν ἔξω ὅλα τὰ «Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου» (Ματθ. γ΄ 5)· καὶ ἔρχονταν κοντά σου γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ συγκλονιστικὸ κήρυγμά σου ποὺ τοὺς παρακινοῦσε νὰ ἐξομολογηθοῦν τὶς ἁμαρτίες τους καὶ νὰ βαπτισθοῦν γιὰ νὰ κάνουν μιὰ καινούργια ἀρχή. Δίδαξες τὴν ἀλήθεια χωρὶς περιστροφές. Φανέρωσες τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία ὄχι μόνο στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς σου ἀλλὰ καὶ στοὺς νεκροὺς ποὺ βρίσκονταν στὸν Ἅδη ἀνοίγοντας τὸν δρόμο γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου. Ἐπάξια μπορεῖς πρῶτος ἐσύ, λοιπόν, νὰ ὀνομαστεῖς «Ἀπόστολος», διότι ἀνέλαβες σπουδαία καὶ μεγάλη ἀποστολή: νὰ ἀνοίξεις τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ ὀνομάζεσαι καὶ Πρόδρομος. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σοῦ ὀφείλουμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Μᾶς ἔδειξες τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἔλθουμε πιὸ κοντὰ στὸ Χριστό. Νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μαθητές Του. Ἀλλὰ και τὸ γεγονὸς τῆς ἀποτομῆς τῆς Τιμίας Κεφαλῆς σου μᾶς ὑπογραμμίζει κι ἕναν ἀκόμη τελευταῖο τίτλο ποὺ σοῦ ταιριάζει: «Μάρτυς»! Μποροῦμε νὰ σὲ ὀνομάζουμε καὶ Μάρτυρα, «ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη»· διότι προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσες τὴν ἴδια σου τὴ ζωὴ διότι σὲ ἀποκεφάλισαν! Ὤ! Τί φρικτὸ ἔγκλημα! Νὰ σοῦ κόβουν τὸ κεφάλι καὶ νὰ τὸ ἐπιδεικνύουν μὲ ἱκανοποίηση... «Ὢ συμποσίου πλήρους αἱμάτων!...» Τί ἑορτὴ γενεθλίων ἦταν αὐτὴ ποὺ βάφτηκε μὲ αἷμα; Πόσο ἄνανδρος ἀποδείχθηκε ὁ Ἡρώδης ποὺ σὲ ἀναγνώριζε «ἄνδρα δίκαιον καὶ ἅγιον» (Μάρκ. ς΄ 20), ἀλλὰ δὲν τόλμησε νὰ ἀντιταχθεῖ στὴν ἀπάνθρωπη ἀπαίτηση καὶ κατάφωρη ἀδικία! Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο ὁ Ἡρώδης, ἡ παμπόνηρη παράνομη σύζυγός του Ἡρωδιάδα καὶ ἡ κόρη του ποὺ συνήργησαν γιὰ τὸ τρομερὸ αὐτὸ ἔγκλημα. Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρυβόταν ὁ πανοῦργος διάβολος καὶ τὰ φθονερὰ ὄργανά του ποὺ καταδιώκουν μὲ μανία κάθε δίκαιο καὶ ἅγιο ἄνθρωπο. Ἂς μὴ μᾶς τρομάζουν λοιπὸν οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ διωγμοί. Εἶναι κοινὸς κλῆρος τῶν δίκαιων καὶ εὐσεβῶν ἀνθρώπων ὁ διωγμὸς καὶ τὸ μαρτύριο. Ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ, ἀκόμη κι ἂν δὲν καταλήξει στὸν βίαιο θάνατο, εἶναι μαρτυρική. Ἀπαιτεῖ σταθερὴ πίστη, θαρραλέα ὁμολογία, ὑπομονὴ στὶς δυσκολίες, ἀντίσταση στὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ. Στὴν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση μας: «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (῾Ησ. μγ´ 10), λέει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς νὰ γίνουμε μάρτυρες ὄχι γιὰ νὰ ὑποφέρουμε ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει μὲ ἀσύγκριτα μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα.  «Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα;...». Τρία ὀνόματα ξεχωριστά. Τρεῖς κλήσεις γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ τιμήσει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη. Τρεῖς στόχοι ἅγιοι καὶ ἱεροί. Μακάρι μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Τιμίου Προδρόμου νὰ ἀγωνίζεται ὁ καθένας μας νὰ ζεῖ ὡς Ἄγγελος, ὡς Ἀπόστολος καὶ ὡς Μάρτυρας! 

(*) Στὶς 23 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε τὴ σύλληψη καὶ στὶς 24 Ἰουνίου τὴ γέννησή του, στὶς 24 Φεβρουαρίου τὴν Α΄ καὶ τὴ Β΄ εὕρεση τῆς τιμίας κεφαλῆς του καὶ στὶς 25 Μαΐου τὴν Γ΄ εὕρεσή της, ἐνῶ οἱ πιὸ γνωστὲς ἑορτὲς εἶναι ἡ Σύναξή του στὶς 7 Ἰανουαρίου καὶ ἡ ἀποτομή τῆς Τιμίας Κεφαλῆς του στὶς 29 Αὐγούστου.

ΟΣΩΤΗΡ2160

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΗ

 
«Ἰωάννης ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, τῷ λαῷ λέγων εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ᾿ αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσι»

Σήμερα τελοῦμε τὴ Σύναξη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Τιμοῦμε τὸ πρόσωπο ποὺ διακόνησε στὴ Βάπτιση τοῦ Κυρίου. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης κήρυττε τὴ μετάνοια καὶ βάπτιζε ὅσους ἀποδέχονταν τὸ κήρυγμά του, λέγοντάς τους νὰ πιστέψουν σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἐρχόταν μετὰ τὸν ἴδιο, δηλαδὴ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Τὸ βάπτισμα τοῦ Προδρόμου βοηθοῦσε μόνο στὴν καλλιέργεια πνεύματος μετανοίας, ἐνῶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν θὰ χάριζε ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ λοιπὸν ἂς δοῦμε σήμερα πῶς ἀνταποκρίθηκε ὁ Τίμιος Πρόδρομος στὴν ἀποστολή του καὶ τί μήνυμα δίνει αὐτὸ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς πιστούς.

1. Ὑποδειγματικὴ διακονία

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἔλαβε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἑτοιμάσει τὸν Ἰσραὴλ γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Μεσσία, καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε. Τὸ κήρυγμά του εἶχε πολὺ μεγάλη ἐπιτυχία, ὅση κανενὸς ἄλλου Προφήτη. Μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς ὅτι «ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα». Ἔτρεχαν σ᾿ ἐκεῖνον ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι καὶ δέχονταν νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν δημοσίως τὶς ἁμαρτίες τους (Μάρκ. α´ 5). 

Μάλιστα, ἡ προσωπικότητά του εἶχε τέτοια ἀκτινοβολία, ὥστε πολλοὶ ἀναρωτιοῦνταν: «Μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός;». Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὅμως δὲν ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ κηρύγματός του. Δὲν θέλησε νὰ κερδίσει κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ δια­κονία του, νὰ ἀποκτήσει ὀπαδοὺς καὶ θαυμαστές. Ἐξακολούθησε νὰ κηρύττει μετάνοια, νὰ μιλᾶ μὲ φωτισμένη αὐστηρότητα, ὥστε νὰ ἑτοιμασθεῖ ὁ λαὸς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Τὸ διεκήρυττε σταθερὰ καὶ ξεκάθαρα: Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Μεσσίας. Ἔρχεται σὲ λίγο. «Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λύσω τὰ λουριὰ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά Του» (βλ. Λουκ. γ´ 15-16). Καὶ ὅταν οἱ μαθητές του τοῦ παραπονέθηκαν ὅτι ὅλοι φεύγουν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Ἰησοῦ, τοὺς εἶπε: Ὁ σκοπὸς τοῦ κηρύγματός μου ἦταν αὐτὸς ἀκριβῶς, νὰ συνδέσω τοὺς Ἰσραηλίτες μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ συμβαίνει τώρα, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔχω τέλεια χαρὰ στὴν καρδιά μου (βλ. Ἰω. γ´ 26-29).

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἦταν ἄνθρωπος ὁλοκληρωτικὰ ἀφοσιωμένος στὸ Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐπετέλεσε τὴν ἀποστολή του μὲ τρόπο ὑποδειγματικό, τελείως θεάρεστο.

2. Πρόδρομοι τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀδελφούς μας

Τὸ πνεῦμα τῆς διακονίας τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀποτελεῖ πολύτιμο μάθημα γιὰ ὅσους διακονοῦν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι, Ἱεροκήρυκες, Κατηχητές, ὅσοι ἀσκοῦν ὁποιοδήποτε διακόνημα, ὀφείλουν νὰ τὸ κάνουν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μόνο, πρὸς δόξαν Θεοῦ. Νὰ μὴ μολύνει τὴ διακονία τους κανένα ἐγωιστικὸ ἐλατήριο: ἐπιθυμία ὑλικοῦ κέρδους, διάθεση αὐτοπροβολῆς, ἀντιζηλία… Ἀλλὰ μόνη τους ἐπιδίωξη ἂς εἶναι νὰ ὠφελοῦνται οἱ ψυχές, νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ διακονοῦν, ὥστε νὰ συνδέονται ὄχι μὲ αὐτοὺς ἀλλὰ μὲ τὸν Κύριο, τὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, τὸν Χορηγὸ κάθε ἀγαθοῦ. Σύνθημά τους νὰ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰω. γ´ 30). Ὁ Χριστὸς πρέπει, κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχές, ἐνῶ ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου νὰ μπαίνει στὴν ἄκρη, νὰ μὴν ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πλησιάζουν τὸν Χριστό. 

Ἀλλὰ καὶ στὸν κάθε πιστὸ ἀφορᾶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, διότι ὁ κάθε πιστὸς μὲ τὸν λόγο του καὶ κυρίως μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή του ὀφείλει νὰ εἶναι «ἐπιστολὴ Χριστοῦ» (Β´ Κορ. γ´ 3) στὸ περιβάλλον του, νὰ βοηθάει τοὺς συν­ανθρώπους του ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστό, νὰ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὸ Χριστό.

Βέβαια πάνω στὰ πράγματα, πάντοτε ὑπεισέρχεται ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωισμός, καὶ ζητάει μερίδιο. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγ­κη νὰ ρωτοῦμε συχνὰ τὸν ἑαυτό μας: «Σὲ ποιὸν δουλεύω τώρα, στὸ Χριστὸ ἢ στὸ ἐγώ μου;»· κυρίως ὅμως νὰ καλλιεργοῦμε συνειδητὴ πνευματικὴ ζωή, νὰ ἔχουμε ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Κύριο.

