30 Ιουνίου, 2018

Τὸ χάρισμα τῶν χαρισμάτων



Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 1 Ἰουλίου 2018, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, 1 Νοεμ. (Α΄ Κορ. ιβ΄ 27-ιγ΄ 8)

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον δι­δασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερ­νήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι; ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. καὶ ἔτι καθ᾽ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

«Ζηλοῦτε τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα»
Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖο ἀναγινώσκεται πρὸς τιμὴν τῶν ἑορταζομένων ἁγίων Ἀναργύρων, ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο γιὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁ­­γίου Πνεύματος. Προτρέπει ὅμως νὰ ἐπιδιώκουμε τὰ ἀνώτερα ἀπὸ αὐτά: «Ζηλοῦτε τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα», γράφει.

Εἶναι λοιπὸν εὐκαιρία σήμερα, μὲ ἀ­­φορμὴ τὴν ἑορτὴ τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, νὰ δοῦμε τὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν δύο Ἁγίων καὶ πῶς καλλιέργησαν τὰ ἀνώτερα χαρίσματα στὴ ζωή τους.

1. Ἰατροὶ θαυματουργοὶ

Οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς ἦταν ἀδέλφια καὶ ἔζησαν στὴ Ρώμη γύρω στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. Πιστοὶ χριστιανοὶ καὶ οἱ δύο, σπούδασαν τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη μὲ σκοπὸ νὰ ἀφιερώσουν τὴ ζωή τους στὴ διακονία τῶν συνανθρώπων τους. Καὶ πράγματι ἔγιναν λαμπροὶ ἐπιστή­μονες καὶ καταξιωμένοι γιατροί. ­Ὡστόσο τὸ μυστικὸ τῆς ἐπιτυχίας τους δὲν ἦταν οἱ – γιὰ τὰ δεδομένα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς – ἄ­­ριστες γνώσεις τῆς ἰατρικῆς ποὺ ἀπέκτησαν, ἀλλὰ ἡ θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό. Σὲ κάθε περίπτωση ἀρρώστου ποὺ κατέφευγε σ’ αὐτούς, δὲν παρέλειπαν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τοῦ Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, κι ἔτσι θεράπευαν κάθε εἴδους ἀσθένεια.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ σωματικὴ φρόντιζαν καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑγεία τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς πλησίαζαν. Δὲν ἔχαναν εὐ­καιρία νὰ μιλοῦν στοὺς ἀσθενεῖς τους γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία. Δικαίως λοιπὸν ψάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία: «Πηγὴν ἰαμάτων ἔχοντες, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, τὰς ἰάσεις παρέχετε πᾶσι τοῖς δεομένοις… ἰατρεύ­ον­τες τὰ πάθη τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀνάρ­γυ­­ροι ἔλαβαν εἰδικὴ χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, ὥ­­στε νὰ καταστοῦν «πηγὴ ἰαμάτων» καὶ νὰ ­προσ­φέρουν σὲ ὅσους τοὺς παρακαλοῦσαν τὴν «ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος».

Ἦταν λοιπὸν ἡ θερμὴ πίστη τους στὸν Θεὸ καὶ ἡ βαθιὰ ταπείνωσή τους οἱ ἀρετὲς ἐκεῖνες, ποὺ τοὺς κατέστησαν ἄξιους γιὰ νὰ λάβουν τὸ χάρισμα τῶν ἰάσεων καὶ μὲ αὐ­τὸ νὰ βοηθοῦν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ναί! Ἔκαναν θαύματα! Ὡστόσο, ὅσο κι ἂν ἀκούγεται μεγάλο κι ἐντυπωσιακὸ αὐτό, δι­έθεταν καὶ κάποιο ἄλλο χάρισμα ἀκόμη ἀνώ­τερο, τὸ ὁποῖο θά δοῦμε στὴ συνέχεια.

2. Καὶ ἀνάργυροι

Ἡ φήμη τῶν ἁγίων Ἀναργύρων σύντομα ἐξαπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ ἄνθρωποι ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο ἔρχονταν νὰ τοὺς συναντήσουν στὸν τόπο ὅπου διέμεναν κοντὰ στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς προσευχές τους ἀλλὰ καὶ τὴ θεραπεία διαφόρων νοσημάτων. Ἦταν κάτι τὸ ἐκπληκτικό! Μέρα νύχτα οἱ δύο ἀδελφοὶ γιατροὶ δὲν ἔπαυαν νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους σὲ καθέναν ποὺ τοὺς ζητοῦσε βοήθεια. Τὸ πιὸ ἐκπληκτικὸ ὅμως δὲν εἶναι τὰ ἀναρίθμητα θαύματα ποὺ ἔκαναν ἀλλὰ ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη τους. Διότι παρεῖχαν τὴ θεραπεία σὲ ὅλους δωρεάν! Γι’ αὐτὸ ἄλ­λωστε τοὺς ἐδόθη καὶ ἡ ἐπωνυμία «Ἀνάργυροι», ποὺ τοὺς συνοδεύει ἀπὸ τότε ὡς τιμητικὸς τίτλος, ἐπειδὴ δὲν δέχονταν χρήματα γιὰ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ προσέφεραν. Τί θαυμαστό! Ἐπιστήμονες αὐτοί, καὶ ὅμως ἔθεσαν ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τὶς ἐπιτυχίες τους στὴ διακονία τῆς ἀγάπης!

Τελικὰ αὐτὸ ἦταν τὸ ἀνώτερο χάρισμα ποὺ ἀπέκτησαν: ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη πρὸς ὅ­­­λους, χωρὶς διακρίσεις. Ἀγάπη γνήσια καὶ θυσιαστική. Ἀγάπη σὰν αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος πλέκει τὸ γνωστὸ ὑ­­­­­­­πέροχο ἐγκώμιο ποὺ βρίσκεται στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ καὶ ἀκούσαμε σήμερα. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα στ’ ἄλλα, ἀναφέρεται ὅτι ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», δηλαδὴ δὲν ἐπιδιώκει τὸ δικό της συμφέρον. Πράγματι! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ δὲν ὑπολογίζει οὔτε κόπο, οὔτε ἔξοδα, οὔτε τὴν προσωπική του ἄνεση, ἀλλὰ προτιμᾶ νὰ θυσιάζεται γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Τέτοια θυσιαστικὴ ἀγάπη εἶχαν οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ γι’ αὐτὸ ὁ πανάγαθος Θεὸς τοὺς χάρισε αἰώνια τιμὴ καὶ δόξα!

Πόσα ἔχει νὰ μᾶς διδάξει αὐτὴ ἡ ἀγάπη τῶν ἁγίων Ἀναργύρων! Εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ἀ­­­γάπης καὶ θυσίας. Ὁ καθένας μας ἔχει χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ἂς μὴν τὰ κρατᾶμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἂς σκεφθοῦμε τρόπους γιὰ νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε βοηθώντας τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας ποὺ ἔχουν τόσο πολὺ ἀνάγκη!

                              ❁ ❁ ❁

«Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν», ­ψάλλουμε στὸ Ἀπολυτίκιό τους. Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τοὺς ἁγίους καὶ θαυματουργοὺς Ἀναργύρους νὰ πρεσβεύουν στὸν Δωρεοδότη Κύ­­­­ριο, ὥστε κάθε χάρισμα ποὺ μᾶς ­ἔδωσε Ἐ­­κεῖνος νὰ τὸ καλλιεργοῦμε ταπεινά, μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι τίποτε δὲν μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε χωρὶς τὴ βοήθειά του, καὶ μὲ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας, διότι δὲν ὑπάρχει καλύτερο πράγμα ἀ­­­πὸ τὸ νὰ μοιράζεται κανεὶς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.

https://www.osotir.org/2018/06/26/to-charisma-ton-charismaton/

Η σύναξη των αγίων δώδεκα Αποστόλων


Στις 30 Ιουνίου η Εκκλησία µας εορτάζει τους Δώδεκα Αποστόλους του Χριστού, την «δωδεκάριθμον φάλαγγα» των πρωταγωνιστών του Πνεύματος, όπως αναφέ­ρει ένας ύμνος της εορτής.
Είναι οι άνθρωποι που τους επέλεξε ο Θεάνθρωπος, για να αποτελέσουν τον πυρήνα της Εκκλησίας και να γίνουν οι συνεχιστές του απολυτρωτικού έργου Του στον κόσμο. Το αποστολικό αξίωμα είναι το πιο τιμητικό αξίωμα στην Εκκλησία. Υπερέχει από κάθε άλλο αξίωμα.

Έφεραν δε εις πέρας την τιμητική αποστολή τους οι Απόστολοι με τη Χάρη και βοήθεια του Παναγίου Πνεύ­ματος, που έλαβαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.

Δεν είχαν κατά κόσµον προσόντα, στα οποία θα μπορούσαν να βασισθούν και να προχωρήσουν στο έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου. Ωραία ερωτά ο Ιερός Χρυσόστομος: «Tίνι γάρ ἐθάρρουν;». Πού μπορούσαν να στηριχθούν και να έχουν θάρρος για το έργο τους; «Τῇ δεινότητι τῶν λόγων;», στη ρητορική τους μήπως ικανότητα; «Ἀλλά πάντων ἦσαν ἀμαθέστεροι», απαντά ο ίδιος ιερός Πατήρ. Ήσαν αγράμματοι ψαράδες. Αλλά μήπως μπορούσαν να βασισθούν, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «τῇ περιουσίᾳ τῶν χρημάτων;», στον πλούτο τους; «Ἀλλ’ οὐδέ ράβδον, οὐδέ ὑποδήματα εἶχον», ήσαν δηλαδή πάμπτωχοι υλικά. «Ἀλλά τῇ περιφανείᾳ του γένους;», επιμένει να ερωτά ο Άγιος. Μήπως κατήγοντο από κάποιο ξακουστό γένος και αυτό τους έδινε «αέρα» και θάρρος; «Ἀλλ’ εὐτελεῖς ἦσαν καί ἐξ εὐτελῶν», απαντά. Ήσαν άνθρωποι άσημοι του άπλου λαού, παιδιά φτωχών γονέων με τίπο­τε το εντυπωσιακό κατά κόσµον (ΕΠΕ 12,370).
Και όμως αυτοί οι άσημοι, οι αγράμματοι και φτωχοί, με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ανέτρεψαν το κατεστημένο των αιώνων, φώτισαν τη σκοτισμένη ανθρωπότητα, άνοιξαν την μετά Χριστόν εποχή στην ιστορία του κόσμου, εξευγένισαν με το κήρυγμα του Ευαγγελίου τα ήθη και εξαγίασαν με τη Χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας τους ανθρώπους.
Η προσφορά των Αγίων Αποστολών στην ιστορία του πολιτισμού είναι θεμελιώδης. Έθεσαν τα ισχυρά και αδιάσειστα θεμέλια, για να μπορεί να ζει ο κόσμος µας. Και αν σήμερα παραπαίει ο κόσμος, είναι γιατί δεν θέλει να στηρίζεται στα ακλόνητα εκείνα θεμέλια, τα οποία έθεσαν βαθιά στη γη μας οι Αγιοπνευματοκίνητοι εκείνοι άνθρωποι, οι οποίοι κήρυξαν στην τότε γνωστή οικουμένη το Ευαγγέλιο. Υπέγραψαν δε το κήρυγμά τους με το αίμα τους, με την ζωή τους. Σύμφωνα με τον «Συναξαριστή» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι άγιοι Απόστολοι περάτωσαν την αποστολή τους ως εξής:
Οι πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη , ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.
Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, σε σταυρό με σχήμα Χ.
Ο άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθ­ηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.
Ο άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.
Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.
Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.
Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.
Ο άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου περάτωσε το αποστολικό έργο του κρεμασμένος σ’ ένα σταυρό.
Ο άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.
Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.
Τέλος, ο άγιος Ματθίας, που πήρε τη θέση του προδότη Ιούδα, παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.
Αυτοί ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, τα εκλεκτά δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι Φωτοδότες που με το κήρυγμα και τη ζωή τους έδωσαν υψηλό, ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι, που εμπνέουν και σήμερα όσους θέλουν να ζουν μια ζωή αληθινά πνευματική.
http://theomitoros.blogspot.com/2018/06/blog-post_69.html

