Ἄς ἀρνηθοῦμε τήν ἐσωτερική χαλαρότητα, ἡ ὁποία μᾶς παρασύρει στόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας.

.

                                    Ὁ πνευματικός λήθαργος

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου,
Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης.

Οι πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, μᾶς λέγουν πολύ σοφά ὅτι ἡ πνευματική ὀκνηρία εἶναι τό σαράκι τῆς ψυχῆς. 

Ἀπειλεῖ τόν ἄνθρωπο στήν καθημερινή του ζωή, ὅταν ἀγωνίζεται γιά νά ζεῖ βαθιά πνευματική ζωή.

 Ἡ πνευματική ἐπαγρύπνηση πρέπει νά διαρκεῖ μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας. “Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς” (Ἀποκ. 2, 10). 

Ὁ πόλεμος δέ σταματάει οὔτε ἕνα λεπτό. 

Γιά νά μπορέσουμε νά ἀγωνισθοῦμε πρέπει νά ἀγαπᾶμε μέ πάθος τόν Κύριό μας. 

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού βαθιά ἀγάπησαν τόν Θεό, κάθε κόπο γιά χάρη Του τόν θεωροῦσαν ἀκοπίαστο, κάθε πόνο ἄπονο, κάθε θλίψη εὐεργεσία. 

 Ὡς ἄνθρωποι, φυσικό εἶναι νά αἰσθανόμαστε κάποια δυσφορία ἤ κούραση στήν πορεία μας. 

Δέν θά ἀφήσουμε ὅμως αὐτό νά μᾶς γίνει παθολογική κατάσταση. 

Ἀποτελεῖ μέρος τοῦ Σταυροῦ πού ὀφείλουμε νά σηκώσουμε στόν κόσμο αὐτό. 

 Σέ καμμιά περίπτωση δέν πρέπει νά ἀναβάλουμε τίς πνευματικές μας ὑποχρεώσεις γιά ἄλλη μέρα. Ἄς κάνουμε τόν ἐλάχιστο κανόνα, γιά νά κρατᾶμε τίς πνευματικές μας δυνάμεις σέ κίνηση. Εὔκολα ἀφήνουμε τόν κανόνα, δύσκολα τόν ξαναρχίζουμε. Ἀρκετές φορές τή στιγμή πού εἴμαστε ἕτοιμοι νά προσευχηθοῦμε, ἐμφανίζεται μία κούραση, μία ὀκνηρία, μία ἔλλειψη εὐεξίας ἤ καί κάποια ἀποστροφή. Αὐτά εἶναι ἔργα τῶν δαιμόνων, γιατί ἡ προσευχή μας δέν τούς ἀρέσει καθόλου. 

Ἴσως τήν ἴδια στιγμή, ἄν κάνουμε κάτι ἄλλο (νά διαβάσουμε ἐφημερίδα ἤ νά δοῦμε τηλεόραση), θά τό κάνουμε μέ πολλή προθυμία καί χαρά. Ἔτσι πιστοποιεῖται ἡ δαιμονική ἐνέργεια. 

 Ἐάν δέν κατανοήσουμε ὅτι σέ αὐτό τόν πρόσκαιρο κόσμο σύντροφός μας καθημερινός θά εἶναι ὁ πόνος καί οἱ δοκιμασίες, δύσκολα θά ἀποφύγουμε τήν ὀκνηρία στήν πνευματική ζωή. 

Τίποτα δέν κερδίζεται μέ ἀδιαφορία. Ἡ προσπάθεια σιγά-σιγά θά γίνει ἕξη. Ὅσο προχωρᾶμε στήν πνευματική ζωή, θά νοιώθουμε καί τό φορτίο ἀνάλαφρο.Ἔλεγαν καί οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ὅτιτά “ἀγαθά κόποις κτῶνται καί πόνοις κατορθοῦνται”. 

 Ἡ ζωή μας εἶναι ἕνας πόλεμος. Στίς μάχες δέ συγχωρεῖται ἀνάπαυση, γιατί μετά θά χάσουμε καί τή ζωή μας καί τή πατρίδα μας.

 Ὁ σοφός Σολομών μᾶς λέγει νά μιμηθοῦμε τό μυρμήγκι πού ἐργάζεται νυχθημερόν ἐξασφαλίζοντας τήν ἐπιβίωσή του. 

Πρέπει νά προσέξουμε νά μή μᾶς σβήσει ἡ λαμπάδα τῆς καρδιᾶς μας. Νά προσέξουμε νά μή νυστάξει ἡ ψυχή μας ἀπό τή ραθυμία καί τήν ἀκηδία. “ Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα” (Ἀπολυτ. Μεγάλης Δευτέρας) . 

 Ὁ Χριστός μας ὑπέφερε γιά χάρη μας, πρέπει καί ἐμεῖς νά ὑποφέρουμε γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. 

Μέ λίγο προσωρινό κόπο θά ἀπολαύσουμε αἰώνια καί ἀτελεύτητα ἀγαθά, “ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὕς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη” (Α΄ Κορ. 2, 9). 

 Ἄς ξυπνήσουμε πρίν εἶναι ἀργά. Ἐμεῖς θά βγοῦμε κερδισμένοι. Ἡ ψυχή μας εἶναι ἀθάνατη καί ἀξίζει τόν κόπο νά βιάσουμε τόν ἑαυτό μας στήν ἐδῶ πρόσκαιρη ζωή γιά νά κερδίσουμε τόν Παράδεισο. Ἄς ἀρνηθοῦμε τήν ἐσωτερική χαλαρότητα, ἡ ὁποία μᾶς παρασύρει στόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας. 

Ἡ ἀληθινή ζωή βρίσκεται στούς οὐρανούς. “Βοηθό καί σκεπαστή” ἔχουμε τό Χριστό μας πού εἶναι ἡ ἐγγύηση γιά τή σωτηρία μας.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ 180