Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ......ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ?

                                      ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ

 

       1. Η πιστη μας   δέν κάνει καμιά ἀταξία καί παρερμηνεία στό ἱερό Εὐαγγέλιο, πού εἶναι τό θεμέλιό της.

      2. Ἡ πίστη μας, ὡς ἐκκλησία, ἔχει νόημα καί περιεχόμενο οἰκογένειας.

     3.  Ο πατέρας  ειναι  αυτος   πού στό πρόσωπό του τό κάθε μέλος της  οικογενειας  βλέπει ἕναν πυρήνα καί ἕνα λόγο ἐνότητας.

    4.  Ο πνευματικος  πατερας  με την παρουσια  του  φανερώνει τή μία καί κοινή πίστη πού ἐνώνει.

   5. Οἱ προτεστάντες εἶναι χίλια κομμάτια, ἔνα σωρό «ἐκκλησίες», ἐπειδή ἔχουν  ἀτομιστικό τρόπο πίστης.

    6.  Οι  πνευματικοι  πατερες   μέ τή ζωή τους ἔζησαν καί δίδαξαν τήν πίστη καί τήν ἐκκλησία ὡς ἐνότητα καί οἰκογένεια καί η εκκλησια   με  την  σειρα  της   εἶδε στό πρόσωπό τους τούς πατέρες της.

       ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

      Κάποτε σέ ἕνα ἀστικό στή Θεσσαλονίκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀνέβηκε ἕνας ἱερέας γιά νά πάει στόν προορισμό του. Τό ἀστικό ἦταν γεμάτο ἀπό κόσμο καί ὁ ἱερέας στάθηκε φυσικά ὄρθιος, χωρίς νά δυσανασχετεῖ μιάς καί ἡλικιακά ἦταν ἀρκετά νέος. Μιά κυρία γύρω στά ἑβδομήντα καί κάτι δείχνοντας τό χριστιανικό βίωμα καί συνείδησή της, σηκώνεται ἀπό τό κάθισμά της καί παρακαλεῖ τόν ἱερέα νά καθήσει, ἀποκαλώντας τον βέβαια, πάτερ. Ὁ ἱερέας τήν εὐχαριστεῖ καί μέ εὐγενικό τρόπο τῆς ζητᾶ νά καθίσει στή θέση της, σεβόμενος τήν ὡριμότητα τῆς ἡλικίας της καί λέγοντάς της πώς μπορεῖ ὡς νεότερος νά σταθεῖ ἄνετα ὄρθιος.

Δίπλα τους ἦταν ἕνας χριστιανός ἄλλης ὁμολογίας προτεσταντικῆς, μᾶλλον εὐαγγελιστής. Αὐτός λοιπόν δέ χάνει τήν εὐκαιρία καί θέλοντας νά τούς κάνει μάθημα πίστεως καί γνώσης τοῦ Εὐαγγελίου τούς ρωτᾶ:

-Εἶστε χριστιανοί;

-Εἴμαστε ἀπαντᾶνε.

-Εὐαγγέλιο διαβάζετε;

-Διαβάζουμε, ἀπαντοῦνε κάπως διστακτικά.

-Ἐκεί στό 23^ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαίον εὐαγγέλιον τί λέει ὁ Χριστός;

-Τί λέει; ρωτάνε.

-«...καί πατέρα μή καλέσητε ὑμῶν ἐπί τῆς γῆς· εἰς γάρ ἐστίν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.» Γιατί λοιπόν κυρία ἀποκαλέσατε τό νεαρό, πατέρα; Καί ἐσεῖς γιατί τό δεχθήκατε;...

Οἱ δύο ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, ἔμειναν ἄφωνοι καί δέν ἤξεραν τί νά ποῦν. Ἐπιπλέον αἰσθάνθηκαν καί πολύ στεναχωρημένοι διότι ἐκτέθηκαν (ἱδιαίτερα ὁ ἱερέας), στόν περίεργο καί πολύ καλά διαβασμένο προτεστάντη. Ὁ ὁποίος σίγουρα μέσα στό ἀστικό κέρδισε τίς ἐντυπώσεις καί κυρίως ἀπέδειξε ἔμμεσα πώς ἡ δική του πίστη εἶναι σωστή καί ἡ δική μας λάθος.

Ἐμεῖς τί θά λέγαμε ἐάν βρισκόμασταν στή θέση τους; Θά εἴμασταν σέ θέση νά ἀπαντήσουμε καί νά ἐξηγήσουμε τό γιατί, κατά πῶς φαίνεται, ἀναιροῦμε τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί κάνουμε κάτι πού τό ἀπαγορεύει; Μήπως θά συμφωνούσαμε καί ἐμεῖς μαζί του; Ποιά εἶναι ἡ ἀπάντηση καί ποῦ βρίσκεται;

Γιά νά τά πάρουμε μέ τή σειρά.