29 Ιουνίου, 2018

Πάστορες ἄθεοι!



Τὸ κατάντημα τοῦ Προτεσταντισμοῦ εἶναι θλιβερό. Ξεκίνησε νὰ διορθώσει τὰ λάθη τοῦ Παπισμοῦ καὶ στὴ συνέχεια κατέληξε στήν… ἀθεΐα! Μάλιστα, στὴν ἀθεΐα. Φαίνεται ἀπίστευτο, εἶναι ὅμως ἀληθινό. Ἡ εἴδηση ἀναφέρει: «Περισσότερα ἀπὸ 200 ἄτομα ποὺ ἡγοῦνται σὲ θέσεις προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν στὴν Ἀμερική, ὁμολογοῦν ὅτι δὲν πιστεύουν στὸ Θεό. Ἡ πρόσφατη δημόσια ὁμολογία ἑνὸς Λουθηρανοῦ πάστορα ἀπὸ τὸ Χιοῦστον ἦρθε νὰ φέρει στὴν ἐπιφάνεια τὸ θέμα αὐτό. Ὁ προβληματισμὸς μὲ αὐτὲς τὶς δηλώσεις τῶν παστόρων εἶναι ἔντονος, καθὼς διαλύονται ἐνορίες. Οἱ πιστοὶ αὐτῶν τῶν ὁμολογιῶν ὄχι μόνο χάνουν τὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἀποχωροῦν καὶ ἀπὸ τὶς ἐνορίες. Ὁ μεθοδιστὴς πάστορας Keith Jenkins δήλωσε ὅτι οἱ πιστοὶ βλέπουν πλέον τοὺς πάστορες ὡς ‘‘σοῦπερ ἥρωες’’. Ἀναγνώρισε ἐπίσης ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ πάστορες ποὺ διέρχονται κρίση στὴν προσωπική τους πίστη καὶ ὁδηγοῦνται στὸν ἀθεϊσμό». Ὑπάρχει μάλιστα καὶ μία ἱστοσελίδα (www.clergyproject.com) «μὲ μέλη πάστορες καὶ ἄλλους κληρικοὺς τῶν ὁμολογιῶν αὐτῶν, ποὺ δὲν πιστεύουν πλέον στὸν Θεό. Ἡ ὁμάδα αὐτὴ δηλώνει πὼς ἔχει ἤδη 450 μέλη» («pentapostagma. gr»). Δὲν εἶναι περίεργη ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ μέσα στὴ βαβυλωνία τῶν ἀτελείωτων αἱρετικῶν παραφυάδων τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου. Ἀποκομμένος ὁ κόσμος αὐτὸς ἀπὸ τὸν ἀμύθητο λειτουργικὸ καὶ πατερικὸ πλοῦτο τῆς μόνης Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου, εἶναι φυσικὸ νὰ ὁδηγεῖται ὄχι ἁπλῶς σὲ ἀδιέξοδα, ἀλλὰ σὲ πλήρη ἀπόρριψη τῆς θεόπνευστης ἀλήθειας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἁγιαστικῶν καὶ σωστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας· ὁπότε ἀποξενώνεται ἐντελῶς ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ πλέει ἀνερμάτιστος καὶ χωρὶς προσανατολισμὸ μέσα στὸ τρικυμισμένο πέλαγος τοῦ κόσμου. Τελικὰ καταντᾶ σὲ ἀφροσύνη, κατὰ τὸ ψαλμικό: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλ. ιγ΄ [13] 1). Μὲ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἡ χώρα ποὺ κάποτε ξεκίνησε μὲ σύν θημα «ἐμπιστευόμαστε στὸν Θεό» (ΙnGodwetrust), ἔχει ἤδη ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀκολουθεῖ δρόμο ὁλωσδιόλου ξένο πρὸς Αὐτόν. Ἔχει δὲ καταντήσει ὄχι ἁπλῶς χώρα μὲ πανσπερμία αἱρέσεων, ἀλλὰ καὶ μὲ τρόπους ζωῆς ποὺ ὑβρίζουν τὸν Θεὸ καὶ ἐξευτελίζουν τὸν ἄνθρωπο, τὸ θεόπλαστο δημιούργημα. Οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ δοξάζουμε συνεχῶς τὸν Τριαδικὸ Θεό, νὰ δεόμεθα ὥστε νὰ φυλάει τὴν πίστη μας ἀπὸ τοὺς ποικίλους Προτεσταντισμοὺς καὶ τὴ λύμη τῆς ἀθεΐας καὶ νὰ μένουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν θεοκινήτων Πατέρων μας.

Οι ”τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!


Περπατούσα στην παράλια της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε. Δε μου ζήτησε λεφτά, άλλα με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ροκά (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρο πάγκο που είχε στήσει. Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε! Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του η αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.

Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!

Φίλε, μακριά από το Χριστό έτσι καταντάς! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!!! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δε θα ζήσω πολύ, θέλω όταν θα πάω μπροστά Του να έχω να του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!

Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι.Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου. Μου λέει… πάω κάθε πρωί απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω! (ΦΙΛΟΤΙΜΟ) Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω… δεν τα κατάφερα συγγνώμη! Ή λέω … σήμερα κάπως το πάλεψα ευχαριστώ!!!

Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου στιγμές από τα συναξάρια! Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει κερί αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δε θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει, και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.

Του λέω με λένε Νίκο. Μου είπε ότι δεν είναι δύσκολο να με θυμάται αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς. Δε ρώτησα πολλά γι αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου. Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που έκατσα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα. Τώρα εσείς που διαβάζεται αυτό κείμενο καταλαβαίνετε καλά ποιος από τους δυο ωφελήθηκε! Πριν τη συνάντηση μου με αυτόν τον άνθρωπο, είχα σκέψεις ότι όλη μου η ζωή είναι ένα ζόρι και ότι όλο δυσκολίες αντιμετωπίζω. Πάνω που πήγαινε να με πάρει από κάτω, ήρθε στο δρόμο μου αυτή η ψυχή. Πως μετά να μην πω ότι Θεός μας αγαπάει; Πως; Πολύ μας αγαπάει……………

Εν τω μεταξύ μάλλον από σήμερα και για λίγες τουλάχιστον ημέρες, ένας τοξικομανής προσεύχεται και για μένα! Να δείτε που οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι ”τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!

Κύριος φωτισμός μου! Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.

Νικος Β.

28 Ιουνίου, 2018

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ (ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΔΙΔΑΓΜΑ)


Πέτρος και Παύλος: Απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης (29 Ιουνίου)


Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι – 29 Ιουνίου
Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος -δύο διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους τους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός για να κηρύσσουν το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης και της σωτηρίας.

Πριν συναντήσει τον Χριστόν, ο οποίος τον ονόμασε Κηφά (πέτρα), ο Αγιος Πέτρος λεγόταν Σίμων. Γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς. Είχε αδελφό τον Ανδρέα, τον πρωτόκλητο. Ο Ανδρέας παρουσίασε τον Πέτρο στον Ιησού αφού πρώτα του είχε πει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. 1,42). Ο Σίμων Πέτρος ήταν έγγαμος και ασχολούνταν με την αλιεία. Αυτή η απασχόληση τον βοήθησε να αντιμετωπίζει τα κύματα της θαλάσσης, να κοπιάζει, να χαίρεται τις επιτυχίες της δουλειάς και να αναλαμβάνει τις αποτυχίες. Είχε δυναμικό χαρακτήρα, ήταν αυθόρμητος και με πολύ ζήλο. Μια μέρα συνάντησε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος του άλλαξε τη ζωή και από κανονικό αλιέα τον έκανε «αλιέα ανθρώπων», δηλαδή απόστολο με σκοπό να μαζεύει ανθρώπους για τη Βασιλεία των Ουρανών, την οποίαν την κήρυττε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και μετά ο Ιησούς, λέγοντας «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4,7). Την ιουδαϊκή πίστη -κληρονομιά από την οικογένειά του- την καλλιέργησε στη συναγωγή, μέσα σ’ ένα ιουδαϊκό και ελαφρά ελληνιστικό περιβάλλον της Γαλιλαίας, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές φυλές. Και όμως, ο Σίμων Πέτρος υπήρχε απλός άνθρωπος, δεν μιλούσε ελληνικά, γι’ αυτό μετά στην αποστολή του είχε βοηθό τον μαθητή του, τον Ιωάννη Μάρκο, ο οποίος μετέφραζε γι’ αυτόν από τα εβραϊκά στα ελληνικά.

