ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ....

 

Κάποτε οἱ Μαθητὲς ρώτησαν τὸν Κύριο: «Ποιὸς ἄραγε θὰ εἶναι με­γαλύτερος στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;». Τότε ὁ Κύριος προσκάλεσε ἕνα παιδί, τὸ ἔφερε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς εἶπε: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἐὰν δὲν ἀλλάξετε φρονήματα καὶ πορεία στὴ ζωή σας καὶ δὲν γίνετε ἁπλοὶ καὶ ἄδολοι σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ εἰσέλθετε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅποιος λοιπὸν ταπεινώσει τὸν ἑαυτό του σὰν αὐτὸ τὸ παιδάκι, αὐτὸς θὰ εἶναι μεγαλύτερος στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν (Ματθ. ιη΄ [18] 1-4). Μᾶς βάζουν σὲ βαθιὲς σκέψεις τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας. Θέτει μία τέτοια προϋπόθεση ποὺ κανεὶς δὲν θὰ περίμενε. Ποιὸς ποτὲ ἔθεσε ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησιν, ἕνα μικρὸ παιδί; Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ἔχουν ὡς παράδειγμα ἀνθρώπους μεγάλους, σπουδαίους, διάσημους, ἀνθρώπους μὲ ἰσχυρὴ βούληση. Γιατί ὅμως τέτοια προϋπόθεση μᾶς βάζει ὁ Κύριος; Γιατί μᾶς λέει ὅτι σ’ ὅλη μας τὴ ζωὴ πρέπει ν’ ἀκολουθοῦμε αὐτὸ τὸ παράδειγμα, τοῦ μικροῦ παιδιοῦ; Ὅλοι μας ἀγαπᾶμε τὰ παιδιά. Τὰ παιδιὰ διαθέτουν ἀθωότητα, καθαρότητα ποὺ καθρεφτίζεται στὸ βλέμμα τους. Δὲν βάζουν στὸν νοῦ τους πονηρία. Δὲν γνωρίζουν τὴν κακία, τὴ διαστροφὴ τοῦ ὕπουλου κόσμου. Δὲν ὑποπτεύονται τοὺς ἄλλους. Μὲ ἁπλότητα ἐκφράζουν ὅ,τι αἰσθάνονται χωρὶς νὰ φοβοῦνται. Ὅ,τι νιώθουν, τὸ ἐξωτερικεύουν μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια. Ἔχουν αἰδώ, σεμνότητα, συστολή. Ἔχουν ἀκόμη τὰ παιδιὰ ταπεινὸ φρόνημα. Πιστεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους πὼς εἶναι μικροί, ἀδύναμοι, τελευταῖοι. Γι’ αὐτὸ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καταφεύγουν στοὺς γονεῖς τους, στοὺς μεγαλύτερους, καὶ ἀφήνονται ἐλεύθερα στὴ δική τους καθοδήγηση χωρὶς διαμαρτυρίες καὶ παράπονα. Εὔκολα συνήθως ἀκοῦνε τὶς συμβουλὲς τῶν μεγαλυτέρων, τῶν δασκάλων τους, ἀλλὰ καὶ συχνὰ καὶ ἁπλὰ καταφεύγουν στὴν προσευχὴ μὲ πίστη θερμὴ καὶ ἀφελότητα καρδίας. Ἡ ταπεινή τους καρδιὰ βρίσκει λόγια ποὺ συγκινοῦν τὸν ἐλεήμονα Θεὸ καὶ φέρνουν θαυμαστὰ ἀποτελέσματα.Τέλος, τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀγάπη. Ἀγάπη πρὸς ὅλους ὅσοι βρίσκονται κοντά τους. Βλέπουμε πόσο εὔκολα τρέχουν νὰ βοηθήσουν σὲ ὧρες ἀνάγκης ἄλλα πτωχότερα ἀπὸ αὐτὰ παιδιά. Πρωτοστατοῦν σὲ ἔργα ἀγάπης, προσφέρουν ὅ,τι ἔχουν σὲ ἐράνους φιλανθρωπίας. Ἔχουν ἐμπνεύσεις θαυμαστές, ποὺ ξεπερνοῦν πολλὲς φορὲς ἰδέες μεγαλυτέρων. Εἶναι ἕτοιμα νὰ προσφέρουν καὶ ἀπὸ τὰ δικά τους γιὰ τοὺς ἄλλους. Δεῖγμα