***

Σήμερα τιμοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη, τὸν ἰσάγγελο ἀσκητή, τὸν Προφήτη καὶ ἀνώτερο ἀπὸ Προφήτη, τὸν αὐθεντικὸ κήρυκα τῆς μετανοίας, τὸν μόνο Βαπτιστή, τὸν Πρόδρομο τῆς Χάριτος. Μὲ τὶς πολὺ μικρὲς δυνάμεις μας, ἂς ἀκολουθήσουμε τὸ ὑπέροχο παράδειγμά του ἐπικαλούμενοι καὶ τὶς ἰσχυρὲς πρεσβεῖες του, ὥστε ὁ Κύριος νὰ μᾶς χαρίσει εἰλικρινὴ μετάνοια καὶ διακονία μὲ προδρομικὴ γνησιότητα. Αὐτὴ ἡ καθαρότητα τῆς διακονίας θὰ μᾶς γεμίζει μὲ τὴ χαρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θὰ μᾶς καταστήσει μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ἀξίους τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 7 Ἰανουαρίου 2018 (Πράξ. ιθ΄ 1-8)

https://kirigmata.blogspot.com/2018/01/7-2018_8.html#more

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

 ΚΥΡΙΑΚΗ 29 AΥΓΟΥΣΤΟΥ. ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΠΡΟΤΥΠΟ  ΠΙΣΤΟΥ  ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ:soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4/29-to-toy

Mνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, Ἡ ἐορτή ἑνός δικαίου πρέπει νά γίνεται μέ ἐγκώμια καί ἐπαίνους, σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε, ὅμως γιά ἐσένα ἀρκεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ Πρόδρομε, ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· φάνηκες ὁ ποιό σεβαστός ἀπό τούς προφῆτες γιατί ἔτυχες τῆς μεγάλης τιμῆς νά βαπτίσεις στά νερά τοῦ Ἰορδάνη Αὐτόν πού ἦταν τό κήρυγμα ὅλων τῶν Προφητῶν. ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, ἀπ’αὐτό γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἀγωνίστηκες, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, καί μέ τό θάνατό σου εἶχες τήν χαρά νά κυρήξεις καί στούς νεκρούς, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος, τό Θεό πού μᾶς φανερώθηκε ὡς ἄνθρωπος, Αὐτόν πού ἀπάλλαξε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τό μεγάλο Του ἔλεος.

Μεγάλη ἡμέρα καί ἡ γιορτή ἀγαπητοί μου ἡ σημερινή Κυριακή. Γιατί ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας θυμᾶται καί τιμᾶ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Τιμᾶ καί ὑμνεῖ τήν ἀποτομή τῆς τιμίας κεφαλῆς του. Ἡ ὁποία ὅπως λέει καί τό τροπάριο πού προαναφέραμε, ἔπεσε ὑπέρ τῆς ἀληθείας. Ὁ τίμιος Πρόδρομος ἦταν μία φωνή πού ἄν καί ἔβγαινε ἀπό τίς ἐρημιές τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ἔφτανε μέχρι τά ἀνάκτορα τοῦ βασιλιά Ἠρώδη καί ἔλεγχε αὐτόν καί τήν Ἠρωδιάδα γιά τήν παράνομη γαμική σχέση τους.

Αὐτό δέν μποροῦσε νά τό βαστάξει ἡ Ἠρωδιάδα καί ὅπως ξέρουμε τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων τοῦ Ἠρώδη ἔβαλε τήν κόρη της Σαλώμη νά χορέψει. Τόσο πολύ ἄρεσε στόν Ἠρώδη ὁ χορός της πού ὑποσχέθηκε μέ ὄρκο νά τῆς δώσει ὅ,τι ζητήσει. Αὐτή δασκαλεμένη ἀπό τήν μάνα της, ζήτησε νά τῆς φέρουν σέ δίσκο τό κεφάλι τοῦ τιμίου Προδρόμου. Ἄν καί κατά βάθος ὁ Ἠρώδης σεβόταν τόν τίμιο Πρόδρομο, ὡστόσο γιά τό λόγο καί τόν ὄρκο του ὡς βασιλιάς, διέταξε νά γίνει ἡ ἐπιθυμία τῆς Σαλώμης.

Καί βέβαια, γιά τόν τίμιο Πρόδρομο, δέν ἦταν καί ἀπρόσμενο. Γιατί ἤξερε ὅτι ἀπό τήν ἡμέρα πού συναντήθηκε μέ τόν Ἰησοῦ στόν Ἰορδάνη, ἡ ἀντίστροφη μέτριση γιά τήν ἔξοδό του ἀπό τή ζωή εἶχε ἀρχίσει. Ὅπως εἶχε πεῖ στούς μαθητές του: «...ὁ ἔχων τήν νύμφην νυμφίος ἐστίν· ὁ δέ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἐστηκώς καί ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾶ χαίρει διά τήν φωνήν τοῦ νυμφίου. αὔτη ἡ χαρά πεπλήρωται. ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δεῖ ἐλαττοῦσθαι». Ὁ τίμιος Πρόδρομος, ἐπειδή εἶναι προφήτης, βλέπει τό νυμφίο Χριστό καί τό ἔργο πού θά ἐπιτελέσει. Ἔχει καί πληροφορία ὅμως ἀπό ἄνωθεν γι αὐτό καί τή ζωή του.  Ὁ ἵδιος ξέρει ὅτι εἶναι ὁ φίλος τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας καί χαίρει γι αὐτό. Ἡ χαρά του δέ αὐτή εἶναι ὁλοκληρωμένη καί γιά τό ἔργο πού ἔπρεπε νά κάνει καί ἔκανε. Ἔτσι, αὐτός σιγά σιγά θά ἀποχωρήσει ἀπό τό προσκήνιο, γιατί πλέον ἧλθε ὁ Πρωταγωνιστής.

Ὅμως αὐτή ἡ ἀποχώρηση εἶναι χαρά γιά τόν Ἰωάννη τήν ὁποία δηλώνει τό τροπάριο πού τιμᾶ τήν μνήμη του. Μιά χαρά πού συνεχίζεται γιατί ὁ Πρόδρομος φεύγει ἀπό τόν κόσμο μας καί πάει στόν ἄλλο. Ἕνα κόσμο πού ἦταν Ἄδης, δηλαδή τόπος σκοτεινός χωρίς ζωή. Ὅμως ἐκεῖ, στόν τόπο τοῦ πυκνοῦ σκοταδιοῦ ὅπου οἱ ψυχές ἦταν καταδικασμένες, αὐτός ὅπως καί στόν κόσμο μας, θά κηρύξει τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ ἀνοίγματος τοῦ παραδείσου. Ὁ Πρόδρομος, ὅπως ἐτοίμασε τό δρόμο γιά νά περάσει ὁ Χριστός καί τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων γιά νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Σωτῆρος, ἔτσι καί στόν ἄλλο κόσμο. Ἐτοιμάζει τό δρόμο καί τίς ψυχές νά δεχτοῦν καί ν’ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, πού θά γίνει κατά τήν τριήμερο ταφή καί κάθοδό Του στόν ἄδη.

Γι αὐτό καί ὁ Χριστός μας θά πεῖ γιά τόν Ἰωάννη: «... ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; προφήτην; ναί λέγω ὑμῖν, καί περισσότερον προφήτου...ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ...». Ὁ τίμιος Πρόδρομος εἶναι τό προφητικό χάρισμα στόν ὕψιστο βαθμό καί ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπῆρξε καί δέ θά ὑπάρξει ποτέ στή γῆ μας ἄλλος ἄνθρωπος μεγαλύτερος ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Αὐτό ἀκριβῶς ὑπαινύσεται καί τό προαναφερθέν τροπάριο. Θέλοντας νά τιμήσει ὁ ὑμνωδός τόν Πρόδρομο Ἰωάννη, ἀναφέρει πώς τί νά ποῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γιά τόν Ἰωάννη; Ὅτι καί νά ποῦμε δέν ἀρκεῖ. Εἶπε ὅμως γι αὐτόν ὁ Χριστός μας καί αὐτό ἀρκεῖ. Γιατί εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος γιά τόν ὁποίο ἀναφέρθηκε ἰδιαιτέρως καί ἐπαινετικά ποτέ ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοί μου·

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς πιστούς χριστιανούς, τό πρότυπο καί τό ὑπόδειγμα τοῦ ὑπεύθυνου καί τίμιου ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου τοῦ καθήκοντος. Τοῦ ἀνθρώπου πού μέ αὐταπάρνηση ἐκτελεῖ καί ὁλοκληρώνει τό ἔργο πού ἀναλαμβάνει. Τοῦ ἀνθρώπου πού μέ φόβο Θεοῦ ἐνεργεῖ καί διεκπεραιώνει τό κάθε τί στή ζωή του.  Τοῦ ἀνθρώπου πού πιστός, δηλαδή συνεπής καί μέ κοινωνική συνείδηση διαμορφώνει χαρακτῆρα καί τρόπο ζωῆς. Τοῦ ἀνθρώπου πού χωρίς πολεμική διάθεση, ἀλλά μέ θᾶρρος καί παρησία ζεῖ καί μιλάει τήν ἀλήθεια. Τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει μάθει ἀπό τό λόγο τοῦ Χριστοῦ  στό  Εὐαγγέλιο νά λέει καί νά ἐννοεῖ τό ναί καί τό ὄχι του.  Τοῦ ἀνθρώπου πού γι αὐτόν ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι πού συμπληρώνει  ἤ  χρωματίζει πολιτιστικά τή ζωή του, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή του!  Καί ὡς τέτοια πληρεῖ, ἐκπληρώνει καί ἀποδεικνύει τό ἦθος, τήν ποιότητα καί ἀληθές τοῦ χαρακτῆρα του. Δηλαδή τό πρώτυπο τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, πού δυστυχῶς ἔχει ἐκλίψει στίς ἡμέρες μας.....Εἶθε νά μπορέσουμε νά γίνουμε κι ἐμεῖς αὐθεντικοί, στό μέτρο πού μπορεῖ ὁ καθένας μας, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Τιμίου Προφήτου  Προδρόμου  καί  Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου.  Γένοιτο!

http://pfilippos.blogspot.com/2021/08/29.html

Το μεγαλεῖο τῆς ταπεινοφροσύνης του - Τίμιος Πρόδρομος

Γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Βαπτιστοῦ δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε πολλά· μιλᾶ τὸ τέμπλο κάθε Ὀρθόδοξου ναοῦ – στὰ δεξιὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Δεσπότου βρίσκεται πάντοτε ἡ εἰκόνα του – καὶ ὁ ἔπαινος τοῦ Κυρίου γιὰ ἐκεῖνον, ὁ ἔπαινος τοῦ καρδιογνώστου Θεοῦ (βλ. Ματθ. ια´ [11] 7-15, Λουκ. ζ´ 24-30). 