Ο Άγιος Παύλος ονομαζόταν στην αρχή Σαύλος. Γεννήθηκε στη Ταρσό της Κιλικίας (σημερινή Τουρκία), στη διασπορά, σαν τέκνο Εβραίων εξορισμένων από τους Ρωμαίους. Υπήρξε άνθρωπος με βαθιά θεολογική μόρφωση την οποία την απέκτησε στην Ταρσό και στην Ιερουσαλήμ. Ήταν Ρωμαίος πολίτης, δηλαδή ήταν ένας διεθνής. Μιλούσε ελληνικά, σαν μαθητής του διδασκάλου Γαμαλιήλ, ενός θεολόγου του Νόμου του Μωϋσή και είχε πολύ ζήλο. Ήταν σύγχρονος του Ιησού, αλλά δεν τον είχε συναντήσει όσο ο Ιησούς ζούσε στη γη. Από ζήλο για την ιουδαϊκή παράδοση καταδίωκε την καινούργια κοινότητα των μαθητών του Ιησού. Όμως, ενώ κατεδίωκε τους χριστιανούς στη Συρία, κοντά στη Δαμασκό, συναντήθηκε με τον Ιησού που είναι ζωντανός στους ουρανούς, μέσα σ’ ένα απρόσιτο φως, ο οποίος τον ρώτησε «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;» (Πρ. 9,4). Τότε κατάλαβε ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ζωντανός και είναι ο αληθινός Μεσσίας. Τότε έμαθε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο επικεφαλής της Εκκλησίας, είναι αχωρίστως συνδεδεμένος με την Εκκλησία -το Σώμα Του. Ο Σαύλος χτυπούσε τους χριστιανούς, αλλά ο Χριστός αισθανόταν τον πόνο τους, επειδή η ζωή τους ήταν η δικιά Του ζωή και η ζωή Του ήταν η ζωή τους. Μετά ο Σαύλος, ο διώκτης, αφού προσηλυτίστηκε και βαπτίστηκε, γίνεται ο Απόστολος Παύλος, ο πιο ζηλωτής ιεραπόστολος του Χριστού και της Εκκλησίας Του.
Διαφορετικοί όσον άφορα τον τόπο γεννήσεως και τον πολιτισμό, τη μόρφωση, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι πάλι με διαφορετικό τρόπο και δέχτηκαν από τον Χριστό και από τις Εκκλησίες διαφορετικές αποστολές: ο Άγιος Πέτρος να κηρύσσει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Άγιος Παύλος στα έθνη. Ο Άγιος Πέτρος είναι ένας από τους 12 Αποστόλους, ο Άγιος Παύλος είναι ο 13ος. Στο σχέδιο Του για την σωτηρία του κόσμου ο Χριστός προτιμάει κάθε άνθρωπο. Ο Άγιος Ανδρέας είναι ο πρωτόκλητος, ο Άγιος Πέτρος είναι ο πρώτος στις λίστες, ο Άγιος Ιωάννης είναι ο πιο αγαπημένος μαθητής, ο Άγιος Παύλος αν και ο τελευταίος που κλήθηκε, γίνεται πρώτος εκ πλευράς του ιεραποστολικού ζήλου. Με κάθε πρόσωπο και με κάθε λαό, ο Χριστός έχει στην αγάπη Του μια προτιμητέα και μοναδική σχέση, επειδή Αυτός προσφέρεται εντελώς σ’ όλους αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτόν και τον αγαπάνε.
Τί έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; Το ουσιαστικό και την πληρότητα, δηλαδή τη ζεστή πίστη στο Χριστό και τη ζωντανή κοινωνία με Αυτόν. Ο Άγιος Πέτρος ομολόγησε τη θεότητα του Ιησού Χριστού: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16), και ο Άγιος Παύλος ομολόγησε ότι στον Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) και μυστικώς, η χριστιανική πίστη είναι το μυστήριο του Θεού, ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16). Και οι δύο Απόστολοι είχαν μια δυνατή εμπειρία της μετάνοιας και της αλλαγής: ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ύστερα έκλαυσε πικρώς (Λκ. 22, 62) και αγάπησε τον Χριστό μέχρι το μαρτυρικό θάνατό του, ενώ ο Παύλος εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, ύστερα μετανόησε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή και εργάστηκε για να πλένει το σφάλμα του στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο.
Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού (Μθ. 16, 13-20). Γι’ αυτό ο Άγιος Πέτρος ο ίδιος ομολογεί ότι όχι αυτός, αλλά ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ενώνει, μέσα στην Εκκλησία, τους Ιουδαίους με τους άλλους λαούς του κόσμου: «προς ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον. παρά δε Θεώ εκλεκτόν, έντιμον και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού… υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες (Α’ Πέ. 22, 4-5, 9-10). Γι’ αυτό, ο Άγιος Πέτρος απαιτεί να διατηρηθεί η σωστή πίστη και η ενότητα της Εκκλησίας, μη δίνοντας σημασία στις ψευδοπροφητείες: «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται, εν τω λαώ ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…» (Β’ Πέ. 2,1-22).
Ο Άγιος Παύλος, δείχνοντας την αγάπη προς τον Χριστό λέει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; …πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Και σε άλλο σημείο ενδιαφέρεται για την Εκκλησία στο ιεραποστολικό του έργο: «χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών» (Β’ Κορ. 11, 28).
Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου. Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης.
Τί αντιμετώπισαν αυτοί στην Ευρώπη την εποχή τους;
Πρώτον, μια πολυθεϊστική θρησκευτικότητα, ειδωλολατρική και ασαφή, η όποια συγχύζει τον Κτίστη και τήν κτίση (Ρωμ. 2,25) εξουδετερώνει την ελευθερία και μειώνει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, πολλαπλασιάζοντας τις μορφές της πνευματικής και κοινωνικής δουλείας.
Δεύτερον, αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την υπερηφάνεια της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας η οποία δεν μπορούσε να δεχθεί τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή την ταπεινή αγάπη του Παντοδύναμου και την Ανάσταση του σώματος, επειδή ο θάνατος κρατούσε όλο τον αρχαίο κόσμο σε μια δουλεία του πνεύματος: «και απαλλάξη τούτους, όσοι θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. 2,15). Επομένως, η πίστη στον Θεό, η οποία δεν ταυτίζεται με τον φθαρτό κόσμο και νίκησε τον θάνατο, δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την ελευθερία των ανθρώπων.
Τρίτον, αυτοί αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την εχθρότητα της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος απαιτούν στις επιστολές τους σεβασμό στην αυτοκρατορική πολιτική εξουσία καθώς και τη διοικητική και στρατιωτική εξουσία. Επιπλέον, τις ονομάζουν υπηρέτες του κοινωνικού καλού και όργανο που τιμωρεί τους κακοποιούς (Α’ Πέτρου 2,13-14, Ρωμ. 13,1-13). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι δεν ταύτιζαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη Βασιλεία των ουρανών και τον αυτοκράτορα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι αιωνίως ζωντανός. Γι’ αυτό έχουν υποφέρει για τον Χριστό μέχρι τον θάνατο. Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι για μας διδάσκαλοι της πίστεως, παραδείγματα ιεραποστόλων και πρεσβευτές για την ζωή και την ενότητα της Εκκλησίας. Διά της ζωής, των πράξεων τους και των συγγραμμάτων τους, μας διδάσκουν να αγαπάμε τον Χριστό, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του, να δουλεύουμε για τη θεραπεία και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων χωρίς διάκριση όσον αφορά τη φυλή και το φύλο, το έθνος και την κοινωνική τάξη. Αυτοί είναι για μας διδάσκαλοι της συμφιλίωσης, της συγχώρησης, της ενότητας και της αγιότητας. Μας διδάσκουν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, να πράττουμε συνεχώς καλά έργα και να μην βασιστούμε ποτέ στον εαυτό μας, αλλά στη χάρη του Θεού του ζώντος, ο οποίος φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Στην ορθόδοξη εικονογραφία, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, ο πρώτος και ο τελευταίος των Αποστόλων, συμβολίζουν την κοινωνία του Ισραήλ (Πέτρος) με όλους τους λαούς του κόσμου (Παύλος). Τα κλειδιά του Αγίου Πέτρου συμβολίζουν τη μετάνοια και τη συγχώρηση, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη που διευκολύνουν την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. Το σπαθί του Αγίου Παύλου συμβολίζει τη δύναμη του πνευματικού λόγου που διακρίνει μεταξύ αιρέσεως και αληθείας, εγωισμού και αγάπης, θανάτου και ζωής.
Ας ικετεύουμε τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, κορυφαίους των Αποστόλων, να μας βοηθούν να είμαστε και εμείς ζηλωτές ιεραπόστολοι της σημερινής Ευρώπης, όπως υπήρξαν αυτοί, ιεραπόστολοι της Ευρώπης της εποχής τους, για να μπορούμε να λέμε σ’ όλες τις Εκκλησίες της Ευρώπης: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4).

πηγή: Μητροπ. Μολδαβίας Δανιήλ (Daniel Ciobotea), Καθηγητού στο Παν/μιο του Ιασίου, «Πέτρος και Παύλος:απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης», ΙΑ΄Παύλεια-Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Ι. Μ. Βεροίας και Ναούσης, «Εκκλησία και κοινωνία κατά τον Απ. Παύλο», σ.101-105

Εὕρεσις Λειψάνων Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου

                                                            Αποτέλεσμα εικόνας για Εὕρεσις Λειψάνων Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου

Ἀγωνίσθηκαν καὶ οἱ δυὸ στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ (292 μ.Χ.). Ὁ Κῦρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα. Ἄριστα καταρτισμένοι στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, προσέφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους ἀφιλοκερδῶς στοὺς φτωχότερους συνανθρώπους τους. Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἔπαιρναν χρήματα ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι ἔδιναν τὰ δικά τους, μέχρι ποὺ ἔμειναν φτωχοί. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἐπονομάστηκαν Ἀνάργυροι. Μαζί με τὴν ἰατρικὴ βοήθεια ποὺ προσέφεραν στοὺς πάσχοντες, μετέδιδαν σ΄ αὐτοὺς καὶ τὴν σωτήρια ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὰ λόγια τους ἔδωσαν φῶς τοῦ Χριστοῦ σὲ πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀλλὰ ἡ δράση τους καταγγέλθηκε στὶς ἀρχές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν καὶ ἄξια νὰ πάρουν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. Τότε οἱ χριστιανοὶ τοὺς ἔθαψαν κρυφά, καὶ ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀρκάδιος καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας ὁ Θεόφιλος, τὰ ἅγια λείψανά τους βρέθηκαν καὶ μὲ πανηγυρικὸ τρόπο ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ἀσθενεῖς ποὺ ἄγγιξαν αὐτά, θεραπεύθηκαν. Ἔτσι, ἐπιβεβαιώνεται ὅτι οἱ «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν». Οἱ δίκαιοι δηλαδή, ζοῦν αἰώνια, καὶ ἡ ἀνταμοιβὴ ποὺ ἁρμόζει σ΄ αὐτοὺς βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Κυρίου.
https://www.osotir.org/2017/06/28/to-synaksari-tis-imeras-28-6/ 

27 Ιουνίου, 2018

Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ πνεῦμα ἀντιστασιακὸ ἐνάντια σὲ κάθε ἐνέργεια ποὺ ὑπονομεύει τὶς ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας!



Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, σχολιάζοντας τὴν ἐπικαιρότητα, ἔκαμε πρόσφατα μία βαρυσήμαντη δήλωση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσποῦμε τὰ κυριότερα σημεῖα: «Ἔχουν κατορθώσει οἱ στρατευμένοι καὶ θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς νὰ κοιμίσουν τοὺς ἡγέτες τῆς πολιτείας, νὰ παραπλανήσουν τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἀποπροσανατολίσουν τὴν παράδοση καὶ τὸν πολιτισμὸ τῶν ἐθνῶν, νὰ πειθαναγκάσουν τὰ κράτη καὶ νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς λαούς, ὥστε χωρὶς καμιὰ ἀντίσταση νὰ προωθήσουν τὰ σχέδιά τους γιὰ τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἐθνῶν καὶ τὴν μονοκρατία τῆς παγκοσμιοποιήσεως (…). Κάθε ἡμέρα, ὅλο καὶ περισσότερο, ἀποκαλύπτονται τὰ σχέδια καὶ οἱ συνωμοσίες ἐκείνων ποὺ ἔχουν ταχθεῖ στὴν μάχη κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ Νέα Ἐποχὴ φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου. Ἐμεῖς διαθέτουμε τοὺς μηχανισμοὺς γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πόσο πανούργα εἶναι ἡ στρατηγικὴ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Διαπιστώνουμε ὅμως ὅτι ὁ βρόχος σφίγγει ὅλο καὶ περισσότερο στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν ὅλου τοῦ κόσμου, μηδὲ τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ἐξαιρουμένης. Εἰσάγονται στὴ Βουλή μας πρὸς ψήφιση πρωτάκουστα καὶ ἐξωφρενικὰ νομοθετήματα, ποὺ καταλύουν τὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν παράδοση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τὰ νομοθετήματα αὐτὰ ψηφίζονται ἀπὸ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ λαοῦ χωρὶς συνείδηση καὶ σκεπάζονται μὲ τὸ πάπλωμα τοῦ νόμου διαστροφές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργεῖται στὴν κοινωνία ἦθος ἄηθες καὶ οἱ βουλευτές μας νὰ αὐτοκαταδικάζονται σὲ εὐτελισμό. (…) Ἡ Ἐκκλησία πάντως εἶναι ἀποφασισμένη νὰ περιφρουρήσει τὴν πίστη της καὶ τὸν λαό της. Ἂς ἀφυπνισθοῦμε ὅλοι…» («romfea.gr» 20-1-2014). Τὴ δήλωση – ἐγερτήριο τοῦ διακεκριμένου Ἱεράρχου, ποὺ δείχνει τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ποίμνιό της, διαβάσαμε μὲ ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση ἀλλὰ καὶ ἔντονη ἀνησυχία γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ τελευταῖα στὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Πατρίδος μας. Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα ἐπιβάλλει ὄχι μόνο ἐπαγρύπνηση, ἀλλὰ καὶ συστράτευση τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων μὲ τοὺς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ἀποτραποῦν τὰ καταχθόνια ἀντίχριστα σχέδια τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ πνεῦμα ἀντιστασιακὸ ἐνάντια σὲ κάθε ἐνέργεια ποὺ ὑπονομεύει τὶς ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας!

Ὁ Ἅγιος Σαμψών ὁ Ξενοδόχος

Αποτέλεσμα εικόνας για Ὁ Ἅγιος Σαμψών ὁ Ξενοδόχος
Γεννήθηκε στὴ Ῥώμη ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Εὐφυὴς καθὼς ἦταν, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία καὶ ἰατρική. Ἀλλὰ ὁ Σαμψών, ἐκτὸς ἀπὸ εὐφυΐα, εἶχε καὶ πνεῦμα Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ μεταχειρίσθηκε τὴν ἰατρικὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελμα, ἀλλὰ γιὰ εὐεργετικοὺς καὶ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς.
Ὁδηγὸς στὴ ζωὴ γιὰ τὸν Σαμψὼν ἦταν ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι». Νὰ γίνεστε, δηλαδή, εὐσπλαχνικοὶ στὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες καὶ στὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς σὲ ὅλους σας.
 Ἔτσι καὶ ὁ Σαμψὼν ἦταν προστάτης γιατρὸς τῶν φτωχῶν. Ἔμπαινε σὲ κάθε σπίτι ποὺ εἶχε ἀνάγκη καὶ ἔδινε στοὺς δυστυχισμένους ἀσθενεῖς του την  ἰατρικὴ βοήθεια, ἀλλὰ καὶ την παρηγοριά. Ἕναν ὁλόκληρο ὄροφο τοῦ σπιτιοῦ του εἶχε μετατρέψει σὲ νοσοκομεῖο καὶ περιέθαλπε πάσχοντες ἀστέγους. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ Σαμψὼν συνέχισε τὴν ζωή του στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ φήμη του προσείλκυσε τὴν εὔνοια καὶ αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ (541 μ.Χ.). Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Μηνᾶς, βλέποντας τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Σαμψών, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Μὲ ὅση περιουσία τοῦ ἀπέμεινε, ἔκτισε μεγάλο νοσοκομεῖο, ποὺ ἀναδείχθηκε σὲ φημισμένο φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα. Ἐκεῖ ὁ Σαμψών, σὲ βαθειὰ γεράματα, γαλήνια ἀπεβίωσε.

26 Ιουνίου, 2018

Ὁ μέγας Προφήτης, Ἱερεύς, Βασιλεύς




Στὰ χρόνια ποὺ προηγήθηκαν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, τὰ χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τρία κατεξοχὴν προνομιοῦχα γένη ὑπῆρχαν: τὸ βασιλικό, τὸ ἱερατικὸ καὶ τὸ προφητικό. Οἱ βασιλεῖς, οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ προφῆτες στὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ κατεῖχαν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τὴ μέγιστη ἐξουσία, δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεό· τὰ δύο πρῶτα γένη κληρονομικά, ἐνῶ τὸ τρίτο μὲ εἰδικὴ ἐκλογὴ καὶ ἀνάδειξη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Μὲ τὴν ἀνάδειξή τους σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ κορυφαῖα ἀξιώματα οἱ ἐκλεγμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ βασιλεῖς, ἱερεῖς καὶ προφῆτες χρίονταν (ἀλείφονταν δηλαδή) μὲ εἰδικὸ εὐῶδες ἔλαιο. Τὴν χρίση μὲ τὸ ἔλαιο αὐτό – ποὺ προοριζόταν ἀποκλειστικὰ γι’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ καὶ γιὰ ἀπολύτως κανένα ἄλλον – τὴν τελοῦσε ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἱερέας καὶ ὁ ἴδιος ἢ προφήτης, χύνοντας τὸ πολύτιμο αὐτὸ ἀρωματικὸ λάδι στὸ κεφάλι τοῦ νέου προφήτη, βασιλιᾶ ἢ ἱερέα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δηλωνόταν ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος ἦταν ἐκλεγμένος καὶ διορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει ὄργανο δικό Του γιὰ τὴ διακυβέρνηση τοῦ λαοῦ. Ἀπὸ τότε καὶ ἔπειτα ὀνομαζόταν «χριστὸς Κυρίου», δηλαδὴ χρισμένος ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ὅλοι ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς τέτοιον. Κανένα ἀπὸ τὰ προνομιοῦχα αὐτὰ πρόσωπα τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ δὲν συγ­κέντρωνε στὸ πρόσωπό του καὶ τὰ τρία ἀξιώματα ταυτοχρόνως. Πολὺ ­σπάνια ἦ­­­­ταν ἡ περίπτωση ἕνα πρόσωπο νὰ κατέ­χει συγχρόνως δύο ἀπὸ τὰ τρία ἀξιώματα (ὅπως π.χ. ὁ Δαβίδ, ποὺ ἦταν βασιλιὰς καὶ προφήτης μαζί). Γι’ αὐτὸ καὶ διάχυτος πόθος ἐπικρατοῦσε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ Μεσσίας, ποὺ θὰ συνένωνε ἐπάνω Του καὶ τὰ τρία αὐτὰ ἀξιώματα στὸν ὕψιστο βαθμό· θὰ ἦταν μέγας προφήτης, βασιλεὺς καὶ ἱερεύς. Ὁ πόθος αὐτὸς τοῦ παλαιοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἐκπληρώθηκε μὲ τὴν ἔλευση στὸν κόσμο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ στὸ πανάγιο πρόσωπό Του συνένωσε καὶ τὰ τρία ἀξιώματα. Ὑπῆρξε ὁ μέγας Προφήτης, Ἱερεὺς καὶ Βασιλεύς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε Χριστός, μὲ τὸ Χ γραμμένο τώρα μὲ κεφαλαῖο γράμμα. Διότι ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν χρίσθηκε ὅπως οἱ ὑπόλοιποι «χριστοί», μὲ ὑλικὸ μύρο, ἀλλά, καθὼς λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «παρουσίᾳ ὅλου τοῦ χρίοντος», τῆς θεότητός Του δηλαδή. «Χρῖσις γὰρ αὕτη τῆς ἀνθρωπότητος»· ἡ θεότητά Του εἶναι ὁλόκληρη καὶ διαρκῶς παροῦσα καὶ χρίει τὴν ἀνθρώπινη φύση Του1. Ὁ Ἴδιος ἦταν καὶ «ὁ χρίων καὶ ὁ χριόμενος· χρίων ὡς Θεὸς ἑαυτὸν ὡς ἄνθρωπον»2 καὶ καθιστάμενος συγχρόνως ὕψιστος Προφήτης καὶ Διδάσκαλος, μέγας Ἀρχιερεὺς καὶ αἰώνιος Βασιλεύς. Λέγεται βέβαια καὶ ὅτι χρίεται ἀπὸ τὸν Πατέρα διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο, διότι τὰ τρία θεῖα Πρόσωπα ἔχουν κοινὴ ἐνέργεια. Τὰ τρία αὐτὰ ἀξιώματα στὸν Θεάνθρωπο Κύριο εἶναι ἀχωρίστως ἑνωμένα στὸ πρόσωπό Του καὶ ἔτσι ἐμφανίζονται στὴν ἐπὶ γῆς πορεία Του καὶ στὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο ποὺ ἦλθε νὰ ἐπιτελέσει στὸν κόσμο. Τὸ προφητικό Του ἀξίωμα τὸ ἀσκεῖ ὁ Κύριος κυρίως ὅταν διδάσκει καὶ νομοθετεῖ, ἐξαγγέλλει δηλαδὴ στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθεια περὶ Θεοῦ καὶ φωτίζει τὸ νοῦ τους, προκειμένου νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ ψεύδους ποὺ εἶχε ἐγκαταστήσει μέσα τους ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Συγχρόνως ὅμως ἐκεῖ ἀσκεῖ καὶ τὸ βασιλικό Του ἀξίωμα, καθὼς ὁ Κύριος διδάσκει καὶ νομοθετεῖ ὄχι ὅπως οἱ παλαιοὶ προφῆτες («τάδε λέγει Κύριος»), ἀλλὰ μὲ ὕψιστη ἐξουσία καὶ κύρος: «ἐγὼ λέγω ὑμῖν» (Ματθ. ε΄ 22 κ.ἀ.). Στὰ ἐκπληκτικά Του θαύματα ἐπίσης, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπικυρώνεται ἡ θεία διδασκαλία Του, πάλι ἡ ἐξουσία Του καὶ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα ἐμφαίνεται. Κυρίως ὅμως τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα τὸ ἀσκεῖ στὴν κατάσταση τῆς δόξης Του μετὰ τὴ Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή Του, τελευταία δὲ βασιλική Του ἐνέργεια θὰ εἶναι ἡ τελικὴ κρίση τοῦ κόσμου κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία. Τὸ ἀρχιερατικό Του ἐξάλλου ἀξίωμα τὸ ἀσκεῖ κυρίως στὴν ἀπολυτρωτική Του καὶ ἐξιλαστήρια ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ θυσία, ὅταν ὡς ὕψιστος θύτης συγχρόνως καὶ θύμα προσφέρει τὸ αἷμα Του γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴν ἀπολύτρωση. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψή Του, ὅταν πλέον κατέχει ὡς Βασιλεὺς τὴν ὕψιστη ἐξουσία «ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18), πάλι συνεχίζει τὸ ἀρχιερατικό Του ἔργο, μεσιτεύον­τας στὸν Πατέρα Του γιὰ ἐμᾶς («ἐντυγχά­νων ὑπὲρ ἡμῶν»· βλ. Ἑβρ. ζ΄ 25). Συνεπῶς ὁ Κύριος τὸ τριπλὸ αὐτὸ ἀξίωμα δὲν τὸ κατέχει γιὰ τὸν Ἑαυτό Του, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς. Μὲ τὸ προφητικό Του ἀξίωμα καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ πανάγιο Πρόσωπό Του φωτίζει τὴ σκοτισμένη μας διάνοια. Μὲ τὸ ἀρχιερατικό Του ἀξίωμα καθαρίζει τὴ διεφθαρμένη μας καρδιὰ μὲ τὸ πανάγιο αἷμα Του καὶ τὴν καθιστᾶ ἐξαγνισμένη, «δεδικαιωμένην» ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός. Καὶ μὲ τὸ βασιλικό Του ἀξίωμα ἐνισχύει καὶ ἁγιάζει τὴν ἐξασθενημένη μας θέληση στὸ νὰ συμμετέχουμε καὶ μεῖς στὴ δική Του αἰώνια νίκη καὶ θρίαμβο. Μ’ ἕνα λόγο ὁ Κύριος μὲ τὸ τριπλό Του ἀξίωμα καθίσταται γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία Του καὶ τὸν κάθε χριστιανὸ χωριστὰ «σοφία ἀπὸ Θεοῦ (προφητικὸ ἀξίωμα), δικαιοσύνη τε (=δικαίωση: ἀρχιερατικό) καὶ ἁγιασμός (βασιλικό) καὶ ἀπολύτρωσις (τὸ ἀποτέλεσμα καὶ τῶν τριῶν)» (Α΄ Κορ. α΄ 30). Καὶ ὄχι μόνο χαρίζει ὅλα αὐτὰ σὲ μᾶς ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καὶ τοῦ ἱεροῦ Χρίσματος μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ συμμετέχουμε στὸ τριπλό Του ἀξίωμα. Γινόμαστε δηλαδὴ καὶ μεῖς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ προφῆτες, ἱερεῖς καὶ βασιλεῖς. Ειναι ύψιστη αὐτὴ η τριπλὴ τιμή, γιὰ τὴν ὁ­­ποία ανοιγεται  ενα μεγαλο  και ανεξαντλητο  κεφαλαιο.

1. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Θεολογικὸς 4ος, Περὶ Υἱοῦ, ΚΑ΄, PG 36, 132.
2. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, PG 94, 1161.
https://www.osotir.org/2014/03/07/o-megas-profitis-iereus-vasileus/ 

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

                                                Αποτέλεσμα εικόνας για Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη

Ἦταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ Α΄ (527-565). Ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχὴς φιλανθρωπία καὶ ἐργασία γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ὁ Δαβὶδ μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε ἀναχωρητής. Γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια κατοικοῦσε ἐπάνω σ΄ ἕνα δένδρο. Ἐκεῖ, μὲ τὰ λιοπύρια τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὶς παγωνιὲς τοῦ χειμῶνα, δουλαγωγοῦσε τὸ σῶμα του μὲ ἄσκηση στὴν ἐγκράτεια καὶ μὲ προσευχή, ἀπαγγέλοντας στίχους τοῦ προφητάνακτος ὁμωνύμου του Δαβίδ: «Ὠμοιώθην πελεκάνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόμην ὡς στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος». Ἔγινα ὅμοιος μὲ πελεκάνο, ποὺ περνᾷ τὶς μέρες του στὴν ἔρημο. Κατάντησα σὰν κλαυσοπούλι ποὺ κράζει κλαψιάρικα τὴν νύκτα σὲ ἐρειπωμένο σπίτι. Παρέμεινα ἄυπνος καὶ ἔγινα σὰν στρουθίο ποὺ ἔχασε τὸ σύντροφό του καὶ μένει μόνο στὸ ὕψος τῆς στέγης. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ μὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση κατάφερε νὰ ὑποτάξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας καὶ νὰ γίνει ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος. Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ἔκριναν σὰν τὸν καταλληλότερο γιὰ ἀντιπρόσωπό τους στὸν Ἰουστινιανό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ ζητοῦσαν ἔπαρχο γιὰ τὴν πόλη τους. Στὸ γυρισμό, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο. 
https://www.osotir.org/2017/06/26/kyriaki-26-iouniou-3/

25 Ιουνίου, 2018

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος κτήτορας τῆς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους

                                             

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κορησσὸ τῆς Καστοριᾶς, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς γεωργούς. Σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, κοντὰ στὸν ἀδελφό του Θεοδόσιο. 
Ὁ Διονύσιος, μὲ δάσκαλο τὸν ἴδιο του τὸν ἀδελφό, ἔμαθε νὰ μελετᾷ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ γρήγορα διακρίθηκε γιὰ τὸ ταπεινό του φρόνημα καὶ γιὰ τὸν φιλάνθρωπο χαρακτῆρα του. Μετὰ λίγα χρόνια, ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Κομνηνοῦ τοῦ Γ´ (1350-1390) ὁ Θεοδόσιος ἔγινε Μητροπολίτης στὴν Τραπεζοῦντα. Ὁ Διονύσιος, ὅταν τὸ ἔμαθε χάρηκε πολύ, πρῶτα ἀπὸ ἀδελφικὴ ἀγάπη καὶ δεύτερο διότι θὰ μποροῦσε τώρα νὰ πραγματοποιήσει πιὸ εὔκολα ἕνα δικό του σχέδιο. Μετὰ τὴν χειροτονία του σὲ Πρεσβύτερο, ὁ Διονύσιος μετέφερε τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του σ᾿ ἕνα ἀπότομο βουνὸ τοῦ μικροῦ Ἄθωνος ἢ Ἀντιάθωνος, τὸ ὀνομαζόμενο Παλαιὸς Πρόδρομος καὶ Παναγία. Καὶ λίγο πιὸ κάτω ἤθελε νὰ κτίσει Ναὸ καὶ εὐπρεπῆ Μονή, πρᾶγμα ποὺ τελικά, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, κατόρθωσε(Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ). Ἔτσι, τὸ 1375 ὁ Ἀλέξιος Γ´, μὲ τὴν μεσιτεία τοῦ ἀδελφοῦ του Μητροπολίτη Θεοδοσίου, ἐνέκρινε τὴν ἀνέγερση τῆς Μονῆς μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. 
Ἔδωσε γιὰ τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας στὸν Διονύσιο, 50 σώμια (400.000 γρόσια) καὶ μετὰ τρία χρόνια 1000 Κομνηνάτα. Ἔτσι ὁ μοναχὸς Διονύσιος ἔκτισε τὴν Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, γνωστὴ κατόπιν μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ κτήτοράς της.
 Ὁ Διονύσιος πέθανε στὴν Τραπεζοῦντα, ὅπου εἶχε πάει γιὰ νὰ ζητήσει καὶ ἄλλο βοήθημα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὴν ἁγιογράφηση τοῦ ναοῦ τῆς Μονῆς.

24 Ιουνίου, 2018

Πρωτοποριακά, Πρωτόγνωρα, Απλά και Ελληνικά

Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη*


Την Πέμπτη 21/5/18, στη Κατερίνη έγινε κάτι πρωτοποριακό και πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα.

Συνασπίστηκαν όλοι οι πολιτιστικοί Σύλλογοι εθνικοί , πολιτιστικοί, κοινωνικής δράσης σε κοινή προσπάθεια και αγώνα.

Για πρώτη φορά, βλέπουμε μια Ελλάδα της ενότητας και όχι του διχασμού, μαζί με ανάλογο γεγονός που έγινε και στο Νομό Δράμας.

Κεντρικός εκπρόσωπος και συντονιστής των 75 Συλλόγων όλου του Ν. Πιερίας ορίστηκε η Γιάννα Κωνσταντινίδου.

Αυτή την ενωτική εμπειρία της, ευχόμαστε να μεταλαμπαδεύσει και στο πανελλήνιο, κάτι τόσο αναγκαίο για την Ελλάδα.

Η κ. Γιάννα Κωνσταντινίδου, γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός, της εκπομπής «Απλά και Ελληνικά».

