ΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ?

Τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω ἀγαπητοί ἀδελφοί, «μνείαν ποιούμεθα τῆς Δευτέρας καί ἀδεκάστου Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή θυμώμαστε τό μελλοντικό γεγονός τῆς γιά δεύτερη φορά, ὁρατῆς παρουσίας στή γῆ, τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι κάτι πού λίγο πολύ τό ξέρουμε ὅλοι, ὡς χριστιανοί ἄνθρωποι στόν κόσμο αὐτό. Μάλιστα ὄχι ἀπλά τό γνωρίζουμε, ἀλλά καί τό πιστεύουμε. Τό ὁμολογοῦμε ὅταν λέμε τό σύμβολο τῆς πίστεώς μας, τό πιστεύω, «...καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης, κρίναι ζῶντας καί νεκρούς...».Πού σημαίνει πώς γιά ἐμᾶς εἶναι κάτι ἀδιαπραγμάτευτο, ἀλλά καί κάτι πού καθημερινά ἀναμένουμε. Γιατί ὁ χρόνος πού θά γίνει εἶναι ἄγνωστος ὄχι μόνο σέ ἐμᾶς, ἀλλά καί στούς ἀγγέλους καί στό Ἅγιο Πνεῦμα καί στόν Υἱό. Μόνο ὁ Πατέρας Θεός ξέρει πότε θά γίνει. Ἡ ζωή μας εἶναι μιά ἀναμονή τοῦ μελλοντικοῦ αὐτοῦ γεγονότος.

Ὅμως αὐτό δέν ἀφορᾶ μόνο ἐμᾶς, τούς ἐν τῆ ζωῆ ὑπάρχοντες, ἀκόμη. Ἀφορᾶ καί ὅσους ἔχουν ἀφήσει τόν μάταιο τοῦτο κόσμο καί βρίσκονται στόν ἄλλο. Δηλαδή ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ  ἀφορᾶ καί τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Θά συμμεθέξουν καί αὐτοί στό γεγονός αὐτό. Διότι τότε θά γίνει ἡ τελική κρίση τοῦ κόσμου καί ὁ καθένας θά λάβει ὁριστικά αὐτό πού ἀξίζει. Ὅσο ἡ Δευτέρα Παρουσία εἶναι ἀναμενόμενη, αὐτός πού πεθαίνει δέν κρίνεται ὁλοκληρωτικά, κρίνεται μερικῶς. Προγεύεται ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό πού τελείως θά λάβει κατά τήν τελική κρίση ἀπό τό Χριστό.

Γι αὐτό καί ἐχθές, Σάββατο τῆς ἀποκριᾶς ὅπως λέμε, ἦταν ψυχοσσάβατο. Δηλαδή μία ἡμέρα, πού ἱδιαίτερα θυμόμαστε αὐτούς πού ἔχουν φύγει πρός καιρόν ἀπό κοντά μας. Μία ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μας τήν ὀνοματίζει καί τήν ἀφιερώνει στά κεκοιμημένα παιδιά της. Καί κάνει γι αὐτούς μνημόσυνο καί μᾶς καλεῖ νά βράσουμε λίγο σιτάρι καί νά τό πᾶμε στήν Ἐκκλησία καί στόν ἑσπερινό τῆς Παρασκευῆς καί στή Θεία Λειτουργία τοῦ Σαββάτου. Νά γράψουμε σ’ἕνα χαρτί καί τά ὀνόματά τους γιά νά διαβαστοῦν, ἔτσι ὥστε μέσα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική προσευχή πού θά γίνει καί ἔχει τή δυναμική μνημοσύνου, νά λάβουν παρηγορία καί ἀνακούφιση, ὅπως κι ἄν εἶναι, ὅπως κι ἄν βρίσκονται ἐκεῖ πού εἶναι.

Τό Σαββατοκύριακο λοιπόν τῆς ἀποκριᾶς, εἶναι ἕνα ξεσήκωμα καί ἕνα ταρακούνημα γιά ὅλους ἐμᾶς. Εἶναι μία δυνατή ὑπενθύμιση τοῦ θανάτου καί τῆς ἐξόδου μας ἀπό τή ζωή καί τόν κόσμο αὐτό. Εἶναι ἑνα διήμερο πού καλούμαστε ὅλοι νά θυμηθοῦμε, ὅτι κάποια στιγμή θά βρεθοῦμε μπροστά στό Θεό καί θά Τοῦ παραδώσουμε τή ψυχή μας. Αὐτό τό γεγονός τοῦ θανάτου μας, θά εἶναι μία γεύση Δευτέρας Παρουσίας. Καί ὅπως ὁ χρόνος πού θά γίνει αὐτή εἶναι ἄδηλος, ἔτσι καί τό πότε καί πῶς θά ἀφήσουμε τή ζωή αὐτή εἶναι ἄγνωστο. Γι αὐτό καί θά πρέπει νά προσπαθοῦμε πάντα νά εἴμαστε ὅσο γίνεται ἔτοιμοι.