Ἐμεῖς ἁπλῶς στὶς παρακάτω γραμμὲς θὰ προσπαθήσουμε νὰ ὑποψιασθοῦμε κάτι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς ταπεινοφροσύνης του. 

 Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἀπὸ παιδὶ ἔζησε στὴν ἔρημο ζωὴ ἄκρας ἀσκήσεως καὶ πλούτιζε συνεχῶς σὲ Πνεῦμα Ἅγιον. 

«Τὸ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι, καὶ ἦν ἐν ταῖς ἐρήμοις ἕως ἡμέρας ἀναδείξεως αὐτοῦ πρὸς τὸν Ἰσραήλ», σημειώνει ἡ Ἁγία Γραφή (Λουκ. α´ 80). 

Ἔζησε μὲ μοναδικὴ ἀκρίβεια τὴ ζωὴ τῆς παρθενίας, τὴ ζωὴ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως στὸ Θεό, ἡ ὁποία ἦταν σχεδὸν τελείως ἄγνωστη στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. 

 Ἀργότερα, στὰ τριάντα του περίπου χρόνια, βγῆκε νὰ κηρύξει μετάνοια καὶ νὰ ἑτοιμάσει τὸν Ἰσραὴλ γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Μεσσία, ὄχι ἀπὸ μόνος του ἀλλὰ κατόπιν θείας ἀποκαλύψεως: «ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην… καὶ ἦλθεν… κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας» (Λουκ. γ´ 2-3). 

Ἦταν δηλαδὴ θεόκλητος. Γνώριζε ἀκόμη ὅτι ἡ δράση του ἦταν προφητευμένη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πράγμα ποὺ δὲν ἀνέφερε ποτὲ παρὰ μόνο ὅταν τὸ ἐπέβαλε ἡ ἀνάγκη. 

Τὸν ρώτησαν οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἰσραήλ: «Ποιὸς εἶσαι ἐσύ; ὁ Χριστός;». «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Χριστός», ἀπάντησε. «Τί λοιπόν; Ὁ Ἠλίας εἶσαι ἐσύ;». «Δὲν εἶμαι». «Ὁ προφήτης ποὺ προανήγγειλε ὁ Μωυσῆς;». «Ὄχι». «Ποιὸς εἶσαι τέλος πάντων; γιὰ νὰ δώσουμε ἀπάντηση σ᾿ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔστειλαν». 

 «Ἐγὼ “φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου”, καθὼς εἶπεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης» (βλ. Ἰω. α´ 19-23). 

 Τὸ κήρυγμά του καὶ ἡ ὅλη προσωπικότητά του εἶχε ἀπήχηση ὅσο κανενὸς ἄλλου προφήτη: «Ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου», «καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ματθ. γ´ 5, Μάρκ. α´ 5). 

Πήγαιναν σ᾿ αὐτὸν οἱ Ἱεροσολυμίτες καὶ ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἰουδαίας καὶ τῶν περιχώρων τοῦ Ἰορδάνη! 

Δὲν ἦταν ὅτι ἐντυπωσίαζε καὶ σαγήνευε. 

Τὸ κήρυγμά του ἦταν αὐστηρό, καλοῦσε σὲ μετάνοια, ὑπενθύμιζε τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ: «ἤδη καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»· τώρα μάλιστα καὶ τὸ τσεκούρι τῆς θείας κρίσεως βρίσκεται κοντὰ στὴ ρίζα τῶν δένδρων. 

Κάθε δένδρο λοιπὸν ποὺ δὲν κάνει καλὸ καρπὸ κόβεται ἀπὸ τὴ ρίζα καὶ ρίχνεται στὴ φωτιά (Ματθ. γ´ 10). 

Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ λόγος καὶ τὸ παράδειγμά του ἦταν γεμάτα ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ἀπωθοῦσε οὔτε προκαλοῦσε ἀντιδράσεις. Ἀντίθετα συγκλόνιζε τὶς καρδιὲς καὶ προκαλοῦσε ριζικὴ ἀλλαγὴ ζωῆς· δέχονταν νὰ βαπτισθοῦν – «πάντες», ἀκόμη καὶ «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι», οἱ πιὸ διαβεβλημένοι ἄνθρωποι (βλ. Ματθ. κα´ [21] 32) – ἐξομολογούμενοι δημοσίως τὶς ἁμαρτίες τους! 

 Τὸν παραδέχονταν ὡς αὐθεντικὸ καθοδηγὸ τῆς ζωῆς τους: «Τί οὖν ποιήσομεν;». 

Θέλουμε ν᾿ ἀλλάξουμε ζωή. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; ρωτοῦσαν οἱ ὄχλοι τὸν Ἰωάννη, παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του· ὄχι μόνο εὐσεβεῖς ἀλλὰ καὶ ἁμαρτωλοί: τελῶνες καὶ στρατιωτικοί (βλ. Λουκ. γ´ 10-14). 

 Τὸ ἀκόμη θαυμαστότερο εἶναι ὅτι ὁ Τίμιος Πρόδρομος εἶχε τέτοιο κύρος, ἐνῶ δὲν ἔκανε κανένα θαῦμα (βλ. Ἰω. ι´ 41)· τόσο μεγάλο κύρος, ὥστε ὅλοι εἶχαν λογισμό: «Μήπως αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός», ὁ Μεσσίας ποὺ περιμέναμε αἰῶνες; (Λουκ. γ´ 15). 

 Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλα τὰ παραπάνω: ζωὴ πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν πολλῶν, σχεδὸν ὅλων· ζωὴ ἀνώτερη, ἰσάγγελη· πνευματικὲς ἐπιδόσεις ἀσυνήθιστα ὑψηλές· προφητικὴ κλήση καὶ ἀποστολὴ σὲ νεαρὴ ἡλικία· καταπληκτικὴ ἐπιτυχία στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, μαζικὲς καὶ συγκλονιστικὲς μεταστροφές· κύρος τόσο μεγάλο, ὥστε νὰ ἀναρωτιοῦνται, μήπως εἶναι ὁ Χριστός; 

Ἡ Παλαιστίνη σείσθηκε ἀπὸ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν παρουσία του, ἕνας ὁλόκληρος λαὸς κρεμόταν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ νεαροῦ λιπόσαρκου Ἰωάννη· κι ἐκεῖνος; ἀνέγγιχτος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. 

Δὲν ζήτησε τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλη ἐκείνη τὴ δόξα. 

Εἶπε: «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Χριστός. Ἔρχεται μετὰ ἀπὸ ἐμένα, καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος ἐγὼ νὰ λύσω οὔτε τὰ κορδόνια ἀπὸ τὰ ὑποδήματά του» (Λουκ. γ´ 16). Καὶ ὅταν, ἐνῶ μεσουρανοῦσε, ἄρχισε νὰ τὸν ἐπισκιάζει ὁ Μεσσίας μὲ τὴ δράση Του, καὶ παραπονέθηκαν γι᾿ αὐτὸ στὸν Πρόδρομο οἱ μαθητές του, ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: «Κανεὶς δὲν ἔχει τίποτε ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι μαρτυρεῖτε πὼς εἶπα ὅτι δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Μεσσίας, ἀλλὰ πρόδρομός Του. 

Γι᾿ αὐτὸ ἐργάσθηκα, γιὰ νὰ ὁδηγήσω τὶς ψυχὲς στὸ Νυμφίο Χριστό. 

Καὶ ὄχι ἁπλῶς δὲν ζηλεύω ἢ δὲν ἐνοχλοῦμαι ποὺ ἐλαττώνεται ἡ φήμη μου, ἀλλὰ “χαρᾷ χαίρω”, χαίρομαι μὲ πολὺ μεγάλη χαρά· “αὕτη οὖν ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ πεπλήρωται”· αὐτὴ λοιπὸν ἡ χαρά μου εἶναι τέλεια. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἀποδέχομαι ὁλόψυχα: Ἐκεῖνος νὰ αὐξάνει σὲ ἐπιρροὴ καὶ δόξα, κι ἐγὼ νὰ μικραίνω» (βλ. Ἰω. γ´ 26-30). 

 Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, μέγας καὶ στὴν ταπεινοφροσύνη, προκαλεῖ τὸν εὐλαβὴ θαυμασμό μας. 

Μπορεῖ ὅμως νὰ γίνει καὶ βοηθός, πρεσβευτής μας, ἂν τὸν ἐπικαλούμαστε, ὥστε νὰ καλλιεργοῦμε τέτοιο φρόνημα στὶς δικές μας ἀσήμαντες – σὲ σύγκριση μὲ τὶς δικές του – ἐπιδόσεις καὶ ἐπιτυχίες.

ΟΣΩΤΗΡ2102

ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ!

                                     

Πρὶν ἀρκετὰ χρόνια, σ᾿ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Πελοποννήσου ζοῦσε ἀνάμεσα στὶς ἄλλες καὶ ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια τοῦ κυρ-Γιώργη Σ. μὲ τέσσερις κόρες καὶ τὸν μονάκριβο Νικόλα, ποὺ τὸν καμάρωναν ὅλοι γιὰ τὴν ἐξυπνάδα του. Ἡ μάνα τους ἡ κυρα-’Αρετὴ δὲν χόρταινε νὰ ἀκούει ἐπαίνους ἀπὸ τὸν δάσκαλο τοῦ χωριοῦ γιὰ τὶς ἐπιδόσεις τοῦ γιοῦ της.  

–Θὰ γίνει σπουδαῖος ἄνθρωπος ὁ Νικόλαος. Νὰ μοῦ τὸ θυμηθεῖτε, κυρα-Γιώργαινα, τῆς εἶπε κάποτε. Κι ἐκείνη τὸν εὐχαριστοῦσε καὶ δάκρυζε συγκινημένη λέγοντας: 

–Ἀπὸ τὸ στόμα σου, κυρ-Δάσκαλε, καὶ στοῦ Θεοῦ τ᾿ αὐτί. 

