1821: Μιλούσαν οι Τούρκοι...Τουρκικά;

Επειδή διαχέονται διάφοροι εθνομηδενιστικοί μύθοι.

Π.χ.,o Κολοκοτρώνης μιλούσε μόνο αρβανίτικα,

οι Έλληνες δεν είχαν εθνική συνείδηση,

η γλώσσα και η εθνική συνείδηση κατασκευάστηκαν μετά την επανάσταση από την κυρίαρχη τάξη… και άλλοι πολλοί.

Κοινός τόπος να μειωθεί η σημασία του 1821.

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Μπερδεύουν την Ιταλική ενοποίηση του 1861, όπου ο κόμης Καβούρ είπε το αμίμητο «Δημιουργήσαμε κράτος, καιρός να φτιάξουμε και έθνος», και επέβαλε δια της δημόσιας εκπαίδευσης την σημερινή γλώσσα σε Σικελιάνους, Ναπολιτάνους, Βενετούς, Γκρεκάνους Καλαβρούς κλπ.

Εδώ ο «Νεοελληνικός διαφωτισμός» είχε διαμορφώσει την συνείδηση και οι διάφορες διάλεκτοι δεν ήταν τόσο ξένες μεταξύ τους.

Ο διαφωτισμός ως γνωστόν είχε προϋπάρξει και προετοιμάσει την Επανάσταση.

Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν από Αρβανιτοχώρι.

Στην Αρκαδία δεν μιλούσαν Αρβανίτικα (αυτό ήταν προνόμιο της Αργολιδοκορινθίας).

Ακόμα και στις διαπραγματεύσεις με τους Τουρκαλβανούς τον Σεπτέμβρη του 1821, τα υπάρχοντα ντοκουμέντα τον θέλουν να τους μιλάει Ελληνικά.

Αναφέρει ο ίδιος ότι ένα από τα αγαπημένα του βιβλία ήταν η «φυλλάδα του Σκεντέρμπεη», του εθνικού ήρωα της Αλβανίας… γραμμένο όμως Ελληνικά.

Όταν συμπεθέριασε με την Μπουμπουλίνα, θα είπε να την καλοπιάσει και καμιά φράση Αρβανίτικα… πουθενά αλλού δεν τον βρίσκουμε να τα μιλάει.

Λίγα λόγια γιά το ΄΄Γέρο του Μωριά''.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταγόταν από την φημισμένη οικογένεια των Κολοκοτρωναίων, από το Λιμποβίσι Αρκαδίας. Γενάρχης ήταν ο Τριανταφυλλάκος Τζεργίνης ο οποίος προερχόταν από το χωριό Ρουπάκι του νομού Αρκαδίας, και περί το 1530 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λιμποβίσι, όπου έκτοτε και για αιώνες μεγάλωσαν 12 γενεές Κολοκοτρωναίων.

Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο βουνό Ραμοβούνι του νομού Μεσσηνίας το 1770, κατά την διάρκεια της αναγκαστικής, και για λόγους ασφαλείας, μετακίνησης της μητέρας του, εξαιτίας του αποτυχημένου κινήματος των Ορλωφικών. Η οικογένειά του ζούσε στο Λιμποβίσι Αρκαδίας, παρά ταύτα πέρασε τα παιδικά του χρόνια αρχικά στον πύργο της Καστάνιτσας στη Μάνη, και μετά τον θάνατο του πατέρα του, στο χωριό της μητέρας του στην Αλωνίσταινα.

Τον πατέρα του τον έβλεπε πολύ σπάνια. Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Ρώσου αξιωματικού Θεόδωρου Ορλώφ,ο οποίος κατά τη διάρκεια της Ορλωφικής επανάστασης είχε γίνει πολύ αγαπητός εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα. Τον βάφτισε ο Ιωάννης Παλαμήδης από την Στεμνίτσα, πατέρας του Ρήγα Παλαμήδη. Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση των Ορλοφικών, η οποία υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους.

Για να δούμε όμως από την άλλη πλευρά τι γινόταν;

Ο Αλή Πασάς, ήταν Αλβανός και μιλούσε άπταιστα Ελληνικά. Στην αυλή του στα Γιάννινα, τα Ελληνικά ήταν η κυρίαρχη γλώσσα.

Το προς τιμήν του ποίημα, η Αληπασιάδα, γραμμένο από Αλβανό είναι στα Ελληνικά!!!

Δεν φαίνεται πουθενά και ποτέ να συνομιλεί στα Τούρκικα.

Εθνική συνείδηση δεν είχε καμία ούτε Τούρκικη, ούτε Αλβανική.

Ήταν ένας στυγνός φεουδάρχης που τον ενδιάφερε μόνο η περιουσία του. Αυτήν υπερασπίστηκε και έχασε το κεφάλι του.

Ο Χουρσίτ ήταν Γεωργιανός.

Βαφτισμένος Χριστιανός ορθόδοξος. Απήχθη από Τούρκους, Πουλήθηκε σκλάβος. Αναγκαστικά εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε. Τα Τουρκικά δεν ήταν η μητρική του γλώσσα.

Η δομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του επέτρεψε να κάνει καριέρα, γιατί τα παιδιά των καλών Τουρκικών οικογενειών δεν είχαν και ιδιαίτερη διάθεση να πάνε να σκοτωθούν.

Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν εντελώς Αλβανός που μιλούσε άπταιστα Ελληνικά. Τον έκαναν πασά για να τον αποσπάσουν από τον Αλή.

Μετά από τα δυο πρώτα χρόνια της Επανάστασης… χάνεται… κατά πάσα πιθανότητα γύρισε στην Αλβανία, στη φάρα του και στα πατρογονικά χωράφια του (φέουδα).

Δεν φαίνεται πουθενά να μιλάει Τουρκικά. Το στράτευμα που διοικούσε επίσης δεν ήξερε Τούρκικα, ήταν από ορεσίβιους Αλβανούς.

Ο Κεχαγιάμπεης ήταν μια από τα ίδια με τον Ομέρ Βρυώνη… Αλβανός μισθοφόρος. Τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Έλληνες και τον άφησαν, επειδή τους έδωσε μπέσα ότι δεν θα ξαναπολεμήσει μαζί με τους Τούρκους. Πήγε και αυτός στο χωριό του και συνέχισε να διαφεντεύει τα τσιφλίκια του.

Ο Κιουταχής ήταν και αυτός από την Γεωργία.

Γιος ορθόδοξου παπά. Υπάρχει μια εκδοχή ότι δεν ήταν Γεωργιανός αλλά Ελληνοπόντιος της Γεωργίας.

Δεν είχε καμία Τουρκική Εθνική συνείδηση.

Φίλος (κολλητός) με τον Σουλτάνο και από τους πιο πιστούς του.

Αυτό του επέτρεψε όταν ο σουλτάνος διέλυσε τους Γενίτσαρους και τον φεουδαρχικό στρατό, να είναι από τους πρώτους που εντάχθηκαν στον τακτικό στρατό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (τους νιζάμηδες) και να κάνει καριέρα.

Ο Ιμπραήμ ήταν εξώγαμο τέκνο ενός Αλβανού και μιας Ελληνίδας χήρας. Μεγάλωσε σε Αραβικό περιβάλλον στην Αίγυπτο.

Το επιτελείο του ήταν από Γάλλους αξιωματικούς και ο στρατός του εντελώς από Αιγύπτιους (απελεύθερους δούλους), που δεν ήξεραν καθόλου Τουρκικά.

Δεν υπήρχαν Τούρκοι;

Βεβαίως υπήρχαν.

Ο χειρότερος όλων στο πεδίο της μάχης ο Δράμαλης.

Αυτός, αν και γεννήθηκε σε Ελληνική πόλη, ήταν Τούρκος.

Οι Τούρκοι της Αργολίδας, τι μίλαγαν;

Ο Αλή Πασάς ο Αργείτης, ο τελευταίος Μουχαβούζης του Ναυπλίου, ξέρουμε ότι μιλούσε άπταιστα Ελληνικά… :

α) με τον Φωτάκο τον Δεκέμβριο του 1822 συνομιλεί στα Ελληνικά, χωρίς διερμηνέα,

β) Όταν προεπαναστατικά έκτισε, ιδίοις εξόδοις, το εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου στο Άργος (αυτό που σώζεται στην άκρη του νεκροταφείου) τον προσφώνησε εκ μέρους των Χριστιανών ο Περρούκας και φέρετε να ακούει τα κολακευτικά λόγια στα Ελληνικά.

Προφανώς μιλούσε Τούρκικα, ως την επίσημη γλώσσα της διοίκησης, αλλά και Ελληνικά.

Ο Γιουσούφ Τσαπάρης, αυτός ο φοβερός Τούρκος του Ναυπλίου που πήγε με ένα βαρκάκι από το Ανάπλι στα Χανιά για να ζητήσει βοήθεια μιλούσε ελληνικά,(οι διαπραγματεύσεις που έκανε με τον Ν. Πονηρόπουλο ήταν στα Ελληνικά και επέστρεψε επί Καποδίστρια ως μεταφραστής παλαιών συμβολαίων).

Αυτός ίσως να ήξερε και να γράφει και να διαβάζει γιατί είχε και Ελληνική καταγωγή.

Λοιπόν, αντί να μεμψιμοιρούμε και να αμφιβάλουμε για τους επαναστάτες του 1821, ας ψάχνουμε λίγο παραπάνω την ιστορία.

Δεν βλάπτει.

Το αρχικό κείμενο αναρτήθηκε από τον Τόλη Κοϊνη στις ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ,σήμερα το κοινοποιώ συμπληρωμένο .

Τι μας διδάσκει η εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού

Από Αρχιμ. Αθανάσιος Μισσός

Η ΦΑΤΝΗ βρίσκεται στο κέντρο της εικόνας, σε ένα μαύρο και σκοτεινό τριγωνικό σπήλαιο.

Το Ευαγγέλιο, όπως είναι γνωστό, δεν λέει τίποτα για σπήλαιο. Μας πληροφορεί, όμως, γι΄ αυτό η παράδοση και μάλιστα η αρχαία.

Ο Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας, λέει:

<<Μη έχοντας ο Ιωσήφ πού να κατοικήσει σ΄ εκείνη την πολίχνη, εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά όχι μακριά από την Βηθλεέμ>>.

Το σκοτεινό χρώμα του σπηλαίου δεν μπαίνει τυχαία εκεί. Δείχνει την σκοτεινιά του προχριστιανικού κόσμου, μέσα στον οποίο λάμπει το κατάλευκο σπαργανωμένο Βρέφος.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ βρίσκεται στο κέντρο της εικόνας, προς το οποίο έχουν κλίση όλες οι μορφές.

Μέσα στην φάτνη βρίσκεται ξαπλωμένο το <<Γεννηθέν Παιδίον>>, τυλιγμένο σε λευκά σπάργανα. Στη ζωγραφική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο μικρός Χριστός εμφανίζεται γυμνός.

Το Ευαγγέλιο, όμως, το λέει καθαρά:

<<καί εσπαργάνωσεν αυτόν καί ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη>> (Λουκ. β΄ 6).

Το Παιδί είναι ξαπλωμένο στη φάτνη, είναι ο <<Αναπεσών>> της προφητείας (Γεν. μθ΄ 9), είναι ο ίδιος ο Θεός, που φανερώθηκε σ΄ εκείνους που κάθονταν <<στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου>> (Λουκ. α΄ 79), της αμαρτίας.

ΕΝΑ ΒΟΔΙ ΚΙ ΕΝΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ βρίσκονται πίσω από την φάτνη. Η θέση τους στο κέντρο της εικόνας, δείχνει τη σπουδαιότητα που δίνει η Εκκλησία μας σ΄ αυτή την λεπτομέρεια.

Χωρίς αμφιβολία, το να υπάρχουν εκεί τα δύο αυτά ζώα εξηγείται από πρακτικής όψεως.

Η Παρθένος ταξίδεψε καθισμένη πάνω σε ένα γαϊδουράκι και το βόδι το είχε οδηγήσει εκεί ο Ιωσήφ, γιατί ήθελε να το πουλήσει για να βγάλει τα έξοδα του ταξιδιού. Αυτή, όμως, η πρακτική ανάγκη δεν είναι αρκετή να εξηγήσει την παρουσία ζώων, τόσο κοντά στο λυτρωτή!

Την εξηγεί η προφητεία του Ησαϊα: <<Γνωρίζει τό βόδι τόν ιδιοκτήτη του καί ο ονος τή φάτνη του Κυρίου του. Ο Ισραήλ ομως δέν μέ γνωρίζει, καί ο λαός (μου) δέν μέ καταλαβαίνει>> (Ησ. α΄ 3).

Επίσης, η παράσταση των ζώων κοντά στην φάτνη του Χριστού, θυμίζει και την προφητεία του Αββακούμ: <<Θα γνωριστείς ανάμεσα σε δύο ζώα>> (Αββακ. γ΄ 2).

Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑ βρίσκεται ξαπλωμένη κοντά στο Παιδί της πάνω σε ένα στρωσίδι, όπως συνηθίζεται στην Ανατολή.

Η παρουσία της εκεί, δείχνει, πως στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, βοηθά και το ανθρώπινο γένος.

Η Θεοτόκος Μαρία είναι η καινούργια Εύα. Όπως η πρώτη Εύα έγινε μητέρα των προχριστιανικών ανθρώπων, έτσι, η νέα Εύα, η Μαρία, έγινε μητέρα της νέας ανθρωπότητας.

Όμως, η πρώτη έδωσε προσοχή στα λόγια του φιδιού μέσα στον Παράδεισο. Η δεύτερη άκουσε τον χαιρετισμό του Αρχαγγέλου.