Νομίζω πώς δέν εἶναι λάθος ὁ χαρακτηρισμός τοῦ θανάτου ὡς κλέφτη. Γιατί ὅπως ὁ κλεφτης ἔρχεται ξαφνικά καί ἀπροειδοποίητα, ἔτσι καί ἡ στιγμή τοῦ θανάτου μας μπορεῖ νά εἶναι ἀναπάντεχη, ἀπροειδοποίητη καί νά εἴμαστε ἀνέτοιμοι νά παραδώσουμε ψυχή. Καί εἶναι ἐπίσης νομίζω ἀπό ὅλους παραδεκτό, πώς ζῶντας τόν καθ’ἡμέρα βίο μας, τό μόνο πού δέ σκεφτόμαστε ὡς μία παράμετρο αὐτοῦ, εἶναι ὁ θάνατός μας. Ἄν καί εἶναι τό μόνο σίγουρο ἐνῶ ὅλα τ’ἀλλα ἐνδεχόμενα. Ἐτσι λοιπόν ἡ μητέρα Ἐκκλησία τήν Τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου τήν ἀφιερώνει στήν τελική κρίση πού θά γίνει γιά ζωντανούς καί νεκρούς, κατά τήν ἐν δόξη ἐπάνοδο στή γῆ τοῦ Χριστοῦ μας.Θέλοντας ἔτσι νά μᾶς ἀφυπνήσει μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ θανάτου ἀλλά καί νά μᾶς ἐπαναφέρει συνειδησιακά ὡς πρός τήν ὀρθότητα τοῦ τρόπου ζωῆς μας ἀπέναντι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὥστε νά ἀναζωπυρωθεῖ μέσα μας ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν καί νά κάνουμε τόν πνευματικό ἀγώνα πού θά ἀρχίσει σέ λίγες ἡμέρες. Γιά τό λόγο αὐτό τό Σαββατοκύριακο  αὐτό βάζει, δύο ἀνάλογες περικοπές ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο.

Ἡ πρώτη πού ἀναγνώσθηκε ἐχθές ἀπό τό κατά Λουκάν περιεῖχε ἐπισημάνσεις πού ἔκανε ὁ ἵδιος ὁ Χριστός μας καί ἀφοροῦν τήν ἐπάνοδό Του στή γῆ μας, ἀλλά καί τό πῶς θά πρέπει νά τήν περιμένουμε· «...Προσέξτε νά μήν παρασυρθοῦν οἱ καρδιές σας σέ κραιπάλες, μεθύσια καί βιωτικές μέριμνες καί αἰφνιδιαστῆτε τήν ἡμέρα πού θά γίνει...Νά ἀγρυπνεῖτε λοιπόν πνευματικά, διαρκῶς προσευχόμενοι...». Ἡ δεύτερη ἀπό τό κατά Ματθαίον πού ἀναγνώσθηκε σήμερα μᾶς πληροφορεῖ γιά τήν τελική κρίση Του καί πῶς θά γίνει αὐτή.

Θά ἔλθει  συνοδευόμενος ἀπό ἁγίους ἀγγέλους καί θά καθήσει σέ θρόνο δόξης. Θά συναχθοῦν μπροστά Του ὅλα τά ἔθνη καί θά χωρίσει τούς ἀνθρώπους, ὅπως χωρίζει ὁ βοσκός τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια. Στά δεξιά Του θά βάλει  αὐτούς πού θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια βασιλεία Του, γι αὐτό καί τούς ὀνομάζει εὐλογημένους ἐνῶ στ’ἀριστερά Του θά βάλει αὐτούς πού θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια κόλαση καί γι αὐτό τούς ὀνομάζει καταραμένους. Τό μέτρο μέ τό ὁποίο θά κρίνει, εἶναι ἡ ἀγάπη ὡς ἔκφραση φιλανθρωπίας, ὡς τρόπος ζωῆς. Μιά ἀγάπη καί φιλανθρωπία πού θά πρέπει νά εἶναι πρός ὅλους, σημαντικούς καί ἀσήμαντους, κατά τά μέτρα μας. Ἱδιαίτερα δέ στούς ἀσήμαντους. Διότι ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Χριστός, κάνοντας ἀγάπη καί στόν ποιό ἀσήμαντο, εἶναι σάν νά τήν κάνεις στόν Ἵδιο. Ἀφοῦ καί Αὐτός κατά τήν Πρώτη Παρουσία Του, ὡς ἀσήμαντος καί μακριά ἀπό κάθε τιμή καί μεγαλείο ὑπῆρξε.

Ἀγαπητοί μου·

Τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ἀντιληφθήκαμε τό βυθό τῆς ὑπερηφανίας καί τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης. Τή δεύτερη, πήραμε θάρρος ἀπό τήν ἀστείρευτη καί παντοτινή γιά ἐμᾶς ἀγάπη Του. Σήμερα θά πρέπει νά κατανοήσουμε πώς ἡ ἀγάπη αὐτή δέν εἶναι καί ἕνα ἀλλοθι γιά τά παραστρατήματά μας. Ἀντιθέτως εἶναι καί μία κρίση κατά πάντα δίκαια καί ἀδέκαστη. Θά πρέπει λοιπόν τήν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ γιά τόν τρόπο ζωῆς μας καί τή ἐλευθερία πού μᾶς παρέχει ἀκόμη καί νά ἁμαρτάνουμε, νά μήν τήν λάβουμε ὡς ἀδυναμία ἀπό Αὐτόν, ἀλλά ὡς εὐεργεσία. Νά γίνει δέ γιά ἐμᾶς φιλότιμο ἀπέναντί Του καί αἰτία καί ἀφορμή, ζωῆς χριστοηθοῦς, ζωῆς μετανοίας, ζωῆς σωτηρίας κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του. Γένοιτο!