Την Κυριακὴ τῆς Κρίσεως τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς τοποθετεῖ ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Δικαστηρίου, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κάθε ἄνθρωπο σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του, μὲ κριτήριο τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους του. Ἀντίστοιχα, καὶ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀναδεικνύει τὴ μεγάλη σημασία ποὺ ἔχει ἡ σχέση μας μὲ τοὺς ἀδελφούς μας.
1. Ἀρχικὰ μᾶς παρουσιάζει ἕνα πρακτικὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε προκύψει στὴν πρώτη Ἐκκλησία· τὸ πρόβλημα τῶν εἰδωλοθύτων. Οἱ εἰδωλολάτρες ποὺ προσέφεραν θυσίες ζώων στοὺς ψευδεῖς θεοὺς στοὺς ὁποίους πίστευαν, ἔτρωγαν ἔπειτα τὰ κρέατα τῶν θυσιαζόμενων ζώων, τὰ εἰδωλόθυτα, ὅπως λέγονταν, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι εἶναι ἱερά. Πολλοὶ Χριστιανοί, γνωρίζοντας ὅτι οἱ θεοὶ τῶν εἰδωλολατρῶν εἶναι ἀνύπαρκτοι ἔτρωγαν τὰ κρέατα αὐτά, χωρὶς νὰ τὰ θεωροῦν ἱερά, ἀλλὰ κοινὰ καὶ συνήθη. Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ κάποιοι ἄλλοι, ἀσθενέστεροι στὴν πίστη, οἱ ὁποῖοι, βλέποντας τοὺς πρώτους νὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, σκανδαλίζονταν καὶ ἔτρωγαν καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν ἰδέα ὅμως ὅτι θὰ ἀποσπάσουν κάποια εὐλογία ἀπὸ αὐτά. Στὴν ἐποχή μας εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν ὑπάρχουν εἰδωλόθυτα. Ὑπάρχουν ὅμως ἀρκετοὶ Χριστιανοί, ἀδύναμοι στὴν πίστη, οἱ ὁποῖοι παρασύρονται ἀπὸ διάφορα εἰδωλολατρικὰ κατάλοιπα καὶ ἀναμειγνύουν τὴν ἀληθινὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ συνήθειες καὶ προλήψεις εἰδωλολατρικές. Φοροῦν, γιὰ παράδειγμα, τὸν Τίμιο Σταυρὸ στὸν λαιμό τους μαζὶ μὲ ἄλλα «φυλακτά», μὲ χάντρες καὶ μάτια, ποὺ νομίζουν ὅτι τοὺς φέρνουν τύχη. Πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ λατρέψουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, παρακολουθοῦν ὅμως καὶ τὶς προβλέψεις τῶν ἀστρολόγων, ἢ ἀκόμη χειρότερα, καταφεύγουν σὲ χαρτορίχτρες καὶ μέντιουμ γιὰ νὰ βροῦν λύση στὰ προβλήματά τους. Μετέχουν στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδιαίτερα μάλιστα τὴν ἁγία περίοδο τοῦ Τριωδίου, ταυτόχρονα ὅμως παραβρίσκονται καὶ σὲ αἰσχρὲς ἀποκριάτικες γιορτὲς καὶ ἐκδηλώσεις. Ἂς μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὶς εἰδωλολατρικὲς αὐτὲς ἐπιδράσεις τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ ἂς διατηροῦμε καθαρὴ τὴν πίστη μας στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἀνεπηρέαστη ἀπὸ κάθε δαιμονικὴ πλάνη.
2. Στὴ συνέχεια ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐπεξηγεῖ πόσο σοβαρὸ εἶναι τὸ ἁμάρτημα τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν ἀσθενεστέρων. Φθάνει μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι, ὅταν διαπράττουμε ἁμάρτημα πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, τὸ ἁμάρτημά μας ἀναφέρεται στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. «Ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφούς (…) εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε», ὑπογραμμίζει. Πόσο προσεκτικοὶ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε, λοιπόν, ἀπέναντι στὸν κάθε ἀδελφό μας, «δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν», ὅπως σημειώνει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Ἀπόστολος! Γιὰ τὸν ἀδελφό μας αὐτόν, γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, σταυρώθηκε καὶ πέθανε ὁ Χριστός. Ἐφόσον ὁ Κύριος τὸν ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε νὰ προσφέρει τὸ τίμιο Αἷμα Του γιὰ νὰ τὸν σώσει ἀπὸ τὴν αἰώνια ἀπώλεια, πῶς ἐμεῖς μποροῦμε νὰ τὸν περιφρονοῦμε; Ἐμποδίζουμε ἔτσι τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος μὲ τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία Του. Οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ Ἀποστόλου ταυτίζονται ἁρμονικὰ καὶ μὲ ἐκείνους τοῦ Κυρίου, ποὺ γραφεται στο Eὐαγγέλιο,μὲ τὴ φράση «ἐμοὶ ἐποιήσατε» που ὁ Χριστὸς τοποθετεῖ τὸν Ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ πεινασμένου, τοῦ διψασμένου, τοῦ ξένου, τοῦ ρακένδυτου, τοῦ ἀσθενοῦς καὶ τοῦ φυλακισμένου ἀδελφοῦ μας. Στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας ἂς βλέπουμε τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
3. Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε ὅμως γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὸν σκανδαλισμὸ τῶν ἀδελφῶν μας; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα τῶν εἰδωλοθύτων, προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου νὰ προβοῦν σὲ κάποια θυσία, στὴ θυσία ἑνὸς δικαιώματος. Ἂν καὶ ὁ ἴδιος συμφωνοῦσε μὲ τὸ δικαίωμα τῶν Χριστιανῶν νὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, ὡς συνήθη κρέατα, ὡστόσο συνιστᾶ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ αὐτὰ γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίζονται οἱ ἀδύναμοι στὴν πίστη: «Εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω», ὑπογραμμίζει. Ἂν αὐτὸ ποὺ τρώω γίνεται αἰτία σκανδάλου καὶ ἁμαρτίας στὸν ἀδελφό μου, δὲν θὰ φάω ποτὲ ὁποιοδήποτε εἶδος κρεάτων, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίσω τὸν ἀδελφό μου. Θαυμάζει κανεὶς καὶ διδάσκεται ἀπὸ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἂς εἴμαστε κι ἐμεῖς πάντα πρόθυμοι νὰ θυσιάζουμε κάποια δικαιώματά μας. Νὰ θυσιάζουμε, γιὰ παράδειγμα, κάτι ἀπὸ τὸ φαγητό μας ἢ ἀπὸ τὴν ψυχαγωγία μας· νὰ θυσιάζουμε κάτι παρεξηγήσιμο στὴν ἐνδυμασία μας, ἢ στοὺς λόγους μας· νὰ θυσιάζουμε κάποια ἐπιτρεπτὴ συνήθεια ποὺ ἔχουμε, ἡ ὁποία ὅμως μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πρόσκομμα στοὺς οἰκείους μας. Ὅταν κάνουμε κάποια θυσία γιὰ τὸν ἀδελφό μας, ἔχουμε τὴν τιμὴ νὰ ὁμοιάζουμε μὲ τὸν Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο πρότυπο θυσίας.
ΟΣΩΤΗΡ 2215_web.pdf
