Η ἁγία μάρτυς Γλυκερία ἀνήκει στὴ χορεία τῶν καλλινίκων μαρτύρων τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας τοῦ 2ου αἰῶνος. Ἡ καταγωγή της ἦταν ἀπὸ τὴν Τραϊανούπολη. Αὐτοκράτωρ τῆς ἐποχῆς αὐτῆς ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος ὁ Εὐσεβής (138-161) καὶ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς ὅπου διέμενε ἡ Ἁγία ἦταν ὁ Σαβῖνος. Ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας ὀνομαζόταν Μακάριος. Ἡ Γλυκερία ἀπὸ τὴ μικρή της ἡλικία ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ «ἀνέπτυξε ἔντονη χριστιανικὴ καὶ κατηχητικὴ δράση». Αὐτὸ στάθηκε καὶ ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ στὸν εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα.
Ἄφοβα καὶ θαρραλέα ἡ πιστὴ κόρη Γλυκερία στάθηκε μπροστὰ στὸν σκληρὸ ἔπαρχο, καὶ ἀφοῦ χάραξε (σημείωσε) ἐπάνω της τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὁμολόγησε σταθερά: «Εἶμαι Χριστιανὴ καὶ δούλη Χριστοῦ». Ὁ Σαβῖνος τὴν ἀνάγκασε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Αὐτὴ πλησίασε τὰ ἄψυχα ἀγάλματα καὶ ἀπηύθυνε θερμὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο. Τὴν προσευχή της τὴν τελείωσε μὲ τὰ λόγια: «Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ ἄμωμο καὶ ἄκακο Ἀρνίο τοῦ Θεοῦ, ἔλα σὲ μένα τὴν ταπεινὴ καὶ σύντριψε τὸν δαίμονα (τὸν Δία), ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη τέχνη, καὶ διασκόρπισε τὴν κακή τους θυσία». Καὶ ἀμέσως ἀκούσθηκε βροντὴ καὶ τὸ πέτρινο ἄγαλμα τοῦ Δία ἔπεσε στὴ γῆ καὶ συντρίφθηκε μὲ κρότο μεγάλο. Ὀργισμένος τώρα ὁ ἔπαρχος, μαζὶ μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων καὶ τὸ πλῆθος τῶν παρευρισκομένων εἰδωλολατρῶν ὅρμησαν μὲ πέτρες καὶ λιθοβολοῦσαν τὴν Ἁγία, γιὰ νὰ τὴν θανατώσουν παραδειγματικά, γιατὶ δημόσια τοὺς ντρόπιασε. Ὅμως οἱ πέτρες δὲν ἄγγιζαν τὸ ἅγιο σῶμα της. Ἡ Ἁγία σώθηκε θαυματουργικά.
Ἀκολούθησε ἡ φυλάκισή της. Στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα τὴν ἐνίσχυσε ἡ ἐπίσκεψη τοῦ ἱερέως Φιλοκράτη, ὁ ὁποῖος καὶ τὴν εὐλόγησε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἡ Ἁγία ὁδηγήθηκε στὸν ἔπαρχο γιὰ νὰ δικασθεῖ. Ὁ Σαβῖνος τὴν ἀπείλησε πώς, ἐὰν δὲν θυσιάσει στὸν Δία, θὰ θανατωθεῖ. Ἡ Ἁγία προτίμησε τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου.
Τὴν κρέμασαν ἀπὸ τὰ μαλλιά. Τῆς ἔγδαραν τό κεφάλι. Τὴν κτύπησαν στὸ πρόσωπο. Ὅμως τὴν ὁρμὴ τῶν δημίων τὴν παρέλυσε ἡ θαυματουργικὴ παρουσία καὶ ἐπέμβαση ἀγγέλου. Ἡ Ἁγία πλημμυρισμένη ἀπὸ θεία Χάρη καὶ δύναμη εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό… Ἀκολούθησε καὶ πάλι φυλάκιση. Καὶ μάλιστα τώρα αὐστηρότερη, χωρὶς νὰ τῆς δίνουν φαγητὸ καὶ νερό, γιὰ νὰ πεθάνει ἔτσι καὶ νὰ «σβήσει» ἐκεῖ μέσα στὴ φυλακὴ μόνη, ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν ἐγκατέλειψε τὴν ἐκλεκτὴ δούλη του. Τὴν ἔτρεφε καθημερινὰ μὲ ἄρτο καὶ γάλα. Καὶ τὴν πότιζε μὲ καθαρὸ νερό, ποὺ τὰ ἔφερνε ἄγγελος. Ἡ εἴδηση αὐτὴ συγκλόνισε τὸν Σαβῖνο. Τὴν ἀποφυλακίζει καὶ τὴν ἀναγκάζει νὰ τὸν ἀκολουθήσει σὲ περιοδεία στὴν Ἡράκλεια. Στὴν πόλη αὐτὴ ἡ Ἁγία ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία ποὺ εἶχε μὲ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὴν εὐλογία ποὺ δέχθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Δομίτιο.
