«Θέλω νὰ µὲ φωνάζετε...»

«Θέλω νὰ µὲ φωνάζετε...»
        Μία νεαρὰ ,σχετικῶς ,κυρία εἶχε ὑποστῆ κάποιο ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραλύση τελείως ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω, ἔμεινε παράλυτη ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω, καὶ ἐλαφρὰ ἀπὸ τὴ δεξιά της  πλευρά.
        Τὸ μυαλό της, ὅμως, καὶ ἡ ὁμιλία της δὲν πειράχτηκαν καθόλου… Ἀπὸ τὴ γερόντισσα Μακρίνα, αὐτὴ ἡ συγκεκριμένη κυρία εἶχε
μάθει, πρὶν ἀπὸ τέσσερα – πέντε χρόνια, τὴν εὐχὴ καὶ ἐπεκαλεῖτο συνεχῶς, ὄχι μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς
Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
        Ἔτσι, κατάκοιτη καὶ ἀκίνητη, ὅπως ἦταν, μὲ τὸ  ἐλεύθερο ἀριστερό της χέρι, ἔκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στὸ ὄνομα  τῆς Παναγίας, λέγοντας καὶ φωνάζοντας μὲ πόνο καὶ θέρμη «Ὑπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».
«Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσόν με».
«Παναγία μου, σῶσέ με, εἶμαι ἁμαρτωλή».
Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὲς ἡμέρες συνεχῶν ἐπικλήσεων, ὢ τοῦ θαύματος
θὰ ἀνακράζαμε ὅλοι μαζί, παρουσιάστηκε ἕνα βράδυ τὴν ὥρα ποὺ ἦτο  ξυπνητή, καὶ ἀπευθυνόταν πρὸς τὴν Παναγία μὲ τὸ κομποσχοινάκι  της, παρουσιάστηκε Ἐκείνη ὁλόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινὴ σὰν τὸν
ἥλιο. Καὶ εἶχε τέτοια ὀμορφιὰ ποὺ θαμπώθηκε, ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν  θεϊκὴ ἀκτινοβολία της, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀπερίγραπτη ὡραιότητά της.
Τὸ ἀνάστημά της ἦτο μεγαλοπρεπέστατο, οὐράνιο καὶ ἀκατάληπτο,  ἐνῷ πίσω της ἐφαίνοντο πολὺ καθαρὰ ἕνα πλῆθος ἀπὸ τάγματα ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Ταυτόχρονα εἶχε τὴν ὁρατὴ αἴσθηση ὅτι μὲ τὴ  θεία της παρουσία ἡ Παναγία σκέπαζε ὁλόκληρο τὸν κόσμο.
        Καὶ μέσα στὸ ἱερὸ δέος της, τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν κατάπληξή της,
ἄκουσε τὴν οὐράνια φωνή Της νὰ τὴν ρωτάει.
- Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω, Μαρία, παιδί μου; – Μαρία τὴν ἔλεγαν.
Καὶ ἡ ἄρρωστη ἀλλὰ εὐλαβὴς ἐκείνη χριστιανή, χωρὶς δισταγμό, Τῆς  ἀπάντησε:
Θέλω νὰ γυρίζω ἀπὸ τὸ ἕνα πλευρὸ στὸ ἄλλο, γιατί εἶμαι παράλυτη  ἀπ’ τὴ μέση καὶ κάτω, καὶ δὲν μπορῶ. Κουράστηκε ἡ πλάτη μου ἀπ’
τὴν ἀκινησία. Ἰδιαιτέρως, ὅμως, θέλω νὰ σωθῶ. Τὴ σωτηρία μου ποθῶ,
γι’ αὐτὸ καὶ Σὲ φωνάζω.
Καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ γλυκυτάτη Παναγία μας, ποὺ συμπονάει μὲ τοὺς πόνους μας καὶ τὰ βάσανά μας, τῆς ἀπάντησε:
- Αὐτὰ θὰ σοῦ τὰ δώσω. Καί, γι’ αὐτὸ ἦλθα, ἐπειδὴ μὲ φωνάζεις κάθε μέρα, ἀπ’ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ. Γιατί θέλω νὰ μὲ φωνάζετε!
Νὰ μὲ φωνάζετε συνεχῶς. Καὶ ’γὼ ἀκούω καὶ ἔρχομαι. Θέλω νὰ μὲ φωνάζης, τῆς εἶπε. 
Θέλω νὰ μὲ φωνάζετε ὅλοι σας, ὅλοι οἱ χριστιανοί.
        Πλημμύρισε, ὄχι μόνον τὸ δωμάτιο ἀπὸ τὴν ὑπέρλαμπρη φωτοχυσία
της, καὶ τὸ οὐράνιο ἄρωμά της, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸ σπίτι της. Ὅλα
τὰ μέλη τῆς οἰκογένειάς της, κατὰ τὴν μαρτυρία τῆς ἀείμνηστης γερόντισσας, ἔζησαν αὐτὸ τὸ ὁλοζώντανο θαῦμα. Ἡ δὲ οὐράνια αὐτὴ
εὐωδία παρέμεινε διάχυτη γιὰ μέρες μέσα στὸ σπίτι, καὶ ἰδιαίτερα στὸ  δωμάτιο τῆς ἄρρωστης. Τὸ πρόσωπο τῆς Μαρίας ἔλαμπε ἀπὸ τὴν
πολλὴ χάρη ποὺ ἔλαβε. Καὶ ὄχι μόνον ἄρχιζε νὰ κινῆ τὸ σῶμα της, καὶ  νὰ γυρίζη πλευρὸ μὲ εὐκολία, ἀλλὰ σὲ λίγες μέρες ἔγινε τελείως καλὰ.



εφημ.΄΄ορθοδοξος τυπος΄΄