ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ !

Δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ
 πήγαινε νὰ κοινωνήσει τὸν 
γιό του ὁ Μιχάλης. -
Ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ τὸν βάπτισαν προσπαθοῦσε 
μὲ τὴ σύζυγό του νὰ
 τὸν πηγαίνουν τακτικὰ στὴν
ἐκκλησία καὶ νὰ τὸν κοινωνοῦν. Ἄλ-
λωστε ἔτσι εἶχε μάθει κι ἐκεῖνος ἀπὸ
τοὺς δικούς του γονεῖς.
Ὁ Μιχάλης πήγαινε ἀπὸ μικρὸς στὴν
ἐκκλησία. Ὅταν ἦταν παιδί, βοηθοῦσε
καὶ στὸ ἱερό. Ὦ!... Μὲ πόση λαχτάρα
περίμενε τὴν Κυριακή! Ξυπνοῦσε πρωί-
πρωὶ γιὰ νὰ βρεθεῖ κοντὰ στὸ σεβάσμιο
ἱερέα καὶ νὰ τὸν βοηθεῖ στὴν τέλεση
τῆς Λειτουργίας. Τί ὡραῖα χρόνια! Τό-
τε κοινωνοῦσε κι ὁ ἴδιος τακτικά. Ἀκόμη
θυμᾶται ὅτι ἀπὸ τὴν παραμονή, Σάββα-
το βράδυ, ζητοῦσαν συγγνώμη τὰ παι-
διὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς, ἔπαιρναν τὴν εὐχή
τους καὶ τὴν ἄλλη μέρα πλησίαζαν τὸ
ἅγιο Ποτήριο «μετὰ φόβου Θεοῦ, πί-
στεως καὶ ἀγάπης»...
Τώρα ὅμως πέρασαν τὰ χρόνια. Ἀ-
πορροφήθηκε στὶς σπουδές, ρίχτηκε
στὴ δουλειὰ μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις
καὶ πέτυχε πράγματι νὰ ἐξελιχθεῖ καὶ
νὰ ἀποκτήσει σημαντικὴ θέση στὴν
ἑταιρεία στὴν ὁποία ἐργάζεται. Τί νὰ τὸ
κάνεις ὅμως; Ὅλα αὐτὰ δὲν τὸν ἄφη-
ναν νὰ χαρεῖ οὔτε Κυριακὴ οὔτε γιορτή.
Ἀραίωσε τὸν κυριακάτικο ἐκκλησιασμό,
ἔχασε τὴν παιδική του ἀθωότητα...
Μέχρι ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο ὁ ἀγα-
πημένος τους γιός, ὁ Ἄγγελος. Αὐτὸς
ποὺ ξύπνησε μέσα του ὅλες τὶς μνῆμες
ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία.
Καὶ σήμερα... Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκανε
τὸ ἀθῶο αὐτὸ πλάσμα! Τὸν κρατοῦσε
στὴν ἀγκαλιὰ καὶ πήγαινε νὰ τὸν κοι-
νωνήσει. Καὶ πράγματι ὁ μικρὸς κοινώ-
νησε ἥσυχα ὅπως πάντα. Δὲν ἄφησε
ὅμως τὸν πατέρα νὰ ἀπομακρυνθοῦν.
Κάτι ἤθελε νὰ πεῖ. Τὸ καθαρὸ βλέμμα
του στράφηκε στὸν ἱερέα.
‒Μπαμπά;... εἶπε μὲ παράπονο δεί-
χνοντας μὲ τὸ χεράκι του τὸν πατέρα.
Γιὰ μιὰ στιγμὴ ὁ Μιχάλης 
κοντοστάθηκε ἀμήχανα.
 Κι ὁ Ἄγγελος συνέχισε 
δείχνοντας τώρα τὸ ἅγιο 
Ποτήριο:
‒Καὶ μπαμπά!...
‒Ναί, Ἄγγελέ μου, ψιθύρισε ὁ 
πατέρας στὸ αὐτὶ τοῦ μικροῦ. 
Θὰ ἔρθει κι ἡ δική μου σειρά. 
Θὰ κοινωνήσω κι ἐγώ,καλό μου παι-
δί. Θὰ κοινωνήσω..., εἶπε καὶ μόλις μπόρε-
σε νὰ συγκρατήσει τὰ δάκρυά του...
Ἤδη τὸ εἶχε πάρει ἀπόφαση. Ἂς εἶχαν
περάσει χρόνια. Θὰ πήγαινε νὰ βρεῖ
τὸν ἱερέα καὶ πνευματικὸ τῶν παιδικῶν
του χρόνων. Ἦταν καιρὸς πλέον γιὰ νὰ
ἐξομολογηθεῖ. Καιρὸς ν᾿ ἀνοίξει καὶ γι’
αὐτὸν ὁ δρόμος πρὸς τὴ θεία Κοινωνία.
Ὅπως τότε ποὺ ἦταν παιδί...
a a a
Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ πῶς τὰ παι-
διὰ παρατηροῦν τὰ πάντα γύρω τους.
Πολὺ περισσότερο προσέχουν τὴ συμ-
περιφορὰ τῶν γονέων τους καὶ θέλουν
νὰ τοὺς μιμοῦνται.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ βασι-
κοὺς παράγοντες ποὺ συντελοῦν στὴν
πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἀγωγὴ
τῶν παιδιῶν εἶναι τὸ παράδειγμα. Ὅσα
καλὰ λόγια κι ἂν ποῦνε οἱ γονεῖς στὰ
παιδιά, ἂν αὐτὰ δὲν συμβαδίζουν μὲ
πράξη στὴ ζωὴ τῶν γονέων, δὲν ὠφε-
λοῦν.
