ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΑΣ (ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ) ;

Η τραγική ιστορία του θανάτου της Μαρίας Αντουανέτα κατά τη Γαλλική Επανάσταση είναι θρύλος. Ενώ όμως η ιστορία της τελειώνει με τον αποκεφαλισμό της στις 16 Οκτωβρίου του 1793, η τραγωδία της οικογένειάς της συνέχισε να εκτυλίσσεται πολύ μετά τον θάνατό της.

Πορτρέτο της Μαρίας Αντουανέτα και των τριών παιδιών της, της Μαρίας Θηρεσία, του Λουδοβίκου Καρόλου (στην αγκαλιά της) και του Λουδοβίκου Ιωσήφ που κρατάει την κουρτίνα μιας άδειας κούνιας κάτι που δηλώνει τον πρόσφατο θάνατο του τέταρτου παιδιού της Μαρίας, Σόφια - πηγή

Η Μαρία Αντουανέτα και ο σύζυγός της, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ', παντρεύτηκαν επτά χρόνια πριν ολοκληρώσουν τον γάμο τους -προς μεγάλη απογοήτευση της οικογένειας της Μαρίας, ιδιαίτερα της επικριτικής μητέρας της, της αυτοκράτειρας Μαρίας- Θηρεσίας της Αυστροουγαριας. Η θέση της Μαρίας στο βασιλικό οίκο της Γαλλίας και οι γαλλοαυστριακές σχέσεις εξαρτιόνταν απολύτως από την απόκτηση ενός αρσενικού κληρονόμου, ακόμη και πριν ο σύζυγός της γίνει βασιλιάς της Γαλλίας το 1774.

Ενώ η Μαρία εκπλήρωνε τα συζυγικά της καθήκοντα και καθόριζε τις τάσεις της μόδας στην Αυλή των Βερσαλλιών, η Γαλλία λιμοκτονούσε. Και ενώ ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' συνέχισε να στέλνει χρήματα στο εξωτερικό για να στηρίξει τους Αμερικανούς στην Επανάστασή τους εναντίον των Άγγλων, το εθνικό χρέος της Γαλλίας εξερράγη. Οι φόροι αυξάνονταν, γινόντουσαν περισσότερο άδικοι για τους φτωχούς και η ανεξέλεγκτη ανεργία, σε συνδυασμό με τις φτωχές καλλιέργειες, στα τέλη της δεκαετίας του 1780,την στυγνη εκμεταλλευση των φεουδαρχων, έκαναν την Γαλλία μια πυριτιδαποθήκη διχόνοιας, οργής και αγανάκτησης. Και η Μαρία, με τους αυλικούς της τρόπους, τον αποκομμένο αυστριακό αέρα και την ατυχή ροπή να ξοδεύει απεριόριστα χρήματα, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Μετά την έφοδο στη Βαστίλη στις 14 του Ιουλίου 1789, τα πράγματα πήραν γρήγορα την κάτω βόλτα για τη γαλλική βασιλική οικογένεια. Μέχρι τον Οκτώβριο, η Μαρία, ο σύζυγός της και τα παιδιά τους απομακρύνθηκαν από τις Βερσαλλίες και μεταφέρθηκαν στο Παλάτι του Κεραμεικού στο Παρίσι, όπου τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Το 1792, ο βασιλιάς καθαιρέθηκε και η οικογένεια φυλακίστηκε στο Ναό στο Le Marais. Στις 21 Ιανουαρίου του 1793, ο Λουδοβίκος εκτελέστηκε. 10 μήνες αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου, ακολούθησε η Μαρία.

Τελικά, το ζευγάρι απέκτησε τέσσερα παιδιά -την Μαρία Θηρεσία, τον Λουδοβίκο- Ιωσήφ, τον Λουδοβίκος ΙΖ' και την Σοφία- όλα γεννημένα πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Από αυτά, μόνο ένα έζησε μέχρι την ενηλικίωση του.

