Αρχιμ. Θεοκτιστος Δικταπανιδης ''Δύσκολος άνθρωπος μωρέ .''

 
Απόμακρος μπορεί καί σνομπ .
Ανάποδος καί χαμένος στα “δικά του“ .
Δεν δίνει σημασία σε κανέναν πιά .
Χάνεται σε έναν κόσμο πού δεν τον μοιράζεται με κανέναν .
Κι εκείνος άκουγε όλες τις “ταμπελίτσες” καί χαμογελούσε .
Αλήθεια ήταν .
Για τους πολλούς ήταν καί δύσκολος κι απρόσιτος αλλά κι όλα εκείνα πού με τόση ευκολία οι άνθρωποι ξεστομίζουν προκειμένου να σπαταλίσουν το χρόνο τους καί να μην χρειαστεί να κοιτάξουν την καμπούρα τους .
Τίς αστοχίες καί τα λάθη τους θέλω να πώ .
Γιατί βλέπεις για καθέναν πού ήταν “δύσκολος” είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφεθεί κι είχε πιστέψει .
Για τον καθένα πού ήταν απόμακρος, απρόσιτος καί χαμένος στον κόσμο του είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφήσει χώρο καί χρόνο να εισβάλλουν στη ζωή του .
Χρόνο χαραμισμένο καί χώρο λεηλατημένο .
Καί τώρα με κόπο, με πείσμα καί με περίσσιο κουράγιο είχε χτίσει τοίχους καί είχε υψώσει κάστρα .
Είχε μετρήσει το χρόνο του διαφορετικά καί δεν τον χαλάλιζε για κανέναν πού δεν μέτραγε στην ψυχή του .
Δεν τον ένοιαζε να είναι συμπαθής ούτε καί τον πολυαπασχολούσε η επιβεβαίωση κανενός .
Καί σε κάθε ανόητη ταμπελίτσα πού του φορούσαν εκείνος πήγαινε καί την επιβεβαίωνε με το παραπάνω έτσι για την αλητεία .
Για να έχουν κάτι να ασχολούνται καί να γεμίζουν το κενό τους .
Τον ένοιαζε μοναχά η αγάπη καί η αποδοχή των λίγων πού γνώριζαν καλά να τρυπώνουν από τίς χαραμάδες τής ματωμένης του καρδιάς .
Για εκείνους έδινε τα πάντα του .
Γιατί εκείνοι ήξεραν την αλήθεια του .
Γιατί στο τέλος όσους χωρά η ψυχή σου τόσους μόνο χωρά καί η ζωή σου