 Τὰ χρόνια περνοῦσαν κι ὁ κυρ-Γιώργης βλέποντας ὅτι δουλειὲς δὲν ὑπῆρχαν στὴν Ἑλλάδα καὶ θέλοντας νὰ βοηθήσει τὴν οἰκογένειά του, ἔκανε ἐνέργειες καὶ κατάφερε καὶ ξενιτεύτηκε στὴν Ἀμερική, ὅπου ζοῦσαν μερικοὶ συγχωριανοί του. Αὐτοὶ τὸν βοήθησαν σημαντικὰ καὶ πρόθυμος καθὼς ἦταν γιὰ ἐργασία καὶ γιὰ τὴ βοήθεια τῆς οἰκογένειάς του, τὸν ἐκτίμησαν πολὺ καὶ στρώθηκε στὴ δουλειά. Ἔκανε οἰκονομίες καὶ τακτικὰ ἔστελνε ἐπιταγὲς μὲ δολάρια γιὰ τὴν οἰκογένειά του στὴν Ἑλλάδα. Ἡ κυρία Ἀρετὴ δὲν εἶχε πλέον κανένα οἰκονομικὸ πρόβλημα. Βοηθοῦσε καὶ τὰ πεθερικά της, μαζὶ μὲ τὰ ὁποῖα ζοῦσε καὶ ἡ δική της οἰκογένεια. Τὰ χρόνια κυλοῦσαν. Ὁ Νικόλας τελείωσε τὸ Δημοτικό, τὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Λύκειο μὲ «Ἄριστα» καὶ πέτυχε στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὄνειρό του ἦταν νὰ σπουδάσει καὶ νὰ γίνει Δικαστής. Ὅταν πῆρε τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς καὶ πέτυχε καὶ στὶς εἰδικὲς ἐξετάσεις γιὰ Δικαστής, τηλεφώνησε ὅλος χαρὰ στὸν πατέρα του στὴν Ἀμερική, ὁ ὁποῖος δὲν μποροῦσε νὰ συγκρατήσει τὰ δάκρυά του ἀπὸ τὴ συγκίνησή του. 

 –Συγχαρητήρια, παιδί μου! Εἶμαι περήφανος γιὰ σένα, Νικόλα μου! Χαλάλι οἱ κόποι μου. Πρόσεχε τὶς ἀδελφές σου καὶ τὴ μάνα σου, ἀγόρι μου. 

 –Ναί, πατέρα μου. Σ᾿ τὸ ὑπόσχομαι. Νά ᾿χω τὴν εὐχή σου. 

 –Ὁ Θεὸς νὰ σὲ προστατεύει, παιδί μου. 

–Εὐχαριστῶ πολύ, πατέρα, γιὰ ὅλα. 

 Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια, Δικαστὴς πλέον ὁ Νικόλας ἔφθασε μὲ τὴ λιμουζίνα του στὸ χωριό. Ἡ μάνα του καὶ οἱ ἀδελφές του τὸν ἀγκάλιαζαν καὶ τὸν φιλοῦσαν τρελὲς ἀπὸ χαρά. Ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες εἶπε νὰ περπατήσει λίγο στὸ χωριὸ μὲ τὶς ἀδελφές του. Πῆγαν μέχρι τὴν πλατεία καὶ κάθισαν σ᾿ ἕνα καφενεδάκι. Ἐκεῖ ἔμαθαν ὅτι ὁ δάσκαλος τοῦ Νικόλα εἶχε πεθάνει κι ὅτι ὁ παλιὸς παπὰς τοῦ χωριοῦ ζοῦσε τώρα μὲ τὰ παιδιά του στὸ μεγαλοχώρι. Τοὺς πλησίασαν μερικοὶ συγχωριανοὶ καὶ χαρούμενες οἱ ἀδελφὲς τοὺς ἐξηγοῦσαν ὅτι ὁ ἐπισκέπτης ἦταν ὁ ἀδελφός τους Νικόλας, ποὺ ἦταν τώρα Δικαστής. Κι ἐκεῖνος κέρασε σ᾿ ὅλους ἀπὸ ἕνα ἀναψυκτικό. Ὅλοι τὸν ἔβλεπαν μὲ χαρὰ καὶ θαυμασμό. Περνοῦσαν οἱ μέρες καὶ πλησίαζε ἡ γιορτὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὶς 29 Αὐγούστου, ποὺ ὑπενθυμίζει στοὺς πιστοὺς τὴν ἀποτομὴ τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Ἦταν ξεχωριστὴ μέρα γιὰ τὸ χωριό τους αὐτή, διότι γιόρταζε ὁ Ναός τους καὶ τιμοῦσαν τὸν Ἅγιο, σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μὲ αὐστηρὴ νηστεία· οὔτε λάδι ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Τί τὸν ἔπιασε ὅμως τὸν Νικόλα τὸν Δικαστὴ καὶ πλησιάζει τὴ μάνα του τὴν παραμονὴ καὶ τῆς λέει: 

 –Μάνα μου, ἐγὼ πεθύμησα αὔριο νὰ μοῦ προσφέρεις γιὰ φαγητὸ κόκορα μὲ μακαρονάδα! 

–Εἶσαι στὰ καλά σου, παιδάκι μου! ἀπάντησε ἡ πιστὴ μάνα μὲ ἔκπληξη. Ξέρεις τί γιορτὴ ἔχουμε αὔριο; Τὴν ἀποκεφάλιση τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πανηγύρι τοῦ χωριοῦ μας. Καὶ τὸ γιορτάζουμε μὲ νηστεία. Τὰ ξέχασες; Καὶ ὅπως ὑπάρχουν νόμοι στὴν Πολιτεία καὶ ὅσοι παρανομοῦν τιμωροῦνται ἀπὸ τοὺς Δικαστές, ὅπως ἔγινες καὶ σύ, ἔτσι τιμωροῦνται καὶ ὅσοι παραβαίνουν τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ. 

 –Ἡ νηστεία, μάνα μου, δὲν εἶναι νόμος Θεοῦ. 

 –Δὲν τὰ ξέρεις καλά, κι ἂς σπούδασες. Ἂν βράσουμε τώρα παραμονὴ τῆς γιορτῆς τὸν κόκορα, θὰ μυρίσει σ᾿ ὅλο τὸ χωριὸ καὶ θὰ ντροπιαστοῦμε. 

–Δὲν θὰ πάθουμε τίποτε. 

 –Κι ὅμως πολλοὶ τιμωρήθηκαν, ἀνέβασαν ὑψηλὸ πυρετό, ἐπειδὴ δὲν νήστεψαν, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ἅγιο Γιάννη μας τὸν λένε «θερμαστή». 

 –Δὲν ἀκούω τίποτα! Θέλω κόκορα! 

 Μπρὸς στὴν ἐπιμονή του καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς πάρει εἴδηση κανείς, σηκώθηκε μὲ πόνο ἡ μάνα μεσάνυχτα καὶ ἔβρασε μὲ χίλιες προφυλάξεις τὸν κόκορα καὶ τὸν πρόσφερε ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου στὸν γιό της. Ὅλοι οἱ ἄλλοι νήστευαν στὸ σπίτι. Πρὶν περάσει ὅμως ὥρα ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τελείωσε τὸ φαγητό τους, ἄρχισαν οἱ πρῶτοι ὀξεῖς κοιλιακοὶ πόνοι στὸν Δικαστὴ καὶ ὁ πυρετὸς του ὑψώθηκε στὰ 40 καὶ καρφώθηκε ἀκατέβατος ἐπὶ 4 ἡμέρες. 

 –Παιδί μου, λυπᾶμαι ποὺ σὲ βλέπω νὰ ὑποφέρεις. Ἀλλὰ καὶ χαίρομαι, διότι πῆρες τὸ μάθημά σου. Οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ περιφρονοῦνται, παιδί μου. 

 –Ναί, μάνα μου. Πῆρα τὸ μάθημά μου γιὰ πάντα. Προσεύχου νὰ μὲ συγχωρήσουν καὶ ὁ Ἅγιος καὶ ὁ Θεός. 

 –Ἀμήν, παιδί μου! Φρόντισε νὰ ἐξομολογηθεῖς τὸ ἁμάρτημά σου ἐκεῖ στὴν Ἀθήνα ὅπου μένεις, γιὰ νὰ σὲ συγχωρήσει ὁ Θεός. 

 –Ναί, μάνα μου καλή. 

ΟΣΩΤΗΡ2186

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ: ΕΟΡΤΗ ΑΥΡΙΟ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται ἡ Ἐκκλησία μας στις 24 Ιουνιου. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας.
Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν Ἰσαάκ, τὸν Σαμψών, τὸν Σαμουὴλ καὶ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα, ἀποτελεῖ κατὰ κάποιο τρόπο, τὴν πρώτη προδρομικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἰωάννη, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἑρμηνεύεται καὶ ὡς προτύπωση τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀκολούθησε μετὰ ἀπὸ ἕξι μόλις μῆνες.
Ὁ Ἰωάννης ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀναγγελία τῆς σύλληψής του ἔγινε μέσα στὸ ναὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας, ἐνῶ μὲ τὴν ἁγία πορεία ποὺ ἀκολούθησε ἀναδείχθηκε πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους.
Ἔκλεισε τὸν κύκλο τῶν Προφητῶν καὶ ἄνοιξε τὸν κύκλο τῶν Αποστόλων.
Ὁ ἐρχομὸς λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρμόσυνα γεγονότα ποὺ ἔστησαν τὶς πιὸ αὐθεντικὲς γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ.
Ἦταν γεμάτος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνόσῳ ἀκόμη βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρα του.
Καὶ ὅπως εἶχε προαναγγείλει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, αὐτὸς θὰ προπορευόταν τοῦ Μεσσία καὶ μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα θὰ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ θὰ γινόταν αἰτία νὰ ἐπιστρέψουν πολλὲς ψυχὲς στὸν Θεὸ καὶ σὲ πολλὲς οἰκογένειες νὰ ἐπικρατήσει ἡ συνεννόηση καὶ ἡ γαλήνη.
«Τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;»
Ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός της ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἀτεκνίας καὶ κυρίως ὡς φανέρωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν.
Ὅπως ἡ στείρα φύση τῆς μητέρας τοῦ Βαπτιστῆ καρποφόρησε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ γενεθλίου του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ στείρα γλώσσα τοῦ Ζαχαρία, ποὺ κατὰ τὴ ρήση τοῦ Γαβριὴλ ἔμεινε ἄλαλη σὲ πιστοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, ἐλάλησε καὶ προφήτευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς καὶ ὀνοματοδοσίας τοῦ παιδιοῦ.
Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θαυμαστὰ γεγονότα προκάλεσαν τὸ φόβο καὶ τὴν κατάνυξη ὅλων ὅσων τὰ πληροφορήθηκαν καὶ ὅλοι διαπίστωσαν πὼς τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί του καὶ τὸν προστάτευε.
Ἡ παρουσία τόσων θαυμαστῶν γεγονότων κατὰ τὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ Ἰωάννη εἶχε δημιουργήσει βαθειὰ αἴσθηση καὶ προβληματισμὸ ποὺ ἐκφράζονταν οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται»;
Τί θὰ γίνει ἄραγε αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἡ ἔλευσή του στὴ ζωὴ συνοδεύτηκε μὲ τέτοια σημεῖα, ποὺ δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ προηγουμένως οὔτε σὲ βασιλιάδες, οὔτε σὲ προφῆτες, οὔτε σὲ ἁγίους;
Ἡ ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ στόματος τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος κυριεύτηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προφήτευσε.
Καὶ εἶπε γιὰ τὸ γιό του πὼς θὰ ἀναδειχθεῖ προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προπορευθεῖ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Υἱό Του, ποὺ θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει.
Καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη θὰ εἶναι νὰ γνωστοποιεῖ στὸ λαὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ὑποδουλωμένοι στὸ θάνατο.
«Ἡ γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ἀνατολὴν τὴν νοητὴν»
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσουμε σήμερα τὴ μεγάλη προδρομικὴ μορφὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ.
Νὰ γιορτάσουμε τὴν ἡμέρα, νὰ πανηγυρίσουμε μὲ τὴ γέννησή του.
Νὰ ἀτενίσουμε τὸ ὑπερλόγο μυστήριο, νὰ δοῦμε τὸ παράδοξο τελούμενο σήμερα.
Ὁ συντονισμὸς τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη ἀποβαίνει πρὸς ἁγιασμό μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει πνευματικά.
Ἡ μορφὴ του δείχνει ἀκριβῶς καὶ σήμερα τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ καὶ σὲ κοινωνία μαζί Του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ κυοφορούμενος, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναδείχθηκε θαυματουργός.

https://www.ekklisiaonline.gr/nea/to-genethlio-tou-agiou-ioanni-prodromou-eorti-avrio-24-iouniou/

Τοῦ ’κανε την χαρη ὁ Τιμιος Προδρομος - Ἀληθινη Ιστορια

Στὸ αἰγαιοπελαγίτικο νησί. Ἐκεῖ τοῦ ἦρθε ὁ διορισμός, στὸ γυμνάσιο ποὺ συνένωνε καὶ λυκειακὲς τάξεις. Κι αὐτός, νέος, χωρὶς ἄλλες ὑποχρεώσεις, μὲ χαρὰ τὴ δέχθηκε τὴν τοποθέτησή του. Καὶ πράγματι, ἄλλη ζωὴ ἐκεῖ. Ὀρεινὸ τὸ χωριό, λίγοι κάτοικοι, ἁπλοὶ ἄνθρωποι, καλοσυνάτοι, φιλόξενοι πολύ. Καὶ τὸ σχολεῖο, ὡραῖο κτήριο, νεόδμητο, στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου, νὰ δεσπόζει πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ σπίτια τοῦ χωριοῦ. Πέρα μακριὰ τὸ ἀπέραντο γαλάζιο τῆς θάλασσας νὰ σμίγει μὲ τὸ γλαυκὸ τοῦ οὐρανοῦ. Ὀνειρεμένος τόπος! Τὴν ἀπολάμβανε τὴ ζωή του στὰ μέρη ἐκεῖνα. Κι ὅταν εἶχε ἐλεύθερο χρόνο, γυρνοῦσε στοὺς στενοὺς δρομίσκους καὶ τὰ γραφικὰ μονοπάτια ποὺ ἕνωναν τοὺς διάφορους οἰκισμοὺς τοῦ χωριοῦ ἢ ὁδηγοῦσαν σὲ ἄλλα πλησιόχωρα χωριά. Συχνὰ στὶς μοναχικὲς ὁδοιπορίες του συναντοῦσε ὄμορφα ξωκκλήσια, ὅλα ἀνοιχτά, νὰ περιμένουν τὸ διαβάτη ποὺ θὰ ἔμπαινε μέσα ν’ ἀνάψει ἕνα κερί, νὰ κάνει ἕνα σταυρό. Ἕνα ξωκκλήσι τό ’χε ξεχωρίσει. Παλαιό, παμπάλαιο, μὲ μεράκι φτιαγμένο. Πέτρα πελεκητή, μὲ δίριχτη στέγη. Στὸν Τίμιο Πρόδρομο ἦταν ἀφιερωμένο, τὸ γιόρταζαν στὸ γενέθλιό του, 24 Ἰουνίου.

Κι ἔκαναν μεγάλο πανηγύρι στὴ μνήμη του. Τὸν τιμοῦσαν τὸν Τίμιο Πρόδρομο οἱ χωριανοί. Λέγαν μάλιστα καὶ πὼς ἡ εἰκόνα του, αὐτὴ τοῦ τέμπλου, ἦταν θαυματουργή. Ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε πάει γιὰ πρώτη φορά, τὸ ἀγάπησε πολὺ τὸ ἐκκλησιδάκι ἐκεῖνο. Καὶ πάντα τό ’χε στὸ νοῦ του, πότε θὰ τοῦ ξανα- δινόταν εὐκαιρία νὰ ξαναπάει... 
 Περνοῦσε ὁ καιρός. Τὸ σχολικὸ ἔτος κόν­τευε νὰ τελειώσει. Ὅπου νά ’ναι, πλησίαζε καὶ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου. Τότε ἦταν ποὺ ἕνα θέμα σοβαρὸ παρουσιάστηκε στὴ ζωή του. Δίλημμα σφιχτὸ στὴ συνείδησή του. Κι ἡ ἀπόφαση ποὺ θὰ ἔπαιρνε, ἡ ἐπιλογὴ ποὺ θὰ ἔκανε, θὰ σηματοδοτοῦσε τὸ μέλλον του.  
–Θὰ πάω στὸν ἁϊ­Γιάννη, εἶπε. Θὰ τὸν παρακαλέσω, αὐτὸς νὰ μοῦ δείξει τί νὰ κάνω. Ἦταν νωρὶς τὸ ἀπόγευμα, ὅταν ξεκίνησε νὰ πάει. Ἀπόσταση ὣς τρία τέταρτα μὲ τὰ πόδια. Ἄφησε κάπου τὸν κεντρικὸ δρόμο καὶ πῆρε δεξιὰ τὸ μονοπάτι. Δὲν προχώρησε πολύ, ὅταν μιὰ γερόντισσα ἀπό ’να σπίτι τὸν κάλεσε νὰ τὸν κεράσει. Πέρασε μέσα, κι ἐκεῖ – ποῦ νὰ τελειώσει τὶς ἱστορίες ἡ γερόντισσα – ἡ ὥρα πέρασε. Πῆρε νὰ σουρουπώνει. 
 –Τώρα, γερόντισσα, πρέπει νὰ φύγω. Θέλω νὰ πάω στὸν ἁϊ­Γιάννη. Τί λές, θὰ βρῶ ἀνοιχτά; 
 –Παιδί μου, τώρα ποὺ ξεκαλοκαιριάζει κι ἔρχεται κόσμος στὸ νησί, τὴν κλειδώνουμε τὴν πόρτα. Μὴν ἀνησυχεῖς ὅμως. Τὸ κλειδὶ θὰ τὸ βρεῖς στὸ περβάζι τοῦ βορινοῦ παραθύρου. Ἐκεῖ τὸ βάζουμε. Χαιρέτησε κι ἔφυγε. Ὅταν ἔφτασε, εἶχε ἤδη νυχτώσει. Σήκωσε τὸ χέρι του καὶ μὲ τὰ δάχτυλα ψαχούλεψε τὸν τόπο ποὺ τοῦ εἶχε ὑποδείξει ἡ γερόντισσα. Κλειδὶ δὲν ὑπῆρχε. Πῆγε καὶ στὰ ἄλλα παράθυρα. Τίποτε. Στενοχωρέθηκε. 
 –Ἅγιε Γιάννη Πρόδρομε, ἐγὼ ἦρθα στὴ χάρη σου, ξέρεις γιατί. Κάνε μου αὐτὴ τὴ χάρη, δῶσε νὰ μπορέσω νὰ μπῶ στὸ ναό σου, νὰ προσευχηθῶ... Σκοτάδι βαθύ, ἡσυχία μεγάλη γύρω του. Μόνο κάποιες ριπὲς τοῦ ἀνέμου πέρα ἀπ’ τὸ πέλαο ἔκαναν τὰ κυπαρίσσια ἐκεῖ τριγύρω νὰ σειοῦνται καὶ νὰ βουΐζουν μ’ ἕνα μυστηριώδη ἦχο. Ἄρχισε νὰ ἀπογοητεύεται.  
–Ἅγιε Γιάννη, κάνε μου τὴ χάρη... 
 Δίπλα ἦταν ἕνα εἰκόνισμα. Πῆγε ὣς ἐκεῖ καὶ στὸ περβάζι του βρῆκε ἕνα ἀπόκερο καὶ σπίρτα. Ἄναψε τὸ κερί. Καὶ κρατών­τας το ἀναμμένο, πῆρε νὰ βαδίζει ἀργά, ἔτσι, ἀπὸ ἀμηχανία, γύρω ἀπ’ τὸ ναΐσκο. Βάδιζε, καὶ κάποτε σταματοῦσε κι ἔμενε νὰ ἀποθαυμάζει τὸ μεγαλεῖο τῆς νυχτερινῆς σιωπῆς. Μόνο κάτι τσομπανόσκυλα ἀκούγονταν ἀπὸ μακριὰ ν’ ἀλυχτοῦν. Καὶ κάποια στιγμή – πῶς τοῦ ἦρθε; ἔτσι πάλι, ἀπὸ ἀμηχανία – κλώτσησε μιὰ πέ- τρα. Μήπως ἦταν ἡ μοναδικὴ ἐκεῖ, στὴ ράχη τοῦ βουνοῦ; Ἐκείνη κατρακύλησε καί... ἄ! Ἂν εἶναι δυνατόν! Δὲν μποροῦσε νὰ πιστέψει στὰ μάτια του. Γυάλισε τὸ μέταλλο στὴ λάμψη τῆς μικρῆς φλογίτσας. Ἦταν τὸ κλειδί! Ὦ Θέ μου, τὸ κλειδί! Ἔσκυψε καὶ τὸ πῆρε. Τό ’βαλε στὴν κλειδωνιά. Ἔτριξε ἡ ξύλινη πόρτα στὸ ἄνοιγμα. Μπῆκε μέσα. Δέος καὶ κατάνυξη. Κάτι σὰ ρίγος τὸν διαπέρασε. Ἄναψε τὰ κεριὰ τοῦ πολυελαίου. Τὰ καν­τήλια τοῦ τέμπλου. Φῶς γλυκὸ ἁπλώθηκε στὸ ναΐσκο, ἱλαρό. Προσκύνησε τὶς ἅγιες εἰκόνες. Ἔφτασε καὶ μπροστὰ στὸν Τίμιο Πρόδρομο. Μιὰ μαυρισμένη μορφὴ ἀπ’ τὸν καιρό, ἄγρια κάπως, γεμάτη χάρη καὶ παρρησία. Στὰ χέρια του κρατοῦσε κι ἕνα πιάτο μὲ τὸ κεφάλι του. Κάτω ἀπ’ τὸ προσκυνητάρι καὶ μιὰ ποδιὰ ὑφαντή, γεμάτη ἀπὸ τάματα, ἀνάγλυφα πάνω σὲ μέταλλο, μὲ παραστάσεις χεριῶν, ποδιῶν, μικρῶν παιδιῶν, ἢ ἀκόμα καὶ ζώων, ταπεινὰ ἀναθήματα ὅλα τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας καὶ πιστευτήρια τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τῆς ἱερᾶς εἰκόνος. 
 –Ἅγιε μου Γιάννη, Τίμιε Πρόδρομε, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ μοῦ ’κανες αὐτὴ τὴ χάρη. Καὶ σὲ παρακαλῶ... Τώρα εἶχε μπροστά του ὅλη τὴ νύχτα νὰ προσευχηθεῖ... 
 ❁ ❁ ❁ 
 Ἀπὸ τότε, κάθε φορὰ ποὺ ἀνατρέχει μὲ τὸ νοῦ του στὸ γεγονός, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχάσει τὴν ἔκπληξή του στὴ θέα τοῦ κλειδιοῦ. Καὶ τώρα εἶναι σὲ θέση νὰ γνωρίζει καὶ κάτι ἀκόμα: ὅτι ὅπως τότε τοῦ ἄνοιξε ἡ θύρα τῆς ἐκκλησιᾶς, καὶ μιὰ ἄλλη, μεγαλύτερη θύρα ἐπρόκειτο ν’ ἀνοίξει στὴ ζωή του μετὰ ἀπὸ τὴ νυχτερινὴ ἐκείνη προσευχὴ στὸν Τίμιο Πρόδρομο. ΟΣΩΤΗΡ2069

