ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΥΛΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ?

ΕΧΟΥΜΕ  ΜΟΝΟ  ΥΛΙΚΕΣ  ΑΝΑΓΚΕΣ ? 

      ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ 

     1.Μετά ἀπό σαράντα ἡμέρες χωρίς φαγητό, πείνασε ἡ ἀνθρώπινη φύση του  Χριστού  καί ζητοῦσε νά ἰκανοποιήσει τήν πείνα της.

     2. Ὅ ἄνθρωπος  εἶναι σύνθεση  δύο φύσεων, ὑλικῆς καί πνευματικῆς.

    3. Θά πρέπει πάντοτε νά ἐννοοῦμε καί νά ἀναγνωρίζουμε μαζί μέ τίς ὑλικές καί τίς πνευματικές  αναγκες  του ανθρώπου.

    4.Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουν πάντα κοντά τους τήν Καινή Διαθήκη, τό βίο κάποιου ἁγίου ἤ κάποιο ἄλλο βιβλίο πίστεως γιά νά λάβουν πνευματική τροφή;

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

          Ὅταν κάποτε ὁ Ἰησοῦς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πειράσθηκε ἀπό τό διάβολο στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη ὅπου εἶχε ἀποτραβηχθεῖ μετά τό βάπτισμά Του, δέχθηκε τρείς πειρασμούς. Ὁ ἕνας, ἧταν αὐτός τῆς τροφῆς. Μετά ἀπό σαράντα ἡμέρες χωρίς φαγητό, πείνασε ἡ ἀνθρώπινη φύση Του καί ζητοῦσε νά ἰκανοποιήσει τήν πείνα της. Αὐτό καί γιά τό θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἦταν κάτι πολύ δυνατό, ἐν προκειμένω ἡ ἀνάγκη πού δημιουργεῖ ἡ πείνα. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ὁ πονηρός καί τοῦ εἶπε: «...ἐάν εἶσαι ὑϊός τοῦ Θεοῦ κάνε τίς πέτρες αὐτές νά γίνουν ψωμί καί θά χορτάσεις...» Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε πώς «... ὁ ἄνθρωπος γιά νά ζήσει δέν ἔχει ἀνάγκη μόνο ἀπό ψωμί ἀλλά καί ἀπό τό λόγο τοῦ Θεοῦ...».

            Αὐτός ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ δέν ἧταν ἀπλά μιά φράση ἀπάντησης-ἀποκρούσεως τοῦ πονηροῦ. Ἡ ἀπάντηση αὐτή περιέχει ἕνα μεγάλο νόημα. Ποιό εἶναι αὐτό; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα-ὕλη, ἀλλά εἶναι καί πνεῦμα-ψυχή. Δέν εἶναι δηλαδή ἀπλά μιά τέλεια μηχανή ὅπως παραδεχόμαστε πολλές φορές γιά τό σῶμα του, ἀλλά εἶναι ἕνα μυστήριο. Μετέχει καί τοῦ ὑλικοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ κόσμου καί αὐτό ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν κάνουν ἀνώτερο καί ἀπό τούς ἀγγέλους ἀκόμη. Γιατί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἔχουν μία μόνο φύση τήν πνευματική. Ὅ ἄνθρωπος ὅμως εἶναι σύνθεση δύο φύσεων, ὑλικῆς καί πνευματικῆς. Γι αὐτό κι ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί ἡ διδασκαλία τῶν πατέρων, εἶναι ἡ κορώνα τῆς δημιουργίας. Τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

            Ὅταν λοιπόν μιλοῦμε γιά τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες, θά πρέπει πάντοτε νά ἐννοοῦμε καί νά ἀναγνωρίζουμε μαζί μέ τίς ὑλικές καί τίς πνευματικές. Αὐτό ὄχι γιατί θά ὑπάρχει μέσα μας ὡς ἕνα θεώρημα, ἕνας κανόνας. Ἀλλά γιατί πάντοτε στή ζωή μας νοιώθουμε καί ἀντιλαμβανόμαστε τήν πνευματική διάσταση τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἔχει μεγάλη διαφορά ἡ γνώση ἀπό τήν αἴσθηση, ἡ θεωρία ἀπό τήν πράξη. Μπορεῖ νά ξέρουμε πολλά ὡς γνώσεις. Ἄν ὄμως ἀπό αὐτές λείπει ἡ ἐμπειρία, τότε καί τίς ξεχνοῦμε καί ἀδιαφοροῦμε καί τίς ἀπαξιώνουμε. Ὄπως συμβαίνει πολλές φορές στή ζωή μας μέ τά θέματα τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας.

             Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι καί ἡ νηστεία. Ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔχει ὁρίσει κάποιες συγκεκριμένες ἡμέρες (Τετάρτη-Παρασκευή) καί κάποια μικρά ἤ μεγάλα διαστήματα τοῦ χρόνου οἱ πιστοί, τά μέλη της, νά κάνουν μία ἱδιαίτερη προσπάθεια ἐγκράτειας. Ὅπως λέμε ἀπλά, νά νηστεύουν. Ἐάν ὄμως, νομίζω, θέλουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς μέ τούς ἐαυτούς μας, ἀλλά καί ἀπέναντι στό στό Θεό, θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε πώς στό θέμα αὐτό, ἔχουμε γίνει ἀδιάφοροι. Γιά πολλούς καί διάφορους λόγους πού ἀφοροῦν τόν καθένα προσωπικά. Και οταν τό κάνουμε, τό κάνουμε μέ ἕνα δικό μας τρόπο καί ὄχι ὅπως τό ὁρίζει ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. Παραδείγματα πολλά, ἀλλά δέν εἶναι τῆς παρούσης.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΥΛΗ ΠΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑ ?

           Αὐτό τί δείχνει σέ ὅλους φανερά ἐάν εἴμαστε στοιχειωδῶς εἰλικρινεῖς; Ὅτι μέσα μας ὑπάρχει περισσότερο καί ἀναγνωρίζεται δυνατότερα ἡ ὑλική διάσταση τῆς ὑπάρξεώς μας καί ὄχι ἡ πνευματική. Εἴμαστε ποιό πολύ ὕλη παρά πνεῦμα. Νοιώθουμε ποιό πολύ τή σάρκα, παρά τήν ψυχή μας. Καταλαβαίνουμε ποιό πολύ τήν ἀνάγκη μας γιά φαγητό, παρά γιά τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι αὐτό καί ἔχει γεμίσει ἡ ζωή μας, μέ ἕνα σωρό ἐκπομπές, περιοδικά καί ἄλλα παρόμοια πού διδάσκουν παλιούς καί καινούργιους τρόπους παρασκευῆς φαγητῶν καί γλυκισμάτων. Καί πού ὅλα τυγχάνουν τού ἐνδιαφέροντος καί τῆς προσοχῆς μας.

             Ἐνῶ ἀντιθέτως. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἐνδιαφέρονται καί ἐπιδιώκουν νά μορφωθοῦν καλύτερα καί περισσότερο γιά τήν πίστη, τή ζωή καί τή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς στήν καθημερινότητα μας ἀναζητοῦν ἕνα τηλεοπτικό ἤ ἕνα ραδιοφωνικό σταθμό γιά νά ἀκούσουν λόγο Θεοῦ; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουν πάντα κοντά τους τήν Καινή Διαθήκη, τό βίο κάποιου ἁγίου ἤ κάποιο ἄλλο βιβλίο πίστεως γιά νά λάβουν πνευματική τροφή; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς προσεύχονται μέ ἕνα ἀπλό, ἀλλά σταθερό κανόνα προσευχῆς πρωΐ καί βράδυ; Πού ἡ προσευχή γιά τούς ἁγίους πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας, εἶναι ἡ ἀναπνοή τῆς ψυχῆς!

ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΜΑΣ .....!

