2.1.2. Η Οθωμανική διοίκηση στην Κρητη

 Παράλληλα, η Κρήτη αποκόπηκε από τη Δύση και συνδέθηκε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη. Η Εκκλησία έθεσε υπό την  πνευματική της ευθύνη τον κρητικό λαό ώστε να ενισχύσει την πίστη και την εθνική του συνείδηση. 

  Οι Οθωμανοί μετά την άλωση του Χάνδακα οργάνωσαν άμεσα την νέα κτήση τους σε διοικητικό και στρατιωτικό επίπεδο. Αρχικά διατήρησαν το διοικητικό σύστημα των Βενετών, όπου είχαν διαιρέσει την Κρήτη σε τέσσερα διαμερίσματα. 

Τα τέσσερα πασσαλίκια ή σαντζάκια όπως τα ονόμασαν οι Οθωμανοί ήταν: 

α) της Σητείας 

β) του Χάνδακα 

γ)του Ρεθύμνου και 

δ)των Χανίων. 

Λίγους μήνες μετά την κατάκτηση της Κρήτης περιόρισαν τα διαμερίσματα σε τρία, χωρίς να είναι γνωστός ο λόγος αυτής της αλλαγής, συνενώθηκε το διαμέρισμα της Σητείας με τον Χάνδακα. Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε μέχρι το 1867 όπου δημιουργήθηκε η διοικητική περιφέρεια Λασιθίου όπου τα διαμερίσματα έγιναν πάλι τέσσερα50. Το κέντρο της οθωμανικής διοίκησης στην Κρήτη ήταν ο Χάνδακας. Οι Τούρκοι διατήρησαν το ιστορικό όνομα της πόλης και την έλεγαν Kandiye. Κάθε διαμέρισμα της Κρήτης είχε έναν πασά ως διοικητή, τον σαντζάκ βέη, ο οποίος είχε διοριστεί από  τον σουλτάνο. Ο πασάς του Χάνδακα ήταν ανώτερος από τον πασά του Ρεθύμνου και των Χανίων. Επίσης είχε τον τίτλο του Σερασκέρη δηλαδή του αρχιστράτηγου της Κρήτης, ο οποίος είχε υπό την εποπτεία του τα Τουρκικά στρατεύματα στο νησί και διόριζε τους φρούραρχους των μικρότερων φρουρίων στις πρωτεύουσες των επαρχιών. Οι επαρχίες ή κανδιλίκια ήταν υπό την διοικητική ευθύνη των τοπικών πασάδων51. Στον πασά του Χάνδακα υπάγονταν οι επτά επαρχίες του νομού Ηρακλείου και οι τέσσερις του Λασιθίου. Ωστόσο, η επαρχία Μυλοποτάμου άλλοτε άνηκε διοικητικά στον πασά του Χάνδακα και άλλοτε στον πασά του Ρεθύμνου. Οι πασάδες ήταν φορείς της σουλτανικής εξουσίας στην Κρήτη, οι οποίοι έπρεπε να εκτελούν τα διατάγματα και να εφαρμόζουν πιστά τον ιερό νόμο των μουσουλμάνων. Τα πιο σημαντικά έργα τους ήταν η είσπραξη των φόρων, η ασφαλής αποστολή τους στην Κωνσταντινούπολη και η διατήρηση αξιόμαχου στρατού για τους εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, η εξουσία των πασάδων περιοριζόταν από τη  δράση και την αυθαιρεσία των γενιτσάρων, η οποίοι «με την πάροδο του χρόνου κατάντησαν μάστιγα ακόμα και για την ίδια την τουρκική διοίκηση»52. 

 Ο κάθε πασάς είχε το συμβούλιο του, το διβάνιο το οποίο ήταν μικρογραφία του μεγάλου διβανίου της Κωνσταντινούπολης53. 