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΖΑΧΑΡΙΑ, ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

ΠΗΓΗ
Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Σίντζας, κοντά στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Φορητή εικόνα του Προφήτη Ζαχαρία διαστάσεων 88,5 Χ 70,
του Β΄ μισό του 17ου αιώνα από τον Ηλία Μόσκο.
πηγή
      Καταγόταν από τον οίκο του αρχιερέα Αβιά, απογόνου του Ααρών, ήταν πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή και έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, ενώ κατά τη γνώμη του Χρυσοστόμου, δεν ήταν απλός Ιερέας, αλλά αρχιερέας που έμπαινε στα άγια των αγίων.
       Στην μεγάλη εορτή του Εξιλασμού, ο Ζαχαρίας μπήκε μόνος του, ως εφημερεύων αρχιερεύς στον ναό για να προσφέρει θυμίαμα και παρουσιάσθηκε στα δεξιά του θυσιαστηρίου του, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Ήτανε λουσμένος από θείο φως και ευαγγελίσθηκε στον Ζαχαρία, ότι ο Θεός άκουσε τις προσευχές του και ότι η σύζυγός του Ελισάβετ θα γεννήσει γιό και το όνομά του θα είναι Ιωάννης ενώ πρόσθεσε: «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και αυτός προελεύσεται ενώπιον του Κυρίου ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον».
      Ο Ζαχαρίας έκθαμβος από την οπτασία ταράχτηκε και δυσπίστησε, επειδή η Ελισάβετ ήταν στείρα και γριά και ο ίδιος ήταν προχωρημένης ηλικίας και γι αυτό ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του είπε ότι θα μείνει άλαλος μέχρι να γεννηθεί το παιδί, επειδή δεν πίστευσε στα λόγια του, τα οποία θα επαληθευθούν στον κατάλληλο καιρό.

Ο Ευαγγελισμός του Ζαχαρία.
Τοιχογραφία του 1614, στον Ιερό Ναό της Παναγίας
του "Τσιατσιαπά", στην Καστοριά.
πηγή
     Την ογδόη ημέραν από τη γέννηση όπως ήταν το έθιμο, πήγαν το βρέφος στο ναό προκειμένου να υποβληθεί σε περιτομή και να του δοθεί το όνομά του.
Οι συγγενείς ρώτησαν τον πατέρα του πώς θα το ονομάσει κι ο Ζαχαρίας, ο οποίος δεν ήταν δυνατών ακόμη να μιλήσει, ζήτησε μία πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης εστί το όνομα αυτού».
Τότε, ξαφνικά λύθηκε η γλώσσα του και πλήρης Πνεύματος Αγίου έψαλε την προφητική ωδή: «Ευλογητός Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ Αυτού, και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν οίκω Δαυίδ του παιδός αυτού, καθώς ελάλησε διά στόματος των αγίων, των απ’ αιώνος προφητών Αυτού…
Και σύ, παιδίον, προφήτης Υψίστου κληθήση· προπορεύση γάρ πρό προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς Αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ Αυτού, εν αφέσει αμαρτιών αυτών διά σπλάγχνα ελέους Θεού ημών, εν οίς επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους, επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης» (Λουκ. 1,5 - 20· 53 - 79).

Ο Προφήτης Ζαχαρίας και η γυναίκα του η Ελισάβετ.
Τμήμα βυζαντινής μικρογραφίας τού 6ου αιώνα
στό βιβλίο « χριστιανική τοπογραφία », που γράφτηκε
μεταξύ 535 και 547 τού Κοσμά Ινδικοπλεύστη
(Βυζαντινό έμπορο) και τώρα είναι στήν
Βιβλιοθήκη του Βατικανού.
πηγή
         Μετά την γέννηση του Τιμίου Προδρόμου λύθηκε ο γλώσσα του Προφήτη Ζαχαρία και ευλογούσε τον Θεό, επίσης προφήτευσε ότι το παιδί θα ονομασθεί Προφήτης του Υψίστου και θα προπορευθεί για να ετοιμάσει τας οδούς του Κυρίου.
Στο πρώτο κεφάλαιο του Κατά Λουκά Ευαγγελίου περιγράφεται η οπτασία του Προφήτη Ζαχαρία, ο διάλογός του με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τα περιστατικά της γεννήσεως του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού.
    Ο προφήτης Ζαχαρίας είχε μαρτυρικό θάνατο αφού τον φόνευσαν μεταξύ του Ναού και του Θυσιαστηρίου, όπως δε σημειώνει ο Συναξαριστής δύο ήταν οι αιτίες του μίσους των Εβραίων και έτσι ο Ηρώδης οργάνωσε τη δολοφονία του.
     Ο προφήτης Ζαχαρίας κήρυττε με παρρησία τη Μαρία Θεοτόκο, ότι δηλαδή είναι συγχρόνως μητέρα και Παρθένος, την πρόσταξε δε ως Θεοτόκον, αφού γέννησε τον Χριστό, να μη βγαίνει έξω από τον τόπο που ήταν καθορισμένος να μένουν οι παρθένες.
     Ο Ζαχαρίας επίσης κατά τον καιρό της βρεφοκτονίας της Βηθλεέμ προστάτεψε τον γιό του Ιωάννη, νήπιο τότε δυόμισι ετών και τη γυναίκα του κρύβοντας τους σε ένα σπήλαιο που ήταν πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό.
      Οι Εβραίοι λοιπόν τον κατήγγειλαν στον θηριώδη Ηρώδη και τον κατεδίωξαν ως το εσωτερικό του ναού όπου τον φόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου, στον τόπο όπου είχε ορίσει να στέκεται η Παρθένος μετά την θεοτοκία της, και το αίμα του κύλησε έως το εσωτερικό του θυσιαστηρίου ενώ οι ιερείς ενταφίασαν το σώμα του στον τάφο των πατέρων του, στα Ιεροσόλυμα που το γεγονός επιβεβαιώνει και ο 13ος Κανόνας του Αγίου Πέτρου Αλεξάνδρειας.

Η σφαγή του Ζαχαρία.
Τοιχογραφία του 1614, στον Ιερό Ναό της Παναγίας του "Τσιατσιαπά", στην Καστοριά.

πηγή
    Το Κοντάκιον του προφήτου Ζαχαρία αναφέρει: "Ο Προφήτης σήμερον και ιερεύς του Υψίστου, Ζαχαρίας προύθηκεν, ο του Προδρόμου γενέτης, τράπεζαν, της αυτού μνήμης, πιστούς εκτρέφων, πόμα τε δικαιοσύνης τούτοις κεράσας. Διό τούτον ευφημούμεν, ως Θείον μύστην Θεού της χάριτος".
      Από το γεγονός αυτό και εξής στον ναό των Ιεροσολύμων έλαβαν χώρα σημεία και τέρατα, που προμήνυαν την προσεχή κατάργηση της λατρείας και του Νόμου.
      - Οι ιερείς έπαυσαν να έχουν οπτασίες θεοπέμπτων αγγέλων, τους αφαιρέθηκε το χάρισμα της προφητείας.
       - Δεν μπορούσαν πλέον να δώσουν χρησμό από το Δαβήρ (άδυτο του ναού), ούτε να ρωτήσουν στο Εφούδ (άμφιο του Ααρών) και να διασαφηνίσουν στον λαό τα δυσνόητα σημεία της Αγίας Γραφής.
      Κατά τον Εκκλησιαστικό Ιστορικό Σωζομενό, το λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρέθηκε στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ του Μικρού το 409, στο χωριό Κοφάρ της Ελευθερούπολης στην Παλαιστίνη, από κάποιο ονόματι Καλήμερο και φορούσε λευκό ένδυμα, μίτρα χρυσή στο κεφάλι, σανδάλια χρυσά, όπως ήταν στο θυσιαστήριο, όταν λειτουργούσε στον Θεό, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Δοσίθεος Β' στη Δωδεκάβιβλο.
     Το λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρίσκεται σήμερα στην Ιταλία, όπως λέει ο Ιεροσολύμων Νεκτάριος στο έργο του περί της αρχής του Πάπα αντιρρήσεως, και φυλάσσονται σε ανθρωπόμορφη λειψανοθήκη, στον ομώνυμο Ναό της Βενετίας.
    Η Μνήμη του τιμάται στις 5 Σεπτεμβρίου και η Εύρεση των λειψάνων του στις 11 Φεβρουαρίου.
http://greekorthodoxreligioustourism.blogspot.com/2020/04/blog-post_20.html

ΩΔΗ ΕΝΝΑΤΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Οταν  ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μετέφερε στὴν κόρη τῆς Ναζαρὲτ τὸ πρωτάκουστο καὶ σωτήριο γιὰ τὸν κόσμο μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τῆς εἶπε: Γιὰ νὰ βεβαιωθεῖς ὅτι θὰ γίνει πράγματι τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα σὲ σένα, σὲ πληροφορῶ γιὰ ἕνα ἄλλο μικρότερο θαῦμα, τὸ ὁποῖο ὅμως δὲν θὰ τὸ περίμενες. Ἰδοὺ ἡ συγγενής σου Ἐλισάβετ ἔχει συλλάβει καὶ αὐτὴ γυιὸ στὴ γε- ροντική της ἡλικία. Μάλιστα αὐτὸς εἶναι ὁ ἕκτος μήνας ἐγκυμοσύνης τῆς Ἐλισάβετ, ποὺ ὅλοι τὴν ὀνομάζουν στείρα. Τώρα λοιπὸν εἶναι ἔγκυος, διότι τίποτε δὲν εἶναι ἀδύνατο καὶ ἀκατόρθωτο στὸν Θεό, ὅσο θαυμαστὸ καὶ καταπληκτικὸ καὶ ἂν μᾶς φαίνεται (βλ. Λουκ. α΄ 36-37).