Για την συμμετοχή της Παναγίας στη σωτηρία μας, η εικόνα την παρουσιάζει με μεγάλες διαστάσεις. Σε πολλές εικόνες είναι η πιο μεγάλη από όλα τα άλλα πρόσωπα.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ βρίσκεται στο πάνω μέρος δεξιά.

Οι Άγγελοι έχουν διπλή υπηρεσία. Δοξολογούν το Θεό και φέρνουν καλές αγγελίες στους ανθρώπους.

Στην εικόνα εκφράζεται αυτή η διπλή υπηρεσία τους, παριστάνοντας ένα τμήμα των Αγγέλων προς τα πάνω, προς το Θεό και ένα άλλο προς τα κάτω, προς τους ανθρώπους.

ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που, επειδή έχουν καθαρή καρδιά, επικοινωνούν με τον κόσμο του ουρανού και αξιώνονται να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες του θαύματος.

Παριστάνονται στην εικόνα να ακούν τον Ύμνο των Αγγέλων. Ένας Άγγελος τους μιλά και τους εξηγεί για το γεγονός της Γεννήσεως ενώ ένας από τους ποιμένες παίζει με την φλογέρα του, ανακατεύοντας την ανθρώπινη μουσική τέχνη, με τον αγγελικό ύμνο. Ένας άλλος ποιμένας αρμέγει.

ΟΙ ΜΑΓΟΙ εικονίζονται στην άλλη μεριά της εικόνας, άλλοτε πεζοί και άλλοτε πάνω σε άλογα ή καμήλες, κρατώντας τα δώρα τους, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.

Το χρυσάφι (το πιο πολύτιμο μέταλλο) το πρόσφεραν, γιατί ο Χριστός είναι Βασιλιάς όλων των αιώνων.

Το λιβάνι (το χρησιμοποιούμε όταν θυμιάζουμε το Θεό) το πρόσφεραν, γιατί Αυτός που γεννήθηκε είναι Θεός όλων.

Τη σμύρνα (άρωμα που άλειφαν τα σώματα των νεκρών) το πρόσφεραν στον Αθάνατο, για την τριήμερη Ταφή Του.

Ο ΑΣΤΕΡΑΣ βαδίζει μπροστά από τους μάγους και τους δείχνει την Φάτνη. Η ακτίνα του Αστέρα, που δείχνει την φάτνη, ξεκινά από το σημείο που βρίσκεται έξω από τον ουρανό της εικόνας.

Αυτό σημαίνει, πως, το Άστρο δεν είναι μόνο ένα κοσμικό φαινόμενο αλλά και ένας μηνυτής από τον Ουρανό, που φέρνει μήνυμα στη γη ότι γεννήθηκε σ΄ αυτήν Εκείνος, που ανήκει στον Ουρανό.

Επειδή οι μάγοι ήταν αστρολόγοι, μαθαίνουν για τη Γέννηση του Χριστού, από ένα αστέρι. Με κάτι, δηλαδή, που μελετούν, όπως λέει και το Απολυτίκιο της γιορτής: <<εν αυτη γάρ οι τοις αστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο…>>.

Ο ΙΩΣΗΦ εικονίζεται στο αριστερό κάτω μέρος της εικόνας, σκεφτικός, για όλα όσα συμβαίνουν.

Μπροστά του, με τη μορφή ενός γέροντα ή ενός τσοπάνου με μια προβιά, ο Σατανάς, προσπαθεί να σπείρει αμφιβολία στην ψυχή του δίκαιου γέροντα.

Ο Ιωσήφ εικονίζεται στην άκρη της εικόνας και όχι με το Θείο Βρέφος και την Μητέρα Του, γιατί δεν είναι πατέρας αλλά προστάτης του Ιησού και της Μαρίας.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΟΥΤΡΟ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ ζωγραφίζεται στο κάτω δεξιό μέρος της εικόνας.

Είναι μια τρυφερή λεπτομέρεια στην εικόνα της Γεννήσεως και το γεγονός αυτό είναι παρμένο από την Παράδοση.

Στα αριστερά είναι καθισμένη μια γριά, η Σαλώμη, που κρατά στην αγκαλιά της το νεογέννητο γυμνό και δοκιμάζει με το χέρι της, το ζεστό νερό μέσα σε μια κολυμβήθρα.

Δίπλα, μια μικρή χωρική με το τσεμπέρι, ρίχνει νερό για να κάνουν το λουτρό του Βρέφους.

Η σκηνή, αν και είναι της καθημερινής ζωής, δείχνει για μια ακόμη φορά καθαρά, πως ο νεογέννητος Χριστός ήταν πραγματικά άνθρωπος και είχε τις απαιτήσεις.