Υπάρχει ἡ ὥρα τῆς Χάριτος γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.

Πρωὶ ἦταν· ὁ Κύριος βρέθηκε στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Καὶ ὁ λαὸς πλησιάζει ν᾿ ἀκούσει τὴ θεία διδασκαλία Του. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔφεραν μπροστά Του μιὰ γυναίκα τὴν ὁποία ἔπιασαν νὰ καταπατᾶ τὴ συζυγική της πίστη: «Διδάσκαλε, αὕτη ἡ γυνὴ κατείληπται ἐπ᾿ αὐτοφώρῳ μοιχευομένη» (Ἰω. η΄ 4). Θόρυβος μεγάλος, κατακραυγὴ ἀπ᾿ ὅλους.

Ὅλοι ἀποφασισμένοι νὰ ἐφαρμόσουν τὸν Νόμο. Μὲ μανία ὑψώνουν τὰ χέρια τους καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πετάξουν τὶς πέτρες ἐπάνω της γιὰ νὰ τὴν τιμωρήσουν. Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου τοὺς σταματᾶ. Θέλουν νὰ Τὸν ρωτήσουν καὶ νὰ Τὸν δυσκολέψουν, νὰ ἐκφράσει γνώμη καὶ νὰ Τὸν παγιδέψουν. Τί θέση ἄραγε θὰ πάρει; Θὰ συμφωνήσει μαζί τους γιὰ τὸν λιθοβολισμὸ ὅπως ὅριζε ὁ Νόμος; Νά ἡ παγίδα. Ἐκεῖνος δὲν τοὺς κοιτᾶ. Βλέπει κάτω στὴ γῆ, μὲ τὸ δάκτυλό Του γράφει στὸ χῶμα. Σὰν ν᾿ ἀδιαφορεῖ. Σὰν νὰ μὴ θέλει νὰ μιλήσει. Σιωπᾶ. Ἐκεῖνοι ὅμως ἐπιμένουν. Σὲ λίγο, λίγες λέξεις ἀλλὰ πολὺ σημαντικὲς προφέρονται ἀπ᾿ τὰ πανάγια χείλη Του: «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτήν...» (Ἰω. η΄ 7). Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει κάνει τίποτε, αὐτὸς ποὺ εἶναι καθαρὸς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἂς ρίξει πρῶτος. Ἀπάντηση πραγματικὰ ἀφοπλιστική. Πρώτη φορὰ ἄκουγαν τέτοιον λόγο. Ἀλλιώτικη ἀντιμετώπιση. Περίμεναν καὶ τὴ δική Του συμμετοχὴ στὴν τιμωρία. Περίμεναν νὰ Τὸν παγιδέψουν. Εἴτε ὡς παραβάτη τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου εἴτε ὡς σκληρὸ ἀπέναντι στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἐπιπλέον, ὡς παραβάτη τῶν νόμων τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ποὺ ἀπαγόρευαν τὴ θανατικὴ ἐκτέλεση ποὺ δὲν εἶχε ἐπιβληθεῖ ἀπὸ Ρωμαϊκὸ δικαστήριο. Ὁ Κύριος ὅμως σιωπᾶ. Κι ὅταν μιλάει, μεταφέρει ἀλλοῦ τὸ ζήτημα. Ὁ λόγος Του χτυπᾶ τὶς δικές τους ἀδύναμες στιγμές. Μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ δίνει, στρέφεται ἐναντίον τῆς αὐστηρότητας μὲ τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι, παραβλέποντας τὶς δικές τους ἁμαρτίες καὶ παρεκτροπές, κρίνουν τοὺς ἄλλους. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου γράφει: «Πῶς ἀπάντησε ἡ Ἀλήθεια; Πῶς ἀποκρίθηκε ἡ Σοφία; Πῶς ἀποκρίθηκε ἡ Δικαιοσύνη; Δὲν εἶπε· ἂς μὴ λιθοβοληθεῖ. Διότι θὰ παρουσιαζόταν νὰ μιλᾶ ἐναντίον τοῦ Νόμου. Οὔτε εἶπε· ἂς λιθοβοληθεῖ. Διότι ἦλθε ὄχι γιὰ νὰ χάσει ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο βρῆκε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζητήσει τὸ χαμένο πρόβατο. Ἀλλὰ τί ἀπάντησε; Ὁ ἀναμάρτητος… Ὤ ἀπόκριση Σοφίας! Παρατηροῦσαν τὴ μοιχαλίδα καὶ δὲν ἔβλεπαν μέσα στὸν ἑαυτό τους. Ἦταν παραβάτες τοῦ Νόμου καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἐφαρμοστεῖ ὁ Νόμος… Ἂς τιμωρηθεῖ ὁ ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ ἁμαρτωλούς· ἂς τηρηθεῖ ὁ Νόμος, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τοὺς παραβάτες τοῦ Νόμου». Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος νὰ γράφει στὸ χῶμα, γιὰ νὰ τοὺς δώσει καιρὸ νὰ συναισθανθοῦν τὴ δική τους ἁμαρτωλότητα. Ποιὸς λοιπὸν εἶναι καθαρός; Ποιὸς θὰ ρίξει πρῶτος; Ποιὸς θὰ τολμήσει; Δὲν μποροῦν νὰ ὑλοποιήσουν τὴν ἀπόφασή τους. Ὁ ἕνας κοιτᾶ τὸν ἄλλον. Τὰ στόματα σιωποῦν. Οἱ φωνὲς παύουν. Οἱ πέτρες πέφτουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους στὴ γῆ καὶ ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον ἀποχωροῦν. Πρῶτα οἱ πρεσβύτεροι, οἱ γεροντότεροι, καὶ μετὰ οἱ ὑπόλοιποι. Σιωπηλοὶ καὶ προβληματισμένοι ἀλλὰ καὶ φοβισμένοι μήπως ἐλεγχθοῦν αὐστηρότερα. Ἡ προσπάθειά τους νὰ παγιδέψουν τὸν Κύριο ἀπέτυχε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά. Μένει μόνος ὁ Κύριος καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα. «Ποῦ εἶναι αὐτοὶ ποὺ σὲ κατηγόρησαν;», τὴ ρωτᾶ. Μὲ αὐτὸ ἀφήνει ὁ Κύριος νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι μόνο Αὐτὸς εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ ρίξει ἐναντίον της τὴν πέτρα τῆς καταδίκης ὡς ἀναμάρτητος ποὺ ἦταν. Δὲν τὸ κάνει. Ὄχι διότι δικαιολογεῖ τὴν ἁμαρτία της, ἀλλὰ ἐπειδὴ μακροθυμεῖ καὶ περιμένει τή μετάνοιά της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ ἀγάπη τὴ συμβουλεύει: «Πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. η΄ 11). Ὑπερβαίνει τὸν Νόμο γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγινε ἄνθρωπος. Ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὴν Καινὴ Διαθήκη! Ἀπό τὸν Νόμο στὴν Χάρι! Δυνατὸ καὶ διδακτικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου. Προβληματίζει καὶ ἐλέγχει ὅλους μας. Πῶς στεκόμαστε στὴν ἀδυναμία τοῦ ἄλλου; Πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὴν πτώση του; Μὲ ποιὰ διάθεση; Βιαστικὰ καὶ ἐπιπόλαια βγάζουμε συνήθως τὰ δικά μας συμπεράσματα. Εὔκολα παίρνουμε πέτρες νὰ ρίξουμε στὸν ἄλλον γιὰ κάτι ποὺ ἔκανε καὶ ἐμεῖς ἴσως καὶ νὰ μὴν εἴδαμε, γιὰ κάτι ποὺ μόνο ἀκούσαμε ἢ φανταστήκαμε. Πόσο εὔκολα γιὰ τοὺς ἄλλους, πόσο δύσκολα κοιτάζουμε τὸν ἑαυτό μας, τὰ δικά μας λάθη. Ἂς στεκόμαστε πιὸ ἤπιοι καὶ ἐπιεικεῖς, ὄχι βέβαια πρὸς τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράχθηκαν, ἀλλὰ πρὸς τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς διέπραξαν, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ διορθώνουμε μὲ πνεῦμα πραότητας συνειδητοποιώντας τὸν ἀδύναμο ἑαυτό μας καὶ τὴ διεφθαρμένη μας φύση. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς ὑπάρχει καὶ ἡ ὥρα τῆς Χάριτος γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο· ὑπάρχει ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια εἶναι δυνατὴ ν᾿ ἀνατρέψει τὸ ἁμαρτωλό, σκοτεινὸ παρελθὸν τοῦ ἄλλου καὶ νὰ πετύχει τὴ λύτρωση καὶ σωτηρία του. Μὴν εἴμαστε εὔκολοι νὰ ρίξουμε τὴν πέτρα.ΟΣΩΤΗΡ2207