 Ἡ Θεοτόκος καὶ ἡ Ἐλισάβετ ἦσαν πρῶτες ἐξαδέλφες. Ἑπομένως ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἦταν κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση του δεύτερος ἐξάδελφος μὲ τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη. 

 Ἡ Δέσποινα Μαρία μετὰ τὴν πληροφορία ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχάγγελος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν Ἐλισάβετ, καὶ ἀφοῦ συνέλαβε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, σηκώθηκε καὶ πῆγε γρήγορα χωρὶς ἀναβολὴ στὴν ὀρεινὴ περιοχὴ τῆς Ἰουδαίας, σὲ κάποια πόλη τῆς περιφέρειας στὴν ὁποία κατοι- κοῦσε ἡ φυλὴ τοῦ Ἰούδα. 

Καὶ μπαίνοντας στὸ σπίτι τοῦ ἱερέα Ζαχαρία, συ- ζύγου τῆς Ἐλισάβετ, χαιρέτισε πρώτη αὐτὴ τὴν Ἐλισάβετ, ἀποδίδοντας ἔτσι σεβασμὸ στὴ συγγενή της, ποὺ ἦταν μεγαλύτερή της. 

 Ἡ Κυρία Θεοτόκος δὲν εἶχε ἀνακοινώσει σὲ κανένα τὸ μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου. 

Καθὼς λοιπὸν εἶχε συγκλονιστεῖ ἀπὸ τὸν πρωτάκουστο ἀρχαγγελικὸ λόγο καὶ ἡ σκέψη της ἦταν βυθισμένη σ’ αὐτόν, δὲν ἔβρισκε ἄλλο πρό- σωπο κατάλληλο νὰ συνομιλήσει ἐλεύθερα μαζί του ἐκτὸς ἀπὸ τὴ συγγενή της Ἐλισάβετ. 

Ἄλλωστε ἦταν καὶ αὐτὴ συγκλονισμένη ἀπὸ τὰ ὅσα συνέβαιναν στὴν ἴδια. 

 Ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει: «Διὰ τρία αἴτια ἐπῆγεν ἡ Θεοτόκος πρὸς τὴν Ἐλισάβετ· πρῶτον μέν, διὰ νὰ συγχαρῇ τὴν συγγενῆ της, πὼς ἠξιώθη νὰ συλλάβῃ υἱὸν εἰς τὸ γῆρας της· 

δεύτερον διὰ νὰ πληροφορηθῇ» «τελείως» ἐὰν εἶναι ἀληθινὰ ὅσα τῆς εἶπε ὁ ἄγγελος· ὄχι διότι ἀμφέβαλλε ἢ ἀπιστοῦσε, ἀλλὰ ἐπειδὴ φοβόταν μήπως πλανηθεῖ. Καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ «μάθῃ ἀκριβέστερον τὸ πρᾶγμα», ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος1. 

«Τρίτον δέ, διὰ νὰ δώσῃ παράδειγμα καὶ εἰς ἡμᾶς νὰ πηγαίνωμεν εἰς τοὺς γεροντοτέρους» καὶ νὰ τοὺς ρωτοῦμε γιὰ τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν καὶ μᾶς ἀπασχολοῦν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ: «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου, καὶ ἀναγγελεῖ σοι, τοὺς πρεσβυτέρους σου, καὶ ἐροῦσί σοι» (Δευτ. λβ΄ [32] 7). 

 Ἡ Ἐλισάβετ μόλις ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ χαιρετισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἢ καλύτερα μόλις ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐκυοφορεῖτο στὴν κοιλία τῆς Θεοτόκου – κατὰ τὸν ἱερὸ Θεοφύλακτο «ἡ φωνὴ τῆς Παρθένου» ἦταν «φωνὴ τοῦ ἐν αὐτῇ σαρκουμένου Θεοῦ»· γι’ αὐτὸ «καὶ τὸν Πρόδρομον ἐν τῇ μήτρᾳ ἐχαρίτωσε, καὶ ἐποίησε προφητεῦσαι», διότι «ὅσα εἶπεν ἡ Ἐλισάβετ προφητικῶς πρὸς τὴν Μαρίαν, οὐ τῆς Ἐλισάβετ ἦσαν ρήματα, ἀλλὰ τοῦ βρέφους»2 – μόλις λοιπὸν ἄκουσε ἡ Ἐλισάβετ τὰ λόγια τῆς Μαρίας, δοκίμασε πολὺ μεγάλη χαρά. 

Χαρὰ ὅμως δοκίμασε καὶ ὁ Πρόδρομος, τὸ βρέφος ποὺ κυοφοροῦσε ἡ Ἐλισάβετ. 

«Μᾶλλον δὲ αἰσθανθεὶς τὴν παρουσίαν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἔφερεν ἐγγάστριον ἡ Παρθένος, εὐθὺς ἀπὸ τὴν χαράν του καὶ ἀγαλλίασιν ἐσκίρτησε μέσα εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας του»3. Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ σκιρτήματος ἐκείνου ἡ Ἐλισάβετ ἐγέμισε ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο. 

 Διότι ὁ υἱός της ὁ Ἰωάννης μετέδωσε στὴ μητέρα του τὸ προφητικὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἄλλοτε καὶ ὁ προφήτης Σαμουὴλ μετέδωσε στὴ μητέρα του Ἄννα τὸ προφητικὸ χάρισμα, σχολιάζει ὁ ἑρμηνευτὴς Θεοδώρητος4. 

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος σημειώνει: «Εἰ μὴ τὸ βρέφος ἐσκίρτησεν, οὐκ ἂν προεφήτευσεν» ἡ Ἐλισάβετ5.  

Γεμάτη λοιπὸν ἡ Ἐλισάβετ ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον καὶ πλήρης ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ καὶ ἐκπλήξεως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ χαρὰ ποὺ πλημμύριζε τὴν ψυχή της φώναξε μὲ δυνατὴ φωνὴ πρὸς τὴν Θεοτόκο καὶ εἶπε: Εὐλογημένη εἶσαι σὺ ἀπὸ τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη γυναίκα. Καὶ εὐλογημένο εἶναι καὶ τὸ ἔμβρυο ποὺ βλάστησεν ὡς καρπὸς ἄχραντος καὶ παρθενικὸς στὴν κοιλία σου. Καὶ γιὰ ποιὰ ἀρετή μου ἢ γιὰ ποιὰ αξία ἔγινε σὲ μένα ἡ τιμὴ αὐτὴ νὰ ἔλθει νὰ μὲ ἐπισκεφθεῖ ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου; 

Ναί, εἶσαι ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου, διότι, ἰδοὺ μόλις ἔφτασε στ’ ἀφτιά μου ἡ φωνὴ τοῦ χαιρετισμοῦ σου, ἐσκίρτησε μέσα στὴν κοιλία μου τὸ βρέφος μὲ ἀσυγκράτητη χαρά. 

Καὶ μακαρία εἶναι ἐκείνη ποὺ πίστεψε, ὅπως καὶ ἐσύ, ὅτι θὰ πραγματοποιηθοῦν πλήρως καὶ 

τελείως ἐκεῖνα ποὺ τῆς ἔχει πεῖ ὁ Κύριος διὰ τοῦ ἀρχαγγέλου του καὶ δὲν ἔδειξε τὴν ἀπιστία τοῦ συζύγου μου Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος γι’ αὐτή του τὴν 

ἀπιστία τιμωρήθηκε μὲ ἀλαλία (Λουκ. α΄ 42-45). 

 Στὰ ἐμπνευσμένα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα αὐτὰ λόγια τῆς Ἐλισάβετ ἡ ἀειπάρθενος Μαρία ἀνέπεμψε αὐθόρμητα ὑπέροχη ὠδὴ πρὸς τὸν εὐεργέτη καὶ σωτήρα της Κύριο. 

Ἡ Παναγία Θεοτόκος ἀνέπεμψε μὲ τὸ ἁγιότατο στόμα της ὠδὴ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς πάναγνης 

καρδιᾶς της, τὴν ὁποία συνέθεσε ἐκείνη τὴν εὐλογημένη ὥρα ὁ θεοειδέστατος νοῦς της ἐλλαμπόμενος ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ δικοῦ της. 

 Ἀπὸ τὸ ἑπόμενο ἄρθρο θὰ ἀρχίσουμε τὴν ἑρμηνεία, τὴν ἀνάλυση καὶ τὴν ἐμβάθυνση στὰ θεῖα νοήματα τῆς ἀνυπέρβλητης καὶ χαριτόβρυτης αὐτῆς ὠδῆς. 

 1. ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, Ἑρμηνεία εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, PG 123, 708C. 

 2. ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, ὅ.π., PG 123, 708CD. 

3. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ τοῦ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Κῆπος Χαρίτων, σελ. 192. 

 4. Βλ. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΚΥΡΟΥ, Εἰς τὴν Α΄ Βασιλειῶν, PG 80, 533Α. 5. ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, ὅ.π., PG 123, 708D.