Μαρία Θηρεσία

Το πρώτο παιδί της Μαρίας -Αντουανέτας ήταν ένα κορίτσι που πήρε το όνομα της μητέρας της. Όταν στις 9 Δεκεμβρίου του 1778, γεννήθηκε η Μαρία- Θηρεσία, η Αντουανέτα υπέστη παροξυσμό και κατέρρευσε, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη μετά από 12 ώρες τοκετού σε ένα αποπνικτικό δωμάτιο και την πιθανώς επικίνδυνη ανικανότητα του γιατρού της. Η βασίλισσα δεν ενημερώθηκε για το φύλο του παιδιού παρά μόνο λίγες ώρες αργότερα. Όταν ξύπνησε, φέρεται να είπε, "Καημένο κοριτσάκι, δεν είσαι το επιθυμητό, ​​αλλά δεν είσαι λιγότερο αγαπητή σε μένα. Ένας γιος θα ήταν ιδιοκτησία του κράτους. Εσύ θα είσαι δική μου".

Όταν αποκεφαλιστηκαν οι γονείς της, η πριγκιπισσα Θηρεσία έμεινε ορφανή και, πριν την αποφυλάκισή της τον Δεκέμβριο του 1795, παρέμεινε στη φυλακή του Ναού. Αμέσως μετά, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Αντώνιο, Δούκα του Ανγκουλέμ, ανιψιό του νέου βασιλιά, τον αυτοαποκαλούμενο Λουδοβίκο ΙΘ', και πλέον διάδοχο του θρόνου της Γαλλίας.

Ωστόσο, ως Δούκισσα του Ανγκουλέμ, η ζωή της δεν βελτιώθηκε. Ο γάμος της ήταν δυστυχισμένος και δεν απέκτησε ποτέ παιδιά. Οι τραγικές συνθήκες της πρώιμης ζωής της την είχαν αφήσει πικραμένη και θυμωμένη και θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της εξόριστη από τη Γαλλία. Δεν κληρονόμησε τη διάσημη ομορφιά ή τη χάρη της μητέρας της. Για ένα διάστημα, καθώς η αξίωση του συζύγου της για το θρόνο έγινε ακόμα πιο σίγουρη, έφερε τον τίτλο της μητέρας της, "Madame la Dauphine".

Το 1830, για περίπου 20 λεπτά, η Μαρία Θηρεσία απέκτησε τον τίτλο της Βασίλισσας της Γαλλίας. Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε ο σύζυγός της να γίνει βασιλιάς και να υπογράψει τα έγγραφα της παραίτησης των αξιώσεών του. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1851, σε ηλικία 72 ετών, και ενώ ήταν ακόμη σε εξορία. Στην διαθήκη της, συγχώρεσε αυτούς που της είχαν κάνει τη ζωή τόσο μίζερη, ακολουθώντας, είπε, το παράδειγμα των γονιών της.

Λουδοβίκος Ιωσήφ, Δελφίνος της Γαλλίας

Ο άνδρας κληρονόμος του βασιλιά, και ο επόμενος δεφλίνος της Γαλλίας, γεννήθηκε το 1781. Ήταν γνωστός ως έξυπνο παιδί, αν και, συχνά, δεν ήταν υγιής. Αφού υπέφερε από κρίσεις έντονων πυρετών, ο Λουδοβίκος Ιωσήφ πέθανε από φυματίωση τον Ιούνιο του 1789, ένα μήνα πριν από την διαβόητη κατάληψη της Βαστίλης.

Λουδοβίκος ΙΖ'

Ο Λουδοβίκος Κάρολος γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1785. Αρχικά, επρόκειτο να γίνει δούκας της Νορμανδίας. Μετά όμως από το θάνατο του Λουδοβίκου Ιωσήφ, κληρονόμησε τον τίτλο του δελφίνου της Γαλλίας και έγινε διάδοχος του θρόνου.

Μετά την εκτέλεση του πατέρα του, οι βασιλικοί συνέχισαν να αναγνωρίζουν την αξίωση του φυλακισμένου παιδιού για τον γαλλικό θρόνο. Ο Λουδοβίκος απομακρύνθηκε από τη φροντίδα της μητέρας του λίγο πριν την εκτέλεσή της και αργότερα, παρείχε μαρτυρίες εναντίον της -λέγεται ότι τον χειραγώγησε ένας βίαιος σκληρός  τσαγκάρης και αναγκάστηκε να πει ότι η μητέρα του τον είχε κακοποιήσει.

