Η ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΗ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ
1. Ο Θεός μέ ἀγάπη καί πρόνοια, δημιουργεῖ σιγά - σιγά καί προσεκτικά τόν κόσμο.

2. Θελημα του Θεου ειναι νά γίνει ο ανθρωπος συνδημιουργός μέ τόν Ἅγιο Πατέρα Του, γιά τήν συνέχεια καί τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου.

3. Ο Θεος δεν αδιαφορει για την Δημιουργια Του.

4. Ολα τα πραγματα γυρω μας ,μᾶς μιλοῦν καί μᾶς δείχνουν τήν αἰτία τους, ἄρα καί τή δική μας, τό Δημιουργό Πατέρα.

5. Οταν αρρωστησουν τα πνευματικα μας ματια ,τοτε τα αγαθα του κοσμου μπορεῖ νά γίνουν καί αἰτία νά ξεχάσουμε τελείως τον Θεο .

6. Ο πλουσιος του ευαγγελιου ενοιωσε κάτι πού εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο,τήν αὐτάρκεια τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί τή δυνατότητά τους νά τοῦ ἐξασφαλίσουν τή ζωή.

7. Ο πλουσιος με την αισθηση της αυταρκειας που εχει , ζει μεσα στην περίεργη μοναξιά πού μόνος του δημιούργησε (ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ).

8. Ο κόσμος μπορεῖ νά ὑπάρξει καί χωρίς ἐμᾶς, ἀφοῦ Ἄλλος εἶναι ὁ Αἴτιος Δημιουργός καί ἔχει τήν εὐθύνη γι’αὐτόν.

ΚΥΡΗΓΜΑ

Ἐάν κάποτε πιάσουμε στά χέρια μας ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν Ἁγία Γραφή, στήν παλαιά Διαθήκη καί στό κεφάλαιο τῆς γενέσεως, θά διαβάσουμε γιά τή δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπό τό Θεό. Ἐάν τό διάβασμά μας δέν εἶναι ἐπιπόλαιο, ἀλλά προσεκτικό, θά ἀντιληφθοῦμε καί θά θαυμάσουμε γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποίο ἡ ἀγάπη καί ἡ πρόνοια τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, δημιουργεῖ ὅ,τι ὑπάρχει πάνω στή γῆ.

Ἐάν πάλι ἡ πνευματική κατάστασή μας τό ἐπιτρέψει, θά θαυμάσουμε πολύ περισσότερο γιά αὐτές τίς δύο διαθέσεις τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο. Τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια. Θά Τόν καταλάβουμε καλύτερα, θά Τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο, θά Τόν δοξολογήσουμε κατά τή στιγμή ἐκείνη. Αὐτό θά εἶναι μιά ἀφορμή γιά παντοτινή δοξολογία πρός τό Θεό. «Ὥς ἐμεγαλύνθει τά ἔργα σου Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας». «Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὑδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου».

Διαβάζοντας λοιπόν τούς στίχους ἐκείνους ὅπου περιγράφονται ὅλα τά θαυμαστά τῆς δημιουργίας, θά προσέξουμε πῶς ὁ Θεός μέ ἀγάπη καί πρόνοια, δημιουργεῖ σιγά σιγά καί προσεκτικά τόν κόσμο. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ἡ νύκτα καί ἡ ἡμέρα, ἡ στεριά καί οἱ θάλασσες, ὁ ἧλιος ἡ σελήνη καί τά ἄστρα, οἱ ἐποχές τοῦ χρόνου, τά φυτά καί τά ζῶα καί στό τέλος ὁ ἄνθρωπος. Ἡ κορώνα τῶν δημιουργημάτων. Τό ἀγαπημένο Του παιδί!

Θά προσέξουμε πώς ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό τελευταίο δημιούργημα Του. Αὐτό δέ γίνεται γιατί ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀγαπημένο παιδί μπορεῖ νά περιμένει. Νά δείξει κατανόηση στήν ἀργοπορία τῆς δημιουργίας του. Αὐτό γίνεται γιατί ὁ πάνσοφος Δημιουργός θέλει τό παιδί του νά ζήσει σέ ἕνα περιβάλον φιλικό καί οἰκείο πρός αὐτό. Νά ὑπάρχουν ὅλες οἱ κατάλληλες προϋποθέσεις, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά ζεῖ ἄνετα καί μέ τή δημιουργική ἐργασία του, νά γίνει συνδημιουργός μέ τόν Ἅγιο Πατέρα Του, γιά τήν συνέχεια καί τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου.