 Το συμβούλιο συνεδρίαζε κάθε εβδομάδα και εκτάκτως όποτε ήταν απαραίτητο. Στη συνεδριάσεις συμμετείχαν: 

α) ο πασάς ως πρόεδρος, 

β) ο Καδής, ο οποίος ήταν ο ιεροδικαστής , 

γ) ο μουφτής, ο οποίος ήταν ο ερμηνευτής του μουσουλμανικού νόμου, 

δ) ο αρχηγός των γενιτσάρων ή γενιτσάρ αγασί και

 ε) ο αρχηγός των στρατιωτικών ταγμάτων ή ορτάδων. 

Εκει διάβαζαν και ερμήνευαν τις σουλτανικές διαταγές δηλαδή τα φερμάνια ή τα μπεράτια και έπαιρναν αποφάσεις για τοπικά ζητήματα όπως οικονομικά, διοικητικά, αστυνομικά κ.α.. Ο υπεύθυνος για την εφαρμογή των αποφάσεων ήταν ο αρχιαστυνόμος ή σερτούρνας.  

-26-

1 Μαΐου 1917 Η μάχη του Ραβινέ (Κιλκις-Παιονιας)

 Εισαγωγή - Σχέση με την ιστορία – 

Η διατήρηση της ουδέτερης στάσης της Ελλάδας κατά τον Α΄ Π. Π.  διεκοπη  αυθαιρετα απο τον Βενιζελο κατα παραβαση του Συνταγματος  διοτι ο πρωθυπουργος δεν ειχε  την αρμοδιοτητα να επιτρεπει σε ξενα στρατευματα να ερθουν στο Βσιλειο της Ελλαδος ,ετσι μετεφερε ο βενιζελος την  δράση των δυνάμεων της Αντάντ κατά των Κεντρικών Δυνάμεων στο Μακεδονικό Μέτωπο (απόβαση γαλλικών και βρεττανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη το 1915) και από τη κατάληψη της ελληνικής επικράτειας, ανατολικά του ποταμού Στρυμόνα, από τον βουλγαρικό στρατό που ήδη υπήρξε σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Τουρκία) (1916). Αξιζει να σημειωθει εδω οτι  οι βουλγαροι δεν πειραξαν κανεναν Ελληνα οσο υπηρχε ουδετεροτητα και μεχρι ο βενιζελος να κανει το πραξικοπημα του και να δημιουργησει την εθνικη αμυνα στην Θεσσαλονικη. Τα δεινα των Ελληνων στην ανατολικη Μακεδονια και Θρακη  αρχισαν  μετα την ανακηρηξη της κυβερνησης εθνικης αμυνας στην Θεσσαλονικη απο τον Βενιζελο με την βοηθεια των  ξενων στρατευματων εναντιον της θελησης της νομιμης κυβερνησης των Αθηνων. Οταν  απο την Θεσσαλονικη ο βενιζελος κηρυξε τον πολεμο εναντιον της Γερμανιας και της Βουλγαριας και εξ αιτιας αυτου αρχισαν οι σφαγες των Ελληνων.