Ο Λουδοβίκος αφέθηκε ,αβοηθητος στην ουσία, να πεθάνει στη φυλακή σε ηλικία 10 ετών, πιθανότατα από φυματίωση που επιδεινώθηκε από τις σκληρές συνθήκες της φυλακής του. Ο ιατροδικαστής που έκανε την αυτοψία διατήρησε την καρδιά του και την κράτησε κρυφή για χρόνια. Το 1975, το μουμιοποιημένο όργανο -το οποίο είχε περάσει ένα διάστημα στην Ισπανία μετά από κλοπή από έναν μαθητή- στάλθηκε στη Βασιλική του Σεν Ντενίς (Η καρδιά του πριγκιπος πιθανον μπορουσε να μαρτυρησει τα ιχνη της δηλητηριασης του, γιαυτον το λογο εκλαπη).

Σοφία

Το μικρότερο παιδί της Μαρίας Αντουανέτα γεννήθηκε πρόωρα τον Ιούλιο του 1786. Πέθανε μόλις ένα μήνα πριν από τα πρώτα της γενέθλια.

από: -mental floss

-https://3otiko.blogspot.com/2022/10/blog-post_17.html#more

-α.π.

Για την Χριστιανική Μοναρχία

"Η Κόλαση είναι μια δημοκρατία. Ο Παράδεισος είναι ένα βασίλειο". - Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης



Του Dean W. Arnold (Soul of East) / ΚΟ


«Γάμος» ομοφυλοφίλων. Έκτρωση και βρεφοκτονία κατά εκατομμύρια. Ξεδιάντροπες αποκρυφιστικές εικόνες στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, των βραβείων Grammy, και Όσκαρ. Προπαγάνδα σοδομισμού στα παιδιά μας ακόμα και στην ηλικία των πέντε ετών στα δημόσια σχολεία. Μνημεία στον Σατανά σε δημόσιους χώρους. Το πολιτικό σώμα φαίνεται να έχει τρελαθεί.



Μεγαλώσαμε με ιστορίες για το πόσο τρομεροί τύραννοι ήταν οι βασιλιάδες. Αλλά μήπως αυτό δικαιολογεί την κατάργηση της μοναρχίας σε γενικές γραμμές; Τα επιχειρήματα πίσω από τις επαναστάσεις που γίνονται για να ανατρέψουν ακόμη και να σκοτώνουν βασιλιάδες-είναι άραγε από την Βίβλο, ή μήπως προέρχονται από διαφορετική πηγή;


Δεν γράφω αυτό το άρθρο περιμένοντας να πείσω πολλούς ανθρώπους να γίνουν φιλο-μοναρχικοί. Ούτε εγώ είμαι, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ωστόσο, ο μοναρχισμός είναι μια έννοια ακόμα ζωντανή στους κύκλους της Ανατολικής Ορθοδοξίας, της οποίας είμαι μέλος. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, και λόγω του τρόπου που έχει πτωχεύσει το σημερινό μας πολιτικό σύστημα, είμαι πρόθυμος να εξετάσω την ιδέα, θεωρώντας ότι οι Χριστιανοί βασίζουν τις πεποιθήσεις τους στην Αγία Γραφή.


Η ιδέα της μοναρχίας δεν είναι τόσο τραβηγμένη. Μερικά χρόνια πριν, τα μέλη του κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Γεωργίας συζήτησαν την επιστροφή στη μοναρχία. "Είμαι υπέρ μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είμαι, επίσης, υπέρ της δυνατότητας αποκατάστασης της συνταγματικής μοναρχίας εδώ", δήλωσε ο αρχηγός του Φιλελεύθερου Κόμματος Κόκα Γκαμσακχούρντια.

Τα σχόλιά του ήρθαν ως απάντηση στην έκκληση του Γεωργιανού Πατριάρχη για αποκατάσταση του βασιλιά τους τον Νοέμβριο του 2013: «Η δυναστεία Bagrationi τερματίστηκε το 1801, και από τότε ο γεωργιανός λαός έχει καλλιεργήσει ένα όνειρο για την αποκατάσταση της αρχαίας, θεϊκά ευλογημένης δυναστείας», είχε δηλώσει.


Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση εκείνης της εποχής στη Ρωσία, το 28 τοις εκατό των πολιτών θα ήθελαν να δουν την επιστροφή του τσάρου. Ένα πρώην μέλος του Κοινοβουλίου σχημάτισε ένα μοναρχικό Κόμμα το 2012.



Ανεξάρτητα από το πόσο ρεαλιστική η ιδέα μπορεί να είναι, όλοι οι Χριστιανοί θα πρέπει να ενδιαφέρονται για αυτό που λέει η Αγία Γραφή για το θέμα.


Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ αναγνωρίζει ρητά τη μοναρχία. Πουθενά δεν το εγκρίνει, ούτε καν αναφέρει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ.


Δεδομένου ότι η Καινή Διαθήκη ερμηνεύει την Παλαιά, ας ξεκινήσουμε από εκεί:


«Ως εκ τούτου, υποταχθείτε σε κάθε ανθρώπινο διάταγμα για χάρη του Κυρίου, είτε σε βασιλιά ως υπερέχοντα, είτε σε ηγεμόνες, ως σε εκείνους που αποστέλλονται από Αυτόν για την τιμωρία των κακοποιών και για τον έπαινο εκείνων που κάνουν το καλό» (Α’ Πέτρου 2: 13-14)


«Όλους να τιμάτε. Την αδελφότητα να αγαπάτε. Τον Θεό να φοβάσθε. Τον βασιλιά να τιμάτε». (Α 'Πέτρου 2:17)



Σε όλη την Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς αναφέρεται ως «Βασιλιάς» και «Βασιλεύς των βασιλέων». Δεν αναφέρεται ως πρόεδρος, πρωθυπουργός, εκπρόσωπος ή κάποιος ηγέτης -- διακοσμητικό στοιχείο.


Ο Ιησούς και οι Απόστολοι ήξεραν για τη δημοκρατία. Σύμφωνα με τον π. Joseph Gleason ορθόδοξος ιερέας από την Omaha του Iliniois: «Στην Καινή Διαθήκη, πολλοί άνθρωποι μιλούσαν ελληνικά, και ολόκληρη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν βαθιά επηρεασμένη από την ελληνική κουλτούρα, η οποία ήδη γνώριζε την δημοκρατία για πάνω από 500 χρόνια. Ωστόσο, ο Ιησούς και οι απόστολοι ποτέ δεν πρότειναν ότι θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε τις μοναρχίες με δημοκρατίες (ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή διακυβέρνησης)».



Οι πρώτοι χριστιανοί αψήφησαν τα διατάγματα της Ρώμης, αλλά ποτέ δεν εξεγέρθηκαν ή ζήτησαν την απομάκρυνση του αυτοκράτορα.


Ο Gleason παρέχει μια ωραία (αντιπροσωπευτική) λίστα των απόψεων της Παλαιάς Διαθήκης για τον μοναρχισμό:



Στο Γένεση 14, ο βασιλιάς Μελχισεδέκ εκτελεί προφητικά μια πρωτο-Ευχαριστία, ευλογώντας τον Αβραάμ με ψωμί και κρασί.


Στο Γένεση 17 ο Θεός υπόσχεται να ευλογήσει τον Αβραάμ με βασιλιάδες ως απογόνους.


Στο Γένεση 35 ο Θεός υπόσχεται να ευλογήσει τον Ιακώβ με βασιλιάδες ως απογόνους.


Στο Γένεση 49 ο Θεός υπόσχεται ότι οι βασιλιάδες του Ισραήλ θα έρχονται από τη φυλή του Ιούδα.


Όταν οι βασιλιάδες του Ισραήλ ήταν πολύ καλοί, η Αγία Γραφή ποτέ δεν υποδηλώνει ότι ήταν «αρκετά καλοί για να καταργήσουν την μοναρχία και να δημιουργήσουν κάποια καλύτερη μορφή διακυβέρνησης».


Ομοίως, όταν οι βασιλιάδες του Ισραήλ ήταν πολύ πονηροί, η Αγία Γραφή ποτέ δεν υποδηλώνει ότι «το ότι ήταν βασιλιάδες» ήταν μέρος της αμαρτίας τους.


Στις Παροιμίες 24:21 λέει: «Να φοβάσαι τον Κύριο και τον βασιλιά, γιε μου, και μην έχεις κοινωνία με στασιαστές».



Ο π. John Whiteford, ορθόδοξος ιερέας στο Τέξας, συνοψίζει σε ένα εξαιρετικό άρθρο το θέμα αυτό: "Έτσι θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η πιο ιδανική μορφή διακυβέρνησης είναι μια θεοκρατία, αλλά η ιστορία του Ισραήλ απέδειξε ότι μια τέτοια θεοκρατία λειτούργησε καλά για το λαό μόνο όταν έδειχνε ζήλο να πειθαρχήσει στον Θεό, κάτι το οποίο πολύ σπάνια συνέβαινε. Έτσι η μοναρχία είναι ίσως το δεύτερο καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά όχι κάποιο χωρίς προβλήματα ... γιατί η μοναρχία για να λειτουργήσει καλά, θα πρέπει να έχει έναν βασιλιά που να είναι ευσεβής».


Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας υποστήριξαν τη μοναρχία.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων ήξεραν τα πάντα για τη δημοκρατία. Αλλά ποτέ δεν την εγκρίνανε ως επιλογή.


«Η Μοναρχία είναι ανώτερη από κάθε άλλο σύνταγμα και μορφή διακυβέρνησης. Γιατί η πολυαρχία, όπου ο καθένας ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις, είναι πραγματικά αναρχία και διχόνοια». – Ευσέβειος Καισαρείας (4ος αιώνας)


«Οι τρεις πιο αρχαίες απόψεις για το Θεό είναι η αθεΐα (ή αναρχία), ο πολυθεϊσμός (ή πολυαρχία) και ο μονοθεϊσμός (ή μοναρχία). Τα παιδιά στην Ελλάδα έπαιζαν με τα δύο πρώτα. Ας τους αφήσουμε στα παιχνίδια τους. Γιατί η αναρχία είναι διαταραχή: και η πολυαρχία συνεπάγεται την κομματική διαίρεση, και ως εκ τούτου, αναρχία και αταξία. Και τα δύο αυτά οδηγούν στην ίδια κατεύθυνση – στην διαταραχή και η διαταραχή οδηγεί στην αποσύνθεση. Γιατί η διαταραχή είναι το προοίμιο της διάλυσης.



Αυτό που τιμούμε είναι η Μοναρχία» - Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος (4ος αιώνας)


Τον 14ο αιώνα, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αντιμετώπισε ένα κίνημα επανάστασης και δημοκρατίας που καταδίκασε:


«Ο Θεός έχει μετρήσει τους αυτοκράτορες ότι είναι άξιοι να κυβερνήσουν την κληρονομιά του, την επίγεια Εκκλησία Του».



Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, το έθεσε πιο λακωνικά:


"Η Κόλαση είναι μια δημοκρατία. Ο Παράδεισος είναι ένα βασίλειο".


Ένα κοινό επιχείρημα για τους Χριστιανούς είναι ότι μπορούν «να γνωρίσουν (τα πάντα) από τους καρπούς τους», όπως είπε περίφημα ο Ιησούς στην Επί του Όρους Ομιλία (Ματθ. 7:16). Ενώ οι αμαρτίες των διαφόρων μοναρχών είναι γνωστές στην ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι η δημοκρατία έχει τα δικά της άπλυτα.



Η αμερικάνικη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει χριστιανικές ρίζες. Επηρεάστηκε από την Γαλλική Επανάσταση και πολλοί από τους εθνοπατέρες ήταν μασόνοι. Η σκέψης των ηγετών αυτού του κινήματος ήταν σιωπηρώς, αν όχι ρητώς, αθεϊστική και συνήθως αρκετά εχθρική προς τον Ιησού Χριστό.


Ο Diderot έλεγε: «Ο άνθρωπος θα είναι ελεύθερος μόνο όταν ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλιστεί με τα άντερα του τελευταίου ιερέα».


Πολλοί δημαγωγοί της Γαλλικής Επανάστασης, όπως ο Danton, ο Ροβεσπιέρος, ο Δούκας της Ορλεάνης, ο Marat, ήταν μέλη μυστικών κοινωνιών και ιλλουμινατικών ταγμάτων. Πολλοί κομμουνιστές ηγέτες, όπως ο Βλαντιμίρ Λένιν ήταν επίσης “Illuminists”.


Ενώ η πολιτική σκέψη του Διαφωτισμού ήταν λιγότερο βίαιη στην Αμερική, η Γαλλική Επανάσταση ήταν ένα λουτρό αίματος που κατέληξε σε τυραννία. Και είναι οι φιλοσοφικοί κληρονόμοι της, ιδιαίτερα ο μπολσεβικισμός, που διεκδικούν τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στην ανθρώπινη ιστορία. Σύμφωνα με τον πολιτιστικό και φιλοσοφικό κριτικό Jay Dyer:



Οι Illuminati σχηματίστηκαν το 1776 από έναν δικηγόρο πρώην Ιησουίτη, τον Adam Weishaupt, στη Βαυαρία. Ο Weishaupt, ήθελε να οργανώσει μια ομάδα ελίτ που τελικά θα εγκαθιστούσε μια παγκόσμια, σοσιαλιστική τάξη και θα καταργούσε τη θεολογία. Ο Weishaupt φαίνεται να ήταν το βασικό ιδεολογικό σχήμα πίσω από τις επαναστάσεις του 18ου και 19ου αιώνα που τελικά απομάκρυναν όλες τις μορφές μοναρχίας και αποτελεσματικά απέκοψαν τον Χριστιανισμό από το να έχει οποιαδήποτε πολιτιστική επιρροή.


