Η ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

 

       
          ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ

         1.  Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀδυναμία μας. Ἡ ὑποκειμενικότητα μας. Ποιό ἀπλά; Τό ἐγώ μας που  χρωματιζει  τον κοσμο ολογυρα μας με τα χρωματα του ατομισμου μας .

        2.  Ἡ ἀλήθεια εἶναι πάντα ἀντικειμενική. Γι αὐτό καί πάντα πονάει ὅταν λέγεται.

        3.  Ο  Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού εἶναι ἡ ἀλήθεια καί φῶς στίς σκοτισμένες ψυχές καί καρδιές μας.

Ακολουθει ολο το  κηρυγμα

 

Η ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. 

              Ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας.

              Γιά τή διενέργεια δύο θαυμάτων ἀπό τόν Ἰησοῦ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μέσα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τό πρώτο ἦταν ἡ θεραπεία δύο τυφλῶν. Τό δεύτερο ἡ θεραπεία ἐνός κωφοῦ δαιμονιζομένου.

            Οἱ πρώτοι ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ παρακαλώντας Τον καί μπαίνοντας σέ κάποιο σπίτι Αὐτός, μπῆκαν κι αὐτοί μαζί Του. Ἐκεῖ τούς ρώτησε ἐάν πιστεύουν πώς μπορεῖ νά τούς θεραπεύσει καί αὐτοί ἀπήντησαν πώς τό πιστεύουν. Τότε τούς εἶπε ὅτι ἄς γίνει κατά τήν πίστη τους, τούς ἀκούμπησε τά μάτια καί αὐτοί ἀνέβλεψαν.

           Τό δεύτερο θαῦμα ἔγινε ἐκεῖ μέσα στό σπίτι. Τήν ὥρα πού ἔφευγαν οἱ πρώην τυφλοί, ἔφεραν στόν Ἰησοῦ τόν δαιμονισμένο κωφό. Ὁ Ἰησοῦς θεράπευσε καί αὐτόν βγάζοντας τό δαιμόνιο ἀπό μέσα του. Μέ τό πού βγῆκε αὐτό ὁ ἄνθρωπος μίλησε. Τότε τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν ἐκεῖ θαυμάζοντας τά ὅσα εἶδε, ὀμολογοῦσε ὅτι τέτοια θαυμαστά πρώτη φορά γίνονται στό λαό τοῦ Ἰσραήλ, ἀποδίδοντας ὅλα αὐτά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κάποιοι φαρισαῖοι ὄμως πού βρισκόντουσαν ἐκεῖ, λέγανε πώς αὐτά γίνονται μέ τή δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων. Ὅτι δηλαδή ἡ θεραπευτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὀφειλόταν στό ὅτι ὁ Χριστός ἦταν συνεργός τοῦ πονηροῦ.

         Μᾶς κάνει ἐντύπωση βεβαίως, ὡς χριστιανούς καί παιδιά τοῦ Θεοῦ ἡ ἀντίδραση αὐτή τῶν φαρισαίων. Ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας. Δέν μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε τήν ἐκδοχή τους γιά κανένα λόγο. Ἀποδεχόμαστε ἀσυζητητί τήν δράση τῆς θείας χάριτος γιά τή διενέργεια τῶν θαυμάτων. Ξέρουμε καί κυρίως πιστεύουμε ὅτι αὐτός πού τά κάνει εἶναι ὁ Ὑϊός καί λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀρχηγός, θεμελιωτής καί τελειωτής τῆς πίστεώς μας ὁ γλυκύς Ἰησοῦς Χριστός.

            Οἱ φαρισαίοι βεβαίως δέν τά ἤξεραν καί ἔτσι δέν μποροῦσαν νά δοῦν τό Θεό καί τή δύναμή Του πίσω ἀπό ὅλα αὐτά. Αὐτοί ἐνδεχομένως ἐπειδή ζήλευαν γιατί δέν μποροῦσαν νά κάνουν κάποιο θαῦμα, παρόλο πού ἦταν διδάσκαλοι ζηλωτές καί ἀπόλυτοι τηρητές τῆς πίστεως, ἤθελαν ἔτσι νά ὑποστηρίξουν τήν ἀδυναμία τους. Ὑποβιβάζοντας τά γεγονότα καί ἀποδίδοντάς τα στόν πονηρό. Ἐπίσης ὑποψιαζόταν ὅτι ἐξ αἰτίας τους μπορεῖ νά χάσουν τήν ἐπιροή τους στό λαό καί ὅτι ἄλλο αὐτό σήμαινε γι αὐτούς.

