19 Μαρτίου, 2024

Η απόδραση του κομμουνιστή δολοφόνου Μπεζεντάκου & η Νέμεσις που τον περίμενε στην ΕΣΣΔ!

 

Τις Απόκριες του 1932, έλαβε χώρα η κινηματογραφική απόδραση του κομμουνιστή Μιχάλη Μπεζεντάκου απ' τις φυλακές Συγγρού, που έγινε τραγούδι - το οποίο μπορείτε να το βρείτε στο YouTube: 
Οι αστοί τρομάξανε & κάστρα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών. 
Μ’ αυτοί με μια γροθιά σπάζουνε τα δεσμά 
τα κάστρα καταργούνε των αστών! 
Και μες στο καρναβάλι οι αστοί την πάθαν πάλι, 
ο Μπεζαντάκος μας άφησε γεια...
Ο Μπεζεντάκος, που ξεκίνησε απ' τους τροτσκιστές & κατέληξε στο ΚΚΕ, ήταν προφυλακισμένος για τη δολοφονία αστυνομικού. Μετά την απόδραση, φυγαδεύτηκε απ' το ΚΚΕ στην ΕΣΣΔ, με σοβιετικό ατμόπλοιο. Μέσω Οδησσού έφτασε στην Μόσχα & εμφανίστηκε στα γραφεία της "Διεθνούς Οργάνωσης Βοήθειας των Αγωνιστών της Επανάστασης", όπως του είχε υποδείξει το ΚΚΕ. Εκεί πήρε σοβιετική ταυτότητα, με το όνομα Γεώργιος Μπέντας, το οποίο προέκυψε από συντόμευση του επωνύμου του, Μπε(ζε)ντα(κο)ς. Στάλθηκε για δουλειά στην Αυτοκινητοβιομηχανία Στάλιν (Zavod Imeni Stalina) & πιστεύοντας ότι ήταν πλέον ασφαλής, παντρεύτηκε & έκανε οικογένεια. Μάλιστα, απέκτησε & μια κόρη, την Λαρίσα, η οποία αργότερα έγινε καλόγρια! Υπολόγιζε, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, "πατερούλη" Στάλιν! Η Νέμεσις τον περίμενε στην χώρα των ονείρων του! Έτσι, όταν άρχισε η "Греческая Операция" (οι σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ), ο Μπεζεντάκος κλήθηκε για ανάκριση απ' την NKVD, στις 29 Δεκεμβρίου 1937. Στις διαδοχικές ανακρίσεις που ακολούθησαν, ο ανακριτής του ζητούσε να ομολογήσει ότι ήταν μέλος "φασιστικής τροτσκιστικής οργάνωσης" & ως εκ τούτου, "η δολοφονία του αστυνομικού στην Ελλάδα ήταν προβοκάτσια κατά του ΚΚΕ, με σκοπό το τσάκισμα του κόμματος και την αποδυνάμωση του επαναστατικού εργατικού κινήματος". Επίσης, ότι "η απόδρασή του από τη φυλακή ήταν σκηνοθετημένη απ' την αστυνομία & από την αστυνομία στάλθηκε στην ΕΣΣΔ για αντεπαναστατική κατασκοπευτική δουλειά".
Στην αρχή, ο Μπεζεντάκος έκανε το παλικάρι & αρνιόταν όλες τις κατηγορίες. Όταν όμως άρχισε η "σωματική πίεση" (έτσι ονόμαζαν τα βασανιστήρια στην ΕΣΣΔ), ομολόγησε ότι του ζητούσαν να ομολογήσει οι ανακριτές του! 
Στην τελευταία ανάκριση, στην ερώτηση αν είναι ένοχος, απήντησε: "Ναι, αναγνωρίζω την ενοχή μου. Είμαι πράκτορας της Ελληνικής Αστυνομίας, με δική της εντολή στάλθηκα στην επικράτεια της ΕΣΣΔ για τη διενέργεια αντεπαναστατικής, κατασκοπευτικής, σαμποταριστικής & άλλης υπονομευτικής δουλειάς. Ο φόνος του αστυφύλακα έγινε κατόπιν εντολής της φασιστικής τροτσκιστικής οργάνωσης, για να διαλυθεί το κομμουνιστικό κόμμα. Στρατολογήθηκα απ' το διοικητή της αστυνομίας του Πειραιά Γιαννόπουλο, τον Ιανουάριο του 1932 & για να εξαγοράσω το έγκλημα συμφώνησα να σταλώ στην ΕΣΣΔ. Απέδρασα απ' τη φυλακή τον Μάρτιο, με τη βοήθεια ενός δεσμοφύλακα. Η αστυνομία είχε ενημερωθεί & είχε εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν εμπόδια. Είχα κάνει μια δήλωση στον Ριζοσπάστη ότι ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ κατά του φασισμού & ότι προσχωρώ στο ΚΚΕ. Χρησιμοποίησα τους κομμουνιστές που ήταν στο ίδιο κελί για να οργανώσω την απόδρασή μου και να διαφύγω, όχι ως μέλος της φασιστικής οργάνωσης, αλλά τάχα ως κομμουνιστής. Με αυτόν τον τρόπο, μου δόθηκε η ευκαιρία να μεταφερθώ γρήγορα στην ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ μου είχε δώσει την διεύθυνση στην οποία έπρεπε να υποβάλλω αίτηση ασύλου" Επιπλέον, "ομολόγησε" ότι εκτός απ' την συλλογή πληροφοριών, είχε διαταχθεί να ανατινάξει το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν & άλλα εργοστάσια, "όταν η ΕΣΣΔ θα εμπλεκόταν σε πόλεμο με τα φασιστικά κράτη". 
Η κατάθεσή του ολοκληρώθηκε με το "κάρφωμα" των υποτιθέμενων συνεργατών του - Ελλήνων κομμουνιστών που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ. Ακολούθως, δικάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο & εκτελέστηκε στις 11 Απριλίου 1938, στο πεδίο βολής Μπούτοβο, κοντά στη Μόσχα. 
***Κάποια στοιχεία της ανάρτησης, έχουν ως πηγή το βιβλίο "Ο Μπεζεντάκος μας άφησε γειά", του ιστορικού ερευνητή Νίκου Παπαδάτου, εκδόσεις ΚΨΜ.
https://twitter.com/4fABkkc5xTv2aek

Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Κωνσταντῖνος Μικρός, ὁ εὐλαβής νεωκόρος Μερος Β' τελευταίο

Οἱ παλαιοί διηγοῦνται πώς κάποτε ὁ Κώστας κατέβηκε στήν Κόρινθο καί ἐπισκέφτηκε τόν τότε Δεσπότη κ. Προκόπιο, γιά νά διαμαρτυρηθῆ ἔντονα γιά τά «ἐγκλήματα» πού διέπραττε ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ μέσα στό Ἱερό.
«Δεσπότη μου», εἶπε στόν Ἱεράρχη, «τόν παπᾶ νά τόν πάρετε ἀπό τό χωριό! Ἔχει τρελλαθῆ! Κάθε Κυριακή πιάνει ἕνα μικρό παιδάκι καί τό σφάζει μέ τήν λόγχη! Τόν εἶδα μέ τά μάτια μου! Ρίχνει πρῶτα τό αἷμα του μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο κι ἀπό πάνω ἕνα–ἕνα τά κομματάκια ἀπό τό σῶμα του! Τί σόϊ ἄνθρωπος εἶναι αὐτός;».
Ὁ ἔμπειρος Ἱεράρχης κατάλαβε πολύ καλά πώς ὁ ταπεινός κι ὀλιγογράμματος νεωκόρος εἶχε ἀξιωθῆ νά γίνη ἐπανειλημμένως μάρτυρας μίας θαυμαστῆς θεοπτίας. Γιά νά τόν προστατέψη ὅμως ἀπό τόν κίνδυνο τῆς ἔπαρσης τόν ἀντιμετώπισε σχεδόν μέ σκληρότητα καί τόν ἀπέπεμψε μέ φωνές: «Φύγε ἀμέσως ἀπό ᾿δῶ καί πήγαινε στήν ρημαΐλα (=ρημαδιό) σου! Δέν θά ᾿σαι στά καλά σου! Ὄνειρα βλέπεις! Πού ἦρθες ἐσύ ἐδῶ νά μοῦ κατηγορήσης τόν παπᾶ!».
Ἀργότερα, ὡστόσο, σέ σύναξη ἱερέων ὁ Σεβασμιώτατος κ. Προκόπιος διηγήθηκε τό περιστατικό γιά νά νουθετήση καί νά προβληματίση τούς λευΐτες του, λέγοντας: «Αὐτά πού ἐμεῖς τελοῦμε καί δέν τά βλέπουμε, τά εἶδε ἕνας κοσμικός! Βίωσε ὁλοζώντανη τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ μας!».
Τῶν θαυμαστῶν αὐτῶν ἀποκαλύψεων ἀξιώθηκε ὁ Κώστας γιά τήν μεγάλη του ταπείνωση, τήν ἁπλότητα καί τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του. Οἱ συγχωριανοί του μαρτυροῦν πώς τό πρόσωπό του ἦταν πάντα ἤρεμο καί ἐξέπεμπε μία φωτεινότητα. Ποτέ κανείς δέν τόν ἄκουσε νά παραπονιέται ἤ νά γογγύζη γιά τήν φτώχεια του ἤ γιά τά ἄλλα του προβλήματα. Ὅλη του ἡ βιοτή ἦταν μία δοξολογία πρός τόν Θεό.

