18 Μαρτίου, 2024

Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Κωνσταντῖνος Μικρός, ὁ εὐλαβής νεωκόρος Μερος Α'

Ο Κωνσταντῖνος Μικρός γεννήθηκε τό 1895 στό χωριό Ἀθίκια Κορινθίας. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καί Κατερίνα, ἄν καί πάμφτωχοι ξεχώριζαν στό χωριό γιά τήν καλωσύνη καί τήν φιλοξενία τους. Ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά, τόν Κώστα καί ἄλλα τρία κορίτσια. Στό σπίτι ἐκτός ἀπό τά παιδιά τους μάζευαν συχνά καί τά ἀνήψια τους καί πολλές φορές δύο ὀρφανές ἀπό πατέρα γειτονοποῦλες, τῶν ὁποίων ἡ μάννα ἔπρεπε νά φεύγη δύο μῆνες τόν χρόνο ἀπό τό σπίτι, γιά νά δουλεύη τά κτήματα πού εἶχε σέ ἄλλο χωριό. Τά ὀρφανά κοριτσάκια δέν ξέχασαν ποτέ, ὅταν μεγάλωσαν, τήν ζεστή πατρική ἀγκαλιά τοῦ κυρ–Γιώργη, τό βραδινό λιτό φαγητό πού μοιράζονταν μέ τά παιδιά του, τήν χαρά καί τήν ἀγάπη πού ἀκτινοβολοῦσε μέσα σέ κεῖνο τό φτωχόσπιτο. Μάλιστα, τό ἕνα ἀπό αὐτά ὅταν ἔγινε μάννα, ἄφησε ὡς παρακαταθήκη στά παιδιά της νά μήν ξεχνᾶνε ποτέ νά προσθέτουν στό ψυχοχάρτι τά ὀνόματα Γεώργιος καί Αἰκατερίνη. Τόση ἀγάπη τούς εἶχε!

Σ᾿ αὐτό τό εὐλογημένο περιβάλλον ἔζησε κι ἀνατράφηκε ὁ Κώστας. Ὅταν ἔφτασε σέ στρατεύσιμη ἡλικία, τόν ἔστειλαν στό Μικρασιατικό μέτωπο, γιά νά ὑπηρετήση ὡς ἱπποκόμος στό πλευρό κάποιου ἀξιωματικοῦ. Τό 1922, ἔτος τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, μέ τήν ἄτακτη ὑποχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ βρέθηκε κάποια στιγμή πάνω στό μουλάρι μόνος, ἀποκομμένος ἀπό τό ὑπόλοιπο σύνταγμα. Πολλοί ἀξιωματικοί –μαζί κι αὐτός πού ὑπηρετοῦσε ὁ Κώστας– πῆραν τ᾿ ἄλογά τους κι ἔτρεξαν νά σωθοῦν ἀφήνοντας τόν στρατό πίσω. Κάποια στιγμή ὁ Κώστας ἀποκαμωμένος ἀπό τίς ταλαιπωρίες, ἔδεσε τό μουλάρι σ᾿ ἕνα δέντρο καί ξαπλώνοντας ἀπό κάτω ἀποκοιμήθηκε. Τόν ξύπνησαν ὅμως ἀπότομα οἱ φωνές ἑνός ἄγνωστου νεαροῦ στρατιώτη πού σκυμμένος πάνω ἀπό τό πλευρό του τόν τράνταζε δυνατά ἀπό τούς ὤμους καί τοῦ μιλοῦσε, λέγοντάς του ἐπιτακτικά:Σήκω ἐπάνω, γρήγορα! Ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι! Ἀνέβα στό μουλάρι καί πήγαινε στήν Σμύρνη! Μπές στό πρῶτο πλοῖο πού θά βρῆς καί γύρνα πίσω, στό σπίτι σου!
Καλά… θά φύγω σέ λίγο…, εἶπε ὁ Κώστας νυσταγμένος καί γύρισε τό πλευρό.
Ἄν μείνης ἐδῶ θά σέ προλάβουν οἱ Τοῦρκοι καί θά σέ σκοτώσουν!, τόν σκούντησε καί πάλι ὁ στρατιώτης.
Προχωρᾶτε ἐσεῖς καί θά σᾶς φτάσω ἐγώ μέ τό μουλάρι…, ξαναεῖπε ὁ Κώστας ἀποκαμωμένος. Τότε ὁ νεαρός στρατιώτης τόν ἅρπαξε μέ δύναμη καί τόν σήκωσε ὄρθιο ἐπάνω.
Ἀκοῦς τί σοῦ λέω; Νά φύγης τώρα ἀμέσως! Κι ὅταν φτάσης ἀπέναντι, στό νησί, τότε θά γίνη κι ἡ συνθηκολόγηση. Τράβα μπροστά καί μή φοβᾶσαι!
Καί ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ τά λές ὅλα αὐτά;, ρώτησε ἀπορημένος ὁ Κώστας.
Εἶμαι ὁ Ἅγιος Δημήτριος!, ἀπάντησε ὁ νεαρός στρατιώτης καί ἀμέσως ἐξαφανίστηκε ἀπό μπροστά του.

Συγκλονισμένος ὁ Κώστας ἀνέβηκε πάνω στό μουλάρι καί κατευθύνθηκε πρός τήν Σμύρνη. Μέχρι νά ἐπιβιβαστῆ ὅμως στό πλοῖο πού θά τόν ἔφερνε στήν Ἑλλάδα τά μάτια του εἶδαν στόν δρόμο πολλά ἀπό τά ἐγκλήματα πού εἶχαν διαπράξει οἱ Τοῦρκοι. Κομματιασμένα σώματα Ἑλλήνων ἦταν σπαρμένα σέ ὅλη τήν διαδρομή. Ἀνάμεσά τους γυναῖκες καί ἀθῶα μικρά παιδιά. Ἡ εὐαίσθητη ψυχή τοῦ Κώστα ταράχτηκε ἀπό τό φοβερό ἐκεῖνο θέαμα. Ὑπέστη νευρικό κλονισμό. Ὅταν ἔφτασε πίσω στήν Ἑλλάδα, δέν ἦταν πιά ὁ ἴδιος ἄνθρωπος. Ἔδειχνε βαθιά πληγωμένος καί γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή του ἦταν σοβαρός καί λιγομίλητος.

Παντρεύτηκε  μέ τήν Παναγιώτα Τζώρτζη, ἀπό τό χωριό Ἀγγελόκαστρο Κορινθίας καί ἔμεινε στό πατρικό του σπίτι πού ἦταν κτισμένο κοντά στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ καί ἦταν ἀφιερωμένη στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Ἔκανε τρία ἀγόρια: τόν Γιάννη, τόν Γιῶργο καί τόν Ἀναστάσιο. Ἡ οἰκογένειά του ἦταν ἀπό τίς φτωχότερες τοῦ χωριοῦ. Γιά νά χορτάσουν τήν πεῖνα τους τά παιδιά ἔτρωγαν ἀκόμη καί βελανίδια (!) ἀπό μία μεγάλη βελανιδιά πού ἦταν πάνω στό βουνό δίπλα στό ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς κι ἔκανε κάτι βελανίδια μεγάλα σάν κάστανα.

Τό σπιτάκι τους, μικρό κι ἀπέριττο, χτισμένο ὡς τήν μέση μέ πέτρες καί ἀπό πάνω μέ πλίνθους, δέν εἶχε οὔτε πάτωμα! Ἡ κυρα–Παναγιώτα ὅμως ἔρριχνε πάνω ἀπό τό χῶμα: ἄχυρα ἤ ξερά χόρτα κι ἀπό πάνω ἔστρωνε τίς κουρελοῦδες της. Ὅλα στό νοικοκυριό της ἔλαμπαν ἀπό τάξη καί καθαριότητα!

Ἡ οἰκογένεια ἐξασφάλιζε τά πρός τό ζῆν ἀπό τίς λιγοστές ἐλιές της, τά κηπευτικά ἀπό τόν κῆπο τους καί τά λιγοστά οἰκόσιτα ζωντανά πού εἶχε. Ἀπό τά γύρω πεῦκα τῆς περιοχῆς ὁ Κώστας ἔφτειαχνε καί ξυλοκάρβουνα σέ ἕνα μικρό καμίνι ἔξω ἀπό τό σπίτι του, τά ὁποῖα ἔπειτα ἐμπορευόταν. Ταυτόχρονα ὑπηρετοῦσε ὡς νεωκόρος στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ ἀφιλοκερδῶς μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Στό ἔργο αὐτό συμμετεῖχαν ὅλα τά μέλη ἀνεξαιρέτως.

Ὁ Κώστας ἦταν πάντα συνεπέστατος στά καθήκοντά του. Τίς ἡμέρες πού εἶχε θεία Λειτουργία ξυπνοῦσε πρίν ἀκόμη χαράξη, γιά νά ἑτοιμάση τόν ναό. Τό ἄναμμα τῶν καντηλιῶν καί τῶν κεριῶν τοῦ πολυελαίου ἦταν τότε ὁλόκληρη ἱεροτελεστία. Τόν βοηθοῦσε σ᾿ αὐτό κι ὁ γυιός του ὁ Γιῶργος, ἀλλά καί ἄλλα παιδόπουλα πού διακονοῦσαν στό ἱερό. Τό γενικό ὅμως πρόσταγμα τό ἔδινε ἐκεῖνος. Κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Κώστας ἔστεκε σιωπηλός καί προσευχόμενος πίσω ἀπό τό παγκάρι. Ἀπέφευγε νά μπαίνη στό Ἱερό κι ἔστελνε στήν θέση του τόν δευτερότοκο γυιό του Γιῶργο.

Μέ τήν ὑπόδειξη καί τήν βοήθεια ἑνός φιλεύσπλαχνου καί προοδευτικοῦ συγχωριανοῦ του ἔμαθε νά φτειάχνη καί νέα κεριά ἀπό τά ἀποκέρια, ἐξοικονομώντας ἔτσι κάτι γιά τήν οἰκογένεια.

Μετά τό μεσημέρι, ἀφοῦ ὁλοκλήρωνε τά καθήκοντά του στόν ναό, κινοῦσε μέ τό γαϊδουράκι του ν᾿ ἀνάψη τά καντήλια σέ ὅλα τά γύρω ξωκκλήσια τοῦ χωριοῦ. Τά κοντινά τά ἀναλάμβανε ἡ γυναῖκα του, ἡ κυρα–Παναγιώτα, στά μακρινά πήγαινε ὁ ἴδιος. Ἕνας εὔπορος συγχωριανός του, ὁ μπαρμπα–Μῆτσος, πού γνώριζε τήν δυστυχία του, συμφώνησε νά τοῦ δίνη 50 δραχμές τόν μῆνα, γιά νά ἀνάβη καθημερινά τά καντηλάκια στό ἀπό αἰῶνες χτισμένο ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, πάνω στό βουνό, 7 χιλιόμετρα ἀπόσταση ἀπό τά Ἀθίκια. Ἤθελε νά ἐκπληρώση μέ αὐτόν τόν τρόπο κι ἕνα τάμα πού εἶχε κάνει στόν Ἅγιο, ὅταν ἀρρώστησε ἀπό φυματίωση. Ἔτσι, ὁ Κώστας χειμῶνα – καλοκαίρι διήνυε μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες κι αὐτή τήν δύσκολη ἀνηφορική διαδρομή, ὥστε ὁ Ἅγιος νά μήν μένη ποτέ σβηστός. Ὅταν κάποιες φορές δέν προλάβαινε ν᾿ ἀνέβη στό βουνό, ἔστελνε στήν θέση του τόν μικρό του γυιό, τόν Τάσο.

