Τὸ μυστικὸ ἄγγιγμα

Ἐπανειλημμένως ἔχουμε ἀκούσει τὸ περιστατικὸ ἢ τὸ ἔχουμε διαβάσει (βλ. Μάρκ. ε΄ 22­34). Ἕνας- ἀρχισυνάγωγος μέσα στὸ πλῆθος ποὺ περιτριγυρίζει τὸν Ἰησοῦ, γονατίζει στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ Τὸν προσκαλεῖ στὸ σπίτι του νὰ γιατρέψει τὴν κόρη του ποὺ βρίσκεται στὰ τελευταῖα της. Καὶ δέχεται τὴν πρόσκληση καὶ ξεκινοῦν, καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτοὺς καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ὁ ἀρχισυνάγωγος γεμάτος ἀγωνία προσπαθεῖ νὰ ἀνοίξει δρόμο τώρα μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος νὰ περάσει αὐτός, νὰ περάσει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθητές Του, νὰ προλάβουν τὴ θυγατέρα του ζωντανή. Φωνές, κραυγές, σχόλια τριγύρω ἀπὸ τὸν ὄχλο, νὰ κοιτοῦν ἐδῶ καί ᾿κεῖ οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ λένε διάφορα, νὰ σπρώχνονται. Σὰν χείμαρρος ὁ ὄχλος παρασύρεται καὶ παρασύρει τοὺς μαθητές, ποὺ προσπαθοῦν νὰ κρατηθοῦν γύρω ἀπὸ τὸν Διδάσκαλό τους. 
 Δυὸ μάτια μόνο ἔχουν ἀγκιστρωθεῖ πάνω στὸν Ἰησοῦ καὶ Τὸν κοιτοῦν ἐδῶ καὶ ἀρκετὴ ὥρα. Τὸν κοιτοῦν καὶ πλη- σιάζουν. Εἶναι μία γυναίκα αἱμορροοῦσα. Αὐτὴ ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, δώδεκα χρόνια τώρα, τὰ ξόδεψε στοὺς γιατροὺς γιὰ τὴν ἀσθένειά της καὶ γιατρειὰ δὲν βρῆκε, ἀλλὰ καὶ χειροτέρεψε. Βρῆκε ὅμως τώρα τὸν Ἰατρὸ τῶν ἰατρῶν. Ἀλλὰ πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει; Τὸ πλῆθος Τὸν περιβάλλει ἀσφυκτικά. Τῆς κλείνει τὸν δρόμο. Ὅμως αὐτὴ ἐκεῖ, ἐπιμένει. Τὴν σπρώχνουν, τὴν ἐπιτιμοῦν. Αὐτὴ ἐκεῖ. Τὰ δυό της μάτια καρφωμένα σὲ Κεῖνον. Ἀργά, σταθερά, βῆμα­βῆμα Τὸν πλησιάζει. Γύρω της χαλασμὸς ἀπὸ τὸ πλῆθος. «Ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι», κραυγάζει μέσα της. Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ Τὸν ἀκουμπήσει. Σὲ συναγερμὸ ὅλη της ἡ ὕπαρξη. Λίγο ἀκόμα καὶ Τὸν φτάνει. Ἁπλώνει τὸ ἀδύνατο χέρι της, Τὸν ἀγγίζει. Ἀγγίζει τὸ κάτω μέρος τῶν ἱματίων Του. Ἀμέσως σταματᾶ ὁ Ἰησοῦς καὶ γυρίζει πρὸς τὰ πίσω ρωτώντας: «Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων;». Ἔψαχνε τὸν ἕναν ἀνάμεσα στὸ πλῆθος: Ποιὸς μὲ ἄγγιξε; Ἡ θεραπεία στὴ βασανισμένη γυναίκα εἶχε ἤδη συντελεστεῖ, ἐκείνη ὅμως κρυβόταν. Ὅμως, ὅπως καὶ ὁ πιὸ μικρὸς ψαρὰς μόλις στὸ ἀγκίστρι του πιαστεῖ ἕνα ψάρι, σιγά­ σιγὰ τὸ τραβάει κοντά του μαζεύοντας τὴν πετονιά, ἔτσι καὶ ὁ μεγάλος Ψαρὰς εἵλκυε λίγο­ λίγο, βῆμα­-βῆμα κοντά Του τὴν αἱμορροοῦσα