Ὁ Κωνσταντῖνος μέ τήν σύζυγό του

Οὔτε νά μαλώνη μέ κανέναν τόν εἶχαν δῆ ποτέ. Συνήθως, ὅ,τι τοῦ ἔλεγαν, τό ᾿κανε. Εἶχε μία ἀξιοθαύμαστη ὑπακοή. Ἀκόμη καί σέ συγχωριανό του πού εἶχε σχεδόν τά μισά του χρόνια καί τόν ἔστελνε μέ κάποια αὐθάδεια γιά κάποιο θέλημα, ὁ Κώστας κατέβαζε τό κεφάλι καί πήγαινε πρόθυμος νά τό ἐκτελέση. Τίς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας ἦταν σιωπηλός καί, ἄν τοῦ ζητοῦσαν τήν γνώμη του γιά κάτι, ἔλεγε συμβουλευτικά λίγα λόγια πνευματικά μέ στόχο νά ὠφελήση τόν ἄλλο. Ποτέ δέν ἔκανε ἄσκοπες συζητήσεις. Στόν ἐλεύθερο χρόνο του πάντα μελετοῦσε γιά ὧρες τό Προσευχητάριο, τό Ψαλτήρι καί τήν Ἁγία Γραφή.

Μία ἑβδομάδα πρίν πεθάνη, ἡ σύζυγός του Παναγιώτα εἶδε σέ ὅραμα τόν ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε πώς σέ λίγες ἡμέρες ὁ Κώστας θά ἔρθη μαζί μου, ὅπως καί ἔγινε.

Ὁ Κώστας προαισθανόμενος τό τέλος του ζήτησε ἀπό τόν γυιό του Ἰωάννη, μέ τόν ὁποῖο διέμενε στό ἴδιο σπίτι, νά τοῦ φέρη τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ γιά νά ἐξομολογηθῆ καί νά κοινωνήση. Μία ἡμέρα πρίν φύγη γιά τήν ἄλλη ζωή, ἐπειδή εἶχε προαισθανθῆ τόν θάνατό του, ζήτησε ἀπό τά παιδιά του, τήν ἑπομένη νά μείνουν στό σπίτι καί νά μήν πᾶνε σέ προγραμματισμένη δουλειά τους. Τά παιδιά του σεβάστηκαν τήν ἐπιθυμία του, ἔμειναν μαζί του καί ἔτσι ἦταν παρόντες τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.

Κοιμήθηκε τήν 12η Νοεμβρίου 1980 σέ ἡλικία 85 ἐτῶν εἰρηνικά, ὅπως καί ἔζησε.

Ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ πατήρ Σπυρίδων Κόρρος κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας τόν ἐγκωμίασε γιά τόν ταπεινό καί ἐνάρετο βίο του καί ὁμολόγησε πώς ὅλα τά χρόνια τῆς διακονίας του στόν Ναό τῶν Ἀθικίων δέν ξαναεῖδε τόσο ὄμορφο καί φωτεινό πρόσωπο νεκροῦ.

Αἰωνία του ἡ μνήμη. Ἀμήν.

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/23askites-ston-kosmo-101/