          Ὁ καθένας ἔχει τή γνώμη του.

          Πολλές φορές καί σε μᾶς καί πάντοτε. Καθ’ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωής μας ἀλλά καί ὅλου τοῦ κόσμου, συμβαίνουν διάφορα πράγματα, τά ὁποία καλούμαστε νά τά ἐρμηνεύσουμε. Πράγματα ἀπλά. Πράγματα σπουδαία. Γεγονότα θαυμαστά, πολλές φορές ντυμένα μέ ἕνα πέπλο μυστηρίου. Πολλά ἀπό αὐτά εὐχάριστα. Πολλά ἀπό αὐτά δυσάρεστα. Ἀντιμετωπίζοντάς τα προσπαθοῦμε νά τά ἐρμηνεύσουμε. Νά δώσουμε τήν ἐξήγησή μας.

          Τότε πολλές φορές συμβαίνει καί νά διαφωνοῦμε μεταξύ μας ὡς πρός τήν κατανόηση καί ἐξήγηση αὐτῶν. Ὁ καθένας ἔχει τή γνώμη του. Ὁ καθένας ἔχει τήν ἄποψη καί τήν ἐξήγησή του. Μέ κάποιους μπορεῖ νά συμφωνήσουμε καί μέ κάποιους νά διαφωνήσουμε. Ἐάν εἴμαστε διαλακτικοί κανένα πρόβλημα. Ἐάν ὄμως εἴμαστε ἰσχυρογνώμονες, τότε μπορεί ἀκόμη καί νά γίνουμε ὅπως λέμε... «μαλλιά-κουβάρια». Τότε καταστρέφονται καί σχέσεις καί φιλίες καί συγγένειες καί πολλά ἄλλα.

Αὐτό συμβαίνει γιατί μέσα στόν καθένα μας ὑπάρχει κάτι ἄρρωστο πού θέλει θεραπεία. Μιά ἀδυναμία πού δύσκολα τήν καταλαβαίνουμε καί ἄλλο τόσο δύσκολα τήν ἀποδεχόμαστε. Ἀκόμα δέ ποιό δύσκολα μποροῦμε νά τήν ἐλέγξουμε καί νά τή διαχειριστοῦμε.  

          Ἡ ἀντικειμενικότητα εἶναι ἀπλή, ἀλλά καί δύσκολη.

         Δέν θά ἦταν καί ὑπερβολή νά σημειώσουμε πώς εἶναι ἡ μόνη αἰτία πού δημιουργεῖ προβλήματα στή ζωή μας καί στίς σχέσεις μας. Εἶναι ἡ ἀδυναμία τῆς ὑποκειμενικότητάς μας, δηλαδή ἡ ἀδυναμία αὐτοῦ πού εἴμαστε. Μέ ποιό ἀπλά λόγια; Ἡ ἀσυνείδητη δύναμη μέσα μας, πού θέλει νά βάφει τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους, μέ δικά μας χρώματα. Μέ ἀκόμη ποιό ἀπλά λόγια; Νά νομίζουμε πώς ὁ κόσμος ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι γύρω μας, ζοῦν,σκέφτονται, ἐπιθυμοῦν, ὑπάρχουν, ὅπως ἀναλόγως καί ἐμεῖς!