ἀκόμη τῆς ἀγάπης τους εἶναι καὶ ἡ ἀνεξικακία ποὺ διαθέτουν τὰ παιδιά. Δὲν κρατοῦν κακία μέσα τους. Τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν φωλιασμένο στὴν ψυχή τους μίσος ἢ ἐκδικητικότητα. Ἡ ἀνεξικακία τους τὰ κάνει νὰ ξεχνοῦν ἀμέσως ὁποιοδήποτε κακὸ ἔπαθαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Συγχωροῦν εὔκολα καὶ συνεχίζουν μὲ χαμόγελο καὶ ἁγνὴ χαρὰ τὸ παιχνίδι τους, τὴ ζωή τους. Νά λοιπὸν γιατί ὁ Κύριός μας συγκινοῦνταν ἀπὸ τὶς παιδικὲς ὑπάρξεις, τὶς εὐλογοῦσε μὲ ὅλη Του τὴ στοργή, τὶς ἀγκάλιαζε ἐκδηλώνοντας τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του καὶ προέβαλλε τὰ παιδιὰ ὡς ὑπόδειγμα πρὸς ὅλους μας γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν οὐράνια Βασιλεία. Βέβαια πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς οἱ ἀρετὲς τῶν παιδιῶν ποὺ προαναφέραμε, εἶναι φυσικές. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ αὐτὰ εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, ἔχουν ροπὴ πρὸς τὸ κακό, πρὸς τὴν ἁμαρτία. Βλέπουμε ἄλλωστε νὰ μὴ λείπουν καὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ «ἀγκάθια», οἱ παιδικὲς ἀδυναμίες, τὰ ἐλαττώματα τῆς ζήλειας, τοῦ πείσματος κ.ἄ. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἀκούσια. Πολλὰ γίνονται ἀσυναίσθητα, λόγω τῆς ἀνωριμότητας τῆς ἡλικίας τους. Γι᾿ αὐτὸ φροντίζουμε μὲ ἀγάπη ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι νὰ τὰ βοηθοῦμε νωρὶς νὰ τ’ ἀποβάλουν, νὰ ἐκριζωθοῦν τὸ συντομότερο, πρὶν γίνουν θανατηφόρα. Ἔχουν λοιπὸν τὰ παιδιὰ ἀθωότητα, καθαρότητα, ταπείνωση καὶ ἀγάπη. Οἱ θεμελιώδεις ὅμως αὐτὲς ἀρετὲς ποὺ κοσμοῦν τὶς παιδικὲς ψυχὲς μποροῦν νὰ γίνουν μὲ τὸν ἀγώνα περιουσία πνευματικὴ ὅλων τῶν μεγαλυτέρων. Κάθε φορὰ ποὺ βλέπουμε τὰ παιδιά, ποὺ συναναστρεφόμαστε μ᾿ αὐτά, ἂς ἀφήνουμε τὸ παράδειγμά τους νὰ μᾶς μιλᾶ, νὰ μᾶς διδάσκει, νὰ μᾶς βάζει σὲ σκέψεις καὶ ἀποφάσεις σοβαρὲς γιὰ τὴ ζωή μας. Νὰ γινόμαστε παιδιὰ ὄχι στὸ μυαλό, ἀλλὰ στὴν καρδιὰ τὴν ἄδολη καὶ ἄκακη. Καὶ αὐτὸ ἔχει μεγάλη ἀξία. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς ποὺ κάνουν οἱ μεγαλύτεροι νὰ διατηροῦν τὶς παιδικὲς ἀρετὲς εἶναι σπουδαῖος καὶ ἀξίζει! «Ἀδελφοί μου», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «ποιὸς ἄραγε μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει ξανὰ σὰν τὰ παιδιά; Κανένας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἕνα, τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει σὰν τὰ παιδιὰ καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γεννηθοῦμε ξανά, μὲ τὸ παράδειγμά Του, τὴ διδασκαλία Του καὶ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος» (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος», ἐκδ. Ἄθως)ΟΣΩΤΗΡ2210