Οι σύγχρονες κυβερνήσεις δεν έχουν συμβόλαιο με τον Θεό, αλλά μάλλον διεκδικούν ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» μεταξύ της κυβέρνησης και των υποτελών τους. Αντί ο Θεός να είναι η ανώτατη αρχή, ο ρόλος ανήκει πλέον στο «λαό».



Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μέρος της σύμβασης. Συγκρίνετε αυτό με τους όρκους που έδιναν οι βασιλείς, όπως ο τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β’ κατά τη στέψη του:


"Είθε η καρδιά μου να είναι στα χέρια σου, για να ολοκληρώσω ό, τι είναι προς όφελος του λαού, δεσμευόμενος στη δόξα Σου, ώστε στην ημέρα της κρίσης σου να μπορώ να σου αποδώσω λογαριασμό για την διακυβέρνησή μου. Με τη χάρη και το έλεος του Υιού Σου, ο οποίος σταυρώθηκε για μας, στον Οποίον είναι όλη η τιμή και η δόξα μαζί με Εσένα και το Άγιο Πνεύμα, τον Χορηγό της Ζωής, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν."


Οι χριστιανοί μονάρχες υποχρεώνονταν από τους όρκους τους, ενώπιον του Θεού να υπηρετήσουν το λαό της χώρας τους και να αγωνιστούν για τα συμφέροντά του. Οι Τέκτονες έδιναν «μυστικούς όρκους» για αυτά που θεωρούσαν πιο σημαντικά, μια παγκόσμια ατζέντα που αντικαθιστά τα συμφέροντα του έθνους-κράτους που υπηρετούσαν.


Μια σχολή σκέψης αρκετά εμφανής στην Ανατολική Ορθόδοξη παράδοση είναι η έννοια του βασιλιά που υπηρετεί ως επίγειος «αναστολέας του κακού» στη συνεχή προσπάθεια του Σατανά να φέρει τον Αντίχριστο στο προσκήνιο. Όπως ο Απόστολος Παύλος λέει στην Β’ Θεσ. 2: 7:


«Το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο όταν αυτός που τώρα συγκρατεί εκβληθεί έξω».



Όπως λέει ο Vladimir Moss :


Φυσικά, κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη σταθερότητα - η ανθρωπότητα έχει πέσει και είναι ευμετάβλητη από τη φύση της. Παρ 'όλα αυτά, η λογική υποδεικνύει και η ιστορία αποδεικνύει ότι οι μοναρχίες ήταν πολύ πιο σταθερές από ό, τι οι δημοκρατίες στην προσκόλλησή τους στην χριστιανική πίστη και τα χρηστά ήθη. Η ιστορία της δημοκρατίας από τη Γαλλική Επανάσταση δείχνει μια διαρκώς επιταχυνόμενη πτώση στην πίστη και τα χρηστά ήθη, και μια διαρκώς διευρυνόμενη υπονόμευση των φυσικών ιεραρχικών σχέσεων που ο Θεός έχει τοποθετήσει στην ανθρώπινη κοινωνία, είτε αυτές είναι μεταξύ γονέων και παιδιών, είτε μεταξύ συζύγων, είτε μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, είτε μεταξύ πολιτικών κυβερνητών και των υπηκόων τους. Και υπονομεύοντας αυτές στις φυσικές ιεραρχικές σχέσεις, υπονομεύεται εμμέσως η πιο σημαντική ιεραρχική σχέση, αυτή ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Η Ορθόδοξη μοναρχία, από την άλλη πλευρά, ενισχύει όλες αυτές τις σχέσεις, και προσανατολίζει την κοινωνία στο σύνολό της σε πνευματικούς στόχους και όχι αποκλειστικά στους κοσμικούς και υλικούς στόχους της σύγχρονης δημοκρατίας".

http://redskywarning.blogspot.gr/2016/07/blog-post_24.html