ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΟΥΓΑΔΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Ο αγιος γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρὴς (κατὰ κόσμο Ἀθανάσιος) γεννήθηκε στὸ εὐλογημένο νησὶ τῆς Ἀποκάλυψης, τὴν Πάτμο, τὸ 1889. Οἱ γονεῖς του, Ἐμμανουὴλ καὶ Εἰρήνη ἦταν φτωχοὶ καὶ ταπεινοὶ γεωργοί. Ἀπὸ πολὺ μικρὸς ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχός. Ἔτσι τὸ Μάρτιο τοῦ 1906, γίνεται δόκιμος μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Πάτμο. Στὶς 27 Αὐγούστου τῆς ἴδιας χρονιᾶς, κείρεται μοναχὸς ρασοφόρος καὶ παίρνει τὸ ὄνομα Ἀμφιλόχιος. Τὸ 1911 ὁ ἡγούμενος ἀποφασίζει νὰ τὸν στείλει στὸ Ἅγιο Ὅρος γιὰ νὰ μάθει ξυλογλυπτική. Ἡ διαμονή του στὸν ἁγιασμένο τόπο τῆς Παναγίας, τὸν διαποτίζει μὲ τὰ νάματα τῆς ἡσυχαστικῆς πολιτείας. Τὸ μακεδονικὸ ζήτημα τὸν ἀναγκάζει νὰ ἐπιστρέψει στὴν Πάτμο. Στὴν Πάτμο, ἰδιαίτερη εὐχαρίστηση τοῦ δίδει ἡ διακονία ποὺ τοῦ ἔχει ἀνατεθεῖ, νὰ ἐπισκέπτεται τὸν ἀσκητὴ Θεόκτιστο. Ἐκεῖ στὴν ἐρημικὴ σπηλιά, παίρνει γνήσια μαθήματα ἐξασκήσεως τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ νοερὰ προσευχή, τὸ ‘’Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον μέ’’, θὰ εἶναι ἡ καθημερινή του μελέτη καὶ ἀπὸ αὐτὴν θὰ ἀντλεῖ θάρρος, ὑπομονὴ καὶ δύναμη στοὺς πνευματικούς του ἀγῶνες. Ἡ ἐπίδοσή του σὲ ὅλα τα διακονήματα ποὺ τοῦ ἀναθέτει ἡ Μονή, εἶναι ἄριστη καὶ μέσα σὲ διάστημα 7 χρόνων, κρίνεται ἄξιος νὰ πάρει τὸ Μέγα Ἀγγελικὸ Σχῆμα, ἀπὸ τὸν Πνευματικό του πατέρα Μακάριο Ἀντωνιάδη. Ἦταν 23 Μαρτίου τοῦ 1913 σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν. Τὸ 1919, πιέσθηκε ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, νὰ δεχθεῖ τὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς Ἱεροσύνης, ποὺ μὲ τόση ταπείνωση καὶ σεβασμὸ ἀπέφευγε. Χειροτονεῖται διάκονος, στὶς 27 Ἰανουαρίου στὴν Κῶ, ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ἀγαθάγγελο. Μόλις ἔφθασε στὴν κανονισμένη ἡλικία τῶν 30 ἐτῶν, στὶς 5 Ἀπριλίου τοῦ ἴδιου ἔτους, χειροτονεῖται πρεσβύτερος. Τὸ 1925 διορίζεται προϊστάμενος τοῦ ἱεροῦ σπηλαίου τῆς Ἀποκάλυψης. Ὡς προϊστάμενος τοῦ ἱεροῦ σπηλαίου ἐπὶ 20 χρόνια, δὲν πλάγιασε κανονικὰ γιατί εἶχε μία ξύλινη τάβλα, κοντύτερη ἀπὸ τὸ σῶμα του γιὰ κρεβάτι καὶ ἔδωσε ἐντολὴ στὴν ἀδερφὴ τοῦ Καλλιόπη ποὺ τὸ γνώριζε, νὰ μὴν τὸ πεῖ πουθενά. Κάτω ἀπὸ τὸ τρίτο σχίσμα τοῦ ἁγιασμένου βράχου, λειτουργεῖ, ἐξομολογεῖ καὶ κατηχεῖ πολλὲς ψυχές. Ἦταν λειτουργός του Ὑψίστου μὲ μεγάλη κατάνυξη καὶ ὅσες λειτουργίες τελοῦσε ἦταν γεμάτος δάκρυα. Μιὰ πνευματική του κόρη, ἐπίμονα τὸν ρωτοῦσε: «Γέροντα πῶς κατορθώνεις νὰ ἔχεις τέτοια