Ο ΣΩΤΗΡ2050

ΕΤΣΙ ΣΩΘΗΚΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής ήταν τότε περίπου δύο ετών, αλλά σώθηκε εκ θαύματος.
Η μητέρα του Ελισάβετ τον πήρε στην αγκαλιά της και έτρεξε να κρυφτεί. Ανέβηκε στο βουνό. Πάνω στην μεγάλη της αγωνία έβγαλε κραυγή και είπε: «Όρος Θεού! Δέξου τη μάνα και το παιδί». Ευθύς το βουνό κόπηκε στην μέση. Μάνα και παιδί πέρασαν απέναντι!
«Η δε Ελισάβετ λαβούσα τον Ιωάννη πέτρα παρεκάλει. Δέξαι μητέρα μετά τέκνον, Λίθος μητέραν συν τέκνον δέχεται» (Όρθρος ΚΘ Δεκεμβρίου).
Εν τω μεταξύ ο Ηρώδης έψαχνε για τον Ιωάννη. Έστειλε στρατιώτες στον Ζαχαρία, τον πατέρα του Ιωάννη.
-Πού έκρυψες το παιδί σου; του είπαν.
-Εγώ είμαι λειτουργός του Υψίστου, δεν γνωρίζω πού είναι τώρα ο υιός μου, απάντησε.
Οι στρατιώτες μετέφεραν τα νέα στον Ηρώδη. Ο Ηρώδης θύμωσε. Έδωσε εντολή να σφάξουν τον πατέρα του Προδρόμου. Και τον έσφαξαν μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου (Μτ.23:35).
ΠΗΓΗ: dogma.gr

https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2016/09/blog-post_82.html

ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Καὶ Ἄγγελος  καὶ Ἀπόστολος καὶ Μάρτυρας!

  Εἶναι ξεχωριστὴ ἡ τιμὴ μὲ τὴν ὁποία περιβάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο  καὶ Βαπτιστὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

   Σὲ κάθε Ὀρθόδοξο Ναὸ ἡ εἰκόνα του τοποθετεῖται σὲ περίοπτη θέση στὸ Τέμπλο.

Μετὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο αὐτὸς εἶ­ναι ὁ Ἅγιος ποὺ μνημονεύεται πρῶτος καὶ ἑορτάζεται τόσες πολλὲς φορὲς μέσα στὸ χρόνο(*). Κι ἡ μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς Τιμίας Κεφαλῆς του, στὶς 29 Αὐ­γούστου, τὴν ὁποία οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ αὐστηρὴ νηστεία, μᾶς  δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ σταθοῦμε μὲ δέος  καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ στὴ μοναδικὴ  αὐτὴ προφητικὴ μορφὴ καὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ υμνογράφο:

«Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα; Ἄγγελον,ὅτι ὡς ἀσώματος διήγαγες· Ἀπόστολον,ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη· Μάρτυρα δέ,

ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη. Αὐτὸν ἱκέτευε ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς  ἡμῶν» (Τροπάριο Λιτῆς 29ης Αὐγούστου). 

  Ποιὸ ὄνομα νὰ χρησιμοποιήσουμε πρῶτο καὶ ποιὸ δεύτερο; Ὅλα σοῦ ταιριάζουν, ἅγιε Ἰωάννη!

Πρῶτα θὰ σὲ ὀνομάσουμε «Ἄγγελον» χωρὶς καθόλου νὰ ὑπερβάλλουμε, διότι  πράγματι «ὡς ἀσώματος διήγαγες». Ἔζησες τόσο ἀσκητικά, λὲς καὶ δὲν εἶχες  ὑλικὸ σῶμα. Φοροῦσες ἔνδυμα πτωχι­κὸ καὶ εὐτελὲς «ἀπὸ τριχῶν καμήλου»  καὶ τρεφόσουν μὲ ὅ,τι πρόχειρο ἔβρισκες στὴν ἐρημιά: «ἀκρίδες καὶ μέλι  ἄγριο» (Ματθ. γ΄ 4). Σὲ βλέπουμε  στὶς ἁγιογραφίες λιπόσαρκο καὶ ἀσκητικὸ μὲ φτερὰ στοὺς ὤμους, διότι ζοῦσες σὰν νὰ μὴν πατοῦσες στὴ γῆ.

  Ἡ ἀγγελικὴ  ζωή σου ἔγινε ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς Μοναχοὺς καὶ πηγὴ δυνάμεως καὶ ἐμπνεύσεως γιὰ κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ νικήσει τὰ βάρη ποὺ τὸν κρατοῦν δεμένο  στὴ γῆ.

Ἀλήθεια πότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν; Πότε θὰ  μάθουμε ὅτι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4); Πότε θὰ  ἀποτινάξουμε τὴ ραθυμία, τὴν ἄνεση καὶ τὴν καλοπέραση καὶ θὰ  ἐγκολπωθοῦμε τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἐγκράτεια;

Τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θ’ ἀρχίσουμε κι ἐμεῖς νὰ πετᾶμε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὰ  συνηθισμένα. Νὰ ανεβαίνουμε πνευματικὰ καὶ νὰ γνωρίζουμε τὰ μυστικὰ τοῦ κόσμου τῶν ἀγγέλων.

Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ «Ἄγγελο» θέλουμε νὰ σὲ ὀνομάσουμε καὶ «Ἀπόστολο», ἅγιε Ἰωάννη. Ναί, «Ἀπόστολον, ὅτι ἐμαθήτευσας τὰ ἔθνη»· κήρυξες μετάνοια στὸ λαὸ καὶ προετοίμασες πολλὲς ψυχὲς γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή.

Ἀλήθεια, πῶς ἔτρεχαν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία σου! Ἔβγαιναν ἔξω ὅλα τὰ «Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα  ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ  Ἰορδάνου» (Ματθ. γ΄ 5)· καὶ ἔρχονταν  κοντά σου γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ συγκλονιστικὸ κήρυγμά σου ποὺ τοὺς παρακινοῦσε νὰ ἐξομολογηθοῦν τὶς ἁμαρτίες  τους καὶ νὰ βαπτισθοῦν γιὰ νὰ κάνουν  μιὰ καινούργια ἀρχή. 

 Δίδαξες τὴν ἀλήθεια χωρὶς περιστροφές. Φανέρωσες  τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία ὄχι μόνο στοὺς  ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς σου ἀλλὰ καὶ  στοὺς νεκροὺς ποὺ βρίσκονταν στὸν  Ἅδη ἀνοίγοντας τὸν δρόμο γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου. Ἐπάξια μπορεῖς πρῶτος ἐσύ, λοιπόν, νὰ ὀνομαστεῖς Ἀπόστολος», διότι ἀνέλαβες σπουδαία καὶ μεγάλη ἀποστολή:νὰ ἀνοίξεις τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστό.

  Γι’ αὐτὸ ὀνομάζεσαι καὶ Πρόδρομος. Γι’αὐτὸ κι ἐμεῖς σοῦ ὀφείλουμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Μᾶς ἔδειξες τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἔλθουμε πιὸ κοντὰ στὸ Χριστό. Νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μαθητές Του.

Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἀποτομῆς τῆς  Τιμίας Κεφαλῆς σου μᾶς ὑπογραμμίζει κι ἕναν ἀκόμη τελευταῖο τίτλο ποὺ  σοῦ ταιριάζει: «Μάρτυς»! 

  Μποροῦμε νὰ σὲ ὀνομάζουμε καὶ Μάρτυρα, «ὅτι σοῦ ἡ κεφαλὴ ὑπὲρ Χριστοῦ ἐτμήθη»· διότι προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσες τὴν ἴδια σου τὴ ζωὴ διότι σὲ ἀποκεφάλισαν! Ὤ! Τί φρικτὸ ἔγκλημα! Νὰ σοῦ κόβουν τὸ κεφάλι καὶ νὰ τὸ ἐπιδεικνύουν μὲ ἱκανοποίηση... «Ὢ συμποσίου πλήρους  αἱμάτων!...» Τί ἑορτὴ γενεθλίων ἦταν  αὐτὴ ποὺ βάφτηκε μὲ αἷμα; Πόσο ἄνανδρος ἀποδείχθηκε ὁ Ἡρώδης ποὺ σὲ  ἀναγνώριζε «ἄνδρα δίκαιον καὶ ἅγιον» (Μάρκ. ς΄ 20), ἀλλὰ δὲν τόλμησε νὰ ἀντιταχθεῖ στὴν ἀπάνθρωπη ἀπαίτηση καὶ κατάφωρη ἀδικία!  Ἀλλὰ δὲν ἦταν  μόνο ὁ Ἡρώδης, ἡ παμπόνηρη παράνομη σύζυγός του Ἡρωδιάδα καὶ ἡ κόρη του ποὺ συνήργησαν γιὰ τὸ τρομερὸ  αὐτὸ ἔγκλημα. Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρυβόταν ὁ πανοῦργος διάβολος καὶ τὰ φθονερὰ ὄργανά του ποὺ καταδιώκουν μὲ μανία κάθε δίκαιο καὶ ἅγιο ἄνθρωπο.

 Ἂς μὴ μᾶς τρομάζουν λοιπὸν οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ διωγμοί. Εἶναι κοινὸς κλῆρος  τῶν δίκαιων καὶ εὐσεβῶν ἀνθρώπων  ὁ διωγμὸς καὶ τὸ μαρτύριο. Ἡ ζωὴ τοῦ

χριστιανοῦ, ἀκόμη κι ἂν δὲν καταλήξει στὸν βίαιο θάνατο, εἶναι μαρτυρική.  Ἀπαιτεῖ σταθερὴ πίστη, θαρραλέα ὁμολογία, ὑπομονὴ στὶς δυσκολίες, ἀντίσταση στὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ. Στὴν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση μας: «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (῾Ησ. μγ´10), λέει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς νὰ γίνουμε μάρτυρες ὄχι γιὰ νὰ υποφέρουμε ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει μὲ ἀ­σύγκριτα μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα.

  

 «Τί σε καλέσωμεν, Προφῆτα; Ἄγγελον, Ἀπόστολον ἢ Μάρτυρα;...». Τρία ὀνόματα ξεχωριστά. Τρεῖς κλήσεις γιὰ  τὸν κάθε πιστὸ ποὺ θέλει νὰ τιμήσει τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη.  Τρεῖς στόχοι  ἅγιοι καὶ ἱεροί. Μακάρι μὲ τὶς πρεσβεῖες  τοῦ Τιμίου Προδρόμου νὰ ἀγωνίζεται ὁ καθένας μας νὰ ζεῖ ὡς Ἄγγελος, ὡς  Ἀπόστολος καὶ ὡς Μάρτυρας!

(*) Στὶς 23 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε τὴ σύλληψη καὶ στὶς 24 Ἰουνίου τὴ γέννησή του, στὶς 24 Φεβρουαρίου τὴν Α΄ καὶ τὴ Β΄ εὕρεση τῆς τιμίας κεφαλῆς του καὶ στὶς 25 Μαΐου τὴν Γ΄ εὕρεσή της, ἐνῶ οἱ πιὸ γνωστὲς ἑορτὲς εἶναι ἡ Σύναξή του στὶς 7 Ἰανουαρίου καὶ ἡ ἀποτομή τῆς Τιμίας  Κεφαλῆς του στὶς 29 Αὐγούστου.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΣΩΤΗΡ'' Αριθ. 2160.