Κατά τήν διάρκεια της ασθένειας−
του βγηκε ολο αυτό τό εσωτερικό βάθος τό οποιο προσπαθουσε ο ιδιος νά τό κρύψη. ∆έν κρυβόταν ομως , και ο
ιδιος καί αυτή η εσωτερική του ζωή
εμφανιζόταν, φανερωνόταν καί οταν
ομιλουσε καί οταν λειτουργουσε καί
οταν εκήρυττε καί οταν πήγαινε στό
σπίτι γιά νά δει τούς ανθρώπους
καί οταν πήγαινε στό Νοσοκομειο
νά επισκεφθει τούς ασθενεις, αλλά
αυτό δέν τό εβλεπαν οι ανθρωποι
πού δέν ειχαν πνευματικά μάτια γιά
νά τό δουν. Αλλά αυτό τό βάθος της
εσωτερικης του ζωης ελαμψε πολύ
περισσότερο κατά τήν διάρκεια της
ασθενείας του.
Τήν ασθένειά του τήν αντιμετώ−
πισε ως ενας ασκητής, ως ενας αγιο−
ρείτης −αυτό πού ηταν στόν εσωτε−
ρικό του κόσμο− καί η κοίμησή του ηταν μιά κοίμηση οσίου καί μάρτυρος.
Ειχε ογκο στόν εγκέφαλο, δηλα−
δή καρκίνο. Μπορει κανείς νά τόν
χαρακτηρίση ως προστάτη των
ανθρώπων πού πάσχουν από αυτήν
τήν αρρώστια, πού καί αυτός υπέφε−
ρε καί τήν αντιμετώπισε μέ πνεμα
ταπεινώσεως καί αφιερώσεως στόν
Θεό. Λοιπόν, η κοίμηση του ηταν κοί−
μηση Οσίου καί Μάρτυρος. Κατά τήν
διάρκεια της ασθενείας του αφησε
ολον τόν εαυτό του στόν Θεό, στήν
Πρόνοιά Του.
Οταν του ειπαν οτι εχει ογκο
στόν εγκέφαλο, εκεινος κατάλαβε
οτι πλησιάζει η ωρα του νά φύγη
από τόν κόσμο αυτόν. Κατέβηκε
από τήν Εδεσσα στήν Αθήνα, πηγε
σέ εναν πνευματικό, τόν π. Αγαθάγ−
γελο Μιχαηλίδη μέ τόν οποιο ειχε
επικοινωνία, καί εξομολογήθηκε.Μετά ζήτησε εναν συμβολαιογρά−
φο στόν οποιο απαγόρευσε τήν δια−
θήκη του. ̧Ελεγε στήν διαθήκη του
οτι χρήματα δέν ειχε, ακίνητα δέν
ειχε, απλως καθόρισε που θά δοθουν
μερικά αμφια πού ειχε, καί παρακ−
αλουσε τούς ανθρώπους νά τόν συγ−
χωρήσουν καί ο ιδιος συγχωρουσε
εκ καρδίας ολους εκείνους πού τόν
εβλαψαν. Υπαγόρευσε τήν διαθή−
κη του καί μετά υπετάγη στόν Θεό,
στήν Πρόνοιά Του.
Τόσο στό Λονδίνο, πού ημουν
μαζί του εναν μήνα περίπου κατά
τήν διάρκεια της εγχειρήσεως καί
μετά τήν εγχείρηση, οσο καί μετά
πού κατεβήκαμε στήν Ελλάδα καί
ηλθαμε στήν Αθήνα, ημουν κοντά
του γιά επτά μηνες σάν ενας δικός
του προσωπικός νοσοκόμος. εκει ειδα ολο τό μεγαλειο το «εσω
ανθρώπου» του. Γνώριζα από πολύ
καιρό αυτόν τόν «εσω ανθρωπο»,
ως ο κοντινός του ανθρωπος, αλλά
κατά τήν διάρκεια της ασθενείας
του ελαμψε σάν ενας ηλιος, σάν
χρυσός, ολη η εσωτερική προσωπι−
κότητά του.
Εγκατέλειψε τόν εαυτό του στήν
Πρόνοια του Θεου. ∆έν ρώτησε ποτέ
τί λένε οι γιατροί .Οταν ερχονταν οι για−
τροί, εκαναν τήν επίσκεψη καί
μου ελεγαν τήν γνώμη του, ομως
αυτός δέν ρώτησε ποτέ τί ειπαν οι
γιατροί, γιατί αφηνε τελείως τόν
εαυτό του στήν Πρόνοια του Θεου.
Καί καθώς καθόμουν ολον τόν
καιρό δίπλα στό κρεββάτι του ανοι−
γε τό στόμα του καί ελεγε σοφά
λόγια. Ειχα ενα μπλοκάκι καί τά
σημείωνα καί τά εχω δημοσιεύσει,
γιατί σέ αυτά φαίνεται καθαρά πως
ελαμψε η ζωή του, κατά τήν διάρκεια
της ασθενείας του. Μεταξύ των αλλων εχω γράψει
οτι επαναλάμβανε συνεχως:
«Γενη−
θήτω τό θέλημά σου». Καί οταν
πονουσε, δέν ελεγε τίποτα αλλο,
παρά μόνο τό: «Γενηθήτω τό θέλη−
μά σου. ∆όξα σοι ο Θεός», «∆όξα τω
Πατρί καί τω Υιω καί τω Αγίω Πνεύ−
ματι». ∆οξολογουσε τόν Θεό στό
κρεββάτι το πόνου καί της αρρώ−
στιας. Αλλη φορά ελεγε:
«Τί αντα−
ποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων;».
∆ηλαδή, εγνωμονουσε τόν Θεό γιά
ολα τά δωρα τά οποια του εδωσε
ακόμη καί γιά τήν ασθένεια.
Μία φορά μου ειπε:
«Ειμαι αμαρ−
τωλός Επίσκοπος, αλλά φοβαμαι
τόν Θεό καί αγαπω τήν Εκκλησία
καί τήν δόξα της. Καί αυτά νά γρά−
ψης». Αλλη φορά μου ειπε: «Τόσον
καιρό μιλουσα στούς ανθρώπους
γιά τήν υπομονή, τώρα πρέπει νά
τήν εφαρμόσω καί εγώ». Αλλη φορά,
οταν του ειπα «ειναι δύσκολη αυτή
η αρρώστια», μου ειπε:
«∆έν ειναι
τίποτα δύσκολο αφου δέν φτά−
σαμε νά σταυρωθομε γιά τόν Χρι−
στό, δέν εμαστε τίποτα». ∆ηλαδή,
ενω πονουσε, ενω ειχε αυτήν τήν
αρρώστια, ελεγε:
«Τί κάνουμε; τίπο−
τα. Σταυρωθήκαμε, πως ο Χριστός;
∆έν σταυρωθήκαμε», ενω ηταν μαρ−
τύριο η ασθένεια αυτή.
Κάποιο απόγευμα του Σαββάτου
πού του ειπα οτι τήν αλλη ημέρα θά
λειτουργουσα στόν Ναό του Νοσο−
κομείου, καί τόν ρώτησα τί κήρυγ−
μα επρεπε νά κάνω, εκεινος απή−
ντησε:
«Νά ανέβης πάνω στό καμπα−
ναριό καί νά λές οτι ο πιό ευτυχι−
σμένος ανθρωπος ειναι ο ανθρωπος
του Θεου». Καί τά ελεγε μέσα στήν
ασθένειά του. Τόν ασθανόμουν πολ−
λές φορές σάν τούς Τρεις Παιδες
μέσα στήν κάμινο τήν καιομένη. Νά
εισαι μέσα στήν κάμινο καί νά λές
«∆όξα σοι ο Θεός», ειναι πάρα πολύ
μεγάλο. «Ο πιό ευτυχής ανθρωπος
ειναι ο ανθρωπος του Θεου».
Γι’ αυτό καί του αρεσε πολύ
αυτός ο χαρακτηρισμός: «ανθρωπος
του Θεου». Τό λέει ο Απόστολος
Παυλος στόν μαθητή του Τιμόθεο:
«Σύ δέ, ω ανθρωπε του Θεου» (Α ́
Τιμ. στ ́, 11). Το αρεσε πολύ αυτή
φράση, γι’ αυτό καί οταν συναντουσε
κάποιον γνωστό του, του ελεγε:
«Τί
κάνεις, ανθρωπε του Θεου;», «πως
εισαι, ανθρωπε του Θεου;» γιά νά
του υπενθυμίση καί ποιός ειναι ο
σκοπός του.
Μία αλλη φορά, κατά τήν διάρ−
κεια της ασθενείας του, μου ειπε:
«Πρέπει νά αγαπαμε ολον τόν κόσμο,
τούς ιερεις, τούς γέροντες, τά παι−
δάκια, τούς χωρικούς». Καί αλλοτε
ειπε:
«Μέ αφησε ο Θεός νά ζήσω γιά
νά μετανοήσω». Επίσης, ακουστε
εναν λόγο χρυσάφι:
«∆έν μέ ενδια−
φέρει πολύ η αρρώστια, ας ημουν
αγιος καί ας ημουν μέ ενα μάτι
μέ ενα πόδι». Τόσο πολύ ηθελε νά
γίνη αγιος. Αλλοτε μου ειπε:
« Η θεία
Λειτουργία ειναι τό γλέντι μας, τό
πανηγύρι μας. Αν μέ αξιώση ο Θεός
νά ζήσω καί βγω από τό νοσοκο−
μειο καί πάω νά κάνω κήρυγμα, δέν
θά λέω τίποτα αλλο παρά μόνον “Ο
Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλω”».
Τό ελεγε αυτό, επειδή εζησε τήν
πλήρη κένωση καί τήν αυτομεμψία.
Μιά αλλη φορά εκει πού καθό−
μουν δίπλα μου ειπε:
«Παιδί μου,
καλύτερα νά ερθη ο σωματικός
θάνατος παρά νά συμβει ο πνευμα−
τικός θάνατος, ο χωρισμός από τόν
Θεό». Μία μέρα μου ειπε:
«Προσευ−
χήσου νά μή χάσω τό ελεος του
Θεου τώρα στήν περίοδο της ασθε−
νείας μου. Προσευχήσου γιά νά μήν
καταστραφω». Τό λέει αυτό ενας
ανθρωπος 65 χρονων πού ηταν σέ
ολη του τήν ζωή ασκητής, ηταν ενας
ανθρωπος πού ως Πρεσβύτερος καί
ως επίσκοπος ειχε αυταπάρνηση καί
αγάπη γιά τόν Θεό καί τούς ανθρώ−
πους.
Καί μιά αλλη φορά πάλι μου
ειπε:
«Αυτήν τήν ωρα ειμαι υπόδικος
γιατί περιμένω τόν θάνατο καί περι−
μένω κρίση καί δέν πρέπει νά κατα−
κρίνω κανέναν». Σέ αλλη περίπτωση
ειπε:
«Μπορει ο Θεός μέ τήν αρρώ−
στια πού μου εδωσε νά θέλη νά μου
πει στόπ, δέν σέ χρειάζομαι αλλο.
Πρέπει νά κάνουμε υπακοή». Οταν
εγώ του ελεγα «θά γίνετε καλά καί
θά επιστρέψετε στήν Μητρόπολη»,
εκεινος επανελάμβανε:
«Μπορει ο
Θεός νά μου ειπε στόπ, δέν σέ χρει−
άζομαι λλο. Καί πρέπει νά κάνουμε
υπακοή στόν Θεό».
Αυτά ηταν λίγα από τήν τελευ−
ταία περίοδο της ζωης του, κατά
τούς επτά μηνες πού ηταν στό κρεβ−
βάτι του πόνου καί δοξολογουσε τόν
Θεό.
Πόση παρηγοριά ειναι αυτό γιά
εμας οι οποιοι εχουμε δυσκολίες,
εχουμε στεναχώριες, εχουμε κατα−
τρεγμούς, μας συκοφαντουν, ειμα−
στε αρρωστοι! Πόση παρηγοριά
ειναι η ζωή αυτου του ανθρώπου πού
μας διδάσκει πως νά αντιδρουμε στίς δυσκολίες πού εχουμε στήν ζωή μας!
ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ.
''ΕΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ'' ΝΟΕ 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου