Τώρα τά πάντα ἔχουν γεμίσει μέ φῶς...!

         

           ΚΗΡΥΓΜΑ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ  ΤΥΦΛΟΥ  

 ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ

   1. Υπάρχουν δύο εἴδη φωτός, τό φῶς τῆς δημιουργίας, τό φυσικό, ἀλλά καί τό φῶς τό θεῖο, τό πνευματικό. 

    2. Ο καθένας μέσα μας κρύβει και εναν  ἀλλο ἀνθρωπο . 

  3.  Τό  πνευματικο  φῶς, τό ἔχουμε ἀνάγκη περισσότερο ἀπό τό ἄλλο, τό φυσικό φως.

   4.   Σκοταδι  ειναι και καθε κακία,  πλεονεξία,  ψέμα , ἀκαθαρσία πού φωλιάζει μέσα μας.

         Τήν φωτιστική διάσταση  τῆς θείας χάριτος μᾶς ἐπισημαίνει ἡ σημερινή ἡμέρα, Κυριακή ἔκτη ἀπό τοῦ Πάσχα, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Κυριακή πού λόγω τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού ἀναγινώσκεται, ὀνομάστηκε Κυριακή τοῦ τυφλοῦ, στήν ὁποία περιγράφεται ἡ θαυμαστή θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. 

Ὁ Ἰησοῦς συνάντησε καί θεράπευσε τόν τυφλό ἡμέρα Σαββάτου καί ἡ ἡμέρα αὐτή ἦταν κάτι σάν τήν δική μας Κυριακή γιά τούς Ἰουδαίους. Ἀργία, ἡμέρα προσευχῆς, εὐχαριστίας καί τιμῆς πρός τό Θεό. Ἔτσι λοιπόν, ὅταν ἀπό τό θόρυβο τῆς θαυμαστῆς θεραπείας, ἔφθασε ὁ πρώην τυφλός νά ἐπεξηγεῖ καί νά ἀπολογεῖται τό τί καί τό πῶς τῆς ἰάσεώς του στούς φαρισαίους, αὐτοί ἀπεφάνθησαν πώς αὐτή δέν ἔχει καμία σχέση μέ τό Θεό καί τή χάρη Του. Καί αὐτός πού τήν ἔκανε εἶναι βλάσφημος γιατί καταργεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. 

Ὁ πρώην τυφλός προσπαθεῖ λογικά σκεπτόμενος νά δικαιολογήσει αὐτόν πού τό θεράπευσε. Ἐπισημαίνει στούς φαρισαίους ὅτι εἶναι γνωστό καί κατανοητό σέ ὅλους, πώς ἄν κάποιος δέν εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεί νά κάνει τέτοια θαύματα! «Οἴδαμεν δέ ὅτι ἀμαρτωλῶν ὁ Θεός οὐκ ἀκούει, ἄλλ΄ἐάν τις θεοσεβής ἦ καί τό θέλημα αὐτοῦ ποιῆ, τούτου ἀκούει». Καί πώς αὐτό πού κάνει ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι τοῦ Θεοῦ. «Εἰ μή ἧν οὗτος παρά Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν». 

Οἱ φαρισαίοι ὅμως γιά κανένα λόγο δέν ἀποδεχόταν τή θεραπεία ἀλλά καί αὐτόν πού τήν ἔκανε. Αὐτοί βασιζόμενοι καί στηριζόμενοι στό νόμο τοῦ Μωϋσέως, ἤταν ἀπόλυτα πεπεισμένοι πώς ὅλο αὐτό τό θαυμαστό γεγονός, δέν εἶναι ἀπό Θεοῦ. Ἀντίθετα εἶναι ὕβρις καί προσβολή πρός Αὐτόν καί τό νόμο Του, γιά τά ὁποία εἶναι αἴτιος αὐτός πού τήν ἔκανε, καθώς καταργεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Τόν δέ πρώην τυφλό τόν κατηγόρησαν καί τόν ἐλοιδώρησαν ὡς ἁμαρτωλό, καθώς γιά αὐτούς ἦταν σίγουρο πώς ἡ τυφλότητά του ἦταν προϊόν οἰκογενειακῆς ἁμαρτωλότητας. «Ἐν ἁμαρτίαις σύ ἐγεννήθης ὅλος, καί σύ διδάσκεις ἡμᾶς;»  

Ὅλοι ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι, γιά νά δοῦμε ὅ,τι ὑπάρχει γύρω μας χρειαζόμαστε ἀπαραίτητα τό φῶς. Αὐτό τό ξέρει καλύτερα καί πρίν ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός, γι αὐτό ὅπως μᾶς λέει καί ἡ ἁγία γραφή ἔδωσε τόν ἦλιο στήν ἡμέρα καί τή σελήνη μέ τά ἄστρα στή νύχτα γιά νά βλέπουν τά πλάσματά Του στή γῆ. Καί πολύ σοφά ἔδωσε τήν περισσότερη δύναμη τοῦ φωτός στόν ἦλιο, γιά νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά δημιουργεῖ, νά ἐργάζεται καί νά προκόπτει κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας. Ἕδωσε δέ λιγότερη δύναμη φωτός στή σελήνη καί τά ἀστέρια, ἐπειδή ἡ νύκτα εἶναι περίοδος ἀπόσυρσης ἀπό τήν ἐργασία καί τόν κόπο τῆς ἡμέρας καί ἀνάπαυσης στό σπίτι.   

Αὐτά ἀκριβώς ὑπενθυμίζει ὁ Χριστός μας στούς μαθητές Του, μέσα στή σημερινή περικοπή. «Ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός με, ἔως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ, ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι.» Ἐκτός ὅμως ἀπό τά προαναφερθέντα, ὁ Χριστός συστήνεται καί ὡς φῶς τοῦ κόσμου· «Ὅταν ἐν τῶ κόσμω ὧ, φῶς εἰμί τοῦ κόσμου.» Ὅταν λέει ἐγώ εἶμαι μέσα στόν κόσμο, εἶμαι φῶς γιά αὐτόν. Αὐτό μᾶς κάνει νά καταλάβουμε ὅτι ὑπάρχουν δύο εἴδη φωτός, τό φῶς τῆς δημιουργίας, τό φυσικό, ἀλλά καί τό φῶς τό θεῖο, τό πνευματικό. Αὐτό τό τοῦ Θεοῦ φῶς, πού μπορεῖ νά μᾶς δώσει κάτι πού κάποτε ζητᾶμε στή ζωή μας. Τή φώτιση. 

Αὐτό τό φῶς, τό ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη. Τό ἔχουμε ἀνάγκη περισσότερο ἀπό τό ἄλλο, τό φυσικό τῆς δημιουργίας. Καί παρ΄ὅλο πού καί ἐμεῖς ὡς λογικά καί νοήμονα ὅντα, ἔχουμε δημιουργήσει καί τό τεχνιτό φῶς, τό ἡλεκτρικό, αὐτό δέν εἶναι εἰδοποιό σημείο κάποιου φωτός μέσα μας. Φωτός ἰκανοῦ νά φωτίσει τό σκότος τῆς ζωῆς, τοῦ κόσμου ἀλλά κυρίως τοῦ ἐαυτοῦ μας. Τοῦ ἀλλου ἀνθρώπου πού κρύβει ὁ καθένας μέσα μας. Καίτοι σπουδαίο ὡς κατόρθωμα, δέν εἶναι σημείο τῆς ποιοτικῆς-ἠθικῆς ἀναβάθμισής μας. Τοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπισμοῦ μας. 

Στίς μέρες μας, σάν καί πάντα, συνεχίζονται οἱ πόλεμοι, ἡ βία, ἡ ἐκμετάλευση ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπο, καί κάθε κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο αὐτό καί πρίν τό Χριστό. Τό δέ ἀξιοπερίεργο εἶναι πώς γι αὐτά εἶναι αἴτιοι καί ἄνθρωποι-λαοί ὅπου ὑπάρχει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Χριστιανοί ἡγέτες καί τά κράτη τους, συμπεριφέρονται σάν νά μή ξέρουν τί εἶναι Χριστός. Στό βωμό τοῦ συμφέροντος καί τῆς κυριαρχίας, θυσιάζουν κάθε λόγο καί ἐντολή τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου του. Σάν νά μήν ἦλθε ποτέ ὁ Χριστός στή γῆ. Σάν νά παραμένει ἀκόμη ὁ Μεγάλος Ἄγνωστος. Πού κάποτε, δυστηχῶς καί στό ὄνομά Του, ἔγιναν καί γίνονται πόλεμοι καί καταστροφές λαῶν. 

Ὅμως τίς μέρες αὐτές, μέσα ἀπό τά τροπάρια τῶν ἀκολουθιῶν τῆς χαρμόσυνης περιόδου τοῦ Πάσχα, ψάλουμε καί ὑμνοῦμε τή δόξα καί τή λαμπρότητα τοῦ θείου φωτός, τῆς ἀναστάσεως καί τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στό διάβολο καί τό θάνατο. Τῆς νίκης τοῦ φωτός ἐπάνω στό σκότος. Σέ ἔνα ἀπό αὐτά λέμε: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τέ καί γῆ καί τά καταχθόνια...» Τώρα τά πάντα ἔχουν γεμίσει μέ φῶς. Ὁ οὐρανός, ἡ γῆ καί τά κάτω ἀπό τή γῆ. 

Μποροῦμε ὅμως νά σκεφθοῦμε. Εἶναι δυνατό νά συμβαίνει αὐτό; Εἶναι, γιατί εἶναι Θεοῦ δουλειά. Τότε ποῦ πάει ὅλο αὐτό τό φῶς; Γιατί δέν παίρνουμε λίγο καί ἐμεῖς, γιά νά φωτισθοῦμε, νά χαροῦμε ,νά βροῦμε ἄκρη στή ζωή μας. Νά διώξουμε τό σκότος πού ὑπάρχει μέσα μας. Νά διώξουμε τήν κακία, τήν πλεονεξία, τό ψέμα καί κάθε ἀκαθαρσία πού φωλιάζει μέσα μας. Νά θεραπεύσουμε κάθε ἴχνος ἐγωϊσμοῦ καί φυλαυτίας καί νά μπορέσουμε νά κάνουμε ἀγάπη μέ τό συνάνθρωπό μας, τό σύντροφό μας, τόν ἄνθρωπό μας. Νά γίνουμε ἀδελφοί καί φίλοι καί σύζυγοι καί συγγενεῖς, μιά ἀγάπη καί νά φᾶμε γλυκό ψωμί μεταξύ μας. Ἔνα ψωμί πού θά εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη καί θά εἶναι τόσο γλυκιά, γιατί θά ἔχει γίνει  στό εἴδος σάν τήν ἀγάπη πού ἔχει ὁ Χριστός γιά τόν κόσμο ὅλο!

Ἀγαπητοί μου·     Ἄναφέραμε στήν ἀρχή πώς μέσα ἀπό τή σημερινή περικοπή, διακρίνουμε τή φωτιστική-θεραπευτική διάσταση τῆς θείας χάριτος. Αὐτήν πού ἐνσαρκώνει καί φανερώνει ὁ Χριστός, μέσα ἀπό τό σωτήριο ἔργο Του. Γίνεται ὅμως ἀκόμα ποιό ἐμφανής μέσα ἀπό τήν ἔνδοξη ἀνάστασή Του, ἀπό τήν ὁποία τά πάντα γεμίζουν μέ φῶς. Αὐτό τό φῶς φωτίζει καί θεραπεύει ὅλο τόν κόσμο. Στά ἄψυχα ἐνδεχομένως νά εἶναι ποιό εὔκολη ἡ δουλειά του. Στά ἔμψυχα ὅμως χρειάζεται τήν ἄδεια ἀπό τό κάθε τέτοιο ὄν. Αὐτή ἡ ἄδεια δίνεται ὅταν ὅ ἄνθρωπος στρέφεται πραγματικά πρός τό Χριστό, τοῦ ἀνοίγεται καί τοῦ δίνεται. Ὅπως ἔνα μικρό παιδί πέφτει χωρίς φόβο καί μέ πολύ χαρά στήν  ἀγκαλιά τοῦ γονέα του καί χώνεται καί χάνεται ἐκεῖ μέσα καί δέ θέλει νά βγεῖ ἀπό ἐκεῖ. Θέλει θᾶρρος καί ταπείνωση. Ἄς θυμηθοῦμε τό παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου. Ἄς ζητοῦμε ἀπό τό Χριστό, αὐτό πού ζητοῦσε καί ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. « Κύριε. Φωτισόν μου τό σκότος!»