Η βουλγαρική κατάληψη ελληνικών εδαφών εγινε διοτι πρωτοι οι αγγλογαλλοι φιλοι του βενιζελου κατελαβαν την Κερκυρα και την Δοιρανη,οποτε συμφωνα με την αρχη της αμοιβαιοτητας ζητησαν οι Γερμανοι το Ρουπελ κλπ, η εγκληματική δράση του βουλγαρικού στρατού σε βάρος των Ελλήνων κατοίκων δεν αρχισε απο τους βουλγαρους αλλα απο τις ενεργειες του βενιζελου και η αδράνεια της κυβέρνησης του Στέφανου Σκουλούδη έναντι όλων αυτών, αλλά και η επιβολή στρατιωτικού νόμου από τον γαλλικό στρατό στη Θεσσαλονίκη ήταν που έφεραν στο αποκορύφωμά του τον Εθνικό Διχασμό μεταξύ του βασιλιά Κωνσταντίνου και του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αποτέλεσμα των αφόρητων επιρροών των αντιμαχόμενων (Αντάντ και Κεντρικών Δυνάμεων) που ασκούνταν στο ελληνικό πολιτικό παρασκήνιο, ήταν να αντιδράσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην ελληνική ουδετερότητα με στρατιωτικό κίνημα και να προκύψουν οι δυο ελληνικές κυβερνήσεις (των Αθηνών με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Σπυρίδωνα Λάμπρου και της Θεσσαλονίκης με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο) τον Σεπτέμβριο του 1916 αλλά και να εξοριστεί ο βασιλιάς Κωνσταντίνος το καλοκαίρι του 1917, υπό την απειλή επέμβασης των δυνάμεων της Αντάντ στην Αθήνα, δυνάμεων που επιδίωκαν και πέτυχαν να τοποθετήσουν, χωρις εκλογες και τετοια, πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο(και βασιλια τον πριγκιπα Αλεξανδρο στην θεση του εκθρονισθεντος Βασιλεως κωνστντινου ΙΒ΄). Η κυβέρνηση Βενιζέλου έθεσε τη χώρα σε στρατιωτικό νόμο και κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις.

Η δοτή κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης (της Θεσσαλονίκης) με πρωθυπουργό τον Ελ. Βενιζέλο που είχε τη υποστήριξη της Αντάντ, εγκατέλειψε την αυστηρή ουδετερότητα κι έλαβε μέρος στον πόλεμο, υπο τις διαταγες των Γάλλων με 3 Ταξιαρχίες Πεζικού. Την άνοιξη του 1917, στα βόρεια σύνορα της χώρας διεξήχθησαν σημαντικές μάχες των Ελλήνων και των Γάλλων κατά των Βουλγάρων και των Γερμανών (μάχες Σεμέν ντε Φερ, Ραβινέ κλπ). Την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση των Αθηνών κι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεχόταν πιέσεις από την Αντάντ για αφοπλισμό του στρατού στον ελληνικό νότο, και είχε ήδη γράψει στο ιστορικό της τα «Νοεμβριανά» του 1916 με τον ναυτικό αποκλεισμό της Αθήνας και του Πειραιά από τον Αγγλο-γαλλικό στόλο και την μάχη των Αθηνών όπως έμεινε στην ιστορία η αιματηρή αντίδραση του Συνδέσμου των Επιστράτων στην επιβολή του αφοπλισμού και την παρουσία Αγγλο-γάλλων εισβολέων στους δρόμους της Αθήνας.

Ἡ μάχη τοῦ Ραβινέ - «…Ἡ ἀπόσταση μεταξὺ βουλγαρικῶν θέσεων καὶ ἑλληνικῶν ἦταν μόλις 1.200 μέτρα. Μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ λόφου Σεμὲν ντὲ φέρ, τὴν κατάληψη τοῦ ὑψώματος Ραβινὲ ἀνέλαβε τὸ 2ο Τάγμα τοῦ 1ου Συντάγματος Σερρῶν ὑπὸ τὸν Λοχαγὸ Γουλιανὸ Γρηγόριο. 

Τὸ 2ο Σύνταγμα Σερρῶν (Ἀνχης Τσερούλης Χαράλαμπος) στὸ κέντρο καὶ ἀριστερὰ τῆς παρατάξεως μὲ τὰ τρία Τάγματά του· τὸ 1ο Τάγμα (Λγὸς Γρηγοριάδης Νεόκοσμος), τὸ 2ο Τάγμα (Λγος Παλλίδης Παῦλος) καὶ τὸ 3ο Τάγμα (Λγὸς Τσάκαλος Κωνσταντῖνος), πρὸς τὰ γύρω ὑψώματα Μπομπαρντὲ καὶ Ντρομαντέρ.

