ΝΥΝ ΑΠΟΛΥΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ.....

 «Nῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.» 

 Μεγάλη καί σπουδαία ἡ σημερινή ἐορτή, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Σημαντική καί δοξασμένη. Ἡ τέταρτη στόν κύκλο τοῦ δωδεκαόρτου. 

Τῶν δώδεκα σημαντικῶν γεγονότων τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας. 

Κατ’αὐτήν ὁ Ὑιός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Κύριος τῆς δόξης, ἀνθρώπινο βρέφος σαράντα ἡμερῶν, προσφέρεται ὡς δῶρο τοῦ κόσμου αὐτοῦ καί ἀφιερώνεται στόν Πατέρα Θεό καί δημιουργό τοῦ σύμπαντος. 

 Ὁ Ὁποίος στήν Παλαιά Διαθήκη εἶχε δώσει ἐντολή στό Μωϋσή πώς κάθε ἰσραηλίτης ὀφείλει νά ἀφιερώνει σ’Αὐτόν κάθε ἀρσενικό πρωτοτόκιο, εἴτε ἄνθρωπος εἶναι αὐτό, εἴτε ζῶο. 

Ἡ ἀφιέρωση αὐτή πού ζητᾶ ὁ Θεός ἀπαιτεῖται ὡς ἔνδειξη εὐχαριστίας καί ἀναγνωρίσεως τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ πρός Αὐτόν, πού λύτρωσε τό λαό αὐτό ἀπό τή δουλεία τῶν αἰγυπτίων. Καθώς καί τή λύτρωση πού ἔτυχαν τά πρωτότοκα παιδιά τῶν ἰσραηλιτῶν, ὅταν ὁ ἄγγελος τοῦ θανάτου ἐξολόθρευσε τά πρωτότοκα παιδιά τῶν αἰγυπτίων.

  Ἡ ἐντολή αὐτή ἦταν ἕνα μικρό κομμάτι ἀπό τό Μωσαϊκό νόμο ὅπως ὀνομάζεται τό σύνολο τῶν ἐντολῶν καί διατάξεων καί εἶχε δωθεῖ διά στόματος καί πνεύματος Θεοῦ στόν Μωϋσή καί ἀφοροῦσε τόν τρόπο μέ τόν ὁποίο θά λάτρευε ὁ ἰσραηλιτικός λαός τόν ἀληθινό Θεό. 

 Ἕνα ἀπό τά θαυμαστά καί παράδοξα τῆς ἐορτῆς αὐτῆς εἶναι τό ὅτι ὁ νομοθέτης γίνεται κατ’εὐδοκίαν ὑπήκοος τοῦ νόμου καί ὡς ὑπήκοος ἐκπληρώνει πλήρως τό νόμο Του. Γι αὐτό ἀρκετά χρόνια ἀργότερα στό θεῖο κήρυγμά Του θά τονίσει στούς συγχυσμένους ἀπό τό λόγο Του Ἰουδαίους: «οὐκ ἦλθον ἴνα καταργήσω τόν νόμον, ἀλλά ἴνα πληρώσω τόν νόμον». 

  Ὄμως ἡ σημερινή ἐορτή εἶναι διπλή. Σήμερα δέν τιμοῦμε μόνον τό Χριστό μας. Μαζί τιμοῦμε καί τήν ἁγία μητέρα Του, τή θεοτόκο Μαρία. Ἡ ἐορτή εἶναι καί θεομητορική, δηλαδή τῆς Παναγίας μας. Εἶναι τελικά δεσποτοθεομητορική. Τιμοῦμε τήν μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας καί μαζί της τιμοῦμε κάθε χριστιανή μητέρα. 

 Ἄν γιά ἐμᾶς τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ὑπάρχει μία ἡμέρα πού μποροῦν νά ἐορτάζουν οἱ μητέρες τῶν παιδιῶν μας, εἶναι ἡ σημερινή ἐορτή τῆς Ὑπαπαντῆς. Ὅπως καί στις ἡμέρες μας, ἔτσι καί τότε. Στή συμπλήρωση τῶν σαράντα ἡμερῶν ἀπό τή γέννηση τοῦ παιδιοῦ, ἡ μητέρα μέ τό παιδί στήν ἀγκαλιά της συνοδεία τοῦ συζύγου ἤ κάποιου στενοῦ συγγενικοῦ προσώπου, πηγαίνει στό ναό νά σαραντίσει. Κατά τήν πράξη αὐτή δέν νοηματοδοτεῖται ἡ ἀπελευθέρωση τῆς γυναικός ἀπό τόν περιορισμό της λόγω τῆς λοχείας στό σπίτι, γι αὐτό καί μή γνωρίζοντας σήμερα ζητοῦμε μισό σαραντισμό γιά πιό γρήγορη ἀπελευθέρωση.    Ἡ ἐπίσκεψη στό ναό τῆς μητέρας καί τοῦ βρέφους σαράντα ἡμέρες μετά τόν τοκετό, εἶναι ἡ ἀρχή ἐκκλησιασμοῦ τοῦ παιδιοῦ καί ὁ ἐπαναεκκλησιασμός τῆς γυναικός, πού γιά σαράντα ἡμέρες σταμάτησε. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς πίστεώς μας ὡς ζωντανῆς σχέσης μέ τό Θεό. Ὁ χριστιανός, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τόν ἐκκλησιασμό του. Εἶναι σημείο ἀναφορᾶς στή ζωή του. Ἔτσι σαράντα ἡμέρες μετά τόν τοκετό, ἀριθμό συμβολικό ἀλλά καί πραγματικό, εἶναι σέ θέση νά βγεῖ ἀπό τό σπίτι. Καί ποῦ ἐπιλέγει νά πάει; Μά ποῦ ἀλλοῦ; Στό ναό τῆς ἐνορίας του! Ἐκεῖ πού τελεῖται ὁ ἐκκλησιασμός του. Ἐκεῖ πού εἶναι ὁ χώρος μέσα στόν ὁποίο σιγά-σιγά θά γίνει ἡ ἐνσωμάτωσή του στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ πού ἄν δώσει προσοχή κι ἐνδιαφέρον, θ’ἀρχίσει λίγο-λίγο διά τῆς θείας χάριτος νά γίνεται ἕνας μικρός Χριστός στόν κόσμο αὐτό. 

  Μετά τό σαραντισμό λοιπόν ἡ γυναίκα μπορεῖ νά ἐκκλησιάζεται μαζί μέ τό παιδί της. Τό μόνο πού ἀπαγορεύεται εἶναι ἡ θεία κοινωνία, ἡ ὁποία θά ἀρχίσει νά γίνεται μετά τή βάπτιση. Ὄμως στό σαραντισμό τοῦ Χριστοῦ μας, ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο πρόσωπο. Ὁ πρεσβύτης Συμεών. Ὁ γέροντας δηλαδή Συμεών. Ὁ ὁποίος ἦταν ἱερέας στήν πίστη τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ καί λόγω τῆς ἁγιασμένης ζωῆς του, εἶχε πληροφορία ἀπό τό Θεό, ὅτι θά προλάβει νά δεῖ τό Μεσσία πρίν πεθάνει. Ἔτσι, καθῶς παραλαμβάνει στά χέρια του τό Χριστό μας γιά νά τελέσει τόν σαραντισμό, καταλαβαίνει πώς ἐπαληθεύεται ἡ πληροφορία πού εἶχε. Στά χέρια του κρατοῦσε τό σωτῆρα τοῦ κόσμου. Γεμάτος χαρά πού σίγουρα δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ εὔκολα, ἔχοντας ἐμπειρία τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, εἶπε τή φράση πού λέμε πρίν τό τέλος κάθε ἑσπερινοῦ: «Nῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.» Τώρα Κύριε λύσε με ἀπό αὐτή τή ζωή καί πάρε με κοντά σου. Γιατί τά μάτια μου εἶδαν τό σωτῆρα Σου. Αὐτόν πού ἐτοίμασες γιά ὅλους τούς λαούς γῆς. Ὁ Ὁποίος θά εἶναι φῶς γιά νά ἀνακαλύψουν ἐσένα τόν μόνο ἀληθινό Θεό καί αὐτό θά εἶναι δόξα γιά τό λαό Σου τόν Ἰσραήλ, ὁ ὁποίος πρῶτος αὐτός χρόνια τώρα σέ γνωρίζει καί σέ λατρεύει. Αὐτό πού ἔζησε ὁ Συμεών εἶναι τό πιό σημαντικό γεγονός στήν πίστη μας. Ἡ ὑπαπαντή. Δηλαδή ἡ συνάντηση-ἀντάμωση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Δέν ὑπάρχει πιό μεγάλο, πιό σπουδαίο, πιό συγκλονιστικό πράγμα στή ζωή μας. Εἶναι αὐτό πού εἶναι τό ζητούμενο γιά ὅλους ἐμᾶς. Εἶναι ἡ κορύφωση τῆς πίστεώς μας, ἡ ὁλοκλήρωσή της, ἡ ἐκπλήρωσή της, ἡ πραγμάτωση τοῦ πόθου της, ἡ ἐπαλήθευση καί ἡ χαρά της. Ἡ ἐπίτευξη τοῦ στόχου της, ἄρα ἡ σωτηρία μας. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος σ’αὐτούς πού ἀπορούσαν γιά τήν ἄκρα λιτότητα, ἀκτημοσύνη καί πτωχεία τῆς ζωῆς του: 

 -Τί νά τά κάνουμε ὅλα αὐτά πού ἔχετε ἐσεῖς καί ἐδῶ δέν ἔχουμε; Μᾶς εἶναι ἄχρηστα! 

 -Μά καλά! Ἐδῶ στερεῖστε ἕνα σωρό βασικά πράγματα τῆς ζωῆς! 

 -Ἔχουμε τό Χριστό καί τήν Παναγία, πού ἐσεῖς δέν ἔχετε ἐκεῖ ἔξω! Εἴμαστε ἄρχοντες καί πλούσιοι.

   Ὁ Χριστός ἀγαπητοί μου εἶναι Αὐτός πού δίνει πραγματικό νόημα σέ ὅλα καί χωρίς Αὐτόν, τά πάντα εἶναι ἀνόητα. Ὅταν ἔχουμε τό Χριστό ἡ ζωή μας παίρνει ἄλλη διάσταση. Τά γεγονότα της μικρά ἤ μεγάλα, εὔχαριστα ἤ δυσάρεστα νοηματοδοτοῦνται μέ ἕνα παράξενο γιά τή λογική τοῦ κόσμου αὐτοῦ τρόπο, πού τότε μόνο καί ὡφέλιμα εἶναι ἀλλά καί σωτήρια. Τώρα θά μοῦ πεῖτε, μά μποροῦμε ἐμεῖς στά χρόνια αὐτά νά κρατήσουμε στήν ἀγκαλιά μας τό Χριστό, ὅπως ὁ Συμεών; Θά σᾶς ἀπαντήσω πώς αὐτό πραγματικά εἶναι κάτι πού δέν θά τό ζήσουμε. Μποροῦμε ὅμως ἄν στή ζωή μας μέ ὑπομονή καί καρτερία ζητοῦμε ἀπό καρδιᾶς τό Χριστό καί ζοῦμε καθημερινά τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία Του ὡς ζωντανή σχέση μαζί Του, κάποια στιγμή, ἴσως καί λίγο πρίν τό τέλος τῆς ζωῆς μας νά λάβουμε ἀπό Αὐτόν τήν πληροφορία. Ὅπως κάποτε ὁ Συμεών, ὅτι ἡ πίστη μας στάθηκε σωστά καί ἀποτέλεσμά της εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας, ὡς ἀγάπη γιά τό Θεό καί τόν κόσμο ὅλο καί ὡς χαρά τῆς ἀπόκτησης Αὐτοῦ καί τοῦ παραδείσου. Ἀμήν!

Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.Αγιου Νικολαου Δραμας.