κατάνυξη, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία»; «Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ παιδί μου…κάθε φορᾶ ποὺ λειτουργῶ φλόγες κυκλώνουν τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ δὲν μπορῶ νὰ μὴν κλάψω». Ὁ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος ὑπῆρξε μεγάλος ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχοντας ὑποφέρει πολλὰ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἰταλικῆς κατοχῆς στὰ νησιὰ τῆς Δωδεκανήσου. Στὰ χρόνια της κατοχῆς, ἵδρυσε μοναστήρια στὴν Πάτμο, Κάλυμνο, Ρόδο καὶ Χανιὰ. Ἱδρύει ἐπίσης ὀρφανοτροφεῖο θηλέων στὴν Κάλυμνο. Στὰ παραπάνω νησιά, ἵδρυσε πολλὰ κρυφὰ σχολεῖα καὶ διασφάλισε ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη θὰ μεταλαμπαδευόταν στὰ νεαρὰ παιδιὰ τῶν νησιῶν, παρὰ τὶς ἀπόπειρες τῶν φασιστῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης νὰ ἀποκοποῦν ἀπὸ τὶς ρίζες τους. Τὰ πνευματικά του παιδιὰ, ὅπως, ὁ πρωην Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Ἀμφιλόχιος, μοναχοὶ καὶ μοναχές, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἔχουν πολλὰ νὰ ποῦν γιὰ τὸν ἄγρυπνο ποιμένα καὶ στοργικὸ Πατέρα, τὸν Σαμαρείτη ψυχῶν, τὸν διδάσκαλο τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τὸν προορατικὸ γέροντα. Ἦταν διάχυτη ἡ ταπεινότητά του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀνησυχία του γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιά, ὁ ζῆλος του γιὰ ἱεραποστολὴ, ἀφοῦ ταξίδεψε ὡς ἱεροκήρυκας κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πολεμικῶν ἐτῶν καὶ ἀργότερα. Τέλη Μαρτίου τοῦ 1970 προσβλήθηκε ἀπὸ πνευμονία. Σὲ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ ἦταν φιλάσθενος. Ἦταν Μ. Σαρακοστὴ καὶ μὲ δυσκολία δέχθηκε νὰ πιεῖ λίγο γάλα. Κοιμήθηκε στὶς 16 Ἀπριλίου τοῦ 1970 σὲ πλήρη διαύγεια τῶν αἰσθήσεών του. Τὸ λείψανό του πῆρε μορφὴ ἀγαλλίασης, ὄψη χαρούμενη καὶ εἰρηνική, ἔκφραση ἁγιασμένου ἀνθρώπου ποὺ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

Αγιοκαταταχθηκε το 2018.

 Μερικὰ ἀποφθέγματα τοῦ αγιου γέροντα: 

1. Ἀγαπήσατε τὸν Ἕνα Νυμφίο Χριστὸ καὶ θὰ σᾶς ἀγαποῦν καὶ τὰ θηρία. Ὅταν ὑπάρχει ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης ὅ,τι κακὸ πλησιάζει τὸ κατακαίει. 

2. Δὲν μπορεῖ νὰ λέγεται χριστιανὸς ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀγάπη. Προσποιεῖται τὸν χριστιανό. 

3. Πρέπει νὰ εἶσθε παιδιὰ τῆς ἀγάπης. Δὲν θὰ φοβεῖσθε τὸν διάβολο. 

4. Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει. Ἐδῶ ψευτοζοῦμε. Λοιπὸν νὰ μὴ στενοχωρούμεθα ὅ,τι καὶ ἂν συμβεῖ. Πρέπει νὰ ἔχουμε ἀνοχὴ καὶ πραότητα, γιατί διαφορετικὰ κινδυνεύει ἡ σωτηρία μας.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ 180