Ἡ ἐπίθεση ξεκίνησε στὶς 04:35 τὸ ξημέρωμα τῆς 1^ης Μαΐου 1917 καὶ κάτω ἀπὸ σφοδρὸ βομβαρδισμὸ τοῦ ἐχθρικοῦ πυροβολικοῦ καὶ μέσα σὲ λίγα λεπτὰ τὸ ἑλληνικὸ πεζικὸ αἰφνιδιάζοντας μὲ τὴν ὀρμητικότητά του τοὺς Βούλγαρους κυρίευσε τὸν λόφο, συλ-λαμβάνοντας αἰχμαλώτους 60 ἄνδρες μεταξὺ αὐτῶν καὶ 5 Γερμανούς.

Οἱ Βούλγαροι συνέχιζαν τὸν βομβαρδισμὸ τοῦ Ραβινὲ προκαλώντας τεράστιες ἀπώλειες στὸ ἑλληνικὸ τάγμα, σχεδὸν τὸ 75% τῆς δύναμής του εἶχε τεθεῖ ἐκτὸς μάχης, μὲ λίγα πυρομαχικὰ καὶ καθόλου νερό.

Γύρω στὶς 14:00 τὸ μεσημέρι προσπάθησαν μὲ ἀντεπίθεση νὰ ἀνακαταλάβουν τὸ Ραβινέ ἀλλὰ ἀπέτυχαν, συνέχισαν ὅμως τὸν βομβαρδισμὸ μέχρι τὴ νύχτα.

Ἡ κατάληψη τοῦ λόφου Ραβινὲ ἦταν γιὰ τοὺς συμμάχους σὲ πρώτη προτεραιότητα, οἱ Γερμανοὶ εἶχαν ὀχυρώσει καὶ ἐγκαταστήσει παρατηρητήριο ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθοῦν ὅλες τὶς κινήσεις καὶ ὀργανώσεις τῶν Συμμάχων. Οἱ ἀπώλειες ὅμως τῶν Ἑλλήνων ἦταν βαρύτατες: 5 ἀξιωματικοί καὶ 51 ὁπλίτες νεκροί, 9 ἀξιωματικοὶ καὶ 225 ὁπλίτες τραυματίες».

Στὸ περιοδικὸ ΤΟΛΜΩΝ, ὁ Γαβριὴλ Ν. Συντομόρου παραθέτει τὰ παρακάτω σχετικὰ μὲ τὴ μάχη: «[…] Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Γάλλος Στρατηγὸς Ζενὲν τηλεγραφεῖ δακρυσμένος στὴ Θεσσαλονίκη: Εἶδα ἀπὸ ἕνα ὁλόκληρο ἑλληνικὸ τάγμα νὰ μένουν πενήντα ἄνδρες ὄρθιοι. Τὰ τρία τέταρτα τῶν ἀξιωματικῶν εἶναι ἐκτὸς μάχης. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιτελὴς τῆς Μεραρχίας Συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Μαζαράκης, ἀνέφερε: Ἡ σημερινὴ μάχη πρὸς κατάληψιν τοῦ Ραβινὲ ἦτο ἀληθῶς ἐπική, ἄπαντες οἱ στρατιώται τῶν τριῶν συμμετασχόντων λόχων τοῦ 1ου Συν/τός μας, σχεδὸν ἐτραυματίσθησαν ἢ φονεύθησαν, ὁ ἡγήτωρ λοχαγὸς Γουλιανὸς Γρηγόριος ἐτραυματίσθη θανασίμως, δὶ ὁ καὶ ἐπρότεινα εἰς τὸν Μέραρχον νὰ τὸν προτείνη πρὸς προαγωγὴν πρὸ τοῦ θανάτου του ἴσως, ἄτε ἐπιδειξαμένου θρυλικὴν γεννναιότητα καὶ ἰκανότητα. Λόγω τῶν μεγάλων ἀπωλειῶν παρουσιάσθησαν πολλὰ κενὰ καὶ πρὸς τοῦτο παρακαλῶ, ὅπως ἐνεργήσητε ἀποστολὴν ἐνισχύσεων πρὸς συμπλήρωσιν τῶν μονάδων μας».

Στὴν ἐφημερίδα «Εἰδήσεις» τοῦ Κιλκίς, παρατίθεται ἄρθρο τοῦ Νίκου Σιάνα, σχετικὰ μὲ τὴ μάχη τοῦ Ραβινέ, στὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει: «Ἀρχὲς τοῦ 1917 τὸ Μακεδονικὸ Μέτωπο ἐκτεινόταν ἀπὸ τὶς ἐκβολὲς τοῦ Στρυμώνα, λίμνη Δοϊράνη, Ἀκρίτα, Μεταμόρφωση, Φανός, Σκρά, Ὄσσιανη καὶ Ἀρχάγγελος, μέχρι τὴ λίμνη Πρέσπα. Παρὰ ὅμως τοὺς σκληροὺς ἀγώνες μεταξὺ Σεπτεμβρίου 1916 καὶ ἀρχὲς τοῦ 1917 ἡ γραμμὴ τοῦ Μακεδονικοῦ Μετώπου ἔμεινε ἀμετάβλητη. Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1917 οἱ σύμμαχοι ἀποφασίζουν νὰ ἐπιτεθοῦν ἐκ τῶν νώτων στὶς ἐχθρικὲς θέσεις σ’ ὅλο τὸ μῆκος τοῦ Μακεδονικοῦ Μετώπου, ἡ κύρια ὅμως ἐπίθεση θὰ γινόταν στὸ κέντρο τῆς Συμμαχικῆς διάταξης, δηλαδὴ μεταξὺ Δοϊράνης καὶ Σκρᾶ προκειμένου νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ συννένωση τῶν σερβικῶν καὶ ἑλληνικῶν ἐδαφῶν. Στὴν περιοχὴ αὐτή, οἱ Βούλγαροι εἶχαν δημιουργήσει προκεχωρημένες καὶ πολὺ καλὰ ὀχυρωμένες θέσεις, μιὰ τέτοια ὀχυρὴ θέση εἶχαν καὶ στὸ λόφο Ραβινέ.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐκδίωξη τῶν Βουλγάρων ἀπὸ τὶς θέσεις ποὺ κατεῖχαν στὰ χωριὰ Σλὸπ (Δογάνη), Καρὰ Σινάτσι (Πλὰγια), Τζέοβο (Εἰδομένη) ξεκινᾶ ἡ ἐπίθεση κατὰ τῆς ὀχυρομένης τοποθεσίας Ραβινέ, ἀφοῦ εἶχαν προηγηθεῖ προσπελάσεις καὶ καταλήψεις θέσεων γύρω ἀπὸ αὐτή, μὲ διοικητὴ τοῦ 1ου Συντάγματος Σερρῶν τὸν Ἀντ/ρχη Ζαφειρίου Νικόλαο…»

Βεβαια οταν κανεις επιθεση στον εχθρο βρισκεις το πιο αδυναμο σημειο της παραταξης και οχι το πιο οχυρωμενο διοτι ετσι στελνεις σε σφαγη τους στρατιωτες οχι σε μαχη ...αλλα τι σε νοιαζει εσενα ; Αν εισαι Γαλλος και σκοτωνονται Ελληνες για σενα δεν σε νοιαζει και πολυ.

Σημείωση: Τό Ραβινὲ βρίσκεται 1.000 μέτρα δυτικὰ - βορειοδυτικὰ ἀπὸ τὸ χωριὸ Χαμηλό, πρώην τούρκικο χωριὸ μὲ τὸ τοπωνύμιο Ἀλτσὰκ Μαχαλά.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ https://plagia-paionias.blogspot.com/2021/04/1-1917.html?m=1&fbclid=IwY2xjawJ_-4dleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETAxVkhIN3VyWUdjVTJlZnNFAR7KYeOuoMzsMMtfwUVFjPaesTP9ZkiLevsiZW-RwzyE0BXP6YGShpNk9pruqw_aem_qkEpOWxG6YtpC5ZNvaE7UA