 Τώρα θά μποροῦσαν νά ποῦν κάποιοι. Μά τί λέτε πάτερ! Ἐμεῖς ἔχουμε τρόπους, εἴμαστε εὐγενικοί, ἀντιλαμβανόμαστε τή διαφορετικότητα τοῦ ἄλλου καί ἔτσι τόν προσεγγίζουμε.. Καί ἐγώ θά ἀπαντήσω. Ναί, συμβαίνει αὐτό. Συμβαίνει στή ἀρχή μιᾶς γνωριμίας, στήν ἀρχική προσέγγιση. Καί ἐάν παραμείνει ἐκεῖ, πραγματικά εἶναι ὑπέροχα καί ὑπάρχει ἡ ἀναγνώριση τῆς διαφορετικότητας. Γιατί; Γιατί στήν πραγματικότητα, δέν ὑπάρχει κανένα ἐνδιαφέρον. Δέ ζητάει τίποτε ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Δέν ὑπάρχει κάτι κοινό. Δέν ὑπάρχουν κοινά συμφέροντα.

Ἐάν ὄμως συμβεῖ νά προχωρήσει λίγο, νά βαθύνει ἡ σχέση, νά δεθεῖ μέ καταστάσεις καί δεδομένα. Νά δημιουργηθοῦν κοινά ἐνδιαφέροντα ,ἐπιδιώξεις, και αἰσθήματα; Τότε πόσο καί πώς μπορεῖ νά παραιτηθεῖ ὁ καθένας ὅταν πρέπει, ἔτσι ὥστε νά πάει παρακάτω ἡ συνύπαρξη; Πόσο μπορεῖ νά ἀναγνωρίσει τή διαφορετικότητα καί ἄρα καί τή γνώμη καί τό θέλημα τοῦ ἄλλου; Καί μάλιστα νά παραδεχθεῖ ὅτι ἡ σκέψη, ἡ γνώμη, ἡ πρόταση του εἶναι ἡ καλύτερη καί ἡ σωστή; Τότε ἡ σχέση χαλάει καί γίνεται αὐτό πού λέμε σέ τέτοιες περιπτώσεις. «Ἄαα...σά νά παραγνωριστήκαμε! Δέ θά τά πᾶμε καλά!...». Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀδυναμία μας. Ἡ ὑποκειμενικότητα μας. Ποιό ἀπλά; Τό ἐγώ μας

Ἀγαπητοί μου·. Ἡ ἀντικειμενικότητα εἶναι ἀπλή, ἀλλά καί δύσκολη. Εἶναι κοντά, ἀλλά καί τόσο μακριά μας. Εἶναι ζητούμενο πρός κατάκτηση. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πάντα ἀντικειμενική. Γι αὐτό καί πάντα πονάει ὅταν λέγεται. Γιατί χτυπάει τό μή ἀντικειμενικό πού ἔχουμε χτίσει μέσα μας. Μᾶς βγάζει δηλαδή ἀπό τό ἐγώ μας γιά νά μᾶς φέρει στήν πραγματικότητα. Γι αὐτό καί καμιά φορά ρωτάει ὁ ἕνας τόν ἄλλο «...πόση ἀλήθεια μπορεῖς ν’ἀντέξεις;».

               Γιά νά μπορέσουμε νά θεραπεύσουμε αὐτή τήν ἀδυναμία, ὑπάρχει μόνο ἕνας τρόπος. Νά διαβάζουμε μέ διάθεση ἀναζήτησης τό εὐαγγέλιο, νά ζητοῦμε πολύ καί βαθιά τό Χριστό καί νά ζοῦμε οὐσιαστικά καί ὄχι ἐπιδερμικά τήν λατρεία καί ἐκκλησιαστική ζωή τῆς ἐκκλησίας μας. Ὅλα αὐτά εἶναι Χριστός. Καί ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού εἶναι ἡ ἀλήθεια καί φῶς στίς σκοτισμένες ψυχές καί καρδιές μας. Τό ποτήρι πάντα θά εἶναι γεμάτο ἔως τή μέση. Καί πάντα κάποιοι θά τό βλέπουν μισοάδειο καί κάποιοι μισογεμάτο. Ἐκεῖ κρίνεται καί ἡ ἀντικειμενικότητα τῶν πραγμάτων. Ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἡ δυνατότητα ἤ νά χαροῦμε τή ζωή καί τούς ἀνθρώπους ἤ ὄχι...

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΡΚΑΔΙΑ ΒΑΣΣΑ