Ὑπάρχουν γονεῖς ποὺ παροτρύνουν
τὰ παιδιά τους νὰ ἐξομολογοῦνται καὶ νὰ
κοινωνοῦν, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν φροντίζουν
νὰ μετέχουν στὰ ἅγια αὐτὰ Μυστήρια.
Πῶς λοιπὸν καὶ τὸ παιδὶ θὰ μάθει νὰ
ἀκολουθεῖ σταθερὰ τὴ μυστηριακὴ ζωή;
Ὅπως ὁ μικρὸς Ἄγγελος ἤθελε νὰ δεῖ
καὶ τὸν πατέρα του νὰ κοινωνεῖ, ἔτσι καὶ
κάθε παιδὶ περιμένει νὰ δεῖ καὶ τοὺς γο-
νεῖς του νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ τοῦ ὑπο-
δεικνύουν. Πόσο μεγάλη εὐλογία εἶναι
νὰ προετοιμάζεται ὅλη ἡ οἰκογένεια καὶ
νὰ μετέχει στὴ θεία Κοινωνία! Τότε ὅλοι
αἰσθάνονται τὴν ἑνότητα μὲ κέντρο τὸν
Χριστό. Κι αὐτὸ εἶναι ὅ,τι σημαντικότε-
ρο ἔχουν νὰ προσφέρουν οἱ γονεῖς στὰ
παιδιά τους.Ὁ ὅσιος Παΐσιος τόνιζε συχνὰ ὅτι
οἱ γονεῖς ὀφείλουν «νὰ λαμποκοπᾶνε
πνευματικά», διότι ἡ πνευματικὴ ζωὴ
τους ἐπιδρᾶ ἀθόρυβα στὶς ψυχὲς τῶν
παιδιῶν. Ἔλεγε: «Ἡ καλύτερη κληρονο-
μιὰ ποὺ μποροῦν νὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς
στὰ παιδιά τους εἶναι ἡ δική τους εὐλά-
βεια».
Ὁ ἴδιος ἦταν πάντοτε εὐγνώμων
στοὺς πιστοὺς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς του,
πρόσφυγες ἀπὸ τὰ Φάρασα τῆς Καπ-
παδοκίας, ποὺ τὸν ἔμαθαν νὰ προσεύ-
χεται, νὰ νηστεύει, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ
τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. «Δύο φορὲς τὴν
ἡμέρα, πρέπει νὰ δίνουμε τὸ “παρὼν”
στὸ Θεό», ἔλεγε ὁ πατέρας του, Πρό-
δρομος. Καί πράγματι, πρωὶ καὶ βράδυ
ἔκαναν ὅλοι μαζὶ προσευχὴ μπροστὰ
στὸ εἰκονοστάσι καὶ στὸ τέλος ἔβαζαν
ἐδαφιαία μετάνοια στὴν εἰκόνα τοῦ Χρι-
στοῦ. Τὰ θυμόταν αὐτὰ ὁ Ὅσιος καὶ γι’
αὐτὸ συνιστοῦσε στοὺς γονεῖς: «Εἰδικὰ
στὰ πνευματικὰ θέματα, τὰ παιδιὰ νὰ τὰ
βοηθᾶτε μὲ τὸ παράδειγμά σας, ὄχι μὲ
τὸ ζόρισμα».
Ἂν τὸ παιδὶ βλέπει καὶ τοὺς δύο γονεῖς
νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, εὔκολα
πείθεται νὰ τοὺς ἀκολουθήσει. Ἂν ὅμως
βλέπει τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα νὰ πα-
ραμένουν στὸ σπίτι χωρὶς νὰ ὑπάρχει
ἰδιαίτερος λόγος, τότε μέσα του ἀποδυ-
ναμώνεται ἡ ἀξία τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ
σύντομα θὰ δείξει καὶ τὸ ἴδιο ἀπροθυμία
γιὰ νὰ πάει στὴν ἐκκλησία.
Πολλοὶ γονεῖς συμβουλεύουν τὸ παι-
δί τους πρὶν κοιμηθεῖ νὰ κάνει πάντα
τὴν προσευχή του. Κι εἶναι πολὺ καλὸ
αὐτό. Πιὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι νὰ δεῖ
τὸ παιδὶ ὅτι κάνουν κι οἱ ἴδιοι προσευ-
χή. Τότε ἡ συμβουλή τους θὰ στερεωθεῖ
καλὰ στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ.
Πόσο ὡραῖο εἶναι ὅλη ἡ οἰκογένεια
νὰ μετέχει στὴ μυστηριακὴ ζωή! Στὸν
ἐκκλησιασμὸ κάθε Κυριακή, στὴν ἱερὰ
Ἐξομολόγηση, στὴν τακτικὴ προσέλευ-
ση στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς... Αὐτὰ εἶναι
βιώματα ποὺ ἐντυπώνονται στὰ παιδιὰ
καὶ βάζουν γερὰ θεμέλια γιὰ ὅλη τὴ με-
τέπειτα ζωή τους.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΣΩΤΗΡ 2161