Κάποια φορά πού εἶχε ρίξει πολύ χιόνι, δέν μπόρεσε νά ἀνέβη στό ἐξωκκλήσι κι ἔτσι τά καντήλια ἔμειναν σβηστά. Πρίν ξαπλώση ζήτησε συγγνώμη ἀπό τόν Ἅγιο κι ἔπεσε γιά ὕπνο. Ὁ ἴδιος διηγήθηκε στά ἐγγόνια πού ζοῦσαν μαζί του, πώς εἶδε τότε σέ ὅραμα τόν ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος τόν ξύπνησε καί τοῦ εἶπε:Κώστα, σήμερα μέ ξέχασες, δέν ἦρθες νά μέ ἀνάψης.
Ἅγιέ μου Δημήτρη, δέν σέ ξέχασα ἀλλά τό χιόνι ἦταν πολύ καί ἡ ὁμίχλη δέν μέ ἄφηνε νά δῶ τό μονοπάτι.
Σήκω, φόρεσε τήν κάπα σου καί θά σέ πάω ἐγώ μέ τό ἄλογό μου νά ἀνάψης τά καντήλια μου.

Ὅπως κι ἔγινε. Ὅλα αὐτά τά ἔζησε ἐκεῖνο τό βράδυ. Τό πρωΐ πού ξημέρωσε καί ὁ ἴδιος καί ἡ οἰκογένειά του εἶδαν πώς ἡ κρεμασμένη κάπα του ἦταν γεμάτη χιόνι. Πρᾶγμα πού ἐπιβεβαίωνε πώς ὅσα ἔζησε ἦταν ἀληθινά γεγονότα καί ὄχι ἁπλᾶ ἕνα ὄνειρο! ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

https://enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/23askites-ston-kosmo-101/

17 Μαρτίου, 2024

Φθιώτιδος Συμεών: «Η προσευχή είναι η αθόρυβη δύναμη»