                Πόσοι προετοιμάζονται σωστά μέ ἐξομολόγηση, νηστεία καί νήψη, δηλαδή ἔλεγχο τῶν αἰσθήσεων, ὥστε νά μεταλάβουν ὄχι ἄξια ἀλλά καλά προετοιμασμένοι; Ἔτσι ὥστε νά λάβουν μία μεγάλη δόση πνευματικῆς τροφῆς, πού σίγουρα καί ἀσυζητητί ἔχει ἀνάγκη ἡ ψυχή μας; Πόσο τελικά δηλαδή ἀναγνωρίζουμε τήν πνευματική διάσταση τῆς ὑπάρξεώς μας, τήν ψυχή μας, ὥστε νά κάνουμε κάτι καί γι αὐτήν καί ὄχι μόνο γιά τό σῶμα μας; Νομίζω πώς μπερδεύουμε τήν ψυχή μας μέ τό στομάχι μας. Γιατί πολλές φορές πράγματα πού ζητᾶ ἡ ὑλική ὄρεξή μας τά ἀναγάγουμε σέ πράγματα τῆς ψυχῆς μας. Συχνός εἶναι ὁ λόγος μεταξύ μας «...ἐπιθύμησε τώρα ἡ ψυχή μου τώρα νά φάει τό τάδε ἤ τό δείνα φαγητό ἤ γλυκό...».

              Μέ τό λόγο αὐτό, δέν ξέρω ἄν τό ἔχετε προσέξει, γινόμαστε ἴδιοι μέ τόν πλούσιο ἐκείνο τῆς παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ. Πού γκρέμισε τίς παλιές ἀποθῆκες του κι ἔκανε καινούργιες μεγαλύτερες γιά νά ἀσφαλίσει τά ὑπάρχοντά του καί μετά μονολόγισε ὡς ἔξῆς: «...ψυχή μου ἔχεις πολλά ἀγαθά. Φάγε, πιές καί εὐχαριστήσου ὅσο θέλεις...». Βέβαια ξέρουμε πώς ἐκείνο τό βράδυ πού σκεφτόταν ἔτσι, ἦταν καί τό τελευταίο τῆς ζωῆς του...

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΣ !

              Γιατί τά λέμε σήμερα ὅλα αὐτά; Γιατί σήμερα τελειώνει ἄλλη μιά νηστεία τῆς πίστεως, τῆς ζωῆς μας. Τελειώνει ἄλλη μία εὐκαιρία δηλαδή νά ζήσουμε λίγο πνευματικά. Νά κάνουμε κάτι γιά τήν ψυχή μας. Γιά τήν πνευματική ἀνάγκη τῆς ὑπάρξεώς μας. Νά βάλουμε ἕνα λιθαράκι γιά τόν παράδεισό μας. Πολλοί σήμερα, νέοι καί μεγαλύτεροι, στέκονται μέ σκεπτικισμό ἄν ὄχι μέ ἀπαξίωση ἀπέναντι στό θέμα τῆς νηστείας. Προβληματίζονται, διστάζουν, κριτικάρουν, δυσκολεύονται καί δέ θέλουν νά νηστέψουν. Συνήθως λένε τόν ἐξῆς λόγο: «...θά ἔπρεπε ὅλα αὐτά νά τά ξαναδεῖ ἡ Ἐκκλησία καί νά τά ἀλλάξει, γιά νά πλησιάσει ἔτσι καί νά κερδίσει τούς ἀνθρώπους...». Ἐγώ θά πώ τό ἐξῆς: «...πολύ ἀπλά ἔχετε λησμονήσει καί ἀδιαφορεῖτε γιά τήν πνευματική διάσταση τῆς ὑπάρξεώς σας καί τίς ἀνάγκες της καί ἀναγνωρίζετε μόνο αὐτές τῆς ὑλικῆς διάστασεώς της...».

                Τά λέμε ἐπίσης καί γιά τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μέσα ἀπό τήν ὁποία θυμηθήκαμε τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων καί πλέον ἀνθρώπων. Οἱ ὁποίοι χόρτασαν ἀπό πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια πού εἶχαν μόνο, ὁ Ἰησοῦς καί οἱ μαθητές Του. Τό θαύμα ἔγινε τό ἀπόγευμα. Ἀπό τό πρωΐ ἀκούγανε τό λόγο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποίο χρειάζεται πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος. Ὅταν πιά χόρτασαν ἀπό πνευματική τροφή τούς ἔδωσε καί τήν ἀπαραίτητη ὑλική. Γιατί ἀπό τίποτε δέ θά μᾶς στερήσει ὁ Χριστός, ἀρκεῖ καί ἐμεῖς νά Τον ἀναζητοῦμε καί νά Τόν ἐπιθυμοῦμε, περισσότερο ἀπό ὅ,τι δήποτε ἄλλο στή ζωή μας...