Έτσι «Απλά και Ελληνικά» παραβρέθηκε και σε αυτή την κοινή δραστηριότητα, παραστάτης και βοηθός, και δικαίως την ανέδειξαν καταξιωμένο μπροστάρη, σε αυτή την ενωτική προσπάθεια.

Έχει πλούσια δράση και παρουσία κοινωνική, πολιτιστική και εθνική στην Πόλη της Κατερίνης και σε όλο το νομό Πιερίας.


Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε από το βιογραφικό της αλλά τα σημαντικά είναι αυτά που ενδόμυχα είναι οι αξίες της κοινωνίας μας, αλλά δεν αναγράφονται στα βιογραφικά.

Είναι σύζυγος στρατιωτικού. Δλδ η πραγματική αφανής ηρωίδα, βράχος, στην σκιά ενός Λεβέντη.

Αλλά το κυριότερο, το σημαντικότερο επάγγελμά της όμως, με την πλήρη έννοια της λέξεως Επ-Άγγελμα, αυτό για το οποίο καυχάται και είναι υπερήφανη, δλδ αυτό που επ-Αγγέλεται  είναι:ΜΑΝΑ, μητέρα 4 παιδιών, τροφός ελληνοπαίδων και παιδαγωγός των ελληνικών ψυχών τους.

Από το πλεόνασμα και το περίσσευμα της πλούσιας καρδιάς της, μας χαρίζει τις κοινωνικές της αυτές, όμορφες ανάπαυλες, της καθημερινής μας ματαιότητας.

Η εξωτερική της ομορφιά, είναι απλώς μια προβολή του πολύ ομορφότερου ψυχικού της κόσμου, της απαράμιλλης ομορφιάς της σκέψης της.

Δραστήρια, με μια έντονη αλλά συνάμα και θηλυκή δυναμική, μπροστάρης και μαχητική. Για αυτό συχνά και ευστόχως την αποκαλούν «η Μπουμπουλίνα της Μακεδονίας», μέρες που περνάμε και σήμερα.

Για τέτοιους ανθρώπους όταν τους προβάλλεις δεν τους τιμάς, αλλά παίρνεις τιμή από την αντανάκλαση της προσωπικότητάς τους.

Ευχαριστούμε τη κ. Γιάννα Κωνσταντινίδου για τη παρουσία και τη συμμετοχή της στα κοινωνικά της Πόλης μας. Είμαστε κοντά της.

Χαιρετίζουμε τη παρουσία της, που ομορφαίνει την κοινωνία μας, και της ευχόμαστε να έχει πάντα εμπνευσμένες πρωτοβουλίες για το καλό του τόπου μας και της φιλτάτης Ελλάδος μας.






Ο Ευάγγ. Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.
https://fonientos.blogspot.com/2018/06/blog-post_24.html

Η Απελευθέρωση της Καβάλας


Στις 26 Ιουνίου 1913 τρία πλοία του ελληνικού στόλου αποβίβασαν αγήματα στην Καβάλα και την κατέλαβαν από τους Βουλγάρους δια περιπάτου. Ήταν η πρώτη επιχείρηση του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, που «έπαιζε» άνευ αντιπάλου στο Αιγαίο, καθώς οι Βούλγαροι δεν είχαν πλοία στο Αιγαίο και ο Οθωμανικός στόλος ήταν κλεισμένος στα Στενά.

Η Καβάλα είχε καταληφθεί από τους Βουλγάρους τον Οκτώβριο του 1912, κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου. Οι Βούλγαροι ήθελαν να την κρατήσουν πάση θυσία υπό την κυριαρχία τους για να διασφαλίσουν την πολυπόθητη έξοδό τους στο Αιγαίο. Η Καβάλα ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά λιμάνια του μακεδονικού χώρου, με το ελληνικό στοιχείο, που αποτελούσε το 45% του πληθυσμού της, να παίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή της πόλης. Το ελληνικό στρατηγείο από την πλευρά του επιζητούσε την κατάληψη της Καβάλας για να εκδιώξει από την ευρύτερη περιοχή του Παγγαίου τους Βουλγάρους και να διευκολύνει έτσι τις επιχειρήσεις στην Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη.

Με την έναρξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου (16 Ιουνίου 1913), ο ελληνικός στόλος απέκλεισε τις ακτές της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης, από τις εκβολές του Στρυμόνα, δυτικά, έως τον Αίνο (περιοχή πέρα από τον Έβρο), ανατολικά. Στις 18 Ιουνίου τα ελληνικά πολεμικά πλοία ήταν αγκυροβολημένα στην περιοχή της Ασπροβάλτας για να παρέχουν υποστήριξη στην 7η Μεραρχία, που επιχειρούσε στην ευρύτερη περιοχή των Σερρών. Η προς τα βορειανατολικά προέλαση της 7ης Μεραρχίας κατέστησε άσκοπη την παραμονή του στόλου εκεί και στις 22 Ιουνίου κατέπλευσε στον Λιμένα της Θάσου.


Την επομένη ημέρα, 23 Ιουνίου, τμήμα του ελληνικού στόλου έλαβε διαταγή να κάνει παραπλανητικές διελεύσεις μπροστά από το λιμάνι της Καβάλας. Το θωρηκτό «Ύδρα» και μεταγωγικά πλοία, τα οποία ήταν κενά, διέρχονταν επανειλημμένα μπροστά από το λιμάνι της Καβάλας και έδιναν την εντύπωση στους Βουλγάρους ότι οι Έλληνες θα πραγματοποιήσουν απόβαση στην Κεραμωτή, απέναντι από την Θάσο. Φοβούμενοι το ενδεχόμενο αυτό, οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την πόλη στις 25 Ιουνίου και κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια. Στις 26 Ιουνίου 1913, τα αντιτορπιλικά «Δόξα», «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» αποβίβασαν αγήματα και απελευθέρωσαν την Καβάλα χωρίς αντίσταση, «εν μέσω εξάλλου ενθουσιασμού των κατοίκων», όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής.

Η ενσωμάτωση της Καβάλας στο ελληνικό κράτος θα κριθεί οριστικά στο διπλωματικό πεδίο, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τη σύναψη της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (17 – 28 Ιουλίου 1913). Οι Βούλγαροι έδωσαν σκληρή μάχη για να ανακτήσουν την Καβάλα, έχοντας την υποστήριξη της Ρωσίας και της Αυστροουγγαρίας. «Η Ελλάδα διαθέτει τόσα λιμάνια, ώστε να μην γνωρίζει πώς θα τα χρησιμοποιήσει. Θα λάβει τη Θεσσαλονίκη. Ανατολικά της Θεσσαλονίκης, μόνο η Καβάλα είναι δυνατόν να αποτελέσει ένα αξιόλογο λιμάνι. Το Ντεντέαγατς (σημερινή Αλεξανδρούπολη) δεν αξίζει τίποτε. Είναι δίκαιο η Βουλγαρία να έχει ένα λιμάνι στη θάλασσα του Αιγαίου» τόνιζε o υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Σαζόνοφ προς τον Γάλλο πρεσβευτή στη Ρωσία Τεοφίλ Ντελκασέ.

Την πλάστιγγα υπέρ των ελληνικών θέσεων θα γείρει τελικά ο Γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος, η αδελφή του οποίου Σοφία είχε παντρευτεί τον βασιλιά Κωνσταντίνο.

http://www.perfectreader.net/26


ΣΗΜΕΙΩΣΗ 

Αλέξανδρος Κρουσόβαλης 
Θά μού επιτρέψεις φίλτατε Αντώνη νά αναφέρω μέρος δύο τηλεγραφημάτων χάρις στά οποία ή Καβάλα καί ή Θάσος επιδικάσθηκαν στήν Ελλάδα,κατά τήν διάρκεια τού συνεδρίου τού Βουκουρεστίου τό 1913. 
Α] Βασιλιάς Κων/νος πρός τήν Βασίλισσα Σοφία. '' Γενικό Στρατηγείον,17/30 Ιουλίου 1913.....'Εμαθον πρό ολίγου εμπιστευτικώς εκ Βουκουρεστίου ότι θά ήτο υψίστης σημασίας εάν εστέλλετο από τό Βερολίνο μία λέξις είς τόν Βασιλέα Κάρολον τής Ρουμανίας καί τήν κυβέρνησή του διά νά υποστηρίξουν τάς αξιώσεις μας περί Καβάλας.[Ο Βασιλιάς Κάρολος ήταν πρόεδρος τού συνεδρίου ειρήνης τού Βουκουρεστίου καί Γερμανόφιλος].Λάβε τήν καλωσύνην νά τηλεγραφήσεις είς τόν Βίλλυ [εννοεί τόν αδελφό τής Σοφίας αυτοκράτορα τής Γερμανίας Γουλιέλμο]...μέ τήν παράκληση νά είπη μίαν καλήν λέξιν.........'' 
Β ]Από Αυτοκράτορα Γερμανίας Γουλιέλμο Β΄πρός Βασιλιά Κάρολο τής Ρουμανίας. ''Βερολίνο 1 Αυγούστου 1913.
Αυτού μεγαλειότητα Βασιλέα,Βουκουρέστιον.Δύνασαι νά κάμης τίποτα διά τήν Καβάλαν;Αποβλέπω συμπαθώς είς τό ζήτημα τούτο.Εγκαρδίους χαιρετισμούς καί ευχάς διά τήν επιτυχίαν σου.'' 
Ύστερα από τό τηλεγράφημα τού Γερμανού αυτοκράτορα ή Αυστρία [μικρή αδελφή καί δορυφόρος τής Γερμανίας] πού υποστήριζε σφόδρα τήν Βουλγαρία ''ξέχασε'' τίς επίμονες αντιρήσεις της επί τού θέματος ενώ ή Σερβία [σύμμαχός μας;;;;;;;;;!!!!!!!!!] πού προτιμούσε νά συνθηκολογήσει χωριστά μέ τήν Βουλγαρία ,αφήνοντάς μας απ΄έξω,''κατεπτοήθη'',όπως γράφει χαρακτηριστικά στό βιβλίο του ''Ή Ελλάς τού 1910-1920'' ό Γεώργιος Βεντήρης. 

23 Ιουνίου, 2018

Η ανατριχιαστική συνέντευξη του Χρήστου Γραμματίδη: Με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω, τα 35 δεν μου φτάνουν

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 36 μόλις χρονών, ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης, έπειτα από πολύμηνη και θαρραλέα μάχη με τον καρκίνο....
''Στο  μαζι  κρυβεται η αξιοπρεπεια....!''

















Ὁ λαμπρός αὐγερινός τοῦ ἄδυτου ἥλιου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 24 Ἰουνίου 2018, τοῦ Προδρόμου (Ρωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4)

Ἀδελφοί, νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡ­μέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρ­κὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. Τὸν δὲ ἀ­σθενοῦντα τῇ πίστει προσ­λαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθί­οντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰ­κέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στή­κει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

«Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικε»
Ἑορτάζουμε σήμερα τὸ Γενέσιον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, στέκεται στὸ μεθόριο δύο ἐποχῶν, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἡ Ἐκκλησία δὲν συνηθίζει νὰ ἑορτάζει τὴ γέννηση Ἁγίων παρὰ μόνο τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου στὶς 8 Σεπτεμβρίου καὶ σήμερα, 24 Ἰουνίου, τὸ Γενέσιον τοῦ Προδρόμου. Γιατί αὐτὴ ἡ ἐξαίρεση; Διότι τὰ ἁγιότατα αὐτὰ πρόσωπα εἶχαν μοναδικὴ ἀποστολὴ στὸ θεῖο σχέδιο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Στὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὰ γεγονότα τὰ σχετικὰ μὲ τὴ γέννηση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου· τὸ ἀποστολικὸ ὅμως, ποὺ μιλάει γιὰ νύχτα καὶ ἡμέρα, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὸ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου, τί σχέση ἔχει μὲ τὴν ἑορτή;

Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἀντίστοιχα ἡ νύχτα καὶ ἡ ἡμέρα γιὰ τὶς ὁποῖες ὁμιλεῖ τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ποιὰ ἡ ἀναφορά τους στὸν Πρόδρομο καὶ ποιὸ τὸ δικό μας καθῆκον.

1. Ἡ νύχτα τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, ἡ ἡμέρα τῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος

Ἡ σημασία τοῦ χωρίου στὰ συμφραζόμενά του εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἡ νύχτα τῆς παρούσας ζωῆς προχώρησε, ἡ ἡμέρα τῆς μέλλουσας ζωῆς ἔχει πλησιάσει· αὐτὸ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ρώμης. Λοιπὸν πρέπει νὰ ἑτοιμασθοῦμε πιὸ ἐντατικὰ γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Στὴ σημερινὴ ἑορτὴ ὅμως τὸ χωρίο λαμβάνει ἄλλη ἔννοια. Γράφει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος στὸν Κανόνα τῆς ἡμέρας: «Νὺξ τῆς ἀθεότητος ἐν τῇ γεννήσει σου, Πρόδρομε, ἐκ γῆς ἀπελαύνεται». Ἡ νύχτα κατὰ τὴν ὁποία δὲν λατρευόταν ὁ ἀληθινὸς Θεός· ἡ νύχτα αὐτὴ μὲ τὴ γέννησή σου, Πρόδρομε, φεύγει, καί – συνεχίζει ὁ ὑμνογράφος – ἁπλώνονται οἱ ἀκτίνες τῆς Χάριτος στὰ πέρατα τοῦ κόσμου.

Ἑπομένως ἡ νύχτα εἶναι ἡ πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἀνθρωπότητα, μὲ ἐξαίρεση τὸν Ἰσραήλ, δὲν λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἀλλὰ τὰ εἴδωλα. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἐποχὴ τῆς Π. Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἐπικρατοῦσαν οἱ σκιὲς τῶν τύπων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου· ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία βασίλευε ὁ θάνατος καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν βυθισμένοι σὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία. Ἀλλὰ τώρα ἔρχεται ἡ ἡμέρα, ὁ καιρὸς τῆς ἔνσαρκης παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ. Ἔρχεται ὁ Μεσσίας, ποὺ θὰ ἐγκαινιάσει νέα ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἔλθουν οἱ ἄνθρωποι σὲ θεογνωσία, θὰ δοθεῖ ἄφεση ἁμαρτιῶν, θὰ ἀνοίξει ὁ Παράδεισος, θὰ ἐκχυθεῖ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

2. Ὁ Πρόδρομος προμηνύει τὴ νέα ἐποχὴ

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος προαναγγέλλει τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸ ἀστέρι Αὐγερινὸς τὰ χαράματα ἀναγγέλλει τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου. Γράφει πολὺ ὡραῖα πάλι ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος: Ὁ ἅγιος Ἰωάννης μὲ τὴ γέννησή του «ἑωσφόρου φαιδρότερος τῆς δόξης τὸν Ἥλιον μηνύει σήμερον»· δηλαδὴ πιὸ λαμπρὸς ἀπὸ τὸν «Ἑωσφόρο», τὸν Αὐγερινό, προαναγγέλλει μὲ τὴ γέννησή του σήμερα τὸν Ἥλιο τῆς δόξης, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Γεννήθηκε ὁ μέγιστος Προφήτης δίνον­τας τέλος στὴ στειρότητα καὶ ἀτεκνία τῆς γερόντισσας μητέρας του καὶ στὴν ἀφωνία τοῦ πατέρα του. Γεννήθηκε ἐκεῖνος ποὺ θὰ προετοιμάσει τὶς ψυχὲς τῶν ζών­των καὶ τῶν νεκρῶν γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Μεσσία.

3. Ἑτοιμασία γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου

Ἐφόσον σήμερα ἀνατέλλει ὁ Αὐγερι­νὸς τῆς νέας ἐποχῆς – αὐτὸ γιορτάζουμε – ποιὸ τὸ δικό μας καθῆκον; Νὰ ἀκούσουμε καὶ νὰ ὑπακούσουμε στὸ κήρυγμα τοῦ Προδρόμου. Νὰ μετανοήσουμε. Νὰ δείξουμε ἔμπρακτη μετάνοια. Νὰ παρουσιάσουμε «καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας» (Λουκ. γ´ 8). Νὰ βγάλουμε σὰν ἄλλα νυχτερινὰ ἐνδύματα «τὰ ἔργα τοῦ σκότους», τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε «τὰ ὅπλα τοῦ φωτός», τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, κατὰ τὸν ἅγιο Ἀπόστολο. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Κύριο, γιὰ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν Κύριο.

«Ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται ἕως Ἰωάννου· ἀπὸ τότε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίζεται, καὶ πᾶς εἰς αὐτὴν βιάζεται». Ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες προφήτευσαν μέχρι τὸν Ἰωάννη. Ἀπὸ τότε ἀναγγέλλεται φανερὰ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, καὶ κάθε συνετὸς ἄνθρωπος ἀσκεῖ βία στὸν ἑαυτό του καὶ σπεύδει νὰ εἰσέλθει σ᾿ αὐτήν (Λουκ. ις´ [16] 16).

***

Σήμερα ἔλαμψε τὸ πιὸ φωτεινὸ ἀστέρι στὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας· τὸ ἀστέρι ποὺ ἀναγγέλλει τὴν ἔλευση τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης. Ἂς χαροῦμε τὸ φῶς του, ἂς δεχθοῦμε τὸ μήνυμά του στὴ ζωή μας. Σήμερα ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἕνα ἐγερτήριο σάλπισμα. Ποιὸς θὰ τὸ ἀκούσει μὲ τὰ πνευματικά του αἰσθητήρια; Ποιὸς θὰ τὸ αἰσθανθεῖ ὡς δική του προσωπικὴ πρόσκληση, ὥστε νὰ ὑψωθεῖ, νὰ σηκωθεῖ πάνω ἀπὸ τὰ γήινα καὶ νὰ συναντήσει ἕτοιμος, φωτεινὸς τὸν Κύριο ποὺ ἔρχεται γιὰ νὰ παραλάβει τοὺς δικούς Του στὴ Βασιλεία Του;

22 Ιουνίου, 2018

Σκληρές εικόνες - Έτσι κατέληξαν ένας 13χρονος και ένας 7χρονος που έκαναν τατουάζ....

Σκληρές εικόνες - Έτσι κατέληξαν ένας 13χρονος και ένας 7χρονος που έκαναν τατουάζ henna - Tι λένε οι ειδικοί
Οι ανέμελες διακοπές μιας οικογένειας στη Μαγιόρκα εξελίχθηκαν σε εφιάλτη.
Ο λόγος είναι ότι κατά την τελευταία μέρα των διακοπών τους οι δύο ανήλικοι γιοι της οικογένειας αποφάσισαν να κάνουν τατουάζ henna.
Μόλις επέστρεψαν στο σπίτι τους ο Nathaniel, 13 ετών και ο επτάχρονος Kane, από το Sunderland της Βρετανίας έδειχναν χαρούμενοι στους φίλους τους τα τατουάζ τους.
Όμως μία εβδομάδα αργότερα τα αγόρια άρχισαν να πονάνε πολύ. Είδαν το δέρμα τους να φουσκώνει και να νιώθουν έντονη φαγούρα.

Οι γονείς τους λοιπόν τους μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου τα παιδιά χρειάστηκαν τη φροντίδα των γιατρών της Μονάδας Εγκαυμάτων.

Σύμφωνα με το BBC, O οργανισμός “British Skin Foundation” ανέφερε, ότι είναι παράνομο να χρησιμοποιείται τατουάζ "μαύρη henna" στο δέρμα.
Ο δερματολόγος δρ. Anton Alexandroff υποστηρίζει, ότι η φερόμενη ως μαύρη henna στα δύο παιδιά δεν ήταν στην πραγματικότητα κανονικό μελάνι henna, καθώς η φυσική henna πρέπει να είναι κόκκινη.
Η μαύρη henna περιέχει μια χημική ουσία που ονομάζεται παραφαινυλενοδιαμίνη, η οποία είναι παράνομη για χρήση στην επιδερμίδα στην ΕΕ.
http://www.press-gr.com/2018/06/13-7-henna-t.html