«Πολλές φορές στη ζωή μας νομίζουμε ότι αν εκφράζουμε
τα συναισθήματά μας με θόρυβο, με ένταση, με εξωτερικό τρόπο,
ότι αυτά είναι πιο δυνατά, ότι γίνονται πιο αντιληπτά και πιο
αισθητά.
Πολλές φορές θεωρούμε μέσα στην καθημερινότητά μας ότι η
εικόνα, η εντύπωση, η αίσθηση, την οποία προκαλούμε ότι μπορεί
να επηρεάζει και την ουσία των πραγμάτων. Είναι αλήθεια όμως
ότι αν φιλοσοφήσουμε βαθύτερα δε σημαίνει ότι κάθε δυνατή
μουσική, που ακούγεται από ένα σπίτι ή από ένα αυτοκίνητο που
περνάει μέσα στο δρόμο, ότι οπωσδήποτε ανταποκρίνεται σε μία
καρδιά ή σε μία ψυχή που πραγματικά είναι χαρούμενη και που
πραγματικά είναι ευτυχισμένη. Δεν σημαίνει ότι καθετί, το οποίο
έχει μέσα του θόρυβο και κάνει εντύπωση ότι κουβαλάει μέσα του
και μία πραγματική ουσία. Πολλές φορές μπορεί να είναι ένα
υποκατάστατο, πολλές φορές μπορεί να είναι μία ψυχολογική
ανάγκη, πολλές φορές μπορεί να είναι κάτι το πολύ εξωτερικό,
χωρίς ουσία και χωρίς αντίκρισμα.
Ένα από τα πιο αθόρυβα, ένα από τα πιο σιωπηλά, ένα από τα
πιο διακριτικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου που αγαπά αληθινά,
είναι η προσευχή. Η προσευχή είναι η πιο δυνατή έκφραση
αγάπης, αλλά συγχρόνως και η πιο αθόρυβη. Η αληθινή
προσευχή. Η προσευχή η σιωπηλή, η προσευχή μετά δακρύων, η
προσευχή για τον άλλον άνθρωπο είναι η πιο δυνατή έκφραση
αγάπης.
Ένα τέτοιο πρόσωπο ταπεινής προσευχής, αθόρυβης,
αδιάλειπτης θταν ο αγιος Ιερέας Νικόλαος
Πλανάς, που ξεκινούσε με τα πόδια από το Μοναστηράκι μέχρι τον Άγιο Ιωάννη  τον Κυνηγό με τσουβάλι από ονόματα για να προσεύχεται ταπεινά
και σιωπηλά μέσα στις Αγρυπνίες, στον Ιερέα που αγρυπνούσε
στον Προφήτη Ελισσαίο στο Μοναστηράκι έχοντας ως ιεροψάλτη
τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και
άλλους ευσεβείς λόγιους των Αθηνών και εκεί από τη νύχτα μέχρι
το χάραμα μνημόνευε αδιάλειπτα, προσευχόταν αθόρυβα και
σιωπηλά για την αγάπη των αδελφών του, για τους αδελφούς του
τους ταλαιπωρημένους, τους περιφρονημένους, τους ασθενείς,
τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους πονεμένους, τους
θλιμμένους, για τους αδελφούς τους δοκιμασμένους κι αυτή η
προσευχή του ήταν η πιο δυνατή έκφραση της αγάπης του.
Εχουμε λησμονήσει την προσευχή, έχουμε λησμονήσει το ρίσκο που έχει προσευχή, την
ελευθερία που έχει η προσευχή, γιατί στην προσευχή παραιτείσαι
από τη ρητορική σου, στην προσευχή παραιτείσαι από την
επιχειρηματολογία σου, παραιτείσαι από τη δύναμή σου,
παραιτείσαι από την ισχύ σου, στην προσευχή δεν μιλάνε τα
μπράτσα, στην προσευχή δεν μιλάν τα ντεσιμπέλ της φωνής, στην
προσευχή δεν μιλάει η λάμψη του προσώπου και της ομορφιάς.
Στην προσευχή ομιλεί η Χάρις του Θεού. Στην προσευχή καταθέτει
κανείς την αδυναμία του, καταθέτει το αδιέξοδο του, καταθέτει την
απορία του, τη θλίψη του, καταθέτει την ανικανότητα του ως
πατέρας, ως μάνα, ως παιδί ως γιός, ως θυγατέρα, ως αδελφός,
ως αδελφή. Αυτό καταθέτουμε στην προσευχή, το πόσο λίγοι
είμαστε, αυτό πάμε και λέμε στο Θεό : «Θεέ μου, εσύ αναπλήρωσε
την αδυναμία, εσύ θεράπευσε την ασθένεια μου, εσύ κάνε αυτό
που δε μπορώ να κάνω εγώ, εσύ μίλησε για μένα, εσύ πράξε για
μένα, να γίνει το δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου. Αυτή είναι η
ζωή του Αγίου Νικολάου ιερέως του Πλανά. Αυτή είναι η ζωή των
ταπεινών, αυτή όμως είναι η ζωή που φέρνει τη χάρη του Θεού και
γεμίζει καρπούς αγιοπνευματικούς. Η προσευχή είναι εσωτερική
παραίτηση από τον εγωισμό μας και εσωτερική κατάφαση στο
θέλημα του Θεού.
Η προσευχή δεν είναι ηττοπάθεια, η προσευχή δεν είναι άρνηση.
Αν όλοι όμως αποκτήσουμε αυτήν την κουλτούρα, τον πολιτισμό
της προσευχής και αρχίσουμε να προσευχόμεθα ο ένας για τον
άλλο πόσο περισσότερη αγάπη θα αποκτήσουμε μεταξύ μας,
πόσο λιγότερη κατάκριση, πόσο λιγότερη συκοφαντία, πόσο
λιγότερη αδικία, πόσο λιγότερη ταραχή για πόσο λιγότερη
αναστάτωση. Είναι δυνατόν να προσεύχεσαι για έναν άνθρωπο και
μετά να πας στο καφενείο και να τον κατακρίνεις; Δεν είναι  
δυνατόν! Να γίνει η προσευχή συνήθειά μας κι όχι το
κουτσομπολιό. Να γίνει η προσευχή το χόμπι μας και όχι η
ενασχόληση με τους άλλους. Να γίνει η προσευχή η ανάσα μας, η
αναπνοή μας και η δική μας απάντηση στο σύγχρονο κόσμο του
θορύβου, των εντυπώσεων και της εικόνας».

https://www.exapsalmos.gr/fthiotidos-symeon-i-prosefchi-einai-i-athoryvi-dynami/