        Βεβαίως καί γιά κανένα λόγο δέν εἶναι λάθος ἡ πίστη μας. Δέν κάνει καμιά ἀταξία καί παρερμηνεία στό ἱερό Εὐαγγέλιο, πού εἶναι τό θεμέλιό της. Γνωρίζει τήν ἀλήθεια του, τό ἐρμηνεύει αὐθεντικά καί ξέρει πώς ὁ ἅγιος Θεός πού εἶναι «ἐν τοῖς οὐρανοῖς», εἶναι ὁ πατέρας ὅλων καί Τόν ὀνομάζει καί Τόν καλεῖ καί αὐτή «Πάτερ ἡμῶν...». Σ’ Αὐτόν ἀποθέτει κάθε ἐλπίδα της.

Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στόν τρόπο μέ τόν ὁποίο ζεῖ αὐτήν τήν πίστη της καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν οἰκογενειακό. Ἡ πίστη μας, ὡς ἐκκλησία, ἔχει νόημα καί περιεχόμενο οἰκογένειας. Κάτι πού δέν ὑφίσταται, σέ καμιά προτεσταντική ὀμολογία. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη ὡς ἐκκλησιαστικό βίωμα, γίνεται μιά ὑπαρξιακή ἔνωση καί συνείδηση μεταξύ τῶν μελῶν της. Καί ὅ,τι κάνει, τό κάνει σάν μιά ἐνωμένη καί σύμφωνη οἰκογένεια, ἡ ὅποία γνωρίζει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποίο σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Μέ αὐτό τό αἴσθημα διαμόρφωσε καί κάθε τι μέσα στή ζωή καί τή λατρεία της.

        Κάθε οἰκογένεια γιά νά εἶναι οἰκογένεια ἔχει ἕναν πατέρα. Δηλαδή κάποιον πού στό πρόσωπό του τό κάθε μέλος βλέπει ἕναν πυρήνα καί ἕνα λόγο ἐνότητας. Κάποιος πού μέ τή φυσική παρουσία του, εἶναι ἀφορμή γιά ἐνότητα, συνύπαρξη καί ἀγάπη τῶν ὑπολοίπων. Γύρω ἀπό τόν ὁποίο ὅλοι ἐνώνονται καί λόγω αὐτοῦ, τήν κοινή αἰτία ὅλων, ἔχουν σοβαρό λόγο νά προσπερνοῦν τά ὅποια προβλήματα καί νά λύνουν μέ ἀγάπη καί συγχώρεση τίς ὅποιες διαφορές, πού σκοτώνουν τήν ἐνότητα.

         Ὁ κάθε συνειδητά ὀρθόδοξος πιστός βλέπει καί ζεῖ τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία ὡς οἰκογένεια. Θεωρεῖ τόν ἐαυτό του ὡς μέλος αὐτῆς. Ἀναγνωρίζει καί καλεῖ τόν ἅγιο οὐράνιο Θεό, Πατέρα. Ὁ Ὁποίος εἶναι ἡ αἰτία καί ὁ λόγος γιά τήν ἐνότητα τῶν μελῶν. Ὁ κοινός πατέρας. Ὡστόσο ἔχοντας πολύ δυνατό αὐτό τό αἴσθημα τῆς οἰκογένειας, στόν τομέα τῆς πίστης ὀνομάζει καί καλεῖ καί ἕνα φυσικό πρόσωπο πατέρα. Ἡ πατρότητα αὐτοῦ δέν εἶναι φυσική, ἀλλά πνευματική. Εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας τῆς πνευματικῆς οἰκογένειας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός πού φανερώνει τή μία καί κοινή πίστη πού ἐνώνει. Αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ὁ πατριάρχης σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ὁ ἀρχιεπίσκοπος στό ἐπίπεδο τῆς χώρας, ὁ ἐπίσκοπος στό ἐπίπεδο τῆς μητροπόλεως καί ὁ ἱερέας στό ἐπίπεδο τῆς ἐνορίας.

         Ὅταν καλοῦμε πάτερ, δηλαδή πατέρα, τόν ὁποιουδήποτε βαθμοῦ κληρικό καί τοῦ φιλοῦμε τό χέρι, παίρνουμε εὐλογία ἀπό τή χάρη τῆς ἱεροσύνης. Ταυτόχρονα μέ τήν πράξη μας αὐτή, δηλώνουμε πώς εἴμαστε μέλη μιάς μεγάλης οἰκογένειας. Καί αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ἡ ὀρατή φυσική παρουσία τῆς ἐνότητάς μας. Καί εἶναι πατέρας γιατί συνδέεται πνευματικά μέ τό σύνολο τῶν ὁμοίων μέ ἐμᾶς πιστῶν παγκοσμίως, τῆς χώρας, τῆς μητροπόλεως, τῆς ἐνορίας.