Άγιος Γρηγόριος ο Διδάσκαλος ο Βατοπαιδινός

Αγιορείτης Άγιος Μνήμη 22 Ιουνίου


Ο άγιος ιεράρχης Γρηγόριος ο Διδάσκαλος γεννήθηκε σε μία ευλογημένη οικογένεια στο Βουκουρέστι, το έτος 1765, παίρνοντας κατά τη βάπτισή του το όνομα Γεώργιος. Ο νεαρός Γεώργιος (Μινκουλέσκου) σπούδασε στις πιο φημισμένες σχολές της εποχής, όπως η ηγεμονική Ακαδημία του Αγίου Σάββα, αποκτώντας μία εξαιρετική μόρφωση και μία σοβαρή θεολογική κουλτούρα.
.......Μετά το πέρας των σπουδών του, ανεχώρησε μαζί με άλλους δύο συμφοιτητές και φίλους για το μοναστήρι Νεάμτς, το οποίο τότε καθοδηγούνταν από το μέγα Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ. Το έτος 1790 εκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος και όντας γνώστης της λατινικής και ελληνικής γλώσσας, έκανε υπακοή και μετέφρασε μερικά συγγράμματα των αγίων πατέρων. Μετά από μερικά χρόνια μαζί με το φίλο του, μοναχό Γερόντιο, στάληκε στο Βουκουρέστι, όπου του ενεπιστεύθη η φροντίδα της βιβλιοθήκης της μητροπόλεως.
.......Από εδώ, ανεχώρησε αργότερα για το Άγιον Όρος, ασκητεύοντας για κάποιο καιρό στην περιοχή Καλαμιτσίου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.
.......Το έτος 1812, ο άγιος Γρηγόριος έφυγε από τον Άθωνα και επέστρεψε στο μοναστήρι Νεάμτς, όπου συνεχίζοντας την εργασία μεταφράσεως και εκτυπώσεως των ιερών βιβλίων, παρέμεινε μέχρι το 1820, οπότε επέστρεψε στο Βουκουρέστι. Για λίγο καιρό διέμεινε στο μοναστήρι Αντίμ και ύστερα εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι Καλνταρουσάνι, 30 χιλ. βορείως του Βουκουρεστίου, μοναστική εστία με αγιορειτικό τυπικό, καθιερωμένο μερικές δεκαετίες πριν από έναν άλλο μαθητή του αγίου Παϊσίου, τον καθηγούμενο π. Γεώργιο από την Τσερνίκα. Εδώ έζησε ταπεινά σε ένα μικρό κελλί όπου είχε για κρεβάτι μία σανίδα σκεπασμένη με ψάθα και μία κουβέρτα, ένα τραπέζι, μία καρέκλα, μία εικόνα και δύο δισάκια βιβλία.
.......Αν και τότε ήταν μόνο ιεροδιάκονος, το 1823 ο ηγεμόνας της Ρουμανικής Χώρας, Γρηγόριος Δημήτριος Γκίκας, μαθαίνοντας την ταπείνωση και τη σοφία του, τον κάλεσε στο Βουκουρέστι για να τον εγκαταστήσει στον θρόνο της μητροπόλεως Ουγγροβλαχίας. Ο άγιος με δυσκολία δέχτηκε να υπακούσει, όμως αρνήθηκε να πάει με την άμαξα που του έστειλε ο βοεβόδας και ανεχώρησε για το Βουκουρέστι με τα πόδια. Λέγεται ότι πιάνοντάς τον η νύκτα στο δρόμο ζήτησε φιλοξενία στον ιερέα ενός χωριού κοντά στο Βουκουρέστι, όμως αυτός βλέποντάς τον ένα απλό μοναχό και σκονισμένο από το δρόμο δεν τον δέχτηκε στο σπίτι αλλά τον έστειλε να κοιμηθεί στο σταύλο. Όταν όμως αργότερα ήλθε να ασπαστεί το χέρι του νέου μητροπολίτη, όπως ήταν η συνήθεια, αναγνωρίζοντάς τον, ο ιερέας δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του και έτρεμε από φόβο. Ο άγιος Γρηγόριος όμως, αναγνωρίζοντάς τον και αυτός, του είπε με πραότητα: «Ησύχασε, πάτερ' τα γουρούνια της αγιωσύνης σου ήταν πολύ καθώς πρέπει» και δεν του έκανε τίποτε.
.......Η ενθρόνιση του έλαβε χώρα την 11η Ιανουαρίου 1823. Όταν του επέδωσε την αρχιερατική ράβδο ο ηγεμόνας, πρόφερε τα λόγια: «Ούτε αυτού που έτρεξε, ούτε αυτού που παρακάλεσε, αλλά αυτού που ευλόγησε ο Θεός!». Ως μητροπολίτης ο άγιος Γρηγόριος, εγκατέστησε επισκόπους στους θρόνους της Άρτζες, Ράμνικ και Μπουζάου, οικοδόμησε εκκλησίες και ίδρυσε σχολεία στα χωριά και τις πόλεις. Με δική του πρωτοβουλία επίσης ιδρύθηκαν τα Σεμινάρια του Βουκουρεστίου, του Μπουζάου, της Κούρτσα ντε Άρτζες και του Ράμνικ. Φρόντισε ιδιαιτέρως τους φτωχούς, τις χήρες και τα παιδιά. Άρχισε και την επισκευή του καθεδρικού μητροπολιτικού ναού του Βουκουρεστίου, ο οποίος τελείωσε μόλις μερικά χρόνια μετά την κοίμησή του, όσο και την εκτύπωση βίων αγίων σε 12 τόμους.
.......Το έτος 1829, ο άγιος Γρηγόριος εξορίστηκε στη Βεσσαραβία από το ρωσσικό καθεστώς. Του επετράπη να επανέλθει στο Βουκουρέστι μόλις το 1833 ενώ το 1834 στις 22 Ιουνίου, την ώρα της αγρυπνίας κοιμήθηκε εν Κυρίω. Ενταφιάστηκε στον αρχιερατικό θρόνο σε θέση την οποία μόνος είχε διαλέξει. Κάτω από τη στέγη του καθεδρικού ναού στη βορεινή πλευρά του ιερού βήματος, στο ύψος της προσκομιδής.
.......Το 1841, μετά από 7 χρόνια έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και η μεταφορά τους στο οστεοφυλάκειο της μονής Καλνταρουσάνι.





Μετά από ένα αιώνα, το 1934, τα λείψανα τοποθετήθηκαν σ' ένα μικρό φέρετρο από σκαλιστή βελανιδιά στο παρεκκλήσιο του κοιμητηρίου του μοναστηριού.
.......Το 1961 με φροντίδα του πατριάρχου Ιουστινιανού επανενταφιάστηκε στον νάρθηκα της μεγάλης εκκλησίας του μοναστηριού και πάνω στον τάφο του τοποθετήθηκε μία ωραία σκαλισμένη πέτρινη πλάκα.



Στη συνεδρία της 20ης-21ης Οκτωβρίου 2005, κατόπιν αναφοράς της Θεολογικής και Λειτουργικής Επιτροπής, με πρόταση του μακαριωτάτου πατριάρχου κυρού Θεοκτίστου, υπό την ιδιότητα του ως αρχιεπισκόπου Βουκουρεστίου και μητροπολίτου Μουντενίας και Δόμπρουτσας, η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας, ενέκρινε την ένταξη στο αγιολόγιο του μητροπολίτη Γρηγορίου του Διδασκάλου, με γενική τιμή ως ιεράρχου με τον τίτλο: άγιος ιεράρχης Γρηγόριος ο Διδάσκαλος μητροπολίτης Ρουμανικής Χώρας, εγγεγραμμένος στο ημερολόγιο της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας στην ημερομηνία της 22ας Ιουνίου με μαύρο σταυρό, απλό ως άγιος με πολυέλαιο.
.......Η επίσημη ανακήρυξη της κατατάξεως στο αγιολόγιο έλαβε χώρα στον πατριαρχικό καθεδρικό ναό του Βουκουρεστίου (βλέπε video https://youtu.be/83zYoSxN2j8 

εδω) κατά την ημέρα των πολιούχων αυτού αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, την 21 Μαΐου 2006 κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας η οποία τελέστηκε από το μακαριώτατο πατριάρχη κυρό Θεόκτιστο, πλαισιωμένο από τα περισσότερα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου ρουμανικής εκκλησίας και αντιπροσώπων των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας Γρηγορίου, Αντιπροσώπου του Οικουμενικού πατριαρχείου, του Σεβασμιωτάτου των ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Μητροφάνους εκ μέρους του πατριαρχείου Σερβίας, του Σεβασμιωτάτου Ιγνατίου της Πλέβνας εκ μέρους του πατριαρχείου Βουλγαρίας, του Σεβασμιωτάτου Ελασσώνος Βασιλείου εκ μέρους της Ορθοδόξου εκκλησίας της Ελλάδος και του Σεβασμιωτάτου Λούμπλιν και Χέλμ εκ μέρους της Ορθοδόξου εκκλησίας της Πολωνίας.

21 Ιουνίου, 2018

Ημερίδα "Η διακονία του λόγου στη Βυζαντινή Μουσική"


Μεγάλη τιμή και χαρά ήταν για μένα και τους μαθητές και συνεργάτες μου, μέλη του Ελληνικού Βυζαντινού Χορού "Οι Δομέστικοι", η συμμετοχή μας την Κυριακή 17 Ιουνίου 2018 στην ημερίδα "Η διακονία του λόγου στη Βυζαντινή Μουσική" που διοργάνωσε στη Νάουσα η Ιερά Μητρόπολη Βεροιας, Ναούσης και Καμπανίας.
Η εκδήλωση άρχισε με τις εισηγήσεις του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Σκαλτση και της Καθηγήτριας Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ Μαρίας Αλεξάνδρου. 
Θέλω να ευχαριστήσω υιικως τον Σεβασμιωτατο Μητροπολίτη Βεροιας κ. Παντελεήμονα για την τιμητική πρόσκληση στο καταξιωμένο Φεστιβάλ των Παυλειων, για την πατρική Του αγάπη και για τα καλά Του λόγια για την ελαχιστοτητα μου και τον Βυζαντινό μας Χορό.
Θερμές ευχαριστίες στον Άρχοντα Μαΐστορα της ΜΧΕ, Διευθυντή της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροιας, Πρόεδρο του Συλλόγου Ιεροψαλτων Νομού Ημαθίας και Πρωτοψάλτη του ιστορικού Ιερού Ναού της Παναγίας Ναούσης, τον εκλεκτό φίλο και συνάδελφο Giorgos Ordoulidis, για τα ειλικρινή του αισθήματα αγάπης και τιμής, την ευγένεια του και την αβραμιαια φιλοξενία του.
Τιμή για όλους μας ήταν η παρουσία πολλών συναδέλφων Ιεροψαλτων και φιλομουσων από την ευρύτερη περιοχή του Νόμου Ημαθίας.
Τέλος, θέλω να συγχαρώ για μια ακόμη φορά τα μέλη της Μουσικής μου Οικογένειας, τα μέλη του ΕΒΧ "Οι Δομέστικοι", που στάθηκαν και πάλι στο ύψος της 22χρονης ιστορίας της Χορωδίας μας και ερμήνευσαν με σοβαρότητα και μελωδικότητα τα επιλεγμένα μέλη του προγράμματος.
Λένα Αλεξίου ευχαριστώ/ευχαριστούμε για τις υπέροχες φωτογραφίες. Για μια ακόμη φορά απαθανάτισες με το φωτογραφικό σου φακό όμορφες στιγμές μιας εξαιρετικής εμφάνισης.