Πραγματικά. Ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι θά μποροῦσε κάποιος ἀπό μακριά, μέ ἀνάλογα πνευματικά μάτια, νά δεῖ ὅλο αὐτό τό σύνολο τῆς δημιουργίας, θά ἔβλεπε ἕνα ὑπέροχο οἰκοδόμημα, γεμᾶτο ἀπό ἕνα σωρό σπουδαῖα πράγματα καί πάνω ἀπ’ὅλα αὐτά, κορώνα μέ ἐκτυφλωτική λάμψη, τόν ἄνθρωπο. Κι αὐτό λόγω τῆς ἀγάπης καί τῆς πατρικῆς μέριμνας τοῦ Θεϊκοῦ δημιουργοῦ καί πατέρα του.

Καί ὅπως καθένας πού μέ ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον θά δημιουργοῦσε κάτι, δέν θά ἀδιαφοροῦσε μετά γι αὐτό, ἔτσι καί Θεός δέν ἀδιαφορεῖ γιά τή δημιουργία Του. Ἡ θεία Του πρόνοια μεριμνᾶ, δημιουργεῖ καί παρέχει ὅ,τι δήποτε χρειάζεται γιά νά συντηρηθεῖ. Δημιουργεῖ συνεχῶς τίς προϋποθέσεις καί τίς συνθῆκες ἔτσι ὥστε νά, διατηρεῖ, νά ἀνανεώνεται καί νά ἔχει νά δώσει στόν ἄνθρωπο ὅ, τι χρειάζεται γιά νά ὑπάρχει καί νά ἐξελίσεται.

Ὅμως ἐδῶ μπορεῖ νά τέθει ἕνα ἐρώτημα. Κατά πόσο τό ἀγαπημένο παιδί, μπορεῖ νά δεῖ καί νά καταλάβει, ὅλη αὐτή τήν ἀγάπη, τή μέριμνα καί τήν πρόνοια τοῦ Πατέρα; Κατά πόσο τό παιδί μπορεῖ νά ἀναγνωρίσει καί νά ἐκτιμήσει ὅλη αὐτή τή θαυμαστή κατάσταση καί νά νοιώσει ἔτσι τήν πατρική στοργή καί φροντίδα; Κατά πόσο βιώνοντας τόν καθ’ἡμέρα βίο του, μέ ὅλες τίς καταστάσεις, εὔκολες καί δύσκολες, βαθιά μέσα του ὑπάρχει ἀδιαπραγμάτευτη ἡ πεποίθηση, ὅτι ὑπάρχει Κάποιος πού ἐνδιαφέρεται καί φροντίζει γι αὐτό καί ὅ, τι ὑπάρχει γύρω του πού δέν ἔχει δημιουργήσει τό ἵδιο, ὁφείλεται σ’Αὐτόν;

Αὐτά πού ὑπάρχουν γιά νά φάει, γιά νά πιεῖ καί νά ἀναπνεύσει. Τά φυτά, τά ζῶα, τό νερό, τό ὀξυγόνο. Ὅλα αὐτά πού ὑπάρχουν καθημερινά γύρω μας ὡς εἴδη, ὡς κοσμικά δεδομένα, χωρίς ὁ ἄνθρωπος νά κάνει κάτι γι’αὐτό! Κι αὐτή ἡ ἵδια ἡ ζωή μας. Τό σῶμα καί ἡ ψυχή μας. Ἡ ὕπαρξή μας. Πόσο ἀντιληπτό, πόσο μᾶλλον καί ἀδιαπραγμάτευτη πεποίθηση εἶναι, πώς ὁφείλονται στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Καί πώς καθημερινά μᾶς μιλοῦν καί μᾶς δείχνουν τήν αἰτία τους, ἄρα καί τή δική μας, τό Δημιουργό Πατέρα. «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλει τό στερέωμα».

Αὐτά λοιπόν, τά πρός συντήρηση, ἐπιβίωση καί ἄνεση τῆς ζωῆς μας. Ὅλα αὐτά τά δῶρα τοῦ Πατέρα, μπορεῖ νά γίνουν καί αἰτία νά Τόν ξεχάσουμε τελείως. Νά ἐκτιμηθοῦν λάθος. Νά διογκωθοῦν τόσο πολύ μπροστά στά μάτια μας, πού νά μᾶς Τόν κρύψουν. Νά ἀρωστήσουν τόσο πολύ τά πνευματικά μάτια μας, πού νά μή βλέπουν τίποτε περισσότερο, πέρα ἀπό τόν ἐαυτό μας καί τίς διάφορες ἀνάγκες του γιά νά ἐπιβιώσει.

Αὐτή εἶναι μιά ἀρώστια τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐγκλωβιστεῖ μέσα σέ αὐτό πού ἔχει δημιουργήσει αὐτός ὡς ζωή καί δέν μπορεῖ νά δεῖ πίσω ἀπό τήν καθημερινότητά του, τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Πατέρα, γιά νά ζεῖ ὁ κόσμος. Ἔχει ὑπερεκτιμήσει τίς δυνατότητές του καί θεωρεῖ πώς τό σῶμα καί ἡ ζωή του εἶναι δικά του καί μπορεῖ νά τά κάνει ὅ,τι θέλει. Ὅ,τι κελεύει κατά καιρούς ἡ ἐξέλιξη καί ἡ μόδα. Καί βέβαια, ἄν μπορεῖ νά τό καταλάβει, τό πληρώνει πικρά. Διότι ὅλη αὐτή ἡ αὐτονόμιση καί ἡ ὑπερεκτίμηση τῆς ἀνθρώπινης δύναμης καί ἐλευθερίας του, ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, ἀφοῦ ἡ ζωή του δέ συνδέεται ἄμμεσα καί ὑπαρξιακά μέ τό Θεό.

Αὐτή ὅμως ἡ ἀρώστια εἶναι παλιά! Τήν εἶχε καί ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τά πολλά ὑπάρχοντα πού εἶχε ἀλλά καί ἡ ἀπρόσμενη ὑπερκαρποφορία τῶν κτημάτων του, τόν ἔκαναν νά νοιώσει τόση σιγουριά καί δύναμη, πού ἔχασε ἀπό τά μάτια του, τό Θεό. Ἐγκλωβίστηκε στά ὑλικά ἀγαθά του. Ὑπερεκτίμησε τή δυναμική τοῦ ἐαυτοῦ του. Ἔνοιωσε κάτι πού εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο. Τήν αὐτάρκεια τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί τή δυνατότητά τους νά τοῦ ἐξασφαλίσουν τή ζωή. Θεώρησε πώς διασφάλησε τή ζωή του, ἐνῶ στή πραγματικότητα τήν ἔχασε. Καί ἔχασε ὄχι μόνο τήν ἐδῶ ζωή, ἀλλά καί τήν ἄλλη, τήν αἰώνια! Αὐτή ἡ περίεργη μοναξιά πού μόνος του δημιούργησε, θά τόν συνοδεύσει καί μετά τό θάνατό του καί θά εἶναι ἡ αἰτία τῆς κολάσεώς του.

Ἄς προσέξουμε κι ἐμεῖς ἀδελφοί, ἔτσι ὥστε νά μήν ὑπερεκτιμήσουμε τίποτε ἀνθρώπινο καί κοσμικό πού μπορεῖ νά δωθεῖ ἤ νά δημιουργήσουμε στή ζωή μας. Καί βρεθοῦμε ἔτσι, παρόλω πού δέ θά τό θέλουμε, μακριά τοῦ Θεοῦ. Ὥς ὥριμοι καί σώφρονες ἄνθρωποι, νά ἀξιολογήσουμε πραγματικά τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄς καταλάβουμε καλά πώς ὁ κόσμος μπορεῖ νά ὑπάρξει καί χωρίς ἐμᾶς, ἀφοῦ Ἄλλος εἶναι ὁ Αἴτιος Δημιουργός καί ἔχει τήν εὐθύνη γι’αὐτόν.