ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ

 Κάποτε θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Ὁ ἥλιος θὰ δύσει γιὰ πάντα.

Τὸ σύμπαν ὑπὸ τὴν παρούσα μορφή του θὰ ὑποστεῖ ριζικὴ ἀλλαγή, θὰ περιτυλιχθεῖ κουβάρι σὰν παλιόρουχο, καὶ σὰν ἕνα ὁλοκαίνουργο ἔνδυμα θὰ ἐμφανισθεῖ στὴ νέα, τὴν αἰώνια καὶ σταθερὴ μορφή του. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ «ἐσχάτη ὥρα» τοῦ κόσμου. Ἔτσι περιγράφεται ἡ ριζικὴ ἀλλαγὴ τοῦ σύμπαντος στὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολή (α΄ 11 καὶ 12) καὶ στὴν Δεύτερη Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου (γ΄ 10). «Ἐσχάτη ὥρα». Φοβερή! Θὰ εἶναι ἡ ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος θὰ ἐπαν έλθει στὴ γῆ «ἐν δόξῃ» γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο. Τότε θὰ τελειώσουν τὰ πάντα. Τότε θὰ ἀρχίσει ἡ μέρα ποὺ δὲν πρόκειται νὰ δύσει ποτέ... Μέχρι τότε ὅμως, ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἦρθε ὁ Χριστός μας στὴ γῆ, κάθε ἐποχὴ ἔχει τὴ δική της «ἐσχάτη ὥρα». Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ἡ παρουσία τοῦ κακοῦ ἐμφανίζεται μὲ ἰδιαίτερη μανία, κυριαρχεῖ σὲ ὅλες τὶς δραστηριότητες καὶ δοκιμάζει μὲ πολὺ σκληρὸ τρόπο τὴν ἀφοσίωση καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῶν πιστῶν. Τέτοια ἦταν ἡ ὥρα τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ 70 μ.Χ. ἀπὸ τὰ Ρωμαϊκὰ στρατεύματα, τότε ποὺ πολλοὶ νόμισαν ὅτι ἔφθασε τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Τέτοια ἦταν ἀργότερα ἡ περίοδος τῶν μεγάλων διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας, τότε ποὺ τὰ παιδιά της πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους κάθε γωνιὰ τῆς αὐτοκρατορίας καὶ μάλιστα τὴν ἴδια τὴ Ρώμη. Τέτοια στὴ συνέχεια καὶ ἡ περίοδος ποὺ οἱ αἱρέσεις σάρωναν τὴν αὐτοκρατορία. «Ἐσχάτη ὥρα» ὑπῆρξε ἀσφαλῶς καὶ ἡ πτώση τῆς Πόλεως τὸ 1453, «ἐσχάτη ὥρα» καὶ ἡ φριχτὴ Τουρκοκρατία, «ἐσχάτη ὥρα» καὶ ἡ τρομερὴ λαίλαπα τῆς χιτλερικῆς μανίας, «ἐσχάτη ὥρα» καὶ ἡ σαρωτικὴ ἐπέλαση τῆς ἀθεΐας στὰ χρόνια ποὺ ἡ κομμουνιστικὴ παράνοια ἰσοπέδωνε τὴ σοβιετικὴ αὐτοκρατορία. Ὅμως μὲ ἕναν πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο – φοβερότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά – «ἐσχάτη ὥρα» θὰ εἶναι ὁ καιρὸς τῆς παρουσίας τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν κόσμο. Ἡ ἐποχὴ δηλαδὴ ποὺ τὸ ὄργανο αὐτὸ τοῦ Σατανᾶ, ἐμφανιζόμενο ὡς ὁ Χριστός, θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἐξαπατήσει, «εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. κδ΄ [24] 24). Τότε ποὺ ἡ πίστη τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ θὰ δοκιμαστεῖ δεινῶς, ὅπως τὸ ἀσήμι στὸ καμίνι («ὥσπερ ἄργυρος ἐν καμίνῳ»), καὶ τὸ φρόνημά τους θὰ χτυπηθεῖ σκληρὰ σὰν τὸ σίδερο στ᾿ ἀμόνι. Καθὼς τὰ σύννεφα πυκνώνουν κατάμαυρα στὸν οὐρανὸ καὶ καθὼς προδοτικὰ χέρια ἀνοίγουν ἀπὸ μέσα τὶς πύλες καὶ τὰ κάστρα πέφτουν ἕνα-ἕνα, εἶναι καιρὸς νὰ ἀφυπνιστοῦμε, κατανοώντας ὅτι στοὺς καιρούς μας βρισκόμαστε – ἐπίσης μὲ πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο – σὲ «ἐσχάτη ὥρα». Πρῶτον, διότι πιὰ βλέπουμε νὰ πέφτουν καὶ τὰ τελευταῖα κάστρα καὶ τὸ κακὸ νὰ αὐθαδιάζει ὑβριστικὰ πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ καλοῦ ἰσοπεδώνοντας παραδόσεις αἰώνων. Καὶ δεύτερον, διότι πιθανὸν νὰ μὴ βρισκόμαστε πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ὁ Ἀντίχριστος, τὸ τέρας τῆς κολάσεως, θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του, ἀφοῦ ἡ μὲ γοργοὺς ρυθμοὺς ἐπιταχυνόμενη ἑνοποίηση τοῦ κόσμου ἑτοιμάζει οὐσιαστικὰ τὴν ὑποδομὴ ποὺ ἀπαιτεῖται, προκειμένου ἐκεῖνος νὰ ἐπιβάλει παγκόσμια ἐξουσία. Τὸν χρόνο τῆς ἐμφανίσεώς του ἀσφαλῶς τὸν γνωρίζει μόνο ὁ Θεός, ὡστόσο ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ προφητευμένα σημεῖα ποὺ προαναγγέλλουν τὸν ἐρχομό του διαπιστώνουμε πὼς ἔχουν πραγματο ποιηθεῖ ἢ σταδιακὰ πραγματοποιοῦνται. Τέτοια εἶναι ἡ ἐπάνοδος τῶν Ἑβραίων στὴ γῆ τῶν πατέρων τους καὶ ἡ ἵδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ· εἶναι ἡ ἔκρηξη τοῦ πυρηνικοῦ ἀντιδραστήρα τοῦ Τσερνομπὺλ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ σάλπισμα τοῦ τρίτου ἀγγέλου τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. Ἀποκ. η΄ 10, 11)· εἶναι ἡ αὐξανόμενη μόλυνση τῶν θαλασσῶν καὶ ἡ γενικότερη καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἄλλα. Μάλιστα εἶναι σημαντικὸ ὅτι καὶ οἱ ποικίλοι μικροὶ ἀντίχριστοι ἔχουν πληθυνθεῖ καὶ ἁλωνίζουν τὸν κόσμο. «Ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰω. β΄ 18). Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ ἐποχὴ αὐτὴ ἔχει ὀνομαστεῖ περίοδος ἀποστασίας. Καὶ μόνο θεληματικὰ τυφλοὶ ἀρνοῦνται νὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἡ ἐποχή μας ἔχει ὅλα αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὥρα ἐσχάτη! Ὥρα ἐπερχομένων μεγάλων δεινῶν. Ὥρα ἐγρηγόρσεως πνευματικῆς... «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ΄ [13] 11).

ΟΣΩΤΗΡ2208