Γι αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο νά λέμε κάποτε μέ παρησία «...ἐγώ, πιστεύω μέ τόν τρόπο μου!», διαχωρίζοντας ἔτσι τή θέση καί τήν πίστη μας, ἀπό τήν κοινή πίστη τῆς πνευματικῆς οἰκογένειας. Τότε γινόμαστε καί ἐμεῖς σάν ἐκείνο τόν προτεστάντη ἀλλά καί κάθε προτεστάντη πού πιστεύει μέ τόν τρόπο του. Ἐκείνον πού γιά κάθε φορά ἡ προσωπική του ἀντίληψη καί ἐκτίμηση στήν πίστη, ἔρθει σέ ἀντίθεση μέ αὐτό πού πιστεύουν καί οἱ ὅμοιοί του. Ἠ πλανεμένα νομίσει πώς αὐτός καί μόνο φωτίσθηκε ξαφνικά ἀπό τή θεία χάρη καί κατάλαβε κάτι πού μέχρι τώρα δέν καταλάβαινε τό σύνολο, εἶναι ἔτοιμος νά ἀποσπαστεῖ ἀπό τό σύνολο. Καί ἄν βρεῖ κάποιους ἀκόμα νά συμφωνήσουν μαζί του, νά κάνει μιά καινούργια «ἐκκλησία».

      Γι αὐτό καί οἱ προτεστάντες εἶναι χίλια κομμάτια, ἔνα σωρό «ἐκκλησίες», ἐπειδή ἔχουν αὐτόν τόν ἀτομιστικό τρόπο πίστης. Καί βέβαια δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό πατέρες.... Αὐτός ὁ ἀτομιστικός ὅμως τρόπος πίστης, δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε πώς αὐξάνεται ὅλο καί περισσότερο τά τελευταία χρόνια καί σέ ἐμᾶς... Ἡ κατανόηση τῆς πίστης ὡς ἀτομικότητα καί ἡ διαφοροποίηση τοῦ προσώπου ἀπό τήν κοινότητα.

Γιατί τά λέμε ὅλα αὐτά σήμερα; Γιατί σήμερα ἡ ἡ ἁγία ὀρθόδοξη πίστη καί ἐκκλησία μας, τιμᾶ κάποιους ἀπό τούς πατέρες της, αὐτούς τῆς τετάρτης οἰκουμενικῆς συνόδου στή Χαλκηδόνα. Τιμᾶ αὐτούς πού ἐν τῆ ζωή τους ἀλλά καί τώρα εἶναι γι αὐτήν φωστῆρες καί παραδείγματα πίστης. Αὐτούς πού μέ τή ζωή τους ἔζησαν καί δίδαξαν τήν πίστη καί τήν ἐκκλησία ὡς ἐνότητα καί οἰκογένεια καί αὐτή εἶδε στό πρόσωπό τους τούς πατέρες της. Τά ὀρατά κατ’ἀνθρώπινο, σημεία τῆς ἐνότητάς της. Αὐτούς πού δίδαξαν, βιώνοντας παράληλα κάθε διδαχή τους. Αὐτούς πού ὡς ποιμένες ἔκαναν κάθε προσπάθεια γιά νά διαφυλαχθεῖ τό ποίμνιό τους ἀπό κάθε κακοδοξία καί νά προκόψει στήν εὐσέβεια.

      Τιμᾶ ἐπίσης σήμερα καί τήν ἁγία μεγαλομάρτυρα Μαρίνα, ἡ ὁποία κι αὐτή μέ τή σειρά της, βίωσε τήν πίστη μέ αὐτόν τόν ἕνα καί μοναδικό τρόπο, τόν τρόπο τῶν πατέρων. Ἡ ἁγία Μαρίνα ὅπως καί κάθε ἅγιος ἔζησε τήν πίστη της ὡς ἐνεργό μέλος τῆς ἐκκλησίας, ἀποδεχόμενη κάθε διδασκαλία αὐτῆς καί ἐμπιστευόμενη ὅτι κελεύει γιά τή σωτηρία της. Γι αὐτό καί ὁ Πατέρας Θεός δέχθηκε τό μαρτύριο της καί τήν χαρίτωσε ὡς ἁγία τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ἄς ἔχουμε τίς εὐχές καί τίς πρεσβείες τους πρός τόν Κύριο καί τή βοήθειά τους στό νά ἀποκτήσουμε τόν τρόπο πίστεως πού εἶχαν καί αὐτοί.