ἔχοντας ὡς ἀγκίστρι πάνω της τὴν ἀσθένεια, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ ἀγκίστρι ποὺ τὴν παίδευε 12 χρόνια καὶ νὰ τὴν ἐλευθερώσει. Τὴν εἵλκυε χωρὶς ἡ ἴδια νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται. Καὶ τὸ κάνει, καὶ τὴν ἐπιβραβεύει, δείχνοντας πὼς δὲν Τὸν ἐνδιαφέρει τὸ πλῆθος μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ὄχλου, ὅσο ἡ προσωπικὴ σχέση μαζί Του, ἡ ζωντανὴ πίστη. Πόσοι ἄνθρωποι Τὸν εἶδαν τότε τὸν Χριστό! Πόσοι Τὸν χαιρέτησαν, πόσοι Τὸν ἀκούμπησαν, πόσοι Τοῦ μίλη- σαν! Κανένας δὲν ἐπικοινώνησε μαζί Του οὐσιαστικά. Καὶ αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος τὸ ἀπέφυγε, ἀλλὰ διότι οἱ ἄλλοι Τὸν προσέγγισαν μὲ λάθος τρόπο, σὰν ἕνα ραββὶ ἀπ᾿ τοὺς πολλούς, σὰν μιὰ γνωριμία ἀπ᾿ τὶς πολλὲς ποὺ δημιουρ- γοῦσαν. Ἡ αἱμορροοῦσα δὲν μίλησε μαζί Του – στὴν ἀρχὴ τουλάχιστον – ἐπικοινώνησε ὅμως οὐσιαστικά. Πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὡς Θεὸς τώρα ἀοράτως παρὼν δίπλα μας. «Μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας», ὑποσχέθηκε (Ματθ. κη΄ [28] 20). Δὲν μεταβάλλεται ἡ διάθεσή Του νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ τώρα. Καὶ τώρα ὅπως καὶ τότε βρισκόμαστε σὲ ἱερὲς Ἀκολουθίες μέσα στοὺς Ναούς. Πόσοι ἆραγε ἐπικοινωνοῦν ἀληθινὰ μαζί Του καὶ ἀντλοῦν Χάρι καὶ βοήθεια; Ἴσως καὶ πάλι τὰ ἴδια λόγια θὰ ἀνέβαιναν στὰ χείλη Του: Ἕνας ­ δύο μὲ πλησίασαν στὴ Λειτουργία σωστὰ καὶ πῆραν τὴ Χάρι Μου, ἕνας -­ δύο προσευχήθηκαν σήμερα στὸ Ναό, ἂν καὶ ἦταν γεμάτος ἀπὸ λαϊκοὺς καὶ κληρικούς. Μπαίνουμε στὴ σειρὰ γιὰ νὰ κοινωνήσουμε καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ στὸ τέλος: «Ἕνας κοινώνησε σήμερα!». «Μὰ πῶς, Κύριε; Τόση ὥρα οἱ ἱερεῖς μᾶς κοινωνοῦσαν, εἴχαμε τάξη, ἡσυχία... μόνο ἕνας κοινώνησε;». «Μόνο ἕνας, γιατὶ σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο βρῆκα σήμερα κατάλληλο κατάλυμα νὰ μείνω. Στοὺς ἄλλους... ἤμουν περαστικός». Ἡ πίστη τῆς αἱμορροούσας ἀνακόπτει τὴν πορεία τοῦ Ἰησοῦ πρὸς τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου. Καὶ τὴν ἀνεβάζει ἀπὸ τότε στὸν ἄμβωνα τοῦ Εὐαγγελίου αἰώνιο παράδειγμα πίστεως. Πόση ἀνάγκη πράγματι ἔχουμε ἀπὸ τέτοια πίστη ὅλοι μας! Νὰ μὴν παρασύρεται ἀπὸ τὰ φαινόμενα, νὰ μὴν ἀνακόπτεται ἀπὸ ἐμπόδια, νὰ μὴ συστέλλεται ἀπὸ σχόλια ἀρνητικά. Νὰ εἶναι πίστη ποὺ θὰ μᾶς συνδέει οὐσιαστικὰ μὲ Ἐκεῖνον, τὸν Δημιουργό μας, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς εὐτυχίας.
''ο σωτηρ'' 2163