Τὸ μαρτύριο ὅμως τῆς Ἁγίας δὲν εἶχε τελειώσει ἀκόμη. Τὴν ἔριξαν τώρα σὲ πυρακτωμένο καμίνι. Καὶ μὲ ὅπλο της καὶ πάλι τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ μὲ τὴ θερμή της προσευχὴ νίκησε. Δρόσος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἔσβησε τὶς ἰσχυρὲς φλόγες. Ἐξαντλημένοι οἱ δήμιοι καὶ νικημένος ὁ ἔπαρχος ἀπὸ τὰ «μεγάλα τῆς πίστεως κατορθώματα» τῆς Ἁγίας, ἀποφάσισαν γιὰ τελευταία φορὰ νὰ τὴν πετάξουν σὲ μιὰ φυλακή, ποὺ ἦταν στρωμένη μὲ αἰχμηρὲς πέτρες, ἀφοῦ τῆς ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια.
Ἄγγελος ὅμως Κυρίου καὶ πάλι ἐμφανίσθηκε. Ἔκοψε τὰ δεσμὰ τῆς μάρτυρος καὶ ἐπούλωσε τελείως τὶς πληγές της. Ὁ ὑπεύθυνος δεσμοφύλακας, ὁ Λαοδίκιος, δὲν τὴν ἀναγνώρισε. Φοβήθηκε μήπως ἡ ἴδια εἶχε δραπετεύσει, γι’ αὐτὸ ἑτοιμάσθηκε νὰ αὐτοκτονήσει. Ὅμως ἡ Ἁγία φώναξε: «Ἐγὼ εἶμαι ἐκείνη ποὺ ζητᾶς. Μὴ κάνεις κακὸ στὸν ἑαυτό σου». Θεία Χάρις περιέλουσε τότε τὸν δεσμοφύλακα. Φόρεσε τὰ δεσμὰ τῆς ἁγίας Γλυκερίας καὶ ἔτρεξε νὰ ὁμολογήσει πίστη στὸν Θεὸ τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἀμέσως διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του. (Ὁ ἀπὸ δημίων ἅγιος Λαοδίκιος συνεορτάζει μὲ τὴν ἁγία Γλυκερία).
Ἀκολούθησε ἀμέσως καὶ τὸ τέλος τῆς μάρτυρος. Τὴν ὁδήγησαν στὸ στάδιο γιὰ νὰ τὴν κατασπαράξουν τὰ θηρία. Μὲ χαρὰ καὶ μὲ προσευχὴ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ εἰσῆλθε ἡ Ἁγία στὸν τελευταῖο τόπο τῆς θυσίας της. Ἐκεῖ τελειώθηκε καὶ παρέδωσε γαλήνια τὴν ψυχή της στὸν Νυμφίο Κύριο.
Τὸ σῶμα τῆς μάρτυρος τὸ ἐνταφίασαν οἱ Χριστιανοὶ στὴν Ἡράκλεια τῆς Θράκης μὲ τὸν ἐπίσκοπο Δομίτιο. Ἐκεῖ ὑψώθηκε καὶ ὁ «περικαλλὴς ναὸς πρὸς τιμήν της». Καὶ θαύματα πολλὰ γίνονταν. Καὶ δοξαζόταν καὶ μεγαλυνόταν ὁ Θεός.
Ἡ ἁγία Γλυκερία ἀποτελεῖ καύχημα τῶν μαρτύρων γυναικῶν. Ἀπέδειξε μὲ τὴ σταθερότητά της στὰ ἀλλεπάλληλα μαρτύρια ὅτι ἡ γυναικεία φύση – ὅσο ἀσθενὴς καὶ ἂν φαίνεται – ὅταν συμμαχήσει μὲ τὸν πανίσχυρο ἀναστάντα Κύριο, ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα συνήθη μέτρα καὶ φθάνει σὲ ὑψηλὰ μεγαλεῖα. Γίνεται ἁγία. Δίκαια λοιπὸν ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος χαιρετίζει τὴν Ἁγία καὶ τῆς λέγει:
«Χαῖρε, γυνὴ ἐν Χριστῷ ἀνδρεία· χαῖρε, ἁγία μαρτύρων κλέος. Χαῖρε, τῶν πιστῶν πολυέραστον πρότυπον. Χαῖρε, δι’ ἧς ὁ Βελίαρ ἡττήθη· χαῖρε, δι’ ἧς ἡ Τριὰς ἐδοξάσθη».
Ἂς μελετοῦμε λοιπὸν καὶ ἂς ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὶς γενναῖες αὐτὲς μορφὲς τῶν ἁγίων γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖες βίωσαν τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13). Ὅλα εἶναι κατορθωτά, ὅταν ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἐνδυναμώνει.
«Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου